‘SOMMIGE CUIRS ZIJN AVONDVULLENDE PROGRAMMA’S’
‘WAS HET NU EEN WEENS KLEER- OF LEERMAKER?’
‘HIER WORD IK HEEL GELUKKIG VAN’
Een glaasje wijn is fijn. En één geur opgebouwd rondom leer vraagt om meer. Het blijft een van de wonderlijkste ingrediënten die maar niet de aandacht krijgt die het verdient naar mijn gevoel. Als je ze nauwelijks kunt kopen in de ketenparfumerie, dan is het niet vreemd dat het in het nichecircuit ook niet hoog op de agenda staat in vergelijk met oudh bijvoorbeeld.
Terwijl als je mensen die geur meer als cadeau-artikel zien (de gemiddelde consument), en niet als olfactorisch genoegen, aan een leergeur laat ruiken, dan vallen die meestal niet van hun stoel of hoge dan wel doorsneehakken. Maken geen kotsbewegingen. Dus er is nog een hele groep te winnen met leer- en suèdegeuren – zal ze leren! Zwevend tussen chic en ordi blijft een leergeur een van de spannendste ervaringen en hij wordt zo mooi één met de huid.
Besproken:
Onbekende chypre op leerbasis
Cuir de Russie Chanel (1924)
Knize Ten Knize (1924)
1902 Extrème Bois (2005)
Cuir Fétiche L’Artisan Parfumeur (2011)
Rien Etat Libre d Orange (2006)
Cuir X La Parfumerie Moderne (2013)
Leder 6 J. F. Schwartzlose (1921/2015)
Cuir de l’Aigle Russe Oriza L. Legrand (1892/2015)
Cuir Andalou Rania.J (2016)
Lover’s Tale Francisca Bianchi (2018)
En nog een paar worden aangestipt: Serge Lutens, Parfum d’Empire en Carner.
En de betekenis van Cuir de l’Aigle Russe die ik eerst niet kon lezen en later niet begrepen, ik heb het opgezocht. Leer van de Russische Adelaar. Snap’m niet. U? Ik bedoel een adelaar heeft geen leren kleed. De adelaar, of beter gezegd, dubbelkoppige adelaar was het symbool van de tsaren, maar dan nog niet… Of was het gewoon marketingtechnisch slim om de Russische adel te pleasen?
Tja, jaren, maar dan ook jaren geleden vond ik het leuk om een merk erop te ‘betrappen’ dat de naam van hun nieuwste geur al eerder was gebruikt. Nu denk ik: ‘Laat maar’, en ben ik in een iets mildere bui, dan: ‘De nieuwe geurmarketeers ontbreekt het aan historisch besef’. Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds spontaan begin te briesen bij het horen van Joy (2018) van Dior – hup de gevangenis is, stelletje no-knowers, stelletje chique marketing parfumpooiers met als extra taakstraf: de benodigde jasmijn- en rozenblaadjes voor het recept van de echte Joy (van Patou) met de hand plukken. Stuk voor stuk. Zal ze leren…
Silvana Casoli vermeldt ook nog dat ‘de inspiratie komt van de geur die alleen de huid van de vrouw kan uitademen in zijn staat van extase. Nuda wordt gedragen als een tweede huid (op de foto door Jennifer Lopez en dat op 49jarige leeftijd, tjonge, tjonge, hoe doet ze het toch)… Nuda werkt als de sleutel tot verleiding en persoonlijkheid. Zijn afrodiserende kracht komt van kruidenferomonen met een vluchtige structuur’.
Moet je maar net weten, want in de reguliere parfumerie vind je ze niet echt – ook niet bij 
Het idee achter deze twee zomerse interpretaties: ‘In de Alien-woestijn vullen duinen zich met een glanzende, okerkleurige gloed – een haast oneindige horizon. In deze zee van zand wordt een bovennatuurlijke lichtstraal weerkaatst: het punt waar de zon en de maan samenkomen – dag en nacht versmelten met elkaar, er verschijnt een adembenemende eclips. Alien, parfum van het licht, laaft zich aan de eenwording van deze tegenpolen en onthult twee heerlijke geuren die, samen en ‘solo’, het spel van een betoverend contrast van warm en koud belichamen’.
Dan het verschil: Alien Fusion (gemaakt door Fanny Bal en Dominique Ropion) voor de vrouw is niet te vergelijken met de originele partituur gezien de jasmijn heeft plaatsgemaakt voor oranjebloesem en tuberoos. Je ruikt vooral de eerste heel goed, waarvan de bloemigheid wordt benadrukt zonder echt sensueel te worden, geldt ook voor de tuberoos. Het is allemaal erg gedoseerd, transparant en clean.
Het is een geliefd thema in de parfumerie, en daardoor bijna cliché. En inmiddels in het licht van @metoo ook rolbevestigend als je er dieper over nadenkt – kristallen plafond en dergelijke: de veronderstelde verkennings- en ontdekkingsdrift van de man.
Mooi is het feit dat Montblanc nadrukkelijk de herkomst van de hoofdingrediënten vermeld. De parfumindustrie was volgens mij een van de eerste industrieën die zich drukt maakte om zo weinig mogelijk footprints achter te laten tijdens de ontwikkeling van geuren – waarvan de synthetische ingrediënten getuigen. Daarnaast is het ze er alles aan gelegen om de verbouw van natuurlijke grondstoffen te waarborgen gezien het oprukkende urbanisme in ‘exotische oorden’.
Je moet een kluizenaar wezen, wil het je zijn ontgaan: Karl is niet meer. Achternaam: Lagerfeld. En die deed er eigenlijk ook niet meer toe. Want hij was onderdeel van het selecte gezelschap mensen waarvan de voornaam voldoet om te zeggen wie je bedoelt. Je hebt natuurlijk meerdere Karls, maar is er maar slechts één… bladibla, bladibla en ga zo maar door. En vond de pers dat Karl toch nog wat lauwerkranstoevoegingen toekwamen, dan kon die nog altijd voor koning, kaiser of Karl Chanel opteren. Terecht bewierookt, alleen op sommige punten kon je toch vragen stellen bij deze voor een groot gedeelte toch zelfbenoemd multi-talent-tasker.
Ik las over 1957 heen, want ik dacht dat ik 1954 zag, het jaar waarin Coco Chanel de schaar na 15 jaar weer oppakte. Als dank daarvoor werd haar comebackdefilé neergesabeld in Frankrijk vanwege haar, to put it mildly, niet zo vaderlandslievende stellingname tijdens de oorlog. Laatste word in een nieuwe documentaire van Jean Lauritano – Les guerres de Coco Chanel – pijnlijker dan voorheen duidelijk gemaakt. Met prachtige, voor mij voorheen onbekende beelden en ontluisterende en grappige feiten.
Hier valt dus 1957 op zijn plaats. In dat jaar neemt Chanel in Dallas de Neiman Marcus Fashion Award in ontvangst (hij begroet Chanel op bovenstaande foto). Ander grappig detail: tijdens een barbecue waarvoor ze was uitgenodigd als onderdeel van deze feestelijkheden liet ze de haar enorme opgediende steak stiekem onder de tafel verdwijnen – vreselijk zo’n lap volgens haar.
Ik geloof dat in dit geval toen (in de jaren vijftig) nog niet werd gesproken van texturen in relatie tot mode, maar het is een handig ‘geitenpaadje’ naar de compositie van 1957. Want dat geeft aldus hetzelfde persbericht ‘dit beeld perfect weer; een sensueel en subtiel bewerkt met een akkoord van witte musk’.
