DE WERELD LEEFT OP…
VOGELS BEGINNEN TE ZINGEN,
BLOEMEN TE BLOEIEN
Jaar van lancering: 1906
Laatst bijgewerkt: 04/11/09
Neus: Jacques Guerlain (foto onderaan)
Art director campagne: Guerlain
Soms vergeet een maison de parfum wat het voor een schatten aan geuren in huis heeft. Hoe zou dat komen? Te veel gepreoccupeerd door de trends van het moment die je verplichten er in mee te gaan of er juist tegen in? Gewoon vergeten door een nieuwe generatie beslissers? Gewoon omdat je denkt dat een vergeten klassieker voor een nieuwe generatie niet interessant genoeg is? Gewoon omdat het tij niet mee zit?
Tot aan de jaren negentig (vorige eeuw) hielden weinig parfumhuizen zich met hun verleden bezig. Wat alleen telde was het ‘nu’. Maar toen kwam het nieuwe millennium in zicht, keken ze plotseling melancholisch ‘om in verwondering’ en dachten: ‘dat waren toch wel kunstwerken, misschien wel zo slim en zo leuk ze opnieuw in de etalage te zetten’. En zo geschiedde. Guerlain, bijvoorbeeld, haalt sinds 1996 jaarlijks een golden oldie uit de archieven – Parfum des Champs-Elysées (1912) in 1997, Vega (1936) in 1998.
In 1999 was het de beurt aan Après l’Ondée – een van de meest geheimzinnige parfums (sinds 2005 zijn deze klassiekers in een speciale categorie ondergebracht: heritage fragrances). Dat kwam voornamelijk (voor mij althans) door de naam en de talrijke – poëtische – beelden die het opriep. Eigenlijk logisch als je weet dat Après l’Ondée ‘na de regenbui’ betekent.
Je ziet het voor je… de wereld (voor mij gebeurt het in de stad) die na een ‘ondragelijke’ hitte tot leven komt na een verlossende bui. De vogels beginnen weer te zingen, de mensen weer te kwetteren, de bloemen weer te geuren en in de verte hoor je een hond blaffen terwijl een koets voorbijkomt. Nostalgie in optima forma. De romans van Edith Wharton tot leven gebracht: The House of Mirth, The Age of Innocence, Souls Belated…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Het ongelooflijke knappe: Après l’Ondée heeft iets nats. Je voelt, ruikt als het ware de laatste druppels gevuld met een tederfrisse geur die weerklinken op de kasseien… en tussen de voegen door hun weg vinden naar de aarde. Je ziet een vochtsluier met bloemen naar boven kringelen en in de lucht verdwijnen omdat de zon weer is verschenen.
Prachtig vanaf de opening. Eerst de bitter-zoete noot van anijs – heel even aangeraakt door bergamot… dit is nat – die snel wordt gekoppeld aan het poederige viooltje en ‘droge’ iris in het hart en ter vervolmaking omringd door heliotroop met haar bloemige en vanille-zoete geur (heeft met een beetje fantasie ook iets nats).
Anjer zorgt een licht gepeperde toets van het geheel… maar treedt pas later op de voorgrond. Voor de beklijving zorgen vetiver en sandelhout. Laatste staat in een oude ingrediëntenlijst. Heel eerlijk gezegd: ik ruik het niet. Wel de aan één stuk door de liefde op het eerste gezicht tussen anijs, viooltje, iris en heliotroop.
Ik ben in 1999 zo slim geweest het parfumextract (30ml) te kopen in de Louis XVI-flacon van het huis. Oogt rijker, voller en ‘gevoeliger’ dan de eau de toilette-versie in de standaard bijenkorf-flacon trouwens, die omringt het niet met de hulde die het verdient.
RUIK & VERGELIJK
Hoe modern is Après l’Ondée? Ik zeg: ruik eens aan:
Lolita Lempicka Lolita Lempicka (1997)
Guerlain Metéorites (1999)
Kenzo Flower (2000)
En… voor de echte fans. Onderga eens:
Guerlain Quand vient la Pluie (2007)
Hoewel refererend aan die andere legendarische klassieker Quand vient L’Eté (1910) komt het qua geurboodschap dichter in de buurt van Après l’Ondée.