EEN HERINTRODUCTIE-WAARDIG GENOEGEN
Jaar van lancering: 1852
Laatst aangepast: 08/08/17
Neus: onbekend
Zing mee met een Kwik-, Kwak- en Kwekstem: ‘Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit…’. De reden: kreeg een geur waarvan ik dus helemaal van dattum dus word: Oriza Aciduliné. Was een cadeau van www.parfumaria.com.
De reden: verlaat verjaardagscadeau. Kwam ze persoonlijk overhandigen aan het begin van haar weekendstay in mijn Drenthe-retreat. Veel over onze liefde (zeg nooit meer passie of passion op gevaar van meppen) gepraat in mijn bijna voor het grote publiek toegankelijke verbouwde, ingebouwde parfumkapel.
Een gespreksonderwerp: Oriza L. Legrand. Waarom dat charmante, door de uitstraling bijna melancholische huis het zo moeilijk heeft in Nederland (en andere delen van de wereld). Ook al vind je de uitstraling niet aantrekkelijk, de inhoud is zo verdomde goed. Mooie, diepe geuren waaraan niets old school en old fashioned kleeft als je daarin gelooft. Ik niet. Beoordeel geuren puur op de compositie, blind dus. Niet op herkomst, verpakking en ‘ontstaansgeschiedenis’.
Mocht ik verbannen worden, om welke reden dan ook, naar een onbewoond eiland of een moderne luxevariant op de Goelagarchipel en ik mag slechts een verzamelgeurbox van één huis meenemen, ik denk dan dat Oriza L. Legrand in de koffer gaat. Mag het maar één geur zijn, dan wellicht Oriza Aciduliné. De reden, afgezien van de geur: de veelzijdige toepassing. Want het is een ‘soort van’ ciderazijn die op de huid zowel een ‘samentrekkende’ (astringent) als verzachtende werking heeft. Daarna ook nog inzetbaar als haartonic (geeft glans), als ‘badverwenner’ (verhoogt het ontspannende well being-effect), als (verzachtende) aftershave en als kamer- en linnengoedspray. Wat wil je nog meer?
Nou, misschien een eau de toilette-functie. No problem, met dien verstande dat je dan very regelmatig moet sprayen gezien de concentratie nóg lichter is dan een eau de cologne. Hoe leuk ik is dàt! Oriza Aciduliné komt voor mij als geroepen. In de zin van erg handig nu gezien de geurdepressie (achtervolgt me als de schaduw van een dreigende storm-op-komst-wolk) waarin ik zit. De reden: zal je waarschijnlijk zelf ook wel weten, of zelf voelen: er verschijnt gewoon teveel. Hoe leuk is dat nìet!
Niche is mainstream aan het worden. Ook niet erg. Zo is de handel, letterlijk handel want er heeft zich nu op de Nederlandse markt een nieuwe aanbieder gemeld – nog een gespreksonderwerp tussen mij en www.parfumaria.com. Naam: Notino, een wereldwijde webwinkel die ook nichegeuren tegen afbraakprijzen levert. Je vraagt je af hoe die zijn geuren inkoopt, is niche dus ook niet gevrijwaard van de parallelle handel. Voorbeeld one of my all time favorites: Bandit van Robet Piguet. 100 ml € 74.00. Bij www.parfumaria.com € 94.00.
Nog een paar namen: Atelier des Or Creed, Clive Christian, Escentric Molecules, Juliette has a Gun, La Collection Privé Dior, Montale… Je bent dief van je eigen geld als je je favo’s hier niet koopt. Hoe moet je hier als nichewinkel op reageren? Ik ga Notino komende week bellen; er staat een Nederlands nummer bij. Wat Notino nog niet in de aanbieding heeft is Oriza L. Legrand: 100 ml voor € 120.00 bij www.parfumaria.com. Alleen geen Oriza Aciduliné. De reden: onverkoopbaar volgens Maria Vlisma. En dat is jammer omdat…
WAT ORIZA ACIDULINÉ IK EIGENLIJK?
… de ‘geur’ zo verrassend is die teruggaat naar een van de oudste manieren van geurfabricage. Kort door de bocht: ‘azijn’ – in dit geval gemaakt cider – waarin de toegevoegde kruiden voor de sensaties zorgen. Het effect: een sprankelende en toch velourszachte huidtonic met bovengenoemde toepassingen.
In Oriza Aciduliné komen de ingrediënten als een werverwind uit de flacon. Oriza Aciduliné is groen: dragon, salie en tuinkers. Oriza Aciduliné is lichtgestemd bloemig: lavendel en rozemarijn (ruik je vooral in het begin) en klaver. Oriza Aciduliné is licht kruidig zoet: kaneel en kruidnagel. Kamfer – zorgt voor de vintage-toets – geeft de tonic een mooie droogte in de basis die door de waterkers een soort van groene stroefheid krijgt.
En ik denk het bijna te ruiken en alleen omdat het in de ingrediëntenlijst staat: knoflook. Niet het stinkeffect, maar meer de wrange geur van vers gepelde teentjes. Wonderlijk: zo simpel het totaalgenoegen terwijl je toch zoveel ruikt. En laten we niet de klaver vergeten: werkt hier als een soort coumarine. Dus groen, hooiachtig met honingzoete zweem.
Ik ben niet zo van het badderen met badproducten en al helemaal niet van beddensprays. Maar ik heb me nu een paar na het douchen ruim besprenkeld met Oriza Aciduliné. Met een cool effect: je voelt je nog schoner en merkt de astringente werking die toch zacht aanvoelt met op de achtergrond de ‘lavendelgroene’ geur. Een aanrader. Vooral voor uitbaters van een bed & breakfast die meedoen aan dat (ontzettend kneuterige, burgertruttige) gelijknamige tv-programma van Omroep Opa Max. Staat Oriza Aciduliné op de badtafel en het nachtkastje, you’re winner. Want: ‘Zo’n leuk, enig detail, vintage, romantisch, mevrouw is een perfectionist, en dan heb nog niet gehad over de gekookte eitjes, de thee, de kopjes, de croissants… ‘.
Het verhaal gaat dat na het verplichte vertrek van Joséphine de Beauharnais (op het schilderij met een – door haar? – geplukt paleistuinboeketje) uit het leven van Napoléon Bonaparte – zij kon hem geen troonopvolger verschaffen dus week hij uit naar oud, degelijk blauw bloed; de dochter van de Oostenrijkse keizer – de vertrekken van de officiële Franse residenties waarin zij had verkeerd nadien nog jaren roken naar haar favoriete parfumsoort: musk.
Zo ook in Le Musc & La Peau. Mooie naam. Legt de onlosmakelijke band vast tussen parfum en huid. En dat doet in feite alleen een goed parfum – zoveel geuren tegenwoordig die er niet íngaan maar zich als een ondoordringbare laklaag aan de huid hechten.
Dit bericht whatsappte een vriendin van me onlangs vanuit Frankrijk met de opmerking ‘maar alweer 25 jaar geleden’. Onderwerp: Angel van Thierry Mugler. Zij was een van de eerste draagsters in Nederland, was er verliefd op kreeg hierover zoveel opmerkingen, werd zelfs op straat aangesproken. Nu kan ze’m niet meer luchten, wordt bijna onpasselijk bij het geringste vermoeden…
WAT ROSE PRALINE IK EIGENLIJK?
Geurengoeroe werd gisteren all of a sudden getroffen door een zonnesteek, moest afkoeling zoeken bij zijn eau de cologne-infuus. Hard nadenken over geuren zat er niet meer in waardoor hij zijn ‘Vaderdagobservatie’ niet kon posten. Bij deze. Not interested: sla eerste twee alinea’s over.
Dit dan weer wel: had niet verwacht met zo’n rijkgeschakeerde geur ‘geconfronteerd’ te worden. Het allerleukste: hoe de musk zich vanaf de opening slingert door de geur, als een dartel muskushert, als een sierlijke antilope. En dit alles in een groene setting – de flacon kleurt niet voor niets zo.
Dat was leuk: Hiram Green was onlangs bij mij op bezoek in (het voor hem verre) Drenthe waar Geurengoeroe sinds januari zijn habitat heeft. De reden: praten, lullen, discussiëren, oudehoeren, analyseren over de stand van zaken in parfumland. Dat leverde interessante info op. Voor hem en voor mij.
Ken je dat nummer I want to break free van Queen? Freddy Mercury als besnorde, stofzuigende desperate housewife die de ketens van haar beknellende burgertruttige suburbia wil verlaten om verkleed als faun spelend op een fluit door de bossen te huppelen. Hieraan moet ik weleens denken wanneer een nieuw nichemerk blijkt te zijn opgericht door ontgoochelde marketeers die genoeg hebben om aan de lopende band geurente maken voor de big boys van de parfumindustrie: de oprichters van Atelier Cologne, Le Labo waren het, zelfs By Kilian.
Zoals Geza Schoen, Mark Buxton en Bertrand Duchaufour. Die hebben vorig jaar hun neuzen gebundeld onder de naam Project Renegades. Renegade betekent: iemand die deserteert uit zijn organisatie, zijn land en zijn principes verraadt. Heftig man! Maar met knipoog want het doel is: samen iets geks doen, iets heel geks.
Ik zeg: ‘Bingo!’, ik zeg: ‘Kon het begin maar langer duren’. Want niet weirdo, maar juist heeeeeeerlijk deze spetterende mix. En toch eigenlijk zo klassiek de verhouding tussen de overgedoseerde roze peper en kardemon, de ‘relatie’ tussen bergamot en ‘gin’ (ik denk jeneverbes). Gaan parallel op (effect: ijl, spicy, groen) om vervolgens samen te eindigen in een galbanum-essence beplakt met zwarte bes (foto).
Patrick Munsters, oprichter van het modemerk Scotch & Soda, kiest met zijn nieuwe label voor een hoger niveau. Salle Privée is voor mannen op zoek naar de elegantie en tijdloze waarden van de klassieke herenkleding.
De eerste geur van Salle Privée, samen met parfumontwerper Tanja Deurloo ontwikkeld, huldigt dezelfde ‘waarden’ zoals je dat tegenwoordig in luxe jargon noemt. Naam: Le Temps Perdu. Maar, jeetjeohjehemeltjemarialief, die naam kan echt niet meer anno 2017. Zoveel mensen in parfumland die er naar gezocht hebben en maar naar blijven zoeken. Maar de volledige romancyclus waaraan gerefereerd wordt lezen, ho maar!
