FASCINERENDE ONTMOETING TUSSEN GROEN EN WIEROOK
Als je naar deze geur googelt dan verschijnt die al na de tiende letter: Mousse Aras… hiyama van Le Jardin Retrouvé. Heb natuurlijk al vaker over dit in 1975 opgerichte en zich als ‘first niche’ manifesterende merk gehoord. Alleen de naam hield me tegen: ben een beetje heel veel moe van al die geuren die de geheime deur/opening zijn naar wat voor een tuin dan ook.
En dan als mérk je naam/lot er helemaal aan verbinden… weet het niet, maar ik vergeef het ‘de hervonden tuin’ gezien de oprichtingsdatum. Toen had je nog niet zoveel geparfumeerde tuinen. Toch even checken op mijn overzichtslijst. Klopt dus. De meest vintage in deze: Dans le Jardin de mon Curé van Guerlain. 1895. Daarna: Un Jardin de Nuit van Arys. 1919. En toen: Chèvrefeuille en Jasmin van – inderdaad – Le Jardin Retrouvé. 1977.
Ik kreeg een ruime sample van Mary ter Heege toegestuurd. Misschien wel of niet bekend: ze is een fanatiek (in de goede zin van het woord) en verbazend goed op de hoogte zijn amateur-parfumkenner. Ze was een tijdje geleden bij mij op bezoek in mijn Geeser parfumatelier om te praten over een parfumpraatje dat ik binnenkort ga houden in het openbaar (we houden u op de hoogte).
De reden van het verzenden: tijdens ons geanimeerde gesprek liet ik ontvallen dat ik ooit zelf parfums ben gaan mengen omdat ik me soms afvroeg waarom bepaalde ingrediënten nog niet samen gebruikt zijn. Zoals wat me de laatste tijd bezighoudt: wierook en vijg – in combinatie met galbanum en nog meer (mos)groen. Zegt Ter Heege dat zoiets sort of al is gebeurd, en wel met, inderdaad: Mousse Arashiyama. Gelanceerd in 2019.
Opvallend, en dit gebeurt niet echt vaak: geur in combinatie met storytelling klopt. Ik wist het niet, want heb het land van de rijzende zon nog nooit bezocht, maar met Arashiyama wordt verwezen naar – met dank aan Wikipedia – ‘een natuurlijk bamboebos in Kyoto voornamelijk bestaand uit mōsō-bamboe toegankelijk voor publiek’. Helemaal hip: het ministerie van Milieu beschouwt het bos als een onderdeel van het geluidslandschap van Japan.
Zoals wellicht bekend: bamboe ruikt niet, maar het olfactorisch oproepen spreekt als het ware voor zichzelf: groen, fris, teder en sterk. Dat gaat dan zo. Eerst de inspiratie. Le Jardin Retrouvé vertelt: ‘Een uitnodiging tot contemplatie, sereniteit, spiritualiteit. Maxence Moutte (de parfumeur) geeft ons in deze creatie zijn poëtische visie van het bemoste kreupelhout van een Japans bamboebos, we raden groene tonen van mastiek, rijpe vijg, dauwparels’. Nu zij we echt in Japan: ‘Uit een tempel ontsnappen slierten van wierook en heilige houtsoorten worden versterkt door de frisheid van bergamot’.
En toen sloegen ze een beetje door – eigen aan parfumhuizen en parfumeurs: ‘Je wandelt in dit bos als ware het een heilige plaats. Gesust door de zachtheid van het mos, gehoorzamen je stappen aan een oeroud instinct, een diepe intuïtie. Bij de bocht in het pad vallen je ogen uiteindelijk op deze machtige boom waarvan je de naam niet kent maar wel weet. Je ziel, bevrijd van zwaarte, maakt zich subtiel los van de grond en blijft hangen om te genieten van eikenmos, patchoeli, mastiek en wierook’. Lijkt Rituals wel.
Mooi is de verstrengeling van groen en gerookt hout. Zonder al te diepzinnig te worden; Mousse Arashiyama gaat voorbij de oppervlakte, maar dat gebeurt al snel volgens mij als je geen bloemen toelaat: die maken geuren namelijk toegankelijker en ‘begrijpelijker’. Zulke zonderbloemencomposities vallen dan al snel in de categorie moeilijk/niche.
Ik moet trouwens eerder aan een beekje/stroompje denken dat zich door een bamboebos slingert (door de opvallende aquanoot) dan aan de omringende groene vegetatie. Want het is alsof deze groene smaakmakers door het water worden gewiegd – viooltjesblad, gras en groen-kruidige noten. Wel lekker hoor die vijg die ‘uit het water springt’ en geleidelijk door mastiek houtachtiger en door de wierook ingetogener, sereen wordt.
Al dieper ruikende moet ik denken aan een mist van Kenzo die – ooit – in de KenzoKi-lijn zat/zit: ook toen was bij mij de verwondering groot dat hoewel bamboe niet ruikt, je toch het ‘geurgevoel’ ervan mooi kunt vertalen. Het volgende ervaar ik niet; vraag me af of dit niet een geval van ‘wishful thinking, wishful smelling’ is: ‘Door jarenlang wetenschappelijk onderzoek (in samenwerking met Givaudan) geeft dit eau de parfum een energieboost’. Dat doen groene en citrusgeuren al ‘uit zichzelf’ vind ik.
Er zijn van die geuren – best wel veel eigenlijk – die bij eerste kennismaking voor mijn gevoel letterlijk nergens naar ruiken. Iets vaags, zwevend tussen poederig, bloemig en iets zoetigs richting teleurstelling. Laatste komt niet door mijn te hoge verwachtingspatroon – die zit de laatste jaren sowieso al in een behoorlijke negatieve spiraal – maar juist door de verwachtingen die worden opgeroepen, maar die – zoals met zoals zoveel dingen in de fast lane of lifestyle – niet worden ingelost.
Wil je meer weten over de filosofie ga naar 
Zou je me in principe voor kunnen wakker maken, en stop’m onder mijn neus en ik ben ‘woke’, opgewekt en vol goede zin: Citrus Ester. Eerste indruk een ouderwetse eau de cologne decennialang opgeborgen in een lade van je (over)oudtante – vergane glorie als het ware. Ook iets wrangs, een overrijpe citroen op het punt van verschimmelen. Maar dan ontwikkelt de geur zich tot een aangename, erg klassieke citrusgeur met, dat wel, heftige zuurgraad. Opvallende hoofdsmaakmakers herbac (mix van groen hout, eucalyptus, ‘nattigheid’ en munt), methyl grapefruit (alsof je’m net doormidden gesneden hebt) en rhubafurane (inderdaad).
Nu ben ik toch heel benieuwd hoe een geur als deze door inkopers van parfumerieën wordt gezien? En wat me het meest verbaast: hoe kun je Mademoiselle als managing operator (of hoe je functie dan ook omschreven mag worden) van Azzaro Parfums in hemelsnaam goedkeuren? Ik zou zeggen: je huiswerk overdoen. Want van welke kant je het ook bekijkt: het is geleend van de concurrent. Maar dat heet dan waarschijnlijk slim.
Met als treurig hoogtepunt: de promotieclip – valt er nu echt niet uit een vaatje te tappen? Oh-la-la zus, oh-la-la zo. Paris je t’aime. Me too hier, me too daar, waar je maar kijkt. Voor dat deze hashtag wereldberoemd werd, was dit begrip in de parfumerie al bekend als een geur van de concurrent in een ander jasje presenteren – ‘This is our Blue de Chanel’, ‘This is our Mademoiselle’.
Op deze geur zou je bijna kunnen promoveren – want er gebeurt zoveel. Vooral ‘om’ Mémoire d’une Odeur heen en de ‘inclusieve’ ambities van Gucci die ook in deze geur geïncorporeerd zitten. En dan de presentatie. En laten we het sturende ingrediënt kamille niet vergeten. Geurengoeroe begint gewoon en ziet wel waar het eindigt.
Coty’s bezwaar kun je je wel enigszins voorstellen, met name de opening: kamille ruik je du moment je het opspuit. En dat is wennen voor de door mainstreamgeuren platgeslagen neus. Want je ondergaat een uitgesproken warme, aromatische ‘ruwe’ noot met groene en ‘stro-achtige’ nuances met een zoete hint die doet denken aan honing en stuifmeel – weeïg mag ook. Maar als de kamille is vervlogen, dan kom je terecht op bekend terrein. Morillas voegde een speciale variëteit van jasmijn toe: koraaljasmijn – ook bekend als ‘nachtjasmijn’ en ‘boom van verdriet’.
GEURENGOEROE 