EEN DROOG-WRANG-GROEN ZACHT WATER
‘VELOURS DE TOILETTE’
Jaar van lancering: 2019
Laatst aangepast: 16/06/19
Neus: Christopher Sheldrake?
Ik ging dus even naar de site van Serge Lutens om te kijken wat hij zelf te melden heeft over L’Eau d’Armoise. Niet echt wat je noemt overzichtelijk de categorieën waaronder zijn 71 geuren zijn gerubriceerd. Ik zou ze allemaal wel willen hebben (ik heb er nu 24 – oude versies gelukkig; ja ook sommige van zijn geuren zijn inmiddels aangepast; dieptepunt Féminité du Bois) met dien verstande dat ik ze eigenlijk zelden draag, een paar uitgezonderd.
Ik vind ze altijd wel goed als referentie ter vergelijking met exercities van de concurrent. Nog een dingetje: de laatste geuren vind ik eigenlijk niet meer leuk. Te duur zijn Section d’Or-lijn (€ 450,00 50ml) en de inspiratie ervoor te far fetched.
Zou laatste komen omdat de nichesector in zijn geheel met steeds vreemdere filosofieën en boodschappen op de proppen komt, waardoor hij niet wil en kan achterblijven?
Een Franse journalist, eens mijn tafelgezel tijdens een lancering van een Gucci-geur in Milaan, wierp een ander licht op Lutens’ doorgeslagen kijk. Ik zei hem dat Lutens tijdens mijn gedenkwaardige long way back ontmoeting met hem in Amsterdam (naar aanleiding van de introductie van zijn label in Nederland), mij zijn privénummer handgeschreven had gegeven. Zijn antwoord: ‘Tu aimes le cocaïne?’ Tismewat.
En tegelijkertijd heeft Lutens natuurlijk ook een rete commerciële lijn, die (zoals ik eerder al eens vermeldde) beginners in het nichecircuit over de drempel moet halen. Die lijn heet nu Les Eaux de Politesse. Het moet gezegd: een très chique benaming voor zijn waters. Want politesse is tweeërlei interpreteerbaar, met eigenlijk dezelfde betekenis: hoffelijk/beschaafd en ‘gewreven’/gepolijst.
Ofwel, het proces waardoor een oppervlak van een materiaal glad en glanzend gemaakt wordt, waardoor het een sterk spiegelend effect verkrijgt. Laatste kun je overdrachtelijk op een persoon toepassen (eenvoudig gezegd: door opvoeding, studie en levenservaring van ruw en onbeholpen naar geciviliseerd) en geprojecteerd op parfum geeft het goed weer wat de bedoeling is: eenvoudige waters verfijnd verheffen.
Maar had dit nu gemoeten? Ik bedoel de flacons van deze lijn. Wel erg doorsnee, onderste plank Etos/Kruidvat/Trekpleister. De dop is cheap, niet chic, de vierkanten fles zo standaard, no niche-uitstraling. Maar misschien is dat nu juist het aantrekkelijke voor ‘de beginners’, want niet moeilijk dus ‘herkenbaar’.
Les Eaux de Politesse kent vier eerder in zijn ‘klassieke’ flacon gestopte geuren – Santal Blanc, Fleurs de citronnier, Gris clair, L’Eau froide – en twee nieuwe L’Eau de Paille en L’Eau d’ambroise. Vreemd in deze: L’Eau, de allereerste Lutens for the common people, valt hier niet onder.
Laat het aan de Fransen over om iets simpels een poëtische ‘meerwaarde’ te geven, want zo worden de ‘beschaafde waters’ op zijn site omschreven: ‘Op de voorgrond treden of vervagen, elk heeft zijn moment. Licht, fris, transparant, ontdek een nieuw facet van parfums van Serge Lutens’.
WAT L’EAU D’ARMOISE IK EIGENLIJK?
‘Hoe kon ik weten toen ik verstrooid een blad uit een struik plukte en het tussen mijn wijsvinger en duim wreef, dat bijvoet zou later spreken vanuit een parfumfles?’ Dit zijn Luten’s mijmeringen omtrent de bijvoet waaraan hij toevoegt: ‘Bekend om zijn vele geneeskrachtige eigenschappen, neemt bijvoet, samen met zijn middeleeuwse verbeelding, ons diep in het hart van zijn krachtige, aromatische geur’. Waarom nu juist middeleeuwse verbeelding? Had ik graag toegelicht gezien.
Dat wrijven van de Artemisia vulgaris heeft het meeste effect wanneer de struik op het hoogtepunt van bloeien is. Op dit moment – de wind heeft zaden naar mijn tuin gebracht met al een diverse grote struiken tot gevolg – ‘doet’ die nog niets. Maar als bijvoet volop ‘uitgerijpt’ in bloei staat, dan ruik je pas een licht wrange, kruidige noot met verschillende nuances: bladgroen, aards, droog, hooi-achtig, noot-achtig, beetje etherisch met een – wat nu erg hip is – minerale noot.
En dat ruik je allemaal in L’Eau d’ambroise begeleid door een aqua-achtige noot. En op de achtergrond iets vaags zoet dat doet denken vanille en tonkaboon. Leuk en fijn dat er geen citrusachtige noten zijn toegevoegd – voorspelbaar. Je zit direct in het wrange groen.
Eigenlijk is de geur te simpel voor woorden. En dat is dan ook wel weer ‘gewaagd’ in de zin van dat je wellicht van Lutens meer verwacht. Wat ‘aansluiting’ betreft: L’Eau d’ambroise komt qua opbouw overeen met Les Eaux van Chanel: geuren die zonder eau de cologne-effect op een zachter dan zachte manier willen verfrissen, strelen. Eerder een mist dan een eau de toilette. Misschien is ‘velours de toilette’ een passender beschrijving van het product. Ben benieuwd welk merk volgt.
Tja, jaren, maar dan ook jaren geleden vond ik het leuk om een merk erop te ‘betrappen’ dat de naam van hun nieuwste geur al eerder was gebruikt. Nu denk ik: ‘Laat maar’, en ben ik in een iets mildere bui, dan: ‘De nieuwe geurmarketeers ontbreekt het aan historisch besef’. Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds spontaan begin te briesen bij het horen van Joy (2018) van Dior – hup de gevangenis is, stelletje no-knowers, stelletje chique marketing parfumpooiers met als extra taakstraf: de benodigde jasmijn- en rozenblaadjes voor het recept van de echte Joy (van Patou) met de hand plukken. Stuk voor stuk. Zal ze leren…
Silvana Casoli vermeldt ook nog dat ‘de inspiratie komt van de geur die alleen de huid van de vrouw kan uitademen in zijn staat van extase. Nuda wordt gedragen als een tweede huid (op de foto door Jennifer Lopez en dat op 49jarige leeftijd, tjonge, tjonge, hoe doet ze het toch)… Nuda werkt als de sleutel tot verleiding en persoonlijkheid. Zijn afrodiserende kracht komt van kruidenferomonen met een vluchtige structuur’.
Moet je maar net weten, want in de reguliere parfumerie vind je ze niet echt – ook niet bij 
Het idee achter deze twee zomerse interpretaties: ‘In de Alien-woestijn vullen duinen zich met een glanzende, okerkleurige gloed – een haast oneindige horizon. In deze zee van zand wordt een bovennatuurlijke lichtstraal weerkaatst: het punt waar de zon en de maan samenkomen – dag en nacht versmelten met elkaar, er verschijnt een adembenemende eclips. Alien, parfum van het licht, laaft zich aan de eenwording van deze tegenpolen en onthult twee heerlijke geuren die, samen en ‘solo’, het spel van een betoverend contrast van warm en koud belichamen’.
Dan het verschil: Alien Fusion (gemaakt door Fanny Bal en Dominique Ropion) voor de vrouw is niet te vergelijken met de originele partituur gezien de jasmijn heeft plaatsgemaakt voor oranjebloesem en tuberoos. Je ruikt vooral de eerste heel goed, waarvan de bloemigheid wordt benadrukt zonder echt sensueel te worden, geldt ook voor de tuberoos. Het is allemaal erg gedoseerd, transparant en clean.
Het is een geliefd thema in de parfumerie, en daardoor bijna cliché. En inmiddels in het licht van @metoo ook rolbevestigend als je er dieper over nadenkt – kristallen plafond en dergelijke: de veronderstelde verkennings- en ontdekkingsdrift van de man.
Mooi is het feit dat Montblanc nadrukkelijk de herkomst van de hoofdingrediënten vermeld. De parfumindustrie was volgens mij een van de eerste industrieën die zich drukt maakte om zo weinig mogelijk footprints achter te laten tijdens de ontwikkeling van geuren – waarvan de synthetische ingrediënten getuigen. Daarnaast is het ze er alles aan gelegen om de verbouw van natuurlijke grondstoffen te waarborgen gezien het oprukkende urbanisme in ‘exotische oorden’.
Je moet een kluizenaar wezen, wil het je zijn ontgaan: Karl is niet meer. Achternaam: Lagerfeld. En die deed er eigenlijk ook niet meer toe. Want hij was onderdeel van het selecte gezelschap mensen waarvan de voornaam voldoet om te zeggen wie je bedoelt. Je hebt natuurlijk meerdere Karls, maar is er maar slechts één… bladibla, bladibla en ga zo maar door. En vond de pers dat Karl toch nog wat lauwerkranstoevoegingen toekwamen, dan kon die nog altijd voor koning, kaiser of Karl Chanel opteren. Terecht bewierookt, alleen op sommige punten kon je toch vragen stellen bij deze voor een groot gedeelte toch zelfbenoemd multi-talent-tasker.
Ik las over 1957 heen, want ik dacht dat ik 1954 zag, het jaar waarin Coco Chanel de schaar na 15 jaar weer oppakte. Als dank daarvoor werd haar comebackdefilé neergesabeld in Frankrijk vanwege haar, to put it mildly, niet zo vaderlandslievende stellingname tijdens de oorlog. Laatste word in een nieuwe documentaire van Jean Lauritano – Les guerres de Coco Chanel – pijnlijker dan voorheen duidelijk gemaakt. Met prachtige, voor mij voorheen onbekende beelden en ontluisterende en grappige feiten.
Hier valt dus 1957 op zijn plaats. In dat jaar neemt Chanel in Dallas de Neiman Marcus Fashion Award in ontvangst (hij begroet Chanel op bovenstaande foto). Ander grappig detail: tijdens een barbecue waarvoor ze was uitgenodigd als onderdeel van deze feestelijkheden liet ze de haar enorme opgediende steak stiekem onder de tafel verdwijnen – vreselijk zo’n lap volgens haar.
Ik geloof dat in dit geval toen (in de jaren vijftig) nog niet werd gesproken van texturen in relatie tot mode, maar het is een handig ‘geitenpaadje’ naar de compositie van 1957. Want dat geeft aldus hetzelfde persbericht ‘dit beeld perfect weer; een sensueel en subtiel bewerkt met een akkoord van witte musk’.
