CLOSE ENCOUTERS OF THE IRISISTIBLE KIND
‘AFWIJKEND WONDER’
Alhoewel kunstmatige intelligentie pas ‘onlangs’ zijn intrede heeft gedaan, lijken too many persberichten al jaren geïnfecteerd door deze ‘dooddoener’. Wat een partij slaapverwekkende onzin wordt er toch uitgekraamd zonder te bezuinigen op de inmiddels plat geslagen wegen der clichés: ‘uniek’, ‘respect voor de geschiedenis’, ‘traditie’, ‘handwerk’, ‘de beste ingrediënten’, ‘zorgvuldig geselecteerd’. En nieuw in deze verleidings-bla-bla-vocubalaire: ‘vegan’ en ‘cruelty free’.
Op Encounters kun je ook AI loslaten, en die zal dan het persbericht waarschijnlijk in de relationale sfeer ‘oplossen’. Romantiek alom: die ene blik in de metro, die glimlach tijdens het popconcert van Taylor Swift, die knipoog gedurende een wandeling door Paris (‘Als ik je zie krijg ik de bibbers in mijn knie’).
Ontmoetingen/Encounters tussen culturen is natuurlijk vaker gedaan, maar als je het persoonlijk maakt en dicht bij jezelf blijft – dit klinkt ook behoorlijk sleets – dan overtuigt het en wordt het geen marketingjargon.
Het bewijs wordt geleverd d Francesca Bianchi: ‘Ik ben altijd gefascineerd door ‘besmettingen’ – GoogleTranslate heeft moeite met het woord contaminated; ik hou het maar even op bevruchtingen – uit verschillende culturen, waardoor nieuwe vormen ontstonden. Zoals het in elkaar opgaan van religies – syncretistisch en eclectisch genoemd, ik zie het als een nieuw ‘afwijkend wonder’.
En verder: ‘Ik herinner me mijn fascinatie voor de exotische en mysterieuze pseudo-Arabische schriften in de halo’s van een renaissanceschilderij: in wezen christelijk, maar bevrucht door Arabische invloeden’ – zie ook bovenstaande afbeelding.
Hetzelfde doet Francesca Bianchi met Encounters: ‘East meets West’. Ofwel, ‘het fascinerende contact tussen culturen waar diversiteit een nieuwe taal voortbrengt. Iconische materialen uit het Oosten en het Westen – oudh en iris – versmolten tot een nieuw mysterieus en wellustig wezen’.
Ik zeg: wat een prachtcombi; was er zelf niet opgekomen ;-> En is voor mij weer eens een bevestiging dat creativiteit met name bij de kleine, onafhankelijke merken gezocht moet worden. Hoewel ik nog zit met de nasleep van een corona-gerelateerde neusverstopping, komt Encounters desondanks goed binnen.
De opening doet erg jaren zeventig vintage aan (me like!) door aan de ‘klassiekers’ bergamot en sinaasappel een bloemig-fruitige noot toe te voegen – zwarte bes en lavendel; op zichzelf al interessant voor een Aqua Allegoria bedenk ik me net.
De koriander ontgaat me eerlijk gezegd. Heb ik eigenlijk ook geen tijd voor omdat de zalige irisboter voorbij komt glijden: ssssmmmmmeuïg én aards voor mijn gevoel. Fijn: ik ruik tussendoor de musky engelwortel die met kaneel aan de iris een subtiel-kruidige gourmandtoets geven.
Ja en dan de basis, hè. Fascinerend om te ruiken hoe ‘dirty’ de iris de oudh als het ware opzuigt – gul en vol overgave, maar zonder dat de oudh te cliché oudh wordt. Hiervoor zorgen sandel- en cederhout, want die brengen de ‘muf-viezige’ oudh in een soort van strak-sensuele houtbalans zonder boring te worden – denk Acqua di Parma.
Nog een cliché: Francesca Bianchi zal Francesca Bianchi niet zijn, als ze geen ruimte biedt om het diep-sensuele vermogen van parfum te versterken: de ‘ambassadeurs’ die ze hiervoor in stelling: grijze amber en bevergeil… die kietelen de iris-oudh-combi. Een beetje vies – het kan voor mij nooit vies genoeg zijn – maar dat hoort bij chique geuren in de ware zin van het woord – nóg zo’n jaren zeventig-associatie die ik met Encounters heb.
Er zijn van die geuren – best wel veel eigenlijk – die bij eerste kennismaking voor mijn gevoel letterlijk nergens naar ruiken. Iets vaags, zwevend tussen poederig, bloemig en iets zoetigs richting teleurstelling. Laatste komt niet door mijn te hoge verwachtingspatroon – die zit de laatste jaren sowieso al in een behoorlijke negatieve spiraal – maar juist door de verwachtingen die worden opgeroepen, maar die – zoals met zoals zoveel dingen in de fast lane of lifestyle – niet worden ingelost.
Wil je meer weten over de filosofie ga naar 
Zou je me in principe voor kunnen wakker maken, en stop’m onder mijn neus en ik ben ‘woke’, opgewekt en vol goede zin: Citrus Ester. Eerste indruk een ouderwetse eau de cologne decennialang opgeborgen in een lade van je (over)oudtante – vergane glorie als het ware. Ook iets wrangs, een overrijpe citroen op het punt van verschimmelen. Maar dan ontwikkelt de geur zich tot een aangename, erg klassieke citrusgeur met, dat wel, heftige zuurgraad. Opvallende hoofdsmaakmakers herbac (mix van groen hout, eucalyptus, ‘nattigheid’ en munt), methyl grapefruit (alsof je’m net doormidden gesneden hebt) en rhubafurane (inderdaad).
Het is een geliefd thema in de parfumerie, en daardoor bijna cliché. En inmiddels in het licht van @metoo ook rolbevestigend als je er dieper over nadenkt – kristallen plafond en dergelijke: de veronderstelde verkennings- en ontdekkingsdrift van de man.
Mooi is het feit dat Montblanc nadrukkelijk de herkomst van de hoofdingrediënten vermeld. De parfumindustrie was volgens mij een van de eerste industrieën die zich drukt maakte om zo weinig mogelijk footprints achter te laten tijdens de ontwikkeling van geuren – waarvan de synthetische ingrediënten getuigen. Daarnaast is het ze er alles aan gelegen om de verbouw van natuurlijke grondstoffen te waarborgen gezien het oprukkende urbanisme in ‘exotische oorden’.
Geen zin in poëtisch gemijmer en een artistieke analyse, scrol linea recta door naar de laatste alinea.
So far so good, toch even vermeldenswaard dat deze neoclassicistische beeldhouwer in 1787 aan dit meesterwerk begon maar het pas zes later af maakte. Nu te bewonderen in het Louvre (Parijs) en een door hem tweede gemaakte versie in de Hermitage (St Petersburg), toont het Cupido (Amor) nèt nadat hij Psyche (Louis Couperus schreef hier ook een novelle over) heeft wakker gekust.
‘Heeft u dat nou ook?’ Dit is geen cabaretconference by the way, maar hoe meer ik me in de huidige tsunami van nieuwe geuren verdiept, hoe treuriger mij om het hart wordt. ‘Heeft u dat nou ook?’ Wat mij vooral stoort, irriteert en in me gedachten doet meppen naar deze en gene: de über-storytelling die een doorsneegeur – geleverd door zowel überniche-, niche en massniche-huizen – moet goedpraten.
GEURENGOEROE 