RE-RAVING
KRUIDIG-ORIËNTAALSE ELEGANTIE
Jaar van lancering: 2019
Laatst aangepast: 11/09/19
Neus: onbekend
De ‘ware’ nicher haalt waarschijnlijk zijn neus er inmiddels voor op, maar Geurengoeroe niet. Hij vindt Etro nog steeds een uitstekend, interessant en aantrekkelijk merk. Geen aanstellerij, de inspiratie meestal gelieerd aan de wortels van het bedrijf en de geuren zelf: klasse, uitgebalanceerd.
Alleen nu: vaart het luxemerk een andere koers? Voorheen werden met de composities basisingrediënten opgehemeld zoals Heliotrope en Musc die je naar eigen inzicht kon layeren (iets wat Chanel nu pas begint te adviseren, voor Etro een vanzelfsprekendheid sinds 1989). Of stond een bijzondere ervaring (Palais Jamais, Vicoli Fiori) centraal of een exclusieve stof (Paisley, Jacquard, Shantung) in de schijnwerpers.
Nog nooit werd een geur gekoppeld aan (niet te onderdrukken) passies en (hunkerende) bevrediging. Zo lees ik in het persbericht. Haalt Etro hiermee de oudste parfumverleidingstruc en uit de doos? En is dat nodig?
Raving betekent in originele zin ‘incoherente spraak’, maar in hedendaagse ‘urban language’-vocubalaire ben je ‘wild en extatisch (aan het dansen op bassenbonkende techno in een gloed van stroboscooplichten’). Het effect nadat de flacon je ‘toegefluisterd’ heeft, nadat niets je meer kon tegenhouden de dop op te lichten en te sprayen: ‘Diepgewortelde gevoelens krijgen eindelijk vrij spel’.
Om het geheel een verantwoord, intellectueel randje te geven wordt F. S. Fitzgerald – toevallig een van mijn favo-auteurs – geciteerd: ‘A life without passion is no life at all’. Kan aan mij liggen, maar dit vind ik geen typische Fitzgerald-observatie. Google je hem, geen Fitzgerald die verschijnt. Ga je naar www.goodreads.com om famous quotes van de schrijver te lezen, bovengenoemde kom je niet tegen. En ik vind deze van hem ‘in relatie tot’ wat Raving beoogt op te roepen, passender: ‘I’m a slave to my emotions, to my likes, to my hatred of boredom, to most of my desires’. Maar…
WAT RAVING IK EIGENLIJK?
… gelukkig flitst de inhoud Etro-vertrouwd. Een aaneenschakeling van onverwachte combinaties die samen een harmonieus parfum opleveren. Mooi wat dat betreft in de opening: zachte perzik die wordt gekoppeld aan de aardse groenmaker galbanum. Lang geleden dat ik perzik zo opvallend present heb geroken, en dat groen maakt hem direct minder plat en niet te fruitig, iets wat nogal eens gebeurt in de ‘fruitchoulies’ van tegenwoordig.
Het hart is als een bezoek aan een Indiase markt: roos omringd door (heel veel) kaneel (zonder appeltaart-associatie) en (minder) gember maar toch aanwezig – geeft de kaneel pit. In afronding lijkt alsof de passie is bevredigd, want superzacht, fluwelig bijna deze melange van sandelhout, amber en vanille. Ook fijn, niet te ‘gourmandig’, eerder op het randje van. Kort samengevat: kruidig-oriëntaals.
Krijg nou wat: ik kom bij het checken van mijn Etro-verzameling erachter, dat een geur met dezelfde naam al in 2001 verscheen. Moet ik mijn review herschrijven? Nou, mooi niet dus. Wel in een andere fles, maar met dezelfde noten volgens www.basenotes.net. Alleen lijkt alsof in de oude versie in de opening de verhouding perzik-galbanum was omgedraaid. En meer roos in het hart. Ik weet het eigenlijk wel zeker. Kan twee oorzaken hebben: echte galbanum is ‘onbetaalbaar’ geworden, neem daarbij het feit dat ondanks de verniching, dus verfijning van de parfumerie, veel oude versies – vaak moeten – worden aangepast en als gevolg daarvan, gladder, dus minder ‘moeilijk’ overkomen.
De naam doet me direct denken aan een geur die ik ‘altijd’ abusievelijk verkeerd schreef: het was dus niet Splendour, maar Splendor (1998) van Elizabeth Arden. Maar volgens mij is met ou de juiste schrijfwijze. Zou daarom deze ‘splendid’ Arden niet zijn aangeslagen?
Vervolgens: ‘De eerste noten geven onmiddellijk een mix van groene stengels, gele bloemen, koele lucht en warm licht vrij’. Dat ervaar ik dus niet: groen. Ook gelukkig niet een frisse opening. Je ziet direct in de bedoeling van de geur: een fluweelachtige sensatie van bloemen, een diffuus boeket opgeroepen met oranjebloesem (absoluut), sambacjasmijn en natuurlijk mimosa (absoluut) waar een warme wind voor luchtigheid zorgt (hedione).
Ik ging dus even naar de site van Serge Lutens om te kijken wat hij zelf te melden heeft over L’Eau d’Armoise. Niet echt wat je noemt overzichtelijk de categorieën waaronder zijn 71 geuren zijn gerubriceerd. Ik zou ze allemaal wel willen hebben (ik heb er nu 24 – oude versies gelukkig; ja ook sommige van zijn geuren zijn inmiddels aangepast; dieptepunt Féminité du Bois) met dien verstande dat ik ze eigenlijk zelden draag, een paar uitgezonderd.
‘Hoe kon ik weten toen ik verstrooid een blad uit een struik plukte en het tussen mijn wijsvinger en duim wreef, dat bijvoet zou later spreken vanuit een parfumfles?’ Dit zijn Luten’s mijmeringen omtrent de bijvoet waaraan hij toevoegt: ‘Bekend om zijn vele geneeskrachtige eigenschappen, neemt bijvoet, samen met zijn middeleeuwse verbeelding, ons diep in het hart van zijn krachtige, aromatische geur’. Waarom nu juist middeleeuwse verbeelding? Had ik graag toegelicht gezien.
Tja, jaren, maar dan ook jaren geleden vond ik het leuk om een merk erop te ‘betrappen’ dat de naam van hun nieuwste geur al eerder was gebruikt. Nu denk ik: ‘Laat maar’, en ben ik in een iets mildere bui, dan: ‘De nieuwe geurmarketeers ontbreekt het aan historisch besef’. Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds spontaan begin te briesen bij het horen van Joy (2018) van Dior – hup de gevangenis is, stelletje no-knowers, stelletje chique marketing parfumpooiers met als extra taakstraf: de benodigde jasmijn- en rozenblaadjes voor het recept van de echte Joy (van Patou) met de hand plukken. Stuk voor stuk. Zal ze leren…
Silvana Casoli vermeldt ook nog dat ‘de inspiratie komt van de geur die alleen de huid van de vrouw kan uitademen in zijn staat van extase. Nuda wordt gedragen als een tweede huid (op de foto door Jennifer Lopez en dat op 49jarige leeftijd, tjonge, tjonge, hoe doet ze het toch)… Nuda werkt als de sleutel tot verleiding en persoonlijkheid. Zijn afrodiserende kracht komt van kruidenferomonen met een vluchtige structuur’.
Moet je maar net weten, want in de reguliere parfumerie vind je ze niet echt – ook niet bij 
Het idee achter deze twee zomerse interpretaties: ‘In de Alien-woestijn vullen duinen zich met een glanzende, okerkleurige gloed – een haast oneindige horizon. In deze zee van zand wordt een bovennatuurlijke lichtstraal weerkaatst: het punt waar de zon en de maan samenkomen – dag en nacht versmelten met elkaar, er verschijnt een adembenemende eclips. Alien, parfum van het licht, laaft zich aan de eenwording van deze tegenpolen en onthult twee heerlijke geuren die, samen en ‘solo’, het spel van een betoverend contrast van warm en koud belichamen’.
Dan het verschil: Alien Fusion (gemaakt door Fanny Bal en Dominique Ropion) voor de vrouw is niet te vergelijken met de originele partituur gezien de jasmijn heeft plaatsgemaakt voor oranjebloesem en tuberoos. Je ruikt vooral de eerste heel goed, waarvan de bloemigheid wordt benadrukt zonder echt sensueel te worden, geldt ook voor de tuberoos. Het is allemaal erg gedoseerd, transparant en clean.
