‘GOEDE PARFUM HOEFT NIET DUUR TE ZIJN’
15ML EDP € 1,00. IK BEDOEL MAAR
Dit merk kwam een tijdje heel vaak voorbij op mijn Insta-pagina – tot irriterends toe: mine perfume lab. Op het eerste oog dacht ik: een dupe-brand en/of een slimme jongen/meid die heel goed gekeken heeft naar het zogenaamde handwerk-merk Le Labo (anno 2006; 2014 overgenomen door The Estée Lauder Companies).
Het doet alles wat nu verplicht is: begint al akelig voorspelbaar met de storytelling: ‘Voor wie droomt, romantisch en idealistisch, genereus en optimistisch is. Voor wie intens leeft, onvoorwaardelijk liefheeft, die herinneringen tegenkomen en soms verdwalen en weer een beetje verdrietiger en een beetje meer levend terugkomen. Voor wie houdt van bladeren door een fotoalbum, in plaats van ze te bekijken op een mobiele telefoon. Voor wie brood koopt bij de bakker en een stukje ervan eet zodra hij/zij/het buiten is wanneer het nog warm en geurig is’ – blablabla enz. Dat doet me denken aan de ‘ansichtkaarten’ van Atelier Cologne (anno 2009; 2016 overgenomen door L’Oréal) die de geuren vergezelden (weet niet of ze het nog doen).
Deze slogan komt trouwens wel binnen, best wel confronterend: ‘Blijf weg van etiketten die nep en muf ruiken. Wij verwijderen alle franjes – wat overblijft is de essentie van de dingen’. Tjonge, tjonge, ik trek het niet meer dit marketing-gemiep – ben niet geabonneerd op de Happinez. Laat maar, ook al is de neus achter het merk (anno 2017) nu behoorlijk aan het prijs dumpen. Kan me trouwens niet indenken dat een van de big boys hem, Massimo Annunziata de oprichter, zal over nemen. Daarvoor is het Mine toch te veel een ‘van-alles-wat’-merk.
En toen was ik voor boodschappen in Coevorden en ging onder meer naar een van mijn favoriete winkels: Medikamente Die Grenze. Voorheen heette die winkel Op = Op. Het grossiert voornamelijk in uiterste verkoopdatum overschreden levenswaar. Als je aan de kassa afrekent, heb ik altijd het gevoel alsof ik in de jaren zeventig aan het winkelen ben geweest – ‘een droom’. En in het directe umfeld van de vriendelijke kassière geen snoep & chocolade-verleidingen, maar zinnige producten zoals batterijen, handgel en geuren.
Zoals, heel schattig een sextet-display van het mij totaal onbekende merk (heb ik trouwens ook met heel veel merken in de nichesector) Sentio Blomicci. Even googelen; ben benieuwd. En verdomd: www.bol.com verkoopt het ook, maar www.meeuwenberg.nl geeft meer uitkomst.
Het is misschien wel de producent van Sentio Blomicci en tig andere ‘never heard of’-merken (een stuk of tien, Hello Kitty daargelaten, die kennen we natuurlijk allemaal). Heel bescheiden lees ik rechtsboven in op de site: ‘Goede parfum hoeft niet duur te zijn’.
Met deze slogan ben ik het natuurlijk helemaal eens. De display van Die Grenze zie ik niet terug op deze site, het verklaart wellicht waarom het bij de prijsstunter terechtgekomen. Over de prijs hebben we het niet: 15ml edp € 1,00. Even doorzoeken: een Duitse aanbieder geeft aan dat onder Sentio Blomicci de geuren Azure, Poudre, Blanche, Noir, Violet en Vert vallen. Ik kies gezien mijn geurgeschiedenis natuurlijk voor de laatste.
Not bad, not bad at all. Een eau de parfum-belevenis dat dan weer niet, en zeker geen niche. Toch benieuwd als je de geur blind zou laten testen door een smaakpanel. Als de trend nog bestaat die voorschrijft dat geuren nergens naar mogen ruiken, dus bijna ‘onzichtbaar’ zijn, dan heb je aan Green een goede. Op een bepaalde manier toch knap gedaan.
Ik ruik – daar ging ik wel vanuit – niets citrus-fris, wel is iets hooiachtigs, wel – kan het niet anders omschrijven – gedroogde bloemen en kruiden met toefjes poeder en zoet. Denk er een stralende, wolkenloze hemel bij. En het meest opvallende: geen scherpe witte – was op zestig graden – musk-finish. Daar ging ik ook vanuit. Eerder iets dat op hout lijkt én hout blijft, en dus niet verdwijnt in een nietszeggende zachtheid. Als ik weer in de buurt ben, gaan we die anderen ook proberen – Violet zeker.
En ik beloof: de volgende post behandel een lekker vet geprijsde geur. Een vriend heeft me er al op geattendeerd. En heb er links en rechts al van gehoord. We gaan er samen naar toe, maar als er een rij voor de deur staat – in de PC Hooftstraat – dan haak ik af. Dat vind ik zo armoedig; alsof je moet wachten op je ‘gunmaal’ geserveerd door de Voedselbank, het Rode Kruis of een andere stichting die het goed voorheeft met de medemens met pech.
GEURENGOEROE 