CLOSE ENCOUTERS OF THE IRISISTIBLE KIND
‘AFWIJKEND WONDER’
Alhoewel kunstmatige intelligentie pas ‘onlangs’ zijn intrede heeft gedaan, lijken too many persberichten al jaren geïnfecteerd door deze ‘dooddoener’. Wat een partij slaapverwekkende onzin wordt er toch uitgekraamd zonder te bezuinigen op de inmiddels plat geslagen wegen der clichés: ‘uniek’, ‘respect voor de geschiedenis’, ‘traditie’, ‘handwerk’, ‘de beste ingrediënten’, ‘zorgvuldig geselecteerd’. En nieuw in deze verleidings-bla-bla-vocubalaire: ‘vegan’ en ‘cruelty free’.
Op Encounters kun je ook AI loslaten, en die zal dan het persbericht waarschijnlijk in de relationale sfeer ‘oplossen’. Romantiek alom: die ene blik in de metro, die glimlach tijdens het popconcert van Taylor Swift, die knipoog gedurende een wandeling door Paris (‘Als ik je zie krijg ik de bibbers in mijn knie’).
Ontmoetingen/Encounters tussen culturen is natuurlijk vaker gedaan, maar als je het persoonlijk maakt en dicht bij jezelf blijft – dit klinkt ook behoorlijk sleets – dan overtuigt het en wordt het geen marketingjargon.
Het bewijs wordt geleverd d Francesca Bianchi: ‘Ik ben altijd gefascineerd door ‘besmettingen’ – GoogleTranslate heeft moeite met het woord contaminated; ik hou het maar even op bevruchtingen – uit verschillende culturen, waardoor nieuwe vormen ontstonden. Zoals het in elkaar opgaan van religies – syncretistisch en eclectisch genoemd, ik zie het als een nieuw ‘afwijkend wonder’.
En verder: ‘Ik herinner me mijn fascinatie voor de exotische en mysterieuze pseudo-Arabische schriften in de halo’s van een renaissanceschilderij: in wezen christelijk, maar bevrucht door Arabische invloeden’ – zie ook bovenstaande afbeelding.
Hetzelfde doet Francesca Bianchi met Encounters: ‘East meets West’. Ofwel, ‘het fascinerende contact tussen culturen waar diversiteit een nieuwe taal voortbrengt. Iconische materialen uit het Oosten en het Westen – oudh en iris – versmolten tot een nieuw mysterieus en wellustig wezen’.
Ik zeg: wat een prachtcombi; was er zelf niet opgekomen ;-> En is voor mij weer eens een bevestiging dat creativiteit met name bij de kleine, onafhankelijke merken gezocht moet worden. Hoewel ik nog zit met de nasleep van een corona-gerelateerde neusverstopping, komt Encounters desondanks goed binnen.
De opening doet erg jaren zeventig vintage aan (me like!) door aan de ‘klassiekers’ bergamot en sinaasappel een bloemig-fruitige noot toe te voegen – zwarte bes en lavendel; op zichzelf al interessant voor een Aqua Allegoria bedenk ik me net.
De koriander ontgaat me eerlijk gezegd. Heb ik eigenlijk ook geen tijd voor omdat de zalige irisboter voorbij komt glijden: ssssmmmmmeuïg én aards voor mijn gevoel. Fijn: ik ruik tussendoor de musky engelwortel die met kaneel aan de iris een subtiel-kruidige gourmandtoets geven.
Ja en dan de basis, hè. Fascinerend om te ruiken hoe ‘dirty’ de iris de oudh als het ware opzuigt – gul en vol overgave, maar zonder dat de oudh te cliché oudh wordt. Hiervoor zorgen sandel- en cederhout, want die brengen de ‘muf-viezige’ oudh in een soort van strak-sensuele houtbalans zonder boring te worden – denk Acqua di Parma.
Nog een cliché: Francesca Bianchi zal Francesca Bianchi niet zijn, als ze geen ruimte biedt om het diep-sensuele vermogen van parfum te versterken: de ‘ambassadeurs’ die ze hiervoor in stelling: grijze amber en bevergeil… die kietelen de iris-oudh-combi. Een beetje vies – het kan voor mij nooit vies genoeg zijn – maar dat hoort bij chique geuren in de ware zin van het woord – nóg zo’n jaren zeventig-associatie die ik met Encounters heb.
Dat vergroot altijd het mysterie. Althans men gaat er – nog steeds – vanuit dat veel mensen het interessant vinden. Én het is helemaal in sync met storytelling: dat tijdens het doorspitten door een nieuwe eigenaar van een parfumarchief van een lang geleden gesloten huis, hij stuit op niet eerder gebruikte formules.
Vooropgesteld: zou het door de tropische hitte van de afgelopen dagen komen dat 222 zo ingetogen maar toch zo rijk zijn nuances verspreidt? Fascinerend: het zoet-gestemde viooltje in de opening voorafgegaan door een ondefinieerbare kortstondige etherische, groene trilling.
Dat wordt trouwens nog hard werken want de vorige eigenaar had de tuin daar niet op ingericht. Afgezien van de oude, zeer verwaarloosde boomgaard, maar die is – zo blijkt – door de vorige, vorige bewoners long way back geplant. Toch bloeit er nu al, de stormen en regenbuien tartend, een struik die een prachtige geur verspreidt: de Chinese toverhazelaar.
Waarom niet? Te commercieel? Veel merken zijn inderdaad onderdeel van multinationals met een bijna dictatoriaal pr-offensief. Wat ook een serieuze benadering in de wegstaat: de aanhoudende absurde stroom van pruttelprutterdeprutparfums. Maar wat dan nog? Alsof dat bijvoorbeeld ook niet voor uitgeverijen geldt. Die verdienen over het algemeen niet aan hun sterauteurs (niche), wel aan prietelatuur (biografieën en levensdocumenten van en over wel of niet terecht bekende figuren).
‘Dollar als kunstproject’ is een idee van de Amerikaanse kunstenaar Mike Bouchet. In samenwerking met Symrise ontwikkelde hij een geur gebaseerd op gebruikte dollarbiljetten die in een New Yorkse galerie werd onthuld. Naam van de geur Tender – betekent zowel teder als geld. Prijs $ 75.000. De koper krijgt hiermee het recht om de geur te produceren inclusief gratis ‘een onbeperkt aantal vullingen van een spuitflacon om Tender volop te kunnen verspreiden’.
Anyway, bovengenoemde arti-farty kunstparfums doen mij verlangen naar een goed verhaal van, een expositie over bijvoorbeeld Guerlains Mitsouko (1919). Naast uitleg over de revolutionaire compositie en de inspiratiebron van Jacques Guerlain (foto onder) – de roman La Bataille van Claude Farrière uit 1909 – ook de interessante storytelling van fanatieke gebruikers – Jean Harlow, Marlene Dietrich, Ingrid Bergman, Charlie Chaplin, Sergei Diaghilev (van Les Ballets Russes). Plus de vraag wat een parfum nu erotisch maakt.
GEURENGOEROE 