A GODDESS ON A VANILLE TOP AND BURBERRY WAS HER NAME

BLURRING BURBERRY

NIET MAKKELIJK OM EEN ‘SPANNENDE’ VANILLEGEUR TE MAKEN

Dat mode inmiddels verworden is tot een grote blur moge overduidelijk zijn. Haal een label weg van een luxelabel en het wordt al snel gissen. Gucci, Dior? Prada, Vuitton? Versace, Burberry? Dat laatste heb ik bij de nieuwste geur van Burberry. Is de marketingman/vrouw (of – trending topic – welke variatie op het mannelijke en vrouwelijke geslacht dan ook) verantwoordelijk voor de Versace-parfums ‘overgelopen’ naar Burberry? Goddess ademt voor mij Versace: naam, flacon en ‘zegel’ op de flacon.

De geur, is ook inwisselbaar, maar dat geldt tegenwoordig voor bijna alle geuren. De campagne is dan weer Burberry meets Chloé’s Nomade. In plaats van paarden zijn het nu leeuwen die in een woeste, woestijnachtige setting de protagonist begeleiden naar ‘de godin in haarzelf’. Anders gezegd en tevens de slogan: ‘embrace the goddess within’ (aan de buitenkant is het goddelijke in ieder geval niet te zien, het model kijkt een beetje boos, of is ze moe van running up that hill?). Doen we. Want het wordt de hoogst tijd dat de man ook op zoek gaat naar de ‘godin in hemzelf’. Gaat wat dat betreft de goede kant op – neem alleen al Harry Styles. Maar dat is een ander onderwerp.

Nog even wat de naam betreft: ik dacht dat na Hero (voor de man), Burberry ‘logischerwijze’ zou kiezen voor Heroin. Zouden ze dat op de Burberry-burelen niet aangedurfd hebben omdat je het als onnozele klant zou kunnen verwarren met dat goedje waardoor je dingen gaat zien die je nog nooit eerder hebt waargenomen – heroine.

Dan de geur die – nu ‘verplicht’, maar niet nodig, want alle geuren zijn het – vegan wordt genoemd. Inderdaad: één en al vanille – drie soorten, er is zelfs sprake van vanillekaviaar – met hier en daar een ander zoet nootje dan vanille. Ik moest in eerste instantie aan een hint van rood fruit denken, maar langer op de huid nijgt die naar – inderdaad zoals opgegeven – lavendel.

Maar dan nog: iets wat zoveel vanillegeuren en dus ook Goddess kenmerkt: hoeveel soorten vanille je ook verwerkt het blijft toch vaak vanille, vanille, vanille. Soms gaat het richting keuken, soms richting whisky, soms ruik je vanille wiegend in een houten rumvat – en dat heb ik een beetje bij Goddess met name door de houtachtige nuances. Maar het blijft toch vanille, vanille, vanille. Beetje blurring, beetje boring Burberry. 

Volgens mij had een shot wierook of een volle laag patchoeli de geur meer pit, kracht en eigenheid gegeven. Nu is het een eendimensionale crowdpleaser. Je beledigt er niemand mee, behalve vanille-haters. Zijn er meer van dan je denkt. 

Goddess heeft dan wel weer een voordeel, maar dan meer door toeval: op dit moment zijn er volgens mij in de masstige-sector niet veel pure vanillegeuren te koop. Ben je echt Goddess-gek geworden, Burberry levert conform de huidige ecologische marktvoorwaarden ook een refill van 150ml die – vraagje – wel of niet zonder lege Goddess-flacon gebruikt kan worden? 

DE MOOISTE ZONSONDERGANG OOIT

EEN SOORT VAN AMBER

Eerst even een zijstraat: ik zag gister de vrouw van David Beckham voorbijkomen. Een of ander casual online-interview van Vogue of zo naar aanleiding van haar nieuwe collectie. Zoals we van haar gewend zijn, gaf Victoria the ultimate best version of herself en liet ze door stupide ditjes en datjes weten dat ze eigenlijk heel gewoon en eigenlijk ook maar een mens is. Voorspelbaar celebrity-gewauwel.

Wat ik me tóch ondanks mijn ergernis afvroeg: waarom heeft zij nog geen eigen nieuwe parfumcollectie in het niche-departement conform de luxe-uitstraling van haar mode? Zou zo maar een succes kunnen worden mits ze zich niet laat (ver)leiden en mangelen door marketing-piepeltjes (van Coty bijvoorbeeld) die er bijvoorbeeld voor hebben gezorgd dat haar landgenoten – Stella McCartney, Alexander McQueen – nooit parfumnamen van kaliber zijn geworden.

Anyway, de flacon uit de Eau de Parfum-collectie kan ze van haar man lenen want daar is – wat dat betreft – niets mis mee (ik moet ‘altijd’ aan Bottega Veneta denken). Misschien een andere dop, maar voor de rest. 

Amber Breeze is de vierde geur in zijn Eau de Parfum-collectie en geïnspireerd – blablabla – op ‘zijn passie voor reizen, vakmanschap en geuren’. En wat moet er in je opkomen als je Amber Breeze ruikt? Volgens het persbericht iets dat, wat mij betreft, eigenlijk moeilijk voor te stellen is – geurtechnisch dan: ‘De mooiste zonderondergang die je ooit hebt gezien’. 

Vraag een vriend, een kennis, een onbekende wat voor een geur ze in gedachten – zouden – hebben, als ze de zon achter de horizon zien verdwijnen. Grote kans dat het antwoord erg vaag zou zijn. Het vocabulaire ontbreekt; ze kunnen zich er niet echt een voorstelling van maken. En het hangt er natuurlijk van af wáár je de zon ziet ondergaan. Of ze zouden misschien komen met fris, exotisch, warm, zwoel en/of ziltig – omschrijvingen direct afkomstig uit het parfumwoordenboek want ik geloof dat geur & zonsondergang is gekaapt door de parfumindustrie. 

David Beckham koos voor een groen-kruidige interpretatie die ik geografisch in Zuid-Europa zou plaatsen tijdens de herfst. Wat je goed ruikt in de opening: rozemarijn, die springt eruit, de peper doet ook zijn best. Heel eerlijk gezegd: ik ruik de lavendel-rooscombinatie niet zo goed en dat komt door de… amber, of beter gezegd de warme ondertonen van de geur. Die geven de bloemen nauwelijks kans te bloeien (een kenmerkend euvel bij ambergeuren).

Of het moet die zoetige sliert zijn, die ik alleen niet associeer amber maar eerder met ambroxan (niet opgegeven als ingrediënt) in de basis. Een beetje weeïg, een beetje ziltig, een beetje houtig, een beetje warm, een beetje van alles wat, maar het ontwikkelt zich niet tot een geprononceerde amberwarmte (typisch voor een midprice-geur). 

Het is er wel, maar niet zoals je zou willen: krachtiger en aardser. Patchoeli en vetiver zouden Amber Breeze die kant op kunnen sturen, maar dan moet de kwaliteit er wel naar zijn. Dus niet. Alles wordt ‘afgelakt’ met geroosterde tonkaboon en dat zou je met een beetje fantasie amber kunnen noemen.

Breeze in de naam klopt wel trouwens, want het mag dan een eau de parfum zijn, maar (voor mij) dan wel op eau de toilette-basis. Resteert mij één vraag: als je passie vakmanschap en geuren is, wat voor een geuren zou Beckham dan zelf gebruiken? Ik kom terecht op de (wel of niet te vertrouwen, who cares anyway) www.celebrityfragranceguide.com en zie Erolfa (Creed), Feuilles De Tabac (Miller Harris) en, geloof het of niet, zijn eigen Instinct.

TERUG NAAR AF, LEKKER VEILIG, SOORT VAN CHIC

CONSERVATIEVE INVULOEFENING ALL INCLUSIVE GEPRESENTEERD

Zit je veel online en je ‘hebt veel’ met parfum? Grote kans dat je onlangs Giorgio Armani voorbij zag komen om je te attenderen op het re-design en herformulering van zijn Armani Code. Jaargang 2004 – was toen ook al een verandering want de geur heette oorspronkelijk Black Code als ik me niet vergis.

Grappig of treurig dat Armani teruggrijpt naar deze ‘gouwe ouwe’? Want Attitude (2007) en Diamonds for Men (2008); niet echt aangeslagen – meer marketing dan inspirazione. Toch wel schattig: de flacon van de eerste kreeg FiFi Award voor Best Packaging Men`s Prestige. Wat zal Giorgio blij zijn geweest.

En met het opnieuw (2013) in de etalage zetten van zijn allereerste geur Armani Pour Homme (1984) vergezeld van een aantal flankers was leuk, maar niet waarvan je zegt ‘Gôh, wat geweldig!’: Eau pour Homme, Eau de Nuit (beide 2013) aangelengd met Eau d’Arômes (2014). Nou vooruit, Eau de Cèdre (2015) kan er ook nog wel bij. Nu we toch bezig zijn: Eau de Nuit – ja hoor, zal wel niet, Oud (2016).

En je kunt niet eeuwig blijven variëren op de kassakraker Acqua di Giò pour Homme – 1996 alweer. Dan maar Armani Code. Stick to your classics. Zeker in deze onzekere crisistijden waar voor gekkigheid alleen nog maar plaats is op Instagram, rode lopers van filmfestivals, MTV en andere awards en natuurlijk het jaarlijkse Met-gala. 

Toch snap ik deze keuze. Maar is het naam, is het de geur? Ik denk het eerste: want het zijn twee woorden die heel krachtig één wereld oproepen. En ondanks de luxury for the masses-status die Armani inmiddels heeft, toch een soort van chic blijft. 

Dus flacon opgestrakt. Lees masculiener gemaakt; de gemiddelde ketenparfumeriekoper moet je het niet te moeilijk maken en als designer vooral niet te moeilijk doen. Dus de geur aangepast. En de herlancering is ook een passend moment voor het merk om aantonen dat je helemaal op de hoogte bent van de transitie in maatschappelijke verhoudingen

Kort door de bocht: de white male krijgt bij Armani gezelschap van kompanen met diverse achtergronden. Sterker, hij speelt een tweede rol. Want René Jean Page (acteur beroemd geworden doordat malllotige-voel goed kostuumdrama Brigderton) is the main attraction. En waar komen dit soort mannen/’bros’, al decennialang samen als ze aan het verbroederen zijn? Yep, op de baseball-sportparkjes in betonnen wereldsteden. Dit gegeven wordt uitgewerkt tot een artistiek verhaal met een teruglopende klok. Boodschap zal wel zijn: je kunt de tijd niet terugdraaien (nu eindelijk eens begrepen Cher!), dus ga af op je intuïtie en je gevoel anders krijg je spijt, loop je de liefde van je leven mis. Mooi gedaan, gezellig cliché, en met een soort van aspiratie: welke man zou niet zo willen zijn? 

Oh ja, en helemaal comme il faut de nos jours: ‘De flacon is hervulbaar en demonstreert – ik ga nu huilen – Giorgio Armani’s aandacht voor de planeet’. En wat je allemaal in een flacon kunt zien: ‘In zijn slanke, opvallende zwarte vorm, verheven met zintuiglijke accenten en zilveren accenten, staat de fles als een prachtig object, ontworpen om lang mee te gaan.’ Alsof dat niet geldt voor niet hervulbare flacons. Ik heb er tientallen, al tientallen jaren in mijn parfumatelier staan.

Nu de geur. Ik weet niet meer hoe de oude versie rook. Ta-da! Voor het eerst van mijn leven een proefje besteld via een campagne die voorbijkwam op Instagram. Ach ja, dit is wat marketing al decennia denkt hoe de gemiddelde man wil ruiken. Frisse (krachtig!) opening vermengd (in dit geval bergamot en bergamotblad – kan dat laatste eigenlijk wel?). Het hart: een soort van gladde chic door poederig-fris iris, ‘mannelijk’ gemaakt door bittergroen salie. De iris vind ik als zodanig moeilijk te herkennen en dat komt niet door een overdosis salie. De afronding: hout met een zoet-sensueel ondertoontje: cederhout en tonkaboon. Beetje ‘been there, done that’. Wel opvallend het gebruik van aldehyden (bezig met een ‘voorzichtige’ comeback). Tilt het geheel op, geeft het kracht en glans. 

En als je Armani Code dan opspuit, kun je zeggen dat het een ‘echte’ geur is, want die ruik je echt. Neppers namelijk niet, daarvan gaat de lol snel verloren. Althans zo ongeveer verwoordde mijn oudste neef het (iets wat veel generatiegenoten met hem delen), toen ik zag dat hij een of ander kermisgeurtje in zijn toilettas had en ik die ruilde voor Blue de Chanel Le Parfum. 

‘PAAR-DRUKKEN-OP-KNOPPEN’-PARFUM

NOVA? ROOD FRUIT WAS TOCH UIT?

Jaar van lancering: 2020

Neus: Quentin Bisch, Louise Turner, Sonia Constant

Was men bij Clarins tot de conclusie gekomen, dat Angel ‘nu wel’ vanuit elke denkbare droomsetting en buitenaardse invalshoek was belicht, en het Mugler Parfums daardoor aan L’Oréal heeft verkocht begin dit jaar? Bij het ruiken van Angel Nova wordt deze gedachte bewaarheidt als het ware. Wat een saaie, makkelijke doordraaideurgeur is het geworden.

De door (een stagiaire?) aangeleverde slogan is waarschijnlijk door de creative director over het hoofd gezien: ‘Makes your dream reality and reality a dream’. Ik slaap al. Angel Nova bevindt zich bij L’Oréal wel in goed gezelschap: even cliché en dertien in een dozijn als Libre (2018) van Yves Saint Laurent en Lancôme’s Idôle (2019). 

‘Boeien!’ of boeiend: waar Angel zich ooit manifesteerde als het eerste gourmandparfum (inmiddels een aparte categorie); in de nieuwste variatie proef je het nevernooitniet, of je moet benzoïne tot een typische gourmandsmaakmaker rekenen.

WAT ANGEL NOVA IK EIGENLIJK?

Uit een wolk van citrus vliegt framboos (in overdosis) samen met lychee bijna uit de bocht. Conform het tijdsgewricht moet je nu ook verantwoord oogsten en verwerken. Mugler doet mee: de damascena-roos wordt twee keer geëxtraheerd door middel van upcycling en biotechnologie. Speciaal ontwikkeld voor Mugler natuurlijk. De roos wordt daardoor ‘supernatural’ aldus L’Oréal.

Ruikt die daardoor anders, wordt het milieu/de natuur hierdoor minder benadeeld? Nee en nee. Ze ziet er door deze transformatie wel anders uit volgens ‘Mugler’ – zie de foto links (van de officiële Muglersite). Vergeet niet dat de meeste geuren uit de ketenparfumerie voor meer dan 80 procent synthetisch zijn. Wat je ruikt is een idee van roos beplakt met rood fruit. Dus bloemige überzoetigheid, überzoetige bloemigheid. 

Een zeer populair concept waar geen echte neus zich meer over hoeft te buigen. Koud kunstje voor artificial intelligence; kwestie van op een paar knoppen drukken. Maar nee hoor, drie neuzen hebben zich gebogen over de compositie. Het is ook niet makkelijk om een geur ‘niet helemaal hetzelfde, niet helemaal anders’ te laten ruiken dan de concurrent op het schap. Erg grappig: volgens een comment op http://www.fragrantica.com is Angel Nova gemaakt door ‘the guy that waxes the floors of the L’Oréal offices 

De basis is behoorlijk clean en schoongewassen – in dit geval akigala-hout. Ofwel synthetische patchoeli ontdaan van zijn typische kamfer- en ‘oude-meuk-is-leuk’-noot gecombineerd met een vleugje sensualiteit; echt een ietsiepietsie benzoïne. 

Het is duidelijk: L’Oréal ontdoet Mugler van zijn eigengereidheid en stopt Angel Nova in dezelfde mainstream-mal als Libre en Idôle (beide 2019), waardoor het nog moeilijker wordt voor de consument om de bijzonderheid van Mugler (her)bevestigd te zien. 

L’Oréal wil de grootste parfumproducent ter wereld worden. Met het verkrijgen van de licentierechten van Prada onlangs (van Puig) gaat dat vast lukken. Moet het wel de juiste marketingmensen op de juiste merken zetten én ze niet te veel onderling ideeën laten uitwisselen of ter inspiratie dezelfde trendboeken laten inkopen. Tip: toekomstvoorspeller/trendtovenares Lidewij Edelkoort bevindt zich al een paar jaar in een ander consumenten-universum, maar of het de juiste is om van een parfumdroom een parfumrealiteit te maken?  

MINDER ZEE, MEER HOUT

Jaar van lancering: 2018

Laatst aangepast: 19/11/18

Neus: Alberto Morillas

Ik verbaas me nog steeds over de hoeveelheid flankers die verschijnen. Ik vind ze vaak overbodig, voegen vaak niet veel toe aan de bedoeling van de oorspronkelijke geur. Dit vertelde ik onlangs ook toen ik voor werk op het hoofdkantoor van Coty in New York moest zijn. Werd me ter plekke door verschillende personen duidelijk gemaakt dat een flanker nog steeds een enorme verkoopboost laat zien van klassiekers, in de parfumwandelgangen ook wel key pillars genoemd (in Coty’s geval Calvin Kleins Eternity en bijvoorbeeld Daisy van Marc Jacobs). Ongelofelijk, maar point taken. Dit brengt met bij de key pillar voor mannen van Giorgio Armani:Acqua di Giò– alweer uit 1996. Deze geur is zo succesvol en zo vaak gekopieerd dat ik me vaak vergis als ik op straat iemand aanspreek en vraag of hij deze Armani draagt.

De compositie blijft interessant en geldt inmiddels als tijdloos. Terecht. Bij de flankers van deze geur gaat het voornamelijk om de verdieping. Dus minder de nadruk op fris, meer op de kruidige, sensuele en houtachtige noten. Ligt natuurlijk helemaal in lijn met de trend om populaire geuren een soort van niche-behandeling te geven, resulterend in voor het eerst ‘parfumextracten’ voor de man (die feitelijk eau de parfums zijn). Yves Saint Laurent deed het met L’Homme, Dior met Eau Sauvage, Hermès met Terre d’Hermès.

Het verschil met Giorgio Armani: die liet het niet bij een keer. Waarvan getuigen: Acqua di Giò Essenza (2012), Acqua di Giò Profumo (2015), Acqua di Giò Profumo Special Blend (2017) en nu Acqua di Giò Absolu. Mijn favoriet Acqua di Giò Essenza met dien verstande dat ik de 2017-versie niet heb geroken.

WAT ACQUA DI GIÒ ABSOLU IK EIGENLIJK

Met een beetje fantasie kun je Acqua di Giò Absolu zien als de absolute ‘essentie-der- -essences’-versie. Met dien verstande: je weet natuurlijk niet wat er nog in de pijplijn ligt. Op www.giorgioarmanibeauty.com wordt de geur als volgt voorgesteld (we beperken ons tot de essentie): ‘Giorgio Armani, een alliantie van water en hout, neemt ons mee op een reis naar tijdloze mannelijkheid, en omarmt een dieper algemeen bewustzijn’.

Olfactorisch toegelicht: ‘Met mariene tonen en patchoeli is een nieuwe gedurfde, verfijnde en elegante geur gecreëerd. Patchoeli biedt de perfecte balans tussen aquatisch en hout, waardoor echte mannelijkheid ontstaat met een sensuele twist. Een overdosis hout, een verslavende amberwarmte van cistus labdanum geven een mannelijkheid die het karakter van de geur bepaalt’.

Mijn indruk. Let wel, dit is geen niche, maar een ketenparfumeriegeur, dus: door de op achtergrond ‘bewegende’ donkere houtlagen, herken je de algemene (bekende) charme van een oceanische geur. Mooi in dit geval de openingsmix van fruit en ‘oceaan’: de bittere zoetheid van grapefruit gecombineerd met bergamot en citroen ondergedompeld in de inmiddels klassieke waternoot – calone. Die vloeien mooi samen met peer en appel. In het hart voegen zich hierbij de meer kruidig-bloemige noten van lavendel en rozemarijn. Geranium (duidelijk waarneembaar) zorgt voor een lichtbloemige noot).

Maar het gaat in Acqua di Giò Absolu om de basis. Een donkere melange van patchoeli, (amber)hout, cistus labdanum en tonkaboon. Het is warm, zwoel en vooral hout maar… met een cleane en heldere nasleep. En dat maakt Acqua di Giò Absolu mainstream. Wil je Armani als man ‘in’ echt hout en echt niche ervaren, dan moet je toch oversteken naar Armani Privé. Men neme:Cuir Noir (2011) en/of (nog beter eigenlijk) Ambre Eccentrico (2015). En om duidelijk te maken dat Giorgio Armani very concerned betreffende de natuur en anti-verspilling is: de dop Giò is gemaakt van duurzaam gewonnen essenhout.

VREEMD WORDT GEWOON

GOEIE GOZER-GEUR

Jaar van lancering: 2018

Laatst aangepast: 24/06/18

Neus: Jean-Christophe Herault

Model: niet de tuinmans’ zoon

Veel parfumhuizen laten er zich graag op voorstaan dat ze betrokken zijn bij de maatschappij en lanceren om de zoveel tijd een – weer – nieuw social commitment-initiatief. Waarom eigenlijk? Om hun basisprincipe – veel winst maken – in een schoner, meer ‘verantwoord’ daglicht te plaatsen? Om iets terug te doen? Om ‘de wil van het volk’ dat steeds meer caring & sharing verwacht van bedrijven?

Voor mij is al dit optuigen met goede bedoelingen volstrekt overbodig. Wil je goede daden verrichten, doe het dan maar loop er niet mee te koop. En echt durven, echt een statement maken, is er zelden bij. Ik heb nog geen enkel huis parfumflesjes zien uitdelen aan gestrande gelukzoekers ‘ergens’ langs de Middellandse Zeekust.

Op zichzelf een interessante doelgroep, want afgaande op de verontrustende berichten is de tendens zeer stijgend. Voor ons, of beter gepreciseerd: steeds meer Europeanen zien het zo: ‘Tis een vreemdeling zeker die verdwaald is zeker, maar even niet vragen naar zijn naam’. Een Alien dus. Een naam die nu niet echt lekker ligt. Nog zo’n, met de wetenschap van nu, onhandige naam Nomade. Zeker in Italië, zo worden daar de bootvluchtelingen en ander ‘gespuis’ genoemd.

Geurengoeroe vraagt zich steeds vaker of het in this day and age niet eigenlijk (te) decadent is maar te blijven rond te dolen op onze westerse kermis der ijdelheden? Of hij het een (über-interesse in geur) met het ander (maatschappelijke onheil) los van elkaar moet zien?

Maar van de andere kant: hij weet dat verfijning en de dingen die het leven kleur geven gelijk opgaan met miserabele maatschappelijke gebeurtenissen. Is inherent aan de mens, aan het leven, onze wereld. Maar, oh wonder, met een glas witte wijn binnen handbereik weet hij zichzelf altijd snel weer te overtuigen dat hij goede werken verricht, anderen blij en kwaad maakt, en altijd weer aangenaam verrast is hoe mensen geur ervaren.

Zoals de zoon van zijn tuinman. Die had hij een paar maanden geleden voor bewezen diensten Thierry Muglers A*Men(1996) cadeau gedaan. Hij vroeg hem onlangs wat hij er eigenlijk van vond. Heerlijk. Wow-effect. Echt genieten. Alleen… zijn vrouw had er moeite mee – te heftig, te aanwezig.

Hé grappig dit – en een gegeven waar Geurengoeroe eigenlijk niet zo bij stil staat, maar toch een goed argument is bij aanschaf van een geur. Of op zijn minst een overweging: koop je een geur een puur voor soloplezier? Of hou je ook rekening met de mogelijke aversie van je partner? Want de vrouw van de zoon van de buurman had door A*Men (1996) geen zin meer met hem ’s avonds te cuddelen op de bank. Aan dit soort kleine relatiecrisissen wil Geurengoeroe zich niet schuldig maken, want er is al genoeg alle ellende op de wereld – zie boven. Zijn ‘oplossing’ in deze, een alternatief: Alien Man dus. Nog geen reactie.

WAT ALIEN MAN IK EIGENLIJK?

Dit zijn de officiële ingrediënten. Opening: berk, dille, anijs, lavendel, citroen, munt, tijm. Hart: leer, kasjmierhout, osmanthus, geranium, peper. Basis: witte amber, cashemeran, vanille. Alien Man wordt omschreven als een ‘vibrerend contrast tussen een voortreffelijke sensualiteit en elektrische frisheid. Een optimistische mannelijkheid die uitnodigt om het buitengewone elke dag te beleven’.

Wat direct opvalt: de geur komt binnen als een buitenaardse dichte, in eerste instantie, vooral zoete wolk. Niet zo makkelijk om daar alles uit te halen wat erin rondzweeft. De reden dat ik er al zo lang mee bezig ben. En iets waar de gemiddelde klant waarschijnlijk geen tijd voor heeft of voor maakt.

Als je de zoetheid ‘doorbreekt’ dan neem je de groene noten uit de opening duidelijker waar. Niet dat ik dille, munt en tijm ervaar, wel de anijs (vandaar het zoete spoor) die mooi fuseert met lavendel – de herkenning, want zó vertrouwd, is daar.

Vervolgens osmanthus (foto) – de mannelijke tegenhanger van de kenmerkende jasmijn in Alien (2004) voor haar. Moeilijk te detecteren – terwijl ik gek op deze naar rozijn en abrikoos ruikende bloemenclusters ben. De oorzaak: het leer en het kasjmierhout – die geven voor mij Alien Man zijn karakter in de basis vastgehouden door de zachtzoete noten van amber, cashemeran en vanille die samen weer een fluweelachtige sensatie teweegbrengen.

En dan, plots, moet ik denken aan Guerlains L’Homme Idéal (2016). Met andere noten – nadruk op amandel – toch hetzelfde ‘soort van’ gourmand-effect. Kortom, Alien Man is meer mainstream dan verwacht en gehoopt. Op alle fronten – presentatie misschien, misschien, misschien daargelaten – is het een zeer easy going geur. Anders gezegd: Alien Man mist de verrassing van A*Men.

Moet wel gezegd: het wordt steeds moeilijker om met een daadwerkelijke vernieuwende geur te komen. Ik weet dat er bij de grote ingrediëntproducenten constant wordt geëxperimenteerd met nieuwe sensaties, alleen zal het nog wel even duren voor deze innovatieve kijk wordt gebotteld. Ook in de niche sector.

De reden: de meeste klanten zoeken bij een nieuwe geur naar iets dat ze al kennen. Moet ook nog gezegd – geen excuus by the way – de kosten voor een geurlancering wereldwijd stijgen alleen maar. Je kunt je niet teveel floppers veroorloven. Op veilig spelen wordt dan het leidende principe. Neem Womanity (2010) van Mugler – voor mij een revolutionaire, ‘toekomstduidende’ compositie, maar toch als te ‘alien’ ervaren door de gemiddelde (Mugler)consument. Geen succes.

Trouwens, Mugler kan gelukkig nog steeds ‘alien’ geuren maken. Dat bewijst Mystic Aromatic (2018) uit de tweede nichelijn van Mugler, Les Exceptions. Rook ik onlangs in Parijs: een overload aan tuinkruiden – basilicim, salie, tijm, oregano – gekoppeld aan Perubalsem. Een wrang groen herkenbaar door het keukengebruik, maar in een geur om te dragen een totaal ander effect oplevert. Wow-effect! Komt u maar!