STOM! STOM! STOM! TOM FORD ALS FILMREGISSEUR RIJDT SCHEVE SCHAATS!

De pers met hebbedingetjes beïnvloeden mag dat wel, mag dat niet? Het gebeurt in ieder geval aan de lopende band. Geurengoeroe geniet nú nog steeds na van de cadeauregen die tot voor kort op hem neerplenste. Maar weet wel aan wie je wat schenkt als parfumhuis. Als je niet oppast, verspeel je misschien zo maar een kans op een ‘hele belangrijke prijs’. Tom Ford bijvoorbeeld een Golden Globe.

In de chique wereld van high end-parfums wordt etiquette hoogst gewaardeerd: aanbieders en promotors bejegenen elkaar uiterst voorkomend. De regels en wetten moeten wel uiterst streng nageleefd worden: ik (aanbieder) nodig jou (‘beautyjournalist’) uit voor een tripje naar een metropool, naar een verafgelegen droomparadijs om kennis te maken met een nieuwe creatie. Je wordt met alle egards ontvangen, op het bed van het viervijfzessterrenhotel ligt een envelop – ‘Oh wat sympathiek, de uitnodiging voor het diner is handgeschreven op handgeschept papier’ en, hoe bijzonder, door de uitnodigende partij persoonlijk ondertekend: ‘Merci d’être venu pour le devoilement de mon nouveau parfum, â ce soir’. Was getekend: vul maar in.

Op de aan het ‘onthullingsdiner’ voorafgaande borrel is het ook fijn chic – was elke dag maar zo. De naar eb neigende champagneglazen worden zonder het zelf expliciet te duiden bijgevuld – het leven is verrukkelijk! Natuurlijk, de tijdens het diner – omlijst met gesteven damasten servetten, zacht flikkerende kaarsen, glinsterend kristal en exquise bloemendecoraties – gepresenteerde parfumcreatie wordt met extatisch enthousiasme ontvangen. Daar kwam je tenslotte voor, word je voor betaald: ‘Nee, echt, prachtig – he/she did it again! Marvellous!’

Conform de regels bericht je als beautypers hierover in je magazine met een aan aanstellerigheid grenzende jubelverhaal (helemaal met de speciale geschonken cadeaus – tas, zonnebril, sjaal, schoenen) indachtig. Je moet wel: doe je het niet of je heb een te verwaarlozen kritische kanttekening? Kan zo maar zijn dat geplande advertenties worden teruggetrokken, en nog erger, dat je nooit meer wordt uitgenodigd door de perfecte gastgever.

Geurengoeroe heeft ook jarenlang uitnodigingen geaccepteerd voor deze ‘voor-wat-hoort-wat’-promotie. Hij hield wel altijd rekening met de titel waarvoor hij schreef ondanks het feit dat hij op voorhand vaak wist dat desbetreffende geur zou floppen. Voor Ici Paris XL: logisch alleen maar positief, zij het op eigen wijze, want deze parfumketen heeft slechts een (gerechtvaardigd) doel: omzet. Bij andere titels (HP/De Tijd, Elsevier, vakbladen) kon hij ‘vraagtekens stellen’ omdat die niet afhankelijk waren van advertenties van parfumhuizen. En dan nog: een marketingman van Paco Rabanne uitte een keer zijn ontevredenheid dat ik in het vier pagina’s tellende HP-artikel te weinig aandacht had besteed aan de geur waarom het ging: Ultraviolet.

Hebbedingetjes geschonken door parfumhuizen, zetten je voor een fait accompli. Het enige wat je kunt doen: weigeren of zeggen dat het je niet zal weerhouden van ‘kritische kantlijnen’ als je die al ziet, als je die al wilt zien. Tussen twee haakjes: 95 procent van de journalisten heeft geen verstand van geuren, wel van lifestyle – die schrijft er dus omheen: ‘Huppeldepup, ook uitgenodigd, droeg een jurk van!’ Vul naam van je favoriete actrice/ontwerper in.

Tom Ford heeft in deze onlangs faux pas gemaakt. En wel door journalisten/juryleden niet een, maar twee geuren (een voor hem, een voor haar) toe te sturen. In dit geval niet de beautypers, maar de jury van de Hollywood Foreign Press Association. De bedoeling: de leden gunstig stemmen voor zijn film Nocturnal Animals – goede naam voor een geur by the way – en zo de kans op een Golden Globe te vergroten. Foute boel Tommetje! De associatie heeft namelijk een prijsslijmlimiet wat te ontvangen cadeaus betreft: max $ 95,00. Tom Fords paaigeurtjes hebben deze grens blijkbaar overschreden.

Als je je vervolgens verdiept in deze ‘contraprestatie’-methode gefaciliteerd door Hollywood, dan zakt je de moed in de schoenen. Moraal van het schandaalverhaal: álles it te koop. En doet mij gefrustreerd beseffen dat ik ooit een verkeerd beroep heb gekozen. Want in de filmwereld word je nóg meer gepamperd – de medische sector even niet meegerekend – om je als ‘journalist’ gunstig te stemmen. Vakanties hier, vakanties daar, zeldzame wijnen en – ‘oh wat origineel’ – een bruidstaart voor je voordeur afgeleverd ter promotie van het politiekcorrecte, hartverscheurende ‘interracial’ drama Loving (2016) met Colin Firth in de hoofdrol van regisseur Jeff Nichols.

Wat mij teleurstelt: het door Tom Ford geleverde ‘parfumweekmaak’-offensief. Twee lullige flesjes, waarom niet de 250ml-versies uit zijn Private Blend-serie: $ 595,00. Wat mij teleurstelt: dat een van mijn parfumhelden (hoewel die te veel geuren lanceert en zijn nieuwe campagne van Black Orchid te weinig Tom Ford is; te veel lijkt op een ‘beautiful boring’-campagne van een genderbender focussed cosmeticamerk) niet op eigen kracht een voor hem zeer belangrijke prijs wil winnen. Want hij positioneert zich steeds meer als ‘filmdirector turned fashiondesigner’ in plaats van andersom.

Mocht hij door deze paaijerij inderdaad zijn kaarten hebben verspeeld, dan hoop ik wel dat the Fragrance Foundation dit verlies compenseert met een prijs. Die reikt er jaarlijks zoveel uit, kan er nog wel een beetje bij: ‘And the price in the category Best Revamping Perfume Campagne goes to… , oh sorry I can’t open the envelop, a second, goes to… .’