(HET EERSTE) GOURMANDWATER
Jaar van lancering: 1995/2012
Laatst aangepast: 29/06/14
Neus: Gérard Anthony/Christiane Plos
Flaconontwerp: Lalique
Bij een parfumhuis waarbij de ‘flacons worden verheven tot kunst’ kun je je vaak afvragen is het nu kunst, is het nu kitsch? Zeker bij een huis dat onlosmakelijk is verbonden met de opkomst van de moderne glaskunst en in het verlengde hiervan de modernisering van de parfumflacon: Lalique.
Het merk staat – samen met Baccarat en Cristalleries de Saint Louis – voor veel mensen symbool voor ultieme ‘kristalkunst’. Dat kun je niet altijd van de parfumflacons zeggen die het merk sinds 1992 maakt voor zijn eigen geuren. Over de limited editions en de flacons voor de parfumextracten niets dan lof: zoals als het hoort in de klassieke parfumerie.
Maar bij sommige eau de toilettes-variaties komt het toch te dicht in de buurt van Walt Disney-kitsch en interieurwinkelprullaria. Goed voorbeeld: Nilang uit 1992. Een flacon in de vorm van een bloem, maar te letterlijk geïnterpreteerd, geen abstractie waardoor het beoogde effect – betovering, de fantasie prikkelen, vervoering – niet wordt aangewakkerd: dat zou René Lalique nooit hebben goedgekeurd.
Helemaal de ‘verzamelversies’ met verschillende gekleurde doppen. De huidige Lalique-leiding is tot inkeer gekomen. Want Nilang – na tijdelijk van de markt te zijn geweest – werd in 2012 opnieuw uitgebracht in de basisparfumflacon van Lalique die weliswaar ook weinig met glaskunst vandoen heeft. Het parfumextract compenseert gelukkig deze poverheid.
Maar het gaat natuurlijk om de inhoud. En die is meer dan interessant. Met terugwerkende kracht kun je Nilang als een moderne klassieker beschouwen omdat het – bij mijn weten – de eerste aqua-gourmand is. Nilang is een fantasienaam. Volgens Lalique ‘meisje van het water, de aarde en de hemel’, maar ook een gedroomde bloem die bloeit langs een rivier in een gedroomd oriëntaals sprookje die puurheid, harmonie en spirituele ontwikkeling symboliseert.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Een geur die boeit door de versmelting van frisheid en sensualiteit met ‘snoep-effect’. Sterke opening: fruit, water, bloemen. Ofwel, een prachtige fruitcombinatie met een lichte, maar overzoete gourmandtoets van perzik, mandarijn en meloen. Laatste springt er echt uit.
Door dit alles bloeit de lotus – even imaginair als de naam van de geur – die opgefrist wordt door een transparante aquanoot die ook door het hart blijft stromen en waar een regen van jasmijn- en fresiablaadjes op valt. Als je goed ruikt, ruik je de lotus helemaal niet en ook niet de blauwe bes. Het is meer een zoete bloemennoot die richting gourmand gaat verweven met jasmijn (hedione) en fresia waarvan de frisheid door de waternoot wordt versterkt.
Langzaamaan ervaar je diepere gronden: het water wordt warmer. Een oosterse basis openbaart zich van amber (verlevendigd door kruidnagel), sandelhout en patchoeli die een sierlijke gourmandomlijsting krijgt van poederig musk, bijna ‘honing-warm’ vanille en een bonbonextract. En het water blijft doorstromen, is inmiddels zwoel geworden. Mooi opgebouwde geur – 50 ml € 68,00 volgens de Lalique-site – die bij de herlancering werd uitgebreid met een parfumextract – 100 ml € 1200,00 volgens de Lalique-site. Werd samengesteld door Christiane Plos. Heb ik nog niet geroken. Zij voegde toe: tuberoos, roos en een extra dosis sandelhout. Kan ik me wel iets bij voorstellen…
RUIK&VERGELIJK
Nog zo’n geur die eigenlijk achteraf meer revolutionair bleek te zijn:
Rochas Tocadilly (1997)