WE CAN BE HEROES
MUNTOFFENSIEF VOOR EEN KNIPOOG-HELD
Laatst aangepast: 06/05/17
Neus: Jacques Huclier
Als je sinds ongeveer een jaar in Amsterdam al je verzamelde plastic stort in een speciaal daarvoor gemaakte bak, dan bereik je de status van een oranjegekleurde plastic hero. Zo weinig hoef je tegenwoordig te doen om deze ‘felbegeerde’ status te bereiken. Applaus!
We schijnen behoefte aan helden te hebben, steeds meer waardoor het begrip nogal is geïmplodeerd. Overal kom je ze tegen, in alle maten, in alle soorten. Van ‘in aanmerking komend’ tot ‘dachtutniet’. Nog even en iedereen heeft een heldenstatus en wordt de enige achtergebleven loser die toevallig even niet oplette eigenlijk begerenswaardig en dus een nieuwe held, op een schild gehesen, een verlosser. Begint het ‘everyone-a-hero’-vicieuze cirkeltraject aan een volgende spannende ronde.
In de parfumwereld kom je de laatste jaren ook weinig helden ‘alive’ tegen – de mythische variaties in naam van Versace en Rabanne daargelaten. De ideale man in de parfumerie is nu een charmeur (Givenchy, Hugo Boss), zit vaak in filmbusiness (Dior, Chanel) en/of is zó mega-hunk en galant-hulpvaardig voor de vrouw dat het bijna voorspelbaar saai wordt.
Gelukkig zweeft er nog een held rond met een lekkere vette knipoog, die van Thierry Mugler. A*Men (1996) is geïnspireerd op helden uit Amerikaanse strips: über in al zijn doen en laten en met het vermogen zich aan alle (klimaat)omstandigheden aan te passen: van uiterst zwoel tot prikkelend koud. Hij kan om zichzelf lachen, want hij weet dat hij uiteindelijk slechts de boodschapper van de geur is.
In zijn allernieuwste rol van A*Men Kryptomint ontwaakt hij uit een lange winterslaap en ‘bij het ontwaken aanschouwt hij een horizon vol beloftes, een oneindige hoeveelheid mogelijkheden. Op zijn succesvolle parcours biedt iedere dag de belofte van een nieuwe overwinning – het lot van een eigentijdse held’. Wat dat parcours inhoudt, kun je zelf invullen, misschien gewoon een kwestie van even naar de plastic container lopen…
WAT A*MEN KRYPTOMINT IK EIGENLIJK?
Alle meligheid daargelaten: wanneer Thierry Mugler beslist een ingrediënt over te doseren dan weet je bijna zeker dat ‘de rest’ over een tijdje zal volgen. Nu is het wel zo: munt is altijd al een graag geziene gast in – vooral – mannengeuren. Het maakt ze intens groen, fris en ijl. Doet denken aan menthol, tandpasta. Is in Kryptomint ook het geval en – ‘Mugler oblige’ – über the top.
Alleen anders dan je zou verwachten. Want Krypto betekent ‘verborgen’ en ‘geheim’ en staat in de nieuwe variatie voor dat de munt bevroren is én al zijn sensaties gedoseerd de vrije loop laat vanaf de opening.
Het effect: eerst ijzig groen met een licht ijlachtig effect dat een beetje doet denken aan de scherpte van hibiscus. In het hart wordt deze groene toon voortgezet, wordt alleen iets zachter. Komt op conto van geranium: ook groen alleen met een bloemachtige zweem met nuances van roos. Hoewel je in de opening de klassieke A*Men-gourmandstructuur al lichtjes waarneemt, komt die – logischerwijze – in de basis pas volledig tot ontplooiing met patchoeli en tonkaboon. Zonder dat het groene gevoel echt verloren gaat.
Het kan fantasie zijn of mijn verlangen naar warme, voorjaarstemperaturen (2017 gaat voor mij de boeken in als een van de meest teleurstellende lentes), maar zit Krypto A*Men langere tijd op de huid dan lijkt het net of je een gesmolten ijsje ruikt met restjes van munt, vanille en witte musk.
Een wonderlijk iets: het gebruik van het woord ouderwets. Met name in combinatie met bloemen. Sommige worden zo omschreven. Zal je maar gezegd worden als bloem die haar stinkende best doet ons te plezieren. En dan krijg je zoiets van ‘die had mijn oma ook’. Dus? Duh? Wat wil dat zeggen? Men bedoelt natuurlijk hiermee of een bloem in of uit is. De witte orchidee… nog steeds helemaal in tot vervelens toe. Zelfs Blokker siert er zijn etalages mee. Helemaal uit: lelietje-van-dalen. Stom, stom, stom! Je neus in een boeket gestopt met deze klaterende klokjes en de wereld begint te herleven na de winterdeken van zich te hebben afgeslagen. Fris, nieuw, blakend, groen, knisperend… wat is daar ouderwets aan?
Miuccia Prada schetst treffend het gevoel L’Eau Bleue wil oproepen. Het is een beeld dat we allemaal herkennen: ‘Het jaarlijks terugkerende moment dat je je realiseert dat, schijnbaar uit het niets, de lente is gearriveerd. Een gevoel zo licht, zo delicaat – haast niet te vatten – dat door een sliertje lucht wordt gedragen. Het kan je overal overkomen: in bed met het raam open, rijdend over een landweg, op straat in de stad na een regenbui, blootsvoets in het ochtendgras in een vochtige tuin’.
Hiervoor plukte ze handenvol lelietjes-van-dalen. Figuurlijk dan. Want deze bloemekes zijn stom, de geur ervan kun je niet extraheren. Is een kwestie van het combineren van diverse geurmoleculen om het boeket tot leven te brengen. Het verschil met klassieke, dus ‘ouderwetse’ lelietje-van-dalengeuren zoals en 
Ik was van de ene kant very blij verheugd, van de andere kant anxious met de ontvangst van Patchouly versie 2016. Verheugd (plus hopende) dat alle Etro-klassiekers geleidelijk aan op deze manier opnieuw in the spotlights worden gezet. Ze zijn het waard. Angstvallig: een dergelijke herlancering houdt meestal in dat aan de compositie is gesleuteld.
Bvlgari presenteerde in 2014 zijn langverwachte nichelijn: Le Gemme. Een sextet. Tegen mijn verwachting in werd de consument niet echt tijd gegund zich hierin te verdiepen, want een jaar later werd de lijn uitgebreid met een trio, die me eerlijk gezegd is ontsnapt: Lazulia, Zahira en Selima. Afgaande op deze namen, weet je bijna zeker waar Bvlgari met Le Gemme zijn pijlen op richt: het Midden-Oosten. Heb ze geroken in de Bijenkorf. De eerste is oudh-geïnspireerd, de tweede een kruidige floriental met ylang-ylang omringd door een krans van kruiden. De derde een door saffraan gedreven kruidige infusie. En ze vielen me eigenlijk mee, stelden me niet teleur omdat de algemene boodschap van Le Gemme gewaarborgd bleef: niet overrompelend en zwaar – ‘zoals ze het daar willen’ – maar luchtig en transparant zoals het licht speelt met gefacetteerde edelstenen.
Splendia – naam behoeft geen uitleg dunkt me – wordt omschreven als een ‘lichte delicate bloemengeur met groene noten van narcis, iris, magnolia en mos’. Voor mij geschilderd als een pastel. Een tedere omhelzing. Magnolia geeft de zachte bloementoets met een frisse ondertoon die wordt voortgezet met iris.
Bestaat toeval? In mijn behoefte aan een andere interpretatie van het vermaledijde story telling in de parfumerie en lifestylekringen, stuitte ik tijdens een avondje Wikipediaën – hobby van me: tik een naam in die je interesseert en kijk waar je drie uur later terechtkomt – op Liberace. Zoals bekend verondersteld: een van de meest flamboyante entertainers die de wereld ooit heeft gekend (volgens mij is Lady Gaga zijn geestelijk – uitgedaagde – kleinkind, maar dat is een ander verhaal).
Was ik dus onlangs bij 
Maar dit gezever van mijn kant kan ook een luchtweerspiegeling zijn in mijn gedachten. Zie ik het verkeerd? Ja, het is waar, ik moet oppassen dat ik niet cynisch word. Niet makkelijk als je een persbericht te lezen krijgt waarin staat vermeld dat de nieuwe geur is bestemd ‘voor de vrouw die niet bang is om haar vrouwelijke en sensuele kant te tonen’. Cliché van het zuiverste water.
Wat vond ze ervan? Lekker fris en pittig in de opening. Maar het was vooral de zacht-bloemige noot die haar beviel. En het allerlekkerste: het idee dat Bottega Veneta’s eerste geur erin viel te bespeuren. There you have de compositie in a nutshell.
Geurengoeroe heeft een bloggerprobleem. Hij is niet de enige. Wat wil: schrijven is ‘not’. filmpje, vlogje maken is ‘hot’. Zei onlangs de oprichter van Facebook himself via een… videomessage. Mensen hebben geen zin meer in ellenlange fijngeslepen en fijn geschreven bloggersuitwijdingen over het hoe en waarom. In zijn geval geur. ‘Zal wel’ denken de meesten. Je kunt het ook verwoorden in een clip van een, twee of drie minuten. Gebeurt natuurlijk al: duizenden plaatsen hun geurrecensies – die weliswaar vaak te lang door dralen – op internet via Youtube en andere kanalen. De meesten blijven steken in platitudes en/of van über-enthousiasme overlopende lofuitingen die garanderen dat ‘de merken’ geuren ‘ter beoordeling’ blijven toesturen.
Zoals: film & fragrance. Als hij het had geweten, en zijn agenda beter had gepland dan was Geurengoeroe nu in Berlijn. Daar wordt geëxperimenteerd – in de vorm van een festival – met onder andere films waarbij geuren op de achtergrond het verhaal sturen. Doel: de totaalbelevenis groter maken. Met andere woorden ‘story telling’ die het zintuig reuk actief betrekt bij de zintuigen gehoor en zicht. Andere onderdelen: Wolfgang Georgsdorf, uitvinder van het elektronische geurorgel Smeller 2.0, geeft première van geurcomposities die solo of in combinatie geluid, muziek, film en literatuur de bezoekers een geheel nieuw artistieke ervaring bezorgen.
