LEUK OF NIET?
We beginnen de feestmaand, de koopmaand van geuren, een keer anders. Een gewaarschuwd man telt voor twee, een over-geparfumeerd exemplaar nog meer.
OUDE FILMS MET PARFUMINFO
‘FRAGRANCE ANYONE, FRAGRANCE EVERYONE?’
Een veel geoefende hobby: terugkijken. Op zoek naar momenten in het verleden toen alles beter was. Ook de smaak van toen, blijft inspireren. De jaren zestig doen het wat dat betreft goed. Opvallend: we komen er steeds meer achter dat de swinging sixties meer was dan alleen de opkomende hippybeweging (luister naar Jefferson Airplane’s White Rabbit) en de space age (remember Paco Rabanne?). Want terwijl de eerste de maatschappelijke structuren ter discussie stelde – demonstratief en provocatief – de tweede liever de ogen op de toekomst richtte, was het de ‘conservatieve’ smaak die de toon bepaalde. Dit wordt nu onder de noemers retro, vintage en heritage opnieuw voor het voetlicht geplaatst. Wat blijkt: de behoudende cultuur van toen, blijkt nu heel erg stijlvol en vervult ons met een verlangen: ‘Ach, zo zou ook ik wel geleefd willen hebben’.
Reality check: voor veel van onze (groot)ouders was dit een ‘mode de vie’, nu ook wel bekend al lifestyle. De tv-serie Mad Man heeft de ‘l’air du temps’ van deze neo-klassieke smaak die speelt met nieuwe opkomende visies prachtig en perfect gevangen. Als je kijkt naar deze Avon-promotiefilm over geuren, waan je je in deze wereld. Niet Mad Men, maar Mad Woman.
Chanelchic: wil je weten hoe Coco tijdens deze jaren dacht over stijl, klik de clip hierboven. Wat jammer dat ik kan niet liplezen. Trouwens de voice over geeft tips die nog steeds het praktiseren waard zijn. En in mijn volgende leven wil ik – back to the future – vertoeven in deze wereld. Als man, als vrouw, als hond… maakt me niet uit.
DE GARCONNE DIE AU FOND VROUWELIJKER IS DAN DE FEMME FATALE
GELUK HET MEEST KOSTBARE TER WERELD
Jaar van lancering: 1930
Laatst bijgewerkt: 04/04/09
Neus: Henri Alméras
Flaconontwerp: Louis Süe
De Parisienne die in de jaren twintig geld, humor en durf had én sportief was, kon niet om couturier Jean Patou (1880-1936) heen. Patou kleedde naar eigen zeggen het liefst de vrouw die haar eigen automobiel bestuurt met 120 km per uur, die golft, rookt en graag het casino en de paardenraces bezoekt. Vooral al deze gelegenheden had Patou de passende kleding én het juiste parfum.
Dat hij de tijdsgeest van de gay twenties goed aanvoelde, blijkt uit de namen van zijn parfums: Que sais-je?, Adieu Sagesse en Amour Amour (alle drie uit 1925). Le Sien (1929) prees hij aan als een mannelijk parfum voor de vrouw die zich met eerdergenoemde bezigheden onledig hield.
Midden in de economische crisis van de jaren dertig presenteert Patou Joy dat in de loop der jaren is uitgegroeid tot een onbetwiste klassieker en de omschrijving ‘le plus chèr du monde’ meekreeg. Mooie woordspeling – want is geluk nu ‘het meest dierbare ter wereld’ en of ‘het duurste ter wereld’? Kostbaar was Joy in ieder geval. Niet alleen door de ingrediënten maar ook door de zorgvuldig en rijk, met bladgoud uitgevoerde flacon en verpakking ontworpen door architect Louis Süe (1875-1968).
Tot midden jaren zeventig verkocht Joy door de illustere naam en nieuwe campagnes zich als het ware vanzelf – vooral in Frankrijk en Amerika. Daarna raakt het langzaam in de vergetelheid. Dit moet veranderen met het in dienst treden van de ‘jonge god’ Christian Lacroix die in 1986 hoofdontwerper van het ingeslapen couturehuis wordt. Hij vervult zijn taak glansrijk, maar dat was helaas niet te merken aan de parfumomzet, vooral wanneer Lacroix wordt weggekocht door de concurrentie.
In 2001 neemt cosmeticagigant Procter & Gamble Patou over. Wat velen vreesden, gebeurde niet. Patou gaat niet in de uitverkoop. Sterker, onder de invloed van opkomende nichemerken opent Patou in Parijs zelfs een nieuwe boetiek – aan de rue de Castiglione waar naast gewone parfums als Joy te koop zijn, maar je ook parfums op maat kunt laten maken.
In 2002 verscheen een moderne versie. Doel: een jonge generatie kennis laten maken met de rijke wereld van Patou. Naam: EnJoy. Voor de echte Joy-fans: Patou heeft een speciale versie in een 30ml flacon van Baccarat. Prijs: schommelend rond de 1000 €.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
De opbouw van Joy wordt vergeleken met het maken van couture. Niet zo vreemd: voor de inhoud wordt voor een groot deel met natuurlijke ingrediënten gewerkt en die zijn ook nog eens van de allerbeste kwaliteit.
In Joy werd voor het eerst zo’n grote hoeveelheid jasmijn en roos (rose de mai) verwerkt afkomstig van de door Patou zelf beheerde bloemenvelden in Grasse. De overige smaakmakers: aldehyden, perzik en bladgroen in de opening, ylang-ylang en tuberoos in het het hart, en sandelhout, musk (de echte naar wordt beweerd) en civet (idem dito) in de basis. Heerlijk ouderwets vol, rijk en gelaagd.
RUIK & VERGELIJK
Paul Poiret (1879-1943) richtte als eerste couturier in 1911 zijn eigen parfumfabriek op: Parfums Rosine, genoemd naar zijn dochter. Omdat hij de eerste was die mode en parfum met elkaar verenigde, wordt Poiret wel de uitvinder van het coutureparfum genoemd.
Zijn collega’s volgen hem in de jaren twintig. Veel van die geuren zijn inmiddels vervlogen – wie kent nog de parfums Molyneux, Madame Vionnet en Lucien Lelong? – andere blijven langer hanger en slechts enkele beklijven. Ze blijken achteraf echte coutureklassiekers. Waaronder Joy en:
Chanel N°5 (1921)
Lanvin Arpège (1927)
Worth Je reviens (1936)
GEURENGOEROE 