EEN LETTERLIJK PUUR NATUUR ORIËNTAALSE VERLEIDING
‘RUWE ZIJDE’
Jaar van lancering: 2011
Laatst aangepast: 17/10/19
Neus (en oprichter): Jessica September Buchanan
Na het platgeslagen parfumgepruttel van de laatste twee posts, tijd voor een geur die hopelijk iets meer met me zal doen. Dus grijp ik in mijn geurproefjesgrabbelton (categorie niche) en vis er Narcotic Flowers uit. Toeval, of wil een hogere macht (Moeder Natuur zelve?) me erop wijzen dat er ook nog bloemengeuren worden gemaakt die écht werken. En noem een geur Narcotic Flowers die, na ruiken, zijn naam niet waar lijkt te maken, than you are in real trouble.
Krijg nou wat. Ik maar denken dat 1000 Flowers een Amerikaans indi perfume house was, zit het nota bene in de hoofdstad van het Frans-klassieke parfum: Grasse. Ik zat er niet helemaal naast: de ‘neus-oprichter’ is Canadees van oorsprong en werkt en woont er al jaren.
Haar filosofie: sinds 2010 ‘authentieke luxe verkennen door geurervaringen met een evenwichtig en artistiek perspectief, met behulp van de beste kwaliteit grondstoffen (getest op zuiverheid en versheid) zorgvuldig gekozen zonder beperkingen van kosten, met gevoeligheid voor en respect voor de natuurlijke wereld’. Nou, dan zit je nu helemaal goed. En zijn adjectieven als authentiek overbodig; de vermelding dat ze alleen maar met de beste kwaliteit werken, eveneens.
Er zijn niet veel merken die durven te stellen dat ze niet op de kosten letten wat grondstoffen betreft (de meeste merken passen dit voornamelijk toe op de presentatie; in negen van de tien gevallen zonde van het geld). Maar wat zegt dat: niet op de kosten letten? Wat zijn de afwegingen?
Ook onderdeel van de filosofie: ‘Alle geuren worden in eigen huis samengesteld, in kleine hoeveelheden geproduceerd en in ons Grasse-atelier gebotteld. Alle geuren worden gemengd in een basis van 100 procent gecertificeerde organische Franse graanalcohol’.
WAT NARCOTIC FLOWERS IK EIGENLIJK?
Inspiratie: ‘Nachtgeurende bloemen die bloeien achter de ommuurde tuinen in de oude stad van Grasse’. Ik ben er vaak geweest, maar volgens mij groeien en bloeien de voor parfums geteelde bloemen juist in de velden rondom Grasse. Of vergis ik me nu?
Dat neemt niet weg dat we met een bijzondere geur vandoen hebben. Waarom? Door de ongebruikelijke combinatie van ingrediënten – ‘het kan dus nog wel’ – met gevolg dat de über-klassieke mix van jasmijn, oranjebloesem en roos hun sensuele boeket op een donkere, duistere manier versterkt zien. Dat komt op de eerste plaats door de toevoeging van tuberoos: maakt de bloemencombi nog zwoeler. Ook origineel: osmanthus, die geeft aan het bloemenfestijn een zwoel-fruitige ondertoon (denk abrikoos vermengd met rozijn).
Maar het opvallendste is het gebruik van alsem (absint) die als het ware de opmaat is voor de basis: donker, wrang en kruidig waardoor de amberbasis (patchoeli, cederhout, vanille) anders uitpakt dan gewoonlijk. En de bloemen worden hierin meegezogen. Dat wordt nog eens versterkt door opoponax, cistus labdanum en ambrette: ook donker, aards, kruidig-groenig, bijna ruw maar toch met een lichtzoete ondertoon die sierlijk aandoet, maar dan anders.
Niet zoals we dat kennen van klassieke oriëntaalse geuren – denk Shalimar, denk Youth Dew, denk Opium. Narcotic Flowers is namelijk minder glad en voluptueus. Ofwel, in plaats van zijde ervaar je ruwe zijde. Narcotic Flowers schuurt als het ware aan tegen het cliché van oosterse verleiding. En dat komt natuurlijk ook doordat de geur is opgebouwd uit louter natuurlijke ingrediënten. Dan zijn de mogelijkheden weliswaar beperkt, maar brengen je wel dichterbij een puur natuur-ervaring en wat de natuur ‘uit zichzelf’ tot stand kan brengen, zonder toevoegingen.
De een vindt het zaligmakend, de ander wordt per direct misselijk als die bij het passeren van een coffeeshop wordt getrakteerd op een wolk van wiet/cannabis/marihuana/hennep/ hasjiesj kringelend uit tevreden opgestoken stickies. Ik behoor tot de laatste categorie – krijg er direct scheurende koppijn van.
Mark Buxton vertelde mij ooit in 2014 tijdens de presentatie het boek Famous City Amsterdam (waarvan de opbrengst ging naar de non-profit stichting gelijknamige stichting voor kankeronderzoek) dat in de geur die hij speciaal voor deze gelegenheid had gemaakt – Amsterdam – ook cannabis zat, want daar associeert hij de hoofdstad direct mee (hij is niet de enige). Niet de echte cannabis, maar een combinatie van bergamot- en zwarte bes-moleculen (en nog een ingrediënt die me maar niet te binnen wil schieten). Met een effect dat voor mijn gevoel heel dicht in de buurt van de real stuff komt.
Járen geleden toen het begrip niche geleidelijk aan in mijn hersenen begon door te sijpelen – wil zeggen: ik naam het voor notie aan; deed er niet echt veel mee – ontdekte ik 1920. Ik was toen ‘best wel’ onder de indruk, want ik rook meer dan ik gewend was. Wat dan?
Net zoals 1920 komt die zeer natuurlijk over, maar dan niet zozeer extremer maar eerder intenser, wat natuurlijk eigenlijk hetzelfde is. Alleen staat intenser in mijn beleving meer voor verfijning, terwijl extreme meer marketing driven is.
Ik schrijf dit verhaal op de dag die is aangekondigd als de laatste mooie van het jaar (15 september 2019). Aangezien het klimaat op alle vijf continenten en de zeven wereldzeeën de laatste tijd zich anders ‘gedraagt’ dan we gewend zijn, zeg ik: ‘Zeg nooit nooit.’
Misschien komt Musc Shamal meer tot leven als je de betekenis weet; zo wordt de hete, droge noordwestelijke wind genoemd die ‘s zomers over de Perzische Golf suist en vaak zandstormen veroorzaakt. Past dus perfect in het plaatje van duizend-en-een-nacht. Musc Shamal is helemaal van deze tijd. Wil zeggen: het accentueert de poederige noten van musk, maar voorkomnt dat die clean en schoongewassen overkomt.
Als contrast is er Orangerie Venise: een echte fantasienaam, want tijdens mijn bezoeken aan de dogestad heb ik er nooit een gezien. Kan natuurlijk komen doordat Giorgio Armani over betere contacten beschikt – ik vermoed dat bij de vele stadspaleizen orangerieën zijn gebouwd. Dit lees ik op 
De ‘ware’ nicher haalt waarschijnlijk zijn neus er inmiddels voor op, maar Geurengoeroe niet. Hij vindt Etro nog steeds een uitstekend, interessant en aantrekkelijk merk. Geen aanstellerij, de inspiratie meestal gelieerd aan de wortels van het bedrijf en de geuren zelf: klasse, uitgebalanceerd.
De naam doet me direct denken aan een geur die ik ‘altijd’ abusievelijk verkeerd schreef: het was dus niet Splendour, maar Splendor (1998) van Elizabeth Arden. Maar volgens mij is met ou de juiste schrijfwijze. Zou daarom deze ‘splendid’ Arden niet zijn aangeslagen?
Vervolgens: ‘De eerste noten geven onmiddellijk een mix van groene stengels, gele bloemen, koele lucht en warm licht vrij’. Dat ervaar ik dus niet: groen. Ook gelukkig niet een frisse opening. Je ziet direct in de bedoeling van de geur: een fluweelachtige sensatie van bloemen, een diffuus boeket opgeroepen met oranjebloesem (absoluut), sambacjasmijn en natuurlijk mimosa (absoluut) waar een warme wind voor luchtigheid zorgt (hedione).
