GEURENALFABET H

HER BURBERRY

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 30, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET H. Een reactie plaatsen

HER(E) WE GO AGAIN: ROOD FRUIT

‘BURBERRIES’/ ‘BLURBERRIES’

Jaar van lancering: 2018

Laatst aangepast: 30/11/18

Neus: Francis Kurkdjian

HER BURBERRY 2Pfff, wat moet ik hier nu van vinden? En nog wel gemaakt door een bevriende neus. Her vertegenwoordigt alles wat ik nu niet leuk vind – understatement du jour – aan de parfumbizz. Presentatie: bij elkaar gesprokkeld populair decoratiemateriaal van de concurrent. Want lint ‘gewikkeld’ om de verpakking: Viktor & Rolf. Flacon: verstuiver rechts, dan wel links van het midden geplaatst: Prada. Campagne: inspiratieloze herhalingsoefening van Burberry Brit (2003) met wat toefjes Jean Paul Gaultier (Madame uit weet ik wat wanneer, waarvan de inhoud ook door Francis Kurkdjian werd geleverd). En dan, en dan: de enorme hurly burly rondom Her opgezet. Dus een social media-campagne gesitueerd rondom de spokeswoman, of in dit geval is het wellicht beter te spreken van ‘spokesgirl’, Cara Delevigne.

Maar wie moet Her ontmoeten? Drie keer raden. Burberry wil (wie niet ?) de nu meest gewilde doelgroep in de parfumerie verleiden: the millennial girl (door Google Translate vertaald met ‘het duizendjarige meisje’). Hoe kun je haar bereiken? Zolang je gesynchroniseerd bent met haar sociale media-netwerk van vrienden – no worries. De Burberry hurly burly: je kunt Her (Cara Delevigne) ontmoeten op Snapchat, Instagram en http://www.burberry.com. En zowaar, in multi facetted Cara schuilt ook een zangeres: ze geeft haar versie van Maybe it’s because I’m a Londoner. Kun je downloaden bij Spotify en Apple. Er is zelfs een Burberry-citygirlgids voor Londen online beschikbaar (gemaakt in samenwerking met British Vogue).

HER BURBERRY 1En helemaal in sync met de huidige in- en verpakcodes: in sommige (Burberry)winkels kun je een bedeltje (vier opties) om de hals van de flacon laten bevestigen die je dan weer verder kunt personalizen, sorry Burberry spreekt van individualizen, met een lint (vijf opties).

WAT HER IK EIGENLIJK?

Ga ik eerst iets heel crazy vertellen. Ik was een paar jaar geleden in de (volgens mij inmiddels failliete) Kijkshop (in Oud West in Amsterdam). Die had altijd een uitgebreide collectie geuren die door de gemiddelde ketenparfumerie inmiddels beneden hun stand was bevonden. En een geurduo die ik nog nooit bij deze ‘snobs’ had gezien. Van de hand van Frans Bauer. Ik was vooral nogal onder de indruk van For Her. De reden, niet dat ik het echt lekker vind, maar de rode-fruitopening was enorm kermis. Mierzoet – lychee, aarbei en framboos in de blender gestopt, lots of honing en suiker erbij. Bewondering in de zin van knap gedaan.

Nou, dat gevoel maar dan voor de helft ruik je in Burberry’s Her. Hiervoor blurde Francis Kurkdjian rode, blauwe, zwarte bes en framboos. Om het zoetzure effect hiervan te verhogen bloeien viooltjes in het hart, geflankeerd door jasmijn waardoor het geheel lucht krijgt. Her wordt ‘afgepoeierd’ met musk en ‘droge’ amber.

Kurkdjian omschrijft het effect van zijn creatie als ‘uniek omdat het een gedenkwaardige handtekening is. Om dat te bereiken, heb je een sterk akkoord nodig, een olfactorisch verhaal dat je visie vertaalt. Voor mij is dat een combinatie van zongerijpte bessen en Britse spirit vermengd met een amber-muskachtig akkoord. Je kunt Heronmiddellijk herkennen wanneer iemand het draagt’.

Ik omschrijf Her als een saaie, very more of the same ‘een-twee-drie-thuis’-compositie opgelegd door marketing die net zo goed door kunstmatige intelligente in plaats van menselijke intelligentie gemaakt had kunnen worden. De eerste had wellicht door alle verzamelde data goed te analyseren misschien/juist wel iets ‘spannenders’ geleverd.

FRANS BAUER

 

STORIES ANDY TAUER

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 26, 2017
Geplaatst in: GEURENALFABET H, GEURENALFABET S, GEURENALFABET W, LIMITED EDITION, NICHE. Een reactie plaatsen

POP (UP) ART PARFUMS

ANDY WARHOL, ANDY TAUER

STORIES 1Ben op weg terug in mijn auto van ‘a evening with Andy Tauer’ georganiseerd door www.parfumaria.com. Grote opkomst. Ook volgens de ‘self taught’ neus. Ben een en al parfum. Als ik nu word aangehouden door de politie, om wat voor reden dan ook, wat zal oom agent dan denken? Op mijn polsen (binnen- en buitenkant), op mijn armen (binnen- en buitenkant), mijn nek, mijn manchetten, de mouwen van mijn colbert: alles is doordrenkt met Andy Tauer. En dan nog alle blotters die nu in mijn achter- en binnenzakken.

Het is zelfs voor mij overweldigend. Raampje open. Ik wou hem nog eerst het hemd van het lijf vragen, maar dat is niet leuk tegenover de andere bezoekers. Dus even handen geschud, hem gecomplimenteerd. Ook vreemd eigenlijk: ik heb nog maar vier geuren van hem besproken terwijl ik sommige gewoon in gedachten blind kan ruiken N°3 Lone Star Memories (2006), N°8 Rose Chyprée (2009).

Een dag verder. Het mooie aan zijn geuren: je kunt er oppervlakkig van genieten – ‘gewoon lekker’ – maar als je je neus er dieper in steekt dan kom je in een ‘stille-waters-hebben-diepere-gronden’-gebied. Rijke schakeringen, ingrediënten beginnen met elkaar te spelen, een caleidoscoop aan sensaties, en ja, emoties verspreiden zich. ‘Ze’ doen iets met je. Eindigend in de tevreden constatering: zo moet niche. Tauer lichtte tijdens zijn introductie toe waarom hij ‘meet & greets’ doet. Contact zoeken, ontmoeten, in discussie gaan met zijn klanten/fans. Zo betreurde hij het bijvoorbeeld dat een inschrijver voor de avond helaas had afgezegd, een van zijn eerste Nederlandse liefhebbers.

STORIES 2Het geeft maar weer eens aan hoe dichtbij een neus tegenwoordig bij zijn gebruikers kan komen als hij wil. En Andy Tauer is er een die het met volledige overgave doet. Wat dat betreft heeft hij iets gemeen met zijn voornaamgenoot Andy Warhol. Deed die Pop Art, Tauer doet aan Pop Up Parfum Art. In de zin van benaderbaar, het populair maken van (zijn) geuren op serieuze wijze. Hij heeft de social media omarmd – als je wilt kun je dagelijks via Twitter op de hoogte worden gehouden van zijn werk, zoals deze avond in IJsselstein. Wat een verschil bijvoorbeeld met Frédéric Malle wiens groeiende arrogantie en snobby-intellectuele kijk op de business gelijke tred hield met zijn faam.

Om de gasten te verzekeren dat ze een unieke herinnering mee naar huis kunnen nemen, creëert hij voor elke van dit soort ontmoetingen (volgende week zit hij in Shanghai) drie – dit keer in de ware zin van het woord – unieke geuren die stuk voor stuk worden uitgelegd en nergens anders meer te koop worden aangeboden. De serie heet Stories. Ik geloof hem. Wil zeggen: het is niet te doen om dit te controleren, ik bedoel: je moet echt een ‘number one’-fan zijn (denk Kathy Bates in de film Misery) en hem wereldwijd volgen.

Correctie: ik zie op Frangantica dat het trio When we cuddle and I can smell your perfume on my clothes, He left his cologne in my bedroom en Hyacinth and a Mechanic overal wordt aangeboden waar Tauer zijn perfume performance organiseert. Leuke, humorvolle namen die in de reguliere parfumerie te veel tijd in beslag nemen om uit te leggen. Al was het alleen maar om de naam. Te lang. Dan het verhaal erachter: je moet ‘ingewijde’ zijn om er de lol en tegelijkertijd de serieusheid ervan te begrijpen.

STORIES 3Alle drie zijn aangenaam. When we cuddle and I can smell your perfume on my clothes is een echte knuffelgeur richting gourmand, banketbakkerij. Geen grote hompen Hemataart, eerder een macaronnetje gevuld met karamel en benzoïne gelayerd met amber, patchoeli en bepoederde musk. Zacht, zoet en warm, een security blanket-geur perfect voor de komende herfst.

He left his cologne in my bedroom vind ik compositorisch het meest interessant. Na een cologne-blast vol citrusnoten ervaar je rozemarijn op een andere manier. Normaal veel gebruikt in oceanische geuren met het gevolg dat de rozemarijn zo ijl en scherp wordt. Tauer toont aan dat dit ‘klassieke’ kruid ook warm-groen, warm-groen kan ruiken zonder zijn typische frisheid te verliezen. Met krokant en knisperend als eindresultaat.

De hyacint-fans – zoals ik – komen aan hun trekken met Hyacinth and a Mechanic. Qua naam en invulling gelijkwaardig met de geuren van Kerosene. En ook aan Etat Libre Orange, met name het erg ‘gay-eske’ Fat Electrician (2009). Wil zeggen: onverwachte naam die om dito invulling vereist. Krijg je: een bloeiend groene, beetje ‘koude’ maar energieke hyacint in ultieme voorjaarsstemming omringd door andere diffuse bloemen die vervolgens voorzien worden van een vloeiende leernoot. Anders gezegd indachtig de naam: een hyacint geplukt door een automonteur met een vuile, naar olie en leer ‘stinkende’ overal.

Wat ze alle drie gemeen hebben, een ongekende bijna klassieke verfijning in de afronding. Je krijgt een heel tevreden gevoel. Blij dat zulke geuren gemaakt worden. Ik heb een ding besloten: ga me nog meer verdiepen in Andy Tauer en binnenkort dus even winkelen bij www.parfumaria.com.

TAUER VILLE

 

HE WOOD COLOGNE DSQUARED2

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 3, 2017
Geplaatst in: GEURENALFABET C, GEURENALFABET H. Een reactie plaatsen

COOLE WOODCOLOGNE

Jaar van lancering: 2017

Laatst aangepast: 03/07/17

Neus: Daphne Bugey

HE WOOD COLOGNE FLACONMan en cologne. Moeilijk. Nog steeds. Vooral in de noordelijke contreien van de wereld. De nicheman uitgezonderd dan. Zou het zijn dat die andere mannen vinden dat ze te weinig waar voor hun geld krijgen, want eau de cologne – gemaakt om de instantverkoeling die het schenkt – vervliegt snel, je kunt er nauwelijks van genieten. Je stond erbij en keek ernaar…

Dat geldt meestal voor de old school-colognes, denk 4711, denk Roger & Gallet, denk de Guerlain-oldies. De nieuwe generatie heeft vaak de sterkte van een eau de toilette, soms van een eau de parfum, bij hoge uitzondering van een parfum.

Waar het omdraait is dat (eau de) cologne staat voor verfrissing en koelte – dat is de trigger bij de verkoop. In deze categorie valt ook de nieuwste van Dsquared2 en beoogt hetzelfde effect: ‘De kracht van traditie gecombineerd’ maar ‘met een drang naar innovatie. He Wood Cologne, een parfum dat een eeuwenoud ritueel een moderne touch geeft’. Anders gezegd: ‘He Wood Cologne is een evolutie van een mannelijk icoon – He Wood (2007) volgens mij -, een update van de traditionele kenmerken van een eau de cologne’.

Nu slaan Dean en Dan Caten een beetje door in het kraken van het cologne-dna en stuikelen ze over hun eigen ‘dure’ woorden: ‘Binnen het domein van de traditionele parfumcreatie, is He Wood Cologne een innovatie binnen zijn genre, omdat het door zijn compositie het krachtige en levendige element van hout toevoegt aan de eau de cologne-familie’. Wees niet onder de indruk, want die bestaan al langer – zie alleen al de catalogus van Atelier Cologne.

WAT HE WOOD COLOGNE IK EIGENLIJK?

Zo ziet Dsquared2 zijn houtcologne: ‘Hout doet denken aan de natuur, aan kracht en nobele, sterke mannelijkheid dankzij zijn eenvoud. Kortom, de geur maakt de weg vrij voor een nieuwe geurervaring voor jongere generaties’. Daarin staat Dsquared2 niet helemaal alleen natuurlijk – sinds 2000 is de parfumerie drukdoende een nieuwe generatie aan de cologne te krijgen. Zoals de eerste, nog steeds een van de beste en niet echt begrepen (te vroeg?) Cologne (2001) van Thierry Mugler gevolgd de lange reeks van Marc Jacobs en – by the way – elk nichehuis heeft op z’n minst één cologne in het assortiment, zoals Frédéric Malle, zoals État Libre Orange.

Wetenswaar Gember (FOTO GPD/HARMEN DE JONG).

Wat ik altijd geloofwaardig (en lekker) heb gevonden aan Dsquared2: in veel geuren wordt de koelte van de Canadese bossen treffend opgeroepen door het toevoegen van een klaterende, beetje groen-varenachtige, musky waternoot aan de compositie. Het beste gelukt voor mij in He Wood Silver Wind (2011).

He Wood Cologne borduurt op dit thema voort, zij het iets anders: aan de topnoot van He Wood is citroen en mandarijn in vrijgevige hoeveelheden toegevoegd – cologne-effect verzekerd. Het moderne accent levert gember (foto) – geeft het cologne-effect een extra prikkelende, huidschurende kick. In combinatie met een aquanoot – ik vermoed calone – druppelt dit eerst over zilverspar, musk en amber (die samen mooi het bosgevoel weten op te roepen) vervolgens over de viooltjes(bladeren) waardoor de zoetheid van deze bloemetjes en de groenheid van deze bladeren als het ware verwateren. Het ‘cologne-water’ weet zelfs tot de basis door te dringen waarop het hout (ceder en vetiver) tevreden ronddrijven. Eindeffect: inderdaad een cologne met houtaccent met de kracht van een eau de toilette. Cool.

HE WOOD

HANA HIRAKU PARFUM SATORI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 8, 2017
Geplaatst in: GEURENALFABET H, NICHE. Een reactie plaatsen

HAIKU-MAGNOLIA

Jaar van lancering: 2016

Laatst aangepast: 08/04/17

Neus: Satori Osaka (foto onder)

MAGNOLIA 2Ik had dus nog nooit van Satori Osawa gehoord. Mea culpa, mea ultima culpa. De reden? Te veel om op te noemen gecombineerd met een soort van geurwintermoeheid. Maar Hana Hiraku – ‘de bloesem bloeit’ – kwam als geroepen, want ik was op zoek naar een parfum dat de nu overvloedig bloeiende magnolia oproept. En dat doet Hana Hiraku dus.

Achteraf spijt dat ik vorig jaar Satori Osawa niet heb ontmoet bij Annindriya Perfume Lounge, want door deze geur word je op een elegante manier geïntroduceerd op de Japanse kijk op geuren. Denk dan niet aan de Kenzo’s, de Miyake’s, de Shiseido’s en de Yamamoto’s – die leveren Japanse geuren geënt op de Europese parfumtraditie.

Satori Osawa staat voor een ander Japan, een Japan dat zijn snel verdwijnende gebruiken in stand probeert te houden zonder er alleen maar krampachtig aan vast te houden. Met een blik op het nu, verenigt de parfumeur de met veel symboliek omringde riten van de thee-, bloem- en wierookcultuur van het land van de rijzende zon. Ik lees op de site van Annindriya Perfume Lounge (die Satori Osawa als enige in Europa vertegenwoordigt) dat ze in is Tokio geboren en onder leiding van ‘meesterparfumeur’ Kenji Maruyama ‘fragrance design and perfumery’ studeerde hetgeen in 2000 resulteerde in de oprichting van haar eigen label. Als mijn winterse parfumlethargie helemaal is gevaporiseerd ga ik me meer in haar verdiepen, want Hana Hiraku doet verlangen naar meer.

WAT HANA HIRAKU IK EIGENLIJK?

Jezus, wat een verschil met de ‘gemiddelde’ magnoliageur. Die probeert het bloemige effect met friscitrus-achtige ondertoon meestal te benadrukken, wat in combinatie met (iets te veel) witte musk vaak resulteert alsof de magnolia in de wasmachine met een witwasprogramma op het menu is gestopt – zoals Eau de Magnolia (2015) van Frédéric Malle. Een iets meer echte – Europese – magnolia-ontmoeting heb je bijvoorbeeld met Magnolia Nobile (2009) van Acqua di Parma.

Feit is wel: het is ‘bijna niet te doen’ de geur van magnolia zo puur natuurlijk mogelijk te benaderen. Het huis dat hier voor mijn gevoel heel dicht in de buurt komt is Guerlain. In L’Instant de Guerlain (2003) ademt een magnolia zoals ik haar poëtisch in gedachten heb: fris, fragiel en fluweel tegelijkertijd waarin een verlangen naar onschuld en puurheid ligt verscholen.

mainimage_hanahirakuHana Hiraku roept ook dit beeld op alleen nog meer intens in de zin van anders en verfijnd. Mijn eerste spontane notities bij het blind ruiken: fully fruity, vreemd ‘stoffig-onbestemd’, zeker groen, honing, stroperig, fluweel, sierlijk. Hiervoor verantwoordelijk blijkt bergamot, meloen en galbanum in de opening. In het hart witte bloemen (magnolia, jasmijn, tuberoos) gecombineerd met iris, ylang-ylang, blauwe kamille en miso. In de afronding guaiac, opoponax, sandelhout en bijenwas.

Gedeeltelijk klopt mijn gevoel, maar tegelijkertijd voel ik me een botte boer in de zin van dat een aantal ingrediënten me ontgaan – kamille, miso, opoponax (terwijl ik laatste altijd wist te determineren).

Wat ik wel weet: Hana Hiraku is een subtiele omhelzing die – weliswaar onbekend voor mij – prachtig het effect van een magnoliastruik bloeiend in Japan weet op te roepen. Het is in ieder geval geen Europese magnolia. Waardoor? Eigenlijk simpel. Niet strak, niet vierkant maar vloeiend – onzichtbaar als een halo hangende om een magnoliastruik.

Let wel: Hana Hiraku bloeit zo subtiel dat je er bijna geen erg in hebt dat het een ‘echte’ geur is. Hier bedoel ik mee: de meeste geuren van tegenwoordig knallen, er is direct effect en (een soort van, hangt van de ervaring van de klant af) herkenning. Hana Hiraku is daarentegen als een leeg vel papier waar heel langzaam een magnolia-haiku met sierlijke kalligrafisch pennenstreken tevoorschijn komt.

SATORI OSAWA

HORIZON DAVIDOFF

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 11, 2016
Geplaatst in: GEURENALFABET H, Uncategorized. Een reactie plaatsen

IN DE SCHADUW VAN DE ADELAAR

Jaar van lancering: 2016

Laatst aangepast: 11/03/06

Neus: Jacques Huclier, Olivier Pescheux

Model: Simone Bredariol

Fotografie: Arnaud Uyttenhove

Er zijn geuren waarvan je meent dat die zo in het collectieve bewuste zitten vast gebeiteld, dat die nooit uit gebruik zullen raken. Mag soms even tegenzitten, maar een revival zit er om de zoveel tijd wel in. Horizon (1993) van Guy Laroche bijvoorbeeld, decennialang een populair verjaardag- en Vaderdagscadeau. Niet te moeilijk qua inhoud, niet te artistiekerig qua presentatie. De rust die het campagnebeeld uitstraalde in combinatie met de naam, gaf je een prettig-chique gevoel als burgerman. En toen-in-ene-was-ie-verdwene. Trouwens, alle geuren van de ooit zo populaire Laroche stroomden naar het afvoerpetje. Andere tijden, andere zeden, niet andere namen.

Was blijkbaar te koop. Ik ga er vanuit dat Davidoff het voor een zacht prijsje heeft overgenomen van L’Oréal. Wat ik interessant vind: de nieuwe interpretatie. Stond Horizon eerst voor rust en kalmte in de buurt van een ‘stilstaande’ zee, nu staat het voor ambitie, ‘voor de man die zijn doelen realiseert, zijn top bereikt, zijn horizon zoekt’ in een ruig-droge, desolate omgeving. Het persbericht lezende, krijg ik het gevoel alsof het geschreven is zo ongeveer tegelijkertijd met die van Laroche’s Horizon.

Want: so nineties. Want: which way is up? ‘Hier staat hij. Ver van de gebaande paden. Voor hem strekken, in een eindeloos landschap, de bergen zich uit tot de hemel… Hij kijkt vooruit, zijn blik gefocust op een punt in de verte. Snel en zo vrij als een adelaar klimt hij van rots naar rots. Met beide benen stevig op de grond weet hij precies waar hij heen gaat. Wanneer hij de top bereikt, worden rondom hem nieuwe panorama’s zichtbaar. Zijn geest is helder, zijn ogen scherp, zijn blik vastberaden. Hij haalt diep adem, strekt zijn armen uit in de wind en draait zijn gezicht naar de zon. Vanuit dit stille moment tussen hemel en aarde borrelt een krachtig gevoel van vrijheid in hem op. Hij is waar hij wil zijn. Hij heeft het totale overzicht’.

Dat Horizon toch anno nu is, blijkt uit de sfeer en styling van het geheel. Het model is niet jaren negentig klassiek-braaf gekleed in driedelig. Meer ‘casual friday’: aantrekkelijk met warrig haar, katoenen shirt en afgedragen boots is hij – na een cursus yoga-mindsetten volgens mij – ‘doordrongen van een intens gevoel van kalme energie en innerlijke kracht’. En dat komt handig van pas als Simone Bredariol tijdens een zandstorm in extreme hitte, zichzelf en de natuur overwint en hierdoor zijn doel hoog boven de wereld bereikt – zijn horizon. Met een adelaar die hem als een schaduw volgt – voel de symboliek.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE ROZEMARIJNBLOESEMNa twee geuren, waarin de Davidoff-man zat gevangen in clichés rondom mannelijkheid, gepresenteerd in gadgets die de man van nu echt niet weer wil, maar nog steeds inclusief variaties op de homesite worden aangeboden – Champion (2010) en The Game (2013) – kiest het nu voor het zekere voor het onzekere: dus klassiek, dus vertrouwd met een hedendaagse twist.

Ook wat compositie betreft. Een korte blik: Horizon is een kruidig-aromatische geur met houtachtige finish gewikkeld in een zoete huls. Een vergezicht: het vrijbuiteridee wordt opgeroepen met een knallende opening van klassieke (grapefruit) en moderne (gember) noten. Denk qua kleur aan geel die langzaam maar zeker transformeert tot groen door rozemarijn (foto) in het hart: ‘aqua-fris’, licht-bloemig met de stugge groenheid van de puntig-scherpe naalden. Groen wordt langzaam maar zeker bruin: droog-fris vetiver en kamfer-droog patchoeli, die – ‘Hè-uh, meneertje Davidoff, mag het effe ook wat hippigs krijgen?’ – in plaats van tonkaboon en vanille – Davidoff : ‘Wordt direct geregeld!’ – een gezoet laagje krijgt van cacao.

Veilige klassieke chic. Alleen, om de geur te ‘begrijpen’ heb je het verhaal natuurlijk niet echt nodig. Is er ‘meer voor de sfeer’. Trouwens, op bezoek bij www.zinodavidoff.com/fragrances/for-him kwam ik een voor mij nieuwe geur tegen waarvan ik dacht: ‘Breder neerzetten, bekend maken, want leer wordt heer en meester in de parfumerie, en past zo perfect bij het Davidoff-dna: Leather Blend. Als je die naast Horizon aanbiedt, dan ben ik benieuwd wie met de eer gaat strijken.

HORIZON DAVIDOFF FLACON

 

 

 

 

HAIKU MIRKO BUFFINI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op februari 15, 2016
Geplaatst in: GEURENALFABET H, NICHE. Een reactie plaatsen

HOE RUIKT EEN HAIKU?

ZOOOOO ZOEEEETTTT? SOOOO SWEEETTTT?

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 16/02/16

Neus: Mirko Buffini

MIRKO BUFFINI NAMESHeb even een snelle optelsom gemaakt. Volgens www.fragrantica.com zijn er op dit moment rond de 3350 parfummerken. Van Adidas tot Zwistal, van Acqua di Parma tot Zirh, van Agonist tot Zents. Tendens stijgend. Als je gemiddeld van tien nog steeds verkochte geuren per merk uitgaat, dan kun je uit 33.500 kiezen. Stel dat je die allemaal in een jaar wilt ruiken. Doen we! 917 per dag. Trekt je neus dit niet; zelfs als je het uitspreidt over vijf jaar, dan is het ‘testing, testing’ nog steeds too much.

Vraag: hoe kom je als consument bij het merk waar je de meeste feel mee hebt? Of andersom. Vraag: wat moet een merk doen om te zorgen dat de consument hem verkiest boven de andere? Los van acties in de winkel, los van advertentiecampagnes in de bladen, op tv en www, los van reuring creëren via social media? Als ik van mezelf uitga: door al dit promo-parfumgepaai laat ik mijn keuze steeds meer over aan het toeval. Eén daarvan: mensen vragen uit het vak. Een ander: de lokroep van een naam; eentje goed gekozen kan altijd op mijn ‘attentiewaarde’ rekenen.

HAIKU AVONHad ik dus met Haiku (2001). Kende het van naam: al jarenlang een van de populairste geuren van het huis-aan-huis-post-order-parfummerk Avon (anno 1886) uit Amerika. Niet van reuk. Zo te zien klopt de flacon met de uitstraling van de geur: de sereniteit van een Japanse tuin opgeroepen met yuzu, granaatappel, vijg, lelie, lelietje-van-dalen en jasmijn. Zeg maar Kenzo voor het klootjesvolk. Als Kenzo een geur zo had genoemd en op zijn ‘east meets west’ had geïnterpreteerd, was het een groter succes geworden dan zijn meest recente ‘speelse’ geuren.

De naam haiku heeft iets fragiels; verbeeldt een kortstondige euforische geestesgesteldheid gevat in een strak rijmschema (drie versregels met in totaal zeventien lettergrepen verdeeld over verzen van respectievelijk vijf, zeven en vijf syllaben) van een natuurgedicht. En daar ‘hoort’ naar mijn gevoel een lichte, beetje etherische geur bij, die klinken als zeventien geparfumeerde druppels die vallen op onbevlekt papier – zuiver en sereen.

Haiku van Mirko Buffini – nieuw Italiaans nichehuis met ‘oud’ nieuws: tot nu toe twaalf traditionele, handgemaakte, elegante en provocerende in eigen atelier vervaardigde parfums – is geïnspireerd op een haiku, tevens de bekendste, van de zeventiende eeuwse Japanse dichter Matsuo Bashō (1644-1694).

O, oude vijver!
een kikvors springt van de kant,
geluid van water

Dit geeft Buffini een glimp van de natuur. Zijn indruk: ‘Alles is helder, bijna triviaal, toch voelen we onbewust het heldere geluid van water dat de tijd onderbreekt van zijn vorige lange stilte’. Tussen twee haakjes: Matsuo Bashō was niet ‘zo maar’ een dichter: hij wordt beschouwd als een van de grootste haiku-meesters. In dienst van de keizerlijke familie – eerst als page – maakt hij zich hier rond zijn 28ste van los en trekt – onsterfelijke poëzie makend – met zijn volgelingen door het land. Moet je je voorstellen: Matsuo Bashō schreef zijn gedichten niet, maar sprak ze uit, die door zijn discipelen werden opgetekend.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

MIRKO BUFFINI HAIKU

En dat is nu het vreemde: geen haiku. Geen Japans geïnspireerde geur opgebouwd uit zeventien breekbare bloemen in een halo van ‘watervloeiend groen’. Wel een vol-vette bloemengeur met een behoorlijke zoete gourmand-finish.

De opgegeven ingrediënten. Opening: wasbloem, damascena-roos, witte bloemen. Hart: cederhout, orchidee, vanille, bessen. Basis: witte musk, amber. Die worden samen aldus Buffini ‘een stille Damascusgeur van orchidee gekleurd door het wit van vlasbloemen. Amberbessen van vanille-musk’. On-haiku eindigend met ‘de openbaring van een vurige kus, ruikend naar rozen.

Tjonge, tjonge… eerst zo’n lang verhaal om pas in je laatste zin treffend het idee van je geur te verwoorden. Dat ‘vette’ begint ‘al’ in de opening door de klassieke citrusnoten te vervangen door de wasbloem. Latijnse naam: hoya bella met zijn zoet-waterige geur met lichte, vetachtige aldehydentoets zo lijkt het wel. Als luchtbelletjes gevangen in een vlies van olie. Geurengoeroe kan het weten: hij kweekte deze makkelijk tot bloei te krijgen hangplant een tijdje – ze geeft de vol-zoete roos samen met de moeilijk detecteerbare witte bloemen (jasmijn?, oranjebloesem?) eerst een lichte toets voor de roos voluit gaat bloeien.

Wel ‘apart’ dat je in het hart het hout eerder ruikt dan de smeltende, in volle druppels naar beneden vallende vanille. En wat is ze zoeeeettttt! Wordt opgevangen door veel warm amber en veel poederige musk. Voor mij richting boudoir. De geur is net te rijk en te vol om voor ordi en plat door te gaan. Bungelt voor mij tussen een Michelinster-toetje en zoet kermisgenot.

MIRKO BUFFINI

HOMME EAU PARFUM KENZO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 8, 2016
Geplaatst in: GEURENALFABET H. Een reactie plaatsen

DIEPERE GRONDEN: TOT OP DE BODEM (VAN DE ZEE)

Jaar van lancering: 2016

Laatst aangepast: 08/01/16

Neus: Christian Mathieu?

Model: Nicolas Cazale

Flacontontwerp: Serge Mansau

HOMME EAU PARFUM KENZO 1Je hebt stiefdochters in de parfumerie. Maar ook stiefzonen: geuren die in de loop der jaren op steeds lager geplaatste plankjes terechtkomen, bijna uit het zicht: alleen de vaste fans weten hem te vinden. De ‘rest’ gaat voor nieuw-nieuwer-nieuwst. De merken zelf trouwens ook. Waaronder Kenzo: voor de man verschenen de laatste ‘drie à vier jaar’ meer dan acht geuren waarvan enkele niet eens de ketens haalden.

En dan ‘ineens’ ontdekt ook Kenzo dat je je klassiekers moet koesteren. Voor de vrouw is dat Flower (2000), voor de man is dat dus Homme – inmiddels rustend op het bijna onderste parfumplankje. Vanaf nu zal deze geur het weer hoger op kunnen zoeken, want Homme bestaat 25 jaar – inmiddels een uitzonderlijke prestatie.

Reden voor een feestje. Dat betekent geen feesteditie, maar een eau de parfumconcentratie om tot de essentie van de geur door te dringen, om er diepte aan te geven. Want ondanks dat Homme door zijn houtbasis als eau de toilette beklijft, blijft het toch een oceanische ozongeur. Opvallend wat styling betreft: de ambassadeurs zijn er in de loop der jaren niet bepaald ouder op geworden. Het huidige model Nicolas Cazale – acteur, regisseur, surfer, kunstenaar – oogt als een broekie terwijl het verhaal achter Homme altijd de nadruk heeft gelegd op de meer volwassen man.

HOMME EAU PARFUM KENZO 3WAT RUIK IK EIGENLIJK?

In het begin de herkenning dat redelijk snel verdwijnt in Homme Eau de Parfum. En daar mogen we blij mee zijn. Want de eau de toilette doet nu een beetje ‘has been’ aan. Zeegeuren zijn te bekend geworden: op een gegeven moment rook je ‘ze’ zelfs in Hema-aftershaves op de achtergrond.

Wat ik – helaas – niet meer ruik: de markante opening met venkel die Homme zo’n aangenaam anders fris-groene impressie gaf. Die is nu overschaduwd, overwoekerd door munt besprenkeld met kardemon – die drijven op het water voor ze als in een vortex naar beneden naar de bodem van de zee worden getrokken. Daar verankerd in het zand, laat het hout zich gelden. De combinatie van cederhout en vetiver transformeren het zeewater tot een ‘houtwater’, tot ‘puur’ hout. Met name als vetiver het stokje overneemt. Die is rokerig, ‘verbrand’, maakt van de compositie een ruig geheel zonder door te slaan – Homme Eau de Parfum blijft tenslotte een masstige-geur.

Maar het geeft wel wat heel veel mannen onder een stoere geur verstaan, zonder het te linken de parfumclichés verleiding en sensualiteit. En over bodem gesproken: het lijkt ook alsof je zand ruikt, warm zand – het gevoel alsof je aan het strand ligt. Waar gelukkig geen sprake van is: zout. Ook has been. Het ‘kleine beetje’ water dat je ruikt in Homme Eau de Parfum doet niet zilt aan maar zoet.

HOMME EAU PARFUM KENZO 2

 

 

 

HOMME BALMAIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 4, 2015
Geplaatst in: GEURENALFABET H. Getagd: , . Een reactie plaatsen

HET NIEUWE STOER: VERFIJND MACHO (ZONDER HIPSTER-EFFECT)

Jaar van lancering: 2015

Laatst aangepast: 04/07/15

Neus: Olivier Pescheux

Model: Eniko Mihalik en Edward Wilding

Fotografie: onbekend

Concept & realisatie: Olivier Rousteing

BALMAIN HOMMEKon je gif op innemen: nadat eerst de vrouwenafdeling werd gestripped van de ouderwetse couture-allure waarmee het huis Balmain altijd – tot genoegen van velen – omringd is geweest, wordt sinds een paar jaar ook de klassieke Balmain-look voor de man op de snijtafel gelegd. Andere tijden, andere zeden.

Hoogste tijd, want dat was me toch een partij slaapverwekkend saai (gelijk zoals ooit zoveel nu gerevampte couturehuizen met mannenlijn). Balmain voor de man stond sinds jaar en dag synoniem met Vaderdag- en verjaardagcadeaus: stropdas, overhemd en accessoires waarvan alleen de naam aangaf dat je met een chique product vandoen had (gelijk zoals zoveel nu gerevampte couturehuizen met mannenlijn).

De nieuwe eigenaar hoopt hiermee kieskeurige, very well-to-do-klanten aan te trekken die een beetje zijn uitgekeken op couturehuizen die al decennia aan het verjongen zijn en daardoor te gewoontjes dreigen te geworden: Dior, Givenchy, Yves Saint Laurent en Lanvin. Ik bedoel: als een 17-jarige jarige neef van mij limited editions sneakers koopt van Lanvin – ‘Oh is dat een couturehuis, wat is een couturehuis?’ – dan weet je genoeg. En Balmain zet hier de juiste middelen voor in: de nieuwe royalty uit het celebcircuit, zoals het echtpaar Kanye West/Kim Kardashian. En gelukkig: tijdens deze ‘adapting to modern times’-aanpak is het ijzersterke Balmain-logo onveranderd gebleven.

Het beeld van Homme aldus het persbericht: collecties geïnspireerd door het nachtleven van Parijs, Londen, Los Angeles, Hong Kong. Kortom metropolen waar mode altijd op de voorgrond is. Hoe doet Olivier Rousteing (meer dan een miljoen Instagram-volgers) dat? Hij combineert gedurfd ‘Balmain-klassiekers’ met unieke items – met name met leren epauletten.

Het resultaat: een eigentijdse, krachtige en mannelijke look. Dit zie ik niet direct: ‘Net zoals het militaire jack doet de flacon duidelijk denken aan de architectuur van het huis van Balmain. Ik bedoel: heeft ‘ancien’ Balmain zich ooit laten voorstaan op zijn architectuur? En spreken we dan van de look of van het adres van het huis: 44 Rue François 1er, Parijs? In ieder geval: het meest in het oog springende in aansluiting op deze ‘militaire’ look: het millennium oude symbool van macht en overheersing – de adelaar – als nieuw symbool voor de Balmain-man.

Het beeld en de boodschap daarentegen volgt braaf alle ‘verplichte’ codes populair in de wereld van parfumverleiding: ‘Bij het Place des Petits Pères in Parijs verschijnt de vereeuwigde Balmain-man. Vergezeld door een vrouw, even glorieus als glamourous. Hij is haar mannelijke alter ego… In de stilte van de nauwelijks verlichte nacht, is het stel vastberaden elke uitdaging aan te gaan. Gedurfd, sterk en toch elegant’. En ja hoor, zal wel niet, want net zoals Kanye West en Kim Kardashian wordt ‘het stel door iedereen bewonderd’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE ARPEGE PAARS VIOOLTJENiet echt een ‘militaire’, dus stoere geur die wordt omschreven als houtachtig oriëntaals. Eerder zoet-sensueel. Dat merk je nog niet direct in de opening: een energiestoot van bergamot met metaalachtige frisheid (komt op conto van aldehyden) gaat langzaam over in een interessante kruidenmix die het de laatste tijd goed doet.

Met name in het nichecircuit: saffraan en nootmuskaat. De eerste is zacht, maar stroef, de twee kruidig, maar droog. Opvallend: een ‘verboden fruit’-akkoord wordt opgeroepen met leer (‘als een tweede huid’) en viooltjesblad. Ik ga uit van de bloem (foto), niet van het groen, want ik neem een zuurtjesachtige zoetheid waar (eigen aan viooltje) zwevend tussen aardbei en framboos, zonder teveel richting rood fruit te gaan (dankzij de kruiden).

Deze lederen zoetheid (denk aan gewreven leer dat glanst) loopt naadloos over in de basis waar een volle dosis rumachtig tonkaboon wordt gedruppeld over met mos begroeid cederhout. Laatste brengt op het einde Homme in balans, garanderen een strakke, houtachtige finish. En heeft u dat nou ook? Geurengoeroe vindt de 50ml-flacon stoerder dan de 100ml-flacon.

BALMAIN HOMME FLACON

HEDONIST ROSE VIKTORIA MINYA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 9, 2015
Geplaatst in: GEURENALFABET H, NICHE. Getagd: . Een reactie plaatsen

ROZENKRANS 4: EEN PERZIKROOS

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 09/03/15

Neus: Viktoria Minya (foto)

Concept & realisatie: Viktoria Minya

HEDONIST ROSE VIKTORIA MINYA FLACONEen marketingwijs slimme aanpak van Viktoria Minya: na te zijn gedebuteerd met ‘het best-wel-toch-wel’ indrukwekkende Hedonist (2013), deze naam te koppelen aan nieuwe geuren: Hedonist Rose en Hedonist Iris (beide 2014).

Schept herkenning en vertrouwen. Wat versterkt wordt door de ‘standaardflacon’ gevuld met zogenaamd chique bling-blingsteentjes. Ik heb me inmiddels maar neergelegd bij het feit dat iedere neus, ieder parfumhuis zijn kijk op een klassiek ingrediënt wil geven, wetende dat er reeds talrijke onovertrefbare variaties zijn gemaakt. En ‘leuk altijd’ dat je via een geur je karakter ontdekt of dat het een beeld schetst van een gedroomd persoon – altijd pleasing om te horen: ‘An audacious perfume for a woman who recognizes the strength and allure of her own femininity’.

Maar als je je hier niet in herkent? Dat het met je kracht maar zozo gesteld is, allure – dat heeft de buurvrouw aan de overkant van de straat. En je eigen vrouwelijkheid herkennen? Ja, als je er in gelooft is het natuurlijk je eigen – van wie anders? Je buurvrouw?

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE VIKTORIA MINYA2Ach ja, je moet toch wat clichés in de strijd gooien om je parfums besproken te krijgen op de duizenden beautyblogs wereldwijd. Maar het is vaak jammer en overbodig, want al dit beautygeprietpraat en -geneuzel staat een serieuze benadering in de weg. En wat mij betreft: Viktoria Minya heeft het niet nodig omdat haar geuren kwalitatief goed zijn.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Afgaande op de ingrediënten – citroen, kruidnagel, perzik, roos, amber, musk, witte wijn – heb ik een ‘déjà senti’-gevoel: ik moet heel sterk denken aan Trésor (1990) van Lancôme alleen minder ‘plakkerig’. Met name door de perzik-, roos- en amberalliantie. En daardoor vind ik Hedonist Rose ook niet echt een puur rozenparfum. Het is een fluweelzachte ‘perzikroos’ elegant gewiegd door warme ambernoten met een licht gekruide accenten.

En dan de witte wijn. Is meer een kwestie van geloven, dan daadwerkelijk ruiken. Er zit een aangenaam fris-zonnige en sprankelende ondertoon in de compositie, maar dat is volgens mij eerder een combinatie van citrus- en honingachtige noten begeleid door oranjebloesem.

VIKTORIA MINYA LOGO

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HIPPIE ROSE JAMES HEELEY

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 3, 2015
Geplaatst in: GEURENALFABET H, NICHE. Getagd: . Een reactie plaatsen

ROZENKRANS 2: EEN FRUITIG-GROENE ROOS, MAAR ‘HIPPIE’?

Jaar van lancering: 2011

Laatst aangepast: 03/03/2015

Neus: James Heeley

‘Models’: Daria Halprin, Jim Morrison

Concept en realisatie: James Heeley

HIPPIE ROSE JAMES HEELEYHet heeft allemaal met beschouwing en interpretatie te maken natuurlijk, en daardoor vind ik James Heeley niet bepaald hip of hippy in zijn benadering van parfum. Zijn geuren zijn chic, klassiek en ‘verzorgd’, en daardoor aangenaam – excusez voor diegenen die zich aangesproken voelen – saai.

Je wordt niet getrakteerd op olfactorische visioenen en dare devils in parfumconcentraat waarvan je denkt: ‘Wow, word ik naar een onbewoond eiland verbannen en ik mag slechts een, twee, drie – de rechter is mild – vier of vijf geuren meenemen ter vertroosting, dan zit er geheid een van Heeley bij’.

James Heeley ‘in verband met’ roos associeer ik qua naam ik eerder met Lady – of the – Roses of Sentimental Rose. Niet met Hippie Rose. Het zij zo. Ik heb mijn hart gelucht.

Hij omschrijft zijn roosevocatie als ‘An air of freedom. The rising sun of a new, care-free day’. Maar dan, lees wat er gebeurt: ‘A warm wind filtering through the Californian desert’. Kan ik me iets bij voorstellen. Maar dan – wat nu? – in enen waait zijn roos vervolgens een andere kant op. Vanuit Californië topografisch gezien richting het westen: ‘The perfumed air of a Himalayan temple’.

JIM MORRISON

Maar voor de drager/draagster geldt: ‘Waves of long, shining hair flicker over dust and sand and soft, tanned skin’. Hippie Rose wordt door Heeley uitgebonjourd met ‘freedom is not far. Against a rose coloured sky of dusk, we dream of love and peace and better days’. Zing nu met iedereen die toevallig in de buurt is samen John Lennons ‘All we are saying, is give peace a chance…’, bis, nog een keer, en nog een keer.

Heeley is inderdaad in een hippie-mood, gezien zijn imaginaire protagonisten van Hippie Rose: Jim Morrison: ‘A gorgeous Californian – spiritual, free and wild’. En Daria Halprin – geen karakteromschrijving van haar. Wel vermeldt hij dat ze speelde in Zabriskie Point uit 1970. Een film die geldt, we citeren Wikipedia, als aanklacht van regisseur Michelangelo Antonioni (vooral bekend van Blow Up uit 1966) tegen de Amerikaanse consumptiemaatschappij.

In een rozenknop: tijdens de studentenopstand van 1968 wordt tijdens een demonstratie een politieagent gedood. Student Mark wordt van de aanslag verdacht. Hij vlucht de woestijn in met een gestolen vliegtuig’. Hoe loopt dat af, vragen we ons af? ‘Hé, Geurengoeroe, cut the crab, begin eens met het beschrijven van de geur!’

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

DARIA HALPRINSorry hoor, ik dacht: ‘Wat een leuke achtergrondinformatie!’ Anyway, afgaande op de ingrediënten ruik je ‘op papier’ direct dat het niet een ‘omverwerpende’ rozengeur is: bergamot, groen mos (groen… lijkt me nogal…), Bulgaarse roos, amber, vetiver, wierook, musk.

Maar wat schetst mijn verbazing: dit is een roos die je in eerste instantie tegemoet spettert: luchtig, zuur, ‘supergroen’ – alsof het gekartelde groene gebladerte van de rozenstruik is meegenomen in het rijpingsproces – en met een fruitigheid die doet denken aan framboos en lychee. In dit geval gelukkig gevrijwaard van het risico dat het rode fruit Hippie Rose ‘dichtplakt’, synthetisch in de lak zet.

En dit gevoel houdt lang aan; de roos blijft doorbloeien om vervolgens haar meer bloemige noten ruimte te geven. Heel langzaam openbaart zich de basis. Alleen is daarin voor mij geen sprake van groen mos. Ik zou het eerder wit mos willen noemen, schoongewassen door witte musk, lichtes aangeraakt door amber en vetiver (die een lichte houtstructuur geeft). Want de afronding heeft iets cleans. Door wierook – het ‘Himalaya-tempel’-idee – had deze pure roos een zweem van mystiek kunnen krijgen en daardoor ‘hippie’ kunnen worden. Alleen dat ervaar ik niet echt: Hippie Rose wordt niet rokerig, niet ijl, niet verstild. Hippie Rose is een helder, maar intens roosparfum. En een roos wordt volgens mij alleen pas echt ‘hippie’ als je haar ent op pure patchoeli.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE JAMES HEELEY HIMSELF