PARFUMPARELMOERPOEDER
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 25/04/18
Neus: Andrea Thero
Dit is de bedoeling van de oprichter Cindy Guillemant: ‘Moresque is de harmonieuze synthese tussen vorm en inhoud, tussen esthetiek en essentie. Gemaakt om de oude oosterse traditie van parfums met tijdloze Italiaanse stijl aan te kleden, is Moresque een eerbetoon aan de pracht van de Moorse kunst. Het is ook een lofzang op de verfijning van oriëntaalse parfums en de knowhow van ‘made in Italy’.’
Maar de collecties weerspiegelen ook ‘de filosofie van het minimalisme door hun essentiële ontwerpkenmerken: elk parfum biedt een aantrekkelijk contrast tussen de absolute nauwgezetheid van de lijnen en de rijkdom van de details’.
Twintig jaar geleden zou ik, ondanks het krakkemikkige en holle taalgebruik, onder de indruk zijn geweest, nu overheerst vooral het gevoel: ‘kan d’r ook nog wel bij’. Ondanks alle moeite die gedaan is, oogt alles toch wat inspiratieloos en wordt braaf de huidige überniche-trend gevolgd en clichés bevestigd. Waar blijkbaar veel consumenten gevoelig voor zijn gezien het succes. Ik bedoel de naam – zorgt het parfumextract voor zo’n rijk en overvloedig gevoel dat je je een gravin waant? Smaken verschillen, mij doet het in ieder geval weinig. Heb er – om in chique kringen te blijven – geen rapport mee.
En wat moet je hiervan vinden: ‘Een vrouw kan altijd op twee kwaliteiten rekenen: gevoeligheid en precisie’. Ik zeg: ronde tafeldiscussie. Wordt vervolgd met: ‘In de wereld van high-end parfums dienen beide. Er ontstaat niets tenzij het een emotie uitlokt en in de geringste details wordt bedacht’, aldus de oprichtster. Ik ben gewoon sprakeloos, mijn gedachten denken veel maar om dat allemaal neer te pennen daarvoor heb ik geen tijd genoeg.
En Cindy Guillemant verliest zich verder in nog heel wat jubelbeschrijvingen die vanwege het rondstrooien van ingetrapte deuren bijna op de lachspieren wekken. Nou vooruit, eentje: ‘Contessa is the scented interpretation of aristocratic sensuality. A floral and musky fragrance that celebrates femininity. Searching beyond romanticism, it explores audacity, between enchantment and ardor’.
En dat we met iets bijzonders van doen hebben blijkt uit dat ‘each Contessa bottle is a work of art, hand decorated by a Florentine artist. The warranty certificate included in the packaging attests the uniqueness of each piece and stresses its artistic value’. Kan er niets aan doen, maar wanneer merken (in welk veld dan ook operabel) met certificaten gaan schermen, dan wordt de waakzame consument in mijn wakker. Door wie opgesteld, wat zijn de criteria, welke merken kregen ook het predicaat in deze? Hoe meer ik erover nadenk – ondertussen snuivend aan de geur – Moresque is de Midden Oosten-variant op Bond N° 9.
WAT CONTESSA IK EIGENLIJK?
Mijn eerste totaalimpressie blind geroken: een intens poederige geur – musk, vanille, en vooral tonkaboon – die in het begin een fris-prikkelend, zoet-kruidig accent heeft. Ik gok op steranijs. Sorry, een intens poederig parfum met ‘lichtvonken’, want het betreft een extract, waar je door de poederregen heen af en toe verschillende bloemen oplichten.
Langer op de huid merk je dat het poeder zich hecht aan hout, en dat hout is diep. Wat ik vooral ruik qua bloem is de vol-bloemige ylang-ylang (foto) en roos. Dat is mooi omdat je deze combi nu niet zo heel vaak meer ruikt en dit geval meer ylang-ylang dan roos.
Wat mij blind is ontgaan: nootmuskaat. Verklaart wellicht het droog-stoffige van de opening. En het hout in de basis blijkt ambroxan. Als je het weet, dan ruik je het, want de afronding heeft iets zoets, lichtelijk weeïgs, beetje ziltig, warm-amberachtig. Alleen ík zou voor € 340,00 twee of drie andere geuren kopen.
Die persberichtschrijvers op de hoofdkantoren van de luxe merken toch. Die verliezen zichzelf steeds meer in lyriek en quasi literaire omschrijvingen. Alsof ze dingen naar de Pullitzer Prijs terwijl bij – ook vluchtige – analyse slechts met één speldenprik… Die van Etro kan er ook wat van: ‘De samensmelting van landen en culturen vormt de basis voor een verrassend esthetisch parfum dat volledig trouw is aan zichzelf’. Ik bedoel: klinkt indrukwekkend maar tegelijkertijd zeg je niets. En hoe kan een parfum ‘dat nog maar net komt kijken’ trouw aan zichzelf zijn. Het is toch geen levende entiteit met een ziel die kan reflecteren?
Daar stond ik in 1986 nog helemaal niet bij stil: niche. Moest als begrip op geur nog toegepast worden, stond pas in de steigers. Wie had er buiten Parijs al van Annick Goutal gehoord? Hoefde ook niet direct per se, want de klassieke leveranciers hadden allemaal nog een ‘soort van’ beroepseer. Dus vanzelfsprekende kwaliteit leveren zonder pochere borstklopperij, constante zelffelicitaties en te mooi uitgegeven persberichten die je lange tijd maar niet durfde weg te gooien.
Het is voor hem een schok. Zo kunnen parfums dus ook ruiken. Hij neemt ontslag, gaat terug naar zijn wortels (Bretagne) en koopt daar in Dinard een petite parfumerie én creëert er zijn eerste parfum Divine dat in de smaak valt ‘bij veel vrouwen die niet willen dragen wat iedereen al draagt’. Door het succes van het parfum Divine werd de naam ook de naam van het huis met een inmiddels mooi assortiment. Mooi wil zeggen: niet te veel en overzichtelijk. Zes voor haar, zes voor hem volgens de homesite
Goddelijk? Ach ja, waarom niet. Divine komt ‘zo gezellig vertrouwd’ binnen. Want klassiek in alle vezels, geen spoor van synthetische ingrediënten terwijl… Alles glijdt zo lekker in elkaar over. Als je niet oppast, verval je in clichés. Zoals: alle bloemen lijken met gelakt met goud en andere edele metalen (doet aldehyden vermoeden). Zoals: present zonder opdringerig te zijn. Zoals: ik zie een chique geklede dame voor me met gehaarlakt kapsel. En toch is de geur niet tuttig.
Kennen jullie dat? Dat je bepaalde geuren niet durft te ruiken omdat je bang dat je teleurgesteld raakt en/of bevestigd wordt in je vooroordeel? Deze tegenzin heb ik de laatste jaren vooral met nichehuizen, gezien de masstige merken (de Armani’s, de Diors, de Hugo Bosses onder ons) de moeite van het ruiken meestal niet meer waard zijn. Afgezien van hun bijdrages aan de nichesector die weliswaar ook steeds meer ‘inwisselbaarder’ worden. Voorbeeld: de nichelijn van Roberto Cavalli – word ik niet echt geil van afgaande op de namen. Nog een oudh, nog een musk, nog een roos, nog een… kun je blind ruiken.
En dan is er nog Mona di Orio. Hors concours. Het blijft bizar dat ze met een klein oeuvre (bij haar spreek je niet van werk) zo’n overall impact heeft gemaakt. In ieder geval op mij. Ik dacht na haar onverwachte overlijden: fondé 2005, fermé 2011. En dan dat over 50 jaar iemand op een rommelmarkt een flacon van haar vindt, under haar spell raakt en besluit het huis te heropenen.
Even terzijde: leuke naam als je de op de hoogte bent van de ontstaansgeschiedenis van suède en helemaal leuk gezien de herkomst van Fredrik Dalman. Het hout (patchoeli en cederhout) neem je lichtjes, bescheiden waar, maar indien weggelaten zou het suède zo van je huid wegglijden. En de musk is idem dito aanwezig, lijkt door het suède opgezogen.
Had Geurengoeroe als blog in 19018 bestaan, dan was hij very very enthousiast geweest over de ontvangst. Qua naam dan. Tuinen, die werden toen nog nauwelijks aangelegd in de parfumerie. Alleen die van Guerlain was geopend: Dans le Jardin de mon Curé (1895). Nu struikel je erover. De meeste tuinen hebben dezelfde soort entrée en er groeien en bloeien meestal dezelfde bomen, struiken en planten in dezelfde perkjes.
Ik zag twee haaks op elkaar staande reacties op Coven op 
Een vaag-oosterse ambergeur aangenaam voortkabbelend die klassiek zijn boodschap onthult. Wat wel opvalt: de frisse opening van bergamot, citroenbloesem en jeneverbes houdt lang aan. Eerst als een paar schalkse druppels die vervolgens doorsijpelen naar de basis en lang bespeurbaar blijven. Ondanks de bloemen in het hart – fresia, roos. Ondanks het hout in de basis, een melange van patchoeli, ceder- en sandelhout, musk en amber.
Een van de aantrekkelijke kanten van Nicolaï? Ze levert geuren al vanaf 30ml. Combineer dit met het aller-aller-aantrekkelijkst: de composities. Klasse. Ik kende Patchouli Intense al: zat nog als een herinnering op mijn vaste schijf die direct werd geactiveerd bij de eerste snuif. En weer die vreemde gewaarwording: ruik ik nu aldehyden of is het de combinatie van laurier, wierook en leer die voor dit klassieke ‘Chaneleffect’ zorgt? Want er ligt een chique, volle (beetje frisse) glans over de compositie – de overige ingrediënten niet verstikkend maar veredelend.
