Geachte geurengoeroe-fan,
Het is me niet gelukt om Baghari ‘on top of the blog te sticken’. Ik wil deze post een nieuwe aanmaakdatum geven – aangezien ik de geur voor een tweede recenseer – maar dat lukt niet. Dan maar even zo op deze wijze. Klik dus op Baghari. Merci.
‘EEN HYMNE AAN SCHOONHEID DIE HARTEN VERVULT’
‘EEN SENSATIE DIE GEDACHTEN ZO TRANSPARANT ALS DIAMANTEN MAAKT’
Jaar van lancering: 2016
Laatst aangepast: 02/11/16
Neus: onbekend
Ik was van de ene kant very blij verheugd, van de andere kant anxious met de ontvangst van Patchouly versie 2016. Verheugd (plus hopende) dat alle Etro-klassiekers geleidelijk aan op deze manier opnieuw in the spotlights worden gezet. Ze zijn het waard. Angstvallig: een dergelijke herlancering houdt meestal in dat aan de compositie is gesleuteld.
Is het geval. Vooropgesteld: ik ben blij dat Etro het doet en zichzelf hiermee serieus neemt, en niet meegaat in de ‘plastic perfumesoup’-trend waardoor zoveel parfumhuizen worden gedreven. Van de andere kant: ik word een beetje moe (en dus van mezelf) van die geurscherpslijpers die voor ze een herformulering hebben geroken al hun degens kruizen: zal wel niets zijn, ‘tiseenschande’ en meer van dit klaaggezang.
Tip voor verongelijkten: er verschijnen zoveel, teveel geuren in de (mass)niche-sector die je al het verdriet over ‘verkrachte klassiekers’ doen vergeten – ook op ‘patchoeligebied’. Goed voorbeeld: Comme des Garçons Series, Luxe Patchouli (2007). Goed voorbeeld: Tom Ford Patchouly Absolu (2014). En vergeet de klassiekers niet: Patchouly (1970) van Reminiscence.
Etro introduceert zijn nieuwe patchoeli lyrisch: ‘Betovering heerst in de stilte van een tropische tuin. Bij zonsondergang, na een stormachtige middag, is er een hint van de aarde te ruiken die naar boven stijgt vanuit het gras. Onder de hemel van de eerste sterren rijzen de stengels van de wit en paars gevlekte patchoelibloemen bedekt met regendruppels en absorberen het maanlicht: een hymne aan schoonheid die harten vervult. Een sensatie die gedachten zo transparant als diamanten maakt’. Alsof je bladert door de Stille Kracht van Louis Couperus.
Weer wat geleerd, door het volgende: ‘In de eeuwenoude Tamiltaal betekent patchoeli groen blad’. Dus: patchaiellai: patchai (Tamil: பச்சை) (green), ellai (Tamil: இலை) (leaf). Het persbericht volgt met ‘groen, een zacht, houtachtig groen, is de geur die patchoeli onthult na een langzaam droogproces vervolgd door een destillatie die, met de kracht van stoom, zijn schitterende ziel laat zien. Toen patchoeli voor het eerst naar de Britse kust kwam in de negentiende eeuw werd de geurige plant direct een musthave voor intellectuelen en de haute bourgeoisie tijdens het Victoriaanse tijdperk. Op datzelfde moment arriveerden in Parijs kostbare kasjmiersjaals bezaaid met patchoelibladeren om die tijdens hun verscheping naar Frankrijk vanuit verre landen te beschermen tegen mot. De delicate stof werd ondergedompeld in een langhoudend parfum waardoor het luxueuze textiel nog sensueler en exotischer werd’.
Geurengoeroe licht toe. Het exacte jaartal is bekend: 1834. Het inspireerde Serge Lutens tot zijn patchoeliparfum Bornéo 1834. En de ‘kostbare kasjmiersjaals’ – op de foto op de achtergrond, inclusief het Paisley-motief van Etro, van de flacons te zien – werden ook naar Londen verscheept. Koningin Victoria was een fervent fan.
Etro ziet Patchouly als ‘authentieke belichaming van eigentijds nomadisme’ en ‘roept een zeker beeld van de Oriënt op – aan een geur die eeuwenlang de dromen van ontdekkingsreizigers vergezelden die de zeilroutes aflegden tussen Europa en China, het zuiden van India, Thailand, Madagaskar en Indonesië – landen waar deze plant, met zijn uitzonderlijke, balansherstellende eigenschappen, nog steeds wordt gekweekt’.
WAT PATCHOULY 2.0 IK EIGENLIJK?
Etro licht toe: ‘In tegenstelling tot de in 1989 ontwikkelde geur (een eau de toilette), heeft de nieuwe Patchouly (een eau de parfum) een warmer, minder droog accent. Na de opening, die doet denken aan de kracht van hout en citrus, wordt dit accent ronder en verwerft het binnen het web van geuren een fluweelachtige samenhang; sandelhout (dat de helderheid van patchoeli versterkt) is geënt op de zoete noten van tolubalsem, cistus labdanum, amber en tonkaboon, en het zwarte zaad (brenger van geluk), om uiteindelijk te eindigen in een spoor van vanille’.
Met minder droog wordt eigenlijk minder kamferachtig genoemd. Ofwel, stoffig, aards en muf (denk aan een oude, jarenlang ongeopende dekenkist) met ‘iets’ dat stinkt. Voor velen het kenmerkende en lekkere dan wel vieze, getverderrie effect van patchoeli. Grappig: als je goed je neus hebt gestoken in de nieuwe versie, neem je deze kamfernoot ook lichtjes waar. Alleen gemaskeerd/versierd door, ik zou het willen noemen, sensuele gladmakers.
Ofwel, het ambereffect opgeroepen met de hierboven genoemde harsen, boon en peul. Maakt het geheel zoeter en gaat op de een of ander manier richting gourmand. Voor mijn gevoel is deze Patchouly een meer afgeronde, gepolijste compositie geworden, gaat meer richting een echt oriëntaals parfum. Voor mijn gevoel alleen iets teveel vanille. Terwijl de eerste versie eerder ‘onaf’, ruw was, een geur ‘in de grondverf’, een basisingrediënt-parfum. Vraag me alleen af wat met het zwarte zaad wordt bedoeld?
Helemaal leuk: de nieuwste versie laat zich heel goed layeren – het oorspronkelijke uitgangspunt van alle Etro-geuren. Ik stel voor om te beginnen Marquetry (2015): een roos die verdrinkt in smeulende harsen.
GEPARFUMEERDE VLINDERS VANGEN
ONBEKOMMERD PASTORAAL VERTOEVEN
Jaar van herlancering: 1999
Laatst aangepast: 06/05/16
Neus: Anne Flipo
De nichejacht op vlinders werd midden jaren negentig van de vorige eeuw geopend toen deze fijnzinnig gevleugelde insecten in de voor hun onnatuurlijke habitat nog maar zelden werden gespot: de parfumerie. Voor de Tweede Wereldoorlog vloog er sporadisch een naar binnen, meer verdwaald dan doelbewust: Bouquet de Papillons (1918) van Lubin, Papillon (1922) van Harriet Hubbert Ayer, Silver Butterfly (1927) van Delettrez.
Vreemd eigenlijk omdat vlinders zo tot de verbeelding spreken en, vooral in de stad, ons even een ‘natuurmomentje’ bezorgen, ons doen verlangen naar ‘Reizen en avonturen van mijnheer Prikkebeen’ (uit 1858 van Jan Goeverneus) naar wat onbekommerd pastoraal vertoeven. Door Boudewijn de Groot/Elly Nieman/Lennaert Nijgh in 1967 vereeuwigd met Meester Prikkebeen: ‘Hij staat in de sneeuw aan de poort van de stad. En prikt de dagen van december op zijn hoed’.
De dagen; dat zijn dus gevangen kapellen (vlinders) – dierenbeul! Prikkebeen vertrekt vervolgens in het door Rob de Nijs in 1974 gezongen Zuster Ursula naar Amerika waar het volgens hem beter kapellen vangen is: ‘Dag lieve rest van Nederland, dag lieve allemaal. Blijf maar rustig zitten in het Land van Maas en Waal. Ik kan alleen maar lachen, ik stap eruit, ik ga, mijn rugzak en mijn tentje mee, de vlinders achterna’ – driedubbele dierenbeul!
Annick Goutal brengt hierin verandering (en George Brassens zingt er ondertussen over). Niet in geur, maar in presentatie. De dop van haar beroemde bolflacon zijn twee kussende vlinders geïnspireerd op een art deco-flacon die ze ooit kocht op een vlooienmarkt. Uit die tijd stammen meer vlinder-geïnspireerde flacons. Prachtig in deze: de flacon (± 1924 zie foto) van Les Fontaines Parfumées de Grasse.
Het bracht vooral popsterren op ideetjes. Mariah Carey inderdaad, en in heel wat parfumpromotieclips dartelen talloze computergeanimeerde vlinders rond – juist op het moment dat ze in real life steeds minder worden gesignaleerd of je moet een vlindertuin bezoeken – om de hiervoor gevoelige ziel een droommoment te schenken en te wenken tot ‘en nu kopen, en snel een beetje, begrepe!’
La Chasse aux Papillons is in meerdere opzichten een kenmerkend parfum dat je zoals zoveel andere eigenlijk met terugwerkende kracht moet ruiken. Dus zonder de ‘ballast’ van wat na 1999 verscheen en de kennis van nu. Vergeet niet dat niche toen in zijn startblokken stond.
Afgezien van de inhoud merkte je ook aan de namen dat je met ‘iets anders’ vandoen had dan het reguliere aanbod: deze geuren werden niet gelinkt aan de typische verleidingsclichés: status, schoonheid, macht, luxe, aanzien en prettige vrouwelijke en mannelijke eigenschappen zoals verleiding en pure rauwe seks.
Wel aan een vleugje poëzie in ruime hoeveelheid. Zeg nou zelf: Diors J’adore, Yves Saint Laurents Baby Doll – alle twee in hetzelfde jaar gelanceerd en nu ook nog te koop – spreken minder tot de verbeelding dan La Chasse aux Papillons. De tegelijkertijd gelanceerde Dzing! en Passage d’Enfer idem dito. Geldt ook voor Goutals Ce Soir ou Jamais en Tiempe Passate van Antonia’s Flowers (ook beide 1999). Nu zijn dergelijke namen schering en inslag en daardoor ook bijna inwisselbaar geworden.
WELKE VLINDERS JAAG IK EIGENLIJK NA?
Vlinders die in een voorjaarstuin zijn neergestreken waar witte bloemen in perfecte harmonie naast en met elkaar bloeien. Fijnzinnig. Teder. Helder. Zuiver. Niet hard en niet te direct: alle verrassingen worden niet in één keer prijsgegeven.
Eerst een mooie zachte mist van citrusnoten met groene ondertonen waaruit eerst de oranjebloesem naar voren treedt gezegend met een eau fraîche-toets die geleidelijk aan voller en bloemiger wordt. Dankzij de hulp van een pure en heldere jasmijn; je ziet de zon schijnen. Hoe elegant mengt de tuberoos (met een coconut feel) zich nu in het geheel. Ook licht van toon, maar tegelijkertijd de ‘sensuele-indole’ noten van de oranjebloesem en jasmijn lichtjes versterkend.
Maar wat een rust, wat een onbekommerdheid en wat een tevredenheid roept het geheel op. Het knappe: oranjebloesem, jasmijn en tuberoos kunnen samen nogal heftig en ‘overbloemig’ worden. Is in La Chasse aux Papillons geen sprake van. Het geheim volgens mij: lindebloesem. Die tempert deze ambities, garandeert dat dit witte bloementrio in een voorjaarsstemming blijft, niet all the way gaat (aangewakkerd door een felle zomerzon), maar wel heel subtiel aan het geheel een honingzachte nuance geeft. Op het einde een lichte poederig toets, maar meer als regendruppels in plaats van ‘vlokken’.
La Chasse aux Papillons blijft een van de best verkochte geuren van L’Artisan Parfumeur. Logisch. Is een klassieker. Wel opvallend: de geur vervliegt snel, zoals een vlinder die je het ene moment nog ziet en dan in enen plotsklaps is verdwenen. Als ‘alternatief’ verscheen in 2007 een extreme versie – vreemd in dit verband qua naam. La Chasse intensifiée aux Papillons was ‘leuker’ geweest.
Maar het zal allemaal wel… ik ben méér dan tevreden met de gewone eau-de-toilette-jacht. Het leuke: door dit snelle vervliegen moet je vaker sprayen om dit vlindervlugge gevoel opnieuw te ondergaan.
NIEUWE FORMULE: HET RIJK-CHIQUE GEVOEL BLIJFT RESONEREN
MAAR ANDERS. OOK BIJ MANNEN EN… ANDERS DAN VERWACHT
Jaar van lancering: 1989
Laatst aangepast: 01/04/16
Neus: Olivier Cresp
Mijn ogen werden in eerste instantie misleid door de nieuwe dop, waardoor ik automatisch dacht dat de inhoud mee was gegaan in deze verandering. Niet dus. Maar begrijpen doe ik deze verandering niet. Het statige-sensuele karakter van de originele Femme-flacon verliest aan kracht en wordt voor mijn gevoel onbedoeld grappig en te tijdsgebonden trendy.
Het zal wel met kostenbesparing te maken hebben en de behoefte aan uniformiteit, want twee andere klassiekers van het huis worden nu op dezelfde manier gepresenteerd: Madame (1961) en Tocade (1989). En – stom, stom, stom – bij de herenafdeling zie ik nu op www.rochas.com dat een van de grote klassiekers van de 20ste eeuw Moustache (1949) met Monsieur (1969) uit het assortiment zijn verdwenen.
Afgelopen zomer kwamen zowel de vintage-versie van Femme als Moustache bij mij opnieuw in het vizier. Op een rommelmarkt in Brussel kocht ik van de eerste een 200ml flacon als eau de cologne, van de tweede een niet gebruikte 500ml-versie in originele verpakking. Helaas zat in de Femme-flacon nog maar een bodempje, maar het effect was er niet minder om. Het had nog steeds die kenmerkende, diepe basis van eikenmos die de geur zijn volle, donkere en bosachtige ondertoon gaf. Maar ‘alles bij elkaar’ kan ik begrijpen dat deze versie nu als oubollig, ouderwets overkomt.
Je kunt beide ‘vooroordelen’ vervangen door het inmiddels uitgeholde begrip vintage. Het gevoel blijft er niet minder om. Want de originele versie is naar huidige begrippen niet eenvoudig om ‘zo maar’ te dragen. Het heeft een presentie – gelijk de vintage-versie van Guerlains Mitsouko (1919) waarmee Femme vaak wordt vergeleken – die nogal overrompelend is. En daarom is de herformulering uit 1989 – gebaseerd op de herinneringen van Olivier Cresp van Femme gedragen door vrouwen uit zijn familie – nog helemaal zo slecht nog niet. Ik ben er echt even voor gaan zitten.
En toen nam het verhaal een heel andere wending. Zit zo: ik had met een vriend/collega, collega/vriend afgesproken in een restaurant met een collega van hem om te praten over een parfumproject. Zegt die vriend, een echte old school hetero en, fervent parfumliefhebber (deze combinatie komt meer voor dan je denkt, kwestie van even doorpraten): ‘Erik, wat ruik je lekker, wat heb je op?’
Ik ben er inmiddels aan gewend, omstanders niet echt: hij pakt mijn hand – die ik dus net had volgespoten om er even voor te gaan zitten – sluit zijn ogen, zet zijn neus er in en begint, diep, heel diep te snuiven. Is even stil. Opent zijn ogen en daarin zie je allerlei gedachten voorbij flitsen… Hij moest denken aan zijn klassieke favoriet, de leergeur in overdrive – Knize Ten (1924) – maar dan zachter. Hij schrok niet toen ik zei – hij heeft inmiddels een parfumstaat van dienst – dat het dus Femme was en vervolgens in kort bestek de geschiedenis uitlegde. En dan tijdens het eten er constant op terugkomen: ‘Erik, geef me je hand nog even’.
WAT FEMME IK EIGENLIJK?
En toen zag ik de dag daarna een vriendin. Ook een kenner. Ik zei: ‘Ruik eens’. Had Femme speciaal voor vertrek voor haar op mijn pols gespoten. En zij haalde direct het nieuwe ingrediënt er uit waarover op verschillende internationale parfumblogs veel ‘ophef’ is ontstaan: komijn (foto). Staat voor haar gelijk – ‘niet lekker’ – met zweet. En die associatie klopt.
Dat ruik je in het begin nog niet, maar voornamelijk in het eindspoor. In het begin gaan de oude en de nieuwe versie gelijk op. De direct herkenbare opening van limoen, rozenhout verpakt in aldehyden met daarachter het ‘signature fruit’ van de geur: zomerrijpe, druipende perzik en pruim waarachter zich langzaam het dierlijke chyprekarakter openbaart: roos en jasmijn die verdrinken in eikenmos, patchoeli, musk, civet en leer.
Alleen is de ‘Femme 1989’, minder ruig, minder voluptueus, minder ‘bont’ door een sterke nadruk op sandelhout en amber. Maakt het geheel gladder, zachter, meer ‘huid’, ‘makkelijker’. En dan natuurlijk de komijn, die legt over de basis dat zweterige nootje die de ‘onderdosering’ van eikenmos, leer en civet in vergelijk met ‘Femme Vintage’ mooi maskeert. En vergeet niet: het is een eau de toilette.
Kortom: Femme uit 1944 verhoudt zich tot Femme uit1989, zoals de nacht versus de dag. Het zou interessant zijn, gezien de opmars van nieuwe chypres (die nu heel dicht bij de originele chypres komen zonder overdosis eikenmos), om kennis te maken met een nieuwe interpretatie. En ik dacht door die nieuwe dop, dat dat ook het geval was. En: mijn oude beschrijving van Femme verander ik niet – hoe meer je ruikt, hoe meer je leert en hoe anders je dus geuren interpreteert.
Tip: ik raad de branche aan om de geur hoog op de plank te zetten. Niet in het verdomhoekje. Vintage is hot zoals dat heet. Maar daar gebruik van. Als je de geur goed toelicht, en de klanten goed laat ruiken; voor je het weet verkoop je een flacon of meer. Nog steeds twijfel? Je kunt Femme nu ook goed koppelen aan de warme, ambergloedvolle geuren. En over story telling gesproken – schijnt de consument behoefte aan te hebben – Femme heeft geschiedenis.
Even terzijde: opvallend dat recente geuren niet op www.rochas.com worden vermeld. En dat zijn er nogal wat. Zelfs Rochas goes oud: Secret de Rochas Oud Mystère (2014)
(WARME) CITRUSWEELDE
Jaar van lancering: 1991
Laatst aangepast: 03/07/15
Neus: Jean-Pierre Béthouart, Francis Deleamont
In een tijd van de oplopende verniching van de parfumbranche, blijft het interessant af en toe (nieuwe) klassiekers uit de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw uit de ketenparfumerie opnieuw tegen het licht te houden. De reden: hoe verhouden deze geuren zich tot die van nu? Zowel bij de ketens, zowel bij de nichebranche. Beter? Minder? Moet je die vraag überhaupt wel stellen?
Eén probleem: bijna alle geuren uit deze periode zijn inmiddels opnieuw – verplicht – geherformuleerd. Daar doet zich dus een moeilijkheid voor. Welke versie bespreek je? De ‘vintage’ of de nieuwe versie? Beide is meestal onmogelijk door het simpele feit omdat de eerste zich niet meer in mijn collectie bevindt. En om nu te gaan bieden op internet… gaat me net iets te ver. Wat overblijft: mijn herinnering aan oude uitgaves. Die is goed, zit in mijn geurgeheugen opgeslagen en komt meestal direct tot leven bij het ruiken van de nieuwe versie: ik ruik verschillen. Of niet. Homme van Boucheron is in dit geval nóg moeilijker omdat het tijdens de lancering zowel in eau de toilette- als in eau de parfum-versie (mijn favoriet) verkrijgbaar was. Helaas is Boucheron met deze keuzemogelijkheid gestopt. Wat me altijd bij is gebleven: het gemaskeerde karakter – sprankelend citrusfris in aanzet geleidelijk aan warmer wordend zonder de opening te ‘vergeten’.
En wat de presentatie (van toen) betreft: de geur straalde een vanzelfsprekende, nog niet door lifestyle, glamour en fashion gedicteerde boodschap uit. De campagnes waren wars van de clichés rondom ‘parfum et amour’; Boucheron vond de status die het genoot in juwelierskringen genoeg om nieuwe consumenten in de parfumerie te trekken. Tom Ford heeft zich er vanaf 200o nog een tijdje mee bemoeid toen de juwelier onderdeel werd van de Gucci-group (zie foto onder). En dat werkte.
Werkt nog steeds inhoudelijk dan; nog steeds te koop. Dat kun je van de meeste geuren niet meer zeggen die rondom deze tijd verschenen. We noemen, om in Pour Homme-sferen te blijven, die van Balenciaga (1990), Ungaro (1990), Scapa (1991), Omar Sharif (1991), Escada (1993). De enige die de aanhoudende geurorkaan ook heeft doorstaan: Pour Homme (1991) van Kenzo.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Achter de frisse citrusexplosie, mooi wrang-groen gemaakt door verbena verbergt zich een complex karakter, waardoor een effect onstaat die nu als niche wordt ervaren. En hoewel het fris-groene karakter de overhand neemt, merk je als de geur langer op je huid zit de diverse lagen.
Want: de opening alleen al is een compositie op zichzelf: sinaasappel, mandarijn, bergamot en citroen zoeken contact met lavendel en basilicum en het kruid dat er dus uit springt: verbena (foto). Die beginnen juist door het bloemige hart (een subtiel-klassieke ‘vrouwelijke’ melange van anjer, iris, jasmijn, ylang-ylang, lelietje-van-dalen, roos) te vibreren. Eigenlijk is Pour Homme een chypre in disguise (benadrukt in diverse variaties die een tijdlang verschenen) die geleidelijk aan zwoeler wordt dankzij een ambernoot (opgebouwd uit sandelhout, tonkaboon, musk, benzoïne) en aards door eikenmos, vetiver en wierook. Het effect: warme citrusweelde.
Nu hebben we het over de vintag eau de parfum-versie. Al deze lagen zijn in de nieuwe versie, ik kan het niet anders omschrijven als, geneutraliseerd. Wat je nu ruikt (eau de toilette) is een fris-groene geur met warme amberbasis die heel snel zijn parfumparcours aflegt: citrus, groen, bloem, bescheiden sensualiteit.
Elegant nog steeds, maar er ontbreekt een zekere rijkheid, volheid en schittering die ik associeer met juweliersgeuren. Maar in vergelijk met populaire parfums die nu de toptien van de ketenparfumerie bevolken, ademt Pour Homme meer puur en meer natuurlijk – ruik maar eens aan Boucherons Quatro Pour Homme (2014).
VAN SUEDE (EDT) NAAR LEER (EXTRACT)
Jaar van lancering: 1924/1983
Laatst aangepast: 11/10/14
Neus: Ernest Beaux, Jacques Polge
Ambassadrice: ‘Mais oui, c’est… ‘
Decennialang stond Chanel synoniem met parfum. Met name in Europa en de Verenigde Staten: ‘Whenever in doubt… Chanel’. Eigenlijk nog steeds volgens mij. Ondanks dat de markt enorm is gediversifieerd. Ik kan het ‘bewijzen’: ik ontmoette onlangs twee totaal verschillende 40+-vrouwen (beide modern, eigenzinnig en die anoniem wensen te blijven) in Brussel die me vol verbazing antwoorden op mijn vraag – ‘Welke geur gebruik je?’ – gedecideerd zeiden ‘N° 5‘. Geen discussie mogelijk. Dit had niets met ‘lekker veilig’ te maken, maar met een duidelijke voorkeur voor.
Volgens een recent rapport blijkt dat het couturehuis wereldwijd – ook in dé economische tijger van dit moment China – als de belangrijkste parfumspeler wordt gezien. Dat is knap. Terwijl je weet dat er miljoenen flacons over de toonbank gaan, geeft Chanel je toch dat exclusieve, special ‘alleen-voor-jou’-gevoel. Alleen betreft dit parfum in de breedste zin van het woord.
Maar ook in de ware zin – parfum als extract – zet Chanel de toon. Chanel is volgens mij de eerste en voor zover ik weet de enige die de nichelijn Les Exclusifs (eau de toilette qua sterkte) dit voorjaar heeft uitgebreid met een pure parfumversie. Te beginnen met: Beige (2008), Jersey (2011) en 1932 (2013). Bespreek ik binnenkort. Maar wat wellicht niet iedereen weet, ook de vooroorlogse minder bekende parfums van het huis kennen al sinds 1983 weer een parfumextract: N°22 (1922), Cuir de Russie (1924), Gardénia (1925) en Bois de Iles (1926).
De tweede is mijn favoriet en sinds ik het parfumextract ken nog meer. Waarom? Afgezien van de geur ook omdat het voor mij symbolisch het dichtst in de buurt komt van Gabrielle Chanels onorthodoxe karakter. Cuir de Russie is voor mij de beste ‘celebrity fragrance’ ever omdat inhoud en persoon één zijn: beide tegen de conventies is, spelend met clichés van mannelijk en vrouwelijk. Want het leerthema was in de jaren twintig van de vorige eeuw al populair, maar voornamelijk bij mannen. Het sloot naadloos aan bij haar ‘kleed-filosofie’: de klassieke mannelijke garberobe omzetten naar een draagbare collectie voor de vrouw. Een leergeur slot hier naadloos op aan.
Inmiddels een aantal nieuwe Chanel-biografieën verder, wordt mij steeds duidelijker dat Gabriëlle Chanel wellicht op drie manieren in contact is gekomen met Russisch leder. Op de eerste plaats door haar liasion met groot-hertog Dmitri Alexandrovich Pavolovich (neef van tsaar Nicolas II) die een tijdje haar boetiek in Biarritz runde. Op de tweede plaats door haar met liasion Igor Stravinsky (pure speculatie van mijn kant) en natuurlijk door haar ‘in house nose’ Ernest Beaux – van origine ook Rus.
De helaas overleden Mona di Orio vertelde mij ooit dat van het vintage-extract van Cuir de Russie de dierlijke intensiteit afspatte (hoop ik ooit nog eens te ervaren). En dat gevoel had ik dus niet met de eau de toilette-versie. Het extract daarentegen… niet echt über-dierlijk, maar wel ontzettend intens leer. Het laat je leer in al zijn diepte ervaren. Met name door zijn omringende ingrediënten die het laat leven, of eigenlijk laat floreren. Ruikend aan het parfumextract is alsof de revolutionaire vrouw uit de jaren twintig – met Coco Chanel als lichtend voorbeeld – tot leven komt, de bourgoisie én ‘the powers that be’-mannenwereld tartend.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Het extract is jazz, is roken voor vrouwen in het openbaar, is je benen laten zien, het heeft een aanstekelijke f***-you moderniteit waar je bijna nostaligisch van wordt. En het is voor mij ook een ‘les in parfum’; Cuir de Russie laat je de essentie van puur parfum ervaren, dat geur meer dan is dan een ‘lekker luchie’. En, de geurengoden zij dank, gevrijwaard van alle marketingclichés (romantiek, liefde, dromen en meer van dit soort bla-bla) waaronder geur tegenwoordig zo gebukt gaat, er bijna onder bezwijkt. Je ruikt er aan en wordt stil. Althans ik.
Zo leuk, Chanels vooroorlogse DNA (‘vette en volle’ aldehyden) begeleidt door een subtiele hesperidennoot van oranjebloesem, bergamot en mandarijn, komen in de opening prachtige, maar droge opening naar voren. Ze preparen het leer, maken het soepel en klaar voor de bloemen zonder de ruige, animale kant (opgeroepen met isobutyl quinoline en styrax) op de achtergrond te duwen. Want leer zonder bloemen blijft ‘stom’. Sterker, de indolen van jasmijn en met name van ylang-ylang laten het leer resoneren, terwijl de roos de bloemennoot versterkt.
Maar een andere bloem verbindt de bloemen nog meer met het leer: een elegante iris die verpakt is in vol en warm ‘tabak-amber’ met een honing-vanille ondertoon. Sensualiteit verzekerd, zonder feminien te worden. Verankering verzekerd door hout: cederhout en vetiver. Zonder – zeg het nog een keer – dat het leer zijn stoere, vileine karakter verliest.
Zo hoort een extract te zijn: een natuurlijke verloop van het hoofdthema waarvan het ene akkoord als vanzelfsprekend in de andere overgaat. Determineren van ingrediënten is dan eigenlijk overbodig, wat telt is het ervaren van een euforie. In dit geval leer als stoer, kordaat maar bovenal als verfijnd statement van eigenzinnigheid.
NICHE-COLOGNE AVANT LA LETTRE
Jaar van lancering: 1965
Laatst aangepast: 01/06/14
Neus: onbekend
Flaconontwerp: André Ricard, Isabel Torres
En nu we toch met eau de colognes bezig zijn (zie mijn vorige post)…. we’re going to Ibiza. Het 24/7/365-party-eiland staat in mijn gedachten nu vooral synoniem met door toeval rijk geworden urban hippies die samen met andere hippe vogels de dag al cokesnuivend, pilslikkend en champagne achteroverslaand doorbrengen in hun resorts. Ver verwijderd van het klootjesvolk dat het met goedkope vokda, breezers en bier moet doen, de ene na de andere danceparty onveilig maakt (met of zonder pilletjes) en bij terugkomst in het hotel – ‘wie zegt dat ik niet durf!’ – vanaf hun balkon in het gemeenschappelijke zwembad – probeert te – duiken. Lukt niet altijd zo’n bommetje.
‘Hè, wat ben je toch negatief!’ Zei een broer van me, die er bijna jaarlijks vakantie viert met vrouw- en zoonlief en, voor zover ik weet, geen verwoestende verslaving (zoals zoveel voormalige profvoetballers naar nu steeds meer blijkt) heeft op wat voor een genotsgebied dan ook. ‘Ibiza heeft ook nog een andere kant. Rust, prachtige natuur, interessante lokale keuken’. En toen liet hij mij wat foto’s op zijn iPhone zien, en inderdaad… ik vertrek nu!
En als ik eerlijk ben, weet ik dat hij gelijk heeft. Ik heb ook mooie verhalen gelezen hoe het eiland midden jaren zestig van de vorige eeuw werd ontdekt door de allereerste hippies. Ibiza.nl meldt hierover ‘dat mensen bij elkaar kwamen om te dansen, te zingen, te eten en te roken in de natuur. Het was een plek voor kunstenaars en mensen die contact zochten met buitenaards leven (‘ET phone home!’). Bijeenkomsten werden georganiseerd waar men zich kon inzetten voor duurzame energie, gezond voedsel zonder vlees en een goede toekomst voor de kinderen’. Nu gemeengoed.
Ibiza werd een alternatief cultureel paradijs waar ook Nederlandse kunstenaars inspiratie opdeden. Zouden Cees Noteboom en Harry Mulisch er de broers Antonio en Pele Torres hebben ontmoet? Ook twee kunstenaars, want juwelenontwerpers die als eersten volgens mij ‘uit’ hun begroepsgroep, een geur koppelden aan hun sieraden?
En dus Acqua Colonia Fresca hebben geroken en gekocht? Zou zo maar kunnen… Feit is: de geur wordt inmiddels als een klassieker gezien die door de volgende generatie Torres is verbeterd en uitgebreid zonder de familieroots te vergeten. Want hun op Ibiza geboren opa Antonio Torres Molines – een zeeman die op het schip Matilde vanaf 1915 de zeven wereldzeeën overstak – blijft de inspiratiebron vormen. Maar vergeet niet dat met terugwerkende kracht, Acqua Colonia Fresca eigenlijk standaard blijkt te zijn voor een klassieke niche-cologne. Knap.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Dit noem ik nu een rijke cologne, want het geeft meer dan alleen ‘citruspret’. Eigenlijk is het een ‘volwaardige’ geur in cologne-vorm door zijn gelaagdheid. De opening: als een echte cologne door knisperende noten van citroen en sinaasappel. Is even, maar wel overdonderend aanwezig om later terug te komen.
Want wat vervolgens opvalt: de sterke verbena-injectie (foto) die in dit geval en sterk groene zeep-effect heeft zonder hinderlijk te worden. Dus clean en schoon, maar geleidelijk aan letterlijk wordt verbloemd door geranium (strak, groen en bloemig) en iets minder door (zonnig) jasmijn waardoor de rustgevende kwaliteit van verbena (en de groen-kruidige eigenschap) ervan wordt benadrukt. Tussendoor neem ik een zuchtje waar van lavendel. Maar wat zo leuk is: de citrusnoot komt zoals gezegd weer terug in de basis en wel in de vorm van oranjebloesem. De frisse cirkel is rond.
Terwijl wanneer Acqua Colonia Fresca langer op de huid zit je heel subtiel een zoet-sensuele nuance ‘proeft’ van kaneel en vanille. Hierbas de Ibiza claimt alleen te werken met natuurlijke parfumoliën en dat geen kunstmatige ‘geurversterkers’ zijn toegevoegd. Ik geloof het. Alleen kan voor sommigen de verbena-noot als synthetisch overkomen door de link die het heeft met schoonmaakmiddelen. Wordt vaak als onnatuurlijk ervaren terwijl het juist honderd procent puur natuur is.
RUIK&VERGELIJK
En wat gaat gebeurde er nog meer op geurengebied in het jaar dat Acqua Colonia Fresca op de markt werd gebracht?
Aramis Classic Cologne (1965)
Coty Imprévu (1965)
Creed Aubénpine-Acacia (1965)
Guerlain Habit Rouge (1965)
Grès Pour Homme (1965)
Nina Ricci Signoricci (1965)
Emilio Pucci Vivara (1965)
Santo Maria Novella Melograno (1965)
‘BOEZEMVRIEND’ NU WEER ‘EN VOGUE’
Jaar van lancering: 1986
Laatst aangepast: 13/06/13
Neus: Jean-Louis Seuziac
Geen zin in A.F.Th. van der Heijdens zwaarmoedige, gestolde en verweesde eposverhalen gevat in barokke lijsten met scherpe en ontluisterende kanttekeningen waarin onze tijd genadeloos wordt blootgelegd, als vakantieliteratuur? Ik zeg als francofiel: neem Guy de Maupassant (1850-1893) mee in je koffer of lees hem op je ipad.
Hoewel zijn kijk op het leven ook niet bepaald positief was – voor hem een avontuur zonder doel; de mens een beest nauwelijks beschaafder dan de andere – vertelt hij het wèl op een bondige en aanstekelijke manier: geen menselijke ondeugd waarover hij zijn geest niet liet schijnen.
Daarnaast was hij een levensgenieter: door zijn succes kon hij een mondain leven te leiden. Voorbeeld: hij kocht een jacht voor cruises op de Middellandse Zee. In 12 jaar tijd schreef hij meer dan 8 romans en 300 verhalen. Een van zijn meesterwerken: Bel Ami (1885). Verschillende keren verfilmd. In 2012 opnieuw. Een kostuumdrama in de letterlijke zin van het woord. Met Robert – ‘Twilights’ – Patterson als ‘boezemvriend’ (de Nederlandse vertaling van Bel Ami) die tijdens zijn corrupte klimtocht naar macht en aanzien, de boezems van Christina Ricci, Kristin Scott Thomas en Uma Thurman in hun strak aangesnoerde korsetten heftig laat pulseren.
Gelukkig: ‘all things end well’, hij gaat ten onder. Google je Bel Ami, dan kom je eerst bij deze film terecht, dan bij het – gelijknamige – Franse bedrijf gespecialiseerd in homoporno, dan bij Guy de Maupassant. Daarna: een trits van restaurants en hotels wereldwijd met deze naam. Ook nog een kapper, ook nog een lijstenmakerij.
En dan uiteindelijk bij de geur van Hermès die zowel Maupassants roman als het idee van boezemvriend als inspiratiebron had. Dat laatste is natuurlijk leuk en slim gekozen: een geur als boezemvriend. De oorspronkelijke campagne was opvallend: we zien een erotische tekening van Egon Schiele begeleidt met de slogan ‘Il se parfume. Elle s’abondonne’.
Ofwel, ‘Hij parfumeert zich. Zij geeft zich er aan over’. Op de www.hermes.com, wordt de geur (inmiddels gegoten in de standaardflacon van het merk) omschreven als ‘onweerstaanbare mannelijke charme. Een gedurfde mix van kardemom, amber, patchoeli en leer’. Maar daarmee doe het merk, merkwaardigerwijze, Bel Ami tekort omdat de geur zoveel rijker en gelaagder is. Interessant: de geur gold tien jaar geleden nog als ouderwets, voorbij.
Maar door de nieuwe populariteit van leergeuren – met name in de nichesector – is deze klassieker voor mij weer helemaal ‘nieuw’ voor mannen die houden van een krachtige geur prêt-à-porter. Dit is een van de geuren (beter gezegd: de laatste) waaraan ik altijd ruik – beter gezegd: me mee vol spuit – als ik een taxfreeshop bezoek op een vliegveld. Na een aantal andere te hebben getest, zorgt Bel Ami ervoor dat die allemaal verdwijnen. Zo krachtig is de geur.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Er wordt gezegd dat de formule is aangepast (geldt bijna voor elke klassieker). Kan zo zijn, ik ervaar hem zoals ik hem ken ‘van toen’. Eerst een lichte, metaalachtige citrusnoot vermengd met ruwe, peperachtige nuances die snel vrij baan maken voor een overdosis kardemon (dat was in 1986 vernieuwend).
Het hart is zo charmant en dat komt door ylang-ylang. Deze koppige en vol-sensuele bloem heeft de klasse dat het leer (foto) in de basis heel erg zacht maakt zonder dat het specifieke effect ervan (ruig, stoer, mannelijk) verloren gaat. En deze leernoot wordt ondersteund door krachtig hout (iris, vetiver, ceder- en sandelhout) en zacht gemaakt door vanille- en ambernoten (die ook mooier worden door ylang-ylang).
Elegant is het accent van tabak, geeft het geheel een, subtiele rokerige noot. Het valt me op dat ik een paar keer krachtig heb gebruikt. Kan er geen ander omschrijving voor vinden: Bel Ami is een krachtige boezemvriend.
RUIK & VERGELIJK
Jean-Louis Sieuzac stamt nog uit de tijd toen een neus niet dag in dag uit niet de ene na de andere geur moest aanleveren. Toen een neus nog meer vanuit zijn artistieke uitgangspunt kon werken. Zijn collectie is bescheiden, maar het zijn bijna allemaal klassiekers geworden. Hoe zou dat toch komen…
Oscar de la Renta Oscar (1977)
Yves Saint Laurent Opium (1977)
Sonia Rykiel 7ème Sens (1978)
Christian Dior Fahrenheit (1988)
Christian Dior Dune (1991)
OPNIEUW GEROKEN, OPNIEUW BESPROKEN
N°5 IN OVERDRIVE
Jaar van lancering: 1950/2006
Perfumer: Francis Fabron/Aurélien Guichard
Laatst aangepast: 07/08/19
De laatste paar jaar is meer bekend geworden over Robert Piguet (1899-1953). Ook wel ‘the prince of fashion’ en ‘le plus parisien des couturiers’ genoemd. En deze faam is in parfumkringen grotendeels te danken aan Bandit (1944) en Fracas (1949). Toen de productie ervan stopte (eind jaren zeventig volgens mij) waren ze gehuld in mysterie. Je hoorde wel eens verhalen over hoe bepalend ze waren.
Met het opkomen van internet las je af en toe persoonlijke getuigenissen… Was in 1989 door twee Amerikanen niet besloten het parfumhuis Robert Piguet te heropenen, dan was de naam waarschijnlijk voorgoed in de vergetelheid geraakt. Misschien ook niet, had een andere door vintage parfums geïnteresseerde liefhebber besloten hetzelfde te doen. Misschien ik wel.
Korte biografie: de in Zwitserland geboren couturier gold met Pierre Balmain als de voorloper van de New Look waarmee Christian Dior in 1947 wereldnieuws werd. Zijn atelier was een broedplaats voor talent: Christian Dior (zie foto onder), Hubert de Givenchy en Marc Bohan leerden bij hem de fijne kneepjes van het vak. En ik altijd maar denken dat Chanel het alleenrecht had op the perfect executed ‘little black dress’: Robert Piguet ontwierp de allerkleinste versie voor ‘la plus petite chanteuse française’: Edith Piaf (142 cm, 40 kg).
Baghari, genoemd naar de stad in India, is het derde parfum waarvoor Robert Piguet nog heeft getekend. En is net, zoals Bandit en Fracas uitgesproken in zijn intenties. Dat wil zeggen: het maakt de naam van de geurfamilie waarvan het lid is – de aldehyde – honderd procent waar. Sterker, Baghari gaat wat geurbeleving over de aldehyde-grens heen. Nog more electrifying, stronger, bloemiger, maar met toch een aangename ‘open skies’-toets.
WHAT BAGHARI IK EIGENLIJK?
Ik vind het nog steeds een merkwaardig gegeven: dat ‘lang geleden’ gelanceerde geuren als ouderwets worden neergezet. Ruik je als starter op de parfummarkt voor het eerst N°5 (1921) van Chanel – nog steeds een van de bestverkochte geuren wereldwijd -, is dan je eerste reactie ‘old school’? Zeg je hetzelfde bij Guerlains Eau de cologne du Cocq (1894)? De klassieke eau de cologne is voor mij bij uitstek tijdloos. Ik ken een verkoper die 4711 (1792) aanprijst als Neroli Portefino (2007) van Tom Ford maar dan goedkoper.
De nieuwe Baghari is op basis van de oude aldehydeformule gemaakt. Direct bij de opening ruik je dat: de aldehyden knetteren je tegemoet, zijn als vuurwerk met elektrische vonkjes – crisp and sparkling. En die prikkeling blijft lang present, ook als de bergamot en neroli ze begeleiden van opening naar hart. Vergeleken daarbij is N°5 – beschouwd als het eerste aldehydenparfum – het verlegen zusje van Baghari. Zachter, beschaafder.
In het hart ruik je waarom de aldehyden zo geliefd zijn (‘waren’): ze hebben het vermogen om bloemen te veredelen en te polijsten. Iets wat we zijn gaan associëren met chic en ‘damesachtig’ – misschien is dat wel de oorzaak dat waarom ‘we’ dit ouderwets vinden. Tegelijkertijd zorgen ze ervoor dat de bloemen in elkaar opgaan – je ruikt iets diffuus, iets abstracts dat doet denken aan bloemen. Mooi dat je dat al voorzichtig in de opening ruikt: een zachtzoete voile van viooltje. De bloemen in dit geval: een klassieker-dan-klassiek boeket van roos (centifolia- en damascena), jasmijn en oranjebloesem. Algemene impressie: vol maar vooral zonnig en luchtig.
De afronding is daadwerkelijk prachtig. Eerst een voorzichtige noot van iris die haar poederige noten eerlijk verdeeld over de amber en vanille die samen een subtiel-kruidig spoor verspreiden die doet denken aan een mix van nootmuskaat en kaneel. De ‘moderne’ musk stelt zich bescheiden op, versterkt in dit geval de poederige iris. Wat ik niet in de basis detecteer is de vetiver – daar heb ik sowieso moeite mee als het een klein onderdeel van een compositie vormt. En, mooi, mooi, mooi: hoewel de aldehyden zijn ‘gedoofd’ blijft je ze toch ruiken.
Wat die vetiver betreft: ik moet hier op terugkomen. Die ruik ik dan toch eindelijk maar pas op het allerlaatst, nadat de Baghari meer dan acht uur op mijn pols zat (drie keer geconstateerd). Het verklaart de iets groenig-houtachtige noot (met een vies randje met de schijn van bevergeil).
Ik overweeg om dan ‘toch maar’ het extract te kopen, want daar schijnen ze bij Robert Piguet mee te stoppen. Dat mag natuurlijk eigenlijk niet. Come on, we hebben het hier wel over liquid art.
Het is ‘publiek geheim’ dat veel meer vrouwen dan je denkt N°5 gebruiken. ‘Geïntimideerd’ door de overkill en one shots, hanteren ze een van de klassieke parfumregels: ‘In doubt, buy Chanel N°5’.
Deze vrouwen raad ik aan: probeer Baghari, dan ruik je ‘het bestverkochte parfum ter wereld’ in overdrive. Geldt ook voor mannen. Een van mijn zussen gebruikt alleen N°5 (alle variaties denkbaar), en nu blijkt dat haar zoon en stiefzoon ook fervente fans zijn. En sprayen niet stiekem haar N°5. Zelf gekocht. Zelf als cadeau gevraagd. Geldt ook voor mij. De laatste tijd layer ik hem met Oud (2013) van Robert Piguet – met een wonderlijk resultaat tot gevolg.
DE VERSCHILLENDE FACETTEN VAN EEN MODERNE VROUW
DE VERSCHILLENDE FACETTEN VAN EEN MODERNE GEUR
Jaar van lancering: 1996
Laatst aangepast: 28/07/13
Neus: Jacques Polge
Model: heel veel
Art director: Jacques Helleu
Met Allure wordt gerefereerd aan een boek van Paul Morand (1888-1976) uit 1945 – L ’Allure de Chanel – dat, het zal u niet verbazen, over het fenomeen Coco Chanel gaat. Eveneens, of toevallig, in het jaar van het verschijnen van dit parfum heruitgegeven. Al bladerend, en vooral door naar de foto’s te kijken kom je er snel achter wat allure volgens Coco Chanel inhoudt.
Dus: elegantie, ingetogenheid en gebruik maken van je natuurlijke charmes zonder dat je (als vrouw) verdwijnt achter je kleding/look of de man waarmee je je leven deelt. Klinkt mooi en emancipatoir, maar allure blijft – kijk in de winkelstraat, ook in de betere – een eigenschap waar vrouwen over het algemeen weinig gebruik van maken.
Als die nou eens de gouden regel van Coco Chanel in acht zouden nemen. Want wat je volgens haar nooit kunt zijn: underdressed – hoor je dat Karl Lagerfeld? Hoe subtieler je je kleedt, des te meer allure je uitstraalt. Elke vrouw beschikt, one way or another, dus over allure aldus het couturehuis. Het is volgens Coco Chanel zelfs de mooiste kwaliteit van haar persoonlijkheid. Dat geldt voor elke leeftijdscategorie; als er één vrouw is die dat duidelijk heeft gemaakt dan is het wel… – zie fotocollage.
Een parfum is in ieder geval een stap in de goede richting, want zoals Chanel zelf ooit zei: ‘Een vrouw zonder parfum heeft geen toekomst’. Een citaat dat ze heeft geadapteerd van dichter Paul Valéry (1871-1945). Met Allure biedt Chanel een nieuwe manier van parfumeren – zie geurbeschrijving – en speelt hiermee in op het – toen – ‘trendy’ idee dat de vrouw van tegenwoordig niet één aspect van haar ‘vrouw zijn’ vertegenwoordigt of wil benadrukken. Sterker, ze is een kaleidoscoop van vrouwelijke eigenschappen waarvan soms de een (moeder, kindvrouwtje), dan weer een ander (echtgenoot, carrièrebitch) op de voorgrond treedt en vaak in elkaar overvloeien: een minnares die graag het initiatief neemt…
Daarom kent de campagne niet één model, maar verschillende die – dat is waar, ze zijn niet voor niets model – op een hele mooie manier allure uitstralen. Wat wel bleek uit de eerste campagne: vrouwen willen wat parfums betreft niet echt op álle hoedanigheden van hun ‘vrouw zijn’ aangesproken worden.
Moeder bijvoorbeeld. Daarom werd besloten om de foto van het model met een naakte baby op schoot uit de campagne te halen. Niet echt interessant, maar toch: de volgende modellen hebben in de loop der jaren Allure uitgebeeld: Anna Mouglalis, Candida Bond, Diana Heidkrueger, Kiara Kabukuru, Kisrty Hume, Leatitia Casta, Lonneke Engel, Patricia Velazquez, Waris Darie en Yasmin Warsame.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Hier ben ik onlangs achtergekomen. Niet bepaald wereldschokkend, maar toch: Allure werkt inhoudelijk ook als een kaleidoscoop. Dat is natuurlijk de bedoeling, maar zoveel olfactorische ervaringen rijker, ruik ik dit pas sinds kort zo duidelijk.
Ter herinnering: Allure breekt met de opbouw van het klassieke parfum. Dus geen top (ofwel: citrusfrisse opening), dus geen hart (meestal bloemen, vermengd met kruiden en fruittonen), en dus ook geen basis (die met behulp van onder meer patchoeli, vetiver, vanille, leer, amber en hout de geur vasthoudt) en de uiteindelijke richting van een compositie bepaalt. Hiervoor in de plaats: zes facetten die als het ware door en om elkaar heen bewegen, in elkaar vloeien, elkaar begeleiden – het kaleidoscoop-effect.
Het frisse facet: citroen uit Calabrië. Het fruitige facet: zoete Siciliaanse mandarijn. Het tijdloze bloemige facet: jasmijn uit Grasse. Een denkbeeldig bloemig facet: ‘Een abstracte ontmoeting tussen magnolia, kamperfoelie en waterlelie’. Dat is logisch gezien aan alle drie geen geur onttrokken kan worden en dus in het parfumlaboratorium moet worden gekopieerd. Het houtachtige facet: vetiver uit Haïti. Het oriëntaalse facet: vanille.
Is het dat ik een man ben, ligt het aan de zuurgraad van mijn huid? Ik word (met de eau de parfum-versie) eerst getrakteerd op vanille, vervolgens op het eerste en tweede facet. Daarna openbaart zich de jasmijn, zacht en teder gemaakt door de denkbeeldige bloemen. De vetiver voel ik pas veel later resoneren.
Blijft boeiend, het idee dat een parfum zich blijft ontwikkelen en zich telkens anders gedraagt – ook op andere dragers. Je krijgt als het ware – in dit geval – zes voor de prijs van een. Frappant: ‘terugruikende’ kun je stellen dat Allure een van de eerste ‘huideigen’ parfums blijkt te zijn, die een intiem verbond met de draagsters aangaan, de vertrouwde geur van hun huid voorzien van een laagje elegantie, allure.
Dat verklaart ook waarom deze Chanelgeur minder spectaculair is in vergelijk met bijvoorbeeld Coco (1984). En dat is dus bedoeling. Wel zie ik overeenkomsten – hoewel zoeter en bloemiger – met Coco Mademoiselle (2001)
RUIK & VERGELIJK
Lichte en zoetige bloemengeuren waarin citrusnoten vermengd worden met klassieke parfumbloemen winnen, na het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw, sterk aan populariteit. Vooral die van de grote merken. Ze zijn allemaal prettig aanwezig, maar nooit te opdringerig en voelen aan als een pashima-sjaal van de allerfijnste kwaliteit. Zo ook:
Cartier So Pretty (1995)
Hermès 24, Faubourg (1995)
Elizabeth Arden 5th Avenue (1996)
Clinique Happy (1997)
Dior J’Adore (1999)
GEURENGOEROE 