KOALA ZOÖLOGIST
OUDH INFINI DUSITA
& ANDERE GEPARFUMEERDE GEDACHTEN
Terwijl het oliebollenbeslag aan het rijzen was, werd ik overvallen door een soort van geluk: het viel me op dat ik de gist duidelijk rook én het sap van de gewelde rozijnen en krenten (terzijde: heb ook nog stukjes peer, appel, dadel en bigarreaux toegevoegd). Je moet weten: ik heb volgens mij een bijzondere vorm van covid: niet long, maar slow. Very slow.
Alles gaat langzamer, snel moe, maar vooral grieperig gecombineerd met een aanhoudende voorholte-ontsteking. Toch maar naar de dokter, die gaf me neusdruppels die ‘verder gaan’ dan Otrivin. Ze zei na mijn gedoseerde litanie: ‘Duurt wel een week voor je het effect merkt’. En verdomd: ‘She was right’. En verdomd, de overige klachten zijn ook op de achtergrond verdwenen.
Om me ervan te vergewissen dat mijn reukrenaissance niet tijdelijk was, snelde ik naar mijn atelier. Keek tevreden rond en pakte lukraak twee monsters uit mijn ‘nog-ruiken’-doosje. Koala van Zoologist (2020) en Oudh Infini (2016) van Dusita.
Grappig, of treurig zoals je wilt, deze twee geuren zijn voor mij bijna symbolisch voor de uit de hand gelopen parfumbusiness. Zoologist vind ik een typisch voorbeeld van te ver doorgevoerde marketing. Idee vóór de invulling. Verkeerd, nee, maar voor mij toch een te hoog gagdet-gehalte. Mooie illustraties, maar je kunt niet elk dier uit de maar in schrikbarend tempo steeds afnemende ‘wilde’ fauna vatten in een geur.
Ik bedoel, bij dieren is mijn eerste associatie niet van ‘hoe kun je die olfactorisch interpreteren?’ Doe je toch ook niet met vliegvelden, kunstenaar-ateliers en historische figuren? Oeps, even vergeten – dus wel.
Natuurlijk is Koala een goede geur zoals er nu honderden goede geuren worden gemaakt. Alleen met het gevaar dat ze in de oceaan van overdaad verdwijnen, omdat je als niche-geïnteresseerde niet alles kunt ruiken – uitzonderingen daargelaten. Door deze olfactorische overvloed, is de kans groot dat parfums die ‘er echt toedoen’ niet geroken worden door ‘echte liefhebbers’ – wil zeggen: geurgenieters die zonder snobappeal parfum als kunstvorm zien en los van de pump en circumstance, creaties beoordelen op ware merites en originaliteit (weliswaar een steeds moeilijk wordende uitdaging).
Soort van leuk: de geur heeft een Nederlandse link, want samengesteld door Spyros Drosopoulos. Indruk: de opening heeft een aangename lichtheid, aangestuurd door de heldere opening van eucalyptus en dennenboom (gelukkig het ‘sauna-gevoel’ ontstijgend). De mimosa lijkt te verdrinken in de gelaagde donkerte van het hart; een mix van zwarte thee, vetiver, wierook, specerijen (en geranium).
Moeilijk om ze ‘stuk voor stuk’ te determineren, maar de zwarte thee nijgend naar oud en wierook bepalen de toon. De geur landt zacht: een beproefde combi van musk, sandelhout, eikenmos, amber en vanille. Maar is dit nu een koala? Dit dier kun je door zijn hoge aaibaarheids-factor ook vanillezacht-boudoir interpreteren. Of met een vieze leer-chypre met ‘vacht-effect’ – had ook zo maar gekund.
Oudh Infini van Dusita. Weliswaar uit 2016, toch symboliseert deze geur voor mij het copy & paste-idee dat de parfumwereld gevangenhoudt in zijn zelfgenoegzaamheid. Elke geur wordt gepresenteerd als een nooit van tevoren ondergane ervaring, die, dikke doei, toch gewoon inwisselbaar is. Niet erg, maar zeg het gewoon.
Ook hier weer: goede geur. En leuk dat oud (uit Laos – chic hoor!) een keer wordt gelinkt aan oranjebloesem. Geeft het adelaarshout een merkwaardige opwaartse lichtbloemige ondertoon, die door het oudh niet de kans krijgt om haar frisse noten te ontplooien. Precies gestopt op het juiste moment. Hierachter schijnt een roos te bloeien, die ik niet echt waarneem (gelijk de zonet bovengenoemde mimosa). Komt ook hier door de overdonderende presentie van de basis: een smeuïge, lichtjes gourmand, melange van vanille, musk en – grrrrrr – civet.
Check dubbel check: in de zin van ruik ik echt wel weer ‘op zijn ouderwets’ avant le ‘slow covid’? Ik pak even mijn vintage Petite Chérie (butterfly bottle-versie) van Annick Goutal uit 1998. Is-ie nog wel goed? Yes indeed. Godomme, die mix van groene noten en ‘beschaafd’ fruit (peer, perzik) zonnig-onschuldig verfijnd door een licht stralende roos… heerlijk. Wat een harmonieuze onschuld. 25 jaar geleden alweer. Je zou bijna fragrance-frustrated zeggen: ‘Zo worden ze tegenwoordig niet meer gemaakt!’
Nieuwjaarsadvies: koop niet te veel geuren, of kijk eens op mijn Marktplaats-pagina. Ben een soort van opruiming aan het houden. Loopt lekker. You never know. Voor 2024: Eine heile Welt, alhoewel ik het somber inzie. Nu oliebollen bakken en verder luisteren naar de negende symfonie van Anton Bruckner door het Filharmonisch Orkest van München onder leiding van Sergiu Celibidache. Geen troost, eerder berusting, zonder optimisme uit het oog te verliezen. Proost & Santé! Doe er wat mee!
Ik schrijf dit verhaal op de dag die is aangekondigd als de laatste mooie van het jaar (15 september 2019). Aangezien het klimaat op alle vijf continenten en de zeven wereldzeeën de laatste tijd zich anders ‘gedraagt’ dan we gewend zijn, zeg ik: ‘Zeg nooit nooit.’
Misschien komt Musc Shamal meer tot leven als je de betekenis weet; zo wordt de hete, droge noordwestelijke wind genoemd die ‘s zomers over de Perzische Golf suist en vaak zandstormen veroorzaakt. Past dus perfect in het plaatje van duizend-en-een-nacht. Musc Shamal is helemaal van deze tijd. Wil zeggen: het accentueert de poederige noten van musk, maar voorkomnt dat die clean en schoongewassen overkomt.
Als contrast is er Orangerie Venise: een echte fantasienaam, want tijdens mijn bezoeken aan de dogestad heb ik er nooit een gezien. Kan natuurlijk komen doordat Giorgio Armani over betere contacten beschikt – ik vermoed dat bij de vele stadspaleizen orangerieën zijn gebouwd. Dit lees ik op 
Ben ik nou een verwend nest? Eis ik te veel van geuren in vergelijk met diegenen waarvoor mijn alter ego Geurengoeroe het allemaal doet? Moet ik mijn verwachtingen niet bijstellen, terugvoeren naar de tijd toen ik als een jong en dartel bokje debuteerde in de wereld van het parfum?
Dit spookt dus allemaal door mijn hoofd bij het ruiken van Champaca en Osmanthus. Beide in hun pure staat prachtige bloemen met een eigen, duidelijke signatuur. De eerste (exotisch, zoet, een mix tussen jasmijn en ylang-ylang met een lichtgroen randje) ruik je minder in geuren dan de tweede (bloemig-zoet, zwevend tussen rozijn en abrikoos in haar zuiverste vorm, in ‘verdunde’ versie helder, zonnig en ‘open’).
Niche is mainstream geworden. Alleen moet de mainstreamconsument dit nog ontdekken. Niet zo makkelijk gezien de meeste leveranciers ook doorsneegeuren produceren die verkocht moeten worden. Dat lukt meestal wel als die promotioneel goed ondersteund worden. En dat doen Chanel, Dior, Givenchy, Yves Saint Laurent en Giorgio Armani vooral rondom de feestdagen.
En voor dit probleem plaatst Boucheron je nu ook. Als een van de laatste mainstream luxe parfumhuizen, presenteerde het dit jaar zijn kijk op niche, terwijl ook Quatre Intense (2016) en Quatre Absolu de Nuit (2017) op de plank staan te pronken. Naam: La Collection. Inspiratie: ‘De erfenis van Boucheron’ en zijn ‘wereldwijde zoektocht naar, jacht op edelstenen’. De namen: Ambre D’Alexandrie, Iris de Syracuse, Néroli d’Ispahan, Oud de Carthage, Tubéreuse de Madras en Vanille de Zanzibar. Leuk om ingrediënten te koppelen aan historisch vergane en bestaande steden met een voor velen nog mysterieus aura. Bekt lekker.
De lady- en mannenkiller onder de bloemen doet in Tubéreuse de Madras recht aan haar status. Vol, boterachtig, smeuïg. Oranjebloesem garandeert dat de tuberoos niet zwicht onder haar eigen overrompelende gewicht, geeft een ‘open lucht’-idee aan het geheel van de compositie.
Zing mee met een Kwik-, Kwak- en Kwekstem: ‘Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk was ik nooit…’. De reden: kreeg een geur waarvan ik dus helemaal van dattum dus word: Oriza Aciduliné. Was een cadeau van 
Nou, misschien een eau de toilette-functie. No problem, met dien verstande dat je dan very regelmatig moet sprayen gezien de concentratie nóg lichter is dan een eau de cologne. Hoe leuk ik is dàt! Oriza Aciduliné komt voor mij als geroepen. In de zin van erg handig nu gezien de geurdepressie (achtervolgt me als de schaduw van een dreigende storm-op-komst-wolk) waarin ik zit. De reden: zal je waarschijnlijk zelf ook wel weten, of zelf voelen: er verschijnt gewoon teveel. Hoe leuk is dat nìet!
WAT ORIZA ACIDULINÉ IK EIGENLIJK?
Wel, daar ging ik, voor de gelegenheid verkleed als een nondescript burger… Bij de Di-drogist bijna om de hoek hadden ze er nog niet van gehoord. C’est pas vrai! Dan Delhaize, ongeveer een kilometer verder. Daar wel: stond zelfs een tester. Wordt blijkbaar gewaardeerd: ik pakte het laatste exemplaar € 7,99. Krijg je 100 ml voor. Heb het bonnetje bewaard en stuur dat natuurlijk naar de producent. Was getekend en met vriendelijke groet Geurengoeroe. En ik heb eigenlijk al weer te veel betaald, gezien de acties op internet.
Maar, we kunnen er van uitgaan dat de neus geen enkel druppel pure oud-essence heeft gebruikt. Is ook niet nodig. Dat bewijst 
Normaal gezien ben je trots op je vakkundige achtergrond, vermeld je de adressen waar je de fijne kneepjes van het vak onder de knie kreeg, trots op je curriculum vitae. Dat klinkt vertrouwd en professioneel als je voor jezelf begint.
Ook hier geen namen – ook hier wellicht bescheidenheid en/of discretie. Dat dan weer wel: om zijn creaties meer luister te geven Nabile ‘associates them with the jewelry of Peter Lang, who himself works with celebrities such as Nicole Kidman, Kylie Minogue, Pink and Beyoncé Knowles’. Maar dit is meer een indirecte link. Zoiets als zeggen dat je Beyoncé kent omdat de dochter van je buurvrouw bij haar interieurverzorgster is.
De hoofdrolspeler – de lelie – detecteer ik niet echt. De gardenia (foto) wel, maar zeer minimaal. Het is eerder een warm, meer diffuus bloemenkantwerk. De afronding maakt het geheel nog zachter, maar indringend door minder patchoeli en meer sandelhout. Nu het merkwaardige: langer op de huid lijkt alsof de opening nog een keer als een briesje door het kantwerk van bloemen blaast.
GEURENGOEROE 