MULTI-TASKMUSK
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 26/06/17
Neus: Pierre Guillaume
Het verhaal gaat dat na het verplichte vertrek van Joséphine de Beauharnais (op het schilderij met een – door haar? – geplukt paleistuinboeketje) uit het leven van Napoléon Bonaparte – zij kon hem geen troonopvolger verschaffen dus week hij uit naar oud, degelijk blauw bloed; de dochter van de Oostenrijkse keizer – de vertrekken van de officiële Franse residenties waarin zij had verkeerd nadien nog jaren roken naar haar favoriete parfumsoort: musk.
Wat jammer dat The Timemachine van H.G Wells slechts een fantasie is… wat zou ik er niet voor doen om ‘historische’ authentieke, pure parfumervaringen te mogen ondergaan. Heel veel. Moorden nog net niet. Er zijn tegenwoordig zelfbenoemde parfumprofessoren en neuzen die denken zoiets voor elkaar te kunnen krijgen. Hoe nobel de daad ook, hun poging is gedoemd te mislukken en moet je ook niet willen. Een herinnering aan of een verlangen naar weet vaak meer op te roepen dan je voor mogelijk houdt. Zoals door het Fontainebeaupaleis lopen waar je meent dat uit het door talrijke tropische houtsoorten statig gelegde parket en de zware gobelingordijnen nog de geur van echt musk ‘opzweemt’…
Musk: ik had het zelf niet verwacht: de ‘brede’ omhelzing van de new musk infused fragrances door de industrie en dus door de consument. Die doen de geurengoeroegodenzijdank in ieder geval gelukkig één ding niet meer: ruiken naar scherpe, laundry ‘white – trash – musk’. Heeft plaatsgemaakt voor een meer lactone-achtige, bepoederde en ‘huideigen’ musk. Naar ‘dier’ ruiken ze helaas nog niet. Slechts een zweem van animaliteit – vaak is hier mijn wens de vader van mijn gedachte – bespeur je.
Zo ook in Le Musc & La Peau. Mooie naam. Legt de onlosmakelijke band vast tussen parfum en huid. En dat doet in feite alleen een goed parfum – zoveel geuren tegenwoordig die er niet íngaan maar zich als een ondoordringbare laklaag aan de huid hechten.
WAT LE MUSC & LA PEAU IK EIGENLIJK?
Interessant: de geur wordt voorgesteld als een ‘élixir de peau’ die je solo kunt dragen of als basis om een andere geur (of meerdere) te personaliseren. Ik vraag me ‘altijd’ af of dit een zwaktebod dan wel een meelopen in de trendpas is. Álles kun je tegenwoordig (maar ‘vroeger’ ook) een persoonlijke toets geven en het layeren van geuren wordt steeds hipper.
Neemt niet weg dat Le Musc & La Peau an sich een volwaardige geur is met een echt muskgevoel, muskgevoel qua ‘huideigen’ musk. Om dit op te roepen, assembleerde Pierre Guillaume zeven musksoorten. Een multi-taskmusk dus. Hadden er van mij ook acht of tien, of vier of vijf mogen zijn; ik bedoel mij ontbreekt de kennis om zoveel verschillende soorten te detecteren. Zou wel naar een keer naast Guillaume willen zitten om te zien en te ruiken waarop hij zijn ‘muskbeslissingen’ baseert.
Wat ik wel ruik: de andere ingrediënten. In het begin een vleugje bergamot, door de hele compositie heen een dito zweem van aldehyden. De bloemige noot van ylang-ylang die geur elegantie geeft en het in dit geval stoere accent van rozemarijn zorgt voor een mooi kruidig randje. Terwijl ondertussen de zeven musksoorten voor een ‘echt’ muskgevoel zorgen mooi gedragen door het hout, lichtjes oosters gemaakt door vanille en tonkaboon. En de ambroxan is ook duidelijk aanwezig, verhoogt het licht animale accent van de musksoorten.
Totaal: een stoffig-poederige musk (verbaast me dat er geen iris in zit) die toch ‘strak’ in hout zit. Maar ik denk dat Joséphine de Beauharnais Le Musc & La Peau de geur als een eau de cologne zou ervaren, zoals ik eveneens doe.
Dit bericht whatsappte een vriendin van me onlangs vanuit Frankrijk met de opmerking ‘maar alweer 25 jaar geleden’. Onderwerp: Angel van Thierry Mugler. Zij was een van de eerste draagsters in Nederland, was er verliefd op kreeg hierover zoveel opmerkingen, werd zelfs op straat aangesproken. Nu kan ze’m niet meer luchten, wordt bijna onpasselijk bij het geringste vermoeden…
WAT ROSE PRALINE IK EIGENLIJK?
Geurengoeroe werd gisteren all of a sudden getroffen door een zonnesteek, moest afkoeling zoeken bij zijn eau de cologne-infuus. Hard nadenken over geuren zat er niet meer in waardoor hij zijn ‘Vaderdagobservatie’ niet kon posten. Bij deze. Not interested: sla eerste twee alinea’s over.
Dit dan weer wel: had niet verwacht met zo’n rijkgeschakeerde geur ‘geconfronteerd’ te worden. Het allerleukste: hoe de musk zich vanaf de opening slingert door de geur, als een dartel muskushert, als een sierlijke antilope. En dit alles in een groene setting – de flacon kleurt niet voor niets zo.
Dat was leuk: Hiram Green was onlangs bij mij op bezoek in (het voor hem verre) Drenthe waar Geurengoeroe sinds januari zijn habitat heeft. De reden: praten, lullen, discussiëren, oudehoeren, analyseren over de stand van zaken in parfumland. Dat leverde interessante info op. Voor hem en voor mij.
Ken je dat nummer I want to break free van Queen? Freddy Mercury als besnorde, stofzuigende desperate housewife die de ketens van haar beknellende burgertruttige suburbia wil verlaten om verkleed als faun spelend op een fluit door de bossen te huppelen. Hieraan moet ik weleens denken wanneer een nieuw nichemerk blijkt te zijn opgericht door ontgoochelde marketeers die genoeg hebben om aan de lopende band geurente maken voor de big boys van de parfumindustrie: de oprichters van Atelier Cologne, Le Labo waren het, zelfs By Kilian.
Zoals Geza Schoen, Mark Buxton en Bertrand Duchaufour. Die hebben vorig jaar hun neuzen gebundeld onder de naam Project Renegades. Renegade betekent: iemand die deserteert uit zijn organisatie, zijn land en zijn principes verraadt. Heftig man! Maar met knipoog want het doel is: samen iets geks doen, iets heel geks.
Ik zeg: ‘Bingo!’, ik zeg: ‘Kon het begin maar langer duren’. Want niet weirdo, maar juist heeeeeeerlijk deze spetterende mix. En toch eigenlijk zo klassiek de verhouding tussen de overgedoseerde roze peper en kardemon, de ‘relatie’ tussen bergamot en ‘gin’ (ik denk jeneverbes). Gaan parallel op (effect: ijl, spicy, groen) om vervolgens samen te eindigen in een galbanum-essence beplakt met zwarte bes (foto).
Patrick Munsters, oprichter van het modemerk Scotch & Soda, kiest met zijn nieuwe label voor een hoger niveau. Salle Privée is voor mannen op zoek naar de elegantie en tijdloze waarden van de klassieke herenkleding.
De eerste geur van Salle Privée, samen met parfumontwerper Tanja Deurloo ontwikkeld, huldigt dezelfde ‘waarden’ zoals je dat tegenwoordig in luxe jargon noemt. Naam: Le Temps Perdu. Maar, jeetjeohjehemeltjemarialief, die naam kan echt niet meer anno 2017. Zoveel mensen in parfumland die er naar gezocht hebben en maar naar blijven zoeken. Maar de volledige romancyclus waaraan gerefereerd wordt lezen, ho maar!
Zal wel aan mijn liggen, maar Bracken doet me denken aan fracking – een ‘nieuwe’, controversiële manier van aardolie winnen in vooral Amerika met een funeste invloed op de omgeving en de natuur als je de tegenstanders onder aanvoering van Leonardo di Caprio mag geloven.
Wat een verschil met de geurprofessor-parfumchemicusanalyticus van 
