ONGECOMPLICEERD. RELAXED LEKKER.
‘ZE KIJKEN JE AAN ALSOF JE EEN ARME SLOEBER BENT ALS JE DIT MERK KOOPT’
Come what may zoals ik in de vorige post meldde. Nou deze dus: Bois Impérial en Orange X (geen Twitter-logo in transitie) Santal van Essential Parfums (Parijs). Staan beide bescheiden-nonchalant op een vintagedressoir in de slaapkamer op een prachtige woonboot aan de rand van de Jordaan. Van vrienden op verwegwerkvakantie. Here we go.
Ben een beetje uitgekeizerd, -gekoninkt en uitgeëdeld wat parfumnamen betreft. Deze veronderstelde chique adjectieven hebben inmiddels een race to the bottom-devaluatie ondergaan. Als Rituals een niet goed werkende geurkaars omringd met keizerlijke allure, dan…
Nog iets, zie je steeds vaker: namen van de neuzen vermeld op het etiket. Geeft dit aan dat die inmiddels belangrijker zijn dan de merken zelf of worden ze als extra lokmiddel ingezet? Het geeft die merken én die neuzen in ieder geval ook een soort van inwisselbaarheid en alledaagsheid.
Daar denkt dit merk vanzelfsprekend anders over: ‘Met meer dan 25 jaar ervaring hebben we Essential Parfums opgericht met een rebelse geest en de missie om de essentie van haute parfumerie te herstellen. We zijn gegroeid vanuit een simpele aanpak: parfumeurs carte blanche geven om te creëren, zonder beperkingen of limieten’.
Waar hebben we deze restauratie-aspiraties eerder gehoord… Bijna elk nieuw of ‘oud’ niche parfumhuis propageert deze kijk op het métier. Nu gebeurt er iets vreemds: ik wil de naam van Quention Bisch (neus van Bois Impérial), googelen, verschijnt die al bij de eerste letter… indrukwekkende collectie heeft hij inmiddels opgebouwd: van treurigmakende middle of the road-onzin (de übercliché en zonder humor gepresenteerde Good Girl– en Bad Boy-collectie van Carolina Herrera), via kassakrakers (1 Million Paco Rabanne) naar prachtige niche-excercities: Querca (Bottega Veneta).
En Bisch (40) heeft het druk: sinds 2020 59 geuren geleverd voor de nichesector. Waaronder Bois Impérial (2020). Beetje veel naar mijn gevoel, maar hij moet nog heel hard werken – hij heeft nog even de tijd – om in de buurt te komen van de eminence grise onder de parfumeurs Alberto Morillas (73): meer dan 2500.
Er zit meer in Bois Impérial dan ik kan ruiken. De eerste indruk: cederhout infused. Licht, zonnig en strak (eigen aan cederhout). Dit blijf ik ook ruiken. Met de toegevoegde mooimakers heb ik meer moeite, maar komen geleidelijk goed op gang. Lekker: gepeperd basilicum, sprankelend pompelmoes en Nepalees timut-peperabsoluut in de opening. Doet denken aan Mandarin Basalic, een van mijn favoriete Guerlain Aqua Allegoria’s, maar dan gelaagder.
Essential Parfums’ oordeel: ‘Een briljante combinatie perfect contrasterend met de gedurfde houtachtige signatuur van de geur’. Dan: Haïtiaanse vetiver (‘groen, rijk en aards’) en georgy-hout (molecuul met krachtige cederhouttoon) ‘verlicht door het bloemige aspect van petalia’.
Maar dan: ‘Het majestueuze akigala-hout (via een biotechnologisch proces uit patchoeli gerecycled) tekent het parfum. Het unieke kruidige, houtachtige karakter wordt versterkt door een rijke essentie van Indonesische patchoeli en een krachtige en langdurige noot van ambrofix’.
Terzijde: wel akigala uitleggen en ervanuit gaand dat consumenten weten wat petalia en ambrofix is.
Petalia: frisse bloemengeur van pioenroos, lelietje-van-dalen, roos met een fruitige ondertoon. Zeer fris, licht en diffuus.
Ambrofix: zeer krachtige en zeer stabiele amberachtige noot. Meest geschikt om een authentieke ambregris-noot af te leveren.
Alleen wil de patchoeli niet indalen, is er wel maar blijft zuinig gedoseerd. Er is zeker een warme houtsensatie maar keizerlijk in de zin van diep, krachtig en intens die het predicaat niche rechtvaardigt, wil het niet echt worden. Daarvoor blijft de geur te licht.
Bij deze ingrediëntenopsomming ruik ik in gedachten Amouage, LM Parfums, Bruno Acampora en Maison Incens. En moet eerder denken aan een eau de toilette dan aan een eau de parfum concentrée.
Orange X Santal heeft ook een hoog Aqua Allegoria-gehalte. De sinaasappel spettert je tegemoet, ondergedompeld in een waterbad met op de bodem aangename houtsensaties. Ik lees: ‘Fris en sensueel parfum met weelderige facetten van sinaasappel uit Italië en Australisch sandelhout. Het is de alchemie van lichtheid en diepte – nu komt die – het contrast tussen theoretische strengheid en poëzie. Afgerond met basilicum uit Egypte. Franse cipres en Australisch sandelhout zorgen voor houtachtige topnoten’.
Ik zou zeggen basisnoten. En sensueel vind ik de geur ook niet echt – sandelhout wordt dat pas echt als je het impregneert met intense bloemen – roos of jasmijn bijvoorbeeld. Dan treedt er een wonderlijke alchemie op, vaak ondoorgrondelijke diepte die je het mooist in the real stuff ervaart: attars uit Ici India XL. In Orange X Santal is het niet meer dan een mooie, zachte afgeronde houtnoot.
De prijs valt mee. Tenminste als je € 78,00 voor 100 ml niet veel vindt. Bij Skins, merkte de vriendin trouwens op, toen ik haar appte hoe ze geur had ontdekt (eerst in Parijs), ‘kijken ze je aan alsof je een arme sloeber bent als je dit merk koopt’.
Het wordt voor de parfumerie steeds moeilijker om een van hun geliefde sprookjes te verkopen: de verlokkingen van exotische oorden. Plekken waar nog alles is waarnaar je verlangt of naar moet verlangen volgens reisbureaus, enthousiaste verslagen op tv, in kranten en bladen, op internet (inclusief de nieuwe verleiders, de influencers).
Zou Thierry Wasser het regenwoud van Sumatra een keer bezocht hebben? En deze impressies aan de pr-afdeling hebben doorgegeven? ‘Diep in het hart van het Indonesische regenwoud, onthult zich een onontdekte natuurlijke wildernis. Zonlicht spat op bodem, de weelderige vegetatie wekt elk zintuig, terwijl flarden patchoeli en cederhout samensmelten met de geur van vochtige aarde onder de voeten het pad effectief vervaagt.’
Dat ruik je ook: Born in Roma Uomo komt bekend voor (welke geur tegenwoordig niet?) Sfeer: natuur en ‘urban’ fuseren met drie hoofdsmaken nu populair in mannengeuren: zilt, groen, hout. Ofwel, een kil-groene, zoutige opening, of beter gezegd een uitbarsting waarvan de groene knispering in het hart wordt voortgezet met viooltjesbladeren en salie dat een ‘urbane’ opwaardering krijgt door een het nu maar al te hippe gember.
Amouage is een perfect voorbeeld van wat het uiteindelijke doel is van een zorgvuldig opgebouwde naam: cashen. Dat wil niet direct zeggen verkopen aan de hoogstbiedende, maar het merk geleidelijk aan meer en meer downgraden. Niet zo zeer in kwaliteit, maar in bereikbaarheid. Laatste kun je op twee manieren doen. Meer verkooppunten en/of geuren lanceren met steeds kleinere tussenpozen waarvan sommige zeer toegankelijk zijn in de zin van ‘instapniche’ – zowel qua naam als qua inhoud. Plus laat ik niet vergeten: meedoen met geurtrends. Alle drie gebeurt bij Amouage.
Anyway, in de woorden van Amouage vertelt Beach Hut Man ‘het verhaal van een iriserende aromatische idylle die zich ontvouwt in de geurige, wilde tuin van een strandhut, waar uitgestrekte zandduinen de zee ontmoeten. Het maakt de zintuigen los en ontketent emoties terwijl het het bedwelmende sublieme van de kustlijn verkent tijdens de fascinerende zonsondergang’. Toe maar! Het bedwelmende sublieme. Je moet er maar op komen. Iets anders: volgens mij is juist de charme van een strandhut dat je géén tuin hebt…
Ook leuk, als je goed door ruikt, neem je de oranjebloesem waar die de galbanum-muntcombinatie een cologne-kick geeft… dit blijft allemaal gezellig lang resoneren om ‘op een gegeven moment’ te transformeren tot een beschaduwde bossensatie. Wrangbitter klimop (ik ruik het zowaar) waaronder typische mannelijke houttonen samen een krachtig statement maken. Denk vetiver, mos en patchoeli. Mooi en donker met een rokerig randje, die mij aan het voormalige fetish-ingrediënt van Amouage doet denken (wierook).
Hoelang is het geleden dat ik in Keulen aan de Glockengasse was voor een bezoek aan 4711? Tien, vijftien jaar geleden? Wat me altijd is bij gebleven: wat ik al wist van het merk werd toen me ter plekke nog eens bevestigd. Wat een rijke geschiedenis en wat een potentie die niet voldoende werd gebruikt! Next thing you know (weliswaar een paar jaar later) zette de toenmalige eigenaar Proctor & Gamble in de etalage.
Helemaal leuk: een parfumfontein waar constant ’s werelds beroemdste eau de cologne zijn boeket verspreidt. Pas als je je handen ‘wast’ met 4711, dan begrijp je direct de essentie van de eau de cologne weer: klaterend ‘parfumplezier’ – opwekkend, verkwikkend en verfrissend.
Een ander aspect: door deze nieuwe versies komt 4711 als merk in de buurt van het merk dat – als je het goed bekijkt – aan de haal is gegaan met de erfenis van kölnisches Wasser: Atelier Cologne (anno 2010). Maar moet gezegd: de bedenkers van deze formule (inmiddels gekocht door L’Oréal) deden wat 4711 als huis naliet: eau de cologne, water uit Keulen, vanzelfsprekend 2.0 te maken. Het echte verschil natuurlijk: Atelier Cologne levert eau de cologne in eau de parfum-sterkte. Dus niet echt een eau de cologne.
Myrrh & Kumquat doet ook iets vreemds. Talloos zijn de geuren in het nichecircuit waarin van mirre de millenniumoude kwaliteiten – warm, kruidig, zoetig, rokerig met lactone-achtige nuances – van deze hars worden benadrukt. Denk: richting oriënt en vol.
GEURENGOEROE 