DE DAG HEEFT DE ZON VERLOREN
DE NACHT HAAR STERREN NOG NIET GEVONDEN
Jaar van lancering: 1912
Laatst bijgewerkt: 18/09/12
Neus: Jacques Guerlain/Thierry Wasser
Uit de dagboeken van Lily Guerlain, vrouw van Jacques Guerlain. Oktober 1912: ‘Ik kreeg vandaag L’Heure Bleue aangeboden. Ik nam het aan als een geparfumeerde offergave gewijd aan de cultus van de verliefde passie. Een offerande waarin de man van wie ik houd zijn liefde verklaart. Ik weet het – hij geeft het niet toe – maar ik ben niet zijn enige inspiratiebron. Ik leef graag met zo’n vrome leugen’.
Verder lezen we: ‘Dit parfum spiegelt zijn liefde voor de natuur, op sublieme wijze tot uitdrukking gebracht in de art nouveau: de zwangere belijning van de flacon, de in het glas uitgewerkte komma’s, de dop die refereert aan de marechausseehoed. Ik weet dat hij geboeid is door de opkomende generatie impressionisten van wie ik de verdiensten hoog prijs en die onze ogen openen voor een ongezien soort licht’.
‘L’Heure Bleue verbeeldt de weemoed die Jacques ervaart wanneer de hemel vaarwel heeft gezegd aan de zon en plaats maakt voor de sterren. Hij spreekt dan van het zwevende uur, een moment van stilte en rust, het uur dat de mens in harmonie leeft me de wereld en het licht: het diepe blauw van de hemel, het trillen van de lucht, het ritselen van de bladeren, de nagenoeg onzichtbare golving van het water’. Ik voeg hieraan toe: poëzie in een flacon die bijna een eeuw na verschijning nog steeds even elegant, even sensueel als even tijdloos is. Tenslotte: zo omschrijft Jacques Guerlain zelf zijn creatie: ‘Mijn parfum? Dat ben ik! Een parfum met body, met karakter: L’Heure Bleue’.
Goed nieuws: Guerlain staat in 2012 stil bij het feit dat de klassieker een eeuw oud, een eeuw jong is. Dat wordt gevierd met verschillende luxe-edities (onder meer in de Baccarat quadrilobe-flacon uit 1908, oorspronkelijk bestemd voor het parfum Rue de la Paix om het tachtigjarig bestaan van het huis te vieren) gevuld met het originele extract en drie nieuwe up to date-variaties ontwikkeld door Thierry Wasser.
In the morning, Dawn (eau de toilette), At the stroke of noon, The Zenith (eau de parfum) en At nightfall, Twilight (parfum). Ik hoop dat de exercitie geslaagd is – heb ze nog niet geroken – waardoor alle (onnodige aanpassingen, ik bedoel de originele receptuur bevat gaan enkel ingrediënt dat door de IFRA in de ban is gedaan) uit het verleden voor goed zijn vergeten.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Dit schijnt Jacques Guerlain in al zijn enthousiasme over de totaalcompositie te hebben gezegd. Over de kopnoot: ‘De frisheid van bergamot en de durf van anijs. L’Heure Bleue heeft de fantasie van een zuurtje; een vleugje impertinentie dat met overtuiging alles kan veranderen in een oogwenk en dat een verhaal, ontsproten aan zoete droom, kan worden geprojecteerd in het echte leven’. Over het hart: ‘De opwindende akkoorden van anjer en neroli! Een vleugje pit en frisheid bovenop de weelde van sensualiteit en ondeugendheid. L’Heure Bleue is voor mij het parfum van de geveinsde naïviteit’.
En over de sillage: ‘De oosterse basis met een poederachtig accent is hoogst vertederend. Ik nestel mij in de warmte van de poedernoot van iris en viooltje, als in een cocon. Ik proef met volle teugen de vanille. Ik laat me meeslepen door de zoete zweem…’ Wat hij in al zijn enthousiasme vergat: in het hart wordt de kruidig-zoete bloemenweelde geaccentueerd door tuberoos, roos, heliotroop en anjer. En wat hij schrijft klopt allemaal. En het verbazingwekkende: als je L’Heure Bleue beter leert kennen, dan kom je erachter dat je aan een kunstwerk ruikt.
Verbluffend het hoofdthema, dat anijs koppelt aan anjer, viooltje en iris. En hier doorheen gevlochten de bloemennoot ondergedompeld in vanille en heliotroop. En toch: ik zou wel eens aan vintage-versie willen ruiken. Ik ga binnenkort naar de Osmothèque in Versailles waar alle belangrijke Franse parfumformules worden bewaard.
Tenslotte, om te illustreren wat voor een invloed L’Heure Bleue heeft gehad op neuzen, breng ik een herinnering naar voren van de helaas vorig overleden Mona di Orio. Ze vertelde me eens dat ze als tiener een flacon had gekocht. Ze ging naar huis en op de trap in het duister rook ze nog een keer aan de geur. Ze was zo betoverd, zo van de wereld dat het haar deed besluiten neus te worden. Mona voegde er nog aan toe dat ze het een ongelofelijke uitdaging zou vinden om een nieuwe versie te maken die het beste in de buurt kwam van zoals zij ze dit parfum herinnerde.
RUIK & VERGELIJK
Is eigenlijk heiligschennis! Maar wil je op een moderne manier de poederige zachtheid van de Florentijnse iris als onderdeel van een parfumcompositie (niet als solifleur) ervaren, ruik dan ook eens aan:
Annick Goutal Heure Exquise (1984)
En wil je aan een ander kunstwerk van Jacques Guerlain ruiken, ga dan eens op zoek naar volgend parfum. En verbaas je voor een tweede keer over wat dichterlijke inspiratie bij een neus kan oproepen:
Guerlain Après L’Ondée (1906)
En er bestaat een echte ode op L’Heure Bleue, gemaakt door een ver familielid van Jacques Guerlain:
Parfums Nicolaï Sacrebleu (1993)