MOOIE ‘ARISTOCRATISCHE’ DROGE CHYPRE

Het valt me op dat ik steeds luier word om te verdiepen in de achtergrond van parfummerken. De reden: het zijn er gewoon te veel geworden en op inhoud en invulling te vaak te veel van hetzelfde. Geldt dus ook voor namen die geuren krijgen. De lol is er wel een beetje af. Maar bij Hacivat, moest ik wel; wat betekent dit in hemelsnaam? De eerste gedachte: zeker de Latijnse benaming van een (wel of nog net niet uitgestorven) beest dat ik nog niet ken, dus ‘moest’ die wel van Zoologist zijn: op het proefje geleverd door www.parfumaria.com stond alleen de naam, niet de producent. 

Bij het www-en kwam ik er direct achter dat ik fout zat. Hacivat (eerst bekend als ‘Hacı İvaz’ wat ‘Ivaz de pelgrim’ betekent; soms geschreven als Hacivad op de foto rechts afgebeeld) is een van de hoofdpersonages uit het traditionele Turkse schaduwspel populair tijdens het Ottomaanse rijk (anno 1299 dat na de Eerste Wereldoorlog in 1922 ophield te bestaan en vervolgens werd opgesplitst).Het andere ‘silhouet’-karakter heet Karagöz; zwartoog in het Turks) en is inderdaad ook de naam van een Nishane-geur; Karagoz).

Havicat staat voor de goed opgeleide, welgemanierde, vlot pratende aristocraat. Karagöz vertegenwoordigt de moraal en het gezond verstand van het publiek. Ben benieuwd hoe heden ten dage de Turkse premier Recep Tayyip Erdoğan hier naar kijkt en of Karagöz hem af en toe op de hak neemt. Maar ik dwaal af. want nu we toch bezig zijn: wat betekent Nishane eigenlijk? Nooit bij stilgestaan tot nu. Wat blijkt? Insigne, ofwel onderscheidingsteken voor rang of verdienste. Valt me niet tegen. 

De geuren van dit merk trouwens ook niet. Sterker, I love them. Ze hebben iets brutaals en tegelijkertijd is de boodschap dat het merk heeft in zekere zin bescheiden – níet dat het het eerst niche parfumbrand uit Turkije is; ik weet niet of dat klopt; moet ik dit ook weer uitzoeken? – in vergelijk met bijvoorbeeld de zelf-feliciterende druktemakers zoals Guerlain, Dior, Mona di Orio en bijvoorbeeld Amouage die je constant vertellen wat eigenlijk vanzelfsprekend zou moeten zijn: kwaliteit en expertise ‘mede mogelijk gemaakt’ door de beste ingrediënten. 

De prijs is pittig. Enigszins logisch want de inmiddels 29 geuren zijn allemaal een ‘extrait de parfum’. 50 ml vanaf € 170,00 tot en met € 450,00. Ik snap het dan ook niet dat sommige sites stunten met kortingen van 40 procent. Hoe komen ze eraan? Via de achterdeur? Van de vrachtwagen gevallen? Ik bedoel: daar gaat je winst als middenstander als je de geuren via de officiële kanalen koopt. Of zouden het neppers à la Notino zijn?

In ieder geval Hacivat is lekker. Het idee erachter: ‘Een eerbetoon aan elegantie, vriendelijkheid, bekwaamheid en liefde voor de kunst’. Daar kan niemand wat op tegen hebben, toch? Verder: ‘Geïnspireerd door het traditionele schaduwspelkarakter, zal deze chypre je helpen in je beste dromen te leven door de eeuwige sprankeling van zijn vreugdevolle structuur’. 

Die ‘eeuwige’ sprankeling ervaar je direct: de mix van bergamot en grapefruit is over het algemeen slaapverwekkend saai of aangenaam vertrouwd, het is maar hoe je ‘erin’ staat, Voor mij meestal: alsof je naar een uitzending van The Voice kijkt. Maar als je daar ananas aan toevoegt dan krijg je een heerlijk fruitige sprankeling met een exotisch ondertoontje.

By the way: I love pineapple – mierzoet, zonnig, gebrande suiker, sensueel; een soort samenballen van alle zoete citrusvruchten verrijkt met kokos-en vanille-accenten. Dan komt de jasmijn tevoorschijn, die zich bescheiden opstelt, want het zijn de houttonen die het ‘totaalplaatje’ bepalen. Een mix van patchoeli, cederhout, ‘blank’ en ‘droog’ hout en eikenmos. Inderdaad veel hout, maar aangenaam hout. Voor mij een melange die doet denken aan de houtachtige chypres die midden jaren zeventig werden gemaakt: denk Rochas’ Mystère, denk Guerlains Parure. 

‘ZOWEL PRIMITIEF ALS EXOTISCH’. WAS HET MAAR WAAR

PLUS: EEN VAN GEURENGOEROE’S HEFTIGSTE OLFACTORISCHE ERVARINGEN

Laten we eens een keer op niveau beginnen en Shakespeare citeren: Fair is Foul, Foul is Fair. Wordt voorgedragen door de drie heksen aan het begin van het toneelstuk Macbeth (première 1606). Hiermee wil Shakespeare aantonen dat wat als goed wordt beschouwd, in feite slecht is en wat als slecht wordt beschouwd, eigenlijk goed is. Via een geitenpaadje kun je dit ook toepassen op geur door het stellen van de vraag: wanneer gaat lekker over in vies, vies over in lekker?

Dat is – met zoals zoveel dingen – persoonlijk. Dus betrekken we het op onszelf. Ik vind dat de meeste wasmiddelen je ‘geurtechnisch’ niet in een droomweide doen belanden – een geliefd beeld in deze industrie. Ik ruik eerder een ‘keiharde’ scherpe witte musk ‘met de geur van katoen’, met iets penetrant ondefinieerbaar viezigs hangend op de achtergrond. Soms vermengd met een vleugje kermissnoepgoed dat voor bloemen moet doorgaan. Wat als ‘goed’ wordt voorgesteld vind ik ‘slecht’. 

Waar ik ook onpasselijk van wordt: een drukbezochte parfumerie zonder luchtververser – je wordt overmand door een te veel rondspuiten samengebald in een onzichtbaar en ondoordringbaar wee-penetrant wolkdek. Ook weer associaties oproepend met te veel witte musk maar dan gecombineerd met C16 H28 O, cetalox, grisalva, ambrox, amberlyn en ambroxan en al die andere synthetische variaties op ambergris. 

Wat ik wel lekker vind, daar lopen de meesten mensen niet mee weg. Nog niet. Van de week rook ik het weer terwijl ik de hond uitliet: door de mist heen, ijzige koude lucht, hooi vermengd met koeienmest en humus. Het heeft iets aards, animaals en oer, dit keer perfect gedoseerd en dus aangenaam: even diep inademen. In de parfumindustrie zijn, zoals bekend, ingrediënten met het vermogen dierlijke geursporen te verspreiden sinds met midden van de jaren zeventig verboden: musk, civet en bevergeil.

Nu is er, zo blijkt, al millennia-lang een alternatief (het was in het oude Egypte al bekend), dat langzamerhand de parfumlaboratoria begint binnen te druppelen: de excrementen van de hyrax (die worden geoogst zonder het beest te kwellen of gevangen te houden). Ik werd er voor het eerst, ik denk tien jaar geleden op geattendeerd door Marc-Antonio Corticchiato van Parfum d’Empire – je weet wel die geweldige neus die zich in eerste instantie liet inspireren door historische gebeurtenissen, personen en dieren.

Ga je al www-ent op zoek naar meer info over de hyrax dan kom je snel terecht bij de African Wildlife Foundation. Op https://www.awf.org/wildlife-conservation/hyrax wordt echter, merkwaardigerwijze, geen melding gemaakt van de sensualiteit – in de ware zin van het woord – oproepende vermogens van deze grondstof, afkomstig van het dier dat bij ons ook bekend is als de klipdas.

Hoe ontstaat het? Het rotsachtige materiaal waarop de hyrax zijn uitwerpselen en urine achterlaat – ook wel Afrika Stone genoemd – versteend; wordt bruis en broos (maar verhardt ook) en tijdens het extractieproces samengedrukt. De donkere olie die eruit stroomt, wordt behandeld met hexaan (koolwaterstof), vervolgens bevroren en gefilterd. Er volgt een rijpingsfase, totdat een harsachtig absoluut ontstaat. Die openbaart een dierlijke, diep-complex gefermenteerde geur met elementen van musk, castoreum, civet, tabak en oudh. Zo wil ik het horen.

Als je ingrediëntensites moet geloven, kunnen sommige van deze excrementen 50.000 jaar oud zijn en hierdoor als het ware authentiek oermateriaal onthullen, want net zoals barnsteen van de Pinus succinifera behoudt hyrax-fossiel zijn geur (dat wist ik dus niet van de Pinus succinifera). 

Na al deze verdieping in de materie, was ik benieuwd naar Hyrax van Zoologist, maar ook ‘angstvallig’ gezien mijn ervaring met hun Civet. De inspiratie van Zoologist: ‘De Afrikaanse zon klimt naar zijn plek in de ochtendhemel en reikt over een bergketen om een ​​brede, platte rots te strelen. Uit de schaduw van een smalle spleet verschijnt een hyrax-familie, waarbij heet stof de glans van hun gouden vacht dof maakt. Ze nestelen zich op de warme rots om te zonnebaden, maar blijven altijd waakzaam. De schaduw van een stijgende adelaar snelt over de grond. Met een dringende gil gaat het alarm – de kolonie haast zich om dekking te zoeken. Terwijl de hitte van de zinderende zon toeneemt, komen oude aroma’s vrij uit de verschroeide rotsen, de schaarse vegetatie en het versteende hyraceum (de officiële naam van het ingrediënt). Griezelig verstrengelen ze zich om een ​​geur te vormen die zowel primitief als exotisch is, waarbij de dierlijke neigingen getemd worden door een ondertoon van zoete bloemen.’

Zoologist over de compositie: ‘De kern van Hyrax is een gedurfd, zelden gebruikt ingrediënt in de parfumkunst – Afrikaanse steen of hyraceum, die deze gewaagde, dierlijke geur zijn kenmerkende handtekening geeft. Dit unieke parfum combineert vakkundig (bescheidenheid blijft een deugd in de parfumindustrie) saffraan, roze peper, whisky, roos en musk om een ​​abstract beeld op te roepen van een stoffig Afrikaans berglandschap. Net als de behendige hyraxen die uit bergspleten op zoek naar de zon op hun muskusachtige huid, zal de geur zich een weg banen naar je zintuigen.’

Moet gezegd: interessante compositie, maar in a way toch ook weer braaf. In de zin van: het is een beproefd en geliefd basisrecept voor een nichegeur: na een scherp-medicinale opening (wierook) worden saffraan en roos als hoofdversierders opgevoerd (saffraan is het nieuwe vanille in niche-kringen), omringd met donker-rokerige ingrediënten die garanderen dat de geur blijft hangen. Mijn eerste indruk: wierookharsdruppels gerold in zwoel zand. Voor de zekerheid, de eerste indruk van mijn partner: ‘Wierook!’

Ik krijg in ieder geval een prettig vintage-gevoel, want met andere ingrediënten wordt dezelfde weelde en gelaagdheid opgeroepen als de leren chypres uit de jaren veertig en vijftig gecombineerd met een vleugje nu. 

Alleen net zoals met Civet: de misschien onterecht hoge verwachtingen bij mij kunnen alleen maar teleurstelling oproepen. Als je een geur Hyrax noemt en je bent bekend met de werking, dan moet je dat ruiken. En niet zo’n klein beetje ook. Dan wil je tijdens het genieten ervaren of het zich op de grens van goed en slecht, lekker of vies bevindt. En of de compositie naadloos in elkaar overloopt of juist uit de bocht vliegt van viezigheid. Het is er wel, die hint van dierlijkheid, maar voor mijn gevoel te veel getemd. Wetende dat het ‘erger’ kan zijn, houd ik de moed erin.

Je kunt met geuren niet alles oproepen wat je graag zou willen. En dat is vaak de mare tegenwoordig met ‘excentrieke’ parfumeurs: de fantasie is te groot, de techniek om dit te realiseren te beperkt. Of ze worden toch teruggeroepen door de commerciële afdeling – ‘Het geld moet ergens vandaan komen!’ – omdat die vindt dat de oorspronkelijke bedoeling van de parfumeur echt stinkt, wat dus ook de bedoeling was – ‘Dûh!’

Hoogste tijd dat ik the real stuff eens ga ruiken, en dat kan want inmiddels volop te koop. De omschrijving van http://www.hermitageoils.com bevalt me wel: ‘Een echte stinker van het extreme soort, zeer urinoir en fecaal van aroma en perfect voor een geestverruimende tinctuur.’

PS: Ik heb aan check, dubbel check, triple check gedaan, om me ervan te overtuigen dat ik toch niet ruik wat ik graag zou willen ruiken. Het wonder geschiedt niet bij mij. Geen primitief-exotische essence, maar gewoon een wierookachtige geur. Lekker dat wel, maar dat was nu juist niet de bedoeling.

Grappig: de officiële persfoto van Hyrax doet me denken aan een zeer gedenkwaardige geur-ervaring. Ik werkte vroeger gratis en voor niets bij een kunsthandelaar – er kwam bijna niemand langs, dus kon ik werken aan mijn journalistieke ambities. Een van zijn specialisaties: houten beelden uit Afrika. Een keer vroeg hij mij of ik een partij van die maskers en voodoo- en voorouderbeelden naar zijn depot wou brengen. Zo gezegd zo gedaan.

En bij de opening gebeurde het: alsof je een heiligdom betrad. Het rook er zo intens naar hout: oud hout, ebbenhout, rozenhout, droog hout, vermolmd hout, verbrand hout… en het was ook nog eens dertig graden. Het duizelde me. Zoiets had ik nog nooit ervaren. Vergelijkbaar met een rondzwaaiend wierookvat in de kerk, maar droger en overweldigender. De beperkte grootte van de ruimte, versterkte het olfactorische bombardement. Het leek wel alsof het samengebalde parfum, jaren wachtend op het juiste moment, wou ontsnappen uit de kleine opslagplaats. Ik gebruik het woord niet graag in relatie met parfum, want het is verworden tot een cliché: magisch. Maar dat was het. En tevens voor mij ‘weer eens’ het bewijs dat je de olfactieve kracht van de natuur niet in een flacon kunt vatten.

Hierop voortbordurend: ik vond ooit tijdens ‘mijn Brusselse jaren’ een quasi-antieke klok op straat. Meegenomen in verband met een project. Telkens als ik thuiskwam, de dagen erna, rook ik een enorme sterke drooghout-geur met zoete nuances. Ik kon het niet direct plaatsen tot dat – ephinany! – het tot me doordrong. De klok was gemaakt van rozenhout dat zijn parfum gewoon bleef verspreiden. Heb hem ook meegenomen naar mijn vaste verblijfplaats op het Drentse platteland. Toen Maria van Geuren, de eerste keer langskwam in mijn dorp zei ze:’Wat ruikt het hier lekker, rozenhout?’ Mij was het inmiddels niet meer opgevallen, maar zij rook de klok die in de nok van de zolder opgeborgen lag in een verhuisdoos, door alle verdiepingen heen.

HAIKU-MAGNOLIA

Jaar van lancering: 2016

Laatst aangepast: 08/04/17

Neus: Satori Osaka (foto onder)

Ik had dus nog nooit van Satori Osawa gehoord. Mea culpa, mea ultima culpa. De reden? Te veel om op te noemen gecombineerd met een soort van geurwintermoeheid. Maar Hana Hiraku – ‘de bloesem bloeit’ – kwam als geroepen, want ik was op zoek naar een parfum dat de nu overvloedig bloeiende magnolia oproept. En dat doet Hana Hiraku dus.

Achteraf spijt dat ik vorig jaar Satori Osawa niet heb ontmoet bij Annindriya Perfume Lounge, want door deze geur word je op een elegante manier geïntroduceerd op de Japanse kijk op geuren. Denk dan niet aan de Kenzo’s, de Miyake’s, de Shiseido’s en de Yamamoto’s – die leveren Japanse geuren geënt op de Europese parfumtraditie.

Satori Osawa staat voor een ander Japan, een Japan dat zijn snel verdwijnende gebruiken in stand probeert te houden zonder er alleen maar krampachtig aan vast te houden. Met een blik op het nu, verenigt de parfumeur de met veel symboliek omringde riten van de thee-, bloem- en wierookcultuur van het land van de rijzende zon. Ik lees op de site van Annindriya Perfume Lounge (die Satori Osawa als enige in Europa vertegenwoordigt) dat ze in is Tokio geboren en onder leiding van ‘meesterparfumeur’ Kenji Maruyama ‘fragrance design and perfumery’ studeerde hetgeen in 2000 resulteerde in de oprichting van haar eigen label. Als mijn winterse parfumlethargie helemaal is gevaporiseerd ga ik me meer in haar verdiepen, want Hana Hiraku doet verlangen naar meer.

WAT HANA HIRAKU IK EIGENLIJK?

Jezus, wat een verschil met de ‘gemiddelde’ magnoliageur. Die probeert het bloemige effect met friscitrus-achtige ondertoon meestal te benadrukken, wat in combinatie met (iets te veel) witte musk vaak resulteert alsof de magnolia in de wasmachine met een witwasprogramma op het menu is gestopt – zoals Eau de Magnolia (2015) van Frédéric Malle. Een iets meer echte – Europese – magnolia-ontmoeting heb je bijvoorbeeld met Magnolia Nobile (2009) van Acqua di Parma.

Feit is wel: het is ‘bijna niet te doen’ de geur van magnolia zo puur natuurlijk mogelijk te benaderen. Het huis dat hier voor mijn gevoel heel dicht in de buurt komt is Guerlain. In L’Instant de Guerlain (2003) ademt een magnolia zoals ik haar poëtisch in gedachten heb: fris, fragiel en fluweel tegelijkertijd waarin een verlangen naar onschuld en puurheid ligt verscholen.

Hana Hiraku roept ook dit beeld op alleen nog meer intens in de zin van anders en verfijnd. Mijn eerste spontane notities bij het blind ruiken: fully fruity, vreemd ‘stoffig-onbestemd’, zeker groen, honing, stroperig, fluweel, sierlijk. Hiervoor verantwoordelijk blijkt bergamot, meloen en galbanum in de opening. In het hart witte bloemen (magnolia, jasmijn, tuberoos) gecombineerd met iris, ylang-ylang, blauwe kamille en miso. In de afronding guaiac, opoponax, sandelhout en bijenwas.

Gedeeltelijk klopt mijn gevoel, maar tegelijkertijd voel ik me een botte boer in de zin van dat een aantal ingrediënten me ontgaan – kamille, miso, opoponax (terwijl ik laatste altijd wist te determineren).

Wat ik wel weet: Hana Hiraku is een subtiele omhelzing die – weliswaar onbekend voor mij – prachtig het effect van een magnoliastruik bloeiend in Japan weet op te roepen. Het is in ieder geval geen Europese magnolia. Waardoor? Eigenlijk simpel. Niet strak, niet vierkant maar vloeiend – onzichtbaar als een halo hangende om een magnoliastruik.

Let wel: Hana Hiraku bloeit zo subtiel dat je er bijna geen erg in hebt dat het een ‘echte’ geur is. Hier bedoel ik mee: de meeste geuren van tegenwoordig knallen, er is direct effect en (een soort van, hangt van de ervaring van de klant af) herkenning. Hana Hiraku is daarentegen als een leeg vel papier waar heel langzaam een magnolia-haiku met sierlijke kalligrafisch pennenstreken tevoorschijn komt.

HOE RUIKT EEN HAIKU?

ZOOOOO ZOEEEETTTT? SOOOO SWEEETTTT?

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 16/02/16

Neus: Mirko Buffini

Heb even een snelle optelsom gemaakt. Volgens www.fragrantica.com zijn er op dit moment rond de 3350 parfummerken. Van Adidas tot Zwistal, van Acqua di Parma tot Zirh, van Agonist tot Zents. Tendens stijgend. Als je gemiddeld van tien nog steeds verkochte geuren per merk uitgaat, dan kun je uit 33.500 kiezen. Stel dat je die allemaal in een jaar wilt ruiken. Doen we! 917 per dag. Trekt je neus dit niet; zelfs als je het uitspreidt over vijf jaar, dan is het ‘testing, testing’ nog steeds too much.

Vraag: hoe kom je als consument bij het merk waar je de meeste feel mee hebt? Of andersom. Vraag: wat moet een merk doen om te zorgen dat de consument hem verkiest boven de andere? Los van acties in de winkel, los van advertentiecampagnes in de bladen, op tv en www, los van reuring creëren via social media? Als ik van mezelf uitga: door al dit promo-parfumgepaai laat ik mijn keuze steeds meer over aan het toeval. Eén daarvan: mensen vragen uit het vak. Een ander: de lokroep van een naam; eentje goed gekozen kan altijd op mijn ‘attentiewaarde’ rekenen.

Had ik dus met Haiku (2001). Kende het van naam: al jarenlang een van de populairste geuren van het huis-aan-huis-post-order-parfummerk Avon (anno 1886) uit Amerika. Niet van reuk. Zo te zien klopt de flacon met de uitstraling van de geur: de sereniteit van een Japanse tuin opgeroepen met yuzu, granaatappel, vijg, lelie, lelietje-van-dalen en jasmijn. Zeg maar Kenzo voor het klootjesvolk. Als Kenzo een geur zo had genoemd en op zijn ‘east meets west’ had geïnterpreteerd, was het een groter succes geworden dan zijn meest recente ‘speelse’ geuren.

De naam haiku heeft iets fragiels; verbeeldt een kortstondige euforische geestesgesteldheid gevat in een strak rijmschema (drie versregels met in totaal zeventien lettergrepen verdeeld over verzen van respectievelijk vijf, zeven en vijf syllaben) van een natuurgedicht. En daar ‘hoort’ naar mijn gevoel een lichte, beetje etherische geur bij, die klinken als zeventien geparfumeerde druppels die vallen op onbevlekt papier – zuiver en sereen.

Haiku van Mirko Buffini – nieuw Italiaans nichehuis met ‘oud’ nieuws: tot nu toe twaalf traditionele, handgemaakte, elegante en provocerende in eigen atelier vervaardigde parfums – is geïnspireerd op een haiku, tevens de bekendste, van de zeventiende eeuwse Japanse dichter Matsuo Bashō (1644-1694).

O, oude vijver!
een kikvors springt van de kant,
geluid van water

Dit geeft Buffini een glimp van de natuur. Zijn indruk: ‘Alles is helder, bijna triviaal, toch voelen we onbewust het heldere geluid van water dat de tijd onderbreekt van zijn vorige lange stilte’. Tussen twee haakjes: Matsuo Bashō was niet ‘zo maar’ een dichter: hij wordt beschouwd als een van de grootste haiku-meesters. In dienst van de keizerlijke familie – eerst als page – maakt hij zich hier rond zijn 28^ste van los en trekt – onsterfelijke poëzie makend – met zijn volgelingen door het land. Moet je je voorstellen: Matsuo Bashō schreef zijn gedichten niet, maar sprak ze uit, die door zijn discipelen werden opgetekend.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

En dat is nu het vreemde: geen haiku. Geen Japans geïnspireerde geur opgebouwd uit zeventien breekbare bloemen in een halo van ‘watervloeiend groen’. Wel een vol-vette bloemengeur met een behoorlijke zoete gourmand-finish.

De opgegeven ingrediënten. Opening: wasbloem, damascena-roos, witte bloemen. Hart: cederhout, orchidee, vanille, bessen. Basis: witte musk, amber. Die worden samen aldus Buffini ‘een stille Damascusgeur van orchidee gekleurd door het wit van vlasbloemen. Amberbessen van vanille-musk’. On-haiku eindigend met ‘de openbaring van een vurige kus, ruikend naar rozen.

Tjonge, tjonge… eerst zo’n lang verhaal om pas in je laatste zin treffend het idee van je geur te verwoorden. Dat ‘vette’ begint ‘al’ in de opening door de klassieke citrusnoten te vervangen door de wasbloem. Latijnse naam: hoya bella met zijn zoet-waterige geur met lichte, vetachtige aldehydentoets zo lijkt het wel. Als luchtbelletjes gevangen in een vlies van olie. Geurengoeroe kan het weten: hij kweekte deze makkelijk tot bloei te krijgen hangplant een tijdje – ze geeft de vol-zoete roos samen met de moeilijk detecteerbare witte bloemen (jasmijn?, oranjebloesem?) eerst een lichte toets voor de roos voluit gaat bloeien.

Wel ‘apart’ dat je in het hart het hout eerder ruikt dan de smeltende, in volle druppels naar beneden vallende vanille. En wat is ze zoeeeettttt! Wordt opgevangen door veel warm amber en veel poederige musk. Voor mij richting boudoir. De geur is net te rijk en te vol om voor ordi en plat door te gaan. Bungelt voor mij tussen een Michelinster-toetje en zoet kermisgenot.