LACHEN MET LAUDER

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 17, 2021
Geplaatst in: ENTERTAINMENET, LIMITED EDITION, PARFUM = PARFUN. Een reactie plaatsen

DISNEY KAN OOK TOT ORIGINELE MERCHANDISE INSPIREREN

Ik volg Estée Lauder niet meer echt. Maar dat geldt voor heel veel andere merken. Zal allemaal wel. De geuren van Aerin Lauder vind ik slaapverwekkend ouderwets, trendvolgend in plaats van trendsettend. Alles is tuttig. Haar ‘personality’, haar smaak en haar invulling. Maar ze vindt zichzelf heel modern en een influential op mode- en lifestylegebied zoals Ivanka Trump zichzelf ook heel modern en een influential op mode- en lifestylegebied vindt.

Dit zegt natuurlijk iets over de über-conservatieve smaak van de gemiddelde Amerikaanse vrouw die nog steeds met Lauder wegloopt – het merk is qua beauty feitelijk de Chanel van de Verenigde Staten. Aerin zal er niet wakker van liggen, het geld blijft binnenstromen en stromen en stromen.

Sinds Aerin voor een groot gedeelte de artistieke en creatieve koers van het merk bepaalt, zie je dat Estée Lauder niet meer een duidelijke en overtuigende koers vaart. Het eigenzinnige, het innovatieve is niet meer. Het is vooral leunen op en spelen met de erfenis van haar oma – de oprichtster.

Dus wat geuren betreft: gemakzuchtige variaties op de klassiekers. Maar voor wie gemaakt? De oma’s en/of de kleinkinderen? Beautiful wordt dan Beautiful Belle of Beautiful Magnolia. Welke klassieker (waarvan de meesten, net zoals bij Guerlain, nu in een standaardflacon zijn gestopt) is volgend jaar aan de beurt? 

Nieuw is de Luxury Collection. Een octet dat qua creativiteit niet ver verwijderd is van de mediterrane, zonovergoten wereld van de Aerin-geuren. Ze zullen vast heel helder en crisp zijn (en inwisselbaar met de Aerin-collectie). Alsof in je slow motion door acht sprookjestuinen loopt terwijl de bloesems en blaadjes vallen – ‘knijp me, knijp me’. Hou eens op met die sprookjeswereld parfumproducenten! Neem de vrouw eens serieus, maar dan wel alsjeblieft, dankjewel zonder politiek correct worden. Voorlopig dieptepunt in deze: Maison Margiela’s Mutiny (2019).

Wel leuk: een vintage edition van Youth-Dew (moet nu blijkbaar een verbindingsstreepje tussen), maar zoals gezegd: dit had oma al bedacht. 

Nog leuker: de solid perfume compacts dit seizoen gemaakt door Monica Rich Kosann. Want ondanks het opstrakken en opschonen van het totaalaanbod, blijven de huidige decision makers deze (limited editions) ‘gekkigheidjes’ van Estée Lauder voortzetten.

Ik heb niet zoveel Disney en perfume compacts. Maar deze zijn een goed voorbeeld dat Disney ook tot originele merchandise kan leiden. Ze zien er wel erg geinig uit, werken op de lachspieren, en dan vrij van cynisme. Gelukkig maar, want dat moet parfum ook doen: je tot glimlachen brengen. Iets wat we door huidige über-verniching van de branche, dus ook het zichzelf über-serieus nemen, wel eens vergeten: parfum is ook parfun.

VERT BRUNO ACAMPORA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 6, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET V, NICHE. Een reactie plaatsen

TERUG NAAR AF

ALS ALLES POLITIEK IS, DAN PARFUM OOK

Bladeren vallen. Gedachten vallen. Gedichten vallen. Het stormt. En niet alleen veroorzaakt door de natuur: gedachten/meningen worden nodeloos/hopeloos tegenover elkaar gezet, en door social media uitvergroot – een opblazen meestal niet in verhouding staand tot de nieuwswaarde.

Interessant: ook op fronten waar je het niet verwacht worden de messen geslepen. Wel of niet gedreven door ‘woke-warriors’, wordt van collega’s verwacht dat je stelling neemt, waardoor je in een keer het begrip ‘concullega’s’ begrijpt. 

‘Nou, kom op Geurengoeroe, make your point!’ Oké: geldt dit opwerpen van barricaden ook al in de parfumwereld? Geurengoeroe zegt: ‘Comptez maar van oui!’ Nee, ik hint dan niet op wel of niet met mondkapje een geur testen. Wat, by the way in dit geval werkt – mocht je er überhaupt zin in hebben: eerst een geur in het mondkapje sprayen, dan opzetten en dan inhaleren maar.

Wel ‘een dingetje/discussie’ dat zich leent voor ophitsen, tot een scheiding der geesten: puur natuur versus synthetisch. Alleen welke aanhang staat dan aan de linker- dan wel rechterkant van het politieke spectrum? Want als alles politiek is, dan parfum ook. Weg met het politiek correcte parfumgeleut – ‘Nou, mij maakt het niet uit, als je de geur maar lekker vindt – toch, niet dan?’ 

Lang verhaal kort: lange tijd maakte het mij ook geen ene mallemoer uit, ‘als de geur maar’ enz. enz. Maar sinds kort – lees: jaar of drie – word ik zo ‘ik-stop-met-geurengoeroe’-moe van al die voorspelbare variaties op marketingthema’s die oude en zelfs nieuwe merken als dé nieuwste geursensatie sinds lang presenteren. Neem het wonderhout 2.0 oud(h): als Axe het in zijn deodorant stopt… Neem, de hinderlijk synthetische nasleep van geuren die een warm, security blanket-gevoel moeten schenken: je ogen gaan er scheel van staan.

En dan, zonder het in de gaten te hebben omdat je er niet bewust bij stilstaat (‘je gaat af op je gevoel’), haal je de meeste voldoening niet uit een über-georkestreerde geur maar wel uit een etherische olie. Want, waarom koop ik de laatste tijd steeds vaker bij de biologische winkel een klein pipetflesje met een dergelijke olie? Onlangs nog een co2-versie van ‘ingedikte koffieprut’ – jeetje dat ruikt goed. Terwijl ik koffie in een geur maar zo-zo vindt. 

Heb mijn doos met tweedehands etherische oliën er ook maar weer eens bij gepakt – jeetje de mandarijn is zo zonnig zoet. De lavendel – jeetje zo vind ik haar wel lekker. Even mijn fles geopend gevuld met diverse vanillegeuren uit het hoogste prijssegment aangevuld met iets te veel druppels komijn-olie – jeetje, daar moet echt nog iets bij. 

Misschien Vert van Bruno Acampora? Onlangs gekocht tijdens mijn vetiver-heimwee-stemming en, omdat ik me, zoals reeds geschreven, meer in essences/oliën wil verdiepen. 

Nee, dat is toch zonde. En: er zijn grenzen. Sommige geuren meng je niet, toch? Alhoewel, wat zit ik te miepen! Bruno Acampora, stimuleert het zelf zelfs. Ik kreeg er wat proefjes bij met andere essences uit de Acampora-collectie. Zoals Jasmin T Perfume Oil (1978). Ik had’m al vaker geroken, maar wat maakt juist cyclaam deze jasmijn toch bijzonder. Ik moet denken aan het fijnste fluweel waar de zon op schijnt… Maar terug naar Vert. Is dus heel erg vetiver. Hoewel recent, 2016, voldoet hij helemaal aan de ‘Acampora-doctrine’: dus overrompelend, vol en met zo weinig mogelijk extra ingrediënten de essentie van één vervolmaken, polijsten, het begrip soliflor ontstijgend. 

Ik ben natuurlijk bevooroordeeld (ik voel met het prettigste met een groene geur) en de geur beantwoordt aan mijn behoefte naar essences. Maar jeetje, wat is Vert wonderlijk: het combineert hout met groen en aarde, prikkelt (een ‘droge’ peper) en is kruidig (een ‘droge’ nootmuskaat). Met een elegante warmte (met name opgeroepen door cederhout) in de basis zonder dat het te geraffineerd wordt. Want een goede vetiver moet aards, ‘plattelands’ soort van grof blijven (rulle aarde, bladeren, mist die in de ochtend optrekt), moet niet te veel naar de grote stad overlopen.

Leuk is dat je de groenheid ook in de frisse noten bespeurt. Zo ruik je ‘op een gegeven moment’ kardemom en elemi (citrus- en houtachtig met groene noot) door de andere geursporen heen. Mijn besluit staat vast: we gaan in de olie en daarna in de attar – heb nu een goed contact in India die mij het echte spul kan leveren, niet de shit die aan toeristen wordt verkocht.

En wat is de volgende Acampora-essences die ik ga kopen? In ieder geval niet hun nieuwste, hippe collectie voor een nieuwe generatie of voor wie dan ook. Alhoewel, op papier lijkt een van die geuren, Young Hearts (2019), een chypre naar mijn hart, en heeft zowaar The Art and Olfaction Award 2020 gewonnen. For what it’s worth. 

DIE ANDERE JOY OOK TE KOOP BIJ DOUGLAS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 3, 2021
Geplaatst in: ACHTERGROND, LIMITED EDITION, ZOU VERBODEN MOETEN WORDEN OF NIET?. 2 reacties

Door toeval, niet door mijn algoritme (die sucks by the way), kwam ik bij Douglas terecht. Tot mijn verbazing, zag ik tussen het bekende monotone aanbod, een naam die daar eigenlijk niet thuishoort: Jean Patou.

Grappig-treurig weer om te zien hoe weinig ‘inzicht’ en kennis aanwezig is bij de huidige generatie ‘tekstschrijvers’. Of ligt het aan de slechte vertalers, of aan Google-translate, of aan de ingeschakelde kunstmatige intelligentie? 

De geur in kwestie betreft het letterlijke legendarische Joy. Ik lees onder meer: ‘De geur is bloemig en dierlijk (laatste behoeft uitleg lijkt me, maar dit terzijde) en werd voor het eerst gelanceerd in 1935. Sindsdien zijn er enkele flacons van Joy verschenen.’ Enkele? Zullen we het op z’n minst over honderdduizenden hebben? 

En op welke compositie is de huidige formule gebaseerd? Op het origineel, op de remake toen Jean Patou eigendom van Proctor & Gamble werd (de erven van Jean Patou verkochten het bedrijf in 2001 aan deze multinational). Op de formule van Designer Parfums Ltd aan wie P&G het in 2011 verkocht? Iets waar P&G, volgens mij, nu spijt van zal hebben gezien de aanwezige expertise bij Jean Patou, en het feit dat oude, vergeten couturehuizen het ‘voor de tweede keer’ weer goed doen. 

En hier komt de link met Douglas. Want zonder al te veel rumoer, blijkt LVMH, ‘s werelds grootste luxeconcern (met merken als Kenzo, Guerlain, Fendi, Acqua di Parma, Dior) Jean Patou te hebben gekocht. Zo ongeveer een jaar voor de lancering van Diors nieuwe geur – inderdaad Joy, die de grote opvolger van J’adore moest worden maar waarvoor niet eens de moeite werd genomen een nieuwe flacon te ontwikkelen. En de inhoud: gaap-gaap-geur.

Het is natuurlijk vreselijk wat LVMH doet. Een belediging dit niet serieus nemen van de parfumgeschiedenis, iets waar de luxegroep zich juist altijd op laat voorstaan met zijn marketinggekeuvel over heritage, patrimonium, traditie. Eerst de verkwanseling van Miss Dior, vervolgens het uitmelken van Poison (met Poison Girl als het summum van slettebakke cheap-chic) en zoveel ander pure marketingproducten zoals Sauvage – voor een verkwanseling van ja, die beroemde, bekende, geliefde mannenklassieker: Eau Sauvage.

Nee, de nichelijn maakt dan niet veel goed, en die heeft trouwens weinig vandoen met niche. En er verschijnen gewoon te veel – neem de laatste: Vanille Diorama, waar het weer mee aan de haal met een klassieker van Dior. Voor heel wat minder geld koop je kwalitatief betere vanillegeuren. 

Je vraagt je wel af waarom Douglas Jean Patou heeft ingekocht – de naam staat toch voor oude meuk? En de verhipping is door LVMH nog niet ingezet. Althans nog niet bij de parfums. De jonge generatie koopt toch liever de zoveelste variatie van Givenchy’s Interdit – ook LVMH? Maar wie koopt er bij Douglas een limited edition van Joy 15 ml voor € 1540,46.

Of voor € 1166,95. Want u krijgt maar liefst 24 procent, ja u leest het goed, 24 procent korting. Dat bedrag geeft de gemiddelde Douglasklant volgens mij nog niet uit in drie jaar. Of ben ik nu aan het ‘shamen& blamen’. En misschien koopt Douglas deze limited edition alleen in als er een bestelling volgt.

Waarom zou dit zo maar kunnen? Nou www.beslist.nl biedt de geur voor dezelfde prijs aan. Wat ik vermoed, gezien de Jean Patou-aanbiedingen op internet: het betreft de oude voorraad van Designer Parfums Ltd waar LVMH zo snel mogelijk vanaf wil. Want op alle flacons staat de naam nog voluit geschreven. Als dat niet lukt, dan is er nog altijd het Kruidvat. Ik sta dan voor in de rij (kocht er onlangs voor € 24,95 200ml van de eerste geur van Agent Provocateur). Ben benieuwd hoe LVMH de eerste Patou zonder Jean in het label gaat lanceren. Moet het na Dior, de nieuwe melkkoe worden?

Nog een laatste geur-zeuropmerking: de beautywereld is in de ban van storytelling. Krijg je een mooi kant en klaar verhaal aangereikt, pik je die vervolgens niet op. Zoveel ‘leuke weetjes’ wat Joy betreft. Zoals dat Jean Patou voor de oorlog zijn eigen roos- en jasmijnvelden rondom Grasse bezat. Nog een: een concurrent kwam met een geinig antwoord op Joy. Nou, nog eentje: Joy is uitgeroepen tot de beste geur van de twintigste eeuw. Maar dit wordt dan ook echt de allerlaatste: de geur verscheen in 1930, niet vijf jaar later Douglas! 

PHANTOM PACO RABANNE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 25, 2021
Geplaatst in: ENTERTAINMENET, GEURENALFABET P. Een reactie plaatsen

GADGET-FLACON, GADGET-GEUR

DE JEUGD VAN TEGENWOORDIG VERDIENT BETER

Karl Lagerfeld zei over ooit Chanel: ‘Je moet een merk helemaal afbreken om het weer op te bouwen.’ Bij Chanel zat hij er in retroperspectief goed naast – de beleidsmakers van het couturehuis zien in elke uitspraak of opvatting die Coco Chanel ooit deed of ooit had, een begin van een nieuw product.  

Als je nú naar het parfummerk Paco Rabanne kijkt, dan heeft Lagerfeld gelijk gekregen, met name wat de geursectie betreft. Die heeft rien, nicht, njet, nada maar dan ook absoluut niets meer met de ideeën van de oprichter vandoen. Erg? Een tijdje vond ik wel, maar ik geloof inmiddels dat het helemaal niets meer uitmaakt, omdat – in Rabanne’s geval – ‘hij’ zich op een nieuwe doelgroep heeft gestort: de jeugd van het schoolplein. 

Dan is je inspiratiebron natuurlijk anders. Geen hemelbestormende filosofieën, geen ode op de man/vrouw van de toekomst, maar gewoon simpele namen met een doeltreffende, vanzelfsprekend humoristische, ‘schot-voor-open-eigen-doel’-marketing die direct begrepen worden. En by the way: van de nieuwe consumenten associeert bijna niemand Rabanne waar hij mee beroemd geworden is: jaren zestig space age couture. 

Het is voor de jeugd van tegenwoordig hoogstwaarschijnlijk een nieuw merk dat zijn geuren bottelt in gagdet-achtige flacons – het hedonistische 1 Million (2008) en Lady Million (2010), dan wel in een ‘kermis-schiettent-altijd-prijs’-uitvoering: Invictus (2013) en zijn vrouwelijke pendant Olympéa (2015). 

Ik keek wel op toen ik Phantom onlangs in Ici Paris XL zag. Associeerde de uitgestalde robot niet met Rabanne, trouwens met geen enkel gevestigd merk. Had ik een nieuw Disney/Pixar-animatiefilm over het hoofd gezien met Phantom in de hoofdrol? Toen ik daarna de clip op YouTube zag wist ik genoeg. Ik herkende zowaar een bepaalde ‘Rabanne’-saus – de opbouw van het ‘verhaal’ de gezellige all inclusive happening met toch een boy meets girl-zijlijn. Ik dacht: ‘Geurengoeroe je wordt te oud voor deze parfumpret, besteed geen aandacht aan dit soort triviaal geglamour’. 

Maar ja, je bent dan toch benieuwd hoe Phantom – toch een vreemde naam voor zo’n robot/buitenaards machientje. En dan is er ook zoiets als The phantom of the opera. 

Ik lees op www.pacorabanne.com: ‘De essentie van zelfvertrouwen, gevoed door feelgood-energieën. Een futuristische aromatische geur geboren uit de botsing tussen luxe vakmanschap en nieuwe technologie. Gedurfd met tonen van verslavend-romige lavendel, energieke versmelting van citroen en sexy houtachtige vanille. Radicaal anders, totaal ontwrichtend: ontdek onze eerste verbonden fles ooit’. Was het maar waar. Hier is niets futuristisch, nieuw technologisch aan. Zelfs niet in presentatie – ‘iedereen’ is deze ‘oervorm’ van een robot (‘Die kan dansen, heb je het gezien mamma!’) wel eens tegengekomen.  

Het verbaast dat de marketingmachinerie van Rabanne (geproduceerd door Puig) met bijna trots vermeldt dat vier neuzen aan de geur hebben gewerkt: Loc Dong (verantwoordelijk voor zijn gekke creativiteit), Julia Karagueuzoglou (levert haar kennis betreffende natuurlijke ingrediënten). Anne Flipo en Dominique Ropion hebben samen de geur gefinetuned voor een krachtig, lang houdend effect. En alsof dat nog niet genoeg is werd ook nog – tada! – kunstmatige intelligentie ingeschakeld voor een extra boost. Hoe? Kom ik niet achter. 

Interesseert me ook niet omdat de compositie van een ongelooflijke braafheid is. Waarschijnlijk door alle testpanels wereldwijd ontdaan van de scherpe kantjes – als die überhaupt in de oerversie heeft bestaan. Of is de kunstmatige intelligentie hiervoor verantwoordelijk?

Eerst een aqua-citrusstoot for boys who like toys. Geeft je direct een frisgewassen gevoel. Lavendel vervolgens bevordert dit ‘net-onder-de-douche-vandaan’. De appel kan er ook wat van. En dan de basis: de vanille moet verondersteld de boventonen een soort van warmte verlenen en dan is er ook nog sprake van ‘rook, aardse noten, patchoeli en vetiver’. 

Het effect aldus Rabanne: ‘Een overdosis aan verslavende en langdurige sensaties’. Was toch mooi geweest als je dat allemaal had kunnen ondergaan – je ruikt vaag een klassieke houtachtige basis die misschien beter tot zijn recht zal komen in de intens, extreme of ‘out of space’ versie. Want die gaat natuurlijk verschijnen.

Als de gemiddelde boy dit lekker of zelfs erg lekker vindt, en hiermee tevreden is; die zal zich waarschijnlijk kapot schrikken als je hem een echte geur voorzet – dan bedoel ik: een vrij van marketing, een die inhoud boven uiterlijke ijdelheden prefereert. Long way to go!

CHLOÉ EAU DE PARFUM NATURELLE 

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 23, 2021
Geplaatst in: ECO, GEURENALFABET C, GEURENALFABET E. Een reactie plaatsen

VRIENDELIJK, LIEFLIJK, ONSCHULDIG

NATUURLIJK MAAR EENDIMENSIONAAL

Het woord hing al een tijdje in de lucht in bla-bla-lifestyle-land en heeft sinds een paar seizoenen ook de ketenparfumerie bereikt: vegan. Dus doet Chloé wat een aantal andere merken – zoals The Bodyshop en Rochas – reeds hebben gedaan: bijzonder trots vermelden dat hun nieuwe geur vegan is. Tis niet waar! Sterker, het is niet waar, want álle geuren die na het midden van de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn gemaakt, zijn vegan omdat er sindsdien geen dierlijke ingrediënten meer in verwerkt mogen worden. Denk echte musk, echte bevergeil, echte civet.

Even terzijde: dat geldt niet voor echte ambergrijs omdat de zoogdieren die dit gouden goedje leveren – walvissen – hiervoor niet gedood hoeven te worden. Japan jaagt hier alleen nog maar op vanuit wetenschappelijk oogpunt – gelooft u dat?

Anyway, met een vegangeur wordt nu vaak bedoeld dat die voor honderd procent uit natuurlijke ingrediënten bestaat en vrij van kleurstoffen en filters is. En dat is dus de nieuwe variatie in de Chloé Signature-serie: Eau de Parfum Naturelle. Los daarvan doet Chloé mee met een eveneens andere trend in de wereld van beauty & fashion sinds de opkomst van MeToo en Black Lives Matter: benadrukken als ‘betrokken’ luxelabel dat je het oh zo goed meent met je klanten (bij Chloé: vrouwen samenbrengen door ze een stem geven; het is de vraag of ze hierop zitten te wachten), inclusiviteit plotseling de gewoonste zaak van de wereld vindt en het maken van een positieve sociale en ecologisch impact tot huisregel bevordert.

Al deze goede bedoelingen komen dus samen in Eau de Parfum Naturelle. Het profiel van de draagster is ontroerend en zó herkenbaar volgens mij: ‘Ze weet hoe krachtig maar kwetsbaar de natuur werkelijk is, ze put er kracht uit, terwijl ze zich ook bewust is van de urgentie om haar te beschermen. De natuur is zowel haar inspiratie als de lucht die ze ademt.’ Eén ding is duidelijk: ‘zo maar’ vrij en blij, zonder je zorgen te maken, genieten van een geurtje zit er voorlopig niet meer in.

Eau de Parfum Naturelle is opgebouwd rondom zwarte bes, citroen, neroli, mimosa, roos en cederhout en Chloé gaat hiermee zoals ‘ze’ zegt, ‘terug naar de essentie’. De eerste zorgt voor een zoet-fruitige noot die fris maar tegelijkertijd fluweelzacht is. Toch wint hier de frisheid omdat ze omringd wordt door citroen. Neroli – ook citrusfris maar met een zoetbloemige noot gaat mooi samen met een (biologisch geteelde) roos en mimosa. Het effect: een zoetbloemig hart met poederachtige accenten met een lichte honingtoets (eigen aan mimosa). Cederhout, hier licht en zonnig, houdt alles samen in Eau de Parfum Naturelle.

Conclusie: vriendelijk, lieflijk, onschuldig en puur, dus helemaal in lijn met de huidige ‘beauty-regels’. Maar ook een beetje saai, eendimensionaal. Want dat is het vaak het nadeel van puur natuur-ingrediënten. Dat komt omdat synthetische ingrediënten een geur houvast geven, het geraamte vormen van een compositie waaraan de natuurlijke ingrediënten zich hechten waardoor er diepte, een soort van driedimensionaal-effect ontstaat. 

Trouwens deze compositie is zo simpel qua opbouw, dat je die zelf ook had kunnen maken, mits had je meegedaan aan een cursus ‘D(o)I(t)Y(ourself) with natural ingredients’. Zie het Youtube-filmpje en al die andere die vervolgens worden voorgesteld. 

VÉTIVER ROYAL BOURBON ORIZA L. LEGRAND (1914/2014)

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 16, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET B, NICHE, VINTAGE. Een reactie plaatsen

‘BOUDOIR-VETIVER’

‘BOERDERIJ-VETIVER’ 

1914? 2014? 1814? 1714? ON S’EN FOUT!

Ik ben echt aan het vetiveren. Die van Hiram Green gaf me de geest, maakte me weer enthousiast en besloot vervolgens een aantal andere onder de loep te nemen. Zie vorige post. En nu: Vétiver Royal Bourbon. Wat vind ik Oriza L. Legrand toch heerlijk. Verschillende redenen: ouder dan Guerlain, maar loopt daar minder mee te koop, eigenlijk pas du tout.

De geuren zijn klasse en ik geloof bijna zo goed als zeker dat die allemaal zo nauwkeurig mogelijk zijn gebaseerd op de oorspronkelijke formules. Ruik je bijvoorbeeld overtuigend ruikt in Chypre Mousse – die ruikt op een bepaalde manier ‘historisch’, is niet van deze tijd. En toch niet ouderwets omdat vetiver eigenlijk tijdloos is. Noemen we dan klassiek. 

Hopelijk heeft het Oriza L. Legrand nu zijn definitieve vorm gevonden (de veranderingen waren voor mij niet echt nodig). De verpakkingen zijn groter, dus zogenaamd chiquer, de geuren nu alleen nog maar in verstuivervorm en er moest zowaar een kwast om de hals van de flacon. En dat merk je dus aan de prijs: in den beginne bij de relaunch van het merk 110, nu 130 euro.

The colors match!

Vétiver Royal Bourbon (debuut 1914, relaunh 2014) maakt gelukkig veel goed. Mijn fantasie wordt geprikkeld door de naam. Bourbon is de naam van de koninklijke familie die Frankrijk, van 1589 – met een korte tussenposes – tot 1830 regeerde.

De associatie is niet zo vreemd: in de Franse parfumwereld wordt overdreven veel gerefereerd aan het roemrijke verleden van al die koningen Lodewijken, hun paleizen, hun maîtresses, hun bijdrages aan de kunst en cultuur en wat dies meer zij. Zonnekoning-verblindende schone schijn in optima forma. 

Maar de naam Bourbon slaat hoogstwaarschijnlijk op het gelijknamige eiland (om de hoek bij Madagaskar), ja inderdaad genoemd naar. En waar volgens de Fransen, chauvinistisch als ze zijn, de beste vetiver vandaan komt. Ben benieuwd wat de Haïtianen, Javanen en Indonesiërs daarvan vinden. 

Hoe het ook zij, Vétiver Royal Bourbon is een topper. Het knappe: je ruikt eigenlijk helemaal niet zoveel vetiver, zo lijkt het. Wil zeggen: het droge gras (de geur wordt gewonnen uit de wortels) wordt omringd door allerlei noten die je in eerste instantie afleiden van de ‘core business’, maar uiteindelijk is het toch vetiver die je ruikt.

Niet fris-houtig zoals de vetivers uit de jaren vijftig, zestig en zeventig. Niet rokerig, niet naar zwarte thee neigend zoals zoveel nu-nichegeuren, maar kruidig groen.

De opening is direct raak wat groen betreft: geen klassieke citrusopening, maar een helder-scherpe munt-tijm-combinatie – alsof ik ze net heb geplukt uit mijn kruidentuin. Fris, levendig en opwekkend met aardse ondertoon. Hier voegt zich de vetiver bij. Gaat goed. Gaat nog beter in de follow up – een warme combi van cistus labdanum en iris (die je afwisselend ruikt) gekoppeld aan een mooie houttoets (sandel). 

Zijn we pas op de helft. Lekker om te ruiken hoe de groene frisheid wordt vastgehouden tot de nasleep, want de munt-tijm-mix vloeit over in een schel-etherische jus van jeneverbes. Helder en toch warm. Laatste komt grotendeels op conto van de donkergroene en donkerbruine ondertonen: leer, tabak, eikenmos.

Klassieke macho-chic op niveau gebracht door zoetzachte benzoïne en dropachtige strobloem (vraag me alleen af of strobloem al in 1914 werd gebruikt in de parfumindustrie). Opvallend: op het eind ruik je haast geen vetiver meer, maar omdat het zich zo vanzelfsprekend in het begin heeft gemanifesteerd, mis je hem niet door die intense ondertonen. 

Maria van www.parfumaria.com omschrijft Vétiver Royal Bourbon als een ‘boudoir-vetiver’. Eigenlijk heel goed getroffen. In de zin dat de vetiver door Oriza L. Legrand elegant en dandy-like wordt behandeld: vol, genereus en duidelijk waarneembaar voor anderen na het sprayen bij jezelf. En tegelijkertijd erg platteland door de frishheid van versgeplukte kruiden: ‘boerderij-vetiver’.

In ieder geval geen uit de grond getrokken vetiver, zoals die van Hiram Green, geen cliché-vetiver zoals die van Tom Ford en de remake van Guerlain uit 2000 (wordt die nog gemaakt of is Guerlain teruggekomen op de oude versie?), maar geraffineerd in de zin van bewerkt. 

Het schijnt dat veel mensen bij een geur worden aangetrokken door de flacon en uitstraling van het merk. ‘Velen’ vinden Oriza L. Legrand daarom ouderwets en haken daardoor af. Jammer. Laat ze Vétiver Royal Bourbon blind ruiken, en ik weet bijna zeker dat ze denken met een heel hip, klein en vernieuwend nichemerk vandoen hebben. 

VÉTYVER / SANTAL NABATAEA MONA DI ORIO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 14, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET S, GEURENALFABET V, NICHE. Een reactie plaatsen

WARM-KRUIDGE VETIVER

ZALIG-KRUIDIGE SANDEL MET ‘ABSTRACTE’ GOURMAND-TOETS

Zoals geschreven in de vorige post, Vétyver van Mona di Orio besteld (plus haar al door mij besproken sierlijke Musc (de heliotroop in het hart komt mij nu over als viooltje) en nog niet besproken Santal Nabataea). Vorige week binnengekomen. Hoe komt het toch dat ik vetyver met een Griekse ij chiquer vindt ‘staan’ dan geschreven met de doodgewone i. Heb ik het nog niet gehad over het accent aigu op de eerste e.

Even vreemd: hoe herinneringen een reeds bekende en geliefde geur van tevoren al in een bepaalde richting kunnen sturen. Van de eerste keer dat ik haar Vétyver rook, direct na de lancering in 2011, is me bijgebleven dat je aan een uit den treure behandeld ingrediënt toch een eigen draai kunt geven (zoals bijvoorbeeld, tegen de verwachting in, niet gebeurt in Tom Fords grijze variatie uit 2009 – toch in de dertien-in-een-dozijn-categorie).

Di Orio’s vetiver is minder zwoel en overrompelend qua vetiver-kracht dan bijvoorbeeld Serge Lutens Vetiver Oriental. Eerder meer subdued deze subtiel-sensuele golven die uit het gedroogde gras opstijgen.

De laatste keer dat ik met mijn neus in Vétyver dook ter analyse (twee jaar geleden ongeveer), leek het of de vetiver zich gehuld had in wierook besprenkeld met harsen – ik durf het bijna niet op te schrijven, want zo’n uitgehold cliché, maar in dit geval toch waar: mysterieus. Maar bedenk me nu dat dat de olfactiefe nasleep in de ruimte van de eveneens geteste wierookgeuren hiervan de oorzaak kan zijn geweest. 

Met deze ‘voorkennis’, probeer ik Vétyver weer, en nog een keer, en nog een keer en nog een keer in een van andere geuren vrije ruimte. Kan niet anders: het is ‘vetiver anders’ – dus geen nadruk op het fris-houtige aspect; de frisse intro van blauwe gember en grapefruit is meer een zucht dan een golf. Erg beschaafd. In mijn gedachten dus heftiger. Mooi blijft de mix van specerij (nootmuskaat) en kruid (salie) die de vetiver als het ware verwarmen en de basis die er een sensuele glans aangeeft. Maar mijn herinnering – dat pats, boem, ta-da!, hallo hier ben ik, binnenkomen van de geur – rook iets anders. Krijg de neiging om Vétyver te layeren met haar Cuir (2010). 

SANTAL NABATAEA

Pats, boem, ta-da!, hallo hier ben ik – dat heb je dus dírect met Santal Nabataea (2018). Je neus zit direct midden in het sandelhout. Zonder grof en brutaal te zijn. De inspiratie is high brow: de klei-achtige geur van terracotta van het uit zandsteen gebeeldhouwde heiligdom Petra in de Jordanië. FYI: laatste is het adjectief van de Nabateeërs, een Arabisch volk uit de klassieke oudheid met een religie waarin de verering van rotsen centraal stond. Grappig de overeenkomst in a way: de geur van Alaïa – de ontwerper met dezelfde naam is geboren in Tunesië – is geïnspireerd op het koude water dat zijn grootmoeder gooide tegen de door de zon verhitte witte kalkmuren. 

De ode lijkt me vanzelfsprekend: op de best kwaliteit sandelhout denkbaar. Wat ik me afvraag: betreft het de echte? Die uit India (de echte dus) mag volgens mij alleen voor religieuze doeleinden worden gebruikt. Of is het Australisch sandelhout dat een luxe-behandeling kreeg? Of heeft het huis ‘wat’ kunnen kopen van het door Chanel geleide re-real sandelhout-project onder leiding van Christopher Sheldrake in Nieuw-Caledonië?

Dat komt vooral door de uitbarsting van kruidigheid die direct start met peper. Met een beetje fantasie gaat het sandelhout aan de wandel en ontmoet op weg door de zandwoestijnen van Petra de andere ingrediënten. Santal Nabataea is voor mijn gevoel lineair, in de zin dat je het sandelhout direct ruikt. Er is niet echt sprake van frisheid in de ‘opening’, hoewel peper dat wel kan bewerkstelligen en wiens warm-scherpe trilling wordt onderstreept door zwarte bes-blad. Maar bestaat er zoiets als warme frisheid? Maar het kan ook verbeelding zijn, en ruik ik het omdat deze twee bij de opgegeven ingrediënten staat. 

Hoe het ook zij: Santal Nabataea, door Fredrik Dalman, is helemaal gemaakt met de filosofie van Mona di Orio indachtig. Dus: rijk, gul, krachtig en eigen. En op een bepaalde manier heel erg Arabië. Alsof Santal Nabataea daar is samengesteld en niet in Amsterdam, Europa – sluit dus aan bij de inspiratiebron.

De voor mij ondefinieerbare, maar trefzekere elegance kan ik niet traceren, altijd een goed teken. Het is anders; zacht, bloemig, zalvend… ik hou het op de mix van gedroogde abrikoos, oleander (die als je heel goed op het juiste moment, in het juiste seizoen ‘een soort van’ bloemigheid verspreidt), opoponax en klei.

Het is de som der deze vier delen die dit verfijnde gevoel oproept. Maar stel je dit ingrediëntenkwartet in gedachten eens voor en er gebeurt iets spannends: de zoete droogte van de abrikoos, besprenkeld met een poederige bloemigheid, de warmte van opoponax opdrogend op klei. 

Dat koffie een mooi alternatief kan zijn voor bijvoorbeeld patchoeli/amber (zonder al te hinderlijk gourmand te worden, zonder het gevoel te hebben in Starbucks te zitten), bewijst Fredrik Dalman. Het geeft het sandelhout een kracht zonder dat het zijn romige bloemigheid verliest. De nasleep is lang houdend, de sandelhout wordt één met de huid.

Hoewel tegenwoordig, in onze ‘zelf-feliciterende’ en overdreven complimenten rondstrooiende maatschappij, de kwalificatie te pas en onpas wordt gebruikt (zonder dat daar echt reden voor is), is hier toch écht sprake van vakwerk en… liefde voor het vak. Laatste wordt steeds minder beleden door neuzen dan je zou vermoeden. 

VETIVER HIRAM GREEN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 24, 2021
Geplaatst in: ECO, GEURENALFABET V, NICHE. Een reactie plaatsen

EVERY NICHE PERFUME HOUSEHOLD SHOULD HAVE ONE

THE DARK SIDE OF GREEN(S) VETIVER 

Je vetivere, ik zal vetiveren

We bespreken Vetiver (2021) als werkwoord op z’n Frans in de toekomende tijd. Waarom: de kans dat je deze geur als lezer koopt, moet immers nog komen. Ik deed het vorige week, want ik kwam erachter, dat al mijn vetivergeuren zo goed als leeggespoten waren. En dat ik er eigenlijk ontzettend veel zin had.

Waarom? Gewoon, wellicht omdat ik mega-über-moe ben van al die nieuwe ‘oude-wijn-in-nieuwe-kruiken’-merken die wekelijks voorbijkomen op mijn Instagram-account. Slaap-slaap, gaap-gaap. Dat gevoel gecombineerd met ‘tell me something I don’t know!’ En omdat een goede vetiver op een bepaalde manier, op onbewust niveau, connectie maakt met de kracht van de natuur – au moins avec moi.

Tu vetiveres? Jij zult vetiveren?

Heel vrij vertaald: ‘Heb je nog onlangs een vetiver ‘opgehad’?’ Vroeg ik aan mijn partner. Ik: ‘Oh, Encre Noirevan Lalique (2006) nu al op?’ Hij: ‘Yep. Heb nu Sycomore (uit 2008 van Chanel) van je geleend.’

Il – Hiram Green – vetivere? Hij zal vetiveren?

Jazeker, en dat wist ik ook, was er benieuwd naar, maar het kwam er niet van. De eerste poging tot online-aankoop mislukte, de tweede een week later niet. En zoals beloofd volgens de site van Hiram Green werd zijn Vetiver twee dagen (vorige week) later bezorgd met een handgeschreven ‘dank-je-wel’-kaart. Op de een of andere manier is de compositie precies zoals ik hem verwacht had. Dus ‘anders fris’ in de opening, vervolgens een rokende vetiver die langzamerhand zacht, balsemachtig wordt zonder zijn ‘halsstarrigheid’ en aardse toon te verliezen. 

Interessant, op het begeleidende kaartje lees ik dat Green zich inbeeldt dat ‘de heartthrobs van Hollywoods gouden eeuw ernaar roken’ – dus ‘elegant en charmant, maar krachtig en avontuurlijk’. Heartthrobs zijnde: ‘een mannelijke beroemdheid bekend om zijn goede uiterlijk’. Denk: Eroll Flynn, Clark Gable, Gary Grant. Ik zou daaraan willen toevoegen Bette Davis, Joan Crawford, Katherine Hepburn – sterke vrouwen die heersende conventies aan hun laars lapten. Met dien verstande: in deze omgeving vind ik Hyde (2018) meer van toepassing. Hoewel die naar mijn intentie een geur is die meer in de grondstijgers staat dan ‘af’ is.

En iets anders: door deze famous actors-link, zou je bijna een vintage-gevoel krijgen terwijl daar geen sprake van is. Vetiver is helemaal nu en tegelijkertijd tijdloos (dus klassiek) – het voordeel als je alleen met natuurlijke ingrediënten werkt.

Nous vetiverons, wij zullen vetiveren

Ik raad het iedereen aan: zowel man, zowel vrouw of in welke hoedanigheid je je als persoon tussen beide seksen ook voelt. Hiram Greens Vetiver legt namelijk op een edele manier het falen bloot van de door op louter winst beluste parfumhuizen – hoewel hun gelikte, miljoenen verslindende presentaties graag het tegendeel pogen te bewijzen: We care and are very concerned with the world and more blablabla. 

In plaats van zich te concentreren op de kwaliteit van de ingrediënten, zijn ze te gepreoccupeerd door storytelling (vaak fake) en het benadrukken van het te pas en onpas gebruikte ‘heritage’. Als deze merken het zo goed met ‘ons’ menen, dan hadden die al lang ingezet op natuurlijke ingrediënten. En dat is wat anders dan ‘green washing’. Maar dat is dan ook weer waar: dan zou het bestaansrecht van Hiram Green in gevaar komen. 

Vous vetiverons, u, jullie zullen vetiveren

U, jullie zullen Greens Vetiver gebruiken en er zoveel mogelijk andere mensen in laten delen, omdat de geur zo goed aantoont wat de natuur allemaal in zich heeft, dat je au fond geen synthetische alternatieven nodigt hebt. Wat wel zo is: de mogelijkheden zijn beperkt, maar dat heeft dan wel weer als voordeel dat je zo dicht mogelijk in de buurt van de natuur blijft – ‘buurnatuur’. En dat je als neus dan niet aan fantasie en ‘verhaal’ hoeft in te leveren, bewijst Moon Bloom – Greens parfumdebuut in 2013. 

Het is prachtig om te ruiken hoe in Vetiver de citrusnoten met gemberinjectie – ‘voorzichtig’ en niet full in the face gedoseerd – de opmaat zijn voor een krachtmeting tussen Haïtiaanse (rokerig richting wierook) en Javaanse (frisser, aards, houtig, stro) vetiver. Deze fusie levert een vetiver op die groen maar toch warm is. Beter gezegd: broeierig-warm richting sensueel.

Dat is iets wat aan de meeste ‘moderne’ vetivers ontbreekt; die leggen meer de nadruk, of eigenlijk te veel nadruk, op het frisse aspect van deze grassoort en laten ‘hem’ conform de huidige ‘parfumwetten’ clean eindigen. Deze sensualiteit in Greens Vetiver wordt elegant gecontinueerd door ambrette (‘de natuurlijke musk’), terwijl het houtachtige aspect van vetiver, zij het zacht, wordt vastgehouden door cederhout.

Ils vetiverent, zij zullen vetiveren

Hoopvolle gedachte: zij zullen zo veel mogelijk Vetiver van Green gaan gebruiken. Ik zal vast een paar belangrijke vetivers in het nichedepartement die dezelfde boodschap als Hiram Green verkondigen over het hoofd hebben gezien – maar dan niet 100 procent puur natuur. Maar zijn Vetiver valt voor mij in dezelfde categorie als die van Serge Lutens en Mona di Orio – de laatste heb ik tot mijn schande ook nog nooit besproken. Ga hem terstond bestellen. 

Dus al een vriend, vriendin (of wat daartussen zit) vraagt om een ‘lekker geurtje’ voor zijn, haar, het verjaardag – verbaas hem, haar of het met Vetiver van Hiram Green. Wordt deze originele geurgeste niet begrepen, of gewoon niet lekker gevonden, nou dan wacht je een leuke discussie die de moeite waard is. Ik zou vooral in het begin van het discours inzetten op #puurnatuur #nosynthetics #backtonature #motherearthcalling #therealjoyofperfumes en #geurengoeroeisthebest.

1921 THE ALCHEMIST’S GARDEN GUCCI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 13, 2021
Geplaatst in: Uncategorized. Een reactie plaatsen

1921? 1821 ZUL JE BEDOELEN! OF WAS HET NU 1721? 

EENVOUD EAU DE COLOGNE OP EAU DE PARFUMSTERKTE

BEYOND GENDERGEUR VOOR ALLE JAARGETIJDEN  

1921: Geurengoeroe in the making. Want 100 jaar geleden dat mijn vader werd geboren in Heeg, Friesland. Die – even terzijde, maar leuk om in dit verband te vermelden – de 30 al ruim gepasseerd nog zeven kinderen, waarvan drie tweelingen – met zijn dertien jaar jongere vrouw, mijn moeder, op de wereld heeft gezet. 1921: Supermarktketen Jumbo opent zijn eerste vestiging. Nu iets meer richting beauty: ook in 1901 opgericht Weleda, een merger van de bedrijven van de Zwitserse antroposoof Rudolf Steiner en de Nederlandse verlosdeskundige Ida Wegman.

In hetzelfde jaar, toen vakmanschap nog echt meesterschap was in Italië, opende Guccio Gucci in Florence zijn boetiek met geïmporteerde lederwaren aan de Via della Vigna Nuova 7 in Florence, snel gevolgd door een eigen atelier. En dat wordt onder meer gevierd met de geur 1921. Hoe het inmiddels tot geek-chic uitgegroeide merk (met een jaaromzet van 8.2 miljard in 2018) zich door de decennia heen heeft gemanifesteerd kun je binnenkort zien in The House of Gucci, met Lady Gaga als ‘the black widow’, ofwel: Patrizia Reggiani Martinelli (voormalig echtgenote Maurizio Gucci).

Terzijde en niet belangrijk, maar toch: Geurengoeroe gaat geen kaartje(s) kopen of online staren, Gaga-moe als hij is. Zó vermoeiend haar entrée op dat belangrijke mode-bal twee jaar geleden in New York, zó politiek correct en slaapverwekkend haar ambassadrice-rol in de recente Valentino-geur overgoten met de voorspelbare ‘beautyglamour’-saus van L’Oréal. And me thinks it’s a pity that the actors don’t speak Italian and that the voiceover in the trailer sounds like Donatella Versace… Dat wel: knap staaltje van marketing deze fusie van film, fashion & fragrance – iets soortgelijks had ik ook van Chanel had verwacht, die dit jaar stilstaat bij het feit dat N°5 honderd jaar geleden werd geïntroduceerd.

Genoeg na beschouwd. Dit zegt Gucci over de geur: ‘Met een speciale naam voor deze gedenkwaardige gelegenheid reflecteert 1921 de moderne en toch tijdloze codes van het huis. Gecreëerd rond de bijzondere neroli-bloesem en geblend met Florentijnse citroenceder, is het een eerbetoon aan de prachtige stad waar Gucci een eeuw geleden geboren werd’. Terzijde: een geur naar een jaartal vernoemen is niet speciaal en neroli is niet bijzonder – onmisbaar voor een geur met een cologne-cick, dus multi-multi en multi-culti gebruikt in de parfumerie.

Over de presentatie: ‘Dit keer verschuift het perspectief naar de tuin waar 1921 in een luxe solarium-oranjerie verschijnt als onderdeel van de bredere The Alchemist’s Garden-collectie’. Georkestreerd door Colin Dodgson en Christopher Simmonds, zien we parfumflacons omringd door weelderig gebladerte, plantenstekken en antiek, aangevuld met wetenschappelijke kolven en tuingereedschap die lopende experimenten suggereren’.

Over de flacon: ‘Heeft een complex design – vind ik nog wel meevallen -, de Gucci-belettering en decoratie zijn in goud uitgevoerd. Versierd met een door een hand opgehouden krans, symboliseert de ronde vorm eeuwige groei en kracht; geen begin of einde, alleen de pure schoonheid van de afgelopen honderd jaar. Opvallend en toch delicaat; de flacon zit in een royale groene doos voorzien van het Gucci-logo in goud en het bijzondere ornamentale design van The Alchemist’s Garden’. Kniesoor die erop let: het lint is niet in groen, maar beige – of zou dat het eikenmos symboliseren? 

Maar wat me blijft verbazen aan The Alchemist’s Garden en met 1921 wordt bevestigd: de meer dan über-ouderwetse uitstraling van het geheel. Qua datering kun je beter niet een, maar twee eeuwen teruggaan toen er sprake was van de aanzet tot de professionele parfumindustrie.

Alsof 1921 is gemaakt voor Lodewijk XV (door Jean-Louis Fargeon van Oriza L. Legrand) die het besprenkelde over zijn rits aan maîtresses met wie hij in zijn ‘geparfumeerde hof’ – zo werd Versailles tijdens zijn bewind genoemd gezien zijn ‘parfumverslaving’ – de liefde bedreef. Maar ouderwets is in modekringen al jaren nieuwerwets, zoals burgerlijk, burgerleuk en gezellig gezelli is.  

WAT 1921 IK EIGENLIJK?

Bijna niet te geloven: Alberto Morillas heeft in zijn carrière meer dan 6000 geuren gemaakt. Wat mij leuk lijkt: hem onderwerpen aan een blinde test. Of hij de hoogtepunten van zijn dieptepunten weet te onderscheiden. 1921 zal hij er wel uit weten te halen, want onlangs bedacht. Bungelt voor mij tussen hoog en diep.

Deze geur had hij ook in het begin van zijn loopbaan kunnen maken, gezien de eenvoud. 1921 is een overduidelijke citrusgeur. Niet meer en niet minder. Ik vind de prijs (€ 300,00 100 ml) niet in verhouding staan tot de inhoud. Anders gezegd: voor minder geld, koop je een vollere en meer bloemige neroli – zoals Néroli Intense van Nicolaï (€ 177,00 100 ml; ook in 50 en 30 ml). Want dat typische lichtbloemige, met een licht fluwelen randje eigen aan neroli wordt in 1921 niet ten volle uitgebuit. Geldt ook voor de ‘groenige’ cedercitroen (waarvan sukade wordt gemaakt): het knalt en spettert me niet genoeg, zeker niet voor een jubileumgeur. Moet je óók die van Nicolaï (Cédrat Intense 100 ml zelfde prijs; idem) eens aan je neus zetten, dan weet je wat ik bedoel). En als je deze twee dan layert…

Wat je wel goed ruikt en mooi is en klopt – aldus het persbericht: ‘Eikenmos geeft de geur weelde, intensiteit en een ongeëvenaarde bestendigheid, en verleent haar een aardse, welige kwaliteit’. Ongeëvenaard daargelaten bestendigt het mos het groene karakter van de geur. Ik bespeur op de achtergrond weliswaar een cleane witte musk-nuance maar die is in dit geval niet storend. 

FIRMENICHS’ SCENTMATE™ + AI + DIY = YOUR OWN PERFUME BRAND

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 22, 2021
Geplaatst in: ACHTERGROND, NIEUW! NIEUW! NIEUW!. Een reactie plaatsen

ARTISTIEKE INTELLIGENTIE + DOE HET ZELF = JE EIGEN PARFUMMERK

Het beroep neus is zogenaamd nog steeds met veel mysterie omgeven dat door de vertegenwoordigers van de oude garde met liefde in stand wordt gehouden. Zie de recente documentaire Nose – made and produced by Dior en ondermeer te zien op AppleTV en Netflix – waarin ter zelfpromotie van het huis, parfumeur in vaste loondienst François Demachy de hoofdrol speelt.

Wat zal het zich altijd iets bescheidener opstellende huis – Chanel – hiervan vinden vraag ik me zo af: ‘This film unveils the fascinating role of the nose at Dior; the most prestigious fashion and perfume brand in the world’. Of Guerlain, net zoals Dior onderdeel van LVMH. Of komen die binnenkort met hun eigen neusdocumentaire?

De kijker kan niets anders, althans dat is de bedoeling lijkt me, vol bewondering Demachy’s doen en laten aanschouwen. Alleen wat je te zien krijgt, afgaande op cuts en teasers op Youtube, heb je als meer dan gemiddelde geïnteresseerde leek al zo vaak gezien: dus Grasse, focus op handwerk, mooi weer en veel lachende mensen op exotische plekken waar natuurlijke ingrediënten worden geoogst, gewikt en gewogen en geroken.

Maar zal de ‘onwetende’ kijker die bij toeval deze docu ziet, de passage verrassen waarin je ziet dat vakmensen citroen/bergamotschillen aan het ruiken zijn – waarom gebeurt dat zo vaak in slow motion? De ‘onwetende’: ‘Jeetje, ik wist niet dat die zo’n heerlijke geur verspreiden; nee, ik ken het principe van een citruspers niet; bestaat er dan een citrusrasp, echt waar?’ En dan wetende, dat de meeste geuren – ook bij Dior, behalve de nichegeuren dan – grotendeels synthetisch zijn.

Ook gaap-gaap: de old school-link tussen geur en muziek: noten, ja ‘the secrets of a craft’, hè. Deze ‘exclusieve’ parfumwereld van Dior zit blijkbaar gevangen in zijn eigen bubbel, want een ontwikkeling schijnt hier nog niet echt te zijn doorgedrongen, of is misschien een taboewoord, waar ik het al vaker over heb gehad: DIY. Do It Yourself. In correct Nederlands: DHZ. Doe Het Zelf. 

Laatste is nu nóg een stap dichterbij gekomen voor mensen die overwegen een eigen geurlijn te lanceren, maar geen zin hebben zelf eerst een officiële of do-it-yourself-cursus te gaan volgen. Want Firmenich introduceert Scentmate: het eerste AI-geactiveerde platform dat co-creatie stroomlijnt en vereenvoudigt voor ondernemers en onafhankelijke merken. Scentmate wil deze snelgroeiende markt bedienen door direct toegang te geven tot ‘toegewijde’ parfumeurs – ik zo graag een keer een niet-toegewijde willen ontmoeten – experts en hun parfumproposities gedurende het hele traject.

Achter deze service schuilt vanzelfsprekend weer een missie. Ilaria Resta, president global perfumery, verwoordt het zo: ‘Als scheppers van positieve emoties en al meer dan 125 jaar innovatie-aanvoerder in de branche, is het onze missie elke consument geuren van hoge kwaliteit te bieden. Met Scentmate lanceren we een baanbrekende, op maat gemaakte scent solution. In minder dan een jaar gingen we van concept naar uitvoering – gebruikmakend van Firmenichs beste capaciteiten waaronder meer dan 50 jaar ‘geurgegevens’ die deze revolutionaire ontwikkeling heeft mogelijk gemaakt.’

Hoe werkt het? Het eenvoudige, digitale briefingproces stelt klanten in staat om alle relevante parameters te definiëren. Scentmate beveelt vervolgens de beste door parfumeurs samengestelde geuren aan, waardoor een voorheen wekend durend proces wordt verkort tot minuten. Het concept stroomlijnt de bestelling en afhandeling om de toeleveringsketen te vereenvoudigen: online monsteraanvragen, digitale bestelling, flexibele hoeveelheden en online betaling. Monsters komen binnen 48 uur aan en bestellingen worden binnen vijf dagen uitgevoerd. Bijkomende voordelen: advies over veiligheid en regelgevende wetgeving, afgestemd op specifieke categorieën en geografische markten. Scentmate is nu verkrijgbaar in Europa.

Ik ben benieuwd wat er voor geur eruit zal komen, als François Demachy er gebruik van zou maken. Waar hij zogenaamd jaren over doet, levert zijn nieuwe geurvriend in real time…. misschien J’adore Homme?

VADERDAG-CHALLENGE: GEEN GEUR MAAR EEN GEURADVIES ALS CADEAU

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 16, 2021
Geplaatst in: ACHTERGROND, EDUCATIE. 2 reacties

MY HEART BELONGS TO DADDY

PERFUME PROFILING: THE WAY TO DADDY’S HAPPIER LIFE

Net zoals bij moeders, krijgen ook veel vaders tijdens hun jaarlijkse, traditionele herdenkingsdag een verkeerde geur cadeau. De reden: de meeste gekochte geurgeschenken zijn eveneens voor hem gebaseerd op foutieve informatie. Tenminste als hij zijn duidelijk omschreven olfactorische preferenties niet van te voren heeft doorgegeven aan de diverse familieleden. 

Zit zo: als vader – via welk online-mediakanaal dan ook – advertenties voorbij ziet komen gebaseerd op zijn zoekgedrag en algoritme, dan wil dat nog niet zeggen dat die geur bij hem past. De gemiddelde advertentie van de luxemerken – Armani, Boss, Chanel, Dior, Dolce & Gabanna, Givenchy, Gucci, Yves Saint Laurent; zo nu heb ik de grootste jongens uit de business wel gehad – kiest nog steeds voor een boodschap waarin de man in zijn beste hoedanigheid wordt gepresenteerd. Natuurlijk al naar gelang van de op dat moment heersende hippe conventies – aspiratieniveau heet zoiets.

Of ze kiezen voor the oldest trick in the book: parfum als lokmiddel die de drager onweerstaanbaar zal maken. In het huidige tijdsgewricht wil dat dus zeggen bij de luxemerken die de ‘l’air de temps’ nauwlettend in de gaten houden: voor welke (inter)sekse dan ook. Het grappige is eigenlijk om te huilen: welke miljoenen verslindende mediacampagne gebaseerd op je online-zoekgedrag ook op je screen verschijnt, niets wordt vrijgegeven met wat voor een soort geur zo’n goede sier wordt gemaakt. 

Er zijn nog te weinig vaders die durven zeggen dat ze een geschonken geur niet echt lekker vinden. Vreemd vinden veel vaders iets anders misschien wel: afgaand op ‘hun advertentie’ hadden ze eigenlijk een andere geur verwacht. Dat vindt Geurengoeroe jammer en – een beetje drama op zijn tijd mag ook wel – betreurenswaardig en zonde. En dat betekent ‘uiteindelijk’: de dag minder opgewekt beginnen dan in feite had gekund – onderschat niet de werking van geur op onbewust niveau. 

Om dit ‘je-kunt-zoveel-meer-genieten’ van een geur die bij je past toe te lichten, gebruik ik mijn inmiddels klassieke voorbeeld. Ik heb een zwager waarvan ik weet dat hij meer dan gemiddeld gek op geuren is. Dat bleek wel uit het feit dat van de honderden geuren die ik in der loop der jaren onder mijn familie, vrienden, kennissen en buren heb gedistribueerd, hij een van de weinigen was die veel geschonken geuren teruggaf. Voor hem was een ‘klinkende naam’ geen garantie voor ‘lekker’.

Hij uitte dan zijn kritiek: ‘Te zoet!’ ‘Te laf!’ ‘Wat ruik ik eigenlijk?’ ‘Onbegrijpelijk!’ ‘Ronduit vies!’ Tot ik hem Gucci Pour Homme – 2003 alweer – gaf. Wat hem daaraan beviel: de donkere houtachtige, smeulende basis. Opgeroepen met – dat wist hij toen natuurlijk nog niet – wierook, cistus labdanum en leer. Als ervaringsdeskundige heb ik hem ‘in de leer’ laten gaan. Een schot in de roos, want wat blijkt: mijn zwager blijkt een leergeur-aficionado. Zo heb ik hem ook aan de Knize Ten (1924), Serge Luten’s ‘copycat’ van voorgaande geur – Cuir Mauresque uit 1998 – en Cuir van Mona di Orio (2010) gekregen.

Zelf ontdekte hij zelf op een gegeven moment Cuir Fauve (2012) van Keiko Mecheri – hij belde me op vanuit de winkel toen hij de aankoop deed. Opvallend: Cuir de Russie (1924) van Chanel daar heeft hij weinig mee. Zelfs het extract kon hem niet overtuigen. Tussen ons gesproken en gezwegen: ik heb hem een paar jaar geleden warm gemaakt voor oudh. Werkte direct: hij heeft al één fles (een rip off van Acqua di Parma voor 1/5 of van de prijs) leeggespoten waarop ik hem attendeerde. En toen ik hem vertelde dat er ook geuren zijn die oudh en leer vermengen – ‘Hou me vast!’ 

Maar nu komt het: mijn zwager is zo blij dat hij (door mij) weet welke soort geur hem in een prettige(r) stemming brengt. Hij gaat zelfs een stap verder: als iedereen alleen maar de geuren of geurfamilie draagt, waarbij zij/hij/het zich het meest prettig bij voelt – zij het door toeval, gedegen (zelf)onderzoek of advies – dan komt de wereldvrede weer een stukje dichterbij omdat je dag begint in harmonie met jezelf. Ik zeg: valt wat voor te zeggen.

Dus – hier volgt de kwintensens van mijn pleidooi: moeders, vaders, dochters, zoons of hoe de familieconnectie en-constructie ook mag zijn: als je ècht van je allerliefste pappie ter wereld houdt en deze kei van een vader houdt ook nog eens van geuren: doe hem en jezelf (en de rest van je familie) een groot plezier: geef hem voor Vaderdag geen geur. In plaats daarvan: een cadeaubon/voucher voor een afspraak bij een professionele parfumerie – dus geen Douglas, Ici Paris XL, Mooi of DA – waar hij ‘live’ een consult krijgt. Iedere professionele adviseur houdt er zo zijn eigen ‘leitmotief’/school op na met als doel – naast geld verdienen – ervoor zorgen dat je als vader de geur krijgt die hij echt verdient. 

Check je directe omgeving op internet of er een parfumerie in de buurt zit die deze service levert – je kunt Geurengoeroe ook zelf inschakelen, moet je wel naar Gees, Drenthe komen – hij gelooft zelf niet zo in online-consulting. Maar – hier volgt een onbetaalde reclameboodschap – voor welke speciaal parfumerie je ook kiest, je verlaat de winkel gelukkiger dan dat je die betrad. 

VIVRE MOLYNEUX

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 13, 2021
Geplaatst in: ACHTERGROND, GEURENALFABET V, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. Een reactie plaatsen

BACK TO THE SEVENTIES DEEL 1

HET WESTERSE OPTIMISME VAN DE JAREN ZEVENTIG GEBOTTELD

Zeg nooit nooit. Maar, ik zie zo een, twee, drie geen backer bereid om het couturehuis Molyneux weer leven – Vivre! – in te blazen. Alhoewel, niemand geloofde eind jaren negentig nog in Lanvin… en je weet wat daarvan de uitkomst is geweest. Mocht je het niet weten – want dit is geen modeblog: Alber Elbaz (onlangs aan de gevolgen van covid overleden) maakte het huis weer hip, hot & happening zoals dat heet. Jammer alleen dat de geuren niet meegingen in deze creatieve revival: behalve Éclat d’Arpège één en al treurnis, één al ergernis (daar bemoeide Elbaz zich duidelijk niet mee, jammer).

Maar zeg dus nooit nooit. Ik zie nu ook weer ‘onbegrijpelijke-opa-je-wordt-ouder’-collecties van het voor de zoveelste keer wakker gekuste Patou voorbijkomen. Dus. En bij Schiaparelli (met Molyneux en Patou een grote concurrent van Chanel tijdens het interbellum) zijn de recente spectaculaire ‘op-de-rode-loper-wéér-een-prijs-ophalen-tijdens-belangrijke-uitreiking’-couture volgens mij de opmaat voor het weer lanceren van haar legendarische geuren (een poging die in 1998 jammerlijk flopte). 

Nu Vivre. Wie wil dat niet en zo lang mogelijk? Leven. Ja. Vivre! En als je dat genotsgevoel, het besef dat je lééft door een zogenoemde geur kunt versterken, leuk toch? Doodgaan kan altijd nog en schuiven we (in ieder geval in gedachten) zoveel mogelijk voor ons uit. Sterven, mourir, nou liever niet, maar als het echt niet anders kan… bel me maar terug over een tijdje. Je kunt er trouwens gif op innemen, dat als nu een iemand een geur Mourir zou noemen en daarmee de vergankelijkheid van alles zou verbeelden – van de mens, van de natuur, van het besef dat het leven niet oneindig is en al het overige bla-bla-bla-gemijmer – met een compositie die richting bederf gaat… kan zo maar een succes worden. Mooie foto erbij van een ‘nature morte’ – bingo!

Wie wat/was Molyneux? Hij was een succesvol couturier van Ierse komaf geboren in 1889 in Londen, die na de Eerste Wereldoorlog (waarin hij als kapitein diende vandaar dat hij ook le captain couturier werd genoemd, knappe vent by the way) zijn eigen salon in Parijs in 1919 opende aan de rue Royale. Hij was voor de oorlog de mode ingerold na het winnen van een ontwerpwedstrijd; hij had zijn schetsen als kunstschilder ingestuurd, want dat was zijn eigenlijke beroep – zijn hele modecarrière bleef hij schilderen en verkocht zijn doeken ook aan zijn modeklanten, zoals Greta Garbo en de hertogin van Windsor. 

Edward Henry Molyneux was al snel geliefd om zijn sober-modernistische benadering van de understated Engelse upperclass-look. Binnen een paar jaar had hij winkels in Monte Carlo, Cannes, Biarritz en Londen. Niet voor niets dat hij ook snel ‘in parfums ging’. Allemaal even chic en ‘strak’ gepresenteerd zoals zijn kleding. De eerste drie verschenen in 1925 en waren geïnspireerd op de directe omgeving van rue Royale: Parfum 3 (naar het eens fameuze restaurant Maxim’s gevestigd op nummer 3), Parfum 14 (het eerste adres van Molyneuxs salon) en Numéro Cinq.

En ik ‘altijd’ maar denken dat dit een knipoog en/of commerciële marketingtruc was vanwege het toen alsmaar in faam groeiende N°5 van Chanel (dat dit jaar zijn eeuwfeest viert). De wetenschappers zijn er nog niet over uit gezien het feit dat Molyneux van nummer 14 naar nummer 5 was verhuisd: hetgeen Numéro Cinq verklaart. Ik weet niet of het tot een rechtszaak is gekomen, maar in Amerika werd dit parfum verkocht onder de naam Le Parfum Connu. 1932: Le Chic. 1962: Fête. 

Of hij nog betrokken was bij Vivre (1971), zou zo maar kunnen. Hij overleed in 1974. Na zijn dood deed Quartz uit 1977 het een tijdje goed; een van de eerste keren dat een parfum de ‘opkomende’ zakenvrouw – derde feministische golf? – als inspiratiebron had. 

Gauloise uit 1981 is lekker marketing driven, want slimme naam gezien erfgoed en identiteit als hoofdattractie – toen al! Gepromoot door Sylvie Vartan (ooit vrouw van het Franse antwoord op Elvis Presley, Johnny Halliday, die in zijn nadagen al even ‘erfgoedelijk’ was in zijn rol als ambassadeur voor Eau Sauvage). Gauloise kreeg buiten Frankrijk de slogan ‘The essence of France’ mee. Ik bedoel maar. Voor mannen ‘eindelijk’ in 1974 Captain Molyneux en in 1984 Lord Molyneux, maar die hebben qua uitstraling weinig van doen met ‘le chic’ van de oprichter – ‘imagineer’ eerder Yves Rocher.

En zoals de traditie het voorschrijft, bakken de nieuwe eigenaren – na diverse omzwervingen nu in het bezit van Parfums Berdoues – er weinig van: waarvan de namen getuigen. Drie maal gaap: Quartz Pure Red (2008), Quartz Je T’aime (2012), Quartz Addiction (2013). Qua naam leek Rue la Boëtie (2014) veelbelovend, maar afgaande op de presentatie: ‘alle dertien gaat wel’ in een dozijn.

Maar we hadden het over Vivre: back to the seventies so to speak! Een hybride-geur met een enorme sprankeling. Wil zeggen: Vivre zweeft tussen een (bloemige) chypre en (bloemige) aldehyde resulterend in een heerlijk, ja levendig som-der-delen-geur: een bruisend boeket van ‘typische’ parfumbloemen: Bulgaarse roos, jasmijn, iris, ylang-ylang, lelietje-van-dalen en hyacint.

De laatste twee maken er een fris voorjaarsgeheel van. Ylang-ylang geeft een warme ondertoon. Bulgaarse roos, jasmijn, iris doen wat ze moeten doen: een prettig klassiek bloemgevoel oproepen. Laten we de frisgroene opening niet vergeten – opgegeven ingrediënten: bergamot, sinaasappel, theebloesem (lijkt me onwaarschijnlijk), koriander, groen gebladerte, engelenzaad – die het boeket als een groene guirlande omlijsten. 

De aldehyden veredelen, de chypre-ingrediënten verdiepen het geheel (de eau de toilette-versie doet een beetje denken aan Yvresse Eau Légère uit 1997 maar dan minder fruitig). En dat laatste ruik je natuurlijk in de nasleep: eikenmos, vetiver en mirre voorzien van een laagje leer. Die verdieping ruik je nog beter in het parfumextract – beide kwamen door toeval in mijn bezit. De noten van leer en zoet-rokerig mirre nemen je in het extract vanaf het begin mee, alsof er een schaduw wordt getrokken over de bloemen. 

Ongecompliceerd maar geraffineerd. Een soort van vanzelfsprekend: achter ogenschijnlijke eenvoud gaat karakter schuil. Op eBay wordt de geur nog steeds aangeboden – ook ongeopend, grote kans dat de geur nog niet aan kracht heeft ingeboet. Die van mij waren voor een gedeelte gebruikt maar altijd in de doos verborgen en ‘doen’ het nog steeds.  

Vivre is echt tijdsgebonden, want in lijn met de easy going groene trend eind jaren zestig, begin jaren zeventig die volgens sommigen ook een uitvloeisel was van de tweede feministische golf waardoor parfum so to speak de paleistrappen afdaalde op zoek naar de klanten in de nieuwbouwwijken die rondom de steden werden uit de grond werden getrokken: de grootmoeders van de desperate housewives. 

Denk Ô de Lancôme (1969), Chanel N° 19 (1970), Givenchy III (1970), Eau de Rochas (1970), Diorella (1972), Aliage (1972). Om de (nu nog) bekendste en nog verkrijgbare (weliswaar aangepaste) te noemen. Maar Vivre schenkt nu nog even veel levenszin.

Verder wil ik nog even wijzen op de moderne verpakking: heel mooi en simpel het extract van Vivre. De vorm van de flacon is uitgesneden een plastic rechthoekige omdoos, de flacon plaats je erin. That’s it. Een treffend voorbeeld dat je met plastic ook ‘modern artistiek verantwoord design’ kunt verenigen met de klassieke esthetiek die het parfum over het algemeen kenmerkt.

GLYPHS: A JUDGEMENT IN STONE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 6, 2021
Geplaatst in: ACHTERGROND, NICHE. Een reactie plaatsen

HOE ‘ANDERS’, HOE ‘MOEILIJK’ OF ‘MAKKELIJK’ MOETEN ‘INTERDISCPLINAIRE GEUREN’ RUIKEN?

Vraag ik me de laatste tijd steeds vaker af bij het zien van de aanhoudende stroom nieuwe parfummerken en nieuwe geuren van de klassieke aanbieders: wat betekent creativiteit anno nu? Bestaat het nog wel in de ware zin van het woord; is het niet meer dan een (innovatieve) variatie op een (klassiek) thema dat – fingers crossed – zijn weerklank zal vinden bij een van tevoren duidelijk in kaart gebrachte doelgroep? 

Wat dat betreft is parfumland op dit moment een tweestromengebied voor nieuwkomers. Of je gaat mee met de heersende clichés en trends – dus parfum als old school summum van chic, verleiding en mysterie. Of je kiest voor een aanpak die daar juist tegen ingaat. Laatste betekent dat geur vanuit een ‘andere’, meer artistieke en intellectuele invalshoek wordt benaderd. 

Vervelend: als de klassieke aanbieders, om de boot niet te missen en om zichzelf een aura van millennial chic te geven, eveneens meegaan in ‘andere’ geuren. Yves Saint Laurent bijvoorbeeld vertaalde in 2016 vinyl in geur: Vinyle, Balmain kwam in 2010 al met Carbon (inderdaad koolstof). Dan moet je, wil je opvallen als ‘new brand on the shelf’, met nóg iets ‘andere’ uitgangspunten komen. 

En dan is dat vaak ‘iets met kunst’. En dat blijft toch verwonderlijk, dan lijkt het net of geur dan wordt opgetild – auf Flügeln des Gesanges -, dat het een meerwaarde krijgt en daardoor anders wordt ervaren. Terwijl het olfactieve resultaat vaak weer een variatie op een thema is, omdat ondanks het uitgebreide palet van de parfumeur de werelden/associaties die je met geuren kunt oproepen én wat je als ‘consument’ allemaal kunt opnemen toch beperkt is.

Ik heb het zelf gemerkt met mijn eerste collectie upcycle-geuren: 26 stuks, want gevormd naar het alfabet. Tien jaar geleden alweer. Naam: Parfumclichés. In bepaald opzicht is deze lijn geflopt omdat a: het te veel geuren waren, b: het als enthousiaste verkoper – in dit geval het team van Annindriya Perfume Lounge Amsterdam – bijna niet uit te leggen is en omdat c: de gemiddelde, potentiële koper bij een vierde geur meestal letterlijk afhaakt. Ook al waren de namen nog zo prikkelend – F: Flop! – ook al waren sommige composities écht goed geslaagd: A: Animale (Thank You For Smoking).

Ik moest hieraan denken bij het ‘interdisciplinair ontwerpproject’ Glyphs The Alphabetic Perfume Collection. Nicheparfums – samengesteld door Mark Buxton – gebaseerd op de historische oorsprong van het Latijns alfabet. De gedachte erachter: Rob Stolte en Maarten Dullemeijer van ontwerpstudio Autobahn vinden dat iedereen die kan schrijven moet weten waar onze letters vandaan komen – op zichzelf al een rondetafelconferentie waard. Daarom publiceerden ze in 2018 een inmiddels bekroond boek over de oorsprong van ons alfabet: A is van Os (ook verschenen in het Frans, de Engelse uitgave wordt dit najaar verwacht). Dat is een. 

Dit is twee: Autobahn bedacht ook hoe een letter moet ruiken – op zichzelf al een open forum-discussie waard – door terug te gaan naar de historische vorm ervan. De oorspronkelijke, visuele vorm van bijvoorbeeld de A is afgeleid van een tekening van een ossenkop. Wil je deze letter in een geur vangen, dan moet je benaderen hoe een os ruikt – op zichzelf al een international all inclusive symposium waard.

Dit is drie: de eerste drie letters van het alfabet zijn nu te koop. Aleph – A is for Ox, Beth – B is for House en Gimel – C is for Boomerang. Geleverd in spray en een rollerball-flesje (zodat je er mee kunt ‘schrijven’) en verpakt in een stenen artefact ‘waaruit de ontwikkeling van de letter met de hand wordt uitgesneden’. 

En nu vier: het mooiste zou natuurlijk één parfumerie zijn – Glyphs genaamd – waar je alleen alle letters zou kunnen ruiken en kopen, waardoor het als concept als het ware onontkoombaar is en je hierdoor ook niet naar een andere parfumerie hoeft te gaan omdat het hele parfumspectrum – clean, fris, bloemig, hout, oriëntaals, gourmand, oudh – in het Glyphs-alfabet zit verwerkt.

Was het maar zo ver. Want – zo valt te lezen in het persbericht – om de geuren daadwerkelijk in grote aantallen te kunnen produceren en te distribueren, zoekt Autobahn investeerders. En hoe meer mensen over Glyphs weten, hoe groter de kans op een succesvolle inzamelingsactie. Dus als je het een interessant project vindt, vraagt Autobahn of je wilt participeren of in ieder geval wil helpen om het verhaal in jouw netwerk te verspreiden. Meer weten: www.glyphs.nl en @glyphsperfume. 

Toch eens overwegen, want op papier klinken de gebruikte ingrediënten in ieder geval nieuwsgierig makend. Mark Buxton-waardig so to speak, want typisch ‘anders’ niche. Neem Aleph – A is for Ox. De opening: absoluut van brem (wist niet dat dat nog gemaakt werd), frangipane en hooi (coumarine I presume?) – dat moet iets zoetbloemigs zijn maar dan ruw en droog verpakt. Hart: roos, rabarber, vetiver, waterjasmijn (hedione I presume?) – dat moet iets zoetzurigs zijn met een frisgroen spoor. Basis: animale noten (civet en/of komijn?), musk en patchoeli – dat moet een beetje, het liefst heel veel vies zijn.

VAN GOGH GAAT IN GEUREN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 25, 2021
Geplaatst in: ACHTERGROND, ENTERTAINMENET, OPVALLEND PARFUMNIEUWS. Een reactie plaatsen

ANDEREN GINGEN HET MUSEUM VOOR

MUSEA WORDEN LUXEMERKEN, LUXEMERKEN WORDEN MUSEA

Ik interviewde een paar jaar geleden de toen net aangestelde nieuwe directeur van het Tassenmuseum in Amsterdam voor het inmiddels ter ziele gegane – corona als argument – luxe hotelmagazine Hello Amsterdam. Gedenkwaardige telefoongesprekken: ik kon er geen touw aan vastknopen wat Manon Schaap orakelde. Denk: über-duider Lidewij Edelkoort light.

Ik dacht toen alleen: als dit maar goed komt, deze te grote plannen voor een te klein museum. Wat zij wel allemaal niet in de functie van een museum zag: confrontaties aangaan, op onverwachte locaties pop-uppen, dialoog uitlokken, maatschappelijke noodzaak bevestigen, contact zoeken met de straat, perspectieven draaien, en – niet lachen – meer mannen binnenhalen. En meer van dit clichémarketing-pr-blabla. Ze heeft haar gedroomde toekomstvisie niet kunnen realiseren. Het museum ging dicht – corona als argument. 

Eén opmerking die Schaap maakte, schoot me weer te binnen toen een collegavriend me het persbericht doorstuurde betreffende dat het Van Gogh Museum een samenwerking aangaat met het parfummerk Floral Street. Ze zei: ‘Musea worden de luxe-merken van de toekomst.’ Of iets gelijks van die strekking. 

Ik dacht als een museumdirecteur dat zegt, dan moet je oppassen. En het gebeurt al, maar anders dan de gevestigde museumwereld denkt. Het beste voorbeeld: Louis Vuitton heeft sinds 2006 Foundation Louis Vuitton – een spectaculaire site in Parijs met dito architectuur en dito collectie. Waaronder de privéverzameling van Bernard Arnault, eigenaar van LVMH waar Louis Vuitton onder valt (maar ook de geuren van Dior, Bvlgari, Fendi, Givenchy, Guerlain, Kenzo en Maison Francis Kurkdjian). 

Als je het nog niet was, dan word je na bezoek spontaan een Louis Vuitton-fan voor het leven die niet uitsluit om ook eens in de file te staan bij een van de talloze als museum voor moderne kunst opgetrokken vlaggenschip-shops van Louis Vuitton. Gezellig rondsnuffelen en iets kopen – of online. Of anders bij een van de luxemerken van François-Henri Pinault – de oprichter van de Pinault Collection die met drie imposante musea inmiddels hetzelfde als Arnault beoogt. Ofwel, (de geuren van) Balenciaga, Bottega Veneta, Boucheron, Gucci, Stella McCarthy, Alexander McQueen en Yves Saint Laurent.  

Ik verwacht dat Chanel binnenkort ook iets dergelijks in de stijgers gaat zetten, gezien ‘haar’ ambities om zich te nestelen in het maatschappelijk debat door het Chanel Culture Fund, ‘dat vernieuwers in de kunst gaat ondersteunen ter bevordering van nieuwe ideeën, en die meer zichtbaar maken in de samenleving’. Daarnaast komt er de Chanel Next Prize van € 100.000 uitgereikt aan tien kunstenaars – muziek, dans, performance en beeldende kunst – die hun vakgebied radicaal herdefiniëren. 

Als je al deze info op je laat inwerken, dan kun je concluderen dat het Van Gogh in feite al een jaren een luxemerk is. Maar dan op wel een discutabele manier: geen luxe prêt-à-porter, maar eerder de fast forward fashion bulk-collecties die Versace, Lanvin, Comme des Garçons, Lanvin, Maison Martin Margiela voor H&M maakten. Ik was vlak voor corona nog even in het Van Gogh… wat daar allemaal aan toeristenshit wordt verkocht; Vincent zou bij aanschouwing ook zijn andere oor hebben afgesneden en/of nog een keer zelfmoord plegen of zich vermoord laten hebben.

Het allerergste: de xxl-formaten van zijn ‘klassiekers’. Ik weet de computerprinttechniek van tegenwoordig kan echt alles drukken op alle denkbare ondergronden, maar moet je dat als museum en als consument willen? De intimiteit en de stilte die veel werken (‘op huiskamerformaat’) van Van Gogh uitstralen, worden zo (één)oorverdovend. Het museum stelt het zo: ‘Alle producten en diensten worden ontwikkeld met het erfgoed van Vincent van Gogh in gedachten.’

En nu gaat Van Gogh in geuren: ‘Het duurzame Britse merk Floral Street is de eerste parfumpartner van het Van Gogh Museum. Samen hopen ze een wereldwijd publiek te enthousiasmeren voor de unieke combinatie van fine art & fine fragrance, als eerbetoon aan het werk van Vincent van Gogh’ – het museum is de samenwerking met Scent Man wellicht vergeten. 

Qua marketing is het ook alsof je een persbericht van een nieuw parfum(luxemerk) leest. Oprichter Michelle Feeney: ‘Ik ben zeer vereerd dat Floral Street als eerste parfummerk is gekozen voor een samenwerking. Van Goghs tijdloze meesterwerken zijn enorm inspirerend. We delen een liefde voor de natuur en het vinden van schoonheid in het alledaagse. Door deze samenwerking zijn we in staat om ons verhaal op een nieuwe manier te vertellen, waarbij de schoonheid van kunst met die van parfum samenkomt.’ 

Natuurlijk: ‘De samenwerking biedt een internationaal publiek de kans te ontdekken hoe Van Goghs passie voor de natuur de basis vormt duurzame geuren. De geuren en designs van de bloemen in de eerste lijn zijn geïnspireerd op de schoonheid en het optimisme van een van Van Goghs beroemdste meesterwerken’. 

Spannend. Wordt het Sterrennacht? Zoals Annick Goutal in 2012 deed met Nuit Etoilée. En PK Perfumes met Starry Starry Night in 2016? Toch niet Zonnebloemen – zie Scent Man. Irissen? Waardoor Cult Milano zich al liet inspireren in samenwerking met het Getty Museum – lanceerjaar onbekend. Of iets dichter bij huis: Saint Rémy (2019) van het jonge Nederlandse niche-parfummerk Fuggazi. Oprichter Bram Niessink: ‘Toen Vincent van Gogh in zijn diepe waanzin verviel, liet hij zich opnemen in St. Paul-de-Mausole in Saint Rémy. Hier creëerde hij enkele van zijn mooiste werken, zoals zijn iris-schilderij.’ By Hendrik pakt het iets breder en goedkoper aan met Travel with Vincent van Gogh: ‘The homefragrance combines aromas of plants and flowers Van Gogh depicted in his paintings. A delicious organic and handmade fragrance’. Het meest easy-peasy is natuurlijk het schilderij Amandelbloesem dat ‘vanuit zichzelf’ bij mensen een prettig gevoel oproept omdat de geur van amandel wordt geassocieerd met de onschuldige en onwetende kinderjaren.

Ik kreeg een paar jaar geleden van een kennis het bericht dat ze down under ‘on a much larger scale’ kunnen genieten van ‘die kunstenaar die je liever niet als buurman had gehad.’ Het betrof Grand Experiences. Ik citeer de site: ‘Is gespecialiseerd in het creëren, ontwerpen, produceren en toeren van grote internationale kunstervaringen. Het werkte samen met ScentAir aan Van Gogh Alive dat wereldwijd al meer dan 50 steden bezocht. Om Van Gogh tot leven te brengen, koos ScentAir een geruststellende geur. Warme, kruidige tonen over rustgevende houtsoorten completeren zijn rijke, levendige kleurkeuzes en zware penseelvoering.’

Van Gogh Alive

Maar dat was allemaal voor corona. Het Van Gogh hoeft wat de verkoop betreft toch niet te vrezen. Mits Floral Street (anno 2017) – zo te zien qua uitstraling een ‘vrolijke’ mix balancerend tussen Lush en Jo Loves, neigend naar Diptyque – wel de über-commerciële uitstraling van het Van Gogh Museum met het mysterie en het wereldvreemde van Vincent weet te verenigen. Geurengoeroe zegt: low expectations, high hopes.

Hoopgevend in dit geval: onderzoek van de Fragrance Foundation UK en reclamebureau M&C Saatchi schetst, sinds de lockdown in het Verenigd Koninkrijk, een toename van 11 procent in gesprekken over geuren op sociale media. En volgens Pinterest stegen de zoekopdrachten naar ‘kruidige geur’ met 35, ‘aardse geur’ met 34 en ‘bloemige geur’ met 25 procent. Consumenten hebben inmiddels geleerd om digitaal naar geuren te winkelen en via sociale media ‘geurgesprekken’ te voeren. Naast de traditionele on the floor-praktijk kunnen merken nu e-commerce inzetten ter promotie en verkoop van geuren zonder persoonlijke ervaringsbarrière.’  

‘Maar Geurengoeroe met welke schilderij zou jij beginnen?’ ‘Nou, leuk dat je het vraagt. Een van die doeken met wuivende korenvelden met cipressen. Dat kun je heel mooi olfactorisch verwoorden. Hooi, droog, groen, aarde, zand, warmte.’ ‘Kan ik niets mee!’ ‘Nou, vermeng Les Nuits d’Hadrien van Goutal met Foin Fraîchement Coupé van Oriza L. Legrand, maar dan stroever.’ ‘Naam?’ ‘Balade à travers Champs / Stroll through the Fields.’

ROCHAS GIRL / ROCHAS OUD MYSTÈRE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 18, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET G, GEURENALFABET O. Een reactie plaatsen

MEEGAAN MET TRENDS

Is Marc Jacobs de nieuwe ontwerper bij Rochas? Afgaand op de ‘uiting’ van Girl zou je er niet aan twijfelen. Daisy hier, Daisy daar, Daisy all over the place. Voegt het concept (of hoe heet zoiets tegenwoordig?) iets nieuws toe? Nou nee niet bepaald, misschien alleen dat het wel een erg politiek correct parfum is geworden. Pffff.

De bedenkers (of hoe heet zoiets tegenwoordig?) hebben zich laten ‘inspireren’ door ontwikkelingen die ook steeds meer girls bezig schijnt te houden. Let wel, de fashionable, ‘woke’-geïnspireerde feminista 2.0 (niet ouder dan 20) dan.

Want volgens het persbericht staat ze – here we go again – ‘voor een nieuwe, bewuste en moderne generatie met aandacht voor de omgeving, is ze gericht op een betere toekomst en niet bang de wereld te veranderen.’

De compositie heeft een wonderlijke uitwerking op de draagsters: ze worden geïnspireerd om te focussen op wat er echt toedoet. In a nutschell: ‘Be your true self and start the revolution’ – niet vergeten Rochas-meiden om bij je sisters van Zadig & Voltaire in te haken.

Erg grappig: de geur is vegan. Oink! Álle geuren zijn vegan! Zelfs geuren met dierlijke ingrediënten, want die zijn synthetisch gemaakt. Maar als het goed is, ruik je – ik heb het niet gedaan, maar kan’m in gedachten ruiken – wél dat de geur voor 90 procent uit natuurlijke ingrediënten bestaat.

Waaronder: neroli (denk zoetbloemig wit), roze peper (denk pittig), zwarte bes (denk ‘vloeibaar’ donkerzoet), oranjebloesem (denk zoetbloemig wit maar dan met een cologne-bite), jasmijn (denk fris-zonnig), sandelhout (denk zachthout met roosaccent), cederhout (denk ‘stralend-strak’ droog), vanille (denk zoeter dan zoet) en orchidee. De laatste is in ieder geval synthetisch want de orchidee is een ‘dove’ bloem. Het idee: een transparante bloemennoot die extra veel lucht geeft aan de compositie.

Zal wel niet! Toch, echt waar: Rochas beweegt zich met Girl in de maatschappelijk verantwoorde richting: Rochas Fragrances schenkt één procent van de inkomsten uit de Girl-lijn aan www.onepercentfortheplanet.org. Ben benieuwd hoeveel dat uiteindelijk gaat opleveren en of Rochas Fragrances dit ook openbaar maakt in het kader van de steeds meer door de consument geëiste transparantie.

Wat ik slimmer had gevonden: in plaats van deze voorspelbare, al tig keer gedane vriendinnenpret… het relaunchen van Tocadilly (1999). Voor mij nog steeds een van de meest verrassende girly geuren ever. Waarom: er gebeurt zoveel. Om maar eens een cliché te gebruiken: een wervelwind van met waterdruppels ‘gelakte’ fruitige noten. Een geur die echt met kleuren werkt zo lijkt wel: groen, rood, geel, paars, lichtblauw met een tropische dauw. Je ruikt het allemaal.  

Ik wist dat-ie bestond – Oud Mystère – en was benieuwd door mijn waardering voor het merk Rochas (of wat er nog van over is). Want la maison waait, net zoals bijna de gehele Parijse concurrentie mee op alle zo’n beetje parfumtrends denkbaar. Met andere woorden: fast forward fragrances. Ga naar www.fragrantica.com/designers/Rochas en verbaas je over de hoeveelheid. 

(Dat dan weer wel: een van de leukste mannengeuren alle tijden: Moustache (1949) werd in 2019 opnieuw in de originele flacon op de markt gebracht. Doe dat nou ook alsjeblieft met mijn favoriete Rochassen: de prachtige hout-droge chypre Mystère (1978) en de patchoeli in overdrive met balsemachtige finish Macassar (1980). Die van mij zijn nu bijna echt op). 

Want óók Rochas moest, zoals iedereen, een oudh-geur op de markt brengen. Grappig om te lezen dat de geur in 2014 ‘speciaal ontwikkeld is voor de Arabische markt’. Grappig om te zien – zie bovenstaande clip, 181 views tot nu toe, of zie ik dat verkeerd? – hoe een parfum ‘anno nu’ wordt gepresenteerd. Alsof betrof het het lanceringsjaar van Mystère – 1978, toen parfum nog met een zekere mate van mysterie was omgeven.

Ik wou meer info. Als je Secret De Rochas Oud Mystère www-t, dan zie je eerst de advertenties. De goedkoopste wordt geleverd door http://www.allzora.com: € 14,08. De duurste door www.notino.nl: € 37,49. Kan inmiddels veranderd zijn. 

Geurengoeroe daarentegen kocht’m afgelopen twee weken geleden in een zo’n ‘over-de-uiterste-verkoop-datum-heen’-dumpwinkel in Hoogeveen voor… € 9,99. 100ml. Op welk vliegend tapijt uit de Oriënt is die daar terecht is gekomen? Niet aangeslagen ‘lokaal’? Te veel geproduceerd, ervan uitgaande dat oudh in combinatie Rochas een vanzelfsprekende gouden combi in in het Nabije Oosten is? 

En natuurlijk is de compositie goed. Want was getekend: Jean-Michel Duriez (voormalig ‘in da house’ parfumeur van Patou en met inmiddels ook zijn eigen lijn). Al kun je je afvragen of er één echte druppel oudh aan te pas is gekomen.

Duriez linkt oudh aan saffraan – een geliefde combi inmiddels. Wat ruik je dan? Een donkere houtachtige sensatie gekoppeld aan droge zoetheid die overheerst, maar de andere noten wel de kans geeft om zich ook te ontplooien. Zo neem je een duidelijke elegante bloemennoot waar die opgebouwd blijkt uit roos en gardenia – zoet- en zachtheid gecombineerd.

Toch wordt Oud Mystère niet tuttig, want de basis is in feite donker hout: patchoeli, wierook en natuurlijk oudh dat de geur zijn lichte ‘broeierige’ charme geeft. Maar echt oudh wordt het niet. Het dierlijke, het onbeschaafde ontbreekt. Die ‘andere kant van oudh ook: über-sensueel, über intens hout. Gewoon mainstream oudh.

MUGUET 2021 GUERLAIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 1, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET M, LIMITED EDITION. 2 reacties

LELIETJE-VAN-DALEN DE ZOMER TEGEMOET WANDELEND

Toen ik in Brussel woonde, viel het me op een gegeven moment op dat de magnolia gemiddeld een week eerder bloeide dan in Amsterdam. In de Europese hoofdstad is het dan ook volgens mijn ervaring gemiddeld anderhalf graad warmer dan in die van Nederland. Dat gold ook voor het lelietje-van-dalen. Dat laatste was me alleen niet opgevallen als ik in de voortuin van mijn Brusselse appartementengebouw niet ieder jaar weer het meiklokje in overvloed zag bloeien (die vervolgens vaak bij bosjes werd gestolen). 

Toen Guerlain op mijn verzoek een ‘ruimhartig’ proefje – échantillon klinkt zoveel mooier en de omschrijving in het Frans ook: ‘petite quantité (d’une marchandise) qu’on montre pour donner une idée de l’ensemble’ – van zijn Muguet 2021 toestuurde, stond ik voor het eerst stil bij het feit dat ik zowel de magnolia als het lelietje-van-dalen nooit ergens in Parijs live heb zien bloeien. Eveneens dat hun geuren lichtjes door de wind werd aangedragen – ook niet in het LuxBo (parc de Luxembourg, mijn favoriete flaneer- en hangplek van de stad. 

Hier verder over nadenkend: hoe zou het lelietje-van-dalen in de omgeving van Grasse ruiken – zwoeler, warmer? Of behoudt het in die streek (en de rest van de Méditerranée) waar het voorjaar zich zoveel eerder aankondigt ook zijn frisheid die wij met onschuld en reinheid zijn gaan associëren? En welk parfum in gebieden rondom de evenaar als hij daar ‘per ongeluk’ terecht is gekomen? Zoals haar sensuele familielid ‘witte lelie’?

Dit jaar wil de lente – de koudste april sinds lang hoor ik zonet op de radio – maar niet echt op gang komen: ik kijk de ‘gedraaide’ bladeren van het kleine, tedere en breekbare klokje als het ware uit de grond. Was toch leuk geweest wanneer hij vandaag spontaan was gaan bloeien, zo van: ‘Je te l’avais dit, je suis revenu, comme convenu!’

Fans weten het: ieder jaar brengt Guerlain (volgens mij sinds 2006) een limited edition van Muguet. De reden: om bij het grote publiek het vakmanschap en de creativiteit, die door de constante marketingoperaties van andere Guerlaingeuren en -cosmetica wel eens in het gedrang komt, te benadrukken. Voorheen eerst op 1 mei alleen in de flagshipstore aan de Champs Elysées aangeboden, een paar dagen daarna bij andere verkooppunten en nu al een paar jaar direct online te koop.

De versie van dit jaar wordt nadrukkelijk millésime (oogst) genoemd – helemaal passend in het veronderstelde consumentenverlangen naar traditie en uniekheid. Alleen begin ik te twijfelen of nu jaarlijks een nieuwe lelietje-van-dalen-compositie wordt samengesteld, of dat het dezelfde geur betreft maar dan anders gepresenteerd. In ieder geval, Muguet Millésime 2021 is mijn vijfde editie die ik heb geroken. Het is natuurlijk ondoenlijk de verschillende versies met elkaar te vergelijken. Moet je ook niet willen, het wordt dan te veel muggenzifterij waarop niemand op zit te wachten. Als ik het goed heb begrepen wordt deze Muguet sinds 2007 gebruikt – correct me if I’m wrong. 

Laat ik het zo zeggen: ik heb de lelietjes-van-dalen van Guerlain groener, knisperiger en ‘dauweriger’ geroken. Met een beetje fantasie lijkt het of in de opening Thierry Wasser, Guerlains in-da-house nose, de met dauwdruppels beplakte bloemenklokjes met steeltjes en al uit de grond heeft getrokken. Je ruikt iets waterigs, ‘mineraals’. Maar deze bladgroene sensatie – met af en toe een toefje hooi – is slechts kort van duur, want het lelietje-van-dalen eist zijn rol op. Hoewel de kenmerkende frisgroene nuances langer blijven resoneren, is deze fase toch kortstondig. Want andere bloemsensaties volgen hem in zijn parfumparcours. Met name roos en jasmijn (lelietje-van-dalen zelf is een samensmelting van samen roos-, jasmijn- en ylang-ylang-moleculen).  

Daarom is deze Muguet, als je het zo kunt noemen, romantischer en vrouwelijker van aard, gaat meer richting zomer – je voelt een zekere zonnestralen-warmte zonder dat het meiklokje-gevoel verloren gaat. Ook fijn: de geur eindigt niet poederig, wordt niet ingekapseld door witte musk terwijl ik ook geen houttoets/(witte) patchoeli waarneem. Muguet begint en eindigt als een luchtig-bescheiden voorjaarsboeket. 

De geur is gegoten is 4500 genummerde flacons en gedecoreerd met gestileerde lelietjes-van-dalen gemaakt door textiel- en papierjuweel-ontwerper Lucy Touré. En laat mij ondertussen even van een Muguet pour Homme dromen… is binnen het Guerlain-universum eigenlijk niet zo moeilijk te maken, bedenk ik me net: men neme een flinke onderlaag van Herba Fresca (liefst de ‘vintage-versie’) en sprayt hierover elke Muguet-editie die je van Guerlain hebt.  

CK ONE SUMMER 2021

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 9, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET C, Uncategorized. Een reactie plaatsen

TECHNICOLORZONSONDERGANG 

OP BASIS VAN CITROEN, RABARBER, PERZIK & WATERMELOEN

PLUS: EUCALYPTUS, AMBROX & BLOND HOUT

Heeft u dat ook wel eens: je ruikt in een winkel – hoelang geleden was dat ook alweer! – of tijdens een presentatie – idem! – aan een nieuwe geur, en je denkt: ‘Wat ruik ik eigenlijk?’ Iets preciezer: ‘Ik ruik bijna niets, iets vaags.’ Uw capaciteit om geuren te detecteren, lijkt u in de steek te laten. Geurengoeroe heeft het zo vaak. Soms is het verkoudheid, soms is het de (te veel) witte wijn en/of bubbels van de avond tevoren (dan gaat mijn reukzin staken), soms is het algemene vergeetachtigheid, in chique politieke en parfumkringen beter bekend als amnesie.

Bij twijfel pak ik dan een olfactieve krachtpatser (zoals de afgelopen tijd Myrrhe Ardente van Annick Goutal), gewoon om effetechecke. Ruik ik dan, in dit geval, de zoetig-rokerige, verbrande houtnoten met amberaccenten en gekonfijte mandarijnschil, dan weet ik dat met mijn neus niksaandehanda is. 

Dat heb ik dus ook met de 2021-variatie van ck one summer, die ik traditiegetrouw, jaar in, jaar uit, beschrijf. Ik ruik iets wat door moet gaan voor water, ik ruik iets wat door moet gaan voor citrus. Ook ‘iets roods’. Alleen verschrikkelijk vaag. Dus Myrrhe Ardente gepakt. Niks mis mee! Ik begrijp nog steeds dat Jozef en Maria erg blij waren met dit geschenk van Caspar… 

Even het persbericht erbij gepakt, misschien brengt die me in de juiste stemming: ‘Bedwelmend. Surrealistisch. Verfrissend. Een creatieve interpretatie van een zomerse roadtrip door de Amerikaanse woestijn, gemaakt door digital artist Mishko – de hitte gedurende de dag culminerend in een technicolorzonsondergang in heldere tinten van geel, oranje en koraal. Die brengen ons in vervoering en opwinding. We zijn bedwelmd door de stralende hitte. Als de tijd verstrijkt wordt een verfrissende illusie in een vage waas onthuld. Een explosie van kleurrijke frisheid; de pure en levendige nieuwe geur voor de zomer van 2021.’

Tismenogalwat! Nog een keer ruiken. Sorry guys, the feeling remains the same!’ Maar wat zit er dan allemaal in parfumpotjandorie! Nou, een ‘bitter toch zoete, zeldzame citrusmix van een citroen- en sinaasappelhybride, de levendigheid van rabarber zorgt voor een nostalgische verfrissing, het zoetwaterakkoord explodeert met sprankelende vitaliteit en de weelderige geur van perzikschil onthult een moderne zoetheid.’

Iets specifieker in order of appearance: grapefruit, zoetwaterakkoord, meyercitroen, eucalyptus, watermeloen, rabarber, ambrox, blond hout, perzikschil. Mijn gevoel verandert niet veel. Door de opsomming meen ik nu ook een zweem van watermeloen te herkennen.

Eindoordeel, dat klinkt te zwaar. Eindimpressie is beter: een niksaandehanda citrusy geur die zich meer als een mist dan een eau de cologne manifesteert. Niet bedwelmend. Wel levendig in de zin van uplifting. Heb het al eerder opgemerkt bij tig andere geuren: hoe zou ck one summer 2021 hebben geroken als het de ultimate nichebehandeling van een neus had gekregen? Ik denk een citrus-rode explosie knetterend tussen Hermès en Atelier Cologne. 

Vermeldenswaard: de Meyercitroen bestaat echt; is een pomelo-hybride uit China; een kruising tussen citroen en mandarijn – zie video. 

ANGEL & ALIEN REVISITED

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 8, 2021
Geplaatst in: ACHTERGROND, EDUCATIE, ENTERTAINMENET, Uncategorized. Een reactie plaatsen

VAN OUDE GEUREN EN DE DINGEN DIE VOORBIJGAAN 

FORMULES VERANDEREN VERPLICHT, CONSUMENTEN MINDER?

Let op: longread

Let op: info betreffende Angel en Alien met * aangegeven begin alinea

Je gaat er niet dood aan: na een paar keer, met lange tussenpozen weliswaar omdat je het in eerste instantie niet kunt geloven, tot het inzicht komen dat je favo fragrance niet meer hetzelfde ruikt als ‘voorheen’; blijkt veranderd qua samenstelling. Het ergste wat je kan overkomen in dit geval: teleurstelling inslikken en ‘jammer genoeg’ op zoek naar een nieuwe geur die de komende jaren niet qua samenstelling zal veranderen. 

*Eerst een historische duiding: het zal eind jaren tachtig, begin jaren negentig zijn geweest (voor alle duidelijkheid: van de vorige eeuw) toen ik me aan het schrijverschap en de journalistiek waagde, en in deze hoedanigheid toenmalig hoofd parfuminkoop van de Bijenkorf trof: Cees Bosman. Tijdens onze kennismaking zei hij dat hij net terug was van een testcase-presentatie in Parijs van Clarins. Het betrof Angel van Thierry Mugler. Ik zal zijn opmerking nooit vergeten toen hij me this perfume in the making liet ruiken: ‘Wie wil er nou in hemelsnaam naar aardbei, chocolade en patisserie ruiken?’ 

In het begin niemand, behalve sommige ‘nichers avant la lettre’, maar na drie jaar – het moment waarop een niet succesvolle introductie meestal in de aanbiedingenbak eindigt – begon, geholpen door de juiste verhalen van ‘influencers avant la lettre’ en de ‘Mugleriaanse’ en ‘wereldvreemde’ advertenties in relevante media, voorzichtig de lijn naar boven. 

Long story short: Angel is door het volharden in zijn uitzonderlijkheid en extremiteit een van de grootste successen ooit. De compositie zelf werd een nieuwe standaard in parfumcompositie met een ‘often copied, hardly equalled’-status. Platter gezegd: een melkkoe. Vreemd dan ook waarom Clarins Thierry Mugler heeft verkocht aan L’Oréal. Waarom mij niet gebeld? Het zij zo. Toch, angst bekroop veel trouwe fans: zou de cosmeticagigant recht blijven doen aan de filosofie, de erfenis en het dna (geliefde, maar even gratuite commitment-termen in beauty- en lifestylekringen) van Mugler? Belangrijker: gaat L’Oréal met de composities sjoemelen? 

Terechte twijfel. Velen – inclusief Geurengoeroe – vinden het onvergeeflijk dat de originele formule van Yves Saint Laurents Opium (1977) na de overname door L’Oréal (2008) van YSL Beauté in het jaar daarop direct werd aangepast. De oude Opium zou inmiddels zoveel ingrediënten bevatten die in de loop der decennia door de IFRA als allergeen werden beschouwd waardoor het een verloren strijd was de formule te redden. Aldus L’Oréal. 

Heeft me altijd bevreemd: ik ken enkele nichehuizen die ‘meeslepend’ met het Opium-thema hebben gespeeld (met name rondom het anjer- en patchoeli-thema) die nooit als allergeen zijn gekwalificeerd en dus gewoon te koop. Ik heb zelf in de hoedanigheid van mijn upycle-parfumhuis Le Bienaimé ooit bij www.skins.nl een Opium-hommage verkocht (naam Perfume State) geassembleerd uit diverse oriëntaalse klassiekers. No problem.

*Anyway, via verschillende kanalen heb ik inmiddels vernomen dat Angel en Alien wel degelijk zijn veranderd; dat de huidige versies niets meer van doen hebben met het origineel. De dochter van een vriendin was zelfs zo in de war van het bericht en daarna zo wanhopig bij het ruiken dat ze het internet is gaan afstruinen op ‘vintage’ Alien. Raar om vintage in verband al te gebruiken. 

*Eerlijk gezegd, durfde ik de nieuwe versies ook niet te ruiken. Niet dat ik, bij teleurstelling, alleen maar slapeloze nachten zou hebben waardoor ik op een strikt dieet van downers verder zou moeten leven – ik kan zonder ze leven, doe het dagelijks. Maar, ik hou liever de herinnering aan een mooi verleden dan dat die wordt verpest door een ‘bewerkt heden.’ Daarnaast staan al die formule-adapties – door de industrie eufemistisch vaak verantwoord met ‘aangepast door de veranderde smaakopvattingen van de consument’ – me tegen. 

De parfumindustrie is een van de meest winstgevende met over het algemeen een enorme consumentenloyaliteit. Neem als industrie die ook serieus; doe moeite om de kwaliteitsstandaard die men gewend is te handhaven en ‘verberg’ je niet achter de IFRA, de organisatie die de gebruiksnormen – van adviserend tot verplicht – voor parfumbestanddelen bepaalt en standaardiseert.

Daarom eerst: waarom worden composities naar verloop tijd aangepast? Zoals zonet aangegeven: IFRA heeft veel voor 2000 gebruikte (natuurlijke) ingrediënten verboden en dus laten vervangen door synthetische of andere aromachemicaliën. Soms overheerst ook het winstprincipe van de sector: goedkopere ingrediënten bespaart geld. Neem de klassieker L’Interdit van Givenchy – tragisch!

Wordt ook wel eens vergeten: natuurlijke materialen ooit in overvloed geoogst, worden steeds schaarser. En bepaalde onafhankelijke – vaak Europese – producenten geliefd om hun eigen concentraties van bijvoorbeeld iris of viooltje zijn in de loop der jaren opgegaan in multinationals die vaak snel ophielden met het maken van deze formules omdat ze te duur waren en daardoor de vraag steeds meer afnam. Nog eens extra gevoed door de opkomst van nieuwe, interessante en vaak goedkopere synthetische ingrediënten. 

Daarom blijft het voor neuzen een uitdaging formules aan te passen. De basisregel voor hen blijft ‘veranderen zonder te veranderen’. Gelukkig zijn er ook nog die streng in de leer blijven. Na een beperking van het gebruik van kaneel stopte Pierre Guillaume met Un Crime Exotique (2007) omdat de herformulering hem niet bevredigde. Terzijde: er worden volgens mij geen restricties opgelegd van de hoeveelheid kaneel in culinaire producten – is avaleren minder erg dan opsnuiven en/of op de huid spuiten?

Daarnaast, spelen ook andere, meer subjectieve factoren een rol. Geuren veranderen, maar wij ook: na verloop van tijd verschuiven smaakvoorkeuren, letten we op andere nuances en willen die dan vaak bevestigd zien, waardoor het verschil tussen ‘toen’ en ‘nu’ duidelijker wordt.

Dan is er ‘nog zoiets als’ het geheugen: hoewel we dat vaak als iets volkomen onveranderlijks te zien, is aangetoond dat herinneringen zeer flexibel en elastisch zijn: onze hersenen zijn 24/7 (ook tijdens het slapen) aan het registreren en passen nieuwe ontvangen informatie en indrukken aan. Met het gevolg dat na verloop van tijd herinneringen kunnen transformeren, zozeer dat het beeld/de impressie dat we van iets hadden radicaal kan verschillen van de (ooit initieel ervaren) werkelijkheid. 

Ook een goede ‘instinker’: het is de mens eigen te romantiseren en idealiseren. For good en – wordt wel eens vergeten – for worse. Met het ouder worden neigen we ervaringen uit het verleden en herinneringen op te poetsen, terwijl deze ‘memorabele’ ervaringen feitelijk niet zo bijzonder waren. Ik ken het van mezelf: weet zeker dat de eerste keer dat ik N 5 rook, de geur anders was dan dat ik het nu ervaar. De ‘knal’ ontbreekt – letterlijk: de heftigheid van de aldehyden in de opening bijvoorbeeld die ik toen als zodanig nog niet wist te analyseren (heb met Baghari een goed alternatief voor gevonden). Maar ik weet inmiddels ook: een eerste indruk van iets kun je niet een heel leven lang blijven ervaren, willen evenaren. Na verloop van tijd treedt herkenning op – maar goed ook.

Dat neemt niet weg dat je je rot kunt schrikken. Ik heb het bij zoveel geuren die verplicht/vrijwillig zijn aangepast. Met name bij die me dierbaar waren en/of doorgaan voor onbetwiste klassieker en met recht als kunstwerk – in ieder geval door mij – worden beschouwd. Na een herformulering, mis je de kracht, de verbeelding, de vanzelfsprekendheid. Het wordt allemaal gladder, ‘emotielozer’, minder onontkoombaar.

Neemt niet weg dat deze nieuwe versies bij een eerste kennismaking bij een ander wel tot dergelijke emoties kunnen leiden. Miss Dior, Jules, Féminité du Bois, Fleurs de Cédrat, Mitsouko, Opium, Eau de Campagne; kan nog wel even doorgaan. De allerergste schok voor mij: de allereerste geur van Cartier: de nieuwe versie Must verboden worden! Ik herhaal: de nieuwe versie Must verboden worden. 

*Nu Angel en Alien. Wat ik zonet beschrijf gebeurt. De knal, het ‘hallo-hier-ben-ik’’-gevoel ontbreekt. Beide wàren geuren die zich eerder aankondigden dan de draagsters. Ik heb twee vriendinnen die Angel jaren hebben gedragen (inmiddels niet meer), en die kwamen dus echt binnen. Heerlijk! Maar dat gevoel is nu weg. Wat je in de aangepaste versies feitelijk ruikt, zijn het hart van de composities en dan ook nog eens zuiniger gedoseerd. Laten we het niet over de afronding hebben: niksig. Maar dat is inmiddels bij zóveel geuren standaard geworden. De moeder van de hierboven genoemde van Alien vervreemde dochter, is een ‘klassieke’ Angel-addict en moet bij de nieuwe versie bij de drydown aan wasverzachter denken – ze kan wel huilen. Ik moet bij de basis van veel geuren denken aan samengebalde muskwolken die dreigend ronddrijven in tax free parfumwinkels op vliegvelden.

Trouwens, sommige herformuleringen vind ik goed geslaagd: zoals Rochas’ Femme en Balmains Vent Vert. Het is minder, maar de all over-indruk van het origineel ruik je wel. Verbeterd, ja het bestaat, voor mijn gevoel: Je Reviens van Worth – het viooltje is poederig-voller en frisser. 

Dat het de parfumindustrie (zeker de huizen die zich laten voorstaan op traditie en ‘respect’ voor originele formules) ook niet lekker zit, wordt wel bewezen door het feit dat er nu een prijs bestaat voor de Beste Herformulering van het Jaar – ben de exacte naam even kwijt. Hiermee worden huizen uitgedaagd en het metier van neus op de proef gesteld maar ook serieuzer genomen. Noodzakelijk wellicht in een tijd waarin artificial intelligence en algoritmes nieuwe geuren designen. 

Zo puzzelde Thierry Mugler, sorry Thierry Wasser (hoofdneus van Guerlain) een tijdlang met Mitsouko – een diepe chypre met zijn kenmerkende ‘eikenmosgeraamte’. Hij zegt hierover: ‘Eén techniek maakt het mogelijk eikenmos te gebruiken zonder de allergene moleculen, atranol en chlooratranol, maar deze ‘magere’ versie heeft niet dezelfde portée als het origineel: je verliest volheid en gaat minder lang mee op de huid. Voor Mitsouko heb ik het eikenmos opnieuw ontworpen om het de consistentie van de oorspronkelijke versie te geven. Het is vakmanschap, het is koken.’ Zo kan het dus ook. Met dien verstande: heb de nieuwe versie nog niet geroken.

AQUA ALLEGORIA 2021 GUERLAIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 26, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET A, GEURENALFABET F, GEURENALFABET N. Een reactie plaatsen

‘ANTIDEPRESSIVA OLFACTIVO’

FLORA SALVAGGIA, NETTARE DI SOLE 

Je hebt persberichten waarvan je na een paar seconden denkt: hoeveel marketinggemiep, parfumclichés en borstklopperij gelardeerd met vrijblijvende politiek correcte ‘social issues’ kan een mens verdragen? Je hebt persberichten waarvan je direct vrolijk wordt, die de liefde voor en kennis van het parfummetier combineert met ‘inlevingsvermogen’ – lees: woorden kiezen waardoor je de geur al vanaf je computerscherm kunt ruiken.

Laatste geldt dus voor het persbericht van Flora Salvaggia en Nettare di Sole. Wolken verdwijnen, zonnestralen verschijnen, je trekt erop uit, strekt je wat later uit op een groen tapijt en dan hoor je aldus Guerlain ‘het trillen van het hoge gras’. En dan: ‘Een ruisend geluid dat uit de verte lijkt te komen – afkomstig van een zwerm dansende bijen. De natuur huivert van vreugde.’ 

Dat wil je dus ruiken. Openen die flacon van Flora Salvaggia, en snel een beetje! Door de mistige druppels heen, ruikt je direct de filosofie van Aqua Allegoria (anno 1999), door Thierry Wasser (hoofdneus van Guerlain) nu verwoordt met: ‘Een tuin hoeft niet echt te bestaan om gebotteld te worden. Je een tuin verbeelden volstaat al om de creativiteit de vrije loop te laten. De mogelijkheden zijn eindeloos – de essentie Aqua Allegoria.’

Grappig: ik meen een zweem van groen te herkennen, van water, van gebladerte. Of wil ik het te graag herkennen, iets groens dat ‘in de verste verte’ neigt naar Herba Fresca (1999) en zo heerlijk-vanzelfsprekend geen geslachtsaanduiding heeft. Want dat is voor mij ‘toch wel’ het nadeel van de Aqua Allegoria-geuren: ze zijn in de loop der jaren zo über-feminien geworden, iets wat nog wordt versterkt wordt door de presentatie. Hoeft voor mij niet. Ook niet echt nodig. Als het dan moet, gooi wat aantrekkelijke mannen in de strijd genietend van Flora Salvaggia – made by Wasser.

In ieder geval, na dit soort van frisse groen, ruik je ‘langs de kant van de weg bloeiende wilde bloemen’ – letterlijke vertaling van Flora Salvaggia. Alleen worden die niet bij naam genoemd, behalve de jasmijn. Maar, even flauw doen, die groeien volgens mij waar ter wereld ook nergens meer langs landelijke wegen, of het moet boerenjasmijn zijn. Maar die ruik je dus wel de jasmijn, niet bedwelmend zoals Wasser beweert, maar eerder fris en luchtig – laatste wordt versterkt door oranjebloesem. Wasser het spijt me weer, maar niet sensueel. Was het maar waar. Ook hier eerder fris en luchtig.

Opvallend in dit geval: Aqua Allegoria kende ooit een sensuele oranjebloesem, maar dan in disguise: Flora Nerolia uit 2000 (heb de eerste schets daarvan ooit in Leiden geroken, persoonlijk uitgereikt aan mij door Jean-Paul Guerlain lui-même tijdens de presentatie van het eveneens niet aangeslagen Mahora).

De afronding is wat braafjes. Maar dat geldt tegenwoordig voor zoveel geuren die worden ingebed door witte musk – in Flora Salvaggia’s geval opgewaardeerd met een zweem van viooltje en iris. Dat geeft de geur een chic-prettig stemmend gevoel. En leuk voor de doorsnuivers: door het geheel ruik je af en toe iets waterigs-fris en dat is meloen.

En dan Nettare di Sole gemaakt door de ‘side kick’-neus van Thierry Wasser, Delphine Jelk. Voor mijn gevoel meer Guerlain, meer Allegoria. De reden: de opening. De typische strak-zoete frisheid van bergamot die als een ‘ijskoude bries over over het water komt aanwaaien’, waardoor deze Aqua Allegoria meer als een eau de cologne aanvoelt (en dus voor ook de man ‘geschikt’ is, tenminste als die van eau de cologne houdt). Vervolgens waait deze koele wind door een imaginair veld van magnolia (citroenfris van zichzelf), roos en sambacjasmijn waardoor die bloemen hun typische volle signatuur als het ware loslaten.

Goed getroffen door Guerlain: ‘Nettare di Sole is zalig zonder gourmand te zijn’. Gelukkig, want we hebben nu wel genoeg variaties op La Petite Robe Noire (2011). En dat ruik je op het eind goed; een mix van zoete en zonnige noten (vanille-amberachtig), en witte musk met ‘zonnewarmte’ als resultaat. Samen ruikt dat met een beetje fantasie naar honing.

Voor je het weet zijn je depressieve winterblues gekoppeld aan covid19-somberheid vervlogen en begin je spontaan, zomaar ineens te zingen… ‘Let me tell ya’bout the birds and the bees, and the flowers and the trees, and the sun up above, and a thing called love’.

SHE WAS AN ANOMALY ETAT LIBRE ORANGE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 19, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET S, NICHE. Een reactie plaatsen

IRIS CHIC 

NINA SIMONE MEETS STANLEY KUBRICK 

Zal maar over je gezegd worden als vrouw, als man, als ‘in betweener’: ‘She was an anomaly!’ Ze/hij/het was een anomalie, of: ze/hij/het was een afwijking, aberratie. Het is de naam van tigste geur van het door Etienne de Schwardt in 2007 opgerichte Etat Libre Orange.

Om het overdreven te stellen (niet dat het écht interessant is): ik heb een haatliefde-verhouding met dit merk. De reden: lees mijn talrijke besprekingen van ELO erop na. Zoals zovele geuren had ik in 2019 ook van deze notie van genomen, maar me er niet in verdiept in verband met een tijdelijke olfactieve depressie en brood-op-de-plank-opdrachten. De geur kwam onlangs onverwacht een paar keer voorbij, toen ik me weer eens aan het verdiepen was in de ontwikkelingen van artificial intelligence (AI) betreffende geur.

Want She was an Anomaly is hiermee voor een gedeelte tot stand gekomen. In mijn betreffende artikel, schrijf ik dat deze ‘extra nieuwswaarde’ bijna in geen enkele recensie wordt vermeld, en dat ELO het zelf ook nauwelijks doet. Hier kom ik op terug: op hun site wordt het wel degelijk vermeld. Mijn haatliefde-verhouding borrelt ook in She was an anomaly naar boven – uitmondend in irritatie. De reden: de inspiratie is nogal heel vergezocht. Om maar eens een cliché te gebruiken: om op te vallen weten hippe merken (‘oude’ en nieuwe) vaak van gekkigheid niet wat ze moeten verzinnen. Dit verzon De Schwardt: ‘Een huwelijk van Nina Simone en Stanley Kubrick. Deze geur is aan ze opgedragen om hun talenten, hun afwijkingen van de norm, van de theoretische waarde, van het onverwachte te vieren’. 

Jezus, zo ken ik nog wel een paar, nee, een rits reeds van overleden kunstenaars die van de norm afweken, de rafelranden opzochten en ga zo maar grensverleggend door. Dat is namelijk een kenmerk van goede kunstenaars (die zich hier meestal niet op laten voorstaan). En die dan samensmelten in een nieuwe geur…  Men neme: Emilie de Châtelet en Jean-François de Saint-Lambert (heb net een BBC-podcast over deze wiskundigen/filosofen gehoord, vandaar, puur toeval). Naam: Science Defied. Ook bien étonnés de se trouver ensemble: Gala Dali en Roy Lichtenstein. Naam: Surreal Pop. Of laten we het bij de ons nog omringende levende bekende locals houden: Connie Witteman (geboren Freerecordshop) en Jonnie Boer – beide kunstenaars op hun gebied, toch? Naam: Taste (Less or More). Maar of de wereld hier nu op zit te wachten?

In ieder geval: het gebruik van AI bij deze geur is natuurlijk prikkelender dan de inspiratiebron. Want: kan een met data aangestuurde computer een geur verbeteren, aanscherpen of misschien wel afwijzen? Daniela Andrier zegt hierover: ‘Dit parfum is het resultaat van iets onverwachts. Ik speelde met Carto (de AI van ingrediëntenproducent Givaudan) dat mij formules suggereerde aan de hand van mijn voorstellen.’ Wat stelde ze voor? Haar geliefde en vertrouwde noten. Nou wil het geval dat ik haar in dit geval een beetje ken. Ze is dol op groene mandarijn, musk, iris en vanille (welke voor top notch-huizen werkende neuzen zijn dat nou niet?). Andrier vulde het aan met pruim, wierook, sandelhout en amber, en stelde dit aan Carto voor. Die antwoordde: ‘Iris en musk overdosen.’ Zo gezegd, zo gedaan. 

Het resultaat: een chique iris geur die voor Daniela Andrier een beetje een herhalingsoefening is en – daar gaat het nu om – ook zonder AI ook goed gelukt zou zijn. Chic, doordat de geur iets stoffigs – positief bedoeld – heeft, eigen aan iris. Amber geeft de iris warmte, sandelhout zachtheid. De musk is omhullend en verliest door deze amber en sandelhout toch niet zijn lichte animale noot. Herhalingsoefening: She was an Anomaly zweeft tussen Infusion d’Iris (2010) van Prada en Eau de Parfum van Tiffany & Co (2017) beide ook door haar gemaakt.

Benadrukt ze in Prada’s geur de frisheid van iris, lakt ze die dicht met musk en amber in Tiffany & Co, in She was an Anomaly geeft ze iris een klassieke nichebehandeling. Daar kleeft niets afwijkends aan. Ieder couturehuis met nichelijn en ieder zichzelf (en ander) respecterend nichehuis heeft een solifleur iris op het parfumprogramma. Dus vol en rijk, misschien kun je dat overdosed noemen. Maar daarmee is Andrier bekend gezien haar solifleurs die ze maakte voor de eerste nichelijn van Prada. She was an Anomaly is in feite, en dat is knap, hoe ik me de geur Grey Flannel, letterlijk als stof voorstel: zacht, warm, geruststellend, ‘zelfverzekerd omdat je lekker voelt’.

DOOS VOL MET OUDE GEUREN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 14, 2021
Geplaatst in: ENTERTAINMENET, TAX FREE, VINTAGE. 1 reactie

KIND IN SNOEPWINKEL

EN: WIE WIL EEN VINTAGEVERSIE VAN MADAME? 

Ik vind de kreet inmiddels behoorlijk sleets en doorgedraaid cliché: blij als een kind in de snoepwinkel. Toch spookte het door mijn hoofd, toen ik een doos – die me telefonisch was aangekondigd – kreeg ‘vol met oude geuren, dus die zullen waarschijnlijk niet meer goed zijn’ van de aangetrouwde tante Gerda (van mijn partner).

Die had de inhoud uit de nalatenschap van haar enkele jaren geleden overleden zus. Wat moest de familie ermee? Niemand was echt geïnteresseerd. Gerda dacht eigenlijk direct aan mij – ze had me een tijdje geleden al drie flessen j’adore gegeven, die ze had gekregen voor Moederdag. Vond ze niet lekker. Wel la vi est belle. Dat zei ze toen ik belde om haar te bedanken. Tijdens dit onderhoud vertelde ze dat haar zusters man voor zijn werk de hele wereld rondvloog en bij terugkeer altijd een geur voor haar meenam. Gezien haar eigen desinteresse in geuren, kon Gerda me niet vertellen wat de favorieten van haar zus waren geweest en welk ze ook nog ‘buiten de doos’ had gebruikt. Bij opening werd ik niet teleurgesteld – ik had al zo’n vaag vermoeden. In chronologische volgorde:

Arpège Lanvin (1927) extract

Ma Griffe Carven (1946) eau de toilette

Madame Rochas (1961) eau de toilette

Eleven Atkinsons (1964) eau de cologne

Rive Gauche Yves Saint Laurent extract & eau de toilette

Vivre Molyneux (1971) extract & eau de toilette

Farouche Nina Ricci (1973) eau de toilette

First Van Cleef & Arpels (1976) extract

Anaïs Anaïs Cacharel (1978) eau de toilette

Paris Yves Saint Laurent (1983) eau de toilette 

Het fijne: sommige zijn ongeopend, andere wel maar nog niet gebruikt. Het fijne: gezien de badge-nummers aan de onderkant (sommige verpakkingen hebben er zelfs geen), betekent dat het originele formules betreft. Dat ruik je heel goed aan: Ma Griffe – dat was nog eens groen, de galbanum spettert je in de opening tegemoet. Ook Rive Gauche schittert zoals het hoort: een heldere bloemenweelde waarvan de bladeren lichtjes zijn besprenkeld met aldehyden. Anaïs Anaïs: ook zoiets. Je ruikt je de ware charme weer van de geur. 

De zus van Gerda hield blijkbaar het meest/of het minst van Madame: haar man heeft het in ieder geval minstens zeven keer voor haar gekocht (vaak aan boord van een KLM-vlucht). Heel mooi qua verpakking: het extract van Vivre. Een goed voorbeeld dat je met plastic ook ‘modern artistiek verantwoord design’ kunt verenigen met de klassieke esthetiek die het parfum over het algemeen kenmerkt. De grootste verrassing is toch wel het extract van Rive Gauche. Ik wist van zijn bestaan. Ook nog niet gebruikt. Die ga ik snel met een echte geurengek officieel openen – het geheel zal gefilmd worden. 

Ga denk ik binnenkort eens kijken, wat deze geuren doen op Ebay of andere sites. En wie met een goed argument komt, waarom zij/hij de vintageversie van Rochas’ Madame absoluut moet hebben: ik schenk een (misschien wel twee) aan diegene(n) die met ‘het juiste antwoord’ komt. 

Als dank ga ik voor Gerda een upcycle parfum sur mesure maken, met la vi est belle als uitgangspunt, maar dan beter: dus een hele mooie iris ‘verwennen’ met witte bloemen omringd door gourmand- en amberachtige noten en geschraagd door aldehyden.

H24 HERMÈS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 10, 2021
Geplaatst in: ECO, GEURENALFABET CIJFERS. Een reactie plaatsen

MAKKELIJK EN MOEILIJK GROEN

ONDEFINIEERBAAR VOORJAAR

Een nieuwe geur van Hermès is spannend. De reden: het merk blijft toch het meest luxueuze ‘leerlabel’ dat de gemiddelde consument met een meer dan gemiddeld smaakbesef kent. Wel jammer: Hermès gaat ook doodleuk mee in de niet meer bij te houden fast forward fragrance-trend. De nieuwe in da house-nose – Christine Nagel – heeft het druk. Sinds ze Jean-Claude Ellena opvolgde in 2016, stelde ze er twaalf samen – correct me if I’m wrong. 

Nu H24. Mensen bekend met Hermès hoef je waarschijnlijk niet uit te leggen waar de naam voor staat. Ik denk: H voor Homme en Hermès. En het cijfer verwijst natuurlijk naar het nummer aan de faubourg St. Honoré in Parijs waar de flagship store zich bevindt. De über-simpele naam (ligt zo voor de hand; waarom zag niemand dat eerder, vraag je je dan af) onderstreept direct het less-is-more-luxeprincipe en love-is-in-the-details-benadering van het merk. Zou ook nog kunnen – het persbericht ligt nog ongelezen naast me – dat er 24 ingrediënten zijn gebruikt, maar zoiets is al vaker gedaan.

Door wie of welke beweging komt het toch dat we op parfum al onze verlangens zijn gaan projecteren betreffende de ‘conduit’ van onze medemens? Zo lees ik op het ‘Avec nos Compliments’-kaartje dat voor Hermès ‘de filosofie van mannelijkheid innovatie en uitvinden is, en de man nooit te reduceren is tot een enkele identiteit’. Wel: ‘De belichaming van een vrije en betrokken houding ver van ieder model. Deze geest is gevangen is het nieuwe olfactieve signatuur H24 door Christine Nagel met een ecofriendly benadering’. That’s it. Inderdaad: less is more.

Dan volgt nog een beetje wat stemmingmakerij: ‘Swift, but unhurried. Quick, but precise. Joyful, serious, supersonic, forever hunting day, travelling across time zones’. Ik zie hem helemaal voor me lopen, runnen, deze Hermès-homme, die alleen, erg cliché weer verdwijnt in het niets: ‘Nothing stops me, unless I want to’, om – dat dan weer wel – poëtisch te eindigen: ‘Only you, wondrous ray of green between paving stones’. Hoewel mij dit doet denken aan een mannelijke interpretatie van Kenzo’s Flower, ben ik toch blij dat Hermès het platgetreden pad van parfum en romantiek, parfum en erotiek, parfum en dadendrang blijft vermijden.  

 WAT H24 IK EIGENLIJK?

Een flits uit het verleden, of is het puur toeval? H24 blind geroken, meen ik iets van een oudje, een fragrance-flop te herinneren: de geur waarvan ik de kleur ‘altijd’ – de laatste keer is heel, heel erg lang geleden – met neogroen associeer: Greenery, of Greenergy van Diesel. Even checke op mijn blog: heb’m niet besproken. Even www-en: minder ‘woordgrapperig’ dan ik dacht: Green Masculine uit 2001. Toch kan ik’m in gedachten nog ruiken, iets scherps groen dat neon aandeed; een soort combi van verbena, citronella en aldehyden plus een stoot aqua-moleculen. Nogmaals in mijn gedachten dan.

Na hem een week dag in dag uit gedragen te hebben, ben ik er nog niet uit. H24 is een makkelijke en tegelijkertijd moeilijke geur. Makkelijk: de eerste kennismaking is vriendelijk, groen, of beter groenig op zijn moderns. Wil zeggen, geen zware houtachtige basis richting chypre. In plaats van richting aarde, richting hemel. Het moderne zit’m in de tussennoot: groen, plantaardig, zuurstof. Hier doet de gemiddelde man niet moeilijk over in de parfumerie, maar het kan ook zijn dat hij meer verwacht, want in potentie succesvolle geuren, zijn geuren die knallen: pats, boem, hallo, hier ben ik. 

Moeilijk: als je door ruikt, neem je meer waar. Na de enigszins bittere opening van salie in een halo van frisheid, wordt de geur intenser. Is dat de narcis? Omschreven als ‘vermaard groen, knisperend en edgy met een zekere herinnering aan nachtelijk tabak’. Ik ruik het allemaal, maar vreemd genoeg doet het me niet aan narcis denken. Die kan ook dieper en sensueel ruiken met sterk narcotisch effect – zoals in het triple extract van Santa Maria Novella. Mijn gedachten gaan aan alle kanten op, als Nagel zegt dat ze de narcis ‘verzacht heeft zonder het van zijn levendigheid te strippen en door het te co-destilleren met ander ingrediënt’ zonder die bij naam te noemen. 

Tja, wat moet je hiermee? Dat hebben de neuzen de laatste jaren ook gedaan met de tuberoos (van botergeil naar gourmandzoet) en de lelie (waarvan de bladeren en de stengels ook worden ‘meegenomen’). Het effect: tamme boel, beide bloemen ontdaan van hun verbluffende natuurlijke oproepingskracht. ‘Verzachten’ blijkt vaak een eufemisme voor het meegaan van de parfumindustrie in de veronderstelde afkeer van al te heftige geurervaringen van de parfumerieketenconsument.  

Dit geklaagd hebbende, vind ik de bitterheid van de salie gelinkt aan de narcis wél werken; het geeft H24 iets neon-achtig, iets fel schijnend zonder dat het pijn doet – Nagel omschrijft het liever met ‘het patina van een klassieker’. En als je de geur heel diep in je opneemt ervaar je dat nog sterker. Je ruikt een soort vochtig ‘sous-bois’, ondefinieerbaar voorjaar, mineralen, water, Iso E Super, de onderstroom van een beekje in een natuurgebied.

H24 is een goed voorbeeld van een geur die op een nieuwe manier naar de natuur kijkt. Werd die voorheen vooral opgeroepen met synthetische componenten, nu wordt er gewerkt met een nieuwe generatie moleculen en eco-friendly enzymen (denk aan schimmel en bacteriën). En hiermee wordt slim ingespeeld op de veranderende eis van de consument: die wil meer puur natuur en echtheid. 

Nog even dit: narcis en tabak – ruik dan voor de lol eens aan Tabac Tabou van Parfum d’Empire. En dat narcis ook fris en onstuimig kan resoneren: Eau de Narcisse Bleue van – inderdaad – Hermès. 

EVA SANTA MARIA NOVELLA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 5, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET E, NICHE. Een reactie plaatsen

RUST DAALT OVER JE NEER

Adverteren doet begeren. Tegen ieder familielid, vriend, vriendin, kennis etc. etc. van plan Florence te bezoeken, zeg ik: ‘En dan moet je zeker naar Officina Profumo Farmaceutica di Santa Maria Novella.’ Want als je er nou één winkel is waar je ervaart dat fysiek shoppen ‘olfactieverwijs’ zoveel leuker is dan online, dan is het, inderdaad deze oerversie van de flagship store aan de Via della Casa 14.

Iedere ziel gevoelig voor nostalgie en ‘smaakvolle’ historie vindt hier een balsem voor zijn ziele- en geurenheil Waarom? De geuren (en ‘accessoires’ er rondom heen) die deze ‘werkplaats’ maakt zijn zo ongelooflijk naturel, natuur en vanzelfsprekend. Ik weet niet of de presentatie van het geheel dit gevoel versterkt of bevestigt, want reken maar van yes dat alle gebruikte ingrediënten not allemaal van natuurlijke oorsprong zijn – dat is ook niet relevant. 

Anyway, ik was gisterochtend op bezoek bij een vriendin en die herinnerde me aan mijn ooit aan haar gedane toeristische aanbeveling, en kwam naast een kloek lekker stuk zeep vol trots en blijdschap aanzetten met Eva – haar keuze na in de Officina tig geuren te hebben geprobeerd. Een goed keuze, zoals elke keuze bij Officina. Een spray en je waant je in een rijk van hemelse kwaliteit en aardse evenwichtigheid. Eerste indruk: fris, groen, droog.

Tweede indruk na langer op de huid: minder fris, groener en droger plus iets wat lijkt op spicy. Nog langer op de huid: droog, prikkeling, droog hout (overduidelijk ceder) met toch een zachte toets. Ofwel, lekker die vetiver met peper. Droog en toch groen, met af en toe zo lijkt het, een verdwaalde citrusdruppel uit de opening die op de basis valt.

Totaalplaatje: hoogzomer in alle rust ‘geluidloos’ genieten van de zon ergens in een lommer- en schaduwrijke plek beneden de Alpen. Ter ondersteuning van dit idee: Eva, die lang op de huid blijft hangen, liet ik ongeveer een uur later aan een goede vriend (eveneens gek op geuren) ruiken.

Zoals gewoonlijk doet hij dat met de ogen dicht, en ik zag vervolgens een prettig gevoel over hem neerdalen. Toen hij ze opende straalden die… een en al tevredenheid. Ik moest ook aan een gedicht denken van Goethe (uit 1780), maar dan zonder de droevige eindconclusie van de laatste strofe. Vond hij een beetje overdreven: 

Über allen Gipfeln
Ist Ruh,
In allen Wipfeln
Spürest du
Kaum einen Hauch;
Die Vögelein schweigen im Walde.
Warte nur, balde
Ruhest du auch.

Dat je wat voor een beschrijving dan ook voor een geur kunt geven, bewijst wel de wonderlijke toelichting van Officina Profumo Farmaceutica di Santa Maria Novella zelf: ‘Eva, de naam van een vrouw voor een mannelijke of uniseksgeur die gedragen moet worden als een Prince of Whales-patroon.’ Let op de schrijffout: Whales. Maar dan goed begrepen: hoe draag je zo’n Prins of Wales-patroon? Patroon in de betekenis van motief (van een stof) waarvan kleding wordt gemaakt. Zoiets (of welke stof met welk motief dan ook; denk paisly, denk pied de cocq) draag je toch zonder (bij)bedoelingen, maar eerder om het comfort en esthetisch genoegen?

DE VERANDERENDE SYMBOLIEK VAN LAVENDEL

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op februari 26, 2021
Geplaatst in: EDUCATIE, ENTERTAINMENET, TRENDANALYSE. 4 reacties

DE VERANDERENDE KIJK OP LAVENDEL

Tegenwoordig moet je alles kunnen duiden, moet je bijvoorbeeld de symboliek van een bloem door iemand ‘aangehaald’, kunnen verklaren. Geurengoeroe fronste zijn wenkbrauwen toen van ‘de neo-romanticus uit de Nederlandse politiek’ – inderdaad Thierry Baudet – in de pers berichten verschenen dat hij zou hebben gezegd dat hij zo dol op de geur van lavendel is. Baudet heeft ze zelfs wel eens geplukt in zuid Frankrijk, naar ik heb vernomen. De geur laat hem wegdromen. En dat is dus een eigen leven gaan leiden; heeft zelfs tot een nieuw begrip geleidt in de Tweede Kamer: lavendelpolitiek. Dat staat voor de waarden en normen van Forum voor Democratie. Ik vind deze ‘consternatie’ wel entertaining – ik had zelf een andere geur bij Baudet in gedachten, iets meer in de richting van Special for Gentleman van Le Galion, de voorloper van Guerlains Habit Rouge, waarin een mooie frisse lavendelnoot de opmaat is voor een zwoele geur met licht animale facetten. 

Ik verbaasde me over de bloemkeuze van Baudet, omdat dit – feitelijke – kruid in Amerika bijvoorbeeld nog steeds een soort van negatieve connotatie heeft (en als all round literair intellectueel zou Baudet dit toch moeten weten, toch?). Zou dat komen door het begrip ‘lavender lads’, door senator Everett Dirksen herhaaldelijk gebruikt als synoniem voor homoseksuelen. In 1952 zei hij dat een Republikeinse overwinning bij de verkiezingen de verwijdering van ‘de lavendeljongens’ van het ministerie van Buitenlandse Zaken zou betekenen. De uitdrukking ‘lavender lads’ werd daarnaast ook gebruikt door het tijdschrift Confidential, gespecialiseerd in roddel en achterklap betreffende de ‘seksuele oriëntatie’ van prominente politici en Hollywoodsterren.

Wat een lange intro om mijn ‘herwaardering’ voor deze geurende ansichtkaart uit de Provence te verkondigen. Zoals ik al aangaf in Shalimar Philtre de Parfum, maakt lavendel duidelijk dat het met gemak het ‘zeep’- en ‘cadeautjes’-gehalte kan overstijgen. Op een bepaalde manier wordt met lavendel een ‘terug naar de natuur’- en ‘terug naar puur’-sentiment, opgeroepen die juist de essentie van de geur – fris, gewassen – niet bevestigd, maar als agent gebruikt om andere ingrediënten ‘opnieuw’ tegen het licht te houden. Guerlain had dat in 1999 al in de gaten. In Lavande Velours (Acqua Allegoria) ervaar je hoe chic lavendel kan worden door het te omringen met viooltje en iris. Niet aangeslagen. En dat lavendel en roos een prachtduo is, bewijst bijvoorbeeld Hamman Bouquet van Penhaligon’s.

Dat lavendel ook uitgedroogd en naar ‘warm zand’ kan ruiken: neem de proef op de som met Serge Lutens’ Gris Clair. Het heeft me een paar jaar geduurd eer ik de charme van Jersey van Chanel ‘onder de knie’ had.  Mijn mooiste lavendel-niche-ervaring tot nu toe: Lavande 44 van Rania J (let wel: Moonlight Serenade uit The Alchemist Garden van Gucci heb ik nog niet geroken). Het valt me op dat ik in mijn beschrijving van Lavande 44 ook al aan het ratelen ben over mijn lavendel-vooroordeel, maar lees’m er nog maar eens op na.

En ik dacht dat ik het nooit zou zeggen: maar the good old English Lavender van Yardley kan me weer bekoren, weliswaar op dit moment in de vorm van zeep: ‘Voel de kalmerende eigenschappen van de beste lavendel en geniet van haar verfijnde geur iedere keer als u zich afwast’ lees ik op www.da.nl. Twee dingetjes: lavendel is mannelijk en als mens was je je toch niet af? Ik kwam trouwens op het idee om het over lavendel te hebben, bij het zien van bovenstaande advertentie in Modes & Travaux uit 1934. Yardley(’s Lavande) was toen echt beroemd, ook in Frankrijk waarvan het toenmalige adres van hun winkel getuigt: 24, Avenue de l’Opéra Parijs getuigt. 

Ter afsluiting: ik trof een paar jaar geleden in de Tweede Helmerstraat in Amsterdam een halve inboedel bij de vuilnis aan, waarschijnlijk van een overleden Fransman, Française, want alles was Frans. De (kook)boeken (meegenomen), de peulvruchten (meegenomen), de homemade confiture (meegenomen), een heel mooi schilderijtje op linnen (meegenomen) en… een niet geopende (heet nu vintage) 250ml flacon van Eau de Lavande van Yves Rocher begin jaren zeventig.

In mijn hoedanig als neus van het allereerste upcycle parfumhuis – Le Bienaimé – heb ik er 10ml uitgehaald en vervangen door Obsessive Oudh van Al Haramain. Het idee: een kudde schapen die door lavendelvelden loopt en her en der hun behoefte doen. Met andere woorden: door de lavendelwolk heen neem je een dierlijke, ‘obsessieve’ nuance waar. Velen associëren het bij ruiken als poep. Ik niet. Het is waar: de lavendel krijgt een zwoelheid, een warmte die we niet meer gewend zijn. En toch: ik heb de geur ook verkocht veel jonge meisjes die normaliter voor cleane-crisp bloemengeuren gaan. 

Ondertussen benieuwd naar: Scotch Lavender van Oriza L. Legrand. Op basis van een oud recept? Ben groot fan van dit merk en de geur lijkt zwoel te eindigen – de nieuwe weg die lavendel inslaat. Terwijl ik dit schrijf moet ik plotseling denken aan Hypnôse for Men uit 2007 alweer. Ik schreef onder meer: ‘Valt op door zijn gewaagde gebruik van een kruid dat eigenlijk een parfum op zichzelf is en in de haute parfumerie een beetje in de vergetelheid is geraakt: lavendel. Lancôme geeft aan dit ‘ouderwetse’ ingrediënt een nieuwe, moderne interpretatie.’ En: ‘In de basis zorgen patchoeli, musk en amber dat het sensuele karakter van lavendel wordt benadrukt – denk fluweel.’

Dus de conclusie moet eigenlijk zijn: lavendel zit eigenlijk op een rotonde. En wie draait daar ook een rondje: L’Homme de la Nuit (2006) van Yves Saint Laurent, waarin lavendel ook zwoel en zalvend wordt gemaakt. En achter hem walmen nog meer warme lavendels die ik ben vergeten… l’histoire se repète, lavande se repète.

AI ALS CONSUMENT-AANJAGER

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op februari 15, 2021
Geplaatst in: EDUCATIE, ENTERTAINMENET, OPVALLEND PARFUMNIEUWS. Een reactie plaatsen

ARTICIFIËLE OF ARTISTIEKE INTELLIGENTIE?

ARTIFICIËLE INTELLIGENTIE OF ARTISTIEKE INTELLIGENTIProfumo quo vadis? Uit recente artikelen en interviews in (vak)tijdschriften en kranten met neuzen, wetenschappers, creative directors en marketeers van zowel de ingrediëntproducenten als de merken, blijkt dat er veel van artificial intelligence (AI) en door data aangestuurde algoritmes wordt verwacht. Het gebruik ervan staat nog in de kinderschoenen. Maar wat wil de business het toch graag toepassen. Bij gebrek aan… een daadwerkelijke innovatieve ontwikkeling? Of just because iedereen het erover heeft en daardoor een ‘participatieplicht’ voelt? 

Profumo quo vadis? Uit recente artikelen en interviews in (vak)tijdschriften en kranten met neuzen, wetenschappers, creative directors en marketeers van zowel de ingrediëntproducenten als de merken, blijkt dat er veel van artificial intelligence (AI) en door data aangestuurde algoritmes wordt verwacht. Het gebruik ervan staat nog in de kinderschoenen. Maar wat wil de business het toch graag toepassen. Bij gebrek aan… een daadwerkelijke innovatieve ontwikkeling? Of just because iedereen het erover heeft en daardoor een ‘participatieplicht’ voelt? 

Zo vervangt AI al testpanels om te achterhalen hoe met name mensen – lees: consumenten – aangezet kunnen worden meer te kopen door geur-beïnvloeding. Denk aan winkels: welke geur in een lingeriezaak of witgoedwinkel garandeert meer omzet? Natuurlijk wordt een dergelijke manipulatie al langer toegepast zonder hulp van computers. Denk aan auto’s: een interieur dat de geur van leer, metaal en ‘warm’ textiel verspreidt, schijnt de verkoop te stimuleren. Denk aan huizen: de geur van appeltaart maakt plaats voor versgebakken brood. 

Japan was hierin in de jaren negentig van de vorige eeuw voorloper en onderzocht hoe je bijvoorbeeld met scent activation niet consumenten, maar arbeiders kon stimuleren/reguleren tijdens hun veertigurige werkweek. Inmiddels wordt onderzocht hoe je mensen/menigten ‘olfactieverwijs’ rustig kunt houden. In gevangenissen schijnt de sfeer met de juiste verspreide geuren er ‘gezelliger’ op te worden. 

Een recente interessante toepassing: Dmitrijs Dmitrenko (universiteit van Sussex) onderzocht hoe je met geurverspreiders (denk aan Arbre Magique) zelfrijdende auto’s veiliger maakt. Dmitrenko bewees dat bestuurders veel responsiever waren (en omzichtiger reden) wanneer bepaalde geuren kort in de auto werden gezogen om te waarschuwen. Lavendel zet chauffeurs aan langzamer te rijden, pepermunt wijst op het feit dat de bestuurder te dicht op de ander zat, en citroen gaf aan wanneer een auto wilde invoegen. 

AI wordt nu al proefsgewijs ingezet als vervanger van testpanels. Producenten gebruiken die al decennia om te zien of geuren in de ketenparfumerie zullen aanslaan. Sterker, zonder een dergelijke ‘doorsnee-beoordeling’ komen ze vaak niet eens op de plank. Nog sterker, geuren worden hierdoor vaak ‘dood getest’; alle eigenheid wordt eruit gezeefd, waardoor inwisselbaarheid optreedt. ‘Lekker die nieuwe van Yves Saint Laurent, of was het nu die Givenchy, of Dior… Gucci?’ 

Of AI daadwerkelijk de menselijke norm met succes kan vervangen, blijft natuurlijk een kwestie van de input van data. Als die niet goed is (te weinig of onkundig gesystematiseerd of vol met aannames zit door degene die de AI voedt), dan is de uitkomst navenant. En een kwestie van geld: het gebruik van AI wordt nog als zeer kostbaar gezien (ik ken de prijzen niet). 

De reden dat met name de grote tech-reuzen in AI – kunnen – investeren. Zoals Google: traint computers om geuren op basis van hun moleculaire structuur te determineren. Wetenschappers hebben hiervoor een moleculenbibliotheek ontwikkeld (parfum is niet meer dan een optelsom van diverse geurmoleculen) die door neuzen van de juiste labels werd voorzien, gebruikmakend van het bestaande geurvocabulaire – ‘bloemig’, ‘zoet’, ‘fruitig’, etc, etc. Dit kan uiteindelijk leiden dat AI door ‘machine learning’ – hoe meer input, hoe meer ‘kennis, hoe meer mogelijkheden – zelf geuren gaat ‘bedenken’. Of in ieder geval assisteren in het ontwikkelingsproces door te voorspellen hoe bepaalde moleculen zullen ruiken, door aanpassingen aan formules voor te stellen, zoals manieren om een roos nog roziger te laten ruiken. Mijn vraag: weten neuzen dat nóg steeds niet?

Carto

Zo heeft Givaudan (belangrijk ingrediëntproducent) nu een AI-aangestuurd systeem – Carto – dat de manier waarop parfumeurs creëren herdefinieert door op ‘intelligente wijze’ (vraag: kun je zoiets ook niet intelligent doen?) gebruik te maken van de ingrediënten’ van Givaudans Odor Value Map om het olfactieve effect in het eindresultaat te maximaliseren. Een voorbeeld: de formule van Etat Libre d’Orange’s geur She Was An Anomaly werd door AI voorgedragen aan parfumeur Daniela Andrier die zij vervolgens evalueerde en perfectioneerde. Vraag: hoe had She Was An Anomaly geroken zonder tussenkomst? Minder lekker? Lekkerder? Opvallend: in de communicatie op de site van ELO wordt bij deze geur met geen woord gerept over de ‘interventie’ van de AI.

Gemiste kans, want ik denk dat AI voorlopig vooral als marketingtool voor de klant kan worden ingezet. Blijkt wel door Givaudans overname van Myrissi; dit bedrijf heeft een AI-technologie ontwikkeld ‘die geuren vertaalt in kleurpatronen en afbeeldingen relevant voor de consument en die de emotionele reactie van de eindconsument kan voorspellen.’

Givaudans directeur, Maurizio Volpi, ligt toe: ‘Deze expertise zal ons ondersteunen bij het aanbieden aan onze klanten – lees: de merken – van nieuwe visuele en verbale storytelling voor consumenten. Onze missie: klanten te ondersteunen de geur van hun producten op de meest inspirerende manier op te roepen en consumenten te helpen het product te kiezen dat het beste bij hun voorkeuren past.’

Echt waar?

Zou Coty hier al gebruik van maken in Argentinië? Ik lees op http://www.cosmeticdesgin-europe.com: ‘Klanten met een virtual realilty-hoofdset kunnen kiezen uit zeven parfumstenen met elk een uniek olfactief territorium (vraag: wordt zo’n hoofdset telkens na gebruik schoongemaakt? Met welk middel, wel of niet welriekend?). Hierna betreedt de gebruiker een meeslepend universum dat het specifieke territorium tot leven brengt’ met de steen, 3Dvisuals en geluid.’ Hopende dat door een dergelijk opschalen van de ‘retail journey’ consumenten geprikkeld raken geuren te blijven kopen. 

Coty speekt van een ‘amazing succes’. Voor mij doet deze AI-toepassing toch beheurluk old school aan: blind ruiken met een making of-verhaaltje erbij van de verkoper, levert hetzelfde resultaat op omdat de belanghebbende (Coty in dit geval) ook resultaat wil: omzet. 

Symrise (ook een belangrijk ingrediëntproducent) ontwikkelde met IBM Research de Philyra. In de Griekse mythologie godin van het parfum, schoonheid en schrijfkunst – sounds like me. Deze AI analyseert duizenden bekende parfumformules om patronen te identificeren, te herkennen en innovatieve geurcombinaties te ontdekken. De algoritmen versnellen het geurcreatieproces door nog nooit eerder vertoonde formules te creëren. Vraag: gaan geuren hierdoor anders ruiken? Want twee verschillende formules kunnen hetzelfde eindresultaat opleveren.  

Daarnaast valt deze omarming van AI voor mij in de categorie wishful thinking. Net zoals ook op psychologie en kleuren gebaseerde tests in het verleden niet echt op enthousiast onthaal konden rekenen bij de consument bij het kiezen van een geur, doet het allemaal erg omslachtig aan. En: wanneer je geuren te rationeel benadert, dus met veronderstelde werkende programma’s (vanzelfsprekend gepresenteerd in een hightech ambiance), dan staat dat een spontane ontvankelijkheid en associatie in de weg. En vergeet niet: een geur kopen valt voor de meeste mensen in de categorie funshoppen, dus dan moet je dit niet met al te veel poespas en quasi intellectueel-doenerij omringen. En vergeet niet: veel mensen kopen een geur waarmee ze via via hebben kennisgemaakt; maken hun keuze niet gebaseerd op een wel of niet do AI aangedreven ‘vooronderzoek’. 

Wil je als parfum-business andere manieren ontwikkelen om consumenten verrassend en innovatief te verleiden een product (dat in de loop van millennia behalve de verpakking nauwelijks is veranderd) te kopen, dan moet je AI anders interpreteren. Geen Artificial Intelligence, maar Artistic Intelligence! Daar is het wat het nu aan ontbreekt. Bijna alle merken houden elkaar in de gaten: aan de lopende band ruik en zie je schaamteloze copy & paste. En tóch wordt iedere geur afzonderlijk weer als een unieke ervaring geblablablaat.

In hun eigen strenge, cultachtige marketing-geloof denken de merken eveneens uniek te zijn, maar veel klanten ervaren het uiteindelijke product niet zo, is het niet meer dan een ‘lekker luchie’ van Yves Saint Laurent, of was het nu die Givenchy, of Dior… Gucci?’ 

DIY-kit

Veel parfumhuizen hebben daarnaast nog geen antwoord op de do-it-yourself-ontwikkeling die in feite hun uiteindelijke overbodigheid illustreert. Het enige antwoord dat de marktleiders hierop vooralsnog kunnen verzinnen: door über-marketing en overdonderende campagnes op alle mediafronten je eigen belangrijkheid onderstrepen. Een exemplair voorbeeld: Dior. Is in alle opzichten een groot geurgrossier geworden. Tuurlijk, onder de nichegeuren zitten prachtige presentaties – mag ook wel, maar gewoon te veel! 25, 26, 27? I lost count. ‘Jongens, we zetten Joy even op de markt, want Poison Girl werd toch niet wat we… oh, ja gelukkig hebben we onze blockbusters J’adore en Miss Dior – twee verschillende doelgroepen, hoe fijn! Let’s go crazy: J’adore in Joy. Oeps, Johnny Depp is een beetje negatief in het nieuws geweest, lassen we een mediastilte in voor Sauvage, maar, gelukkig is daar nog Dior Homme.’

Oude clip over de neus van Dior

Om deze fast forward fragrance frenzy een aura van artisticiteit en kunst te geven worden wereldwijd Dior haute couture-tentoonstellingen georganiseerd waar natuurlijk ook aandacht aan de geuren wordt besteed die dan, hopende, qua vakmanschap, handwerk en ‘aantal uren’ op één lijn met de kleding worden gesteld. De naam Dior zal zich, net zoals Chanel, nog dieper in het collectieve onbewuste nestelen. Covid19? No worries, maken we toch even een interessante documentaire of over een van ’s werelds saaiste neuzen.

Ja dus, over de in da house nose of Dior François Demachy. Naam: Nose. Volgens WWD ‘offering viewers a behind-the-scenes look at one of the most mysterious professions – that of perfumer.’ Grap: juist door het do-it-yourself-fenomeen is het beroep neus van zijn mysterie ontdaan, ‘bevrijd’. Maar gelukkig zijn daar wereldwijd ook nog de duizenden andere glossy’s. Die zullen deze film met evenveel parfumpassie hun lezeressen aanraden, want LVMH (waar Dior onderdeel van is) adverteert regelmatig. Iedereen blij. Toch? Ben benieuwd of ‘binnen parfumkringen’ commentaar op deze film zal komen. Of is echt iedereen gedrogeerd door de marketingoorlogsvoering – op niveau, dat wel, dat spreekt voor zich – van Dior? 

Misschien komt die wel van AI. 

Zou leuk zijn.    

Wordt vervolgd. 

DAISY LOVE SPRING MARC JACOBS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op februari 8, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET D. Een reactie plaatsen

MARC JACOBS OF WALT DISENEY?

OLFACTIEVE ONSCHULD/VAAG VERMOEDEN VAN BLOEMEN

De lichtgroene tint ligt als een transparante vernis over de flacon, dat doelt – althans daar ga ik vanuit – op de inhoud van de flacon. Dus groene noten. Alleen groen, heeft het ondanks het feit het hip & happening is – denk aan de ‘groenende’ belangstelling voor bio-producten en het greenwashing van milieuonvriendelijke producten – moeilijk in de parfumerie. 

Sterker, het ligt op het ‘verdoemplankje’. Dit tot grote teleurstelling van de schrijver deez’ artikel. Viel me afgelopen dagen weer op tijdens het reorganiseren van mijn privé-parfumatelier: al afstoffende, viel het me op dat ik juist die flessen weer opende waarin groene waters met diepere gronden zaten – chypres dus. 

Omdat ik niet rook wat ik zag, en ik het persbericht over het hoofd had gezien, ging ik www-en. Kom ik direct bij Marc Jacobs himself terecht. Hij zegt over Daisy Love Spring: ‘A feminine scent, with delicate pink peony wrapped in the sweet and creamy smoothness of fig and fig milk.’ (Moet ik het nog vertalen?)

Hierin ga ik slechts voor een gedeelte in mee. Want ik ruik niet echt vijg. Niet het wrang-groene van het blad, niet de zoetige melknoot van als je in de schil van een niet rijpe vijg prikt, niet het volzoete, sappige aroma van de vrucht op zijn aller rijpst. Nu we het er toch over hebben: de pioenroos ruik ik ook niet echt. Die heeft van nature (tenminste, de ‘nieuwe generatie’ pioenroos is zo goed als geurloos) een roosachtige noot met een kruidig randje (in het beste geval nijgend naar anjer).

Wat ik wel ruik: iets zoets, iets very zoets. Dat kún je associëren met bloemen, maar doet mij eerder denken aan grenadine of een soort van limonadesiroop. Vreemd toch hoe in de masstige-sector gericht op de adolescent/jonge vrouw, geuren steeds minder naar ‘echte’ geuren ruiken. Je ruikt iets onbestemds met een vaag vermoeden van bloemen dat kleine meisjes lekker vinden en dat ze meestal vinden in een Walt Disney-geurtje of ander speelgoedkameraadje met lijnextensies. 

Doet me denken aan een vriendin waarvan de kinderen zich te pletter schrokken van de pizza en hamburger die ze zelf een keer voor ze had bereid gemaakt van verse producten – die leken helemaal niet op en smaakten helemaal niet naar die van Domino’s en McDonalds – niet lekker.

Grappig is dat de geur op www.perfumemaster.com (een site die geuren voor de business analyseert), in de omschrijving geen melding maakt van vijg of pioenroos. Die draait als het ware om de brei heen: ‘An aroma highlighted by a bouquet of fragrant fresh, green and milky scented tones that will bring a soft, inviting and comforting perfumed sensation. Examining it closer once applied you will notice a lingering quality of softer fragranced bitter, fruity and floral hints that hide an essence of pleasing, natural and fresh feelings.’

Nou vooruit en dank je wel Google Translate: ‘Een aroma dat wordt benadrukt door een boeket van geurige frisse, groene en melkachtige geurende tonen die een zacht, uitnodigend en geruststellend geparfumeerd gevoel zullen geven. Het nader examinerend, zul je een aanhoudende kwaliteit van zachtgeurige, bittere, fruitige en bloemige hints opmerken die een essentie van aangename, natuurlijke en frisse gevoelens verbergen.’

Pleasing… ja, in de zin van niet hinderlijk. Natural… come again? Fresh… niet in de zin van sprankelend en opbeurend. Eerder flauw en lauw. The upshot being: Marc Jacobs, young girls deserve better, take them more serious! 

LE LION DE CHANEL

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op februari 2, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET L, NICHE. Een reactie plaatsen

GERUSTSTELLENDE KWALITEIT

GERAFFINEERD RUW

Ik heb veel boeken over het leven van Coco Chanel gelezen en documentaires gezien. De films over haar leven interesseren me op de een of andere manier niet: vaak te geromantiseerd en te über-bewonderend.

Tijdens dit verdiepen in haar leven ontkom je natuurlijk niet aan haar opmerkelijke quotes. Die zijn vaak zó touché waardoor je weet dat Chanel iemand was die heel goed kon observeren: niet alleen hoe de mens zich kleedde, of in haar optiek eerder niet, maar ook hoe de mens zich gedroeg in al zijn wederwaardigheden.

Google je ‘famous quotes Chanel’, dan passeren de bekende ‘onontkoombaarheden’ de revue. Haar scherpste voor mij: ‘Le luxe ce n’est pas le contraire de pauvreté mais celui de la vulgarité’.

In het persbericht van Le Lion kom ik een voor mij geheel onbekende quote tegen: ‘Ik ben een leeuw en net zoals hij sla ik mijn klauwen uit om niet gekwetst te worden. Maar geloof me, ik heb meer last van het krabben dan dat ik word gekrabd.’ Klinkt bijna te mooi – eigenlijk te toepasselijk in dit geval – om waar te zijn, eerder apocrief. Mocht ze het toch uitgesproken hebben, dan klinkt daar toch een zekere teleurstelling/argwaan tegenover de mens uit – lees over haar leven en je zult moeten concluderen dat dit een understatement is.

In ieder geval, de leeuw werd haar symbool puur om het feit volgens mij omdat ze onder dit sterrenbeeld is geboren – zoals zovelen stervelingen. Dat Chanel er ook haar persoonlijk symbool van maakte, bewijst wel haar grafsteen in Lausanne: onder vijf – inderdaad haar geluksgetal – identieke gebeeldhouwde leeuwenkoppen staat alleen wat ertoe doet: Gabrielle Chanel 1883 – 1971.

Maar ze was natuurlijk niet de enige: in veel culturen wordt aan de leeuw een symbolische betekenis toegekend. In verband gebracht met de zon en de maan, met het licht en het donker, met het goede en met het kwade. Zijn kracht wordt gezien als afspiegeling van de warmte van de zon als van de hitte van de strijd. En veel mensen die belangrijk waren, of het zich waanden, sierden hun wapenschild met op zijn minst één leeuw en/of flankeerden de entrée ermee naar hun domein (dat soms tot grote verrassing een tweeondereenkap woning blijkt te zijn).

Het persbericht van Le Lion refereert ook aan de – gevleugelde – leeuw die Venetië op het San Marco-plein bewaakt. Toen Chanel deze dogestad in 1920 voor het eerst bezocht maakte die een grote indruk op haar, en de kunst en cultuur die ‘la Serenissima’ symboliseert (en waardoor ze zich liet inspireren). Meer weten: zie Coco Noir.

Mocht je het niet weten: het is dit jaar 50 jaar geleden dat Chanel overleed – een tentoonstelling over haar bijdrage aan de mode in Parijs is door corona tot nader order niet toegankelijk. Het is dit jaar 100 jaar geleden dat N° 5 het licht zag. Ben benieuwd hoe dat gevierd wordt. Mijn ideaal: een limited edition van de originele receptuur uit – inderdaad – 1921.

WAT LE LION IK EIGENLIJK?

Nu Le Lion. Na Boy en 1957 weer een Les Exclusifs die meer beroep doet op je olfactieve ‘incasseringsvermogen’ dan op je hang naar labelluxe. Niet dat Chanel nieuw terrein verkent. Integendeel, huisparfumeur Olivier Polge creëerde een klassieke geur van opening, naar hart, naar basis van een geruststellende kwaliteit. Alleen dit keer niet transparant en luchtig, maar sierlijk donker; een oriëntaalse verfijning gevrijwaard van haar gewoonlijke zwoelheid.

Daarom kun je Le Lion een soort van stoer noemen, niet cliché-vrouwelijk, eerder mannelijk. Maar dat is binnen het Les Exclusifs-universum vanzelfsprekend: je koopt als vrouw, als man een van de inmiddels 17 geuren omdat de compositie je bevalt, of beter gezegd: iets met je doet. Niet omdat een geur gendergebonden zou zijn – dat is zó’n ketenparfumerie-keuze, zó burgerlijk.

De opening: een klaterende cascade van bergamot en citroen – zuiver, zonnig en ‘oprecht’, zoals het hoort, maar je steeds minder vaak ruikt. Ik bedoel: ik heb de laatste toch wat geuren geroken die citrusfris moeten openen, maar vlak en bewerkt hun werk doen. Alsof de ziel er is uitgetrokken, alsof ze op 60 graden zijn voorgekookt.

Dan het hart: ook zo’n ingrediënt dat ondanks de belofte tam kan uitpakken (zoals in de nieuwe eau de parfumversie van Eternity for Men uit 2019). We hebben het over cistus labdanum. Wel eens omschreven als ‘natuurlijke musk’ – in zijn puurheid aards, ruw, leerachtig en ‘onbehouwen’, maar toch ook met een zalvende, warm balsemachtig effect – een parfum op zichzelf.

Chanel raffineert dit met vanille waardoor de ruwheid getemperd wordt, maar de aardse noot niet verloren gaat, en naadloos overloopt in een even donker-heldere melange van sandelhout en patchoeli. Samen geeft dit op míjn huid een stempel van leer met kruidige accenten die lang blijft hangen, en dan weer de vochtigheid van patchoeli, dan weer de zachtheid van sandelhout laat opleven. Qua gevoel balanceert Le Lion voor mij tussen Coromandel en Cuir de Russie.

Moet jij eens ruiken als je deze drie gaat layeren… Hoeft natuurlijk niet, Le Lion staat op zichzelf, zoals een stoere, gebeeldhouwde leeuw op een zuil. Sommigen zien deze manier van do-it-youselfen nog steeds als heiligschennis. Niet verder vertellen: Le Lion en 1932 … pas mal, pas mal du tout. Le jasmin du dernier devient charnel… En layer Le Lion daarna eens met Beige – ook een wonderlijke transformatie.

GUILTY LOVE EDITION 2021 GUCCI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 15, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET G. Een reactie plaatsen

GEUREN DIE RUSTEN

Ik zit niet meer zo erg ‘op’ de mode, zoals tien jaar terug. Ik kijk naar het geheel met een meestal van tevoren al vermoeide blik. Als ik niet oppas, gaat het wat mijn fascinatie voor geur betreft dezelfde kant op. Misschien zit ik al in deze transitie, alleen wil ik het nog niet onderkennen.

Ik herken deze vorm van ‘geurjeuk’ meestal wanneer een merk wéér met een geur komt die de liefde omarmt en de vrijheid toejuicht. Ik vraag me dan af, 1: wil je de consument dit? Het antwoord ‘ze kopen het toch?’, is niet voldoende, gezien bijna alle merken meegaan in deze romantisering en ‘liberale’ promotie van het parfum. En gezien er bijna geen andere invalshoek is in de ketenparfumerie – de natuur met al haar olfactorische verwondering daargelaten – rest de volgzame klant met kudde-achtig gedrag weinig anders. Vraag 2, die eigenlijk de eerste had moeten zijn: welk merk, lanceerde in welk jaar voor het eerst een parfum met een romantische en vrijheidslievende boodschap? Is dat belangrijk?

Neem alleen dit mee: als je met deze boodschap in gedachten een geur koopt, ervaar je die dan ook zo? Zou dat ook voor het nieuwe Guilty Love Edition-duo gelden? Ik bedoel, als nu de inspiratie ‘verre oorden’ was geweest, zou zij, zou hij; zouden ze samen er dan anders van genieten? En welke plek op de globe zouden ze dan aanwijzen? 

Mag ik zou zo vrij zijn: Guilty Love Edition Pour Femme: ergens in de Toscane, bloemen geuren na, rusten uit bij een ondergaande voorjaarszon achter een poederige nevel van musk-toetsen. Mijn impressie met de blote neus: een ‘non offensive’ bloemengeur. Als je niet zo’n ingrediëntenkenner bent, en je leest ‘het hart bepaalt de complexiteit. Sering contrasteert met roos- en viooltjestoetsen gelaagd met geranium’, dan denk je ‘lekker’. Ben je wel een kenner, dan: ‘Had wel pittiger gemogen, puurder, meer uitgesproken, want sering met roos en viooltje kan een ‘flowerbomb’ tot gevolg hebben.

Want dat bevreemdt me ook aan de geur: ik ruik de nasleep niet zoals bedoeld blijkbaar. Volgens Gucci een ‘een diep natuurlijk duet van patchoeli-oliën gecombineerd met ambernoten’. Volgens mij eerder andersom: meer amber – kan ook een poederig gevoel oproepen – dan ‘diepe patchoeli’; ik ruik niet echt die typische combinatie van aarde, vocht en bos. 

Guilty Love Edition Pour Homme plaats ik iets noordelijker, iets hoger qua klimaatgrens – alhoewel die tegenwoordig ook steeds vaker schommelt. In ieder geval meer gesitueerd in een bos gezien de drydown. Wat daaraan voorafgaat, ‘verkent’ de mix van oranjebloesem en lavendel – waarmee volgens Gucci ‘niemand minder dan vrouwenversierder Casanova zijn liefdesbrieven parfumeerde’. De lavendel dus. Samen kunnen die voor een über-fris gevoel zorgen, die nu alleen door drydown getemperd wordt. Sterker, de drydown verwarmt, maakt voor mijn gevoel deze klassieke bloemencombi ‘stoerder’.

Aan de geuren is niets ambigu – iets waar de creative director Alessandro Michele zich in combinatie met het promoten van zijn niet standaard-beauty laat vooropstaan; sterker zich lijkt te hebben toegeëigend. Guilty Love Edition Pour Femme is typisch vrouwelijk. Guilty Love Edition Pour Homme is typisch mannelijk. Wat ze wel verbindt: beide zijn mild; ze laten de ingrediënten als het ware uitrusten in plaats van ze een oppepper te geven. 

Voor ik het vergeet: deze love edition heeft een poëtische boodschap. Lees je op de flacons. Op die van hem: ‘we should be together, but we are not’. Op die van haar: ‘we are not together, but we should be’. Zal wel refereren aan, maar niet bij naam genoemde coronacrisis. Of zie ik dat erin? Maar je kunt beide slogans ook op beide geuren letterlijk toepassen aldus Gucci: ‘Apart van elkaar zijn ze al heerlijk, maar samen als partners zijn ze een onverslaanbaar team’. 

Hiermee wordt ingespeeld op de visie van Alessandro Michele – hierin staat hij niet alleen, velen gingen hem voor en volgden hem – dat geuren in feite beyond gender (fluïde is trouwens de meest recente omschrijving van de unisekscategorie) en mengbaar zijn. En wat als je de twee geuren daadwerkelijk layert? Welke verhouding je ook kiest, het effect blijft: een beetje van hem, een beetje van haar. Hij wordt er niet vrouwelijker door, zij niet mannelijker. Mocht je daar bang voor zijn. En als volgend jaar Love Edition 2022 verschijnt, dan denk ik dat Guilty de Gucci’s Eternity wordt wat ‘flanker-frequentie’ betreft. 

 

KAN ER NOG MEER BIJ? TUURLIJK!

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 12, 2021
Geplaatst in: ACHTERGROND, ENTERTAINMENET, TRENDANALYSE. Een reactie plaatsen

NIEUWE PRIJS: THE BEST FRAGRANCE UNBOXING

Erg populair tegenwoordig naar het schijnt: conspiratie-theorieën. Ik heb het begrip nu al zo vaak gehoord dat ik denk dat het ook de wereld van parfums heeft geïnfecteerd. Maar al veel langer als je goed doordenkt. Maar wie doet dat nou? Geuren zijn toch gewoon gezelli, niet moeilijk over doen? Toch? Weet je wel, weet je niet. Ga ik heel ver in mee tegenwoordig, alleen wat de veronderstelde samenzwering betreft alleen ‘gezien’ door mij, neem dit inzicht, dit ‘woke’-moment toch even mee: heel veel nieuwe nichehuizen zijn eigenlijk helemaal geen nichehuizen.

De presentatie mag dan ‘rijk en overdreven’ zijn en de inhoud eveneens (vanzelfsprekend samengesteld met de best verkrijgbare ingrediënten denkbaar). Maar als je dan de moeite neemt ze te ruiken, dan kun je vaak niet anders concluderen dan: doodgewone niche-middelmaat mee huppelend op trends. Fake news, fake fragrances in feite. Ja, oké, ze ruiken net iets voller en gelaagder dan de gemiddelde parfumerieketengeur. Maar daar is niet zoveel voor nodig. Maar om ze nu uitzonderlijk, buitengewoon en ander met elkaar concurrerende superlatieven te noemen: nou nee.

En je zou denken dat de stroom afneemt, dat de wereld verzadigd is. Nope. Als je wilt kunt je nu een nieuwe niche-(online)winkel openen met geuren níet verkocht door bijvoorbeeld http://www.debijenkorf.nl, www.skins.nl, www.perfumelounge.nl, www.babassu.nl en www.parfumaria.com. Laten we voor de heren de Snuifduif niet vergeten. 

Want JezusMariemoedertjehebmelief! Wat komt er allemaal niet dagelijks voorbij op mijn Instagram-account. Vorige week, ben de dag kwijt, waren dat For Men Silver Lake (Bentley, ja het automerk), Bojnokopff (Fort & Manle). A.E.O.M All Eyez On Me (A.E.O.M), 001, 002, 003 (Hudsons), Greatest (Ministry of Oud), Tsuki (diser.essentia), Anima Mundi (Lhasa), Le Sillage Blanc (Dusita), Mon Vetiver (Essential Parfums), Imperia (Rowan Row). Toen vond ik het wel genoeg. Als ik nu mijn Insta-account open, zullen er ongevraagd nieuwe creaties van recent opgerichte merken verschijnen geselecteerd door een kunstmatige intelligentie op basis van mijn interesses en Google-zoektochten. En die mij toch niet goed kent.

Worden deze (voor mij meestal) nieuwkomers ook op YouTube besproken? Even checken. Ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja. En hoe denk je? Kritisch in de zin van een geur op zijn kwaliteit en originaliteit beoordelen? Dikke doei. Is dat een probleem? Tuurlijk niet. Alleen, al deze (on)afhankelijke en enthousiaste parfumpromotors (die misschien stiekem dromen om een tweede of derde Jeremy Fragrance te worden) zorgen ervoor dat je als zoekende bijna alleen maar goede geuren worden aangeraden.

Afgaande op deze zelfbenoemde ‘parfumprofessoren’ (zijn er eigenlijk ook door officiële instanties benoemde professoren) kun je eigenlijk geen slechte geur meer kopen. En dat is ook weer niet leuk, want toch een van de leukste dingen op parfumgebied: een niet lekker vinden en dat uiten op de manier zoals jij dat wilt en/of voelt.

Als je vervolgens even goed doordenkt, dan kun je eigenlijk geen Beste Geur van het Jaar meer uitreiken. In welke categorie dan ook. Want allemaal even… (vul je eigen kwalificaties maar in). En gegeven het feit dat het het eveneens onmogelijk (en overbodig) is geworden al deze nicher-dan-niche-creaties te testen, te beoordelen en vervolgens uit te verkiezen, overweeg ik een nieuwe prijs in het leven te roepen: The Best Fragrance Unboxing. Want daaraan wordt tegenwoordig, zo lijkt het wel, meer tijd besteed dan aan het beoordelen van de inhoud.

Wie maakte een geur het beste, het leukste en het ontroerendste open in 2020? Moeilijk. Moeilijk. En kan hier een televisie-format aan verbonden worden? ‘Naar een idee van Linda de Mol’ desnoods. Ik verlang namelijk, vooral nu in corona-tijden, naar een waardige opvolger van Eurovision (sò gay!, sò nineties!, sò dreary!), wat serieuze meligheid, dronken jolijt en oprechte camp betreft. Mag van mij op anderhalve meter. Twee desnoods. Bij drie word ik echt kwaad, ga ik naar de Dam.

TALC GOURMAND FARMACIA SS ANNUNZIATA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 7, 2020
Geplaatst in: GEURENALFABET T, NICHE. Een reactie plaatsen

BONBONBONBON

BEPROEFD RECEPT

Jaar van lancering: 2012

Dat is dan wel weer leuk: afgelopen dagen zag Geurengoeroe een enorme stroom bezoekers richting de site. Zal wel met Sinterklaas te maken hebben. Ook leuk, maar dan meer in de categorie ontroerend (niet schattig): een vrouw mailde me dat ze binnenkort 50 jaar Diorissimo gebruikt. ‘Overdag eau de toilette, ‘s avonds het parfum. Ik kreeg mijn eerste fles op mijn 31ste verjaardag. Ik sla geen dag over, want dan voel ik mij ‘nude’. Mijn omgeving herkent mij aan deze geur en ik heb altijd positieve reacties gehad.’ 

Ze eindigt met twee vragen: ‘Bestaat er zoiets als een geurverslaving?’ ‘Of is het meer een van mijn persoonlijke vrienden geworden?’ Ik heb haar gemaild of ze contact met me wil opnemen. Ben benieuwd of ze in die halve eeuw de geur heeft ‘zien’ veranderen. En ik moet voor elkaar zien te krijgen of Christian Dior haar een felicitatiefles kan schenken. 

Nu de geur: Talc Gourmand van dat merk met die lange naam en nog langere geschiedenis. Guerlain, apetrots dat het ‘depuis 1828’ bestaat en dat pak’m beet sinds twee decennia op zijn label zet: eat your heart out: Farmacia SS Annunziata gaat 267 jaar verder terug. En net zoals Guerlain voelt dit Florentijnse merk goed trends aan, waarvan deze geur dus ook getuigt door de omarming van het gourmandprincipe.

Het leuke aan de geur is dat talk, normaal droog van substantie, nu ‘vloeibaar’ wordt gemaakt en je daardoor als het ware het klassieke talkpoeder ervaart zoals je die kent van je (groot)moeder en -vader, of als je het zelf gebruikt. Die kans is/wordt steeds kleiner omdat talkpoeder uit de gratie is geraakt. Vroeger onderdeel van veel parfumlijnen, nu nog maar zelden dat een merk een talkpoeder-variatie aan een populaire geur koppelt. Als je het googelt, dan is het eerste merk dat bij de ads verschijnt Estée Lauder met White Linen en Beautiful. Gevolg door Yardley, Woods of Windsor en andere mid- en lowpricemerken. Maar geen Chanel N° 5, geen Shalimar – www.tismewat.nl.

WAT TALC GOURMAND IK EIGENLIJK?

Toch moet bij velen, ruikend aan de geur, een gevoel van herkenning optreden, tenminste als moeder- en vaderlief je tijdens je eerste jaren je billen droogmaakte met Zwitsal-babypoeder. Dat gebeurt eigenlijk al vanaf de eerste spray: een wolk van talk valt op je neer, maar dat zijn meer de poederachtige noten van heliotroop die je waarneemt door zijn ‘tactiele’ geur-eigenschap. 

Maar er gebeurt meer, maar daar moet je wel – letterlijk – even de tijd voor nemen. Want het nadeel/voordeel van gourmandgeuren: het lijkt alsof je in één keer de hele compositie geserveerd krijgt – wat in feite ook de bedoeling is. Want jammer maar waar: ook in de nichesector zie je steeds meer een ‘verticalisering’ van geuren optreden: what you smell is what you get! In plaats van de klassieke driestapsopbouw – een harmonieus vervloeien van top, naar hart naar basis.   

Geldt ook voor Talc Gourmand: alsof je een bonbon met één hap in je mond stopt en na het kraken van het chocolade-omhulsel de verschillende smaken van het vulsel proeft. Maar met een beetje doorproeven kun je in feite drie smaken los van elkaar ervaren. Een: honing/caramel (gourmand). Twee: talkpoeder/heliotroop/sandelhout (goed voor de poeder-amandelachtige ondertoon). Drie: tonkaboon/vanille (de klassieke oosterse zoetmakers). 

Op het einde overheerst de talkpoeder/heliotroop/sandelhout-combi die het talk-idee van de geur waarmaakt – alsof de talk op de huid achterblijft. Goed gemaakt, ‘vol’, yummy-yummy als je zo wilt – letterlijk smaakvol maar niet echt bijzonder in de zin van dat het een beproefd recept is dat bijna door ieder (mass)niche parfumhuis met succes is (na)gemaakt.

CANDY LOVE ESCADA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 22, 2020
Geplaatst in: GEURENALFABET C. Een reactie plaatsen

KERMIS-TOVERBAL-GEUR

LEKKERNIJ VERPAKT IN SPEELGOED 

Hoe oud is de ‘girly girl’? http://www.urbandictionary.com houdt het op een tiener. De omschrijving van deze site brengt meer duidelijkheid: ‘Een vrouw of een jonge dame/tiener die ervoor kiest om zich op de traditionele vrouwelijke manier te gedragen. Het betekent niet dat ze skanky of trashy is, want dat is gewoon smakeloos. Meisjesachtig zijn betekent niet dat je alleen van roze houdt, blauw of groen kan ook; het maakt niet uit. Meisjesachtig zijn is je vrouwelijkheid op een zeer optimistische, verfijnde manier omarmen’. 

Candy Love lijkt voor haar gemaakt. Net zoals de Toy Boys van Moschino, de Bonbon van Viktor & Rolf, alle in een appel gestoken geuren van Nina Ricci, alle Scandals van Jean Paul Gaultier: een soort van Barbiespeelgoed uit de kinderkamer maar dan über-gestyled vormgegeven dat – als je er heel diep over nadenkt – in a way de overgang van kind naar adolescent symboliseert. 

Onder ons gezegd en gezwegen: ik dacht dat de ‘girly girl’ na al die jaren een beetje genoeg begint te krijgen van dit soort ‘childish concepten. Dat dit marketingmodel nu eerder op zoek is naar geuren die juist haar transitie van adolescent naar jonge vrouw meer benadrukt. Men neme de geurcollectie van MiuMiu, men neme de EaudeMoiselle-variaties van Givenchy of een zijstraat richting niche: de geuren van Les Parfums de Rosine.

Het is maar een gedachte. Anyway: de presentatie past perfect bij de inhoud: zoetigheid alom. Escada zegt: ‘Candy Love trekt elke snoepliefhebber binnen in een wereld vol geluk, zoete verrassingen en positiviteit’. Feitelijk is het de toegang tot ‘Candyland/Candyheaven: het meeslepende universum van de geur, een kleurrijke binnenspeeltuin gemaakt van de zoetste snoepjes. Bij elke beweging die je maakt zorgt de geur voor kleine momentjes van uitbundige betovering’. 

Nog fijner is als je samen van de geur geniet aldus Escada: ‘Een zintuiglijke utopie die elke meidengroep uitnodigt samen van geweldige momenten te genieten en alle kansen te grijpen die het ze biedt; een plek waar verliefdheid sweet is en echte vriendschappen nog sweeter zijn’. Je ziet de Instagram-accounts van de influencers/promoters van Candy Love voor je. 

En nu de geur. Hoe zal die ruiken? Zoet. ‘Nee, je meent het!’ Yep, yes indeed. De opening is met een beetje fantasie als een kermistoverbal. Bij elke lik lijk je een andere soort rood fruit te ruiken – ik lik voornamelijk framboos en rode bes. De twee neuzen Amandine Clecrc-Marie en Nicolas Bonneville noemen het candy apple. Ook goed. Grappig is wel dat bij heel diep ruiken je een zweem van appel waarneemt.

Al door likkende kom je tot de bloemenlaag. Dat moet dus de roos zijn. Sterker, de centifoliaroos aldus Escasa. Zal wel. Ik noem het iets bloemig-zoets. Moeilijk om hier ‘echte rozen’ uit te halen, gezien je behoorlijk snel bij het binnenste van de toverbalgeur terecht: vanille-slagroom. Maar die is minder vol en vettig dan ik dacht, had verwacht. Wil je een snoepgeur in overdrive ervaren, check dan eens de geuren van Les Parfums de Rosine – bij sommige springt het glazuur spontaan van je tanden als het ware, so to speak.

POUR FEMME N° 12 CEREUS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 19, 2020
Geplaatst in: MASSNICHE, NICHE. Een reactie plaatsen

EEN ECHTE INFLUENCER: #MARTHASTEWARTAPPROVES

ZACHTGROEN, GROENZACHT

Dit is een soort testcase betreffende de olfactorische vermogens van Geurengoeroe. Zit zo: Pour Femme N°12 (2008) zat tussen de ‘cadeauregen’ die ik kreeg van www.parfumaria.com toen ze haar hond – Rhodesian rigdeback Puma – afgelopen september na vijf weken weer kwam opeisen. Ik neem haar ‘afdankertjes’ graag in ontvangst omdat het me ‘de kans’ geeft merken te ontdekken waarvan ik nog nooit gehoord heb. Tricky: op de flacon staat geen nummer. Terwijl als je ‘op Safari gaat’ je ook N° 3 en N° 9 tegenkomt. Beetje vreemd merk (anno 2004), in de zin van dat de focus ervan ligt op ‘concept- en brandontwikkeling’. Ofwel, ‘Cereus helpt andere merken in het lanceren van geuren’. Zie: www.cereusdevelopment.com. 

Ik hou het op N° 12 afgaande op wat ik ruik. Ik ga naar de homesite en lees: ‘Een delicate en boeiende melange die een weelderige geurige combinatie onthult van zwarte bes, perzikbloesem en watermeloen, omringd door Braziliaans rozenhout en vanille voor een mysterieuze, maar moderne sensualiteit’. Een correcte omschrijving voor mijn gevoel, behalve het laatste misschien want dat is wel erg cliché. 

Sterker, ik vind de geur niet sensueel, eerder opbeurend met een vloeiende afronding. Want leuk: in N° 12 ruik je de zwarte bes zoals die hoort te ruiken. Dus: fris, knisperend groen met een velours-toets – ik moest ‘spontaan’ denken aan Amazone Eau de Fraîcheur van Hermès, zij het iets minder brutaal, minder borrelend. Nog leuker: die frisheid wordt vastgehouden door watermeloen, terwijl de perzikbloesem tegelijkertijd zachtheid toevoegt die je ruikt tot aan het eind. 

Vervolgens gaat de verbeelding een rol spelen: ruik je rozenhout (jacaranda, tulpboom) nu wel of niet? Deze mix van zoete, roosachtige bloemen en hout? Geurengoeroe wel, want de basis heeft een lichte houttoets. En daar mag je Cereus dankbaar voor zijn, want een keer geen strakke, cleane witte musk finish in combi met ‘strak’ hout. En ook vanille houdt zich in, geeft geen botox-injectie aan het geheel. De prijs verschilt nogal. Op de homesite 50 ml 125, op Ebay veelal voor de geef: vanaf 15.00 dollar.

Ook niet verkeerd voor de geur: Pour Femme N° 12 wordt aanbevolen door Martha Stewart, een van Amerika’s belangrijkste ‘crisp en clean’ – en humoristische – influencers (al decennialang voor dat dit begrip bestond) op het gebied van eten, inrichting, mooie en gezellige dingen die het leven zoveel leuker kunnen maken.

Stewart: ‘Het is nog steeds bitterkoud buiten in NYC, maar dat betekent niet dat ik niet aan de tropen kan denken. (Misschien gewoon om die reden. Ik zou het moeten doen!) Ik heb net een parfum ontdekt waar ik heel, heel gelukkig van word: Cereus Pour Femme N° 12. Het is een romantische mix van perzikbloesem, watermeloen, zwarte bes, Braziliaans rozenhout en vanille – echt, het ruikt gewoon naar warm weer. Als je dit voorjaar gaat trouwen, vooral buiten, zou je absoluut moeten overwegen om het te dragen terwijl je zegt ‘I do’. Er is iets heel verfrissends en heerlijks aan – ik zie het graag als het geurequivalent van bijten in dat eerste stukje zomerwatermeloen. Spray een vleugje en laat me weten wat je ervan vindt.’

Qua groen en fris moest ik denken aan Calyx (eerst van Prescriptives, daarna van Clinique) alleen minder weelderig en bruisend. Ik ga www.parfumaria.com toch even appen waarom ze deze geur op straat heeft gezet. En Stewarts ‘warm weer’-gevoel is voor mij eerder het idee dat je een plantenkas binnenstapt waar het net – kunstmatig – heeft geregend. 

En wat betekent Cereus eigenlijk? Alsublieft: een geslacht van cactussen (familie Cactaceae) waaronder ongeveer 33 soorten grote zuilvormige cactussen uit Zuid-Amerika. De naam is afgeleid van het Grieks (κηρός) en het Latijns woorden die was, fakkel of kaars betekenen.

SHALIMAR PHILTRE DE PARFUM

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 16, 2020
Geplaatst in: GEURENALFABET S, NICHE IN DE PARFUMERIEKETEN. Een reactie plaatsen

WAT LAVENDEL AL NIET KAN DOEN

EEN UNDERSTATED, BIJNA NICHE-VERSIE VAN SHALIMAR

Stel, Audrey Hepburn zou nu plotseling wonder boven wonder reïncarneren als… Audrey Hepburn, en ze zou een parfumerie binnenwippen om even aan het aan haar opgedragen parfum te ruiken. Fat chance dat ze terstond weer het leven laat, ‘horrifiée’, want de huidige inhoud ruikt in de verste verte absoluut-helemaal-niet naar haar L’Interdit (1957) – een ‘vettige’, vol-bloemige aldehyde. 

Stel dat haar collega Britt Ekland (nu 78 en zo gefacelift waardoor ze qua verschijning behoorlijk dicht in de buurt is gekomen van die andere gelifte, maar iets oudere collega, Jane Fonda) denkt: ‘Mijn favo-geur is bijna op, even bijvullen,’ dan zal ze niet schrikken als ze in plaats daarvan de huidige variatie van Shalimar, Philtre de Parfum krijgt voorgesteld in de parfumerie: niet helemaal hetzelfde, niet helemaal anders.

Dit is de achtste, negende of tiende variatie op de klassieker uit 1925 die door Guerlain al enige decennia vol trots wordt gepresenteerd als de allereerste oriëntaalse geur. Ik ging daar lange tijd vanzelfsprekend in mee, tot dat ik 2019 in Parijs op het hoofdkantoor van Coty kennismaakte met de (alleen voor intern gebruik) op basis van de oude formule opnieuw gemaakte Émeraude (1921) – dat tot ver in de jaren zestig werd geproduceerd. Je ruikt de komst van Shalimar (1925) als het ware.

Een oud parfumpraatje tussen Parfumaria en Geurengoeroe betreffende Shalimar

In ieder geval, Shalimar Philtre de Parfum is geen echo, geen schaduw, van het origineel maar, hoe zal ik het omschrijven, een ‘ver-niching’ door minder nadruk op vanille te leggen. Maar voor dit raffineren begint, gebeurt iets wat ik interessanter vind: de opening, hierdoor wordt de compositie een soort van niche-ervaring. 

De verantwoordelijke: lavendel. Dit schoongewassen, ordinair-alledaagse kruid krijgt voor mijn gevoel met een edele behandeling, juist nu, een chique aura, een verfijning die ik bijna vergeten was. Met voor Shalimar Philtre de Parfum het grappige gevolg dat het hierdoor reminiscenties oproept met de eau de toilette-versie van Guerlains Jicky (1889). Van deze beyond gender-geur avant la lettre wordt weer beweerd dat die ten grondslag lag aan Shalimar (doordat Jacques Guerlain, werkende aan een nieuwe batch van Jicky, per ongeluk uitschoot met vanille).

Doordat je door de lavendel al ‘vaag’ de bekende noten van Shalimar heen ruikt, geeft de fris-zoete injectie (gecombineerd met citrusnoten) iets (volgende twee omschrijvingen zijn terrible cliché, maar het is gewoon waar) onverwachts en daardoor verrassends. Het effect: je (ik althans) ervaart lavendel anders, je ervaart Shalimar anders. 

Aan het vervolg verandert voor mijn gevoel niet zoveel. Het warme, het iris poeder-omhullende, het ‘zwelgen in’, is in Shalimar Philtre de Parfum ook present, maar zoals al gezegd, minder cliché vanille-zoet-oosters. En de bloemen, bloeien ook zoals ze in de originele versie bloeien.  

Hoewel ik geen fan ben van de aanhoudende stroom van variaties op een thema, gaat Guerlain wat dat betreft gelukkig zorgvuldig om met zijn klassieker. Hier kan Givenchy wat van opsteken. Shalimar Philtre de Parfum is chic, misschien wel chiquer dan het origineel. Meer understated, minder vanille-verleidelijk.

Wat een simpel kruid als lavendel al niet kan bewerkstelligen (wat je ook zo mooi ervaart in Chamarré van Mona di Orio). Helemaal leuk als je weet, dat de vorige exercitie van Thierry Wasser (de neus) wat mij betreft op dit gebied teleurstellend was: Mon Exclusif (2015). 

BOTTLED EAU DE PARFUM

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 5, 2020
Geplaatst in: GEURENALFABET B. Een reactie plaatsen

OVER: BOSS DIEPER HET BOS IN

OVER: ‘PAARDEN’ OF TAMME KASTANJE

OVER: ONLINE BEWUSTWORDINGSCAMPAGNES

Al meer dan een jaar geleden dat Geurengoeroe aandacht heeft besteed aan een mainstreammannengeur. Hoe kan dat nou? Raad eens: als je dus ‘deze’ leest – K van Dolce & Gabanna – dan weet je voldoende. Even tussendoor: een tijdje geleden was toch ‘beloofd’ (beter gezegd: het hing dit duo boven het hoofd) dat ze achter de tralies zouden verdwijnen vanwege vermeend grootschalige belastingontduiking? Geurengoeroe had graag ‘il discorso di benvenuto del direttore della prigione’ (het welkomstwoord van de gevangenisdirecteur) live op Rai Uno willen zien. 

Heb niets meer vernomen; is hier sprake van klassejustitie? Geurengoeroe heeft geen tijd zich hierin te verdiepen; zou wel willen, maar pro deo doet hij deze blog al. Meer iets voor is voor followthemoney (www.ftm.nl) dunkt me. Anyway, een nieuwe versie van een van de populairste mannengeuren kan hij niet zijn neus voorbij laten gaan. Vandaar de analyse van: Boss Bottled Eau de Parfum.

‘Toe parfumopa, vertel eens, u was toch bij de Nederlandse lancering?’ 

‘Jeetje, even mijn geurgeheugen opfrissen. Verdomd. 1998. Het was aan de toen nog enigszins chique winkelstraat in Amsterdam – sindsdien is het echt achteruit gehold; Louis Vuitton ik bedoel maar. Maar dat is een andere discussie. Als ‘leading man’, een soort van gastgever dus, hadden ze acteur Rick Engelskes uitgenodigd. De droge witte – by the way it must be said was perfect gekoelde – wijn vloeide rijkelijk. Het was warm-zwoel, dus op een gegeven moment ging het journaille de Bossboetiek uit, de straat in, en toen kwam op een gegeven moment Herman Brood voorbij, of was hij al een van de gasten, parfumopa’s geheugen laat hem de laatste tijd steeds vaker in de steek.’ 

‘En kunt u zich nog de eerste indruk van Boss Bottled herinneren?’ ‘Pfff, daar vraag je me wat; ‘vriendelijk groen, hout, natuur opgeroepen met heel veel frisse synthetica, knap op een bepaalde manier. Bloemige noot opgeroepen met geranium volgens mij.’ 

‘Hoe ziet u de geur nu?’

‘Dat is eigenlijk nog knapper. Boss Bottled heeft zich bewezen. Is een soort standaard geworden voor groene, houtachtige mannengeuren met transparante toets. Ik ken zoveel mannen (lees: doorsneegebruikers) die hem gebruiken. Ik vind het woord verschrikkelijk, maar het is een lijfgeur voor ze. Er zijn natuurlijk variaties verschenen, zoals Boss Bottled Tonic uit 2017. Maar de eerste, zoals zo vaak, blijft toch de beste.’

‘Interessant volgens mij dan: naast Acqua di Giò pour Homme (1996), is Boss Bottled de enige ‘after mid nineties’-geur die het heeft ‘overleefd’. Over Déclaration (de variaties uitgezonderd), Gucci Envy Men, Coriolan, Rocabar, Chanel Allure pour Homme (de variaties uitgezonderd) daar hoor je niemand meer over.’

‘En deze?’

‘Er is al eerder een heftiger versie verschenen, Boss Bottled Intense in 2016. Boss doet in feite hetzelfde als Giorgio Armani: om de zoveel tijd een meer geconcentreerde variatie lanceren om, zo wil de commerciële ‘wet’, aandacht voor de ingeburgerde versie vast te houden.’

‘Kom eens to the point, ouwe!’

‘Op www.boss.com lees je ‘combineert elegantie en stijl en is met zijn levendige frisse en verleidelijke noten ontworpen voor de moderne man. Fruitige top, warm-kruidig hart en een basis van sandelhout, ceder en vetiver.’ Op www.myer.com.au lees je nog meer qua ingrediënten: ‘De zintuigen worden gewekt met een uitbarsting van appel en bergamot, in contrast met de essentie van zwarte peper. Het pittige hart ontvouwt zich met warm en verslavend kardemom en kaneel. De basis van donker vetiver en musk, die een krachtige balans van kracht en verfijning uitstralen, evolueren en leveren een leerachtige en rokerige signatuur.’ 

‘En klopt dat?’

‘Vooropgesteld, het wordt nooit zoals ik het wil, daarvoor is de geur toch te veel mainstream, en dan moet je je dus aan een aantal regels houden: dus niet te moeilijk, niet te zwaar, dus altijd een luchtige fris-cleane toets aan het eind. Maar ik moet zeggen, het gaat de goede kant op. Dat wil zeggen: de frisheid is minder fris, door de toevoeging van peper. Het hart is ‘puur’ kruidig richting zoet: (minder) kardemom en (meer) kaneel. En de basis is ook intenser geworden – lees: houtachtiger, bosachtiger, ‘harder’. En dat komt met name door vetiver’. 

‘Met Haïtiaans vetiver krijg je in feite in ‘drie-in-een’-geur: groen, rokerig en leer met accenten van teer. Ik heb ooit een flesje van een zwager gekregen die in Haïti op concertoernee was en op mijn verzoek ernaar had gezocht op de lokale markt. Gevonden! Jeetjemariamoedertjelief, dat is heftig spul – verbrand hout, gesmolten asfalt, net gelooid leer. Ik vermoed bij Boss Bottled Eau de Parfum alleen een ‘gewone’ vetiver met toegevoegde leer- en rookaccenten.’

‘Maar dat neemt niet weg, in vergelijk met de original Boss Bottled, deze versie dieper het bos is in gegaan, meer het gevoel van ondergroei – gebladerte, gesprokkeld hout, vocht – oproept. Maar dan ‘toch weer’ uiteindelijk met uitzicht op open lucht.’

‘Verder nog iets?’

‘Ja, opvallend weer, wat beide online-berichten vergeten te vermelden en de geur juist interessant maakt, of zou moeten maken, is de toevoeging van kastanje. Ik ga uit van de barst van de boom, niet van de vrucht, en dan is er ook nog een verschil tussen tamme en ‘paarden’-kastanje. Ik ruik het niet echt, en ook als je het weet dan ook echt niet.’ 

Wil je kastanje écht ruiken, probeer dan eens Parco Palladiano XI Castagno van Bottega Veneta. Verdomde knap hoe met ‘fantasie-ingrediënten’ de geur van kastanjehout zo sterk wordt opgeroepen. Prachtig. Met dien verstande: Parco Palladiano XI Castagno maakt ook geen onderscheid tussen ‘paarden’ en tamme kastanje en de meeste mensen weten bij god niet hoe kastanjebast ruikt.’

‘Nog wat commentaar?’

‘Natuurlijk, je bent Geurengoeroe of niet. De geur wordt gekoppeld aan het #ManOfToday Stories-project, dat ‘de stemmen van mannen over de hele wereld samenbrengt om de veelzijdigheid van moderne mannelijkheid te demonstreren’. Hiervoor worden ‘jonge filmschoolstudenten in vijf wereldsteden ondersteunt die elk een uniek verhaal creëren. Elk hoofdstuk – portret en videocontent – presenteert celebrities, influencers tot mannen uit lokale gemeenschappen.’ Geurengoeroe houdt niet van de marketinggestuurde ‘bemoeizucht’ van parfumlabels om mannen/vrouwen beter te maken, te empoweren en nog meer van dat soort positiefs.’

Geurengoeroe bedoelt; zit de man die Boss Bottled Eau de Parfum koopt, te wachten op de vele facetten die de elke man in de ‘spin off’ produceert – ‘van de stad waarin hij leeft tot zijn manier van denken, die hem maken tot wie hij nu is: de waarheid achter zijn reis naar een zeer persoonlijke definitie van succes en zelfontplooiing.’ 

‘Nog wat commentaar?’

Jazeker. Hugo Boss besteed nauwelijks aandacht aan het feit dat Boss Bottled inmiddels ook drie ‘soort van’ niche-versies heeft. Ja, daar zijn ze dan eindelijk: Boss Bottled Oud, Boss Bottled Oud Saffron en Boss Bottled Oud Aromatic. Daar hebben mannen die hun Bossgeuren bij de ketens kopen ook recht op om kennis mee te maken .’

‘Dat was het!’

‘Dat was het.’

WIE ROOK DAAR OOK AL WEER ZO LEKKER?

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 22, 2020
Geplaatst in: ACHTERGROND, EDUCATIE, ENTERTAINMENET. Een reactie plaatsen

Vervelende herinneringen. Positieve herinneringen. Denk katholieke kerk. Wierook roept ‘soort van’ heftige emoties op. De gestolde hars (door poëtische parfumzielen ook wel tranen genoemd) van de boswelia-boom is en blijft een echt niche-ingrediënt dat… toch echt de moeite waard is om te ontdekken. Stap uit je comfort zone en dan kan het zomaar gebeuren dat je…

Parfumaria en Geurengoeroe hebben vorig jaar al een parfumpraatje gewijd aan wierook. Door de drukt enz. enz. geen tijd gehad om te posten. Mijn geachte collega deed het al twee weken geleden, ik nu pas.

Hier een greep uit de reacties op deze post. Geeft Geurengoeroe en Parfumaria inspiratie om binnenkort de neuzen weer bij elkaar te steken.

‘I ❤️ wierook! Hoe kerkelijker, hoe beter! Leuk filmpje!’

‘Heerlijke video. Zo gezellig en informatief. Een video van jullie over ‘medicinale’ geuren zou ik fantastisch vinden. Hopelijk is dat ook iets voor jullie 🙄☺️.’

‘Weer een heerlijk ongekunstelde gezellige video. Ik hou ervan, kijk met plezier en steek er altijd wat van op. Niet die gemaakte hype filmpjes die steeds dezelfde geuren promoten. Ben niet zo’n fan van wierook maar moet eerlijk zeggen dat ik er ook niet veel geroken heb. Toch een keertje weer poging wagen.’

‘Goed filmpje! Larmes du désert (woestijntranen), die zou ik wel s willen ruiken. Die met de combi van wierook en oudh (Nicolai) lijkt me ook geweldig. Ik kom binnenkort toch echt eens naar je winkel Maria!’

VOCE VIVA VALENTINO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 21, 2020
Geplaatst in: ACHTERGROND, GEURENALFABET V. Een reactie plaatsen

VOORSPELBAAR-TELEURSTELLENDE PRESENTATIE

WELK EEN DISCREPANTIE TUSSEN HAUTE COUTURE EN VOCE VIVA

Op twee nieuwe geuren uit de L’Oréal Luxe-stal is het huidige uitgangspunt van mijn blog – de wereld bekeken door de caleidoscoop van het parfum – goed van toepassing: VoceViva van Valentino en My Way van Giorgio Armani. Ieder met een verschillende boodschap en die samen toch zo’n beetje alle soorten doelgroep-vrouwen weet te vangen. En toch ook: beide hopeloos ouderwets.

Want: het is me toch een kopiëren, knippen en plakken van clichés waarvan marketingpiepeltjes nog steeds denken dat alle vrouwen waar ter wereld daar gevoelig voor zijn. Parfum als boodschapper van genot, als vredebrenger, als vooroordelen beslechtende ambassadeur en conform de huidige tijdsgeest: helemaal inclusief/inclusive – het nieuwe ‘mot du jour’ in lifestyle-, mode- en luxe kringen.

Wat Voce Viva betreft. Heel lang geleden ‘had’ een haute couture-parfum het volgende verkoopargument: de vrouw die zich de kleding niet kan veroorloven, brengt met een paar druppels deze onbereikbare weelde haar leven binnen. Daar is tegenwoordig geen sprake meer van. Haute couture-parfums zijn ervoor van Jan en Jannie met de Pet en in honderden variaties. Niche buiten beschouwing gelaten.

Valentino pakt dit oude verkoopargument weer op, zo lijkt het. Sinds de oprichter met pensioen is, is het merk steeds meer richting extravagantie gegleden. Haute couture zoals het in de jaren zestig werd gemaakt – met name voor mijn gevoel refererend aan de architectuurcouture van Balenciaga. Qua sfeer moet ik denken aan een van mijn favoriete films: Le Streghe (1967) met daarin de voor mij mooiste actrice van de wereld Silvana Mangano die in een aantal door commedia del arte geïnspireerde episodes (door verschillende Italiaans regisseurs van naam) telkens een moderne heks speelt. Met Clint Eastwood in een glanzende bijrol. Zie de trailer – in ieder geval meer chic en meer Valentino dan de parfumpromotieclip.

Dus zeer exclusief en ‘vrouwonvriendelijke’ mode. Laatste in de zin van niet echt handig qua vervoer en draagbaarheid – overdreven volumineus (op een paar meter stof wordt niet gekeken) die anno 2020 bijna geen gewone sterveling kan of wil dragen – glamourtravestieten wellicht uitgezonderd. Maar zo’n ‘wervelwind van een creatie’ gedragen/mee getornd/gesleept door een wereldster doet het altijd goed tijdens hele belangrijke rode loper-uitreikingen.

Alleen is bij Valentino de discrepantie tussen de huidige über-luxe uitstraling van het huis en de geur wel erg groot. Ondanks het inhuren van een wereldberoemde ster – Lady Gaga – oogt het verpletterend gewoon, alledaags. En om het niet ál te exclusief te maken bevinden zich in Gaga’s aureool ook gewone mooie mensen – mooi in de zin van: iedereen is op zijn eigen manier mooi. Herkenning! Het lijkt wel een reclame voor een verzekering: dus alle rassen gezellig vertegenwoordigd in een wave van fijn en zonneschijn.

Valentino haute couture 2020

En dat maakt Voce Viva dus weer ontzettend gewoon en ontzettend bereikbaar voor elke vrouw op zoek naar een ‘stem’ gevat in een ‘luchtje’. Als ik advies had mogen geven, dan had ik een over top luxueus parfum voorgesteld dat de zinderende overdaad van Arabische parfums combineert met Italiaanse chic en qua prijs natuurlijk in lijn met de couture. 

Not dus. Wel dus: het geheel wordt begeleid door een manifest zoals dat tegenwoordig heet. ‘Voce Viva viert de stem van elke vrouw in één verklaring: mijn stem, mijn kracht. Lady Gaga, de stem van een generatie (says who?; en Beyoncé dan, om er maar een te noemen, Adele ook niet vergeten), inspireert al meer dan een decennium miljoenen mensen, is de ambassadeur. Met Valentino deelt ze meer dan haar Italiaanse afkomst. Een symbool van respect (kan dit woord een keer verbannen worden in de wereld van luxe) voor individualiteit en voor iedereen om zijn plaats te vinden, spreekt tot dezelfde waarden als die van Valentino’.

Het lijkt wel een bedankspeech van een net gekroonde Miss World – of ben ik nu aan het ‘male gazen’? Hetzelfde politiek correcte getut zoals je die ook kon horen in de manifesten van de min of meer aan #metoo refererende geuren van Maison Margiela, Lancôme, Calvin Klein en Zadig & Voltaire. 

Jeetje, wat leuk, de geur is gemaakt door twee vrouwen – hoe evenzeer correct. Honorine Blanc en Amandine Clerc Marie kozen voor een witte bloemengeur voorafgegaan door ‘sprankelend Calabrisch bergamot met mandarijn- en gemberessenties’, uitgeleide gedaan met kristalmos en vanille.

Ik heb de geur niet geroken, maar ik drink in een teug een 100ml flacon leeg, als de inhoud níet in de ‘meer van hetzelfde’-categorie valt. Want de witte bloemen – oranjebloesem en gardenia – kunnen, als je ze de kans geeft overweldigend, diep-sensueel ruiken. Gaat niet gebeuren. Net zoals de erotische uitstraling van de tuberoos de laatste jaren in geuren wordt onderdrukt om haar veronderstelde groene, dan wel zachte kant te benadrukken, zo zal ook de koppigheid en het vol-bloemige romige aspect van de gardenia de kop in worden gedrukt om plaats te maken voor een soort van satijn-rijke gloed. En een waar bosgevoel – het idee van de basis – krijg je alleen als je naast kristalmos en vanille echte eikenmos en/of Joegoslavische mos neemt en lekkere scheut cistus labdanum toevoegt.

Het verhaal is lang genoeg dunkt me, dus de aangekondigde analyse van Armani’s My Way schuiven even vooruit, op de lange baan als het ware.

L’ORCHESTRE PARFUM

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 12, 2020
Geplaatst in: MASSNICHE. Een reactie plaatsen

HERKENT U DEZE MELODIE?

DRAAG EEN LIEDJE, ‘LUISTER’ EEN PARFUM 

Alles wat door de mensheid is gedacht en (misschien daardoor ten gevolge wellicht) bedacht, zijn variaties op een thema. Religie, hoge kunst, lage kunst, politiek, haat, liefde, cultuur – you name it. Opgelet: daar kom je meestal pas achter met het klimmen der jaren. Van de ene kant kan dat resulteren in teleurstelling, van de andere kant in berusting. Van de ene kant: reageren, van de andere kant accepteren. Laatste is vooral prettig voor je gemoedsrust, het eerste zorgt voor ‘Unruhe’. 

Kun je deze gedachte toepassen op parfum? Jazeker, alleen dan wel met de teleurstellende uitkomst dat het allemaal nogal plat en ordinair wordt. In de zin van gewoon, in de zin van: ’What’s new?’, ‘Quoi de neuf?’ Het is decennia al een komen en gaan van variaties op een thema. Wat ik me steeds vaker afvraag bij een nieuw label: ‘Hoe durf je het nú nóg wéér een keer te doen?’

Zo ook bij L’Orchestre Parfum. Want a: de link tussen geur en muziek is ‘zo oud als de weg naar Rome’ – we spreken niet voor niets van een parfumorgel waarachter de neus plaatsneemt om zijn composities te spelen – inmiddels vervangen door een computertoetsenbord verbonden met kunstmatige intelligentie. Want b: is zo’n interpretatie van parfum anno nu niet ouderwets, ook al combineer je het niet met klassieke componisten, maar ga je ‘verbindingen’ aan met hedendaagse musici met een moderne muziekbenadering. En die gaan dan, afgaande op site, overal en anywhere optreden om de geuren live op te luisteren: http://www.tismewat.nl.

De bedenker – muzikant en parfumeur – Pierre Gugue omschrijft het zo: ‘L’Orchestre Parfum biedt polyzintuiglijke concerten waarin muziek, parfum en tekeningen worden gemengd om de live-ervaring te versterken en onvergetelijk te maken’. Verder deelt hij met ons: ‘Mijn meest intense herinneringen worden gekenmerkt door de dialoog tussen muziek en parfum – unieke momenten waar ze een ​​perfecte harmonie creëren.’

Hij filoso-babbelt door: ‘Ik heb L’Orchestre Parfum uitgevonden om deze emoties nieuw leven in te blazen en te delen. Draag een liedje, luister naar een parfum. Ik heb veel ateliers van gitaarbouwers bezocht en heb met de beste Franse vakmensen gewerkt om de geur van muziekinstrumenten te begrijpen en te voelen: essences van gitaarhout, trombone koper, kora-leer. Twee grote parfumeurs combineerden deze essences vervolgens met de mooiste parfumtonen: néroli, roos, kruiden.’

Is het echt? ‘Vervolgens namen vijf getalenteerde muzikanten de tijd en zorg om voor elk parfum een ​​origineel lied te componeren. Vijf luxegeuren uitgevoerd in muziek door vijf virtuozen van alle horizonten. Onze parfums zijn ontworpen in Parijs en gemaakt in Grasse van 100 procent natuurlijke alcohol. Elke flacon is handmatig gelakt door een Frans ambachtsman. Ik beschouw parfum als kunst en geloof dat de kunsten moeten samenwerken om nieuwe emoties te creëren. Het is dit handgemaakte werk, deze uren van creatie van ambachtslieden, parfumeurs en muzikanten die deze droom mogelijk hebben gemaakt.’ 

Sorry, maar bij die een-na-laatste zin, haak ik af – nou eigenlijk al eerder. Alsof wat door hem wordt beschreven al niet decennia/eeuwen/millennia gebeurt in de wereld van de schone kunsten. Boeien… de niche-clichés waarmee hij de parfumpromotiepraat volpropt – vakmensen, handmatig, ambacht, zorg, aandacht. Om de prijs te verantwoorden? € 140,00 100 ml.

Ook L’Orchestre Parfum is puur marketing in de hoop dat deze ‘andere kijk’ wordt opgepikt door welke potentiële klant dan ook. Begrijp me goed, L’Orchestre Parfum zal het zeker goed doen tijdens een muzikale happening: ‘een keer wat anders’ na de tientallen presentaties waarin ter kennismaking van nieuwe geuren de hoofdingrediënten ervan zijn verwerkt in ‘lekkere hapjes’. 

Wat ik me afvraag, ruiken de geuren anders als je ze zonder muzikale ‘live’-omlijsting de eerste keer ervaart? Ik denk van niet. De enige toegevoegde waarde is dat je bij het opspuiten van een van de geuren je je deze ‘live’-omlijsting zult herinneren. Zonder dit ervaar je zes mainstreamnichegeuren. Instapniche in feite, voor mensen die wel eens wat anders willen dan de kassakrakers uit de ketenparfumerie. Ook handig: via de geuren krijgt de gebruiker en leuke indruk van een aantal ‘basiscomposities’ populair in de (niche)parfumerie. 

WAT L’ORCHESTRE PARFUM IK EIGENLIJK?

Zoek op de homesite uit wat je allemaal kunt/moet ervaren bij de diverse geuren en welke compositie als muzikale omlijsting worden voorgesteld. Flamenco Néroli. Ja, jeetje hoe vaak al niet geroken? Hoe vaak hebben een bezoek aan de Tuinen van Alcazar niet geleid tot een frisse, citrusnoten spuitende fontein? De geur klopt qua familie. Gewoon lekker en de sterke basis van cederhout houdt het zonachtige aspect van de geur goed vast. Als je niet van witte musk als ‘geur-uitgeleider’ houdt in een citrusgeur, dan is dit een aanrader. 

De leukste en mafste: Electro Limonade. Het is volgens mij voor de eerste keer dat ‘techno-sfeertje’ opschrijf. Tussen elektrisch en ‘zeepbellerig’. Ik vermoed een kille(r) aldehyde die als het ware de rest een beetje ‘scheeftrekt’. Nadat de neon-lichten zijn gedempt – voor mijn gevoel opgeroepen met rabarber en een scherpe muntnoot – wordt de geur warm, warm hout met rokerige accenten. Voor laatste is zowel de vetiver als wierook verantwoordelijk. Grappig: ook moet ik aan Ginn Fizz van Lubin denken en de op de mojito-cocktails geïnspireerde geuren zoals Guerlains Homme (2008) en Cédrat Envirant (2013) van Atelier Cologne.

Rose Trombone – stelt niet teleur als klassiek rozenparfum. Vol, ‘vloeibaar’ en toch helemaal nu want ook clean én met de zoete zweem van rijpe peer. Lekker ‘ouderwets’ daarentegen: de aldehyde-flits. Maar alles voelt vertrouwd door vanille. Nou nog eentje dan, en dan puur om de naam: Bouquet Encore. En helemaal nu, want dit jaar gelanceerd. Op papier: een killer door tuberoos en jasmijn. On the dance floor:  

Dit olfactief: iets wat zoveel nieuwe tuberoosgeuren kenmerkt; het overrompelende, boterachtig-geile, dierlijke gevoel ontbreekt. En dat kan zo mooi versterkt worden door jasmijn. Tenminste als je die niet ontdoet van zijn dierlijke indolen die de indolen van de tuberoos juist weer versterkt. Gebeurt hier dus niet. Hierdoor: in plaats van een geel bloemengevoel, eerder een beige sfeer. Dus zacht, lief, cocon-achtig versterkt door musk en ambroxan die als som der delen ook een lichte gourmand-noot verspreiden.

Ja, als je goed ruikt neem je peper waar. En dat is mooi gedaan en geeft de tuberoos-jasmijncombi pit, maar geen über-sensualiteit. En het is niet dat ik sinds twee dagen snipverkouden ben – voor een tuberoos-totaal-gevoel kun je me wakker maken als het ware – waardoor wellicht de geur vlakker en ‘vager’ zou kunnen overkomen. Nee, want na een mand vol eikels naar de biovarkens te hebben gebracht bij Het Zwien in mijn dorp, is mijn neus weer vrij en blij, en moet ik – had het liever niet gedaan – denken aan de tuberoos van Martin Margiela (de ergernis over de verantwoording wint het van de compositie). En aan een klassieker die alleen aan de naam herinnert en in het geheel niet aan de compositie: de no brainer L’Interdit.

De geur die ik het liefst had geroken, zat niet in het kennismakingssetje: Cuir Kora. Maar je kunt niet alles hebben.

MACAQUE ZOOLOGIST

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 22, 2020
Geplaatst in: GEURENALFABET M, NICHE. Een reactie plaatsen

AAPJES KIJKEN BUNGELEND AAN CEDERBOMEN IN OERWOUDSETTING

Jaar van lancering: 2016

Ik dacht ‘even de geur opspuiten en dan verder met eikels rapen’ – mijn dagelijkse ‘onthaastingsmomentje’ in de herfst. Maar toen het boeket van Macaque zich begon te verspreiden, moest ik snel naar mijn desktop om mijn indrukken op te schrijven.

Let wel: ik wist de naam en het label – dank je wel http://www.parfumaria.com. Dus ik verwachtte iets wat door veel klassieke nichegebruikers (denk Acqua di Parma, denk Creed) wellicht als ‘moet-dat-nu-zo-nodig’-maf zou worden getypeerd.

Als zij zich over deze animale ‘aandachttrekkerij’ heen zouden hebben gezet, dan zouden die moeten toegeven dat Macaque au fond een très klassieke geur is. Met voor mij een sixties, early seventies vibe. Reminiscenties oproepend met de fris-kruidig-houtige geuren voor mannen die door toen de klassieke garde werd geleverd: denk de vetivers van diverse huizen gecombineerd met Monsieur Givenchy (1959) en Monsieur Rochas (1969), plus een geur die ik als het ware nu in mijn gedachten ruik, maar er geen naam op kan plakken – Lubin spookt door mijn hoofd. Gecombineerd met de groene golf aan vrouwengeuren die eveneens begin jaren zeventig voor een groot deel de toon bepaalden in de parfumerie: denk Ô, denk Alliage, denk Diorella, denk III and so on.

Wat leuk en lekker is: dat een appel hoeft niet cheap hoeft te ruiken, maar ook mooi fruitig kan glanzen zonder dat er een laklaag is opgespoten, bewijst Macaque. Komt omdat de hoofdrolspeler direct zijn aroma begint te verspreiden: cederhout – zonnig, droog, ‘potlood’. Tempert de zoetheid van de appel. Niet verder vertellen: cederhout is tegenwoordig in negen van de tien gevallen een jeneverbes-extract omdat het ‘echte’ ceder voor heel veel merken te duur is (geworden) maar bijna hetzelfde effect geeft.

En daarnaast is het een perfecte start voor de andere ingrediënten omdat cederhout ze allemaal opzuigt, zoals – heel duidelijk – de wierook die de intense houtnoot alleen maar benadrukt. Eerlijk gezegd ontgaan de bloemen en galbanum mij – ook al snuif ik Macaque op alsof het in mijn tenen zit. 

Wat toen ook in veel van bovengenoemde geuren zat (echte dierlijke ingrediënten), wordt in de basis van Macaque gecompenseerd door ‘witte’ oud en wierook. Want Zoologist vermeld duidelijk dat het geen dierlijke ingrediënten gebruikt. Dûh! – is overbodige info want dat doet geen elk merk meer omdat het verboden is sinds midden jaren zeventig (en de af en toe op kusten aanspoelende ambergris – die naar wordt beweerd door Creed wordt opgekocht en dus gebruikt – is dierlijk, en wordt niet verkregen door het harpoeneren van de walvissen. Is een kwestie van geluk en toeval). 

Want het ‘witte’ oud geeft de geur zijn moderne, van-nu-allure, maakt de geur donker. In de basis zit ook musk, ‘cedermos’ en groene thee. Laatste ontgaat me net zoals de galbanum in het hart; beide zouden de geur een frisgroene injectie moeten geven, maar gebeurt in mijn geval niet echt.

En dan als laatst de presentatie waar het in eerste instantie in de wereld van geuren om draait in deze über-gevisualiseerde ‘plaatje voor het praatje’-Instagram-wereld. Laat ik het omdraaien: als deze geur (of elk andere van dit merk) in een saai-conventioneel jasje was gestoken, dan had die natuurlijk niet op een zo enthousiaste ontvangst kunnen rekenen.

Exotisme, ‘koloniale’ styling en oud aandoende prenten, zijn nu hip (denk alleen al aan het oerwoud-behang dat nu menig muur siert) en prikkelen dus eerder de zinnen bij ‘artistieke’ en originaliteit zoekende niche-liefhebbers dan een ‘too-good-to-be-true’-model in een geil-romantisch, romantisch geile omarming met een collega. 

ZAL DE INTRODUCTIE VAN ‘FLUÏDE’ GEUREN OOK EEN PRIJSBIJSTELLING BETEKENEN?

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 19, 2020
Geplaatst in: AANBIEDINGENBAK, ACHTERGROND, CELEB FRAGRANCES, ZOU VERBODEN MOETEN WORDEN OF NIET?. Een reactie plaatsen

WAT IS DUUR?

Was een ongeveer een half jaar geleden in het nieuws: het College voor de Rechten van de Mens had zich gebogen over de veronderstelde discriminatie van vrouwen in de kappersbranche. Die betalen dus meer dan mannen. De klacht was ingebracht door – volgens mij – een Nederlandse vrouw die zich wat mij betreft zich hier terecht druk over maakte.

Ik weet ook niet meer wat de uitkomst was en of die er überhaupt als is geweest. Maar laat dit college dan ook even zijn licht schijnen over een product waarbij het prijsverschil tussen een mannelijke en vrouwelijke versie navenant flagrant is: parfum. 

Gemiddeld 25 procent. Hoe kan dat nou? Want ingrediënten, productie, marketing en promotie vallen allemaal in dezelfde prijscategorie. Toch blijken vrouwen gevoeliger voor het spectrum aan romantische, filosofische, emancipatorische, geile en – trending – politieke boodschappen van wat parfum al niet vermag.

Check de site van Gucci: Guilty pour Femme 90 ml eau de parfum € 113,00. Guilty Pour Homme eau de toilette (dus minder geconcentreerd) € 90,00. Double check volgens de site van Chanel: No 5 100 ml edp € 139,00. Blue de Chanel 100 ml edp 118,00.

De luxe merken weten al langer dat dit beleid eigenlijk ‘onhoudbaar’ is en kwamen begin 2000 met een chique oplossing in kleine kring: het kopiëren van de nichebeweging – juist ontstaan uit onvrede over de achteruit hollende kwaliteit van déze luxe merken – die met in eerste instantie kwalitatief betere grondstoffen geuren leverde vrij van geslachtsetiket. Maar appellerend aan het snobgevoel van deze gender free-gebruikers, ging de prijs niet omlaag, maar juist omhoog: gemiddeld twee à drie keer (of nog meer).  

Met het recent omarmen van het ‘inclusivisme’ hebben deze luxe merken zichzelf in een lastig pakket gebracht. Want als geslacht (en ras) in het ‘keuzeproces’ van de consument er niet meer toedoet, ‘moet’ je dan prijstechnisch ook één lijn trekken? Gaat voorlopig niet gebeuren omdat de consument het nog niet wil.

Op de eerste plaats: volgens mij vindt 99 procent van de wereldbevolking bijna het nog steeds bijzonder prettig om als man of vrouw te worden aangesproken als ze dat respectievelijk zijn. Zéker niet als fluïde – de huidige ‘woke’-omschrijving van geuren na uniseks, gender free, gender neutral en beyond gender. Ten tweede: mocht het prijsverschil ooit worden gelijkgetrokken door de luxe merken, dan wel conform de uitstraling van het desbetreffende huis.

Dus ‘duur’. De eenvoudige reden: een geur is in negen van de tien gevallen een cadeau dat je schenkt of ontvangt. Niets iets dat ‘toevallig’ in de aanbieding was bij de Douglas, Etos of Action. Zo ja, dan wordt aan je generositeit getwijfeld. Chanel weet dat: als een van de weinige parfumhuizen doet het nooit aan opruimingen, ‘acties’ en kortingen. 

Als je bestedingspatroon overeenkomt met de voormalige assistente van Paris Hilton – Kim Kardashian – dan lach je natuurlijk om de prijs van Shumukh van Spirit of Dubai. Kostte – in 2019 – 1.295,000 dollar en werd gepresenteerd als het duurste parfum ter wereld. Naam betekent grappigerwijs: ‘het hoogste verdienen’. Let op de hoogte van het geheel: 1.97 cm – even lang als uw Geurengoeroe. Hoeveel ml in de flacon zit, is hem niet duidelijk geworden. 

Te duur? Zou zo maar kunnen. Dan een troost: Chanel levert sinds kort parfumextracten uit de Les Exclusifs-lijn in nóg exclusievere uitvoeringen. De eerste Coromandel. Naam: Maisons d’art coffret. Inhoud 50ml. Gehuld in een Baccarat-flacon en geplaatst in een bijzondere ‘etalage’. 40 exemplaren wereldwijd. Nieuw: Beige. Slechts 25 exemplaren. Prijs: 10.000 dollar.

Was ik Kim, Beyoncé, Drake, Elon (Musk), Kanye (West) – dan zou ik deze geuren lachend naast me leggen of aan hulpen in de huishouding geven en gewoon zelf een te duur parfumhuis openen. Dat zoiets lucratief kan zijn, bewijst de man van Beyoncé.

Jay Z werd in 2014 officieel de eigenaar van Champagne Armand de Brignac van de familie Cattier die al sinds 1763 champagnedruiven verbouwt. Onder de naam Ace of Spades verkoopt Jay Z flessen voor 300 dollar per stuk en die zijn zoals dat heet niet aan te slepen. De limited editions eveneens, zoals Blanc de Noirs Assemblage Two (A3) uit 2019. Slechts 3535 flessen. 1000 dollar per stuk. Als hij zijn naam op een parfum plakt en hij presenteert het met dezelfde bling-bling, succes gegarandeerd. En dan kan zijn vrouw eindelijk inzien dat haar celebgeur-avontuur letterlijk en figuurlijk wel genant cheaper-de-cheap-cheap was. Rise is al heel lang te koop tegen een afbraakprijs bij Action, en nog wil bijna niemand ze hebben.

1872 – ORIGINAL COLLECTION – CLIVE CHRISTIAN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 15, 2020
Geplaatst in: GEURENALFABET CIJFERS, NICHE. Een reactie plaatsen

CLASSIC IN EVERY SENSE OF THE WORD

TOEN EEN VROUW NOG EEN VROUW WAS, EEN MAN EEN MAN

 Clive Christian valt in dezelfde categorie als Roja Dove: ‘Mag het ietsje meer zijn, sorry ik bedoel eigenlijk, heel veel meer, meneer, mevrouw?’ Parfumkenners hebben geen introductie nodig en bij het grote publiek was hij – een tijdje – bekend omdat hij de maker was van het duurste parfum ter wereld: No. 1. Hoe duur weet ik niet meer, het werd in ieder geval bij bestelling thuis afgeleverd met een Rolls Royce. Dat heet dan decadent.

Het werd bedacht door de naamgever van het huis dat hiervoor in 1990 The Crown Perfumery Company kocht. Aldus de homesite: ‘Het enige huis dat ooit toestemming kreeg om de kroon van koningin Victoria op zijn flessen te gebruiken. Een beeld dat tot op de dag van vandaag elke fles Clive Christian-parfum definieert’. Moet ik als www.mierenneuker.nl toch een kanttekening plaatsen. Koningin Victoria en haar gekroonde navolgers – inclusief koningin Elizabeth – hebben meerder kronen tot hun beschikking. Ik zou dus graag willen weten which crown in particular wordt bedoeld.

Anyway, hij verkocht het weer in 2015 aan EME Investments 5 Ltd en die verpatsten het in 2019 aan Nichebox – zo gaat dat nu in de parfumerie. Sindsdien lanceerde het meer dan dertig geuren – zo gaat dat nu in de parfumerie.

Wat 1872 IK EIGENLIJK?

1872 for Women stamt uit de Clive Christian-periode. 2001 dus. What to say? A very, very elegant scent die, zo zie ik net parfumpotjandorie, ook bij www.bol.com te koop is… dat krijg je als je in handen bent van Nichebox en consorten. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar de geur doet me denken aan een goedkoop uniseksgevalletje dat een vriendin van me ooit meenam uit het Verre Oosten (meer dan twintig jaar geleden) die ik ontzettend lekker vond. En die deed me weer denken aan Dalimix (1996) van Salvador Dali gemaakt door de Nederlandse neus Martin Gras. Lekkere mix van peer (toen al!), perzik en watermeloen. En met cyclaam en roos.

Wat mooi is aan 1872 for Women: de lichtheid van de roos (in overvloed) in de opening omringd door een fris-zoete wolk met tegelijkertijd al een hint van hout uit de basis. De bergamot gedraagt zich groen, de ananas geeft een frolic feeling, terwijl de blauwe bes voor een fruitige noot zorgt die zoet is maar niet doorslaat in ‘rood fruit’. 

En de roos bloeit maar door, wordt zoeter en tegelijkertijd minder roos door toevoeging van jasmijn, viooltje, osmanthus, fresia, lelietje-van-dalen en orchidee. Die ruik ik niet stuk voor stuk, maar de som der delen is zoals gezegd very, very elegant. Na wat langer door ruiken meen ik de osmanthus – denk in dit geval aan rozijn en abrikoos – te herkennen, en de lichtheid van dit bloemencorso komt op conto van orchidee.

De afronding: ‘hoort zoals het hoort’: sandel- en cederhout en patchoeli met een toefje musk. Maar het duurt verdomde lang voor dat je die goed ruikt – want de ‘fleurforie’ in het hart houdt zeer lang aan. Met de typering elegant zat ik goed, want de geur wordt op de site omschreven als ‘effortless elegance’.

Nog wat onzin op dezelfde site, tenminste ik heb nooit geweten dat de meiroos sinds lang wordt geassocieerd, door ‘haar puur- en vrouwelijkheid, met de aanwezigheid van een engel’. 

De mannelijke versie moet natuurlijk gezien de über-klassieke status van The Crown Perfumery Company, mannelijk zijn en dat betekent dus een fusie van fris en hout. Op 1872 for Men, daar kun je dus niets op tegen hebben, mits je geen moeite met de prijs hebt. Wel leuk: de geur is gemaakt door een hippe neus: Geza Schön/Schoen. Ja, die van Escentric Molecules, maar die ook composities levert aan 4711, Ormonde Jayne, Abaci en Biehl.

Dit zit erin: grapefruit, limoen, bergamot, petit grain, zwarte peper, nootmuskaat, cyclaam, salie, fresia, goudsbloem, jasmijn, cederhout, patchoelil, wierook, amber en musk. Wat ik naast de frisse opening (met voor mij een nadruk op limoen en petit grain) detecteer ik een peperig-gekruide noot vastgeplakt aan een diffuse, ‘best wel zoete’ bloemennoot die zich in een zonnig decor hecht aan heel veel cederhout waarover wierookcirkels waaien. 

Kan niet anders zeggen, in hun categorie zijn het kwalitatief goede geuren. Je ruikt de kwaliteit en de zuiverheid van de ingrediënten direct. En dat heeft zijn prijs (inclusief ‘snob-tax’).

No 7 FLEUR DE PATCHOULI ZARA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 31, 2020
Geplaatst in: GEURENALFABET F, MASSNICHE, MASSTIGE. Een reactie plaatsen

IETS DUURDER – WAT IS DUUR? – DAN ZEEMAN

MAAR DAN HEB JE WEL IETS (MEER). VEEL MEER

Jaar van lancering: 2019

Neus: Jo Malone!

Jo loves us!

Na een aantal nogal/behoorlijke negatief gestemde berichten van de afgelopen dagen, nu tijd voor een lekker en gezellig positief verhaal. Wordt me geleverd door Zara waarover ik het in de vorige post had. En, toeval of niet, wie komt daar zonet binnenwandelen in een wolk van Zara om haar hond Puma op te halen, na dat die een maand bij mij op vakantie is geweest. Ja, hoor: www.parfumaria.com. De geur: Fleur de Patchouli. Jeetje, die komt direct goed binnen. Blind geroken, zou ik het direct op gegooid hebben op een uit Diors La Collection Privée met dien verstande dat ik deze collectie steeds meer massniche vindt in plaats van niche. Of draaf ik nu van te veel enthousiasme door?

Lijkt me trouwens een heerlijke baan: hoofd ontwikkeling parfums bij Zara. De reden: je mag zoveel. Wil zeggen: kijken wat de ‘echte’ producenten leveren en daar een passend goed en goedkoper antwoord op geven. Nadeel vind ik wel: er zit geen lijn in. Om de zoveel tijd wordt een bestaande collectie vervangen door een nieuwe lijn. Maar dat is natuurlijk helemaal in lijn Zara’s kijk op mode. 

De presentatie van Fleur de Patchouli is ook helemaal niche anno nu: een chique doosverpakking met een klassieke flacon beplakt met een simpel zwartwit label. In deze lijn – genaamd Emotions – zitten nog zeven andere geuren die volgens mij, het kan niet anders, ook heel goed bij mij zullen binnenkomen, want allemaal gemaakt door… Jo Malone.

WAT FLEUR DE PATCHOULI IK EIGENLIJK?

Bij bos gekocht op de markt, ruik je nog zelden de geur

Interessant: Fleur de Patchouli is een ‘omgekeerde’ geur voor mij: de basis geeft zich eerst prijs om vervolgens het bloemige aspect te laten bloeien. Dat ervaarde ik gisteren, vandaag is het juist andersom. Had direct een associatie wat compositie betreft met de neus Daniela Andrier.

Herken namelijk haar voorkeur voor akigala-hout (synthetische patchoeli) gecombineerd met guaiac die ze verwerkte in haar geuren voor MiuMiu. Maar wat blijkt: het is dus Jo Malone die, nadat Estée Lauder haar huis had gekocht en zij daardoor een aantal jaren geen nieuwe geuren mocht lanceren – inmiddels heeft ze haar nieuwe huis Jo Loves. Leuk.

Deze houtnoot is clean maar op een bepaalde manier toch warm. Hieruit blijkt dat Malone haar ‘opdracht’ serieus neemt. Elegant is hoe uit dat hout de bloemen opkomen, of andersom. Pioenroos dus die lichtjes lijkt besprenkeld met rood fruit. Grappig: dit is een totaal abstracte compositie. Het geeft je het idee van bloemen – er zijn volgens mij weinig mensen die de ware geur van pioenroos kennen aangezien de bossen die jaarlijks worden aangeboden, weinig tot nihil de specifieke geur ervan in zich dragen. Het geeft een idee van hout die als de geur lang op de huid iets poederigs krijgt. 

Dus voor mensen die een echte Jo Malone of een Jo Loves te duur vinden: kopen zou ik zeggen. Meer geurplezier in ieder geval dan het Lucht.-duo van Zeeman. 

DRAAGT KONINGIN MÁXIMA LUCHT.? VAN ZEEMAN?

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 26, 2020
Geplaatst in: AANBIEDINGENBAK, ENTERTAINMENET, ZOU VERBODEN MOETEN WORDEN OF NIET?. 2 reacties

DOEN ALSOF. NÓG EEN KEER.

LANG LEVE DE CLICHÉS DIE IN – DE – LUCHT BLIJVEN HANGEN

Toe opa’s vertel nog eens hoe het ook al weer zat. Alle cliché-vooroordelen over parfum – ‘Oh, la, la wat klinkt de voice-over toch weer heerlijk ‘franglais’ – voor de zoveelste keer op een hoop gegooid én appellerend aan de nog steeds veronderstelde Hollandse zuinigheid, stelt ook Zeeman (aan twee Nederlandse neuzen waar ik nog nooit van gehoord heb, maar dat wil niets zeggen) weer de verkeerde vragen (zie: http://www.zeeman.com/lucht) hoe tot een goed en betaalbaar parfum te komen. 

Wat een verspilling van geld, energie en goederen in parfum-en fashion- en lifestylekringen. Alsof goedkope, kwalitatief acceptabele geuren er al niet in overvloed zijn. Alsof parfums te duur zijn. Alsof ook andere producten niet inspelen op de luxebehoefte en het snobappeal van de consument – denk droomkeukens, droomauto’s, droomvakanties, droomprinsen, droomprinsessen. Alsof we nog niet weten dat marketingcampagnes en het inhuren van topmodellen, -regisseurs en -fotografen ‘best wel duur kost’ en de winstpercentages in de parfumindustrie zeer hoog liggen. Ter herinnering: het produceren van 50 ml van ‘het beroemdste en best verkochte parfum te wereld’ dat volgend jaar een eeuw bestaat, kost minder dan drie euro (inclusief alle on- en productiekosten).

Koopadvies: laat links liggen deze ‘feel good’-aandachttrekkerij van een doodsaaie en goedkope confectieketen die zo graag ook social media-hip wil zijn. Nee, en ik wil geen enkele influencer horen zeggen dat Lucht. ‘eigenlijk best wel een goede geur is’. Dûh, het is dus de bedoeling van deze campagne dat je dat vindt. En ook niet uit de mond van een bekende Nederlander uit het snabbel-, babbel- en knabbelcircuit: ‘Tais-toi et soi commercial et bien marché!’

Misschien alleen van onze prêt-à-porter-verslaafde koningin, die af en toe ook doodgewoon Zara draagt – ze kán het wel – zo heb ik me laten vertellen. Kan ze met Lucht. eveneens aantonen dat ze met iedere Nederlander kan meeleven en zich in iedere Nederlander kan inleven. Over Zara gesproken én geroken: die produceert al decennia hele goede goedkope geuren; voornamelijk klonen van bestaande succesnummers. Zie: https://smell-a-likes.com/brand/zara.

Houdt het dan nooit op dat ‘geuren-zijn-te-duur’-gemiep?

Maar wat anders: zou toch jammer zijn dat Lucht. (twee variaties) binnen de kortste keren uitverkocht raakt omdat het voor de gein wordt aangeschaft door ‘ons soort mensen’ die eigenlijk alleen van echt kwalitatief hoogstaande, dus dure geuren houden en niet, zoals dat heet, ‘op de kleintjes hoeven te letten’. Dat is natuurlijk wel de bedoeling en waarop Zeeman-marketing hoopt – zal hun Istagramaccount viral gaan? Want hierdoor komen deze goedbedoelde (maar treurige) geuren niet terecht bij mensen die zich echt, maar dan ook echt geen ontzettend echte dure geuren kunnen veroorloven. 

En beste Zeeman, presenteer na een trouwjurk en een paar sneakers waar normaliter ook ‘onnodig’ veel winst op wordt gemaakt, in jullie ‘doe-maar-niet-duur’-lijn de volgende keer een luxeartikel dat echt onbetaalbaar is. Zoals geneesmiddelen tegen zeldzaam voorkomende ziektes die door de farmaceutische industrie echt over priced zijn, terwijl de grondstoffen – net zoals die uit de parfumindustrie – een habbekrats kosten. Dan ben je pas als bedrijf, dat zo graag wil connecten en committen, echt in sync met de huidige maatschappelijke ontwikkelingen en trends.

ANGEL NOVA MUGLER

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 26, 2020
Geplaatst in: GEURENALFABET A. Een reactie plaatsen

‘PAAR-DRUKKEN-OP-KNOPPEN’-PARFUM

NOVA? ROOD FRUIT WAS TOCH UIT?

Jaar van lancering: 2020

Neus: Quentin Bisch, Louise Turner, Sonia Constant

Was men bij Clarins tot de conclusie gekomen, dat Angel ‘nu wel’ vanuit elke denkbare droomsetting en buitenaardse invalshoek was belicht, en het Mugler Parfums daardoor aan L’Oréal heeft verkocht begin dit jaar? Bij het ruiken van Angel Nova wordt deze gedachte bewaarheidt als het ware. Wat een saaie, makkelijke doordraaideurgeur is het geworden.

De door (een stagiaire?) aangeleverde slogan is waarschijnlijk door de creative director over het hoofd gezien: ‘Makes your dream reality and reality a dream’. Ik slaap al. Angel Nova bevindt zich bij L’Oréal wel in goed gezelschap: even cliché en dertien in een dozijn als Libre (2018) van Yves Saint Laurent en Lancôme’s Idôle (2019). 

‘Boeien!’ of boeiend: waar Angel zich ooit manifesteerde als het eerste gourmandparfum (inmiddels een aparte categorie); in de nieuwste variatie proef je het nevernooitniet, of je moet benzoïne tot een typische gourmandsmaakmaker rekenen.

WAT ANGEL NOVA IK EIGENLIJK?

Uit een wolk van citrus vliegt framboos (in overdosis) samen met lychee bijna uit de bocht. Conform het tijdsgewricht moet je nu ook verantwoord oogsten en verwerken. Mugler doet mee: de damascena-roos wordt twee keer geëxtraheerd door middel van upcycling en biotechnologie. Speciaal ontwikkeld voor Mugler natuurlijk. De roos wordt daardoor ‘supernatural’ aldus L’Oréal.

Ruikt die daardoor anders, wordt het milieu/de natuur hierdoor minder benadeeld? Nee en nee. Ze ziet er door deze transformatie wel anders uit volgens ‘Mugler’ – zie de foto links (van de officiële Muglersite). Vergeet niet dat de meeste geuren uit de ketenparfumerie voor meer dan 80 procent synthetisch zijn. Wat je ruikt is een idee van roos beplakt met rood fruit. Dus bloemige überzoetigheid, überzoetige bloemigheid. 

Een zeer populair concept waar geen echte neus zich meer over hoeft te buigen. Koud kunstje voor artificial intelligence; kwestie van op een paar knoppen drukken. Maar nee hoor, drie neuzen hebben zich gebogen over de compositie. Het is ook niet makkelijk om een geur ‘niet helemaal hetzelfde, niet helemaal anders’ te laten ruiken dan de concurrent op het schap. Erg grappig: volgens een comment op http://www.fragrantica.com is Angel Nova gemaakt door ‘the guy that waxes the floors of the L’Oréal offices 

De basis is behoorlijk clean en schoongewassen – in dit geval akigala-hout. Ofwel synthetische patchoeli ontdaan van zijn typische kamfer- en ‘oude-meuk-is-leuk’-noot gecombineerd met een vleugje sensualiteit; echt een ietsiepietsie benzoïne. 

Het is duidelijk: L’Oréal ontdoet Mugler van zijn eigengereidheid en stopt Angel Nova in dezelfde mainstream-mal als Libre en Idôle (beide 2019), waardoor het nog moeilijker wordt voor de consument om de bijzonderheid van Mugler (her)bevestigd te zien. 

L’Oréal wil de grootste parfumproducent ter wereld worden. Met het verkrijgen van de licentierechten van Prada onlangs (van Puig) gaat dat vast lukken. Moet het wel de juiste marketingmensen op de juiste merken zetten én ze niet te veel onderling ideeën laten uitwisselen of ter inspiratie dezelfde trendboeken laten inkopen. Tip: toekomstvoorspeller/trendtovenares Lidewij Edelkoort bevindt zich al een paar jaar in een ander consumenten-universum, maar of het de juiste is om van een parfumdroom een parfumrealiteit te maken?  

DIAGHILEV – THE IMPERIAL COLLECTION – ROJA DOVE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 21, 2020
Geplaatst in: ACHTERGROND, GEURENALFABET D, NICHE. Een reactie plaatsen

MITSOUKO IN OVERDRIVE?

CHYPRE HERE, CHYPRE THERE, ROJA DOVE SEEKS THEM EVERYWHERE

Jaar van lancering: 2010

diaghilev-1Er zijn van die merken – het worden er steeds meer – waar ik niets mee heb. Wat staat me tegen? De uitstraling, de arrogantie, de exorbitante prijzen, het hoge geblaas van de parfumtoren? Van mijn kant is het geen dedain of arrogantie, maar mijn guts ‘zeggen’ mij het; zorgen ervoor dat mijn over het algemeen goedgemutste geurgemoed overslaat in parfumtoorn. Het is natuurlijk niet eerlijk, temeer omdat ik ook geen moeite – meer – neem om me in dergelijke huizen te verdiepen, om bevestigd te zien dat ik gewoon genadeloos gelijk heb – ben inmiddels dat stadium voorbij.

Soms speelt toeval een rol, waardoor ik ‘gedwongen’ wordt toch op onderzoek uit te gaan. Shit! Zoals: een vriendin van me zei onlangs dat een vriendin van haar (die ik ook ken en hoog heb zitten wat smaak betreft) in de Bijenkorf Amsterdam nu eindelijk eens een geur had gevonden die ze lekker vond. Ze had hem opgespoten en de naam vaag onthouden. Hoe duur die was dat wist ze niet. Of ik wist welke het was? Tuuuuuurlijk! Not! Na wat heen-en-weer-geapp bleek het Diaghilev van Roja Dove. De reactie van mijn vriendin – haar favoriete geur was lange tijd Annick Goutals Ce Soir ou Jamais (1999) die, by the way, op mij een behoorlijk hetero-tiserend effect had als ze’m ophad: ‘Waarom is het zo godsgruwelijk duur?’

Tja, there you’ve got me. Roja Dove is dus een van die merken uit de eerste zin. Voor mij kan het niet duur genoeg zijn, alleen laat de kwaliteit dan de doorslaggevende factor zijn bij bepaling van de prijs en níet het snobprincipe. En een geur Diaghilev noemen, vind ik nogal wat. Alhoewel, uit het lexicon van onsterfelijke kunstenaars, worden steeds vaker door jan en alleman namen geknipt, gekopieerd en geplakt op een parfumflacon om die extra klasse en cachet te geven.

Wat Diaghilev betreft: als ik zijn naam hoor moet ik direct denken aan het feit dat hij, Sergei, de toneelgordijnen van de theaters waarin zijn Les Ballets Russes tijdens het interbellum optrad, altijd besprenkelde/overgoot met Mitsouko (1919) van Guerlain. Heerlijk zo’n ‘decadent-noodzakelijk’ gebaar.

boekdiaghilevEn ik was dus ook behoorlijk teleurgesteld hoe Olivier Polge Misia (2015) interpreteerde, gezien de inspiratiebron voor dit parfum. Hoe zat dat ook alweer, zie de link. Wil je meer weten over Sergei Diaghilev, lees dan het boek van Sjeng Scheijen: Sergei Diaghilev een leven voor de kunst. Waarin al lezende duidelijk wordt dat voor de echte kunstenaar het makingsproces en de creatie belangrijker zijn dan fortune & fame – iets wat door vele hedendaagse kunstenaars vaak wordt verwisseld.

Wat in ieder geval goed is aan Diaghilev: het is donker, het is broeierig, het geeft een rijk gevoel, wat dus een ‘waar-voor-je-geld’-gevoel geeft. Alleen moet het nu zó duur zijn (100ml € 990,00). Dan gaat wat mij betreft de lol ervan af. Waarom dan niet € 2000,00? Helemaal bij het zien van de presentatie. Over smaak valt – niet? – te twisten: maar een dergelijke flacon associeer ik niet met chic en klasse. Doet me eerder denken aan de ‘drie-keer-geschoten-altijd-prijs’-schiettent op de kermis. Hierdoor ben ik dubbel op mijn hoede. En ja, je mag een boek niet jugden by its cover, maar als ik de ‘vintage’-foto van Roja Dove (anno 1956) zie die op internet circuleert, dan moet ik toch lachen: alsof hij een Japans noh-masker voor zijn gezicht houdt. Toen ik dit perfecte plaatje appte aan bovengenoemde vriendin, die het een en ander over hem wou weten, zag zij dat ‘hilarische’ masker ook direct. Haar esthetisch oordeel over de flacon: ‘Ziet er inderdaad uit alsof het zo uit de fabriek komt.’

Roja-Dove maskerIk meldde haar ook dat hij ooit voor Guerlain (20 jaar) heeft gewerkt – in welke hoedanigheid werd me niet duidelijk. Dus even, pfff, naar Wikipedia, die meldt dat ‘after a number of years he was given the position of global ambassador, the first non-Guerlain family member to be given the role’. Ik denk inmiddels: ‘Wie niet?’ En is dat inmiddels een aanbeveling of een contra-indicatie? Hoe het ook zij: in 2004 opende hij op de zesde verdieping van Harrods Londen Roja Dove Haute Parfumerie waar hij exclusieve merken verkoopt, en zoals dat vaker gaat, vroegen klanten waarom er geen creaties onder zijn naam werden verkocht. Zo geschiedde, de rest is …

Even door gaan met zeiken en zagen: als je de namen van zijn geuren leest, dan krijg ik het gevoel dat Dove in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw samen met Calvin Klein de tone of voice bepaalde in parfumland. Of een verzamelalbum van Madonna’s geflopte singles: Unspoken, Enslaved, Scandal (ja, de gelijknamige geur van Jean Paul Gaultier is inderdaad ook hopeloos ouderwets), Reckless, Danger, Innuendo, Mischief, Risqué. Maar nee hoor, allemaal gelanceerd na 2007 – het oprichtingsjaar van Roja Parfums. Gaap, gaap dus, en niet in the fragrance frontline wat boodschap en uitstraling betreft. Met name de geuren Bergdorf en The United Arab Emirates Spirit of the Union – maken duidelijk welke klant hij wil bedienen: the rich bitches (zowel vrouwelijk als mannelijk) die met of zonder personal shopper regelmatig on a shopping spree gaan in Bergdorf Goodman en de bewoners van The United Arab Emirates en omstreken: voor veel nichehuizen het epicentrum van hun gedroomde omzet.

WAT DIAGHILEV IK EIGENLIJK?

DOP ROJA DOVE

Natuurlijk is het een goede geur. Waarom? Omdat het op klassieke wijze de opbouw van een chypre bijna – let wel: bijna – perfect weet te kopiëren. Met andere woorden: de drie pijlers van de chypre – bergamot, eikenmos, cistus labdanum – als rijke en overvloedige ondergrond.

Roja Dove voegde toe: citroen, limoen, sinaasappel, dragon, zwarte bes, heliotroop, jasmijn, perzik, roos, tuberoos, viooltje, ylang-ylang, ambrette, benzoine, cederhout, civet, kruidnagel, komijn, guaiac, leer, musk, nootmuskaat, patchoeli, Perubalsem, sandelhout, styrax, vanille en vetiver.

Best wel veel en is daardoor volgens velen een ‘her-orkestratie’, zo niet verbeterde versie van – daar is-ie weer! – Mitsouko. Excusez moi, maar dat vind ik iets te veel eer, maar ook geen goed uitgangspunt bijvoorbeeld als verkoopargument en, laten we eerlijk zijn: moet/mag een klassieker zo behandeld worden? Riekt, meurt naar blinde arrogantie. ‘Mevrouw, mag ik u de verbeterde versie van Chanel N°5 voorstellen?’ ‘Nee, niet gemaakt door Chanel maar door een nieuw parfumhuis, WDB! – We Do Better!’

mitsouko-guerlainIets anders: voor mij ontbreekt de subtiele perziknoot van Mitsouko die de chypre-diepte in a way luchtig maakt en – ‘Is het mogelijk?’ ‘Ja?’- ook diepte geeft; met andere woorden de kop met de basis in harmonie. Wat verder opvalt aan de geur: Diaghilev is helemaal anno nu door de übervolle laag die onder het geheel ligt en ook veel andere ‘pats-boem-binnen’-nicheparfums van nu kenmerkt. Een houtinjectie zwevend tussen oudh en cistus labdanum en andere harsen, met in dit geval een dierlijke touch.

Daarnaast heeft de geur iets stoffigs en oude bibliotheek (en daardoor vergane glorie in positieve zin), waardoor de associatie met oudh nog duidelijker is. Dat laatste is ook mijn bezwaar: voor een parfum van dit prijskaliber verwacht ik eigenlijk dat die deze bekende stemming/sfeer ontstijgt waardoor het een eigen parfum wordt, een klassieker van de toekomst als dat nog mogelijk is. Het komt mij te computerized over.

\Ter vergelijking, en we blijven even bij Guerlain: Quand vient la Pluie (2007). Een parfum met een duidelijk Guerlainsignatuur, maar het ontstijgt door de originele, indrukwekkende compositie waardoor het niche in de ware zin van het woord wordt: een extract dat indruk maakt door het anders zijn en daardoor in a way gedenkwaardig wordt. En dan hebben we het niet over de presentatie. Kan Roja Dove wat van opsteken.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE QUAND VIENT LA PLUIE GUERLAINGrappig: in zijn Chypré Extraordinaire (2018 duurder dan Diaghilev by the way), ruik ik de karakteristieke fruitnoot van Mitsouko geprononceerder; verdwijnt die niet zo snel in de rest van de overvolle compositie; krijgt tijd om te rijpen om zich langzaam maar zeker aan de – in dit geval – strakke, bijna kille-cleane houtbasis te hechten. Langer op de huid, doet het denken aan Yves Saint Laurents Yvresse (voorheen Champagne uit 1993) en dan met name de Eau Pétillante-versie die ik nergens meer (op internet) kan vinden, maar waarvan ik toch zeker een flacon heb leeggespoten.

Nóg langer huid komt Chypré Extraordinaire dicht in de buurt van het premièreparfum van Yves Saint Laurent – Y (1964). Moet wel gezegd: ondanks de talrijke ‘extra’ ingrediënten – Roja Dove grossiert in overdaad – ruik in Y (ik heb een vintage parfumextract) meer diepte, meer gelaagdheid, meer chypre.

Zou het kunnen zijn dat de kwaliteit van de ingrediënten van nu minder is dan pakweg 30/40 jaar geleden, dat de achtergang van de natuur hier een rol in speelt. Uitputting van de grond? Kunstmest versus echte bijvoorbeeld? Als een soort wraak: als jullie slecht met mij omgaan, dan lever ik ook minder kwaliteit? Of wordt er tegenwoordig gewoon meer gebruikt gemaakt van synthetische ingrediënten? Dit is geen ‘oh vroeger was alles beter’-geurgezeur, maar slechts een constatering.

En of je Roja Dove nu goed, slecht of er tussenin vindt, feit is wel dat hij toch een soort van autoriteit is geworden. ‘Mag’ je hem verkopen, dan word je als parfumerie direct een stuk serieuzer genomen en trek je een nieuwe klantenkring aan. Daarom is www.parfumaria.com ook erg blij dat ze hem sinds kort in het assortiment heeft. Als ik zin heb, ga ik binnenkort nog wat geuren van Roja Dove bespreken.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE Y YVES SAINT LAURENT PUB2

OVER EEN DIPJE, GRASSE EN EEN ECHT ONBEKEND MERK: GOURDON A. M.

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 5, 2020
Geplaatst in: ACHTERGROND. Een reactie plaatsen

grafieknieuwHet zal niemand verbazen, maar door de coronacrisis zit de parfumomzet in een dipje, very big dip in feite. Goed voorbeeld: Interparfums – producent van o.a. Abercrombie & Fitch, Anna Sui, Boucheron, Coach, Dunhill, Jimmy Choo, Karl Lagerfeld, Kate Spade MCM, Montblanc, Oscar de la Renta, Repetto, Van Cleef & Arpels – rapporteerde vorige week een netto-omzetdaling van 70,2 procent gedurende het tweede kwartaal van 2020. In cijfers: van 166,2 (2019) naar 49,5 miljoen dollar. De tweede kwartaal-cijfers van LVMH (o.a. Acqua di Parma, Dior, Guerlain, Francis Kurkdjian, Kenzo, Loewe) en Kering (o.a. Balenciaga, Bottega Veneta, Boucheron, Gucci, Saint Laurent) tonen dezelfde neerwaartse spiraal. Respectievelijk: een omzetdaling van 43,5 en 84 procent.

Als je weet dat geuren, naast accessoires, een van de beste melkkoeien van deze beursgenoteerde bedrijven zijn met name op de taxfree-circuits, dan weet je hoe ‘dramatisch’ het is. Maar niet getreurd: er wordt nog steeds winst gemaakt. Dat betekent na aftrek van alle onkosten (loon, huur, productie) nog honderden miljoenen overblijven. En in China komt de verkoop weer op gang. Waar geen melding van wordt gemaakt, en waar ik erg nieuwsgierig naar ben: of door de coronacrisis het aandeel in onlineshopping is toegenomen of niet, of niet noemenswaardig.

DUTY FREE.jpgIets anders, lees: wishful thinking. Zal deze ceisuur – ‘moeilijk’ maar chique woord voor ‘een ingrijpende wijziging in een handelwijze, ontwikkeling of proces, waardoor een bestaande situatie definitief eindigt en een nieuwe fase begint’ – een omdenken in gang zetten. Bijvoorbeeld minder geuren produceren, minder water bij de composities en meer focussen op kwaliteit. De meeste bedrijven doen alsof. Al decennia.

Gelikte marketingcampagnes moeten ons doen geloven dat veel ingrediënten nog (natuurlijk voor dag en dauw) handmatig worden geplukt (door als maar lachende seizoenarbeiders), dat kwaliteit vanzelfsprekend is (waarom wordt dat dan nog steeds met de neus ingewreven?) en dat ze speciale laboratoria hebben geopend die zorg dragen dat de eeuwenoude kennis bewaard blijft door die te koppelen aan hightech.

Zoals Les Fontaines Parfumées in Grasse (2016), een initiatief van LVMH. Hier worden voortaan de parfums van Dior en Louis Vuitton (waarom schittert Guerlain door afwezigheid?) gemaakt onder auspiciën van de neuzen François Demachy (Dior) en Jacques Cavallier-Belletrud (Vuitton). Wat leuk, beide zijn in de streek geboren. Marketingtechnisch kan het haast niet beter.

image

Toch heb ik mijn twijfels. Ik zie het als een perfecte, miljoenen kostende etalage waarmee goede sier gemaakt kan worden om het volgende huppeltut-parfum (waarom niet nóg een variatie op Poison of Miss Dior?) met traditie en innovatie te omringen. Want: een parfumlaboratorium blijft een parfumlaboratorium ook al bouw je hem op de Zuidpool. En hallo, over hightech gesproken: de meeste geuren die nu worden gemaakt zijn ‘computergestuurd’ dus niet gebonden aan een specifieke plaats op de wereldkaart.

Nu we toch in de buurt zijn: over Grasse gesproken. In een tweedehands winkel in Lelystad vond ik een tijdje geleden ik drie solifleur-parfums in flesjes à raison de € 0,50 van Gourdon A. M. Volledige naam: La Source Parfumée Gourdon A.M. Hoe, wat, wanneer en ontstaansgeschiedenis, wordt me niet duidelijk na een beetje googelen. Verwar het in ieder geval niet met Gourdon, volgens www.zonnigzuidfrankrijk.nl ‘een van de mooiste plaatsjes in heel Frankrijk’, waar ook Vieille Fabrique de la Source Parfumée is gevestigd – zo’n nondescript parfumatelier dat je in zoveel kleine, leuke, pittoreske Provence-dorpjes vindt, met vaak geuren op het schap waarover je naar huis kunt schrijven.

GOURDON A.MCyclamen, Oeillet en Héliotrope van Gourdon A. M maken hun naam meer dan waar. Want zoveel jaar na dato (ik schat jaren zestig van de vorige eeuw) ruiken de namen naar wat je ‘verlangt’. Ik ben vooral gecharmeerd van de eerste omdat die dat mierzoete van de cyclaam in zich heeft, iets wat je tegenwoordig maar zelden ruikt, zonder gourmand te worden en toch bloemig blijft. Ze lijkt gekoppeld aan het viooltje (ook zo’n bloemetje die voordat je het weet te patisserie wordt). Mooi in balans. Ruikende aan Oeillet, geeft het gevoel alsof de anjers in de jaren dertig van de vorige eeuw zijn geplukt. Mooi die melange tussen kruidnagel en roos, en lekker vol. En Héliotrope kan de concurrentie aangaan met bijvoorbeeld de gelijknamige geur van Etro. In vergelijk glijden veel van de huidige populaire geuren – een vaker geuite klacht mijnerzijds – af naar het shampoo- en wasverzachtergehalte wat geurconcentratie en -ervaring betreft.

Het leuke aan La Source Parfumée Gourdon A.M is dat het een zo’n goed voorbeeld is van hoe ontzettend rijk en divers de parfumindustrie van Frankrijk ooit is geweest. Naast de nu über-bekende merken en (door de opkomst van vintage herontdekte) vergeten huizen, blijken er in de zijstraatjes van de grote avenues nog honderden ateliers te hebben bestaan die zijn verdwenen in de mist van de geschiedenis. Af en toe duikt er per toeval weer een op.

GOURDON.jpg

NÓG EEN KEER OUDE EN NÓG OUDERE NAMEN REÏCARNEREN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 2, 2020
Geplaatst in: ACHTERGROND, ENTERTAINMENET, TRENDANALYSE. Een reactie plaatsen

Je zou denken dat de oude, vergeten merken wel nu zo’n beetje op zijn; dat de verwende consument een beetje moe wordt van al die ooit beroemde, opnieuw geopende parfumhuizen. Had je gedacht. En we kunnen nog een tijdje mee. Maar levert het interessante geuren op?

COLOGNE IMAGINAIRES 1Lanvin: voor mij en andere parfumprofessionals en -liefhebbers een merk met een terecht klassieke status. De onzingeuren sinds de modernisering – Éclat d’Arpège uitgezonderd – niet meegerekend. Een aangetrouwde twenty something-neef van me zegt dit alles niets. Voor hem en zijn vriendencirkel staat de naam voor (vind ik te dure) sportschoenen waar hij dan ook de trotse eigenaar van is.

De naam Courrèges zegt hem waarschijnlijk helemaal-helemaal niets. U, aandachtige lezer van Geurengoeroe, wellicht wel. To freshen up the memory van de onwetenden: het is de achternaam van dit bij het hele grote publiek vergeten couturehuis die samen met Pierre Cardin en Paco Rabanne de space age-mode ‘bedacht’ in de jaren zestig (van de vorige eeuw). Bij parfumprofessionals en -liefhebbers bekend door een aantal inmiddels vergeten klassiekers: Empreinte (1970), Amérique (1976), Courrèges in Blue (1984).

Ik heb geen enkele oldie van hem André (voornaam) besproken, want toen ik me echt voor parfums begon te interesseren was hij ook al een soort van passé. Op een rommelmarkt kocht ik ooit een flacon Empreinte. Mooie naam voor een geur vond ik altijd: (vinger)afdruk. Maar de inhoud rook naar vergane glorie in verre staat van ontbinding.

COURREGESEr is diverse malen geprobeerd het merk nieuw leven in te blazen. Op geurengebied: vanaf 2000 zo’n 20 stuks. De meest domme, marketing technisch gezien dan: Mini Jupe (2018). Op modegebied: ik zag onlangs wat erg vermoeiende ‘neo space age’-ontwerpen voorbijkomen met een ‘echo’ van de filosofie van de ontwerper. Het deed voor mij gedateerd en tegelijkertijd derdejaars studenten modeacademie aan (zie de ‘oh-la-la’-Paris-foto).

En ja hoor, daar moet natuurlijk ook weer een nieuwe geur of meerdere bij. En ja hoor, in lijn met het tijdsgewricht is het kwartet – naam: Colognes Imaginaires – naar nu blijkt eco-designed. Waarom? ‘Als reactie op nieuwe eisen en verwachtingen van consumenten’. Maar zijn de geuren het ruiken waard? Afgaande op de namen, niet echt. Ik bedoel Verbena Crush en Cedar Pulp klinken hip door respectievelijk Crush en Pulp, maar je weet dan al in feite wat je gaat ruiken. Er wordt weinig aan de verbeelding, ‘imaginie’ over gelaten.

Wat mij frappeert, dat mensen (ik weet niet wie de huidige – eens L’Oréal – eigenaren zijn) nog steeds de potentie van dit merk inzien. Hij lijkt erop alsof ‘wij’ geen genoeg kunnen krijgen van vintage-brands, van merken die onze (over)grootoma’s en -opa’s het gevoel gaven dat ze hip en bij de tijd waren. Met een gelikt promotie-offensief wordt dus geprobeerd een nieuw publiek aan te boren.

Mijn neef? Zal hij over een tijdje zijn Lanvin-sneakers inruilen voor een Courrèges-paar? Is dan de operatie geslaagd? Maar zal hij ook de nieuwe geuren van Courrèges kopen? Zal hij niet stikken to Hugo Boss, Diesel en Giorgio Armani, zoals veel jonge meisjes nog steeds voor klassieke cosmeticamerken kiezen – Chanel, Dior – in plaats van merken die juist voor ze gemaakt zijn: Mac, Gucci, Burberry, Rihanna?

COLOGNES IMAGINAIRES 2

Ik ken geen familieleden (jonge en oude) die om de hippigheid zoeken naar parfumhuizen die nóg ouder zijn – opgericht voor de Tweede Wereldoorlog, zeg maar. Je zou bijna denken dat alle gesloten huizen inmiddels hun deuren weer hebben geopend. Niet dus. Er ‘wachten’ nog honderden op een renaissance.

Marcelle Dormoy (1895–1976) is onlangs wakker gekust. Ik had nog nooit van haar gehoord. Haar leven is wel verfilmingswaardig want de vader van haar enig kind schijnt de prins van Wales te zijn geweest (ja die van Wallis Simpson) en die schijnt haar ook de financiële middelen te hebben verschaft waardoor ze (nadat ze eerst model voor Paul Poiret was geweest en voor Madame Vionnet had gewerkt) in 1928 haar eigen salon kon openen. Althans dat beweert haar kleinzoon volgens de Wikipedia-pagina gewijd aan haar.

MARCELLE DORMOYTijdens de oorlog schijnt ze te hebben doorgewerkt en wordt niet duidelijk – in tegenstelling tot Chanel – of ze nu goed of fout was. Na de oorlog was Dormoy wel een van de eerste couturiers die haar ontwerpen aan Amerikaanse warenhuizen wist te verkopen. In 1950 sluit ze haar business.

Ze maakte dus ook geuren waarvan een advertentie op www.marcelledormoy.com getuigt. Best wel veel eigenlijk: Violet, Kiss Me (1921), Garden Blossoms, Naturel Flowers, Triumphe, Two Lips (1922), Vers le Joi (1927), Lilac, Coloris, Frasques (1940). Leuke namen, die je nu ook weer kunt gebruiken lijkt me.

De huidige eigenaar, Louise du Bessey, dacht daar anders over. Zij koos voor Heliodor, Gemma Veneris en Nacaras. Boring eigenlijk, want bij haar laatste twee geuren uit 1946 Sodome & Gomorrhe (geïllustreerd door de toen populaire Christian Bérard, die ook tekende voor Guerlain, Dior en Schiaparelli) en Perfidie – qua naam voor die tijd zéér gewaagd – raak ik pas echt benieuwd. Want zulke namen vragen om ‘afwijkende’ geuren. Ik geloof dat ik er op zou bieden als ze ongeopend op een veiling worden aangeboden.

Terzijde: je zou bijna denken (gezien Sodome & Gomorrhe en Perfidie) dat Dormoy tijdens de Tweede Wereldoorlog ook goed fout zat; ‘une collaboratrice horizontale’ was. Want de namen roepen een soort van wraak, afrekening, sarcasme en de spot nemen met op. Gelijk Chanel dus die – voor wie het nog niet wist – een van de meest beruchte Franse moffehoeren uit de betere kringen was en die dankzij ingrijpen van haar goede vriend Churchill wist te voorkomen dat ze en pleine publique werd kaalgeschoren na de bevrijding van Parijs. Haar in hetzelfde jaar ‘stiekem’ gelanceerde parfum heette Cynique. Wordt vervolgd.

MARCELE DORMOY 2020

 

VALMONT & VENETIË RE-RE-RE-RE-RE-VISITED

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 25, 2020
Geplaatst in: ACHTERGROND. 1 reactie

WOKE!

STOP THE INFLUENCERS INFLUENZA

IMG_9701 2Een van de fijne eigenschappen van Geurengoeroe: hij past zich zo makkelijk aan de veranderende wereld. Zó fluïde – positief geïnterpreteerd. Zo glad als een aal – de negatieve blik. ‘Zal wel’ denkt hij heel vaak. Zoals bij het aantal ‘onafhankelijke’ parfumadviseurs die de klanten in de winkel en online helpen bij het vinden van het juiste parfum. Bij Skins en Galeries Printemps Parijs zag hij ooit ook zo’n hip Ipad-aangestuurd ‘Wizard of Eau’-apparaat voor weifelaars – ik weet niet of deze service nog wordt aangeboden.

Zoals het aantal arty-farty magazines met parfum als hoofonderwerp die verschijnen – neem het Franse Nez. Hoe creatief en origineel ook, als je even doorspit en doorgraaft, zie je toch dat ze niet helemaal onafhankelijk zijn. Hoeft (van mij) niet, maar doe niet alsof. Hoe kom je daarachter? Kijk hoe ze Chanel becommentariëren.

Ook zijn de onderwerpen beheurlijk uitgekauwd. Dat ligt niet aan het blad: de sector tapt al jarenlang – niche en artisanal meegerekend – uit hetzelfde vaatje. Bedenk dan maar eens originele invalshoeken. En dat gedweep met neuzen, die worden bejegend als waren ze van koninklijke huize – en dan nog.

Nog zo’n dingetje: de zelfbenoemde adviseurs op YouTube. Geurengoeroe balanceert tussen  ‘schattig’ en ‘onder de indruk’. Wat laatste betreft: neem Jeremy Fragrance. Een knap, uit de jaren negentig weggelopen Hugo Boss-model dat door de parfumwereld en ‘hopeloos zoekenden’ zijn omarmd – hij is inmiddels onderscheiden met een Fifi Award. Hij is een ‘power house’ die in een Ferrari rondtoert en grossiert in clichés. Het gaat er bij hem niet echt om wat voor een geur je echt lekker vindt, maar wat ‘de wereld’ van je verwacht hoe je moet ruiken. Waarvan ook zijn eigen geuren getuigen: zoals Office for Men.

Gemaakt door letterlijk niemand minder dan Alberto Morillas. Opvallend in deze: ook op YouTube heeft Jeremy inmiddels veel vijanden. Hij kopieert, knipt en plakt van andere ‘collega’s’ hen gelovende. Let wel: ik ben hem niet vijandsgezind maar ik verwacht dat hij uiteindelijk door de mand zal vallen, of out of date zal raken. Maar dan heeft hij zijn schaapjes op het droge. Daar gaat het uiteindelijk om. Misschien lonkt Hollywood. Zou zo maar kunnen. In de eerste film speelt hij zichzelf. Over de komeetachtige carrière van een influencer. Voorlopige werktitel: Influenza!

 

En nu komen bij  waar ik het echt over wil hebben. Onlangs schoot me in ene weer een ergernis te binnen, die ik was vergeten, had verdrongen, maar die voor mij het faillissement van het parfum in a way symboliseerde. Of in ieder geval: de overbodigheid van nieuwe merken. Ik weet, we leven in een democratie, niemand kun je iets verbieden. En Geurengoeroe ziet vooralsnog geen mogelijkheden hoe hij succesvol de transitie naar parfumpotentaat kan versnellen – ideeën meer dan welkom.

De hinderlijkheid deed zich voor toen het coronavirus nog geen pandemie was, en hij vanwege een tijdelijke lichamelijke invaliditeit zijn dag-doorkomen horizontaal moest ondergaan. Al zappende kwam hij – des morgens om 11.00 – bij Luxe TV terecht, waar de kijker op z’n klassiek-ouderwets werd ondergedompeld in een grootse parfumlancering. Het merk: Valmont. ‘Oei en gedurfd,’ dacht hij direct, de niet succesvolle lancering van Life Threads (2010) van La Prairie indachtig. Wat hem stoorde: het leek wel of de geurenreeks speciaal was gemaakt voor influencers.

En alle clichés gebruikt tijdens parfumlanceringen gingen hier in über-drive. Setting: Parijs Hôtel du Duc, decoraties (een avondjurk waarvan het rokgedeelte is opgebouwd uit louter dure bloemen), ‘klassieke-muziek-is-chic’-violen, ingehuurd ‘tais-toi-soi-belle’-danseressen die al ronddraaiend met een van de geuren rond spoten.

Er was natuurlijk diner waar alleen de echte influencers mochten aanschuiven. En dat was not a pretty sight ondanks dat ze er op hun aller-aller-allermooist uitzagen. Wat opviel: deze influencers hebben make-up als verdienmodel. Want tijdens het diner toonden ze aan dat je gezicht bijhouden een 24/7-aangelegenheid is. Wat stoorde: tijdens het diner waren ze live in verbinding met hun fans – dus de smartphones waren constant in gebruik. Is dat de nieuwe etiquette? Het allerergste: de meeste van deze beauties kwamen ‘woordtechnisch’ niet echt ver wat het omschrijven van de geuren betreft.

Wat laatste betreft: Valmontparfums zijn een idee van huidig directeur Sophie Guillon (met tig jaren ervaring in de beautybranche; Balmain, Oscar de Renta, Yves Saint Laurent). Gezeten naast een kussen met een hoog ‘lage-lonen-landen-herkomst’-gehalte met daarop geborduurd de naam – Storie Veneziane – van de lijn, vertelt ze het verhaal. Het zal toch niet? Het zal toch wel: Venetië. Jeetje-hemeltje-lief al zó vaak gebruikt – ook in het nichedepartement – tot slaapverwekkends toe. De laatste die me te binnenschoot: The Merchants of Venice (anno 2013). Met inmiddels 82 – ja u leest het goed madame Sophie Guillon – parfums om uit te kiezen. Nobile 1942 voelt zich ook al jaren in Venetië thuis.

En dan besluit je als high end-cosmeticahuis het nog eens dunnetjes over te doen. Het begon ‘voorzichtig’ in 2018 met een kwintet waarbij qua presentatie de hulp werd ingeroepen van de glasblazers van Murano om de flacons van een ‘masker’/gezicht te voorzien. Het effect voor mij: wat te veel Valmont-verzorging met je kan doen na verloop van tijd: het stolt je gezicht, geeft je strakke trekken die de gebruikster het gevoel van jong geven, maar door bystanders toch in de categorie ‘femme d’un certaine age’ vallen.

En afgezien daarvan: huidig Venetië is het tegenovergestelde van chic en verfijning. Het mag er nog wel zijn achter gesloten deuren van privéhotels, maar het zinkt nog sneller nu het is verworden tot een pretpark voor miljoenen massatoeristen inclusief betaalpoortjes.

In 2020 werd de lijn uitgebreid met Collezione Privata en Palazzo Nobile. Heeft Sophie Guillon niets geleerd toen ze werkte voor Balmain, De la Renta en Saint Laurent? In welke bubbel verbleef ze de afgelopen twintig jaar? Heeft ze het helemaal alleen en/of met haar man (Didier) gedaan? Denk het wel, want elke geconsulteerde art-director/creatieveling/trendbureau zou een aantal vette kanttekeningen hebben geplaatst bij de dogestad en de presentatie.

In het promotiefilmpje vertelt Guillon waarom ze influencers zo belangrijk vindt. Ik kan niet de moeite opbrengen dit over te tikken. Ze struikelt over de parfumclichés – die in de jaren negentig van de vorige eeuw misschien hadden overtuigd, maar nu echt zo platgetreden zijn. Ook deze: ‘Today, men accept their share of femininity’. Een van de geuren heet zelfs Casanova 2161.

BERG EN DAALSE BRIEVEN

Maar waarom een van de (mannen)geuren niet gewoon naar het merk zelf genoemd – want is het cosmetica-label niet vernoemd naar die andere beroemde, weliswaar fictieve womanizer burgraaf De Valmont uit de brievenroman Les Liaisons Dangereuses van Pierre Choderlos de Laclos uit 1792? Terzijde: voor de liefhebbers van Nederlandse literatuur: Hella S. Haase heeft op dit boek in 1976 een spitsvondig als wel origineel antwoord geschreven: Een Gevaarlijke Verhouding  of Daal- en Bergse Brieven.

Het brengt Geurengoeroe tot de treurige conclusie: waarom beauty en parfum eigenlijk apart behandeld moet worden door serieuze influencers. Geurengoeroe kan ook à la Nikkie Tutorial gaan miepen waarom mascara a echt zoveel beter dan mascara b, of c, d, e, f of g…. Grilles, Mascara Étonnante by Geurengoeroe ‘Die moet je hebben, je haren staan rechtop als tralies’ – dat dan weer wel.

We eindigen vrolijk: ik pakte vandaag lukraak Cinéma van Yves Saint Laurent. Wat een goede geur is dat toch eigenlijk: vol, geel bloemengevoel, sterk en lekker aanwezig. Terugruikend, een echte vintage-Laurent terwijl die ‘pas’ verscheen in 2004.

o.3346