ALTERNATIEVE SPROOKJESGEUR
‘MAAR OMA WAT HEEFT U EEN GROTE NEUS!’
Jaar van lancering: 1997
Laatst aangepast: 05/02/19
Er zijn van die geuren waarvan ik denk dat ik ze heb, dat ik ze in gedachten kan ruiken alleen al bij het uitspreken, zien of horen omdat de naam zo vertrouwd klinkt. Zoals Méchant Loup (spreek uit mee.sjean lou) van L’Artisan Parfumeur. Die naam hè, hoe verzin je het. Méchant Loup betekent Boze Wolf- ja inderdaad, die van de sprookjes. De bekendste bruutste vertegenwoordiger in deze: die uit Roodkapje van de gebroeders Grimm.
Het hele idee van de geur ademt niche. Let wel in een periode dat deze verkoopmodule als zodanig nog uitgevonden moest worden. Je moe(s)t over veel fantasie beschikken om je enige voorstelling van de inhoud te maken. Ook leuk, wel of niet bewust bedoeld: L’Artisan Parfumeur interpreteert – goddank – een ‘sprookjesgeur’ een keer anders, tegen het cliché in. Geen door een toverbos verdwaald te duurbetaald model terwijl bloesems ronddwarrelen en vlinders rondjongleren.
Maar hoe interpreteer je de grote wolf? Als gevaarlijk wezen, als dierlijke geur? Als een verleider pur sang die het gemunt heeft op onschuldig-onnozele kleine meisjes die op visite gaan bij hun zieke grootomaatjes? Als een ‘omgevingsgeur’ – dus de habitat waar de wolf ‘over het algemeen’ verblijft? Dus een platte-landelijke omgeving, veel weilanden (met schapen) en bossen waar de natuur nog meester is, niet gestuurd door menselijk ingrijpen.
In ieder geval… ik zag Méchant Loup bij www.parfumaria.com voorbijkomen in het ‘aanbiedingenhoekje’. Reden voor de geile korting: de zoveelste restyling/upgrading van het merk. Dus in plaats van zo rond de € 115,00 (100 ml) € 52,00 neergeteld. Kom ik er potjandorie achter dat-ie bij www.parfumcenter.nl vier euri’s cheaper is – #hoevindjedie? Bij L’Artisan Parfumeur betaal je nu na de restyling £105.00. Omgerekend ongeveer € 120,00. Ik bedoel maar. Restyling prima. Maar moet je daar als klant financieel bij betrokken worden?
WAT MÉCHANT LOUP IK EIGENLIJK?
Ik lees op de site van de producent: ‘Méchant Loup is een slim spel van verwachtingen, een abstracte reis door een bosrijk bos. De Boze Wolf verleidt met een bitterzoet akkoord van hars, geroosterde hazelnoot, bonbon en zoethout. Terwijl Roodkapje wegloopt van de Boze Wolf, stapt ze op twijgen en gedroogde herfstbladeren; de lucht is rijk aan de geur van droge aardachtige tonen, vochtige houtsoorten en sap dat op bast droogt’. Aha! Het is dus een geur die – jonge – meisjes wil verleiden. Of interpreteer ik nu ‘ins Blaue hinein’?
Ben’m nu al een week aan het proberen. Mijn eerste en laatste indruk? Een beetje tam, behoorlijk bescheiden. Hoe komt dat? Isse simpel. Angel (1992) en A*Men (1996) van Thierry Mugler. Deze twee hebben de toon gezet wat gourmand betreft, en gaan in overdrive. In vergelijk daarmee is Méchant Loup wel erg subtiel. Meer sfeer, dan een daadwerkelijke ‘echte’ geur. Ik snap de voorwaar originele combi (zeker voor die tijd) van zoethout (drop-effect), hazelnoot (ruik je hier goed deze geurmoleculen-combi die het samen oproept), honing en bonbon die uiteindelijk op een bedje van hout tot rust komen.
Maar het had van mij meer ‘wham, bam right in the face’ gemogen – we hebben het hier wel over de Grote Boze Wolf die aan het versieren is, niet Roodkapje. Ik twijfelde door deze geurvaagheid aan mijn reukvermogen; als check nam ik even een spray van L’Artisan Parfumeurs Al Oudh (2009) – ‘wham, bam! Die komt nog steeds binnen zoals ze dat tegenwoordig zeggen.
Wat in the end resteert is een subtiele houtgeur met smeltende gourmandnoten. Wat Grand Méchant Loup wil oproepen heb ik duidelijker ervaren – de geur schoot me in ene weer te binnen – en wel in Au Masculin (2000) van Lolita Lempicka. Zelfde stemming, zelfde boodschap maar duidelijker waar te nemen.
Zou dat nu ook een verschil zijn tussen prestige (Mugler, Lempicka) en niche? Dat de eerste altijd een krachtige, onontkoombare injectie toevoegt die je direct ruikt en die je als gebruiker het ‘waar-voor-je-geld’-gevoel geeft. Dat niche het (toen) meer van de subtiliteit, verfijning moet hebben?
Misschien komt er ooit een extreme/intense versie. Qua naam hoeft L’Artisan Parfumeur alleen maar ‘grand’ toe te voegen: Grand Méchant Loup, Grote Boze Wolf.
Amouage is een perfect voorbeeld van wat het uiteindelijke doel is van een zorgvuldig opgebouwde naam: cashen. Dat wil niet direct zeggen verkopen aan de hoogstbiedende, maar het merk geleidelijk aan meer en meer downgraden. Niet zo zeer in kwaliteit, maar in bereikbaarheid. Laatste kun je op twee manieren doen. Meer verkooppunten en/of geuren lanceren met steeds kleinere tussenpozen waarvan sommige zeer toegankelijk zijn in de zin van ‘instapniche’ – zowel qua naam als qua inhoud. Plus laat ik niet vergeten: meedoen met geurtrends. Alle drie gebeurt bij Amouage.
Anyway, in de woorden van Amouage vertelt Beach Hut Man ‘het verhaal van een iriserende aromatische idylle die zich ontvouwt in de geurige, wilde tuin van een strandhut, waar uitgestrekte zandduinen de zee ontmoeten. Het maakt de zintuigen los en ontketent emoties terwijl het het bedwelmende sublieme van de kustlijn verkent tijdens de fascinerende zonsondergang’. Toe maar! Het bedwelmende sublieme. Je moet er maar op komen. Iets anders: volgens mij is juist de charme van een strandhut dat je géén tuin hebt…
Ook leuk, als je goed door ruikt, neem je de oranjebloesem waar die de galbanum-muntcombinatie een cologne-kick geeft… dit blijft allemaal gezellig lang resoneren om ‘op een gegeven moment’ te transformeren tot een beschaduwde bossensatie. Wrangbitter klimop (ik ruik het zowaar) waaronder typische mannelijke houttonen samen een krachtig statement maken. Denk vetiver, mos en patchoeli. Mooi en donker met een rokerig randje, die mij aan het voormalige fetish-ingrediënt van Amouage doet denken (wierook).
Ik heb er al eerder over geschreven, namelijk de trend om vreemde kostgangers, dieren die we over het algemeen niet associëren met ‘lekkere geuren’ te vernoemen naar en/of te verwerken in composities. Er is één merk die hier – bijna – patent op heeft. Inderdaad what’s in a name: Zoologist. Dit is nou een van die nichehuizen die – gelukkig – onderkent dat het weinig zin heeft om als nieuwkomer more of the same te presenteren. Dat je je niet onderscheidt met de zoveelste variatie op jasmijn, citrus, witte bloemen, patchoeli en gaap-gaap zo maar door. Veel beter: een originele invalshoek gecombineerd met geuren die hiermee overeenstemmen. Dat wil niet zeggen dat je compositorisch per definitie andere geuren krijgt, maar wel een andere beleving waardoor je ze anders gaat appreciëren en ervaren.
Grappig genoeg is dat ook het uitgangspunt van Zoologist, want naast een eerbetoon aan dit ‘eeuwenoude ingrediënt’ eert Bat ook ‘chypre-parfums van weleer die weigerden te worden geïntimideerd door rauw, aanlokkelijk en dierlijk civet. Civet is een humeurig en complex brouwsel verweven in mysterie. Het opent met een pittig bloemakkoord, doordrongen met donkere koffietonen. Langzaam sluipt het naar voren, ontrafelt basistonen van leer, mos en vanille die zich in combinatie met kenmerkend civetnoten tot een verbijsterende, verfijnde geur met de belofte van een zwoele nachtelijke rendez-vous’.
Ja, gezellig toerend in een cabriolet van San Francisco naar Los Angeles om het nieuwe jaar snel in te rijden. Effe niet aan geuren denken, ondertussen wel overwegend of ik Geurengoeroe binnenkort moet begraven. Zo in de trant van het #tismooigeweest, tijd voor andere dingen, missie volbracht – en: de wereld zit echt niet meer te wachten op te diepzinnige analyses.
Aangekomen in Los Angeles, niet bepaald zin om langs alle parfumcounters van de grootwarenhuizen te gaan – ben wat dat betreft nog steeds aan het bijkomen van de op mij gerichte spray-attacks van de beauty-assistants in New York die me als een zwerm wespen belaagde.
En wat levert dat op? Twee geuren die je wel vaker in het alternatief-chique, indi-circuit tegenkomt. Pittig en soort van vreemd geprijsd gezien het verloop naar omlaag: 60 ml $ 180,00, 15 ml $ 80,00, 5 ml $ 40,00.
Etienne de Swardt, oprichter van Etat Libre Orange, weet als geen ander dat de boodschap belangrijker is dan de inhoud. Met goede storytelling wordt een geur ‘vanzelf’ interessanter, laat je een geur anders ervaren.
Dit en ‘allerhande’ komt samen in Les Fleurs du Déchet – I Am Trash. Vrijvertaald: Afvalbloemen, ik ben uitschot. Het idee: ingrediënten al één keer gebruikt, een tweede keer ‘destilleren’ waardoor (dezelfde) parfumoliën worden gewonnen die alleen een ander facet onthullen. In dit geval: ‘appel-olie’ (afkomstig van afval uit de ‘fruitsap-industrie’ bestemd voor veevoer), ‘rose neo absolute’ (gewonnen uit ogenschijnlijk ‘uitgeputte’ rozenblaadjes voor een tweede keer gedestilleerd), en ‘cedarwood atlas neo absolute’ (een tweede destillatie van cederhoutsnippers voor ze in brandstof worden omgezet).
Man en hoofddeksel: het blijft een moeilijke combi. Ik droeg een tijdje zo’n zwart gegleufde Borsalino tijdens mijn mid-thirties – werd ik af en toe uitgemaakt voor kinderlokker. Fijn. Daarnaast een schapenwollen muts afkomstig van een steppenvolk uit Mongolië – veel complimenten waren mijn deel. In Canada kreeg ik ooit een wasberen bontmuts inclusief bengelende staart – idem. Het voordeel van alle drie: mijn weelderige haardos kon ik er goed onder kwijt.
Nu, geloof ik daar zelf niet in. Met dien verstande: wel in de natuurlijke, op onbewust niveau werkende feromonen, maar niet als ‘extra’ toegevoegd aan een geur. Volgens het persbericht heb je met een vleugje Fugazzi Parfum 1 ‘over aandacht niet meer te klagen… en alles wat daarop volgt. Je bent gewaarschuwd!’ Inderdaad want ‘elk flesje bevat vier procent van een geheim, natuurlijk ingrediënt dat de aanmaak van menselijke feromonen verhoogt: met wel 260%’.
Bram Niessink: ‘Een geur die jou laat zijn wie je bent (en dan een tikkeltje meer). Niet te beschrijven. We doen toch een poging. Fugazzi Parfum 1 is fruitig, kruidig en houtig. Rijk en aards. Zwaar en tegelijk sexy. Een geur niet specifiek mannelijk of vrouwelijk, maar die jou laat zijn wie je bent. En die je stemming, zelfverzekerdheid en aantrekkingskracht versterkt. Zodra de frisse topnoten de aandacht hebben getrokken, nodigen de mysterieuze hartnoten uit tot een dieper ‘gesprek’, waarna de donkere basisnoten de verleiding compleet maken – voilà!’
