GEURENALFABET D

DUSITA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 27, 2024
Geplaatst in: GEURENALFABET D, MASSNICHE, MASSTIGE, NICHE. Een reactie plaatsen

EEN THAISE IN PARIJS

CHIC-KLASSIEK DAARDOOR BRAAF-SAAI

‘AMBASSADEURS-LUXE’

The Art of Gifting. Als ik zoiets lees dan haak ik meestal af. Zo’n typische nietszeggende marketingkreet: alsof iemand iets schenken, iemand een kdo(tje) geven een ‘kunstaangelegenheid’ is. Alsof het merk het voor jou alleen doet, gratis en voor niets. Voor mij blijft schenken – als ik het doe zijn de ontvangers zijn meestal bovengemiddeld blij. Niet dankbaar, want dat is tegenwoordig ook bijna iedereen – gewoon een kwestie van doen zonder artistieke bijbedoeling. 

Maar we zijn vandaag zeer positief gestemd, want mijn reukvermogen zit weer bijna op het oude niveau. Oók als ik weer eens rosé/witte wijn/bubbles drink – zoals afgelopen zaterdag tijdens een herinneringsbijeenkomst. Normaliter, loopt mijn neus dan ‘s nachts dicht, verstopt en kan dan next day bijna tot niets ruiken – en te veel Otrivin gebruiken schijnt ook niet echt goed te zijn. Maar sinds ik van de huisarts Budesonide heb gekregen, haal ik mijn neus weer op dat het een aard heeft. Wat ben ik blij zeg!

The Art of Gifting is in ieder geval de slogan van Dusita (anno 2001, boetiek in Parijs 2016). Weer wat geleerd: Dusita betekent paradijs in het Thais. Veel over gehoord. En aangezien een ‘amateur’-parfumkenner, die ik ken èn me een proefpakketje gaf, heb ik me erin verdiept. Ga dus naar de site, waar ik welkom word geheten in het Dusita-universum, en lees dat ‘alle geuren een olfactorisch eerbetoon zijn aan de poëzie van Montri Umavijani (1941-2006), de vader van de huidige neus Pissara – Ploi – Umavijani’. 

Pissara – Ploi – Umavijani

Blablabla 1: ‘Montri Umavijani hield ervan om de wereld rond te reizen om te communiceren met mensen van verschillende nationaliteiten en achtergronden’.

Blablabla 2: ‘Zowel poëzie als parfum zijn ideale middelen om verbinding te maken met anderen; ze prikkelen de verbeelding, verheffen de geest en doen een beroep op zowel de zintuigen als het intellect’. Dat laatste is natuurlijk waar, maar als je het opschrijft klinkt het zo parmantig.

Blablabla 3 (en het idee achter de naam): ‘Geïnspireerd door Montri Umavijani’s levenslange zoektocht naar de vreugde en gemoedsrust die het hemelse paradijs Dusita belooft, roepen de parfums werelden van aards geluk en verhevenheid op’.

Blablabla 4 (tevens de filosofie van de oprichter): ‘Stralend mooie, onvergetelijke geuren creëren waarin grondstoffen van de allerhoogste kwaliteit excelleren. Parfums met een echte en diepgaande emotionele impact, waar eeuwig jonge Franse verfijning en traditionele Siamese elegantie samenkomen’. Siam – zo heette Thailand tot 1939.

Hier moet je van houden: ‘Elke geur gaat vergezeld met een tekening gemaakt door Pissara Umavijani die ze tekent met potloden en waterverf waarbij het hoofdidee van de geur wordt benadrukt’. Fragrantica meldt 15 geuren, waarvan Oudh Infini (2016) is gediscontinueerd. Laat ik dat nou net ‘weer eens’ een goede oudh vinden. Onlangs besproken. Wat me nú opvalt: krachtig met een etherisch randje en een leuke hoofdrol in het begin weggelegd voor (sensuele) oranjebloesem, en goed op gang komt met roos, zacht landt door sandelhout en met een aangenaam stinkertje in the end (civet).

Bij Cavatina (2021) – korte aria, zonder herhaling, in het bijzonder aan het slot van een recitatief – zet het lelietje-van-dalen direct de toon, omringd met bloemen die zijn frisse toon verzachten, sensueler maken. Denk aan tuberoos en ylang-ylang. Met de afronding is ook niets mis, het geheel wordt nog zachter en sensueler door ambrette, vanille, musk en sandelhout. Toch blijft alle zeer beschaafd.

Issara (2016), zette mij eerst op het verkeerde been. Ik rook in eerste instantie meer de donkere basis (eikenmos, hout, amber en musk) dan de bittergroene noten van het hart: salie, vetiver, dennennaald en een lichte, tabak-achtige hooinoot. De geur heeft iets eigenzinnigs – niet typisch vrouwelijk, niet typisch mannelijk. Maar ook hier weer verzorgd, niet schokkends. 

Le Sillage Blanc by PARFUMS DUSITA on SCENTISSIME | Complimentary shipping and return

Geldt eveneens voor Le Sillage Blanc (2017). Soort klassieke niche in een notendop; een mooie neo-chypre knipogend naar de groene chypres van de jaren zeventig. Dus groene noten met galbanumtoetsen, verstevigd door alsem, leer en tabak. Maar dan minder krachtig en duidelijk, en meer met nadruk op poederige musktonen, in plaats van op eikenmos en cistus labdanum. Vreemd, waarom de geur in dit geval niet Le Sillage Vert wordt genoemd.

Ruikend aan de geuren, denk ik ‘ambassadeursmerk’ en ‘smaakvolle truttigheid’ – zoals Annick Goutal in het begin van haar carrière ook werd gezien. ‘Een keer wat anders dan Guerlain en Chanel. De schenker heeft echt aandacht aan het cadeau besteed wat attent’. De kunst van het schenken. Zoiets. Tuttigheid in overtreffende trap deze naam: Mélodie de L’Amour (2016) en wel heel erg mid price-parfumromantiek (daar staat dan het ‘onbegrijpelijke’ Erawan (2018) tegenover – ‘fictieve olifant’).

Dit wordt bevestigd door Rosarine uit 2023 (en de flawless foto’s van de oprichtster): een geur die meegaat in de roodfruit rozengeuren-trend. Je betreedt een keurig aangeharkt rosarium. Rijpe lychees en frambozen vallen op de rozen in de perkjes geflankeerd door jasmijn en iris. En op het wandelpad, snuif je nuances op van patchoeli, vetiver, zoetigheden en een lichte cacao-noot. 

Nou, nog eentje dan: Fleur de Lalita. Overweldigende bloemengeur. Eén en al overvloed: full blast witte lelie, jasmijn, magnolia, ylang-ylang en meiroos met groene galbanumtoetsen, die in het hart worden opgezogen door eveneens overvloedige ambrette die de bloemen een warm-musky ondertoon geven. Mooi is ook dat in de hoewel erg zoete basis van tonkaboon, vanille en sandelhout, ambergris voor een donkere ‘tegentoon’ zorgt.  

DIORIVIERA CHRISTIAN DIOR 

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 20, 2023
Geplaatst in: GEURENALFABET D, MASSNICHE. Een reactie plaatsen

FIG YOU VERY MUCH, FRANCIS!

MOOI, ELEGANT MAAR VOORSPELBAAR

Mijn eigen vijg

Terwijl ik deze post eindredigeer, zit ik onder mijn eigen inmiddels zwaarbeladen vijgenboom… here we go: lang, lang geleden toen ik voor het eerst veelbelovend talent Francis Kurkdjian interviewde – naar aanleiding van een Armanimannengeur – zei hij dat hij later liever herinnerd zou willen worden door twee of drie geuren, dan als een ‘u vraagt wij draaien’-parfumeur. 

Hij heeft zijn visie inmiddels bijgesteld en dat is maar goed ook gezien de enorme veranderingen die de parfumindustrie de laatste twee decennia heeft ondergaan: van een ‘voor de speciale gelegenheden’ luxecadeautje voor de massa naar een ‘any time, any place’-gebruiksartikel voor de massa – sinds enige tijd wereldwijd massaal op social media soms kritisch becommentarieerd maar meestal de hemel ingeprezen met ‘the unboxing’ als onverklaarbaar hoogtepunt/dieptepunt.  

Kurkdjian is volgens mij de eerste die – in navolging van sterrenkoks – zich als celeb-neus heeft gepositioneerd: waarvan bijvoorbeeld zijn fleur d’oranger-installaties in Versailles getuigen. De lijst voor wie hij geuren heeft geleverd is lang – my all time favorite: Rose Barbare (2004) van Guerlain -, waaronder huisparfumeur voor Burberry gedurende een aantal jaren. Logischerwijs dat hij ook een eigen brand zou opzetten.

Ook gelukt. Was ik niet echt van onder de indruk – uitgezonderd Cologne pou le Soir (2009) en Oud Satin Mood(2015). Inmiddels is Maison Francis Kurkdjian onderdeel van het LVMH-concern, dus was hij het gezien zijn status vanzelfsprekend dat hij door Dior gevraagd werd om de François Demachy op te volgen. Zelf had ik een vrouwelijke neus logischer gevonden, gezien het huidige tijdsbeeld en de ‘feminisering’ bij Dior in 2016 in gang gezet met Maria Grazja Chiuri als eerste vrouw hoofd haute couture. 

Of is dit een meiroos?

In ieder geval – nu volgt een cliché – de verwachtingen waren ‘best wel’ hoog gespannen. Wat zou hij leveren? Ik had zelf meer gehoopt op een lancering van een Grote Geur (gelijk Poison, gelijk Dune) waarmee hij en Dior een artistiek (maar commercieel haalbaar) statement kon maken en waarmee hij mij (en andere kritische volgers) in respect zou laten buigen en verwonderd zeggen: ‘Het is nog mogelijk, een revolutionaire geur in de ware zin van het woord’. 

Nog een cliché: heeft niet zo mogen zijn. De storytelling – ‘het liefdesverhaal tussen Christian Dior en de zonnige schoonheid van de Franse Rivièra’, ‘een zomerse ontsnapping’, ‘de belichaming van de lifestyle van zij die genieten van het leven’ en meer van dit soort clichés – is voorspelbaar en braaf. 

Ook als je de geur olfactorisch in context plaatst. Denk je 1: vijg, 2 Méditerranée en 3: ‘le premier’, dan ruik je ‘per direct’ Un Jardin en Méditerranée Hermès (2003) die op zijn beurt dankbaar gebruik heeft gemaakt van de ‘oervijg-geur’: Philosykos Diptyque (1996). De alle op vijg geïnspireerde geuren daargelaten (met name in de opening) die daarna volgden en de ‘soli-figs’: onder meer Fig Amalfi Aqua di Parma (2006), Fig Marc Jacobs (2008) en meer recent Fig Extasy Mancera (2021), Fig Infusion Essential Perfumes (2022), Fig Infusion Prada (2023) en vijg zo maar door. Speciale vermelding in dit geval: Nimfeo Mio Annick Goutal (2010).

U had het al geraden: ik ben een beetje uitgevijgd. Iets anders: het persbericht vertelt dat Dioriviera ‘het liefdesverhaal tussen Christian Dior en de Franse Rivièra vertelt’. Ik heb heel wat boeken over le maître gelezen, maar zijn onvoorwaardelijke band met deze streek is me niet bijgebleven.

Wel dat de naam Dior zijn oorsprong in het gebied heeft waar de Franse kust aan de Middellandse Zee overloopt in de Italiaanse kustlijn (Riviera is een Italiaans woord) en waar bijvoorbeeld ook de naam Mona di Orio van getuigt: plak je di en Orio aan elkaar dan krijg je, inderdaad, Dior – ‘di Oro; van goud’.

Nu de geur: lekker; ik zou een zure parfummiep zijn als ik het tegendeel wil bewijzen, alleen: is het niche? Dus draai ik het om: ben je gek op vijg dan heb je het met Dioriviera getroffen: de opening is een en al vijg zwevend tussen het fruit, het blad en het hout van de vrucht die samen een fris-fruitig oproepen.

Ook voordelig in deze: de vijg wordt niet geflankeerd door citrus-frismakers wat het idee van de Méditerranée / de Provence versterkt – zomer, droog, warm, zand, denk aan de Mistral. En in die ‘droogte’ ruik je kruidachtige sensaties – ik althans bespeur een soort van ‘bouquet garni’- tijm, rozemarijn, oregano. Maar met een andere blik, met een andere neus kun deze droge groenheid ook interpreteren als dennenhars. 

De drydown is eveneens interessant: alle noten van vijg komen samen in wat wel vijgenmelk wordt genoemd dat je krijgt als je prikt in een de huid van een (bijna) rijpe vijg. Vergeet niet: de diverse geurnuances van vijg kun je niet aan de struik onttrekken; het is een synthetisch component – voor de vijgenmelk wordt dus een lactonemolecuul-gebruikt in dit geval besprenkeld met iets zoets neigend naar honing.

En het mooie: ondanks deze melkachtige zoetheid, blijft de ‘droge zomer’ van de Méditerranée / de Provence op de achtergrond aangenaam ‘plakken’. Denk het tevreden geluid van krekels erbij en je zit er middenin. Ook goed gedaan, ik zou het bijna vergeten, maar door deze zomerse zoetheid van vijg slingert zich de meiroos sierlijk. 

We eindigen met een aantal ‘bezwaren’. Het persbericht meldt dat ‘de feestelijke geur het hele jaar door gedragen kan worden’ – geldt dat niet voor alle geuren? En dan de sfeerfoto: wat voor een bloem moet ik zien? Een kruising tussen een lelie en een klaproos? Dit heeft niets met de geur Dioriviera vandoen. Is er niemand bij Dior geweest die tijdens de talloze marketing-evaluaties dit aanhangig heeft gemaakt, durfde te maken?

Lekker doorzagen: ik zie dat Dioriviera ook de naam is van een ‘huis-, tuin- en keukenlijn’ van Dior inclusief placemats, kussens, shorts, gympen, sokken, handdoeken, strandstoelen en wat niet al meer – tja, dan had ik styling-technisch de geur in oud roze met toile de jouy-motief gestoken. 

DAISY, DAISY LOVE, DAISY EAU SO FRESH PARADISE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 28, 2023
Geplaatst in: GEURENALFABET D, MOET JE ECHT RUIKEN, NEO NICHE. Een reactie plaatsen

NICHE ‘VERKLEED’ ALS MAINSTREAM

‘VERWARRENDE’, VERBAZINGWEKKENDE GEUREN DOELGROEPTECHNISCH GEZIEN DAN

DAAROM BLIJFT HET PARFUMVAK INSPIREREND

Een van mijn Marc Jacobs-recensies – Daisy Love Spring – had als uitsmijter: ‘Marc Jacobs, young girls deserve better, take them more serious! Twee en een half jaar later, zeg ik: ‘Je neemt ze nu wel héél serieus!’ Want het Daisy Paradise-trio 2023 heeft inhoudelijks niets vandoen met de ‘happy-frolic-girls-walking-in-meadows-enjoying-summerfelt’-experiences die je als ‘typisch Jacobs’ en ‘typisch Daisy’ kunt typeren. Dus geen vrolijk-fruitige, lichtbloemige geuren met een lichte gourmand- dan wel witte musktoets in de afronding. 

Nee, this is different cookie; dit is andere koek. De drie gaan richting niche, of zijn eigenlijk niche wat mij betreft. Je zou bijna denken dat Coty (de licentiehouder) een fout heeft gemaakt; verwisseld met de nieuwe mainstreamers van Bottega Veneta, Tiffany & Co en MiuMiu? Wat deze drie betreft: zijn die er al of nog?

Dan neem je de marketing voor lief. Zal wel – het trio ‘legt de vrije allure vast van een zonsondergangwandeling door een veld bloeiende bloemen in een fenomenaal landschap’. De daaropvolgende omschrijving, komt dichter in de buurt van de ‘waarheid’: ‘Elke geur heeft roze en paarse getinte noten die het comfortabele gevoel oproepen van de warme aarde gestreeld door de zon’. 

Dit slaat – wat ‘kleurgevoel’ betreft – onder meer op de verwerkte (niet-natuurlijke, maar bewerkte) versies van roze peper, lavendel en iris. Maar níet op: attar mitti, patchoeli, slagroom, papaver, ‘eikenchips’ (ik denk dat de bast van de boom wordt bedoeld).   

Geen frisse, lichte of wat voor een bloemen dan ook, het trio heeft eerder iets aards, iets ‘stoffigs’ met houtaccent. Ik dacht bij de eerste kennismaking: ‘Ruik ik nu zo slecht, ik ruik alleen de nasleep. Maar steek je je neus er dieper in, dan ruik je meer. Zij het licht, zij het – hoe omschrijf je zo’n gevoel – aarzelend.

Neem Daisy Eau So Fresh Paradise. Ik moet bekennen: blind had ik het er ze niet direct uitgehaald. Maar door het lezen van de ‘fact check’ ruik ik inderdaad roze peper – prikkelend, kruidig met een lichtbloemige toets. Daar past de lavendel goed bij. Die ruikt niet alleen zoals we hem kennen:  fris, bloemig met zoete nasleep, maar eerder droog, stoffig, soort van aards. En dat komt op conto van – en dat is wel héél interessant – attar mitti.

Diegenen die mijn Ici India XL verhaal hebben gelezen, weten wat ik bedoel. Hoewel bescheiden, ervaar je hier een basis die anders is (moet je er wel bij willen stilstaan). Dus niet de usual suspects – witte musk, without, blanke patchoeli, gourmand – maar een ‘nieuwe’ vorm van aardsheid, een nieuwe vorm van warmte. Nog een keer: zie mijn beschrijving van attar mitti in Ici India XL. Ook hier te bescheiden, maar toch: chapeau!

Even interessant: Daisy Love Paradise. Indien intenser, had deze mix ook van Serge Lutens kunnen zijn. Dan was de droge zoetheid van iris het gevecht aangegaan met de sompig-vochtige aardse noot van patchoeli. Nu blijft het meer bij een ‘vermoeden’, een sfeer, maar nog steeds een andere kijk op geur. Als kers op de taart, is er een slagroom-finish. Niet vol en romig, maar bescheiden. 

De geur die ik het minst begrijp, of beter gezegd: ik weet niet wat ik ruik, ‘moet’ ruiken is Daisy Marc Jacobs Paradise. Naar mijn idee is (de opening) papaver (maanzaad) reukloos. Ik ga komend najaar goed opletten bij de oogst van de buren; die hebben me toch grote papaverbloemen – zo groot als de bloem op Daisy Love. De eikenchips (hart) denk ik te ruiken. Althans ik ruik een idee van hout, dat voor hetzelfde geld kastanje- of beukenchips had kunnen zijn. 

Maar het is de basis die ik direct herken, en verdomde snel zijn plaats opeist: ambrox – yep de ‘veganistische’ variant van grijze amber. Waardoor Daisy Marc Jacobs Paradise qua ‘maak de basis je hoofdattractie’ in de buurt komt van Escentric Molecules. 

Ik kan – doe het nog een keer – niet anders zeggen: boeiend, gewaagd uitgaande van de – tot nu toe – onschuldige uitstraling van de Daisy-geuren. Ben benieuwd of dit het startschot is van deze alternatieve kijk op geuren, of dat het een eenmalig uitje betreft. I hope the first. 

DAISY LOVE SPRING MARC JACOBS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op februari 8, 2021
Geplaatst in: GEURENALFABET D. Een reactie plaatsen

MARC JACOBS OF WALT DISENEY?

OLFACTIEVE ONSCHULD/VAAG VERMOEDEN VAN BLOEMEN

De lichtgroene tint ligt als een transparante vernis over de flacon, dat doelt – althans daar ga ik vanuit – op de inhoud van de flacon. Dus groene noten. Alleen groen, heeft het ondanks het feit het hip & happening is – denk aan de ‘groenende’ belangstelling voor bio-producten en het greenwashing van milieuonvriendelijke producten – moeilijk in de parfumerie. 

Sterker, het ligt op het ‘verdoemplankje’. Dit tot grote teleurstelling van de schrijver deez’ artikel. Viel me afgelopen dagen weer op tijdens het reorganiseren van mijn privé-parfumatelier: al afstoffende, viel het me op dat ik juist die flessen weer opende waarin groene waters met diepere gronden zaten – chypres dus. 

Omdat ik niet rook wat ik zag, en ik het persbericht over het hoofd had gezien, ging ik www-en. Kom ik direct bij Marc Jacobs himself terecht. Hij zegt over Daisy Love Spring: ‘A feminine scent, with delicate pink peony wrapped in the sweet and creamy smoothness of fig and fig milk.’ (Moet ik het nog vertalen?)

Hierin ga ik slechts voor een gedeelte in mee. Want ik ruik niet echt vijg. Niet het wrang-groene van het blad, niet de zoetige melknoot van als je in de schil van een niet rijpe vijg prikt, niet het volzoete, sappige aroma van de vrucht op zijn aller rijpst. Nu we het er toch over hebben: de pioenroos ruik ik ook niet echt. Die heeft van nature (tenminste, de ‘nieuwe generatie’ pioenroos is zo goed als geurloos) een roosachtige noot met een kruidig randje (in het beste geval nijgend naar anjer).

Wat ik wel ruik: iets zoets, iets very zoets. Dat kún je associëren met bloemen, maar doet mij eerder denken aan grenadine of een soort van limonadesiroop. Vreemd toch hoe in de masstige-sector gericht op de adolescent/jonge vrouw, geuren steeds minder naar ‘echte’ geuren ruiken. Je ruikt iets onbestemds met een vaag vermoeden van bloemen dat kleine meisjes lekker vinden en dat ze meestal vinden in een Walt Disney-geurtje of ander speelgoedkameraadje met lijnextensies. 

Doet me denken aan een vriendin waarvan de kinderen zich te pletter schrokken van de pizza en hamburger die ze zelf een keer voor ze had bereid gemaakt van verse producten – die leken helemaal niet op en smaakten helemaal niet naar die van Domino’s en McDonalds – niet lekker.

Grappig is dat de geur op www.perfumemaster.com (een site die geuren voor de business analyseert), in de omschrijving geen melding maakt van vijg of pioenroos. Die draait als het ware om de brei heen: ‘An aroma highlighted by a bouquet of fragrant fresh, green and milky scented tones that will bring a soft, inviting and comforting perfumed sensation. Examining it closer once applied you will notice a lingering quality of softer fragranced bitter, fruity and floral hints that hide an essence of pleasing, natural and fresh feelings.’

Nou vooruit en dank je wel Google Translate: ‘Een aroma dat wordt benadrukt door een boeket van geurige frisse, groene en melkachtige geurende tonen die een zacht, uitnodigend en geruststellend geparfumeerd gevoel zullen geven. Het nader examinerend, zul je een aanhoudende kwaliteit van zachtgeurige, bittere, fruitige en bloemige hints opmerken die een essentie van aangename, natuurlijke en frisse gevoelens verbergen.’

Pleasing… ja, in de zin van niet hinderlijk. Natural… come again? Fresh… niet in de zin van sprankelend en opbeurend. Eerder flauw en lauw. The upshot being: Marc Jacobs, young girls deserve better, take them more serious! 

DIAGHILEV – THE IMPERIAL COLLECTION – ROJA DOVE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 21, 2020
Geplaatst in: ACHTERGROND, GEURENALFABET D, NICHE. Een reactie plaatsen

MITSOUKO IN OVERDRIVE?

CHYPRE HERE, CHYPRE THERE, ROJA DOVE SEEKS THEM EVERYWHERE

Jaar van lancering: 2010

diaghilev-1Er zijn van die merken – het worden er steeds meer – waar ik niets mee heb. Wat staat me tegen? De uitstraling, de arrogantie, de exorbitante prijzen, het hoge geblaas van de parfumtoren? Van mijn kant is het geen dedain of arrogantie, maar mijn guts ‘zeggen’ mij het; zorgen ervoor dat mijn over het algemeen goedgemutste geurgemoed overslaat in parfumtoorn. Het is natuurlijk niet eerlijk, temeer omdat ik ook geen moeite – meer – neem om me in dergelijke huizen te verdiepen, om bevestigd te zien dat ik gewoon genadeloos gelijk heb – ben inmiddels dat stadium voorbij.

Soms speelt toeval een rol, waardoor ik ‘gedwongen’ wordt toch op onderzoek uit te gaan. Shit! Zoals: een vriendin van me zei onlangs dat een vriendin van haar (die ik ook ken en hoog heb zitten wat smaak betreft) in de Bijenkorf Amsterdam nu eindelijk eens een geur had gevonden die ze lekker vond. Ze had hem opgespoten en de naam vaag onthouden. Hoe duur die was dat wist ze niet. Of ik wist welke het was? Tuuuuuurlijk! Not! Na wat heen-en-weer-geapp bleek het Diaghilev van Roja Dove. De reactie van mijn vriendin – haar favoriete geur was lange tijd Annick Goutals Ce Soir ou Jamais (1999) die, by the way, op mij een behoorlijk hetero-tiserend effect had als ze’m ophad: ‘Waarom is het zo godsgruwelijk duur?’

Tja, there you’ve got me. Roja Dove is dus een van die merken uit de eerste zin. Voor mij kan het niet duur genoeg zijn, alleen laat de kwaliteit dan de doorslaggevende factor zijn bij bepaling van de prijs en níet het snobprincipe. En een geur Diaghilev noemen, vind ik nogal wat. Alhoewel, uit het lexicon van onsterfelijke kunstenaars, worden steeds vaker door jan en alleman namen geknipt, gekopieerd en geplakt op een parfumflacon om die extra klasse en cachet te geven.

Wat Diaghilev betreft: als ik zijn naam hoor moet ik direct denken aan het feit dat hij, Sergei, de toneelgordijnen van de theaters waarin zijn Les Ballets Russes tijdens het interbellum optrad, altijd besprenkelde/overgoot met Mitsouko (1919) van Guerlain. Heerlijk zo’n ‘decadent-noodzakelijk’ gebaar.

boekdiaghilevEn ik was dus ook behoorlijk teleurgesteld hoe Olivier Polge Misia (2015) interpreteerde, gezien de inspiratiebron voor dit parfum. Hoe zat dat ook alweer, zie de link. Wil je meer weten over Sergei Diaghilev, lees dan het boek van Sjeng Scheijen: Sergei Diaghilev een leven voor de kunst. Waarin al lezende duidelijk wordt dat voor de echte kunstenaar het makingsproces en de creatie belangrijker zijn dan fortune & fame – iets wat door vele hedendaagse kunstenaars vaak wordt verwisseld.

Wat in ieder geval goed is aan Diaghilev: het is donker, het is broeierig, het geeft een rijk gevoel, wat dus een ‘waar-voor-je-geld’-gevoel geeft. Alleen moet het nu zó duur zijn (100ml € 990,00). Dan gaat wat mij betreft de lol ervan af. Waarom dan niet € 2000,00? Helemaal bij het zien van de presentatie. Over smaak valt – niet? – te twisten: maar een dergelijke flacon associeer ik niet met chic en klasse. Doet me eerder denken aan de ‘drie-keer-geschoten-altijd-prijs’-schiettent op de kermis. Hierdoor ben ik dubbel op mijn hoede. En ja, je mag een boek niet jugden by its cover, maar als ik de ‘vintage’-foto van Roja Dove (anno 1956) zie die op internet circuleert, dan moet ik toch lachen: alsof hij een Japans noh-masker voor zijn gezicht houdt. Toen ik dit perfecte plaatje appte aan bovengenoemde vriendin, die het een en ander over hem wou weten, zag zij dat ‘hilarische’ masker ook direct. Haar esthetisch oordeel over de flacon: ‘Ziet er inderdaad uit alsof het zo uit de fabriek komt.’

Roja-Dove maskerIk meldde haar ook dat hij ooit voor Guerlain (20 jaar) heeft gewerkt – in welke hoedanigheid werd me niet duidelijk. Dus even, pfff, naar Wikipedia, die meldt dat ‘after a number of years he was given the position of global ambassador, the first non-Guerlain family member to be given the role’. Ik denk inmiddels: ‘Wie niet?’ En is dat inmiddels een aanbeveling of een contra-indicatie? Hoe het ook zij: in 2004 opende hij op de zesde verdieping van Harrods Londen Roja Dove Haute Parfumerie waar hij exclusieve merken verkoopt, en zoals dat vaker gaat, vroegen klanten waarom er geen creaties onder zijn naam werden verkocht. Zo geschiedde, de rest is …

Even door gaan met zeiken en zagen: als je de namen van zijn geuren leest, dan krijg ik het gevoel dat Dove in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw samen met Calvin Klein de tone of voice bepaalde in parfumland. Of een verzamelalbum van Madonna’s geflopte singles: Unspoken, Enslaved, Scandal (ja, de gelijknamige geur van Jean Paul Gaultier is inderdaad ook hopeloos ouderwets), Reckless, Danger, Innuendo, Mischief, Risqué. Maar nee hoor, allemaal gelanceerd na 2007 – het oprichtingsjaar van Roja Parfums. Gaap, gaap dus, en niet in the fragrance frontline wat boodschap en uitstraling betreft. Met name de geuren Bergdorf en The United Arab Emirates Spirit of the Union – maken duidelijk welke klant hij wil bedienen: the rich bitches (zowel vrouwelijk als mannelijk) die met of zonder personal shopper regelmatig on a shopping spree gaan in Bergdorf Goodman en de bewoners van The United Arab Emirates en omstreken: voor veel nichehuizen het epicentrum van hun gedroomde omzet.

WAT DIAGHILEV IK EIGENLIJK?

DOP ROJA DOVE

Natuurlijk is het een goede geur. Waarom? Omdat het op klassieke wijze de opbouw van een chypre bijna – let wel: bijna – perfect weet te kopiëren. Met andere woorden: de drie pijlers van de chypre – bergamot, eikenmos, cistus labdanum – als rijke en overvloedige ondergrond.

Roja Dove voegde toe: citroen, limoen, sinaasappel, dragon, zwarte bes, heliotroop, jasmijn, perzik, roos, tuberoos, viooltje, ylang-ylang, ambrette, benzoine, cederhout, civet, kruidnagel, komijn, guaiac, leer, musk, nootmuskaat, patchoeli, Perubalsem, sandelhout, styrax, vanille en vetiver.

Best wel veel en is daardoor volgens velen een ‘her-orkestratie’, zo niet verbeterde versie van – daar is-ie weer! – Mitsouko. Excusez moi, maar dat vind ik iets te veel eer, maar ook geen goed uitgangspunt bijvoorbeeld als verkoopargument en, laten we eerlijk zijn: moet/mag een klassieker zo behandeld worden? Riekt, meurt naar blinde arrogantie. ‘Mevrouw, mag ik u de verbeterde versie van Chanel N°5 voorstellen?’ ‘Nee, niet gemaakt door Chanel maar door een nieuw parfumhuis, WDB! – We Do Better!’

mitsouko-guerlainIets anders: voor mij ontbreekt de subtiele perziknoot van Mitsouko die de chypre-diepte in a way luchtig maakt en – ‘Is het mogelijk?’ ‘Ja?’- ook diepte geeft; met andere woorden de kop met de basis in harmonie. Wat verder opvalt aan de geur: Diaghilev is helemaal anno nu door de übervolle laag die onder het geheel ligt en ook veel andere ‘pats-boem-binnen’-nicheparfums van nu kenmerkt. Een houtinjectie zwevend tussen oudh en cistus labdanum en andere harsen, met in dit geval een dierlijke touch.

Daarnaast heeft de geur iets stoffigs en oude bibliotheek (en daardoor vergane glorie in positieve zin), waardoor de associatie met oudh nog duidelijker is. Dat laatste is ook mijn bezwaar: voor een parfum van dit prijskaliber verwacht ik eigenlijk dat die deze bekende stemming/sfeer ontstijgt waardoor het een eigen parfum wordt, een klassieker van de toekomst als dat nog mogelijk is. Het komt mij te computerized over.

\Ter vergelijking, en we blijven even bij Guerlain: Quand vient la Pluie (2007). Een parfum met een duidelijk Guerlainsignatuur, maar het ontstijgt door de originele, indrukwekkende compositie waardoor het niche in de ware zin van het woord wordt: een extract dat indruk maakt door het anders zijn en daardoor in a way gedenkwaardig wordt. En dan hebben we het niet over de presentatie. Kan Roja Dove wat van opsteken.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE QUAND VIENT LA PLUIE GUERLAINGrappig: in zijn Chypré Extraordinaire (2018 duurder dan Diaghilev by the way), ruik ik de karakteristieke fruitnoot van Mitsouko geprononceerder; verdwijnt die niet zo snel in de rest van de overvolle compositie; krijgt tijd om te rijpen om zich langzaam maar zeker aan de – in dit geval – strakke, bijna kille-cleane houtbasis te hechten. Langer op de huid, doet het denken aan Yves Saint Laurents Yvresse (voorheen Champagne uit 1993) en dan met name de Eau Pétillante-versie die ik nergens meer (op internet) kan vinden, maar waarvan ik toch zeker een flacon heb leeggespoten.

Nóg langer huid komt Chypré Extraordinaire dicht in de buurt van het premièreparfum van Yves Saint Laurent – Y (1964). Moet wel gezegd: ondanks de talrijke ‘extra’ ingrediënten – Roja Dove grossiert in overdaad – ruik in Y (ik heb een vintage parfumextract) meer diepte, meer gelaagdheid, meer chypre.

Zou het kunnen zijn dat de kwaliteit van de ingrediënten van nu minder is dan pakweg 30/40 jaar geleden, dat de achtergang van de natuur hier een rol in speelt. Uitputting van de grond? Kunstmest versus echte bijvoorbeeld? Als een soort wraak: als jullie slecht met mij omgaan, dan lever ik ook minder kwaliteit? Of wordt er tegenwoordig gewoon meer gebruikt gemaakt van synthetische ingrediënten? Dit is geen ‘oh vroeger was alles beter’-geurgezeur, maar slechts een constatering.

En of je Roja Dove nu goed, slecht of er tussenin vindt, feit is wel dat hij toch een soort van autoriteit is geworden. ‘Mag’ je hem verkopen, dan word je als parfumerie direct een stuk serieuzer genomen en trek je een nieuwe klantenkring aan. Daarom is www.parfumaria.com ook erg blij dat ze hem sinds kort in het assortiment heeft. Als ik zin heb, ga ik binnenkort nog wat geuren van Roja Dove bespreken.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE Y YVES SAINT LAURENT PUB2

DOLCE PEONY DOLCE & GABBANA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 3, 2019
Geplaatst in: GEURENALFABET D, GEURENALFABET P. Een reactie plaatsen

OP PAPIER: NIEUWSGIERIG MAKEND

OP DE HUID: EEN NONDESCRIPT, DIFFUUS IDEE VAN GEZOETE BLOEMEN

Jaar van lancering: 2019

Laatst aangepast: 03/06/2019

DOLCE PEONY 1Ik durf bijna niet naar Youtube te gaan om te kijken wat Dolce & Gabbana dit keer allemaal uit de kast heeft gehaald, om het verhaal van Dolce Peony kracht bij te zetten. Want wat het duo ter promotie van hun afgelopen geuren heeft gedaan… het leek wel of ze hun ‘amata isola’ – Sicilië – helemaal hadden afgehuurd.

Met als kers op deze taart van decadentie overlopende overdaad Sophia Loren stralend als ‘la matrona’. Zoiets kost geld, heel veel geld, heel veel veel geld. En mijn inmiddels cliché-vraag is dan: gebruik al die miljoenen ‘gewoon’ eens ter compensatie voor de compositie. Gebeurt dus niet.

De boodschap van het Italiaanse modeduo: ‘Fris, vrij en heerlijk vrouwelijk; onze nieuwe geur brengt een vrolijke kleurentint naar de tuin. De pioen is een symbool van positieve energie, een bloemeninspiratie. Ze is gevuld met betekenis – vooral in Azië, waar het geluk, gezondheid en rijkdom symboliseert en het gezin eer betuigt’.

Dat eennalaatste is interessant gezien daar parfum veel minder dan ‘bij ons’ voor het persoonlijk genot wordt gebruikt. Met name China, waarvan we de bewoners als ze op reis zijn met ‘open armen’ worden ontvangen door de lokale middenstand (ik noem alleen Giethoorn) en cultuur- en kunstbevorderaars (ik noem niks).

De gemiddelde Chinees is namelijk niet gewend parfum te dragen. De reden? Tijdens het communistische bewind van Mao Zedong (1949-1976) was het officieel verboden om geur te gebruiken (werd beschouwd als symbool van burgerlijke decadentie). Dus verloren ze het gebruik van parfum en de kunst eromheen (eeuwenlang gecultiveerd vóór Mao).

Hoewel de Chinezen 20 procent van de wereldbevolking vertegenwoordigen, is hun aandeel in de verkoop slechts 1 procent. Omdat ze, vooral de jongere generatie, de geneugten van de westerse levensstijl hebben omarmd, worden ze dus ook steeds nieuwsgieriger naar parfums. Ze kopen vooral lichte, easy going geuren waarin niet zozeer de compositie, maar de reputatie van het merk doorslaggevend is.

Wat China betreft had Dolce & Gabbana wel wat goed te maken, gezien hun recente faux pas waarin ze in een social media-campagne een Chinees ogende jonge vrouw pizza, pasta en cannoli laat eten met chopsticks. Met een social media firestorm tot gevolg waarin de deze ‘racial stereotype’ zwaar werd bekritiseerd.

Het geeft maar weer eens aan dat je tegenwoordig als global luxury brand heel voorzichtig moet zijn. Wat voor de een funny en tongue in cheek is, is voor de ander reden het alarm aan te zetten. Want nu telt is niet exclusivity maar ‘inclusivity’. Wat dat betreft moet Dolce & Gabbana eens contact opnemen met Alessandro Michele van Gucci…

WAT DOLCE PEONY IK EIGENLIJK?

DOLCE PEONY 2Is een ‘non offensive’ geur die je de pioenroos wel op een erg opvallende manier laat ruiken. Ik althans ruik de typische gepeperde, kruidige roos nauwelijks/niet.

Ter vergelijk, ging ik mijn tuin in waar een paar struiken uitbundig bloeien. Die dus wel. En wat wou ik graag de andere ingrediënten ook ruiken. Ik heb de flacon nu al voor 1/10 leeggespoten, maar het lukt maar niet.

Een reden zou kunnen zijn waarom ik de pioen niet in al haar heerlijkheid ruik, is dat ze – na de frisfruitige uitbarsting van roze peper, bergamot en nashi-peer – wordt gechaperonneerd door een bloem die je nog maar zelden ruikt in geuren: cyclaam. Die is behoorlijk zoet (eigenzinnig dat wel) van zichzelf, maar overschaduwt wellicht in dit geval de bloem die in de naam van de geur ligt besloten.

Geldt ook voor de Bulgaarse roos en fresia – where are you? Het moet gezegd: de combinatie van deze bloemen kan een verrassend parfumkwartet opleveren. Maar het gebeurt niet. Ik vraag me af hoe dit kwartet geroken zou hebben, als het was ondergebracht in de Velvetnichelijn van Dolce & Gabbana. Ik vermoed een pur sang bloemenparfum, hopende dat het in de buurt komt van een à la Trois Fleurs-benadering (2009) van Parfum d’Empire.

Toch maar even naar Youtube gegaan, en ik moet zeggen: Dolce & Gabbana hebben zich enigszins, sort van ingehouden. En wat een leuk singersongwritermelodietje!

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE DOLCE & GABBANA LOGO

 

LES EAUX DE CHANEL

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 10, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET B, GEURENALFABET D, GEURENALFABET P, GEURENALFABET V. Een reactie plaatsen

STEDENBAND

VOORBIJ COLOGNE, COLOGNE VOORBIJ

Jaar van lancering: 2018

Laatst aangepast: 10/06/18

Neus: Olivier Polge

LES EAUX CHANEL 1

Storytelling: een begrip, uitgehold inmiddels, dat een parfum een noodzaak moet verschaffen, duiding moet geven. Je koopt een parfum niet zomaar zoals voorheen – pak’m beet twintig jaar geleden omdat je ervan had gehoord, omdat iedereen hem droeg, dus gewoon ook moest hebben – maar omdat het verhaal je triggert. Althans daar gaat marketing vanuit – de bedrijfstak die zich pak’m beet twintig geleden als de Chinese muur en het IJzeren Gordijn tussen product en consument heeft opgeworpen.

Het vervelende, het irriterende: de bedachte verhalen en ‘geschiedenissen’ van de meeste nieuwe geuren zijn meestal van een tenenkrommende, met de haren bijgesleepte clichés. En daarnaast klopt de opbouw van het, zoals dat tegenwoordig zo chic heet, narratief vaak voor geen meter. Ik bedoel: als je fantasieverhaal opdist (wel of niet gebaseerd op feiten) zorg dan wel dan het klopt, dat je binnen de fantasie niet liegt en geloofwaardig blijft.

Een van de weinige merken die geen gebruik hoeft te maken van dit marketingefantaseer is Chanel. De reden: de oprichtster – Coco Chanel 1883-1971 – had een interessant en afwisselend – nee geen sprookjesachtig – leven. Telkens weet marketing weer een nog onbelicht aspect uit het archief te traceren. Niet altijd even interessant, soms van ‘gôhtisniewaar’, maar mooi genoeg om aan een product te koppelen.

LES EAUX CHANEL 3

Met Les Eaux begeeft het zich op veilig terrein, want al algemeen bekend: drie steden waar Coco Chanel een speciale band mee had: Deauville, Biarritz en Venetië. In de eerste, bij veel ‘beau monde’-Parijzenaren populaire badplaats, opent ze 1912 haar eerste boetiek met haar revolutionaire mode. De tweede winkel volgt drie jaar later in Biarritz – magneet voor de internationale jetset en toevluchtsoord voor Russische émigrés. Chanel en Venetië… lees onder meer het verhaal achter Coco Noir (2012).

Chanel ziet Les Eaux als een uitnodiging voor een nieuw parfumavontuur naar een wereld vol nieuwe sensaties – denk een ‘trein waarin we in onze dromen op het laatste moment instappen en aan die bestemming waarvan alleen al de naam het gevoel van elders oproept’.

Compositorische informatie: ‘Les Eaux de Chanel zijn niet gebaseerd op een vast ontwerp. Hun opbouw komt slechts aan één wens tegemoet: oneindige frisheid’. Zoals ‘de frisheid die je voelt als je in een trein op volle snelheid een raampje opent’. Zoals ‘de frisheid van de nevel die blijft hangen boven de golven die op het strand stukslaan’. Zoals ‘de frisheid van de ochtenddauw die in de eerste zonnestralen verdampt’.

LES EAUX CHANEL 2

WAT LES EAUX DE CHANEL IK EIGENLIJK?

Eerste indrukken: wolkjes van frisheid, lucht in een briesje, zuurstofcocon. Maar ook: deze waters zijn de cologne voorbij. Letterlijk en figuurlijk. Want: het overrompelend knisperende, knetterende van de klassieke cologne ontbreekt, wordt verpakt in een cocon van zachtheid, in een cocon van zuurstof. Heel subtiel, bijna iets te subtiel – het is meer een sfeer, een idee van een geur. En wat bevindt zich wat concentratie betreft onder de eau de cologne/eau? Is dat geen mist?

Paris – Biarritz: na de frisse openingsnoot van in water gekapselde citrusakkoorden, verschijnt een ‘pittig’ lelietje-van-dalen waarvan de frisheid groen wordt gehouden door het te hechten aan vetiver. Bescheiden, maar toch. En dan drijft de geur weg op wolkjes witte musk – zacht zonder poederig te worden, fris zonder clean te worden. Wel energiek en verkwikkend. Chanel zelf: ‘Het effect van een ijskoud bad in de zon, van een diepe, krachtige ademteug’.

LES EAUX CHANEL 4

Mijn favoriet Paris – Deauville. De reden: deze eau wordt geklonken aan een chypre-structuur waardoor je een echte geursensatie krijgt die enigszins blijft hangen. Inspiratie: het idee dat stedelingen hebben als zijn dromen van een weekend op het platteland. Wat krijg je? Een soort van ‘schaduw’ van Eau de Campagne (1976) van Sisley, alsof daarover de wind in deze eau heeft geblazen. Een krachtige groen-zoete aanzet: oranjebloesem en sinaasappel verpakt in basilicumblad. Kruidig, beetje wrang en zoet. Klassiek is de overgang naar het hart met jasmijn en roos mooi gedragen door een patchoeli die qua kracht zweeft tussen old school en patchoeli nieuwe stijl. Chanel zelf: ‘Een ontembaar parfum dat zich aan zee evenzeer thuis voelt als op het platteland’.

Paris – Venise een eau met een barok accent aldus Olivier Polge. Warmte, fluweelzacht opgeroepen met een amberakkoord op basis van vanille die de mix van citrusakkoorden (inclusief neroli; dat ruik je) en zonnig frisgroenbloemig geranium sierlijkheid geven, couturebehandeling popt op in mijn gedachten. Chanel zelf: ‘Delicate oriëntaalse aroma’s die de huid verwarmen zonder zich op te dringen’.

Al met al een trio van elegante eenvoud, maar ik vraag me af of die eenvoud niet te simpel is en/of de gemiddelde klant deze subtiliteit waarneemt. Ik bedoel: bij Atelier Cologne krijg je wat cologne/eaux-genot betreft de full monty. Maar dat zijn dan ook als eau de parfums verpakte colognes.

les-eaux-chanel-1.jpg

 

 

 

 

 

DAISY LOVE MARC JACOBS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 1, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET D. Een reactie plaatsen

‘LOVES ME, LOVES ME NOT, LOVES ME, LOVES MET NOT, LOVES ME’

DIGITALE VOETAFDRUK VAN EEN GEUR

Jaar van lancering: 2018

Laatst aangepast: 01/05/18

Neus: Alberto Morillas

DAISY LOVE 4 JACOBSAls je vandaag, morgen of any time soon omringd door een romige parfumwolk drie jonge meiden innig met elkaar verbonden ziet… grote kans dat ze de boodschap van Marc Jacobs’ sisterhood-geur Daisy Love in praktijk hebben gebracht.

Kijk, zo wordt tegenwoordig een geur in de markt gezet aldus het persbericht: ‘Terwijl de print- en televisiecampagne wereldwijd live gaan – in samenwerking met InStyle.com, NYMag.com en het Twitteraccount van The Cut – zal Marc Jacobs exclusieve digitale Daisy Love-items onthullen op @marcjacobsfragrances en @marcjacobs Instagramaccounts met ondersteunende social content van wereldwijde influencer-partners. Het past in onze strategie van het vergroten van onze digitale voetafdruk en een intensievere focus op influencer-marketing’.

Extra asset: Kaia Gerber (dochter van voormalig supermodel Cindy Crawford en entertainment businessman Rande Gerber) die samen met ‘sister-modellen’ Aube Jolicoeur en Faith Lynch toont hoe ze onder de zon aan een strand in Californië genieten van hun vriendinnenband op de melodie van Sonic Youths’ Teen Age Riot. Tisnietwaar Kaia Gerber: ‘Ik vind het heerlijk te blijven samenwerken voor de Daisy Love-campagne – dit keer voert de zorgeloze geest van Daisy naar het strand, wat erg resoneert met mijn persoonlijkheid, leefstijl en mijn innerlijke Daisy-girl’.

Wat krijg je te zien? Iets wat je al heel vaak hebt gezien in ‘la la perfume wonderland’: dartele jonge meisjes, vriendinnen die twijfelen over hun romantische object van verlangen – ‘loves me, loves me not, loves me, loves met not, loves me’ –  terwijl een madeliefje wordt ontdaan van haar tedere blaadjes. Braaf, lief, niets op tegen, degelijke jonge meisjes. Mama en papa kunnen tevreden zijn, voor een Teen Age Riot (waarvan je alleen de gitaarakkoorden hoort) hoeft niet gevreesd te worden. Voorlopig.

DAISY LOVE 3 JACOBS

WAT DAISY LOVE IK EIGENLIJK?

De nieuwe Daisy is voorgelegd aan een testpanel (iets dat bijna iedere nieuwe masstige-geur ten deel valt). De reden: de informatie die je krijgt, helpt om de geur beter en duidelijker voor het koperspubliek te presenteren. Zegt men. Soms wordt de compositie aangepast. Sommige criticasters menen dat alle eigenheid die in de testing-testing-fase zit er radicaal wordt uitgezeefd. So be it, that’s the industry. En wat daarbij komt: Alberto Morillas heeft zoveel ervaring – weet precies wat de klant wil. Dat zit wel goed en dus viel Daisy Love direct in de smaak. Komt omdat Morillas, verantwoordelijk voor alle Daisy-geuren, zich liet inspireren door de gourmandtrend.

De eenduidige conclusie van het testpanel, vooral onder de millennials: ‘Nieuw en anders’. Sterker, Daisy Love werd gekenschetst als verslavend. Als dat zo is, dan heeft het panel nog nooit een gourmandgeur geroken, en dat is knap gezien het nog steeds aanhoudende succes van deze inmiddels tot standaard geworden trend die 25 jaar geleden begon. Deze bewering klopt dan ook niet: ‘Daisy Love is de eerste stralende gourmandgeur in de geschiedenis’ – ik noem er slechts een waarvan ik onlangs een 100ml-flacon voor € 15,00 bij de Etos kocht: Rumeur (2006) van Lanvin – die verder wordt omschreven als ‘onmiskenbaar vrouwelijk met een jeugdige en toch geraffineerde compositie’.

DAISY LOVE 2 JACOBSDaisy Love roept de verrukking op van het kijken naar de zon die weerspiegelt in de oceaan onder een helderblauwe hemel met noten van helder gekristalliseerde bergbraambess, zonnige en toch romige madeliefjesboomblaadjes, en een warme blend van kasjmiermusk en drijfhout’.

Het klopt allemaal en tutti is tutti in sync met de parfumsuccesformule voor jonge meisjes: roodachtig fruit in de opening, bloemetjes in het hart en poederig musk (ontdaan van zijn frisse laundry-noten) in de basis opgeklopt tot een gourmandsensatie (denk slagroom, denk vanille). Recent ook verwerkt door Repetto (Dance with Repetto) en Jimmy Choo (Blossom Limited Edition).

Kijk de bergbraambes (in het Engels cloudberry) bestaat: groeit vooral in Scandinavië – Mona di Orio verwerkte die onlangs in Suède de Suède (2017) – waar ze veel in het wild voorkomt. Zorgt voor de fris-fruitige opening. Maar waar bloeit de madeliefjesboom? Je gelooft je ogen toch niet als je dit leest. De wereld van parfums is er een van make believe en sprookjes, maar vertel die dan wel eerlijk (ik gok op jasmijn en viooltje).

Slikken sisterhood-meisjes dit als zoete koek, gaan die niet naar school waar ze leren hoe het madeliefje bloeit? Doet me denken aan een beroemde 1 april-grap van de Radio BBC in een ver verleden die ‘vertelde’ dat spaghetti groeit aan de spaghetti-boom. Bijna iedereen geloofde het. En de basis: je ruikt door de romige basis inderdaad een heel, maar dan ook heel licht ziltig nootje dat plakt aan drijfhout.

Het zal je niet verbazen dat Daisy Love een grote gemene deler-geur is geworden. Logisch gezien de ‘belangen’ op het spel staan. Je gunt deze onschuldige meisjes – die trouwens al lang gewend zijn aan ‘gourmand light’-geuren – alleen een keer een ‘full-blast-right-in-the-face’-gourmandervaring: Angel (1992) van Thierry Mugler dus. Desnoods door middel van een taartgevecht. Zal ze leren en houdt ze bij de les!

MARC JACOBS 2018

 

 

 

DANCE WITH REPETTO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 5, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET D. Een reactie plaatsen

PARFUMSNOEPGOED VOOR DANSERESSEN

MACARON ALS DE NIEUWE GOURMAND

Jaar van lancering: 2018

Laatst aangepast: 05/04/2018

Neus: Olivier Cresp, Nathalie Lorson, Annick Ménardo

In verband met een diepgravend artikel voor Amerikaans opdrachtgever kreeg ik een lijst binnen van de bestverkochte geuren in de Verenigde Staten over de periode 2 juli 2017 tot en met 24 maart 2018. 584 stuks. Interessante info waaraan je een boek zou kunnen wijden – of een artikel. Doe ik binnenkort. Laatste. Wat me opviel, en alleen omdat ik de geur onlangs kreeg toegestuurd: Repetto wordt er niet of nauwelijks verkocht.  Komt in ieder geval niet op de lijst voor. Moet toch een markt voor zijn aangezien acht plaatsen in de top tien worden bezet door Europese merken en heel veel Amerikanen een zwak hebben voor ballet – neem alleen al present first lady Melanie Trump.

Ik weet eigenlijk niet waarom ik een zwak heb voor het ‘lichtvoetige’ merk uit Parijs – ik ga nooit naar ballet, begin vaak te lachen bij modern ballet maar wordt dat dan weer wel wee in mijn knieën bij het beluisteren van Tsjaikovski’s Doornroosje en Notenkraker. Wat ik wel leuk vind: de wereld van talk, hoge sprongen, eindeloze repetities, fysieke kracht en pracht en uithoudingsvermogen. Ik zag onlangs een documentaire over het leven van Rudolf Nureyev: wat een man, wat een flair, wat een sprongen… mocht reïncarnatie bestaan dan graag…

dance-with-repettoHet zal nog wel even duren voor Repetto een mannengeur op de markt zet, het is de vraag of het überhaupt zal gebeuren, tot die tijd kunnen jonge meisjes en vrouwen jong van hart nog meer in de wereld van ballet opgaan met Dance with Repetto.

Cliché: er wordt beweerd dat dans zegt meer dan woorden. Alleen met sierlijke bewegingen en expressieve passen een verhaal tot uiting brengen – hoe mooi is dat. Het is in ieder geval de inspiratiebron voor Dance with Repetto, de nieuwe geur die tegelijkertijd de waarden uitdraagt van het luxemerk/modelabel – absolute vrouwelijkheid en gratie gevat in beweging.

De compositie wordt voorgesteld als een ‘prachtige, vernieuwende choreografie’ die het gourmandconcept nieuw leven inblaast. Drie neuzen – Olivier Cresp, Nathalie Lorson, Annick Ménardo – kwamen samen tot een creatie waarin twee sensaties elkaar aanvullen: de romige, krokante frisheid van een macaron gelayerd met zoete bloemen. Met andere woorden een fusie van Franse chic en raffinement.

WAT DANCE WITH REPETTO IK EIGENLIJK?

MACARONBeetje vreemd natuurlijk om een lekkernij te associëren met een bepaalde beroepsgroep, maar de fragiele en verfijnde opbouw van een macaron – niet die van de Hema en de markt! – lijken gemaakt voor in tule gehulde danseressen op spitzen.

Maar hoe ervaar je deze banketbakkersnoten als geur? Het verwerken van een macaron in geur is al eerder gedaan – zoals ondermeer Escada, Guerlain en Givenchy hebben aangetoond.  Er zullen nog meer volgen. Als je aan de versies van deze merken ruikt, dan begrijp je direct de charme: minder zwaar dan het gebak van Angel en al die andere in haar kielzog.

Juist door het accent van chocolade, vanille en karamel te verleggen naar (rood) geglazuurd fruit (in dit geval framboos) en knisperend deeg (opgeroepen met poederige musk en lactone-noten) krijg je vanzelf lucht in een geur. Die krijgen in Dance with Repetto extra florale, zonnige laagjes van magnolia, fresia, pioenroos en jasmijn. Het ‘muskdeeg’, de basis is samengesteld uit poederig heliotroop en dito tonkaboon gelayerd met gekarameliseerde vanille met balsamico-accent vastgehouden door blanke patchoeli.

REPETTO LOGO

DIVINE DIVINE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 26, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET D, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, NICHE, Uncategorized. Een reactie plaatsen

CLICHÉ INDERDAAD, MAAR…

KLASSIEKE KLASSE, DE VOLLE LAAG

Jaar van lancering: 1986

Laatst aangepast: 26/03/18

Neus: Richard Ibanez, Yann Vasnier

OPERA GARNIERDaar stond ik in 1986 nog helemaal niet bij stil: niche. Moest als begrip op geur nog toegepast worden, stond pas in de steigers. Wie had er buiten Parijs al van Annick Goutal gehoord? Hoefde ook niet direct per se, want de klassieke leveranciers hadden allemaal nog een ‘soort van’ beroepseer. Dus vanzelfsprekende kwaliteit leveren zonder pochere borstklopperij, constante zelffelicitaties en te mooi uitgegeven persberichten die je lange tijd maar niet durfde weg te gooien.

Blijken er al mensen rond te hebben gelopen in de parfumbranche die ontevreden waren met de toenmalige stand van zaken – iets wat 20 jaar later veel oprichters van nichehuizen als leidmotief hadden. Neem Yvon Michel. Wat eerst een droomjob leek, blijkt een paar jaar later een zielloos avontuur. Hij maakte het als marketingman mee bij L’Oréal. Hij besluit een andere richting in te slaan, wanneer hij in een vliegtuig naast een vrouw zit die L’Heure Bleue (1912) van Guerlain draagt.

DIVINE EDPHet is voor hem een schok. Zo kunnen parfums dus ook ruiken. Hij neemt ontslag, gaat terug naar zijn wortels (Bretagne) en koopt daar in Dinard een petite parfumerie én creëert er zijn eerste parfum Divine dat in de smaak valt ‘bij veel vrouwen die niet willen dragen wat iedereen al draagt’. Door het succes van het parfum Divine werd de naam ook de naam van het huis met een inmiddels mooi assortiment. Mooi wil zeggen: niet te veel en overzichtelijk. Zes voor haar, zes voor hem volgens de homesite

Toen ik voor het eerst van Michel en Divine hoorde, dacht ik dat het fake – fragrance – news avant la lettre was. Klonk te mooi te deze storystelling – parfumerietje opkopen in de provincie – avant la lettre. Maar het is allemaal echt waar: ik liep een paar jaar geleden zonder het van plan te zijn, de in Parijs geopende flagstore binnen vlakbij de Opéra (rue Scribe) binnen.

Een toepasselijke plek, want Divine is een ‘a night at the opera’-parfum: parels en juwelen op fluweel en zijde gereflecteerd door het licht van dramatische kroonluchters. Vol, opulent, klasse – je krijgt de volle laag. Dit is wat veel vrouwen zich nog steeds bij parfum voorstellen.

Als je ziet wat de klassieke leveranciers rondom die tijd lanceren – 1984: Chanel Coco, Givenchy Ysatis, Hermès Parfum d’Hermès, 1985: Dior Poison, Paco Rabanne La Nuit, 1986: Cartier Panthère, Estée Lauder Beautiful, Jean Louis Scherrer II – ligt Divine in helemaal lijn met de trend van volle, ‘dramatische’ parfums: de promotie van Coco werd gefilmd in dezelfde Opéra Garnier (foto boven). Het verschil: Divine was/is niet te koop in iedere parfumerie. Dus anders, En internet bestond nog niet: Divine dankt zijn eerste golf van populariteit vooral door mond-tot-mond-reclame van enthousiaste fans.

WAT DIVINE IK EIGENLIJK?

PERZIKGoddelijk? Ach ja, waarom niet. Divine komt ‘zo gezellig vertrouwd’ binnen. Want klassiek in alle vezels, geen spoor van synthetische ingrediënten terwijl… Alles glijdt zo lekker in elkaar over. Als je niet oppast, verval je in clichés. Zoals: alle bloemen lijken met gelakt met goud en andere edele metalen (doet aldehyden vermoeden). Zoals: present zonder opdringerig te zijn. Zoals: ik zie een chique geklede dame voor me met gehaarlakt kapsel. En toch is de geur niet tuttig.

De reden: de generositeit van alles, geen zuinig gemiep. Wat aan de rijkheid van het geheel bijdraagt het ontbreken van citrusnoten in de opening. In plaats daarvan zongekuste, overrijpe perzik begeleid door koriander (maar die ruik ik eerlijk gezegd niet). Wel: het rijke bloemenboeket in het hart: de klassieke jasmijnroos-combi in perfecte harmonie met tuberoos en gardenia. Opvallend: de indolen van de bloemen worden naar voren gebracht zonder af te glijden naar ‘dirty’ – iets wat niet past bij de uitstraling van Divine.

Het mooie aan de afronding: de houttonen die worden getemperd door vanille en musk (beide bescheiden opgevoerd) maar een soort extra warmte, diepte krijgen door eikenmos. Maakt het geheel complexer dan je in eerste instantie zou verwachten. We eindigen met een cliché: zacht als zijde maar toch – geen cliché – statig. Alleen: de ideale draagster lijkt uitgestorven, kom je in het straatbeeld nog nauwelijks tegen. Ook niet meer in de opera.

DIVINE EDP OPRICHTER