‘BLAME IT ON THE (WORD) SUNSHINE’

EAU DE SUD BOEKT EEN VLUCHT NAAR HET MIDDEN-OOSTEN

Jaar van lancering: 2015

Laatst aangepast: 06/04/16

Neus: Pierre Negrin, Fabrice Pellegrin

Concept & realisatie: Christopher Chong

Soms kan een naam in combinatie met een merk me tegenhouden – geen zin de geur te testen. Doei! Sunshine is zo’n naam. Niet bijster origineel. Gaap, gaap, gaap. En dan bedacht door Amouage. Helemaal vreemd als je de bedoeling van Christopher Chong kent – straks meer hier over. Nu is het wel zo: Sunshine als naam is merkwaardigerwijze nog weinig gebruikt, maar toch. Ik vreesde dus dat de geur onderdeel zou worden van een Amouage-campagne om een bredere doelgroep te bereiken, en Sunshine Men dus toegankelijker en een instap- kennismakingsprijs zou krijgen. Helemaal niet dus. Chapeau (hoedje af vrij vertaald)!

Geurengoeroe heeft zich laten misleiden door zijn arrogantie: blame it on the (word) sunshine. Mea culpa, mea ultima culpa! Geurengoeroe heeft dus pas een jaar later kunnen genieten van weer een voortreffelijke Amouage-geur. Sunshine Men is geen Europees ‘simpel-even-mengen-even-roeren’-zomergevalletje waarmee veel masstige-merken ons nog steeds voorjaar in, voorjaar uit, zomer in, zomer uit verblijden, lastig vallen – maak uw keuze. Het is krachtig-fascinerende compositie die ons de zinderende warmte geeft van de zon hoog stralend boven het firmament van het Midden-Oosten.

En Chongs idee wordt helemaal waar gemaakt: een eclips. Ofwel, het verschijnsel waarbij een ster en twee of meer andere hemellichamen in één lijn komen te staan, waardoor de schaduw van het ene hemellichaam het andere verduistert.

In dit geval de maan die tijdelijk voor de zon stilstaat en ervoor ‘zorgt’ dat de eerste, ingenieuze geassembleerde frisse akkoorden geleidelijk aan donkerder en warmer worden.

Interessant: op www.amouage.com lees je dat Sunshine Men ‘a retro-chic interplay of freshness and sensuality’ is. Ik moet qua ‘voel-je-wat-ik-bedoel’ dan denken Annick Goutals Eau du Sud (1996) die op vakantie gaat naar het Arabische schiereiland om zich in te schrijven voor de cursus ‘Hoe geef ik een Euro-citrus geur een intens, doordringende oosters-kruidige warmte. Want Sunshine Men verenigt Europese ‘lavendel-citrus’-geklater met oriëntaalse diepte die anders is dan de Europese interpretatie hiervan. En jeetjemina, wat kent de compositie een lang traject, en wat houdt die enorm lang aan – gelijk een Flying Emirates-toestel over de afstand Marseille-Abu Dhabi doet.

Gisteravond om acht voor het laatst op mijn pols gespoten, vanochtend tijdens het uitlaten van de als maar doof wordende hond (‘ach, gossie’), rook ik nog een vaag spoor van Sunshine Men: uitgedroogd hout waarvan de warmte van de ‘woestijnzon’ nog steeds in de kerf ligt opgeslagen.

WAT SUNSHINE IK EIGENLIJK?

Bij zonsopgang een blast van lavendel begeleid door een citrusflits die niet zoet-wee bloemig is, maar eerder groen, koel, aards met een scherp medicinaal randje. Zo is lavendel wel aangenaam! De zon wordt geleidelijk warmer – op zijn reis naar de verduistering – vergezeld door in ‘sinaasappelbrandy’ gedrenkte strobloem. Megazoet zou je denken, maar niet echt want begeleid door een ‘andere groenheid’ van ijl-ijl-ijl-jeneverbes en een enorme krachtige salie-concentraat (foto).

Alsof de verse bladeren ter plekke worden uitgewrongen. Vreemd, eigenaardig, niet echt ‘logisch’ voor mijn gevoel, maar… frappant goed werkend. Ik heb het gevoel of ik even zit opgesloten in een drankkabinet waarin gin (jeneverbes) en brandy (amberachtige noten ‘met sinaasappelsmaak’) met elkaar in een gelag zijn verzonken.

Dan weer een flits van de een, dan weer van de ander, dan weer halfdronken tegen elkaar opbotsen – ‘Hè, hallo, jij ook hier?’ Wat blijft hangen is een gedroogde, bittergroene strobloem. Zonder katergevoel, want nu treedt de zonsverduistering op. Als je zo wilt: de maan schuift voor de zon, gehuld in een brandend, vuurspuwend aura van heel vanille en heel veel tonkaboon. Hierdoor even de voortzetting van het drankeffect, maar extreem droog cederhout zorgt voor de juiste strak-mannelijke balans. Met af een toe een vleug van wierook en leer – althans dat meen ik te bespeuren. En als dit alles één wordt, blijft er een ‘soort van’ mastieknoot hangen: groen, fris, menthol, maar ook warm, zalvend, zacht.

Tjonge, tjonge wat een prachtexercitie. Je start fris opgewekt de dag in Provence om uiteindelijk in de droogte van de zandvlakten van Arabië rond te dolen waar af en toe amberdruppels sissend op de bodem vallen. Is dit een fata morgana? Zie ik daar bedoeïenentent? Ik hoop het. De gebruikers staan bekend om hun gastvrijheid. Ik bekeer me desnoods: Assalaamoe alaikoem! Ik vraag of ik mag overnachten, om de geur van alpha tot omega nog eens op me te laten doordringen.

Toch een minpuntje: de dop. De uitstulping erop suggereert een drukspray-mogelijkheid die al gebruikend, de geur verspreidt uit het Swaroviksi-kristal die zich daaronder bevindt. Lijkt me logisch en chic. Maar nee, je moet de hele dop van de flacon trekken waaronder zich een doodgewone spray-knop bevindt. Voor het geld dat gevraagd wordt, had ik… (vul maar in).

Iets anders: het is tegenwoordig bijna onmogelijk een geur een ‘eeuwigheidswaarde’ te verlenen, in welke categorie dan ook. Maar Sunshine Men reken ik in ieder geval tot Klassieker van de Toekomst.

ZO MOET EEN NICHEPARFUM RUIKEN DEEL 2

Jaar van lancering: 2008

Laatst bijgewerkt: 07/07/12

Neus: Hilde Soliani

De eerste keer dat ik Eau de Campagne (1975) van Sisely rook, verbaasde ik me over de volstrekt nieuwe manier waarop de neus – Jean-Claude Ellena – je een groene geur liet ervaren. En dat kwam voor een groot deel op conto van tomatenblad: fris, maar anders, groen maar anders, zonnig maar anders, bittergroen, maar anders. Dit vernieuwende ingrediënt werd tot mijn stomme verbazing nauwelijks door andere neuzen opgepikt. Tot 1996. Toen presenteerde Nina Ricci zijn eerste geur voor jonge Nina’s: Les Belle de Ricci. Diezelfde wonderlijke ‘tomatengewaarwording’ – zei het iets minder.

Er wordt wel eens gezegd dat je één ingrediënt moet overdoseren om een succesnummer te creëren. Dat heeft Hilde Soliani met tomatenblad en -stengel gedaan. En dat al vier jaar geleden. Alleen is het – nog – geen succès fou door de overkill aan geuren – waaraan Soliani vrolijk aan meedoet -, en het feit dat Soliani toch wel heel erg niche is. Als deze geur door Chanel, Gucci, Guerlain – zo zou eigenlijk een nieuwe Aqua Allegoria moeten ruiken – of Thierry Mugler gelanceerd zou worden met een megacampagne, dan zou me niet echt verbazen dat het net zo zou aanslaan als het ‘androgroene’ Ck One van Calvin Klein (1994)

Met Stecca toont Soliani voor mij de ware ‘functie’ van een nicheparfumeur: met ‘nieuwe’ ingrediënten zoeken naar nieuwe geurgewaarwordingen. Trouwens met oude weet ze ook wel raad – ruik Vecchi Rossetti ook uit 2008. Stecca betekent in het Italiaans keu, stokje en is tevens naam voor een pizza-achtig broodje in die vorm gevuld met olijf, ei en tomaat. Verder las ik ergens dat de geur is geïnspireerd op de gewoonte bij een slechte voorstelling in het theater – verrotte – tomaten naar de uitvoerenden te smijten… geloof ik gezien de theaterachtergrond van Hilde Soliani. Ik doe dat niet: ik breng haar een grote bloemenhulde of zal het een bosje tomatenbladeren zijn – best wel artistiek.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Tomatenbladeren op stok in de ochtenddauw waar de zon lichtjes op schijnt. Waar zal de geur van gemaakt zijn? Van echt tomatenblad of van een combinatie van groene, water- en houtmoleculen? Ik weet het niet en het maakt niet uit, maar mijn god wat is het lekker. Wat wordt ik hier blij van. En aardig. Zelfs die domme buurman die te lui is om zijn huisvuil niet in maar naast de afvalcontainer te flikkeren, lach je toe. En je zus die weer een uur later dan afgesproken op de bel drukt – omhels je nog intenser.

Maar je ruikt in Stecca niet alleen tomatenblad, maar ook iets van aarde (van die potgrond waar de ijzerachtige geur van mineralen uit wasemt), gras en iets hooiachtigs. Anders groen, modern groen, toekomstgroen.

RUIK & VERGELIJK

Heb onlangs nog zo’n maffe, vreemde en wonderlijke groene geur geroken. Bespreken we binnenkort:

Kerosine Creature (2011)

WINTER IN SIENA IS WARM

WINTER IN SIENA IS ‘HARTIG-GOURMAND’

Jaar van lancering: 2007

Laatst aangepast: 05/01/11

Neus: Bertrand Duchaufour

Weer zo’n merk dat ik al lang geleden had moeten behandelen. Maar het kwam er niet van. Hoewel ik ooit twee flacons kreeg toegestuurd die verloren zijn gegaan. De reden: de presentatie. Een beetje pover in vergelijk met de ‘rest’ die de twee mensen – Marina Sersale en Sebastián Alvarez Murena – achter het label ook doen: runnen van het vijfsterrenhotel Le Sirenuse in Positano op Amalfi in de Middellandse Zee. Had ik daar doorheen kunnen kijken, dan had ik al langer kunnen genieten van geuren die worden gewaardeerd om hun eigenzinnige niche-verfijning.

De twee mensen: Sebastián Alvarez is Argentijn. Op zijn visitekaartje staat journalist en entrepeneur. Dat laatste doet hij onder andere met Marina Sersale (voormalig filmmaker en -producent) voor Le Sirenuse. Zij is dochter van een van de vier adelijke Sersale-broers die in 1951 besloten hun 18^de eeuws familiepaleis te veranderen in een hotel, dat nu geldt als ‘de essentie van Italiaanse stijl’. Om het vijftigjarig bestaan hiervan te vieren, werd te midden van alle feestelijkheden een geur onthuld: Eau d’Italie. Een enorm succes, dus werd naam van de geur, naam van een nieuw parfumhuis.

Sienne l’Hiver is een romantisch. Wil zeggen: het wil beelden oproepen van van Siena, de ‘historische’ stad in Toscane met zijn rijke verleden, tijdens de winter. Je ruikt geen citrus, cipres vermengd met bloemen. Het lijkt een geur ‘achter gesloten deuren’. Het leven op straat is tot stilstand gekomen. En besluit je dan een wandeling te maken door de verlaten straten, dan ruik je – als het goed is – een melange van zachte, aardse en zelfs een beetje muffe (gunstig in dit geval) noten lichtjes verwarmd door de winterzon. Verdiep je je meer in Sienne l’Hiver, dan merk je dat je een nieuwe, niet vaak geroken sensatie opsnuift die ik niet anders kan omschrijven dan ‘hartig gourmand’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Misschien denk je: ‘Wat is hier zo bijzonders aan?’ De reden: Sienne l’Hiver is onbestemd en ‘onduidelijk’ omdat het geen gebruik maakt van duidelijke herkenbare en bekende ingrediënten en niet wil opvallen met goedkope knaleffecten. Het geheim van Sienne l’Hiver volgens mij: de combinatie van iris (stroef-zacht, poederig) en wierook (rokerig en melkachtig) ‘zacht gemaakt’ door witte truffel (foto). De neus gebruikt voor laatste dimethylsulfide, ofwel een chemische verbinding van maïs, kool, rode biet en zeedieren en -planten. Het effect: een ‘ongename’ geur die ruikt naar gekookte kool (heb ik nooit vies gevonden) en soms gebruikt als smaakmaker in de voedselindustrie.

Interessant: iris en wierook bedekken deze ‘koolgeur’ waardoor een aardse geur overblijft die je associeert met paddenstoel en truffel. Die een sensueel-warme en romige ondertoon krijgt door witte musk, cistus labdanum, hooi (ofwel coumarine) en guaiac (hout ruikend naar roos en viooltje).

De fris-groene opening met geranium, ‘varen’ en viooltje in de opening verdwijnt snel. Laatste bloemeke komt trouwens wel terug als Sienne l’Hiver langer op de huid zit, mede dankzij guaiac. Merkwaardig: volgens de ‘gevaarlijke’ en invloedrijke perfume critic Chandler Burr van The New York Times zit in Sienne l’Hiver ook mimosa en natuurlijk civet. De eerste zou volgens hem verantwoordelijk zijn voor het ‘oily green-and-black-olive aroma’, de tweede voor ‘right touch of the sweaty armpits of the merchants and traces of leather from the guards’ saddles and the sweat in their horses’.

Mimosa ruik ik niet echt, wel een heel licht-bloemige noot. Civet idem. Of in zulke kleine hoeveelheden en getemperd door de overige ingrediënten, zodat het waarlijk animale effect verloren gaat. Het is volgens mij het ‘officieel’ opgevoerde cistus labdanum. De hars van het zonneroosje met haar ambergris-achtig parfum. Eén ding is zeker: als ik zoveel woorden nodig heb om een geur te beschrijven, dan kun je er vanuit gaan dat we met een belangrijke te maken hebben. Sienne l’Hiver valt voor mij in de categorie Klassiekers van de Toekomst.

RUIK & VERGELIJK

Ik heb al eerder een paddenstoel-truffel-ervaring gehad in een geur. Ook van Italiaanse makelij:

Profvmvm Roma Oxiana (2009)