A GODDESS ON A VANILLE TOP AND BURBERRY WAS HER NAME
BLURRING BURBERRY
NIET MAKKELIJK OM EEN ‘SPANNENDE’ VANILLEGEUR TE MAKEN
Dat mode inmiddels verworden is tot een grote blur moge overduidelijk zijn. Haal een label weg van een luxelabel en het wordt al snel gissen. Gucci, Dior? Prada, Vuitton? Versace, Burberry? Dat laatste heb ik bij de nieuwste geur van Burberry. Is de marketingman/vrouw (of – trending topic – welke variatie op het mannelijke en vrouwelijke geslacht dan ook) verantwoordelijk voor de Versace-parfums ‘overgelopen’ naar Burberry? Goddess ademt voor mij Versace: naam, flacon en ‘zegel’ op de flacon.
De geur, is ook inwisselbaar, maar dat geldt tegenwoordig voor bijna alle geuren. De campagne is dan weer Burberry meets Chloé’s Nomade. In plaats van paarden zijn het nu leeuwen die in een woeste, woestijnachtige setting de protagonist begeleiden naar ‘de godin in haarzelf’. Anders gezegd en tevens de slogan: ‘embrace the goddess within’ (aan de buitenkant is het goddelijke in ieder geval niet te zien, het model kijkt een beetje boos, of is ze moe van running up that hill?). Doen we. Want het wordt de hoogst tijd dat de man ook op zoek gaat naar de ‘godin in hemzelf’. Gaat wat dat betreft de goede kant op – neem alleen al Harry Styles. Maar dat is een ander onderwerp.
Nog even wat de naam betreft: ik dacht dat na Hero (voor de man), Burberry ‘logischerwijze’ zou kiezen voor Heroin. Zouden ze dat op de Burberry-burelen niet aangedurfd hebben omdat je het als onnozele klant zou kunnen verwarren met dat goedje waardoor je dingen gaat zien die je nog nooit eerder hebt waargenomen – heroine.
Dan de geur die – nu ‘verplicht’, maar niet nodig, want alle geuren zijn het – vegan wordt genoemd. Inderdaad: één en al vanille – drie soorten, er is zelfs sprake van vanillekaviaar – met hier en daar een ander zoet nootje dan vanille. Ik moest in eerste instantie aan een hint van rood fruit denken, maar langer op de huid nijgt die naar – inderdaad zoals opgegeven – lavendel.
Maar dan nog: iets wat zoveel vanillegeuren en dus ook Goddess kenmerkt: hoeveel soorten vanille je ook verwerkt het blijft toch vaak vanille, vanille, vanille. Soms gaat het richting keuken, soms richting whisky, soms ruik je vanille wiegend in een houten rumvat – en dat heb ik een beetje bij Goddess met name door de houtachtige nuances. Maar het blijft toch vanille, vanille, vanille. Beetje blurring, beetje boring Burberry.
Volgens mij had een shot wierook of een volle laag patchoeli de geur meer pit, kracht en eigenheid gegeven. Nu is het een eendimensionale crowdpleaser. Je beledigt er niemand mee, behalve vanille-haters. Zijn er meer van dan je denkt.
Goddess heeft dan wel weer een voordeel, maar dan meer door toeval: op dit moment zijn er volgens mij in de masstige-sector niet veel pure vanillegeuren te koop. Ben je echt Goddess-gek geworden, Burberry levert conform de huidige ecologische marktvoorwaarden ook een refill van 150ml die – vraagje – wel of niet zonder lege Goddess-flacon gebruikt kan worden?