BESCHAAFDE VERLEIDING
SHALIMAR KOMT LATER WEL EN DAARNA MISSCHIEN WEL EEN NICHEPARFUM
Omdat het aantal nieuwe geuren niet meer bij te houden is, vind ik het grappig om recensies over te laten aan het toeval. Come what may. Zo sprak ik onlangs een kennis (woonachtig in de buurt bij me in Drenthe) en kregen we het niet geheel ontoevallig over geuren. Het ging onder meer over oudh en haar all time favorite: Rêve Indien van Fragonard – ze toverde me in no time een metalen fles tevoorschijn van 600 ml. Mocht ik meenemen om te testen.
Tijdens mijn research (had er niet echt zin in, omdat Fragonard voor mij in de categorie ‘zal wel’ valt), werd ik evenwel geconfronteerd met mijn vooringenomenheid en mijn achterhaaldheid (in de zin van niet meer op de hoogte zijn). Want ik herinner me Fragonard als een slecht parfummuseum in Parijs met een ontzettend ongezellige entrée dat voornamelijk dient als een verkoopfuik voor onwetende toeristen.
Fout! Is dus verleden tijd; het huis heeft een restyling ondergaan, opent wereldwijd boetieks en als je de moeite neemt, dan blijkt de handelsgeschiedenis in eerste instantie minder commercieel en money driven dan gedacht. In tweede instantie meer.
Mijn initiële associatie/gevoel met het merk blijkt te kloppen: want de naam suggereert ‘oud dus vertrouwd’. Fragonard klinkt chic en als je de naam analyseert, kun je er fragrance en art in lezen – marketingtechnisch zit je dan goed. En voor mensen nèt iets meer op de hoogte van de Franse kunstgeschiedenis, weten dat Jean-Honoré Fragonard een, en een van mijn geliefdste, rococoschilders is.
Nu blijkt dat de oprichter Eugène Fuchs, deze voorliefde deelde (hij bezat enkele doeken) en daarom zijn huis (anno 1926) ernaar vernoemde. Zo zit dat dus. Zijn nazaten, derde generatie, openden in 2011 zelfs een Fragonardmuseum in Grasse (tevens geboorteplaats van de schilder). Wil je meer weten – er is ook nog een leuke link tussen Fragonard en Elizabeth Arden – zie www.usines-parfum.fragonard.com.
Nu de geur Rêve Indien. Afgaande op het overige online-aanbod, blijkt dat mijn vooroordeel ten aanzien van Fragonard niet onterecht is. De winkel heeft een Yves Rocher-uitstraling en de accessoires die het naast de geuren verkoopt hebben een hoog toeristisch trekpleister-gehalte. En het assortiment is ook niet bepaald uitgebreid: er is een lijn die heet, heel origineel, The Irisistibles en die is weer onderverdeeld in The Florals – blijkt maar één geur te bevatten: Lavande.
In ieder geval: Rêve Indien ruikt precies zoals ‘hoort’ te ruiken – zeer zacht, zeer beschaafd met een petit-petit toefje sensualiteit… pas op, niet te veel hoor! De opkomst van ingrediënten presenteert zich ook zoals het hoort bij een oosterse geur. Eerst citrusfris: bergamot en sinaasappel, dan de klassieke jasmijn-rooscombinatie onderbouwd door iris vlot gevolgd door een nogal platte vanille-injectie vermengd met een beetje patchoeli en amberachtige noten… Echt vol, gul en overdadig wil het maar niet worden – je wilt toeristen niet afschrikken na de prachtige en instructieve rondleiding in het parfummuseum.
Dat zijn er inmiddels drie: Parijs, Grasse en Arles. Fragonard is daarnaast samenwerkingen aangegaan met le Musée du Parfum Haussmann (2015) en le Musée du Parfum Scribe (2019) in Parijs. En als je daar dan als toerist het echte ‘oosterse werk’ wilt ontdekken, dan is er in de buurt vast wel een Guerlain-boetiek of warenhuis met Guerlain-eiland waar zij/hij/hen de standaard van het oriëntaalse parfum kan ontdekken: yep, Shalimar. En daarna misschien wel – let’s go crazy het is per slotte van rekening vakantie – een nicheparfum.
Er zijn van die geuren – best wel veel eigenlijk – die bij eerste kennismaking voor mijn gevoel letterlijk nergens naar ruiken. Iets vaags, zwevend tussen poederig, bloemig en iets zoetigs richting teleurstelling. Laatste komt niet door mijn te hoge verwachtingspatroon – die zit de laatste jaren sowieso al in een behoorlijke negatieve spiraal – maar juist door de verwachtingen die worden opgeroepen, maar die – zoals met zoals zoveel dingen in de fast lane of lifestyle – niet worden ingelost.
Wil je meer weten over de filosofie ga naar 
Zou je me in principe voor kunnen wakker maken, en stop’m onder mijn neus en ik ben ‘woke’, opgewekt en vol goede zin: Citrus Ester. Eerste indruk een ouderwetse eau de cologne decennialang opgeborgen in een lade van je (over)oudtante – vergane glorie als het ware. Ook iets wrangs, een overrijpe citroen op het punt van verschimmelen. Maar dan ontwikkelt de geur zich tot een aangename, erg klassieke citrusgeur met, dat wel, heftige zuurgraad. Opvallende hoofdsmaakmakers herbac (mix van groen hout, eucalyptus, ‘nattigheid’ en munt), methyl grapefruit (alsof je’m net doormidden gesneden hebt) en rhubafurane (inderdaad).
De ‘ware’ nicher haalt waarschijnlijk zijn neus er inmiddels voor op, maar Geurengoeroe niet. Hij vindt Etro nog steeds een uitstekend, interessant en aantrekkelijk merk. Geen aanstellerij, de inspiratie meestal gelieerd aan de wortels van het bedrijf en de geuren zelf: klasse, uitgebalanceerd.
Ik loop al een tijdje rond met Rose Ishtar op mijn beide polsen. Conclusie: hoewel ik zelden roosgeuren draag voor het persoonlijk genot, word ik hier heel erg blij van. De reden: de geur koppelt uitgesproken natuurlijkheid – je ruikt heel veel zoete roos – aan comfortabele draagbaarheid. Het is niche, vol, gelaagd én toch toegankelijk in de zin van: de gemiddelde ketenparfumerieklant zal er niet van achterover slaan.
Als deze fruitige frisheid is afgezwakt zet de roos haar spoor voort, gewoon puur zoals ze is: zoet, bloemig, licht gezuurd om geleidelijk warmer-houtiger te worden. Dus een prachtige balans tussen sandelhout en patchoeli.
Dat was een verrassing afgelopen nazomer bij de ‘portes ouvertes’ van distributeur Via K & Co in de buurt van Brussel: de ontmoeting met Bruno Truchon Bartès van La Manufacture. Twee redenen: het feit dat iemand het aandurft nóg een merk in de markt te zetten gewijd aan eau de cologne en de klassieke kwaliteit die het uitstraalt en waarmaakt.
We zien u terug na de volgende door marketing-message: ‘La Manufacture Parfums is een workshop ‘sans frontières’ voor ambachtelijke kunstenaars die grondstoffen transformeren en zich laten inspireren door kunst, emoties en persoonlijke ervaringen. Wat de geuren van La Manufacture Parfums hun elegantie en diepte geeft, is de poëzie van het verleden en de minutieuze aandacht voor de grondstoffen…
Zoals eau de colognes horen te ruiken, voor mij althans. Dus niet zoals de talloze, inmiddels van de markt verdwenen versies van Marc Jacobs of bijvoorbeeld Dior Homme Cologne (2013). Die zijn mat en tam, verkwikken niet echt. Doen die van La Manufacture wel. In een zin: klaterende frisheid op een subtiele basis van hout. En dus geen witte musk en geen calone of ander letterlijk supercool ingrediënt als finish.
Trussardi introduceert zijn nieuwe herenparfum Riflesso, Italiaans voor reflectie. Het wil olfactorisch de mogelijkheden onderzoeken wat tradities kunnen bieden om het heden te begrijpen in het algemeen en meer in het bijzonder het erfgoed van het merk in relatie met de wereld van nu. Dat is me nogal wat. Ik bedoel daar kun je een thema-avond aan wijden op tv.
Familie: houtachtig-oriëntaals. Ik zou willen toevoegen: klassiek, bijna te klassiek voor mijn gevoel, gezien de hippe status van de protagonist. Vanaf de opening word je meegezogen in een oosterse zwoele zachtheid, want door de citrusfrisse opening heen ruik je al vaagjes de door tonkaboon (foto) geleide basis van Riflesso.
GEURENGOEROE 