FIG YOU VERY MUCH, FRANCIS!
MOOI, ELEGANT MAAR VOORSPELBAAR
Terwijl ik deze post eindredigeer, zit ik onder mijn eigen inmiddels zwaarbeladen vijgenboom… here we go: lang, lang geleden toen ik voor het eerst veelbelovend talent Francis Kurkdjian interviewde – naar aanleiding van een Armanimannengeur – zei hij dat hij later liever herinnerd zou willen worden door twee of drie geuren, dan als een ‘u vraagt wij draaien’-parfumeur.
Hij heeft zijn visie inmiddels bijgesteld en dat is maar goed ook gezien de enorme veranderingen die de parfumindustrie de laatste twee decennia heeft ondergaan: van een ‘voor de speciale gelegenheden’ luxecadeautje voor de massa naar een ‘any time, any place’-gebruiksartikel voor de massa – sinds enige tijd wereldwijd massaal op social media soms kritisch becommentarieerd maar meestal de hemel ingeprezen met ‘the unboxing’ als onverklaarbaar hoogtepunt/dieptepunt.
Kurkdjian is volgens mij de eerste die – in navolging van sterrenkoks – zich als celeb-neus heeft gepositioneerd: waarvan bijvoorbeeld zijn fleur d’oranger-installaties in Versailles getuigen. De lijst voor wie hij geuren heeft geleverd is lang – my all time favorite: Rose Barbare (2004) van Guerlain -, waaronder huisparfumeur voor Burberry gedurende een aantal jaren. Logischerwijs dat hij ook een eigen brand zou opzetten.
Ook gelukt. Was ik niet echt van onder de indruk – uitgezonderd Cologne pou le Soir (2009) en Oud Satin Mood(2015). Inmiddels is Maison Francis Kurkdjian onderdeel van het LVMH-concern, dus was hij het gezien zijn status vanzelfsprekend dat hij door Dior gevraagd werd om de François Demachy op te volgen. Zelf had ik een vrouwelijke neus logischer gevonden, gezien het huidige tijdsbeeld en de ‘feminisering’ bij Dior in 2016 in gang gezet met Maria Grazja Chiuri als eerste vrouw hoofd haute couture.
In ieder geval – nu volgt een cliché – de verwachtingen waren ‘best wel’ hoog gespannen. Wat zou hij leveren? Ik had zelf meer gehoopt op een lancering van een Grote Geur (gelijk Poison, gelijk Dune) waarmee hij en Dior een artistiek (maar commercieel haalbaar) statement kon maken en waarmee hij mij (en andere kritische volgers) in respect zou laten buigen en verwonderd zeggen: ‘Het is nog mogelijk, een revolutionaire geur in de ware zin van het woord’.
Nog een cliché: heeft niet zo mogen zijn. De storytelling – ‘het liefdesverhaal tussen Christian Dior en de zonnige schoonheid van de Franse Rivièra’, ‘een zomerse ontsnapping’, ‘de belichaming van de lifestyle van zij die genieten van het leven’ en meer van dit soort clichés – is voorspelbaar en braaf.
Ook als je de geur olfactorisch in context plaatst. Denk je 1: vijg, 2 Méditerranée en 3: ‘le premier’, dan ruik je ‘per direct’ Un Jardin en Méditerranée Hermès (2003) die op zijn beurt dankbaar gebruik heeft gemaakt van de ‘oervijg-geur’: Philosykos Diptyque (1996). De alle op vijg geïnspireerde geuren daargelaten (met name in de opening) die daarna volgden en de ‘soli-figs’: onder meer Fig Amalfi Aqua di Parma (2006), Fig Marc Jacobs (2008) en meer recent Fig Extasy Mancera (2021), Fig Infusion Essential Perfumes (2022), Fig Infusion Prada (2023) en vijg zo maar door. Speciale vermelding in dit geval: Nimfeo Mio Annick Goutal (2010).
U had het al geraden: ik ben een beetje uitgevijgd. Iets anders: het persbericht vertelt dat Dioriviera ‘het liefdesverhaal tussen Christian Dior en de Franse Rivièra vertelt’. Ik heb heel wat boeken over le maître gelezen, maar zijn onvoorwaardelijke band met deze streek is me niet bijgebleven.
Wel dat de naam Dior zijn oorsprong in het gebied heeft waar de Franse kust aan de Middellandse Zee overloopt in de Italiaanse kustlijn (Riviera is een Italiaans woord) en waar bijvoorbeeld ook de naam Mona di Orio van getuigt: plak je di en Orio aan elkaar dan krijg je, inderdaad, Dior – ‘di Oro; van goud’.
Nu de geur: lekker; ik zou een zure parfummiep zijn als ik het tegendeel wil bewijzen, alleen: is het niche? Dus draai ik het om: ben je gek op vijg dan heb je het met Dioriviera getroffen: de opening is een en al vijg zwevend tussen het fruit, het blad en het hout van de vrucht die samen een fris-fruitig oproepen.
Ook voordelig in deze: de vijg wordt niet geflankeerd door citrus-frismakers wat het idee van de Méditerranée / de Provence versterkt – zomer, droog, warm, zand, denk aan de Mistral. En in die ‘droogte’ ruik je kruidachtige sensaties – ik althans bespeur een soort van ‘bouquet garni’- tijm, rozemarijn, oregano. Maar met een andere blik, met een andere neus kun deze droge groenheid ook interpreteren als dennenhars.
De drydown is eveneens interessant: alle noten van vijg komen samen in wat wel vijgenmelk wordt genoemd dat je krijgt als je prikt in een de huid van een (bijna) rijpe vijg. Vergeet niet: de diverse geurnuances van vijg kun je niet aan de struik onttrekken; het is een synthetisch component – voor de vijgenmelk wordt dus een lactonemolecuul-gebruikt in dit geval besprenkeld met iets zoets neigend naar honing.
En het mooie: ondanks deze melkachtige zoetheid, blijft de ‘droge zomer’ van de Méditerranée / de Provence op de achtergrond aangenaam ‘plakken’. Denk het tevreden geluid van krekels erbij en je zit er middenin. Ook goed gedaan, ik zou het bijna vergeten, maar door deze zomerse zoetheid van vijg slingert zich de meiroos sierlijk.
We eindigen met een aantal ‘bezwaren’. Het persbericht meldt dat ‘de feestelijke geur het hele jaar door gedragen kan worden’ – geldt dat niet voor alle geuren? En dan de sfeerfoto: wat voor een bloem moet ik zien? Een kruising tussen een lelie en een klaproos? Dit heeft niets met de geur Dioriviera vandoen. Is er niemand bij Dior geweest die tijdens de talloze marketing-evaluaties dit aanhangig heeft gemaakt, durfde te maken?
Lekker doorzagen: ik zie dat Dioriviera ook de naam is van een ‘huis-, tuin- en keukenlijn’ van Dior inclusief placemats, kussens, shorts, gympen, sokken, handdoeken, strandstoelen en wat niet al meer – tja, dan had ik styling-technisch de geur in oud roze met toile de jouy-motief gestoken.