GEURENGOEROE

KLASSIEKE INVULLING VAN HET MANNENREPERTOIRE

‘TWEE KEER MODAAL, AUDI VOOR DE DEUR’

Zou ik nog wel een keer willen zien: de eerste collecties van State of the Art (anno 1987) en wat voor een breisels en andere confectie uit de decennia daarvoor – vanuit het Twentse Lichtenvoorde – het aan de man bracht. Zou zo maar de inspiratiebron kunnen zijn voor een vintagecollectie, want 1987 geldt inmiddels ook als vintage. Excuses: een lezer wees mij op het feit dat Lichtenvoorde niet in Twente ligt, maar in de Achterhoek. Ik had het kunnen weten: geboren als Tukker, kwam ik er wel eens.

Het persbericht vermeldt dat State of the Art naast overhemden, denim, blazers, bermuda’s, jassen en overshirts ook accessoires aanbiedt: tassen van hoogwaardig leer, riemen, mutsen en sjaals. En: ‘Om het totaalplaatje volledig te maken ontbrak er een onzichtbaar kledingstuk: ons eigen parfum’.

Even in een breder verband verplaatst: State of the Art, hoort in dezelfde rij als het van eveneens Nederlandse oorsprong McGregor (ik had een ooit geruiten blouse van ze die nu als vintage zou gelden), Gaastra (nu alleen nog actief in schoenen) en Van Gils (inmiddels een soort van begrip in het middensegment wat geuren betreft).

Goed idee: niet een van de usual suspects van de grote geurproducenten werd gevraagd voor de geur, maar een onafhankelijk nicheparfumeur: Kristof Lefebre van het indi-label Miglot uit Gent, België. Ik lees op Fragrantica dat hij in 2021 werd bekroond met de Best Made in Belgium Award tijdens de Belgian Beauty Awards – dat lijkt me gezien het aantal ‘officiële’ neuzen van Belgisch origine niet moeilijk ;-> Anyway, ik heb nog steeds een onuitgepakt kennismakingspakketje van Miglot liggen, waar ik me weldra in ga verdiepen.

 Ik hoop dan wel dat die origineler ruikt dan State of the Art. Vooropgesteld: het is geen slechte geur, maar wel braaf, conventioneel en erg binnen de lijntjes. Afgaande op de uitstraling van State had ik iets meer hip & happening verwacht.

Dat van ‘geen slechte geur’ komt op conto van de houdbaarheid – er wordt melding gemaakt van een concentratie van 18 procent, maar het lijken er meer – en de kwaliteit van de ingrediënten is ook op een goed niveau.

‘Eindelijk’ weer eens een mannengeur – zit qua prijs op http://www.beslist.nl ongeveer op gelijk niveau met Blue de Chanel – waarin je patchoeli ruikt zoals het hoort: donker, vochtig, zoet-mossig zonder synthetische nagalm. Geldt ook voor de stroef-groene salie en droge peper; de warm-houtige patchoeli neemt de kruiden goed op met een krachtig-stoer effect tot gevolg. Ook weer leuk, bij goed door ruiken kun je alle smaakmakers goed onderscheiden. Geldt zeker voor de opening van sinaasappel en kardemom.

Maar dan de slogan: ‘De geur van avontuur en passie’. Hoe oudbakken wil je het hebben? Had de marketing niet iets originelers kunnen bedenken? En een geur als roadtrip? Gaap-gaap. Dat moest waarschijnlijk van de opdrachtgevers omdat ‘the journey is the destination’ een rode draad vormt in de campagnes van State of the Art: op pad in een Classic Porsche om de meest indrukwekkende natuur te ontdekken. Kwestie van kijken: bij een klassieke Porsche denk ik aan leer: stuur, bekleding, autohandschoenen. Met andere woorden: een leernoot had de geur extra kunnen sieren. Misschien iets voor een limited edition.

Wil je de link met Porsche beter begrijpen, dan moet je op www.quotenet.nl zoeken naar State of the Art. Daar vind je een in memoriam van de oprichter Albert Westerman (en hoe de zoon het bedrijf toekomstbestendig maakte). Deze zoon geeft wel een grappige omschrijving van de doelgroep van State of the Art: ‘Gericht op mannen met twee keer modaal, Audi voor de deur’.