WHY?
JOOP HOMME LIGHT! ZOIETS
Ooit was ik fan van Trussardi. Waarom? Sommige dingen kun je niet uitleggen. Kan het zijn dat ik ooit voor mijn deur – toen ik nog in De Pijp woonde – een gestolen, leeggeroofde weekendtas van Trussardi voor mijn deur vond zonder tag met de naam van de eigenaar en de politie hem niet wou innemen? Dat hebben we alvast.
Was het omdat ik een paar keer bij ze in Milaan ben geweest voor een parfumpremière – en zo gezellig heb gebabbeld met broer en zus Trussardi. Of puur omdat ze mooie spullen maken? Ik weet het niet meer.
Wanneer is mijn interesse opgehouden? Parfumtechnisch gezien, toen ze de een na de andere geur afscheidden die stuk voor stuk heel serieus met echte storytelling werden gepresenteerd, maar zó serieus dat het ongeloofwaardig werd. Zo ben ik nog in hun geur getrapt die zich had laten inspireren door de slowfood-beweging: Essenza di Tempo (2008). Vond ik een interessant uitgangspunt – werd weldra gevolgd door weer fast food fragrances: Inside Delight (2008) en Inside Iced for Men (2009).
Van Riflesso Blue Vibe (2019) kreeg ik een proefje van een kennis – originele naam zeg! Het verhaal? Zal toch wel niet: ‘Vertegenwoordigt een introspectieve reis naar de mannelijke psyche vol dualiteit en verleidelijke ondertonen. Creativiteit wordt zowel het wapen als de veilige schuilplaats van de hedendaagse man met een vrije geest die zich weet te buigen voor de discipline van het dagelijks leven’.
Daarvan is in deze geur in ieder geval op geen enkele manier gebruik van gemaakt. Wat een schijnvertoning, wat een invuloefening terwijl de ingrediënten ‘niet verkeerd’ op papier staan – zoals zo vaak het geval bij designergeuren: rum, yuzu and davana (opening), hazelnoot, geranium en alsem (hart), amberhout, leer en tabak.
Maar ligt het nu aan mij: ik heb het gevoel dat ik direct in een emmer met vanille-ambroxan ben gevallen – en wel een van de goedkoopste soort. Ja, amahoela, dit gaat echt niet gebeuren: ‘Contrasten van warm en koel, rationeel en emotioneel, elegant en subversief, zoet en scherp.’ Ik ga’m straks thuis nog één keer proberen… (wordt vervolgd). En ondertussen lees ik dat, als een van de laatsten, Trussardi ook met een nichelijn is gekomen: Le Vie de Milano – in 2020 – waar elke geur een bepaald aspect van Milaan oproept – tuurlijk, zal wel niet.
Nog een keer Riflesso Blue Vibe geprobeerd. Dus: ik ruik iets zoetigs wat voor rum plus hazelnoot zou kunnen doorgaan – je ervaart een soort gourmand-feel op basis van aangelengde vanille. Wordt inderdaad, maar dan heel snel, bloemig door geranium, met op de achtergrond al een frisse scherpte die onaangenaam aandoet (is dat een goedkope alsem-variant?) en voor mij reminiscenties oproept met Axe-deodorant – om vervolgens te duiken in een bad van veronderstelde zwoelte.
Maar ik ervaar het amberhout, het leer en de tabak niet echt. Het is dat het gezegd wordt, maar blanke patchoeli had ik ook geloofd. De ambroxan-ervaring is nu minder heftig, maar elegant wil het allemaal niet worden. Er blijft die scherpte. Plat. Joop Homme Light zoiets. Gewoon niet langer over nadenken. Er wachten andere geuren.