KLASSIEKERS IN DE AANBIEDINGENBAK

NOTINO, NOTI-JA? NO-TI-NO?

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 30, 2018
Geplaatst in: ACHTERGROND, KLASSIEKERS IN DE AANBIEDINGENBAK, ZOU VERBODEN MOETEN WORDEN OF NIET?. Een reactie plaatsen

HET VERSCHIL IS NIHIL. IN PRESENTATIE, IN COMPOSTIE.

DE PRIJS DAARENTEGEN…

Een zoveelste bom onder het officiële, diépositaire-stelsel: www.notino.com en andere, gelijkgestemde zeer professioneel ogende aanbieders op internet. Hoe het werkt, legt www.parfumaria.com uit. Amouage, Bond Nº 9, Chanel en zelfs al Maison Francis Kurkdjian, Tom Ford en Tiziana Terenzi.

De branche merkte het. Omzetverlies en reputatieschade. We zijn benieuwd of en hoe de merken hierop gaan reageren. Zijn het allemaal neppers, gemaakt in Chinees ‘eigen beheer’? Of ‘echte’ replica’s’? We nemen de proef op de som met Bandit van Robert Piguet. Geurengoeroe bestelde hem.

NOTINO LOGO

TABAC ORIGINAL MAURER & WIRTZ

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 23, 2013
Geplaatst in: GEURENALFABET T, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, KLASSIEKERS IN DE AANBIEDINGENBAK. Getagd: , , . 2 reacties

INVENTIEVE KRUISING VAN PARFUMFAMILIES

Jaar van lancering: 1938/1955

Laatst bijgewerkt: 23/07/13

Neus: Arturo Jordi-Pey

Modellen: anonieme next door daddy, anonieme ladykiller

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE TABAC ORIGINAL MAURER & WIRTZ 2Tot aan het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw – toen de ‘verzamelde parfumeurs’ van Parijs besloten dat de gewone vader ook ‘op chic’ moest – was het één van de klassiek-geliefde vaderdags- en verjaardagscadeaus voor mannen. Wat zeg ik: Tabac Original was hét cadeau die kinderen, jaar in jaar uit, aan hun vader gaven.

En heel wat vaders waren er wat blij mee. Want Tabac Original was (en is) betaalbaar, dus vormde het geen te grote aanslag op het zakgeldbudget van zijn spruiten – je kon altijd nog de zeep kopen als er niet meer ‘inzat’. Daarnaast kon de geur zich, ondanks zijn midprice-positionering, meten met mannengeuren uit het prestigesegment.

Niet zo vreemd. De geur werd samengesteld door Arturo Jordi-Pey, een van de ‘godfathers’ van het parfum die voor geurfabrikant Mäurer & Wirtz veel ‘beroemd’ geworden neuzen van nu onder zijn hoede heeft gehad. Tabac Original bestaat al langer dan je wellicht denkt. In 1938 werd het voor eerst op de markt gezet als zeep, in 1955 als cologne, in de jaren zestig gevolgd door een eau de toilette en hele batterij aan scheer- en badproducten met in de jaren negentig – om te laten te zien dat het met de tijd meeging – een extreme versie.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE TABAC ORIGINAL MAURER & WIRTZ OLD AD 1De veranderende presentatie in de loop der decennia staat bijna symbolisch voor de ‘werdegang’ van het parfum in het algemeen. In den beginne hing de zeep aan een kloek koord, en ging de zelf geur gehuld in een juten zak gesealed met een rood adellijk zegel. Gelukkig werd de flacon in zijn waarde gelaten: nog steeds van glas met witte finish met daardoor de feel van porselein.

De charme van de geur – die wel wordt gezien als het Europese antwoord op het Amerikaanse Old Spice (1938) – ligt in het feit doordat een aantal parfumfamilies inventief met elkaar worden ‘gekruisd’. Tabac Original combineert de aldehydenfamilie met een chypre-bloementhema dat uitloopt in een duidelijk kruidige fougère-finish.

Voor velen staat deze combinatie gelijk met een bezoek aan de ouderwetse kapper. Maar dat komt niet alleen doordat veel kappers deze geur als finishing touch op de net geknipte  en/of geschoren klanten aanbrachten. Het is ook de compositie.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE ORANJEBLOESEM TEKENINGEr zal, zoals de meeste klassiekers, veel gesleuteld zijn aan de formule in de loop der decennia, toch blijft het een wonder van contrasten die je nu als niche zou stempelen. Heel vreemd: even lijkt de opening op – schrik niet! – op een melange van L’Heure Bleue van Guerlain (1912), N°5 (1921) van Chanel en Lanvins’ Arpège (1927).

De eerste associatie komt door de anjer en oranjebloesem, de tweede en derde door het overduidelijk aldehydenthema dat de geur zijn frisgewassen en soapy gevoel geeft: het bezoek aan de kapper-effect dus. Los daarvan: echt mannelijk kun je Tabac Original niet noemen. Het machomaker-ingrediënt in de naam ruik je nauwelijks, net zoals je in Old Spice niet echt ‘oude kruiden’ ruikt. De frisse opening van citroen, bergamot, neroli (zie tekening) (zie tekening) wordt direct ‘dichtgesmeerd’ met aldehyden. Het zeepgevoel is daar. Dan de transformatie: een broeierig hart van lavendel, geranium, iris en vooral anjer besprenkeld door opvallend veel peper dat wordt opgelift door oranjebloesem (zie tekening).

Dan de afronding: varenachtig dus, maar behoorlijk sensueel – eigenlijk zeer poederig – deze mix van sandelhout, vetiver, tonkaboon, vanille, musk en ambergris. Alsof je een mannelijk boudoir betreedt, waar de bewoner net een sigaret heeft opgestoken. Tabak dus, maar die ruik ik eerlijk gezegd in geen velden en wegen. Eindresultaat: een heldere cologne-achtige geur die zachter en zachter wordt, zonder de – voor mij hinderlijke – te cleane finish van witte musk waarmee nu steeds meer geuren de masstige-sector worden uitgeleid.

RUIK & VERGELIJK

Het antwoord op:

Shulton Old Spice (1938)

En ook:

Fabergé Brut Classic (1964)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE TABAC ORIGINAL MAURER & WIRTZ TEKENING

QUOROM PUIG

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 1, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET Q, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, KLASSIEKERS IN DE AANBIEDINGENBAK. Getagd: , . Een reactie plaatsen

EEN ‘UITVERKOREN’ HERFSTBOS IN DE JAREN TACHTIG

Jaar van lancering: 1982

Laatst bijgewerkt: 01/12/12

Neus: Sesbastian Gomez

Flaconontwerp: Andre Ricard

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE QUOROM PUIG‘You will be sure of the effect’, zegt de mannelijke voice over in een tv-commercial uit de jaren tachtig. Alles klopt. De setting (modernistisch, museum), de vrouw (jaren tachtig zakelijke femme fatale à Yves Saint Laurent), de man (jaren tachtig macho-veroveraar verpakt in driedelig). Alleen iets pragmatischer en meer real life dan de goddelijke gebottelde geuren van Chanel (Antaeus) en Yves Saint Laurent (Kouros) die ongeveer tegelijkertijd verschenen. Maar wel chic. Begrijpbare chic. Moet ook wel als je een geur Quorom noemt: ‘een minimum aan leden van een vergadering of vereniging om besluiten (rechts)geldig te maken’. Komt uit het oud Engels, ‘via’ het latijn: ‘quorum vos unum esse volumus’. Ofwel, ‘waarvan wij wensen dat je er een bent’. Uitverkoren dus. Eigenlijk een goede naam om die (inmiddels verloren) klassieke wereld van geuren op te roepen, waarin de man nog puur man was, vrouw nog puur vrouw.

Zover ik me kan herinneren was de geur een enorm succes. Met name in het Verenigd Koninkrijk. Had natuurlijk met de prijs te maken én de inhoud. ‘Geurtechnisch’ is Quorom een voortzetting van de krachtige varengeuren en klassieke chypres die ‘via’ de jaren vijftig, in de jaren zeventig in de wereld van coutureparfums voor de man een soort van standaard werd en nu – opvallend – nog steeds te koop zijn, maar een soort ‘tweede keus’-etiket hebben. Terugruikende: so eighties. Dus erg duidelijk.

En in het kader van ‘wel crisis, toch een geur’ is het een klassieke en veilige keuze. In ieder geval word je tijdens het dragen ervan niet raar nagekeken. Misschien eerder in verwondering omdat Quorom iets ouds en vertrouwds heeft. Noemen we tegenwoordig vintage.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Blijft een interessante geur door dat het varenconcept op het scherpst van de snede wordt gepresenteerd: eerst scherp, dan fris, dan heel even bloemig, dan kruidig, dan bosachtig, dan animaal. Samen resulterend in een stoer-klassieke mannengeur. Dus niet verfijnd in de zin van subtiel, mysterieus en ongrijpbaar. Eerder pats, boem, hupsakee, alsjeblieft. Dit is het, dit blijft het. En opvallend: lavendel, de betrouwbare begeleider van varengeuren, doet niet mee.

Eerst een behoorlijke scherpe opening die doet denken aan sauna: bergamot, citroen en grapefruit die een bittere ondertoon krijgen door alsem. Curieus de toevoeging van komijn… die geeft het een beetje een stroeve stemming. Het gevolg van deze twee dissonanten: de bloemen (jasmijn en cyclaam) in het hart krijgen geen kans hun zoete en bloemige charme te verspreiden. Wordt versterkt door dennenhars (ook verantwoordelijk voor die scherpe, beetje terpentijnachtige nuance) zonder dat het de overhand krijgt: ze houden elkaar mooi in evenwicht voor het bosgevoel in de basis zich opdringt.

Die begint eigenlijk in het hart door kruidige anjer (deze stoere, mannelijke roos), patchoeli (ruik je minder) en cederhout (ruik je des te meer) die heel mooi worden opgenomen door een krachtige mix van leer, tabak en mos. En hierover waait een overdosis wierook. Maar goed gedoseerd waardoor het geen verstikkend effect heeft op het eindresultaat. Meer slierten van mist die uit het door de aarde verwarmde gebladerte opstijgen. Mooi, stoer, mannelijk. Maar zoals gezegd: jaren tachtig-geurgenot.

RUIK & VERGELIJK

Nog een paar van die oudjes die zweven tussen een varen en een chypre… en dat zweven komt vooral omdat ze in de loop der jaren nogal eens zijn veranderd van samenstelling zodat je op een gegeven moment niet meer weet of ze nu zijn begonnen als een varen of een chypre en vervolgens een andere richting zijn ingegaan.

Silvestre Pino Silvestre (1955)

Fabergé Brut Classic (1964)

Puig Aqua Brava (1968)

Sir Irisch Moos (1969)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE QUOROM PUIG AD

SALVADOR DALI SALVADOR DALI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 25, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET S, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, KLASSIEKERS IN DE AANBIEDINGENBAK. Getagd: , . Een reactie plaatsen

KLASSIEK PARFUM VAN EEN ONORTHODOX KUNSTENAAR

Jaar van lancering: 1983

Laatst aangepast: 25/09/12

Neus: Alberto Morillas

Concept & realisatie: ‘Salvador Dali’

Ik was deze zomer vakantie aan het vieren in Zuid Frankrijk in de buurt van de Spaanse grens. Op het programma stond dus ook een bezoek aan Figueres, voor het tot museum omgebouwde ‘stadspaleis’ van Salvador Dali (1904-1989). Heel vroeg om een van de eersten te zijn. We waren niet de enigen die dit wijze besluit hadden genomen. We konden ons direct aansluiten in de file die zich als een lange lint door de smalle straatjes had gevormd.

Mijn gedachten terwijl we voort sloften: wat jammer dat musea geen kledingvoorschriften hebben. De massatoerist maakt bijna geen onderscheid meer in zijn tenue als hij naar strand, winkel, restaurant, theater of museum gaat. Het zou in dit geval ook van respect tonen voor de altijd in het openbaar onberispelijke geklede kunstenaar die je als gewone burger bezoekt. Die kon zich trouwens (ik incluis) wel vergapen aan de wereld die Dali had gecreëerd. In het echt toch echt anders dan op de foto. Was hij nu een gek of een genie?

En toen ik in de winkel (bijna even groot als het museum) tussen de prullaria zocht naar zijn geuren, vroeg ik me af of mensen ook binnenkort in de rij gaan staan voor het ‘gekkenhuis’ van Lady Gaga die zichzelf als een moderne variatie, wedergeboorte ziet van Salvador Dali?

En in haar museumwinkel haar eerste geur (Fame, bespreek ik snel) in het mandje stoppen. Gek ligt in de naam van deze ‘paspop van mallotige gay-esthetiek’ besloten, maar een genie, een kunstenaar… Anyway, veel van Dali’s geuren waren er tot mijn stomme verbazing nog steeds te koop. En niet echt voor weggeefprijzen. Ook niet zijn premièreparfum waar hij, zo gezegd, nog persoonlijk bij betrokken is geweest: Salvador Dali.

Ging zo in zijn werk: in 1982 wordt de zieltogende kunstenaar benaderd door Gilles Pommereau en Jean Paul Grivory. Vraag: wil hij zijn naam wil verbinden aan een nieuw parfum d’art met hoofdletters. Hij gaat akkoord en Dali verschijnt het jaar daarop in een oplage van 5000 stuks voor (omgerekend naar nu ongeveer) € 3800,00. Het gedroomde succes blijft uit en de kunstenaar staat inmiddels met één been in het graf. Het zakenduo gaat over tot bredere spreiding. Gebeurt in 1983 en krijgt de naam Salvador Dali en is bestemd voor de vrouw. Heeft opvallend veel succes. Logisch, want de echte Dali-liefhebber die zich geen echte of een van de miljoenen namaak-Dali’s kan veroorloven, heeft nu voor weinig een echte Dali. Die nog lekker ruikt ook.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Tenminste als je houdt van een volbloemig parfum met daarover heen een stevige wolk van aldehyden geblazen. Het mooie aan de geur: een voorbeeld van een klassiek Frans parfum. Als je goed doorruikt herken je een echo van Chanels Nº 5 – zit nu op mijn linkerpols -, het parfum dat voor het eerst bloemen diffuus en abstract liet worden door aldehyden. Alleen is Salvador Dali – op mijn rechter – iets kruidiger en ‘gladder’. De opening combineert zoetige frisheid met groenheid. Dus bergamot en mandarijn, dus basilicum en ‘groene planten’ – laatste zijn verantwoordelijk volgens mij voor de kruidige toets, alhoewel mijn neus eerder kruidnagel meent te bespeuren.

En natuurlijk aldehyden. En heel veel. Die maken de bloemen in het hart vol en ‘vettig’: jasmijn, lelie, tuberoos, narcis, neroli, lelietje-van-dalen en iris. Door deze aldehyden is het moeilijk bloem voor bloem te determineren. Die ik er direct uitpik is ylang-ylang (foto) en neroli, later de lelie-achtige noot. Deze bloemen worden in de basis ingelijst in een rijk, vol-sensueel kader van ceder- en sandelhout, musk, vanille, ambergris en benzoïne.

Toch kan een dergelijke compositie de jeugd van tegenwoordig afschrikken. Chanel kost het bijvoorbeeld ook meer moeite om Nº 5 te verkopen aan een nieuwe generatie. Vandaar dat er voor jonge meisjes Nº 5 Eau Première (2007) verscheen. Dali kwam hierin vorig jaar ook tegemoet (alsof de ‘kunstenaar’ niet al voldoende jeugdige waters in het assortiment heeft) met een nieuwe eau de toilette-versie van Salvador Dali. Ook gemaakt door Alberto Morillas. Dat betekent minder bloemen, veel witte musk gelardeerd met fruitige accenten. Heb’m nog niet geroken deze mix van bergamot, oranjebloesem, roos, jasmijn, magnolia, witte musk, vanille en hout.

RUIK & VERGELIJK

Niet helemaal hetzelfde, niet helemaal anders.

Chanel Nº 5 (1924)

Lanvin Arpège (1927)

Agent Provocateur Maîtresse (2007)

AQUA BRAVA EAU DE COLOGNE PUIG

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 9, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET A, KLASSIEKERS IN DE AANBIEDINGENBAK. Een reactie plaatsen

EEN ‘VERBORGEN’ NICHE-COLOGNE

EEN VERBORGEN VETIVER DIE LANGZAAM OP GANG KOMT

Jaar van lancering: 1968

Laatst bijgewerkt: 09/07/12

Neus: Marcel Carles (original), Rosendo Mateu (new)

Er wordt de laatste jaren in nichekringen erg enthousiast gedaan over een nieuw soort vetiver: vetiver fumé. Heeft geen fris-aardse noot, maar ruikt naar verbrand hout met een wierookachtige allure. Gerookte vetiver dus. Dit maak je als neus extra donker (dus sensueel) met ambroxan – de synthetische versie van ambergris, musk en leer. Stop het als nichebrand vervolgens in een erg understated flacon: succes en respect verzekerd. Respect op z’n Engels uitgesproken met de klemtoon op de tweede lettergreep als je onder de indruk bent van iets .

Voor mij hebben deze diepe, rokerige houtgeuren vaak een nothing new-effect, want die worden al lang – voor de nichesector zich er mee ging bemoeien – gemaakt. Zoals Aqua Brava van Puig. Een prachtige donkere bosgeur die een maskerade speelt.

Want achter een enorme frisse golf verbergt zich een diepe en krachtige rokerige geur die langzaam op gang komt en voor een eau de cologne behoorlijk persistent is. Maar wie of wat is Puig eigenlijk? In tgv-snelheid: de achternaam van de in 1889 in Barcelona geboren Antonio die in 1914 Franse parfums begon te importeren. Hierna zette hij in 1922 zijn eigen fabriek op waaruit nog hetzelfde jaar de eerste Spaanse lipstick rolde: Milady. Wat geuren betreft: in 1939 leverde het zijn eerste mannengeur Lavanda. Gevolgd in 1968 door de klassieker Aqua Brava, Spaans voor wild, woest water. En – zoals te lezen valt op de Puigsite – ‘die een wereldwijd ambassadeur werd van Spaanse geuren’.

Maar dan meer op de achtergrond, want Puig – nog steeds een familiebedrijf dat zijn producten in meer dan 150 landen verkoopt – ging tegelijkertijd succesvolle licenties aan met van Spaanse origine ontwerpers – zoals Paco Rabanne. Later gevolgd door Carolina Herrera, Comme des Garçons en Prada, en concentreerde zelf ‘in naam’ meer op massmarket-geuren. En dat is in feite Aqua Brava ook. ‘Historische’ bronnen ontbreken echter die duidelijk maken of de geur dat al bij de lancering was.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Zoals de opening nu is, was de vroegere versie zeker niet: een enorme wateruitbarsting – douchegevoel – waartussen bergamot- en citroendruppels geplakt zitten. Deze citrusfrisse smaakmakers geven het estafettestokje door aan de kruidige begeleiders: bittergroen salie, ijle jeneverbes en bloemig lavendel. Aqua Brava is eigenlijk een donkere chypre want hierna volgen in het hart nog meer kruiden: kruidnagel, laurier en tijm.

Die maken de enige bloem in het hart nog kruidiger dan dat die ‘van nature’ al is: anjer. De afronding is als verdwaald raken in een beregend bos vol eikenmos, sandelhout en patchoeli en – het geheim van de geur – een krachtige afronding met vetiver, musk en leer. Dat blijft op de huid plakken. En komt nog beter tot zijn recht als je zwetend een joggingrondje door het park doet (net gedaan) en er vervolgens een regenbui op je neerdaalt (daarna ervaren). Het lijkt dan net of Aqua Brava Eau de Cologne echt begint te ademen. En dan te bedenken dat het een cologne is.

RUIK & VERGELIJK

Nog een paar klassieke groene mannengeuren waar heel veel snobbers van nu met een vieze neus naar kijken. Maar onthoud: ooit waren deze geuren a sort niche avant la lettre.

Visconti di Modrone Acqua di Selva (1949)

Massimo Vidal Pino Silvestre (1955)

ENGLISH LEATHER DANA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 16, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET E, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, KLASSIEKERS IN DE AANBIEDINGENBAK. Een reactie plaatsen

‘MY MEN WEAR ENGLISH LEATHER,

OR THEY WEAR NOTHING AT ALL’

Jaar van lancering: 1949

Laatst aangepast: 16/03/12

Neus: onbekend

Dana was ooit een chic parfumhuis. Opgericht door Javier Serra (voormalig directeur van Myrurgia – denk Maja uit 1918). Hij opende zijn deuren in 1932 aan rue de la Paix in Parijs – toen dé straat voor prestigieuze parfumhuizen. Dana was genoemd naar de godin Dana uit de Griekse mythologie vermaard om haar schoonheid. Sierra begon, zijn Spaanse wortels indachtig, met Bolero, Halago (lanceringsdata mij onbekend) en het parfum waarmee hij wereldberoemd werd: Tabu (1932). Gevolgd door talloze anderen, met name Canoë in 1935: werd ook een klassieker. En natuurlijk Chantilly vier jaar later.

Wat mannen betreft: ook veel geuren, waarvan slechts een als een echte klassieker wordt gezien: English Leather. Net zoals alle Dana-geuren, is English Leather in loop der decennia van highprice gedegradeerd tot kassakoopje. Niet dat de geur daardoor minderwaardiger is geworden. Integendeel: het heeft voor mij een ouderwetse Guerlaineske allure. Een krachtig statement, subtiel gedoseerd. Kreeg als slogan mee: ‘My men wear English Leather, or they wear nothing at all’. Grappig om te zien: de tekst uitgesproken door de diverse voor mij onbekende modellen/actrices is hetzelfde gebleven, zelfs wanneer een zangeres er mee aan de haal gaat.

English Leather heeft een echte vintage-feel, wat versterkt wordt door de houten dop (heel hip in nichekringen nu). En de geur is eigenlijk een verzamelplaats van alle aroma’s die je bij de ouderwetse kapper opsnoof: beetje fris, beetje zepig, beetje zoet en ‘schuim’ ondersteund door een sterke basis van – inderdaad – leer. Maar dat is niet het geheim van deze ‘chypre’.

Met een nieuwe (internet)campagne wordt geprobeerd de geur weer ontzettend cool & chill te maken bij een nieuwe generatie consumenten: jongemannen. Dat betekent dus niet serieus doen, maar ‘humor’.

En dit ‘ha-ha-ha’-effect wordt versterkt met met dubbelzinnige teksten à la de campagnes van deo Axe en die andere ‘vergeten klassieker’ Old Spice uit 1937 van Shulton. De slogan is ook iets aangepast: All our men wear English Leather or nothing at all. En om dat ‘niets’ te ontdekken wordt gevraagd op de houten dop te drukken waarop staat ‘Touch The Wood’. Wat betekent dat ook al weer in slang…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Volgens mij de overdosis sandelhout in de basis. Die zorgt ervoor dat de leernoot (foto) in combinatie met musk – zalig – glad wordt uitgestreken. Maar voor je hier echt van kunt genieten, kom je via een klassieke citrusopening terecht in een mannelijk hart van vetiver, koriander en eikenmos omringd met een ondefinieerbare bloemennoot – ik gok op jasmijn en lavendel gecombineerd met een licht ylang-ylang-spoor.

Voor jonge consumenten wellicht te ouderwets, voor ‘oudjes’ onder ons: feest der herkenning. Grote kans dat English Leather ze doet denken aan hun opa, vader, oom, buurman, leraar of die aardige priester… ben benieuwd of de verjongingscampagne zijn uitwerking heeft.

RUIK & VERGELIJK

De ene leergeur is de andere niet. Maar alle leergeuren heb gemeen dat ze zowel door mannen en vrouwen worden gedragen. Ook worden ze in eerste instantie alleen voor mannen en vrouwen gemaakt. Een paar klassiekers:

Santa Maria Novella Peau d’Espagne (1901)

Chanel Cuir de Russie (1924)

Lancôme Cuir (1937)

Hermès Eau d’Hermès (1952)

Creed Cuir de Russie (1953)

JE REVIENS WORTH

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 27, 2009
Geplaatst in: GEURENALFABET J, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, KLASSIEKERS IN DE AANBIEDINGENBAK, VINTAGE. Een reactie plaatsen

EEN PARFUM MET EEN BELOFTE

Jaar van lancering: 1932

Laatst bijgewerkt: 27/03/09

Neus: Maurice Blanchet

Flaconontwerp: René Lalique

Hij wordt wel beschouwd als de eerste couturier: Charles Frederic Worth (1825-1895). Tijdens de tweede helft van negentiende eeuw kleedde hij adel (zoals keizerin Eugénie van Frankrijk), de beau monde (waaronder actrice Sarah Bernardt) en demi-monde (denk aan vrouwen zoals ‘la dame au camélia’) van Europa en Amerika. Hoe zag zijn kleding er uit? Zie de film The Age of Innocence – waarin zijn naam tijdens een lunch en passant valt – met Michelle Pfeiffer en Wyona Ryder in de hoofdrollen. Na zijn dood neemt zijn zoon Jean-Phillipe het bedrijf over. Net zoals zijn collega Paul Poiret gaf hij zijn goede klanten een parfum als atttentie. Zoals het eerste met de poëtische naam Dans la Nuit (1924) dat was gehuld in een schitterende met sterren bezaaide ‘maanflacon’ van René Lalique.

Het tweede parfum, gehuld in een even mooie ‘zonflacon’, heeft zich in de loop de jaren ontwikkeld tot een echte klassieker. Je Reviens. Mooi en – ja, ik gebruik het maar weer een keer, kan niet anders – tot de verbeelding sprekende naam: wat ik ook zal doen, een ding beloof ik je: ik kom terug! Beloofd! Het parfum was ver tot in de jaren zestig in Amerika symbool voor het Franse prestigeparfum – nog meer dan Chanel Nº 5 (1921) en Joy van Jean Patou (1935).

De geur is nog steeds te koop en wel op een zeer merkwaardige plek: de discountdrogist. Voor weinig geld maak je kennis met een klassieke couturegeur. Helaas of gelukkig: in 2004 is de geur met een nieuwe mini-campagne (die voornamelijk via het mond-tot-mond-circuit verliep) weer in het prestigesegment teruggekeerd: je suis revenu! Althans dat wordt beweerd. Ben hem nog in geen enkele niche-boetiek tegengekomen. Dit keer gehuld in een andere beroemde art deco-flacon, ook gemaakt door René Lalique, geïnspireerd op de wolkenkrabbers van New York. En daar vond wel de leukste vermelding bekend van Je reviens plaats: in de film Les Gendarmes à New York (1965), herinnert de vrouw van een politieagent hem eraan niet dit parfum te kopen tijdens zijn uitwisseling in Parijs. Hij geeft als antwoord: ‘Je reviens’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Je Reviens is een traditioneel opgebouwd parfum met een zeer zachte en poederige ondertoon. Er aan ruiken is dromen, dromen van toen alles nog was gehuld in een waas van onschuld, bedekt met een laagje poeder zo vers als net gevallen sneeuw. Na de frisse bergamot-opening kom je via jasmijn en aldehyden snel in het hart terecht. Daar bloeien ylang-ylang, narcis en heel veel bosviooltje. Prachtig hoe het viooltje wordt opgelift door de aldehyden (zo vers als net gevallen sneeuwen) door ylang-ylang een sensuele injectie krijgt. En onderschat de bijdrage van de narcis niet, die geeft het geheel een groen-sensuele laag. En dit alles ligt op een teder bedje van amber, vetiver en musk. Heel simpel. Heel lekker.

RUIK & VERGELIJK

Ze zijn een beetje uit de gratie geraakt de ooit vermaaide geuren van couturehuizen – Chanel Nº 5 (1921) en Nina Ricci’s L’Air du Temps (1948) uitgezonderd. En dat is jammer, want het zijn stuk voor stuk parfums met een duidelijke signatuur.

Maar ziet: sommige worden sinds de jaren negentig weer in productie genomen. Zij het in een ‘aan de eisen van de tijd’ aangepaste versie. Het duidt in ieder geval op een herwaardering bij een helaas nog te klein publiek.

Lanvin Arpège (1927)
Patou Joy (1935)
Robert Piguet Bandit (1944)
Rochas Femme (1945
Balmain Vent Vert (1945)
Dior Miss Dior (1947)