DE LOL VAN TETRAHYDROCANNABINOL
HOE EEN GEUR JE KAN TERUGKATAPULTEREN
Jaar van lancering: 2019
Laatst aangepast: 09/10/19
Neus: Christian Calabro
De een vindt het zaligmakend, de ander wordt per direct misselijk als die bij het passeren van een coffeeshop wordt getrakteerd op een wolk van wiet/cannabis/marihuana/hennep/ hasjiesj kringelend uit tevreden opgestoken stickies. Ik behoor tot de laatste categorie – krijg er direct scheurende koppijn van.
Heb wel eens een trekje genomen van deze en gene op een feestje – ja licht in mijn hoofd werd ik ook. Het blijkt dus zo te zijn dat de werkende stof die de roes veroorzaakt – tetrahydrocannabinol – steeds krachtiger wordt (vooral de nederwietvariant) en dat je dus inmiddels kunt spreken van een harddrug. Heb ik voor het eerst en het allerlaatst (maar dan ook echt) twee jaar geleden ervaren. Op verzoek van een vriend ging ik, voor ik hem bezocht, naar een winkel om voor hem twee speciale joints te kopen. Oké, nou vooruit, ik deed mee. Gulzig als ik ben, zat ik flink te trekken. Na een kwartier begon het te werken. Ik zweefde werkelijk alle kanten op – eigenlijk werd ik gek, was verpletterend über-high. Inderdaad hot stuff. Ik dacht maar aan één ding: ‘Ik moet weg, moet de frisse lucht in’. Ik liet hem op zijn wolk achter, en liep naar beneden.
Bij mijn fiets gearriveerd, kwam ik erachter dat ik mijn sjaal was geweten. Moest ik met mijn zware benen helemaal weer de naar de zolderverdieping van het grachtenpand zonder lift terug. Een lijdensweg. De vriend was inmiddels op een nog hoger hangende wolk beland. Ik weer naar beneden. Duurde een uur voor mijn gevoel. Op de fiets dacht ik ‘dit gaat niet goed’. Ben op een bankje langs het water gaan zitten. Twee uur? Drie uur? Het duurde zolang voor ik weer met beide benen op de grond stond. Dat dus nooit weer.
En dan ruik je aan Cannabis, komen alle herinneringen weer spontaan naar boven. Hiermee wordt weer eens gelogenstraft dat ‘geur en herinnering’ louter een positief en prettig gevoel veroorzaakt. Mijn eenmalig eten van een plakje wietcake zal mijn onderbuikgevoelens in deze versterkt hebben.
Mark Buxton vertelde mij ooit in 2014 tijdens de presentatie het boek Famous City Amsterdam (waarvan de opbrengst ging naar de non-profit stichting gelijknamige stichting voor kankeronderzoek) dat in de geur die hij speciaal voor deze gelegenheid had gemaakt – Amsterdam – ook cannabis zat, want daar associeert hij de hoofdstad direct mee (hij is niet de enige). Niet de echte cannabis, maar een combinatie van bergamot- en zwarte bes-moleculen (en nog een ingrediënt die me maar niet te binnen wil schieten). Met een effect dat voor mijn gevoel heel dicht in de buurt van de real stuff komt.
WAT CANNABIS IK EIGENLIJK?
En verdomd, als het niet waar is: dat ruik ik ook in Cannabis van Bois 1920. Hoe moet je deze geur omschrijven? Simpel: als cannabis. Maar als je je daar geen voorstelling van kunt maken, als je nooit langs een coffeeshop bent gelopen in je woonplaats of tijdens ‘een dagje Amsterdam’, denk dan aan stro, verbrand stro, denk aan groen, groenige uitgedroogde kruiden gecombineerd met een zweem van iets zoetigs, iets weeïgs. Niet fris, niet zacht, niet ‘romantisch’. Sensueel? Gaat ook niet echt op. Wat ik merk: mijn maag reageert er direct op – ‘memories like the colors of our mind’. Verder gebeurt er niet zoveel: de wielwolk daalt na verloop van tijd in waardoor je meer hout gaat ruiken – patchoeli en blond hout. Vooral de eerste maakt het ‘stroeve’ en hooi-droge cannabis, zachter en ronder.
Wat zegt Bois 1920 – die met deze geur aantoont dat de nichegierig’ consument ook verrast wil worden, getrakteerd op onbekende sensaties? Ik lees en vertaal: ‘Een geur die de traditionele regels tart, die ze opnieuw interpreteert met een moderne twist. De grootste expressie cannabisknoppen, een debuut van puurheid, een wulps hart voor een doordringend, licht brutaal parfum’.
Wulps… grappige omschrijving voor het feit dat sommige joint-trekkers geil worden na een paar keer diep inhaleren – ‘roll another one’. Wat betreft regels tarten: die zijn in dit geestverruimende kader al eerder getart. Door onder meer Il Profvmo in 2012: Cannabis. Maar die is in vergelijk met Bois 1920 erg zacht en vermengd met bloemen. Van Black Afgano (2009) van Nasomoto (óók al te koop bij www.bol.com en http://www.notino.nl) word je nog higher volgens sommige omschrijvingen, maar gezien mijn aanhoudende aversie heb ik die zelf nooit geroken.
Ik raad trouwens iedereen aan om de geur van wiet een keer goed in zich op te nemen – kan inmiddels ook als luchtverfrisser en als huisparfum met stokjes – want als het binnenkort eindelijk wordt vergoed door het ziekenfonds als onderdeel van het helingsproces, gaan we het volgens mij veel meer ruiken… ‘Smoke on the water, fire in the sky, Lucy in the sky with diamonds…’.
De ‘ware’ nicher haalt waarschijnlijk zijn neus er inmiddels voor op, maar Geurengoeroe niet. Hij vindt Etro nog steeds een uitstekend, interessant en aantrekkelijk merk. Geen aanstellerij, de inspiratie meestal gelieerd aan de wortels van het bedrijf en de geuren zelf: klasse, uitgebalanceerd.
De naam doet me direct denken aan een geur die ik ‘altijd’ abusievelijk verkeerd schreef: het was dus niet Splendour, maar Splendor (1998) van Elizabeth Arden. Maar volgens mij is met ou de juiste schrijfwijze. Zou daarom deze ‘splendid’ Arden niet zijn aangeslagen?
Vervolgens: ‘De eerste noten geven onmiddellijk een mix van groene stengels, gele bloemen, koele lucht en warm licht vrij’. Dat ervaar ik dus niet: groen. Ook gelukkig niet een frisse opening. Je ziet direct in de bedoeling van de geur: een fluweelachtige sensatie van bloemen, een diffuus boeket opgeroepen met oranjebloesem (absoluut), sambacjasmijn en natuurlijk mimosa (absoluut) waar een warme wind voor luchtigheid zorgt (hedione).
Ik ging dus even naar de site van Serge Lutens om te kijken wat hij zelf te melden heeft over L’Eau d’Armoise. Niet echt wat je noemt overzichtelijk de categorieën waaronder zijn 71 geuren zijn gerubriceerd. Ik zou ze allemaal wel willen hebben (ik heb er nu 24 – oude versies gelukkig; ja ook sommige van zijn geuren zijn inmiddels aangepast; dieptepunt Féminité du Bois) met dien verstande dat ik ze eigenlijk zelden draag, een paar uitgezonderd.
‘Hoe kon ik weten toen ik verstrooid een blad uit een struik plukte en het tussen mijn wijsvinger en duim wreef, dat bijvoet zou later spreken vanuit een parfumfles?’ Dit zijn Luten’s mijmeringen omtrent de bijvoet waaraan hij toevoegt: ‘Bekend om zijn vele geneeskrachtige eigenschappen, neemt bijvoet, samen met zijn middeleeuwse verbeelding, ons diep in het hart van zijn krachtige, aromatische geur’. Waarom nu juist middeleeuwse verbeelding? Had ik graag toegelicht gezien.
Tja, jaren, maar dan ook jaren geleden vond ik het leuk om een merk erop te ‘betrappen’ dat de naam van hun nieuwste geur al eerder was gebruikt. Nu denk ik: ‘Laat maar’, en ben ik in een iets mildere bui, dan: ‘De nieuwe geurmarketeers ontbreekt het aan historisch besef’. Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds spontaan begin te briesen bij het horen van Joy (2018) van Dior – hup de gevangenis is, stelletje no-knowers, stelletje chique marketing parfumpooiers met als extra taakstraf: de benodigde jasmijn- en rozenblaadjes voor het recept van de echte Joy (van Patou) met de hand plukken. Stuk voor stuk. Zal ze leren…
Silvana Casoli vermeldt ook nog dat ‘de inspiratie komt van de geur die alleen de huid van de vrouw kan uitademen in zijn staat van extase. Nuda wordt gedragen als een tweede huid (op de foto door Jennifer Lopez en dat op 49jarige leeftijd, tjonge, tjonge, hoe doet ze het toch)… Nuda werkt als de sleutel tot verleiding en persoonlijkheid. Zijn afrodiserende kracht komt van kruidenferomonen met een vluchtige structuur’.
