GEURENALFABET N

NARCOTIC VENUS NASOMATTO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 21, 2023
Geplaatst in: GEURENALFABET N, NICHE. Een reactie plaatsen

TE HOGE VERWACHTINGEN

MOOI-ELEGANT, ALLEEN GEEN ‘G-SPOT’-EFFECT

Op verzoek van een lezer – bekend bij de redactie ;-> – bespreek ik deze geur. Ik lees op de site van Nasomatto: ‘De geur is het resultaat van een zoektocht naar de overweldigende verslavende intensiteit van de seksuele kracht van de vrouw’.

In 2007 kon je dat nog zonder problemen noteren. Dat ligt nu – na Metoo, na de identiteits- en inclusiviteitsrevolutie en de daaruit voortvloeiende woke-beweging – allemaal net iets gevoeliger.

Kun je eigenlijk wel stellen dat de queeste van Alessandro Gualtieri – de man achter het parfumlabel – erg rolbevestigend is. En los daarvan: voor mij is tuberoos – met het veronderstelde vermogen om seksuele kracht op te roepen en daardoor hoofdrolspeelster in deze geur – niet typisch vrouwelijk. Mannen met lef dragen hem ook. 

Eerlijk gezegd ik ben beetje uitgetuberoosd met name sinds de opleving van tamme interpretaties verkocht als ‘gedeconstrueerde’ tuberoos – zoals Bloom van Gucci (2017), Mutiny van Maison Margiela (2019) en nog een paar die me niet te binnen willen schieten. Dan wordt het iets moeilijker deze geur eerlijk te beoordelen. Moet ik dus proberen de inmiddels ingekorte naam Narcotic V vanuit zijn lanceringsjaar met terugwerkende kracht bekijken. 

Dan zijn er voor mij vóór 2007 drie parfums die ik voor mijn gevoel mee moet meenemen: Fracas van Robert Piguet (1949), Tubéreuse (uit 1984 en de allerheftigste tuberoos ever ook wel bekend als the G-spot perfume) van Annick Goutal en Tubéreuse Criminelle (1999) van Serge Lutens. Tja, daarbij vergeleken is Narcotiv V een muurbloempje een ‘vergeet-me-welletje’. Had ik eigenlijk niet verwacht. Ik heb diverse keren in de loop der jaren aan Gualtieri’s geuren geroken en heb er geloof drie besproken. In mijn herinnering is hij een krachtpatser die de grenzen van het olfatorisch onbetamelijke opzoekt, maar iets weerhield me om me echt in hem te verdiepen.

De naam. Nasomatto betekent rare neus. En dat vind ik even erg als Lady Gaga, I Hate Perfume en A Lab on Fire. Het heeft iets anarchistisch, tegen de stroom in, wetende dat je tegelijkertijd wel afhankelijk bent, toch bevestiging/erkenning zoekt van/bij hetgeen je bekritiseert: de ‘standaardneus’, een ‘Lady Selfconfident’, de ‘I Love Perfume-persoon’ en een gewoon werkend laboratorium (met brandverzekering). 

Ik snap de geur helemaal: de groenige lichte opgefriste opening die overgaat in een witte bloemenextase waarbij de tuberoos vanzelfsprekend alle aandacht opeist die daarna langzaam verdwijnt in een bedje van hout en musk. Zonder jasmijn en oranjebloesem geen klassieke tuberoos. Ruik je vol. De lelie ontgaat me.

Maar ik had gezien Gualtieri’s reputatie meer verwacht: een tuberoos in overdrive richting hallucinerend. Maar misschien verlang en eis ik inmiddels te veel – kan ik hetgeen ik wil ruiken, een neus niet waarmaken, blijken er toch limieten aan wat je kunt ruiken in de parfumwereld. In mijn gedachten rook ik bij Narcotic V, Tubéreuse 3 Animale uit 2010 van Histoires de Parfums – maar dan nog erger. Narcotic V heeft voor mij meer overeenkomsten met de eerste geur van Michael Kors (2000).

In hetzelfde jaar dat Narcotic V verscheen, was daar ook het heerlijke Tuberose Gardenia uit de Private Collection van Estée Lauder – romig, smeuïg en intens. Schiet me net te binnen: geflopperdeflopt en door de hoeveelheid geuren die het lanceert niet meer serieus genomen, maar die van Reminiscence – White Tuberose (2014) uit het inmiddels gesloten boek Histoire de Fleurs – was ook bepaald ‘niet verkeerd’.

NEROLIA VETIVER GUERLAIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 11, 2022
Geplaatst in: GEURENALFABET N. Een reactie plaatsen

GUERLAIN: WAKE, WOKE UP! 

SÓ NINETIES: AQUA ALLEGORIA IS VOOR DE VROUW

REFILLABLES: ALLEEN 200 ML – ZO KAN IK HET OOK!

Mooie buitenkant

Kniesoor (deel 1) die erop let, maar toch: het lijkt bij Guerlain soms of ze meer tijd aan de buitenkant besteden dan aan de inhoud. Een dingetje waar de hele parfumindustrie trouwens in excelleert. Voorbeeld: Aqua Allegoria. Ik was in de Bijenkorf voor Nerolia Vetiver (waarover later meer). Trouwens, volgens mij ben ik gedumpt door de pr-afdeling – maar dat is wéér een ander onderwerp. 

Zie ik dat de emballage wéér is veranderd: elke geur heeft als rand langs de boven- en onderkant van de verpakking een kleurcode (die waarschijnlijk overeenkomst met de soort van geur, lime bij Nerolia Vetiver). Dit extra ‘versiersel’ staat dan naar mijn idee haaks op hun progressieve beleid (inmiddels door de meeste parfumhuizen conform de wens van de consument/maatschappij aangehangen) dat op het volgende neerkomt: de footprint/impact op het milieu van hun producten moet zo minimaal mogelijk zijn. Tóch is voor elke kleurband op de verpakking van iedere Aqua Allegoria een extra verfbad/handeling gebruikt zeg maar. En feitelijk onnodig. En dus een extra belasting/footprint. Kniesoor (deel 2): hoe serieus moet je dergelijke goede intenties nemen? Of wordt op de burelen niet doorgedacht over wat voor een consequenties beslissingen hebben.

Kleurcode overeenkomend met de geursoort

Nu de inhoud: Nerolia Vetiver. Zei je lange tijd Guerlain en mannen, dan dacht direct je aan een van hun ‘heritage-klassiekers’: Vetiver (1959). Een creatie met legendarische status die trouwens tijdens een kleine vetivergolf verscheen, waarvan de versies van Givenchy en Carven getuigden. Ik heb geloof ik, vier flacons leeggegoten en -gespoten. Toen de geur in 1999 werd ‘geherfomuleerd’ haakte ik af (als ‘troost’ nam ik Vetiver van Etro: nog niet besproken tot mijn stomme verbazing). Ik heb begrepen dat Guerlain zijn recente versie zo goed mogelijk naar de oorspronkelijke versie heeft teruggebracht – waarover later meer. By the way Vetiver Extrême uit 2007 was pas mal – de tot laatste druppel gebruikt.

Ik probeerde Nerolia Vetiver eerst bij de ‘gratis spuiten’-wand (waar me dus die verpakkingsverandering opviel). Tja, zet de klassieke vetiver uit je hoofd, of beter gezegd: verban hem. Wat ik dacht, wordt op de Guerlainsite bevestigd: Aqua Allegoria valt nu in de categorie vrouwengeuren. En ik maar denken dat de parfum/modehuizen de aanjagers van de ‘beyonder gender’-, dan wel ‘fluidtrend’ zijn. In makkelijk Nederlands: geuren doen niet aan genderdiscriminatie. Vijf jaar geleden zou ik nou geslachtdiscriminatie hebben geschreven – is de woke-mens in mij opgestaan?

Aryan van de Bijenkorf

Daarna bij de Guerlain-counter – waar de professionale Aryan mijn kritiek beleefd-geamuseerd aanhoorde. Ze deed me wel een leuk layer-voorstel op mijn rechterhand: Encens Mystique met de klassieke Vetiver. Mooi hoor, een vetiver die warm wordt en gaat ‘roken’.

Nerolia Vetiver is zomers, makkelijk, inwisselbaar, maar heeft het Guerlain-gen niet in zich. De omschrijving op de site: ‘De bloemige uitstraling van Calabrische neroli, vetiver en verfrist door basilicum (sinds wanneer is dit kruid fris; ik denk eerder aan groen, gepeperd, kruidig), versmolten met een heerlijk vijgenakkoord’. En denk er stiekem een flinke scheut witte musk voor het cleane ‘katoen-effect’ bij.

De nadruk ligt meer op neroli (hier helder-fris en langhoudend) dan op vetiver. Dat klopt in naam dan weer wel, maar voorheen speelden de twee hoofdingrediënten in Aqua Allegoria gelijk spel, tenminste als daar sprake van was. Flauw om te zeggen: maar mannen hebben ‘inderdaad’ niks aan deze geur, terwijl daar bij zoveel voormalige Aqua Allegoria’s wel sprake van was. Je kunt ook denken: waarom is Nerolia Vetiver eigenlijk verschenen, want Guerlain had toch ooit Vetiver pour Elle (2004) een very frisbloemige geur zover ik me kan herinneren. 

200 ml zonder opsmuk

Teleurgesteld? Een groot woord. Maar wil je Nerolia Vetiver binnen Guerlain ervaren maar dan echt op ‘zijn Guerlains’, dan raad ik uit L’Art et La Matière Néroli Outrenoir (voor het friscitrus-bloemige effect), de Aqua Allegoria Nerolia Bianca of een van de klassieke colognes gelayerd met hun klassieke Vetiver – die in de huidige versie je weer vetiver laat ervaren zoals het hoort: droog, een fris-groene noot die groener, donkerder wordt, hooiachtig met een warme ondergrond. Een beetje Patchouli Ardent kan ook geen kwaad.

Nieuw, en volgens mij gaat dat uiteindelijk voor alle Allegoria’s gelden: in het kader van ‘footprint-free- fragrances’-trend is Nerolia Vetiver ook verkrijgbaar in een re-fill van (maar liefst) 200 ml waarmee je je lege 75- en 125ml-versie kunt vullen. De prijs volgens de Guerlainsite: € 145,00

Giorgio Armani doet hetzelfde met My Way. Andere concurrenten inmiddels wellicht ook. Maar dat is toch vreemd. Of laat ik het zo zeggen: ik kan me bijna niet indenken dat iemand de geur zó lekker vindt dat die bereid is om direct 200ml te kopen. Je kunt je voor hetzelfde geld ook afvragen: waarom in dit geval geen gewone abeille-flacon van 200ml gemaakt? Veel mensen vinden een extra grote flacon juist zo mooi in de badkamer/slaapkamer. 

En mag je de 200ml refill ook ‘gewoon’ kopen zonder te kunnen aantonen dat je al een 75 of 125ml hebt opgeconsumeerd? Ik kan me herinneren dat een vriendin van me – ja inderdaad http://www.parfumaria.com – ooit bij Skins Laren een refill van By Kilian wou kopen. Dat ging dus mooi niet door. Ze moest eerst naar huis om haar lege fles op te halen. Hoe vind je die? Snobisme en aanstellerij in de overtreffende trap. Ze had het gevoel of ze voor de douane stond. Haar reactie: ‘Dikke doei!’

AQUA ALLEGORIA 2021 GUERLAIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 26, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET A, GEURENALFABET F, GEURENALFABET N. Een reactie plaatsen

‘ANTIDEPRESSIVA OLFACTIVO’

FLORA SALVAGGIA, NETTARE DI SOLE 

Je hebt persberichten waarvan je na een paar seconden denkt: hoeveel marketinggemiep, parfumclichés en borstklopperij gelardeerd met vrijblijvende politiek correcte ‘social issues’ kan een mens verdragen? Je hebt persberichten waarvan je direct vrolijk wordt, die de liefde voor en kennis van het parfummetier combineert met ‘inlevingsvermogen’ – lees: woorden kiezen waardoor je de geur al vanaf je computerscherm kunt ruiken.

Laatste geldt dus voor het persbericht van Flora Salvaggia en Nettare di Sole. Wolken verdwijnen, zonnestralen verschijnen, je trekt erop uit, strekt je wat later uit op een groen tapijt en dan hoor je aldus Guerlain ‘het trillen van het hoge gras’. En dan: ‘Een ruisend geluid dat uit de verte lijkt te komen – afkomstig van een zwerm dansende bijen. De natuur huivert van vreugde.’ 

Dat wil je dus ruiken. Openen die flacon van Flora Salvaggia, en snel een beetje! Door de mistige druppels heen, ruikt je direct de filosofie van Aqua Allegoria (anno 1999), door Thierry Wasser (hoofdneus van Guerlain) nu verwoordt met: ‘Een tuin hoeft niet echt te bestaan om gebotteld te worden. Je een tuin verbeelden volstaat al om de creativiteit de vrije loop te laten. De mogelijkheden zijn eindeloos – de essentie Aqua Allegoria.’

Grappig: ik meen een zweem van groen te herkennen, van water, van gebladerte. Of wil ik het te graag herkennen, iets groens dat ‘in de verste verte’ neigt naar Herba Fresca (1999) en zo heerlijk-vanzelfsprekend geen geslachtsaanduiding heeft. Want dat is voor mij ‘toch wel’ het nadeel van de Aqua Allegoria-geuren: ze zijn in de loop der jaren zo über-feminien geworden, iets wat nog wordt versterkt wordt door de presentatie. Hoeft voor mij niet. Ook niet echt nodig. Als het dan moet, gooi wat aantrekkelijke mannen in de strijd genietend van Flora Salvaggia – made by Wasser.

In ieder geval, na dit soort van frisse groen, ruik je ‘langs de kant van de weg bloeiende wilde bloemen’ – letterlijke vertaling van Flora Salvaggia. Alleen worden die niet bij naam genoemd, behalve de jasmijn. Maar, even flauw doen, die groeien volgens mij waar ter wereld ook nergens meer langs landelijke wegen, of het moet boerenjasmijn zijn. Maar die ruik je dus wel de jasmijn, niet bedwelmend zoals Wasser beweert, maar eerder fris en luchtig – laatste wordt versterkt door oranjebloesem. Wasser het spijt me weer, maar niet sensueel. Was het maar waar. Ook hier eerder fris en luchtig.

Opvallend in dit geval: Aqua Allegoria kende ooit een sensuele oranjebloesem, maar dan in disguise: Flora Nerolia uit 2000 (heb de eerste schets daarvan ooit in Leiden geroken, persoonlijk uitgereikt aan mij door Jean-Paul Guerlain lui-même tijdens de presentatie van het eveneens niet aangeslagen Mahora).

De afronding is wat braafjes. Maar dat geldt tegenwoordig voor zoveel geuren die worden ingebed door witte musk – in Flora Salvaggia’s geval opgewaardeerd met een zweem van viooltje en iris. Dat geeft de geur een chic-prettig stemmend gevoel. En leuk voor de doorsnuivers: door het geheel ruik je af en toe iets waterigs-fris en dat is meloen.

En dan Nettare di Sole gemaakt door de ‘side kick’-neus van Thierry Wasser, Delphine Jelk. Voor mijn gevoel meer Guerlain, meer Allegoria. De reden: de opening. De typische strak-zoete frisheid van bergamot die als een ‘ijskoude bries over over het water komt aanwaaien’, waardoor deze Aqua Allegoria meer als een eau de cologne aanvoelt (en dus voor ook de man ‘geschikt’ is, tenminste als die van eau de cologne houdt). Vervolgens waait deze koele wind door een imaginair veld van magnolia (citroenfris van zichzelf), roos en sambacjasmijn waardoor die bloemen hun typische volle signatuur als het ware loslaten.

Goed getroffen door Guerlain: ‘Nettare di Sole is zalig zonder gourmand te zijn’. Gelukkig, want we hebben nu wel genoeg variaties op La Petite Robe Noire (2011). En dat ruik je op het eind goed; een mix van zoete en zonnige noten (vanille-amberachtig), en witte musk met ‘zonnewarmte’ als resultaat. Samen ruikt dat met een beetje fantasie naar honing.

Voor je het weet zijn je depressieve winterblues gekoppeld aan covid19-somberheid vervlogen en begin je spontaan, zomaar ineens te zingen… ‘Let me tell ya’bout the birds and the bees, and the flowers and the trees, and the sun up above, and a thing called love’.

UDEN OVERDOSE XERJOFF

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op februari 15, 2020
Geplaatst in: GEURENALFABET N, GEURENALFABET U. Een reactie plaatsen

GEMEENTE IN NOORD-BRABANT?

VOOR ARMANI-BOSSMANNEN KLAAR VOOR NICHE OP

Jaar van lancering: 2018

Laatst aangepast: 15/02/20

UDEN OVERDOSE 1Meine Ruhe is hin. En maar zoeken. En maar zoeken. Und finde es nirgendwo. Zelfs, terwijl me het toch een logisch startpunt lijkt, niet op de site van Xerjoff: de betekenis van Uden.

Brengt me direct op de gedachte: onderga je een geur anders als je de betekenis niet weet? En als je’m dan niet lekker vindt komt dat dan door je ‘onwetendheid’? Als de lieftallige ‘beauty-ambassador’ vervolgens je in de winkel ‘uit je dromen’ helpt, ga je’m dan begrijpen en dus lekkerrrdrrrr vinden?

Draai het om: in hoeverre verhoogt ‘kennis’ het genot? Neem Nuit Blanche als naam van een geur. Letterlijk vertaald: witte nacht. Figuurlijk: slapeloze nacht (soms refererend aan seks; dat je daardoor de slaap niet hebt kunnen vatten). ‘Nou, mmm heeeeeeerlijk.’ Maar als je weet dat witte nachten ook een astronomisch fenomeen is 60 graden ten noorden/ten zuiden van de evenaar (van 11 juni tot 2 juli) waarin de nacht niet donker wordt?

‘Nee, lieftallige ‘beauty-ambassador’ doet me niks. Mag ik nog even Uden Overdose proberen?’ ‘Zeker, meneer, en moet u weten, de naam is waarschijnlijk genoemd naar een gemeente in Brabant, grappig hè? Ik wist wel welke geur ik zou kopen als cadeautje voor een Udenaar en/of Udense.’ ‘Lieftallige ‘beauty-ambassador’, als ík u nu zeg dat Uden in de Chaldeeuwse numerologie het cijfer 2 vertegenwoordigt? Lieftallige ‘beauty-ambassador’: ‘Gôh, crazy, dit ga ik aan de importeur vertellen!’

WAT UDEN IK OVERDRIVE EIGENLIJK?

Ik op de Xerjoff-site: ‘Let het moment vast, waarop de golven over de kustlijn komen, hun blauwheid smelt met de rotsen, verandert in schuim en keert terug naar de zee. Het moment waarop’… en vervolgens de opsomming van de ingrediënten: bergamot, citroen, gember, tabaksbloesem, koffie, amber en musk. Ik heb geen directe associatie met de zee, eerder loop ik door een duinlandschap te lopen, hoogzomer, met een zacht briesje aangevoerd door de zee, maar zonder zilt te zijn, gewoon zacht, huidstrelend. De mix dus van bergamot, citroen en gember, en die is er maar heel even met de nadruk op de eerste twee. Gember – had voor mij wat sterker gemogen zeker wanneer het een overdosisgeur betreft. Wat ik wel ruik, maar niet op de lijst zie: iets droogkruidig groen (denk: ‘verschroeide’ salie– en tijmstruiken).

Nicotiana_fragransOf is dat de tabaksbloesem (nicotiana fragrans)? Hoewel het technisch mogelijk is het parfum van de tabaksbloe(se)m te extraheren, wordt het – nog – zelden gemaakt. De geur wordt vergeleken met anjer maar dan een met frisse, beetje fruitachtige ondergrond. Nou, en dat kun je dus heel goed namaken in het parfumlaboratorium.

En nu ik het weet, meen ik een zoet spoor te bespeuren zwevend tussen bloem en fruit. Maar subtiel, of beter gezegd: moeilijk te detecteren omdat amber en musk de toon van Uden Overdose bepalen, die gelukkig verder gaat dan de link tussen zachtzoet-warm en huidsensualiteit. Komt door de prettige hooinoot die in de buurt komt van de klassieke barbershop. En toch, alle ingrediënten hadden van mij meer mogen schitteren – de geur valt toch in de Shooting Stars-collectie? Want het is Xerjoff en dus prettig geprijsd.

Uden Overdose is present maar beschaafd en heel klassiek. Perfect voor mannen die eens af willen van ‘al die’ intense Acqua di Giò pour Homme-interpretaties, de stap naar niche willen wagen. Want in de Privé-reeks van Giorgio Armani hoef je daarvoor niet echt aan te kloppen, die gaat sowieso met zijn laatste Privé’s meer en meer richting vrouw in plaats van genderfree en fluïd.

UDEN OVERDOSE 2

PEAU DE SOIE PHILIPPE STARCK

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 3, 2019
Geplaatst in: GEURENALFABET N, GEURENALFABET P, Uncategorized. Een reactie plaatsen

‘MANNELIJK’ HOUT’ OMRINGD DOOR ‘VROUWELIJK’ MUSK

HUID- OF AMBIANCEPARFUM?

Jaar van lancering: 2016

Laatst aangepast: 03/12/19

Neus: Dominique Ropion

PEAU DE SOIE PHILIPPE STARCK 2Was even uit de lucht. Waarom? Algemene overkoepelende gedachte bij de verschillende ‘minor issues’ die nu spelen binnen uit buiten de grenzen: welke kant gaat het met de wereld op, en aan welke kant van de geschiedenis wil Geurengoeroe eigenlijk staan?

En dan is er nog zoiets als Black Friday en Cyber Monday die het slechtste in de consument naar boven haalt. Als je als winkel niet meedoet, dan dag extra omzet, loopt zij/hij door naar de concurrent. Ook in de parfumerie, naar ik heb begrepen, speelt dit. En de ketens lokken al het hele jaar met zoveel procent kortingen, die als je erin verdiept vaak niet helemaal zuiver zijn. En ben ik natuurlijk drukdoende de definitieve biografie van Johan Cruijf Auke Kok te lezen.

Anyway, geen geur die op dit moment mijn echte aandacht heeft, dus naar mijn geurengrabbelton. Ik viste er Peau de Soie uit van Philippe Starck. Hij is een van de eerste ontwerpers die design ‘een gezicht’ gaf, het toegankelijk en hip maakte bij een groter publiek. Gedenk zijn klassieker die niet helemaal werkte, maar toch gloedje geil oogde in je net verbouwde keuken: de citruspers in de vorm van een komeet of was het nu een satelliet of raketlanceerbasis?

Peau de Soie stamt uit 2016 en is dus eigenlijk alweer een oudje. Het verbaasde me toen niet dat Starck ook in de geuren ging, vond het alleen een opmerkelijk late move gezien zijn carrière. Ik dacht drie jaar geleden: ‘Wie zit hier nu op te wachten?’ En op de andere vier: Peau de Nuit Infinie, Peau de Lumière Magique, Peau d’Ailleurs, Peau de Pierre.

Leuk als extra info: de moeder van Starck schijnt een parfumerie te hebben gehad. Met andere woorden: hij lanceert deze geuren niet als zijn zoveelste commerciële uitstapje moet je maar denken. Leuk als extra info: Starck vindt dat zijn geuren zijn gemaakt voor intelligente mensen en niet marketing driven. Nou, daar kun je een boom over opzetten. Doen we niet.

Hoe kijkt Starck naar geuren? Het antwoord: ‘Ik ben een man die gepassioneerd is door vrouwen, vooral mijn vrouw; ik ben gefascineerd door hun mysterie. Ik weet ook dat ik ze nooit zal begrijpen, dat schoonheid tussen mannen en vrouwen bestaat in het hart van een ongedefinieerde, paradoxale ruimte waar ze elkaar moeten vinden, moeten ze loslaten, om een beetje van hun vrouwelijkheid of mannelijkheid op te geven.

Over Peau de Soie in het bijzonder: ‘Een paradox, een parfum waarvan de vrouwelijkheid zich om het hart van een man wikkelt. Een parfum dat hecht en de ruimte onthult tussen, tussen het oppervlak en de kern, waar vrouwelijk mysterie wordt opgeroepen’. Okidoki.

We laten verder de ontwerper aan het woord. Oordeel na het beluisteren: is dit nou cliché? Welke vrouw wil zo aangesproken worden? Toch een beetje patronizing, of zie ik dat nu verkeerd, heb ik me al te veel laten meeslepen door de #metoo-beweging? Maar iets anders, wat hij zegt over de vrouw, kun je ook over de man zeggen – toch? En daarmee worden de geuren van Philippe Starck fluid – de nieuwe aanduiding voor beyond gender.

WAT PEAU DE SOIE IK EIGENLIJK?

Een huid als zijde, een parfum als zijde. Dat is natuurlijk niet nieuw. Remember Parfum de Peau (1986) van Claude Montana (waarvan onlangs een ‘vintage-versie’ werd gelanceerd: Peau Intense)? Een dergelijke omschrijving is natuurlijk zeer cliché-complimenteus voor de vrouw: ‘Je huid is zo zacht als zijde’. Het idee: een traditioneel mannelijk ingrediënt omwikkelen met een traditioneel vrouwelijk. Dus hout omringd door musk. Je kunt ook een boom opzetten of musk typisch vrouwelijk is. Ik trap af met: ‘Not!’

Over de geur zeg ik: ‘Yes!’ Want geslaagd. Na een spritz van citrusachtige noten ervaar je direct sterke, abstracte houtnoot die niet natuurlijk aandoet (geen oordeel, slechts een constatering) die heel geleidelijk wordt gewikkeld in musk. Het ingrediënt dat deze transitie mogelijk maakt is iris dat naast zijn poederige toon ook een zekere mate van hout in zich draagt.

Leuk, als je ervan houdt: de musk is niet clean, ook niet echt dirty, maar zo gedoseerd dat je merkt dat Peau de Soie geen ketengevalletje is. En wat de geur niet doet, en vaak wel gebeurt om de finish die extra zijdezachtheid te geven; het toevoegen van warme ambernoten geleid door vanille. Het hout blijft hierdoor ademen, smeult niet.

Maar toch, de geur is ook een soort van saai. In de zin van het klopt, is ‘lekker’ maar wordt niet echt spannend, verrast niet. Iets wat ik wel verwacht van een Starck-geur gezien zijn subversieve kijk op design en de wereld. Ik moet eerder aan een ambiance-, dan aan een ‘huidparfum’ denken in een chic hotel ingericht door… ja, die dus.

Het is in dit geval meer een kwestie van de naam Philippe Starck kennen en daardoor geïnteresseerd raken. Want, de gemiddelde bezoeker van een nicheparfumerie is volgens mij op zoek naar andere namen. Alleen zij/hij kan ook thuisblijven gezien Peau de Soie ook te koop is bij www.bol.com (onderdeel van het Albert Heijn-concern).

PEAU DE SOIE PHILIPPE STARCK 1

NARCOTIC FLOWERS 1000 FLOWERS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 17, 2019
Geplaatst in: ECO, GEURENALFABET N, NICHE. Een reactie plaatsen

EEN LETTERLIJK PUUR NATUUR ORIËNTAALSE VERLEIDING

‘RUWE ZIJDE’

Jaar van lancering: 2011

Laatst aangepast: 17/10/19

Neus (en oprichter): Jessica September Buchanan

narcotic-flowers-1000-flowers-2.jpgNa het platgeslagen parfumgepruttel van de laatste twee posts, tijd voor een geur die hopelijk iets meer met me zal doen. Dus grijp ik in mijn geurproefjesgrabbelton (categorie niche) en vis er Narcotic Flowers uit. Toeval, of wil een hogere macht (Moeder Natuur zelve?) me erop wijzen dat er ook nog bloemengeuren worden gemaakt die écht werken. En noem een geur Narcotic Flowers die, na ruiken, zijn naam niet waar lijkt te maken, than you are in real trouble.

Krijg nou wat. Ik maar denken dat 1000 Flowers een Amerikaans indi perfume house was, zit het nota bene in de hoofdstad van het Frans-klassieke parfum: Grasse. Ik zat er niet helemaal naast: de ‘neus-oprichter’ is Canadees van oorsprong en werkt en woont er al jaren.

Haar filosofie: sinds 2010 ‘authentieke luxe verkennen door geurervaringen met een evenwichtig en artistiek perspectief, met behulp van de beste kwaliteit grondstoffen (getest op zuiverheid en versheid) zorgvuldig gekozen zonder beperkingen van kosten, met gevoeligheid voor en respect voor de natuurlijke wereld’. Nou, dan zit je nu helemaal goed. En zijn adjectieven als authentiek overbodig; de vermelding dat ze alleen maar met de beste kwaliteit werken, eveneens.

Er zijn niet veel merken die durven te stellen dat ze niet op de kosten letten wat grondstoffen betreft (de meeste merken passen dit voornamelijk toe op de presentatie; in negen van de tien gevallen zonde van het geld). Maar wat zegt dat: niet op de kosten letten? Wat zijn de afwegingen?

NARCOTIC FLOWERS 1000 FLOWERS 1Ook onderdeel van de filosofie: ‘Alle geuren worden in eigen huis samengesteld, in kleine hoeveelheden geproduceerd en in ons Grasse-atelier gebotteld. Alle geuren worden gemengd in een basis van 100 procent gecertificeerde organische Franse graanalcohol’.

WAT NARCOTIC FLOWERS IK EIGENLIJK?

Inspiratie: ‘Nachtgeurende bloemen die bloeien achter de ommuurde tuinen in de oude stad van Grasse’. Ik ben er vaak geweest, maar volgens mij groeien en bloeien de voor parfums geteelde bloemen juist in de velden rondom Grasse. Of vergis ik me nu?

Dat neemt niet weg dat we met een bijzondere geur vandoen hebben. Waarom? Door de ongebruikelijke combinatie van ingrediënten – ‘het kan dus nog wel’ – met gevolg dat de über-klassieke mix van jasmijn, oranjebloesem en roos hun sensuele boeket op een donkere, duistere manier versterkt zien. Dat komt op de eerste plaats door de toevoeging van tuberoos: maakt de bloemencombi nog zwoeler. Ook origineel: osmanthus, die geeft aan het bloemenfestijn een zwoel-fruitige ondertoon (denk abrikoos vermengd met rozijn).

Maar het opvallendste is het gebruik van alsem (absint) die als het ware de opmaat is voor de basis: donker, wrang en kruidig waardoor de amberbasis (patchoeli, cederhout, vanille) anders uitpakt dan gewoonlijk. En de bloemen worden hierin meegezogen. Dat wordt nog eens versterkt door opoponax, cistus labdanum en ambrette: ook donker, aards, kruidig-groenig, bijna ruw maar toch met een lichtzoete ondertoon die sierlijk aandoet, maar dan anders.

Niet zoals we dat kennen van klassieke oriëntaalse geuren – denk Shalimar, denk Youth Dew, denk Opium. Narcotic Flowers is namelijk minder glad en voluptueus. Ofwel, in plaats van zijde ervaar je ruwe zijde. Narcotic Flowers schuurt als het ware aan tegen het cliché van oosterse verleiding. En dat komt natuurlijk ook doordat de geur is opgebouwd uit louter natuurlijke ingrediënten. Dan zijn de mogelijkheden weliswaar beperkt, maar brengen je wel dichterbij een puur natuur-ervaring en wat de natuur ‘uit zichzelf’ tot stand kan brengen, zonder toevoegingen.

logo web

 

NEROLI ANIMALIS MAISON INCENS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 18, 2019
Geplaatst in: GEURENALFABET N, NICHE. Een reactie plaatsen

KNISPEREND, ‘ELEKTRISCH’, MINERAAL, GROEN, DORSTLESSEND, WARM

CLAIR-OBSCUR-COLOGNE

Laatst aangepast: 18/07/19

Jaar van lancering: 2016

Neus: Jean-Claude Gigodot

NEROLIE ANIMALIS 2En toen was het zomer en dus tijd voor lekker, knetterend vermaak. Voor mij is dat dan eau de cologne of een iets in die richting. En zo kwam ik uit op de geur waarover ik al regelmatig heb gesproken tijdens parfumpraatjes met www.parfumaria.com.

Hoe komt het toch dat je een bepaalde voorkeur hebt concerning geuren? Het cliché wil dat sommige geuren je in a whiff terug katapulten naar een gebeurtenis lang geleden plaatsgevonden. Ander cliché in relatie tot deze: het wordt eigenlijk alleen maar gekoppeld aan positieve herinneringen. Heb het eerder gezegd en herhaal het weer een keer: als je verkracht wordt onder een bloeiende amandelstruik dan gaat deze associatie beheurlijk mank.

Zover ik weet heb ik tijdens mijn jeugd nooit iets van de bittere oranjebloesem geroken. Ik snuffelde wel eens aan de Boldoot-cologne van mijn oma van moeders kant, maar dat kan het niet geweest zijn. En trouwens Oma van Onna heeft me tijdens mijn prille jaren een paar keer behoorlijk gemept met een van haar slippers (was het nu de rechter of de linker?)… en toch word ik gewoon blij, om niet te zeggen euforisch, als ik Neroli Animalis spray over mijn armen en in mijn nek.

Trouwens, ik werd onlangs weer eens gewezen over de cologne-onwetendheid die heerst bij veel noordelingen. Mijn oudste broer die al dertig jaar in Nieuw-Zeeland woont was onlangs een week bij mij te gast in mijn vrijwillige verbanningsoord Gees. Het was warm en dus stonden her en der in huis op strategische plekken enkele flacons opgesteld van mijn eigen gemaakte eau de cologne genoemd re-cologne.

Een mix van 77 verschillende versies variërend van supermarktkoopjes (Bien-Être, DelHaize, Thomas) tot de meer verfijnde (zoals Guerlain, Hermès, Oriza L. Legrand). Hij zag me sprayen en ‘begreep’ het niet. Toen ik hem de sensatie uitlegde en hij het zelf ook deed, zag ik hem ‘opfleuren’. Ja, inderdaad dat is fris en lekker. En vroeg of hij een flacon mocht hebben. Mocht, alleen vergeten te geven. Sturen we alsnog op.

WAT NEROLI ANIMALIS IK EIGENLIJK?

NEROLI ANIMALIS 1Anyway, met Neroli Animalis heb je een eau de cologne in eau de parfum-concentratie. Op de site van Maison Encens wordt de geur omschreven als een ‘clair obscure’. Ofwel, spelend met licht en donker.

Klopt. Eerst een overload ‘licht’, denk citroen – geel, zuiver, scherp, fris. Dan een scheutje oranjebloesem bliksemsnel gevolgd door neroli. Heerlijk, want exact zoals neroli hoort te zijn: honingzoetst, metaalachtig met groene en pittige facetten. Het duurt een tijdje voor de geur zijn ‘obscuriteit’ bereikt. Want tussen het ‘licht’ en de ‘duisternis’ neem je een mooie bloemennoot waar. Subtiel, maar detecteerbaar, geranium. Voor het houtige, groenige aspect wordt dat andere extract van de bittere sinaasappel gebruikt: petit grain.

Eigenlijk is obscuur in Neroli Animalis een warme onderstroom. Opgeroepen met vanille-infused amber, een subtiele injectie van milky-rokerig benzoïne en ambergris. Laatste verklaart ook de marine-achtige noten. Alsof de ‘neroli-bloesems’ op hun hoogtepunt van bloei in een tropische zee vallen. Animaal wil ik het noemen. Maar kan me indenken dat sommigen vinden dat de geur naar ‘pippi de chat’ (kattenpis) stinkt, iets wat vaak wordt beweerd wanneer de indolen van oranjebloesem en dus neroli worden benadrukt.

Wat ik dan weer niet snap: mijn partner zei toen ik de geur voor de eerste keer had opgespoten: ‘Lekker die wierook!’ Zou hij stiekem de flacon en dus de naam van het merk hebben gezien? Want de associatie ontgaat me. Of zou hij de benzoïne er hebben uitgepikt? Zo zie je maar weer: bijna iedereen ervaart geur anders.

LOGO MAISON INCENS

NUDA IL PRVFOMO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 24, 2019
Geplaatst in: GEURENALFABET N, NICHE, Uncategorized. Een reactie plaatsen

EEN ‘ONBEGRIJPELIJKE’ GEUR, ECHT WAAR

Laatst aangepast: 24/04/19

Neus: Silvana Casoli

NUDA IL PROFVMOTja, jaren, maar dan ook jaren geleden vond ik het leuk om een merk erop te ‘betrappen’ dat de naam van hun nieuwste geur al eerder was gebruikt. Nu denk ik: ‘Laat maar’, en ben ik in een iets mildere bui, dan: ‘De nieuwe geurmarketeers ontbreekt het aan historisch besef’. Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds spontaan begin te briesen bij het horen van Joy (2018) van Dior – hup de gevangenis is, stelletje no-knowers, stelletje chique marketing parfumpooiers met als extra taakstraf: de benodigde jasmijn- en rozenblaadjes voor het recept van de echte Joy (van Patou) met de hand plukken. Stuk voor stuk. Zal ze leren…

Anyway, over reeds eerder gebruikte namen gesproken, bij deze Nuda (die als cadeautje tussen mijn bestelling bij www.parfumaria.com zat, waarvoor mijn dank, mijn grote dank, ik ben niet waardig enzovoort, enzovoort) verscheen voor mijn ogen die van Emanuel Ungaro. Effe checke: nee, dus. De geur heette Desnuda (uit 2001). Ik kan me daarvan herinneren dat deze geur een soort van niche-toets had door het feit dat bij de edp-versie een kwastje aan de flacon bevestigd zat waarmee je de jus over de ontklede huid kon strijken. Was een enorme flopperdeflop.

Anyway, Nuda als geur heb ik al eerder besproken, en wel die van Nassamoto uit 2010. Toeval of niet, uit hetzelfde jaar stamt ook die van Il Profvmo. Als je weet welke neus achter dit label schuilgaat dan weet je zeker dat Nuda zeer vrouwelijk wordt geïnterpreteerd. Ga maar na, een: ‘Afrodisiacum die stimuleert om van intimiteit te genieten die leidt tot extase en passie’. Tuurlijk. Iets dieper snuffelend op www voor deze geur, kom ik bij Olfactoria’s Travels (die ik een tijdje heb gevolgd) terecht. Wat blijkt? De vrouw achter deze site, heeft de stekker eruit getrokken – al sinds 29 oktober 2015. Vanwege a: een internettrol die haar stalkte, b: een ziekte en c: gewoon geen inspiratie meer, time to move on. Who’s next? Me? Katie Puckrick heeft haar neus ook al aan de wilgen gehangen.

SECOND SKINSilvana Casoli vermeldt ook nog dat ‘de inspiratie komt van de geur die alleen de huid van de vrouw kan uitademen in zijn staat van extase. Nuda wordt gedragen als een tweede huid (op de foto door Jennifer Lopez en dat op 49jarige leeftijd, tjonge, tjonge, hoe doet ze het toch)… Nuda werkt als de sleutel tot verleiding en persoonlijkheid. Zijn afrodiserende kracht komt van kruidenferomonen met een vluchtige structuur’.

WAT NUDA IK EIGENLIJK?

Lang geleden dat ik een geur heb geroken die zo vreemd en ‘onverklaarbaar’ op gang komt. Kan natuurlijk aan moi-même liggen, maar toch. Eerste indruk: deze geur heeft zijn uiterlijke verkoopdatum overschreden – niet meer goed. Tweede ‘gevoelsgolf’: haarlak van moeder – minispritsjes van aldehyden. En dan: iets met bloemen, iets met kruiden gelardeerd met veel zoetigheden, iets hout-poederachtig. En dan uiteindelijk: ‘Koffie, koffie, lekker bakkie koffie, jongens wie wil er een kop?’ Ik had er niet meer naast kunnen zitten. En dan moet je weten dat ik Nuda al twee weken lang achterelkaar op mijn rechterpols spray…

Dit zit er allemaal in: rode bes, braam, druif, gember, honing, iris, wijngaardperzik, opium, musk, eikenmos en pistache. Met deze wetenschap nog een keer opgespoten. Het rode fruit haal ik er echt niet echt uit. Ik bedoel: dat moet je direct in de opening ruiken. Ik herken rode bes in combinatie braam direct – wie niet inmiddels? Wel vanaf het begin de gember die met een beetje fantasie ondergedompeld is honing. Dat poederige? Is dat iris?

En dan, en dan? Heel veel musk die zich alleen heel horizontaal, heel plat manifesteert. En die wordt voor mij niet echt bosachtig (eikenmos). De druif (die in het echt niet echt ruikt) en zijn buur wijngaardperzik – die zouden toch voor een zoetige transparantie moeten zorgen. Niet op mijn huid. Om maar te zwijgen van de pistache. Ik bedoel, dit ‘nouvel gourmand’-ingrediënt moet je toch ruiken, is toch een echte aandachtstrekker. Die werd opgevoerd in Guerlains La Petite Robe Noire Eau Fraîche (2015) en die rook je dus ook.

Nuda is voor mij onbestemd, onduidelijk, in ieder geval geen second skin-ervaring, en zeker geen erotische erupties veroorzakend elixer (om in lijn met Silvana Casoli te blijven). Tenslotte, ik zie op de homesite van Il Profvmo dat Nuda niet meer wordt aangeboden. Ben ik niet de enige die het niet begrepen heeft? En nu heb ik net Blanche Jacinthe van haar besteld omdat ik weer eens zin heb om van een pure hyacintgeur te genieten. Afwachten.

nuda-il-profvmo-1.jpg

NARCISO ROUGE NARCISO RODRIGUEZ

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 9, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET N. Een reactie plaatsen

VOLATIELE MUSKROOS/ROOSMUSK

Jaar van lancering: 2018

Laatst aangepast: 09/05/18

Neus: Sophia Constant

NARCISO ROUGE 3

Grappig, leuk, interessant of hoe moet je het eigenlijk omschrijven wat je onlangs is opgevallen? Voor mij alle drie, in ieder geval bij mijn recente bezoek aan Parijs toen ik langs de winkels en over het plein van het Palais Royal slenterde, en ik het ‘huis’ zag van de neus Sonia Constant.

Ik dacht nog: ‘Zo, niet echt wereldberoemd, heeft zij toch een goede backer weten te vinden, want de prijs die je daar per vierkante meter aan huur betaalt… .’ Next thing you know, meldt ze zich als fan aan op mijn Instagramaccount – erikmaartenjeroenzwaga – en vindt ze vooral mijn schetsen leuk voor mijn ophanden zijnde project: PdPdP, ParfumdePoètedeParfum. Ik bedoel maar. Next thing you know part two: meldt ze op haar account, die ik natuurlijk per omgaande ging liken, dat ze ook de neus is van Narciso Rouge.

Moet ik nog zeggen wat de bedoeling is van de geur? Ik bedoel, het adjectief rouge staat voor iets waar eigenlijk nu de doodstraf op moet staan voor mensen die het in hun communicatie nog durven te gebruiken: passie. De laatste, meest mallotige reclameboodschap die ik in deze hoorde: ‘Passie voor matrassen’. Hellup!

narciso-rouge-1.jpgMarketing Sheisido Group belde Narciso Rodriguez: ‘Kunnen we zeggen dat jij dit over Narciso Rouge hebt gezegd: ‘Ik wilde de verleidelijke basis van de originele Narciso vesterken. Het is niet alleen sexy, de geur wakkert de passie aan’.’ Dit gesprek is natuurlijk denkbeeldig en het antwoord zal natuurlijk positief zijn geweest. Hij kan niet anders, maar…

WAT NARCISO ROUGE IK EIGENLIJK?

… het verbaast me steeds meer dat consumenten Narciso Rouge (en gelijkgestemde verleiders) als een ‘volwaardige’ geur zien, want het is allemaal zo ‘geleidelijk’, zo ‘tussen de regels door’. Een compositie gepresenteerd als een eau de parfum terwijl je wat geurintensiteit blijft hangen in een eau de toilette.

Ik ga dan echt twijfelen aan mezelf: ruik ik wel wat de bedoeling is? Dat ruik je in ieder geval: aan de door poederige musktonen gedomineerde geur van Narciso wordt de bloem toegevoegd die symbool staat voor liefde in overdrive: de roos. Meer gespecifieerd: de Damascus-roos. Met zijn licht-fruitige en bloemige-zoete nuances breekt het de musk als het ware open.

En ook de basis ondergaat een transformatie door het toevoegen van hout. Denk vetiver, wit en ‘zwart’ cederhout. Alleen, en hier is de twijfel weer, ik ruik het hout niet echt. Het is vaag hout, het is blank hout maar ik ervaar niet de nuances eigen aan deze hout-noten. Ik bedoel: bij een combi van vetiver en (blank of zwart) cederhout ruik ik in mijn gedachten iets anders dan het voorgeschotelde. In the end blijft de poederige, ‘bebourdoirde’ musk-sensatie toch het langst hangen; musk is niet voor niets het fetish-ingrediënt van de ontwerper. Op naar de volgende Narciso-flanker. Ik stel voor: een met heel veel, heel veel narcis. That’s in a name toch?

NARCISO ROUGE 2

NOMADE CHLOÉ

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 9, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET N. Een reactie plaatsen

LESS FLORAL, MORE DIRTY

BEDWELMENDE CHYPRE?

Jaar van lancering: 2018

Laatst aangepast: 09/03/18

Neus: Quentin Bisch

NOMADE 2Kun je fruit elegant koppelen aan eikenmos? Voor echte echte chypre-liefhebbers vanzelfsprekend. Twee klassiekers: Mitsouko (1917) met zijn beroemde perziknoot, Rochas’ Femme (1945) doet het met abrikoos.  Beide elegant en vol, met een warme basis die doet denken aan bos, vochtig gebladerte, ‘vies’.

Kun je (rood) fruit elegant koppelen aan eikenmos? Zelfde laken een pak lijkt me, met andere woorden: #katinhetbakkkie. Chloé doet het nu met mirabel. Door velen al millennia beschouwd als de lekkerste pruimvariant (die je ook lichtjes ruikt in Femme). De name says it all: afgeleid van het Latijnse mirabilis – ‘wonderbaarlijk’ of ‘van wonderbaarlijke schoonheid’. Wat verorberen betreft: hoe rijper hoe ‘likeur-lekkeurdur’ – overrijp, op het randje van schiften dat is het beste: dat je’m in een keer in je mond stopt en sans problème de pit eruit spuugt.

NOMADE 3Nomade moet de nieuwe pijler worden, naast Chloé Signature (2008). Iets wat met Love, Chloé (2010), See by Chloé (2013) en Love Story (2014) maar niet schijnt te lukken. Dat Nomade hier meer slaagkans mee heeft, komt doordat het qua feel, uitstraling en geur van het zoetsappige ‘love-me-forever-aime-moi-toujours’-Chloé-pad is afgestapt. Praise the lord!

In de naam Nomade ligt alles besloten. Maar dat is nog geen garantie voor een cliché-vrije benadering van de vrouw: ‘Vrij en onveranderlijk elegant, van zonnige aard en altijd au naturel. Ze is assertief, inspirerend en verzilvert haar wereldse ervaringen en ontmoetingen zonder zich op te dringen. Haar innerlijke kracht maakt haar zinnelijk en uniek en met deze lichtheid weet ze grenzen tussen anderen te vervagen. Overal waar ze komt draagt ze de geur die haar definieert, een parfum naar haar evenbeeld… Nomade’.

Tussen twee flaconnetjes: hoop niet dat Ariane Labed (actrice en ambassadrice van de geur) Gisele Bündchen tegenkomt terwijl die voor Cacharels Liberté nog steeds rondstruint, inmiddels verdwaald is, is opgegeven in nomadische contreien om haar vrijheid en onafhankelijkheid te ontdekken.

Storytelling gekoppeld aan een boeiend verleden is a must do in de parfumerie naar wordt beweerd. U vraagt, Chloé antwoordt: ‘Mijn kleuren volgen mij uit Egypte’, zei Gaby Aghion, oprichtster van Chloé’, Nomade roept de bevrijding van deze kleuren op’. Maar daar houdt het wel mee op, want snel wordt weer op de marketingtrein gesprongen: ‘Een parfum dat de ziel van het huis vat, zekerheid vermengt met vrijheid, trouw aan de vrouw die het belichaamt. Een geur die de contouren tekent van degene wiens bestemming zich op een oneindige reis opent en een nieuw universum kleurt. Een andere oogopslag op nieuwe perspectieven bezielen dit parfum en verlichten de vrouw op zoek naar belevingen’. Bent u er nog?

WAT NOMADE IK EIGENLIJK?

NOMADE 5Voor de geur? Omschrijving: ‘De facetten van deze bloemige, bedwelmende chypre zijn een ontmoeting tussen kracht en zachtheid in een bries van vrijheid’. Opmerking: bedwelmend is behoorlijk overdreven. Chypre eveneens. Ik weet niet wat neuzen de laatste tijd bezielt: steeds meer geuren worden zo getypeerd terwijl ze deze etikettering gewoon niet waard zijn.

Omschrijving: ‘Het intense en minerale karakter van eikenmos wordt omhuld door de weelderige zoetheid van mirabellen’. Opmerking: pardon? Ik wil graag meegaan in deze omschrijving van eikenmos. Alleen daar doe je het wel mee tekort. Want eikenmos is zoveel meer: donker, vochtig, aards, sort of van viezig.

Om eerlijk te zijn: ik haal de eikenmos er niet echt uit – het minerale aspect doet me eerder denken aan al die populaire variaties op ambergrijs – waar ieder geurproducent zo zijn eigen variatie op heeft – ambrox, ambroxan. Beetje zilt, beetje hout met zoetige ondertoon. Maar het duurt behoorlijk lang voor je deze basis met volle teugen in je kunt opnemen, want tjonge, tjonge, tjonge – wat blijft de zoete, fruitige en zonnige mirabel lang galmen na de opening, en belemmert tevens om lang te genieten van fresia.

Ik zou Nomade eerder omschrijven als een fruity floral met een licht accent van echt hout (dit in tegenstelling door ‘blank hout’) met stroeve ondertoon. Nomade is eigenlijk exemplarisch voor het huidige parfumgemoed: luxemerken blijven maar ronddraaien in de red fruity, flowerly, musky, gourmandy geurenkaroussel, als hamsters in een rad. Ze durven er niet uit te springen gezien de kans op floppen dan aanzienlijk groter is.

Het streven met Nomade is ‘less floral, more dirty’. Aldus de neus. Ik zou zeggen ‘less clean’. Jezus, Geurengoeroe wat ben je weer aan het zeuren! Ja, en we gaan nog even door: als je dit al dirty vindt, hoe zie je dan als neus een echte bedwelmende chypre?

Maar we blijven positief gestemd. Ik hoop dat Nomade alle verkooprecords gaat slaan en daardoor de concurrentie inspireert – me too! – geuren te ontwikkelen die de draagsters/consumenten serieus neemt. Vrouwen (ook jonge) kunnen meer hebben dan marketingpiepeltjes denken, je moet ze het alleen wel schenken. Niet wéér onderdompelen in comateus aandoende parfumdromen. Act up! Of stuur ze anders door naar de nicheparfumerie.

NOAMDE 4