tom ford

Alle berichten die tom ford zijn getagd

NOIR POUR FEMME TOM FORD

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 16, 2015

Geplaatst in: GEURENALFABET N, NICHE, NICHE IN DE PARFUMERIEKETEN. Getagd: tom ford. Een reactie plaatsen

FORDIDABELE!

FORMIDABELE!

Jaar van lancering: 2015

Laatst aangepast: 16/10/15

Neus: Sonia Constant

Model: Lara Stone

Fotografie: Inez & Vinoodh

Hoor en zie je steeds vaker: modeontwerpers hebben steeds minder te vertellen wat betreft de creatieve invulling van hun parfumlicentie. De marketingpiepeltjes nemen het over. Hoe langer het contract duurt, hoe minder de inbreng. Een goed voorbeeld: Paul Smith. Wat de laatste jaren onder zijn naam is verschenen heeft nog heel, heel, heel weinig met zijn ‘fashion-dna’ te maken. Issey Miyake idem, terwijl zijn ‘dna’ er juist met de haren wordt bij gesleept. Maar de vrouw wou dus gewoon geen pleats please in parfumconcentraat.

Bij sommige ontwerpers/luxelabels vraag je je überhaupt af of ze meer hebben gedaan dan alleen hun handtekening onder het contract zetten: Jimmy Choo, Elie Saab, Swarovski. Waar deze merken voor staan, neem je nauwelijks waar in de geuren. Anderen daarentegen slaan juist door in het benadrukken, onderstrepen en het dik bovenop leggen van hun ‘kentekenen’: Dolce & Gabanna (met het eeuwige Sicilië), Versace (über the top-glamour).

Eén ontwerper/stylist toont aan dat hoe dichter je bij principes blijft, hoe duidelijker en overtuigender de boodschap is, hoe makkelijker die wordt begrepen en dus wordt gekocht: Tom Ford. Die doet geen water bij de wijn, laat zijn geuren niet door testpanels opgaan in slaapverwekkende middelmaat. Als hij al een testpanel heeft, dan bestaat die uit één persoon: major Tom himself. Zijn naam staat voor kwaliteit van de bovenste plank. Bij hem draait het in de eerste plaats om de geur.

En dan doen verhalen en inspiratie er weinig toe. Zal dus wel: ‘Noir Pour Femme vangt de fascinerende paradox van sterke zelfverzekerdheid dat wordt gebruikt om hoofden te laten draaien en de kwetsbare romantiek privé te houden. Noir Pour Femme is net zo suggestief als een laag-uitgesneden zwart jurkje dat een ontblote schouder laat zien, of het verleidelijke deel van haar onderrug. Het vangt het vrouwelijke spel van opvallen en intimiteit in een bloemig, oosters parfum met extravagante en verleidelijke akkoorden’.

Dat dan weer wel, en is héél persoonlijk: met het model slaat Tom Ford de plank mis. Is meer in lijn met de ‘topmodels-for-perfumes’-trend dan zijn eigen kijk op de vrouw. Dus in plaats van eigenzinnige schoonheid à Julienne Moore (die in 2009 ook zijn film A Single Man speelde) een edeljunkie-look.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Ik had iets anders verwacht. Waarom? Door Noir uit 2012 voor de man: dat is eigenlijk een ‘Shalimar pour Homme’, dus: waarom haar geen ‘Habit Rouge pour Femme’? Met andere woorden een mannelijke oriental voor haar? Dus meer de nadruk op kruiden en hout, minder op vanille en amber. Gebeurt dus niet, maar je glijdt wel lekker de geur in. Hoewel klassiek van opbouw, ruik je door de opening direct een voorbode van de sensuele basis. Bij een oosterse geur is dan bergamot plus een zoetige fruitnoot verplicht. De beste optie: mandarijn.

Doet Sonia Constant dan ook. Hoewel fris, toch rijk en vol voorzien van een prettige prikkeling door gember. Het hart: laat de jasmijn, roos en oranjebloesem bloeien, maar niet zo overdadig als gehoopt. Zorgt er wel voor dat de amberbasis niet teveel doorslaat naar gourmand, enigszins lucht behoudt. Want gourmand bepaalt de basis. Want naast the one and only vanille, begeleid door een even vloeibare sandelhout, zorgt een kulfi-akkoord (populair ijsrecept uit de Indiase keuken – zie foto) voor de ‘moderne’ noot. Gourmand dus. Niet vette chocolade en sticky karamel, maar een meer smeuïg lactone-akkoord dat de volheid van room combineert met kruidig (kardemon) en nootachtige (pistache, hazelnoot, amandel) nuances.

En die gaan weer heel mooi samen met mastiek – de hars met zijn opvallende complexiteit: door de opvallende aardse frisheid, ruik een je licht-zonnige, beetje zalvende sensuele noten met een groene nasleep. Hierdoor wordt de basis niet te zwaar, zwicht niet onder zijn eigen gewicht. Ik vind de geur ‘fordidabele’ omdat de geur zijn naam waar maakt; noir in de zin van donker, duister, meeslepend, sensueel met toch een lichte stoere toets.

Dus niet suggestief zoals Ford wil, want duidelijk present. Niet verder vertellen, ach doe het ook maar: Yves Saint Laurents Black Opium (2012) had eigenlijk moet Noir pour Femme moeten zijn, dan had de geur zijn naam waar gemaakt. Als je denkt: kan een geur in deze categorie nog ‘erger’ in de basis ruiken, komt er misschien een parfumextract? Ik had het onlangs met Rausch (2015) van J.F Schwarzlose.

VELVET ORCHID TOM FORD

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 21, 2014

Geplaatst in: GEURENALFABET V, NICHE IN DE PARFUMERIEKETEN. Getagd: PRIVATE COLLECTION, tom ford. Een reactie plaatsen

ÜBER ALLES: ÜBER-SENSUEEL, ÜBER-VROUWELIJK

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 24/04/14

Neus: Calice Becker, Antoine Maisondieu, Shyamala Masiondieu, Yann Vasnier

Concept & realisatie: Tom Ford

VELVET ORCHID TOM FORD FLACON

Ik doe een voorspelling: pas over 25 jaar zal men de bijzonderheid pas echt inzien van Tom Fords premièreparfum Black Orchid. Want de meesterstylist deed in 2006 precies wat je volgens mij met een debuut in het topsegment moet doen: eerst verbijsteren door een visuele dwingende overdrive, vervolgens – als de verbazing is ingedaald – verwonderend constateren dat de geur zelf eigenlijk even onontkoombaar is.

En – je zou het bijna vergeten – aangenaam anders en – je zou het bijna vergeten – een perfecte vertaling van Fords visie op schoonheid en glamour. Waarom pas over 25 jaar? Het antwoord is simpel: Ford is een beetje aan het doordraaien wat geuren betreft. Daar kun je bijna als consument en recensent niet tegenop ruiken. Too much. Dan nog een ander probleem: bijna al zijn parfums schitteren en stellen zich aan (positief in dit geval).

Met name zijn Private Collection. Zitten meesterwerken tussen, maar juist door deze kwantitatieve overrompeling realiseer je je dat niet altijd. Heb je geen tijd voor. Voor je het weet staan er weer nieuwe op het schap die je wilt, nee moet ruiken. Zoals nu Tabacco Oud en Oud Fleur (beide 2013) waarmee ook Tom ford de oud-hype in stand blijft houden, en: Velvet Orchid.

Je hoeft maar even aan de laatste ruiken en je herkent direct de signatuur van Black Orchid, alleen meer ‘lush’, bloemiger, minder hout-kruidiger en dus – als je wilt – meer toegankelijk. Maar echt makkelijk is de geur ook niet. Geen crowdpleaser. Het boeket onthult zich langzaam, wordt laag na laag opgebouwd, ingrediënten verschijnen ‘trapsgewijs’, maar dat weerhoudt ze niet om met elkaar te spelen, elkaar uit te dagen.

En als je alles in je hebt opgenomen – geuren van Tom Ford moet je je eigen maken en daar gaat wat tijd over heen – en Velvet Orchid uiteindelijk begrijpt, ook dan blijft de geur raadselachtig en mysterieus in de zin van onverklaarbaar, niet in de zin van parfumcliché. Voor mij het kenmerk van excellentie.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Velvet Orchid transformeert Black Orchid van een houtig-kruidig parfum naar een oosters-sensuele, fluweelzachte bloemengeur. Het verbaast me niet dat vier neuzen aan de totstandkoming hebben gewerkt. Want dit parfum – codewoord: ultravrouwelijk – levert als het ware drie diepe geurgolven op – top, hart, basis – die eigenlijk afzonderlijke parfums vormen terwijl je het karakter van Black Orchid toch direct waarneemt.

De eerste golf: Italiaanse bergamot en mandarijn maken een aureool van ongekend zuivere frisheid waarin zich een suikerzoete bloemige noot (op basis van rum- en honingextract) bevindt die geleidelijk aan bloemiger en zachter wordt… Het effect aldus Tom Ford: een suggestie van sensueel huid-op-huidcontact. De tweede golf: het idee van een fluwelen orchidee dat het huidgevoel moet versterken. Hiervoor werd jasmijnabsoluut en rozenessence vermengd met Cattleya leopoldII (verkregen via Scent Trek). En dat is dus een ‘fuchsia-orchidee’ (foto) uit de bossen aan de Zuid-Braziliaanse kust (en bij bijna elke exotische plantenzaak te koop) waarvan het parfum door de American Orchid Society wordt omschreven als een ‘strong spicy fragrance that can be described best as smelling like bubblegum’ die wordt vervlochten met Black Orchid-akkoord.

Twee keer een fantasiebloem die samen een zwoelbloemige sfeer oproepen met een chique gourmandrafeltje dat wordt versterkt door het poeder-vanille-amandelachtige heliotroop. Mooi is dat deze zoetigheid wordt ‘gecompenseerd’ door een meer friszwoele, transparante bloemencombi van magnolia, narcis en – de door mevrouw S. Witteman zo vervloekte – hyacint.

De laatste golf van Perubalsem, cistus labdanum, sandelhout en vanille verpakt in mirre en ‘ruwe suède’ (contradictio in terminis volgens mij) zorgt dat deze bloemenweelde ondergaat in een sensuele, animale en licht vileine warmte die het huid-op-huidcontact optimaal laat werken. Wat mij betreft had de basis wat intenser gemogen met meer nadruk op Perusbalsem en suède. Maar een parfumextract is nog niet verschenen. Dus…

RUIK&VERGELIJK

Wat blijkt: van alle Tom Ford-geuren haalt Black Orchid de meeste omzet. Wat blijkt: Black Orchid wordt ook door heel veel mannen gekocht. Wat blijkt: Tom Ford wil dat nu hetzelfde gebeurt met Velvet Orchid. De omzet dan. On verra.

Tom Ford Black Orchid (2006)

FOREVER NOW GUCCIMUSEO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 5, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET F, NICHE. Getagd: FLORENTIJNSE IRIS, FRIDA GIANINI, leer, lorenzo villoresi, tom ford. Een reactie plaatsen

L’ARTE DI GUCCI

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 05/10/13

Neus: Lorenzo Villoresi

Concept & realisatie: Frida Gianini

Ik had dit voorjaar een interview met Lorenzo Villoresi. Die was voor een meet & greet voor pers en fans naar Nederland gehaald door Tanja Deurloo van de The Annindriya Perfume Lounge in Amsterdam – zie mijn beschrijving van Yerbamate (2001). Helaas wou hij één vraag niet beantwoorden: voor welke merken hij geuren heeft gemaakt. Want dat doet hij. Een merkwaardige vorm van discretie. Een parfum ‘openlijk’ gesigneerd Villoresi heeft volgens mij grotere slaagkans dan wanneer een anonieme neus er achter zit. Of zou hij zich schamen voor sommige exercities…

Waar hij zich niet voor schaamt is zijn eerste (?…) samenwerking met Gucci. Ik ben er ook blij mee. Heel blij. Eindelijk weer een geur van Gucci die recht doet aan de reputatie en geschiedenis van het merk. Was wel nodig, want de geurenstroom die sinds 2004 onder leiding van Frida Gianini verschijnt, is vooral marketing en visuele overdaad dan daadwerkelijke inhoudelijke creativiteit. Mijn favoriet: Gucci by Gucci (2007).

In gang gezet trouwens door haar voorganger Tom Ford; bij hem was het vooral pornochic-provocatie die in eerste instantie om de gunst vroeg van de kopers. Mijn favorieten: Envy (1997), Eau de Parfum (2002) en Pour Homme (2003).

Gucci is trouwens niet de enige: bijna elk luxemerk ging mee in de fastforwardfragrance-wedloop. Dus om aan te tonen dat ze op parfumgebied ook nog steeds de essentie van het parfumvakmanschap konden prevaleren – ‘aangezet’ door de aan populariteit winnende onafhankelijke nichehuizen – verschenen er ‘plotseling’ nichelijnen gemaakt van de beste ingrediënten denkbaar en ingegeven door pure olfactorische creativiteit, en niet op iedere straathoek te koop. Alleen in boetieks en/of op de nicheafdeling van de betere warenhuizen wereldwijd. To name a few: Giorgio Armani, Hermès, Guerlain, Dior, Thierry Mugler, Prada.

Gucci zoekt nu aansluiting bij deze ontwikkeling met Forever Now. Is alleen te koop in het in Gucci Museo (Piazza della Signoria, Florence) dat in 2011 werd geopend ter viering van het negentigjarig bestaan en de Gucci-winkels. De ‘zichzelf tegensprekende’ naam refereert aan het traditionele en handmatige vakmanschap dat nog steeds het uitgangspunt van het merk is.

Dat Frida Gianini intens bij de totstandkoming was betrokken, blijkt wel uit de vele samenkomsten van haar met Lorenzo Villoresi. Ook dat ze zeer welwillend stond tegenover het idee van Villoresi om te werken met twee hoofdingrediënten die volgens hem symbolisch zijn voor Gucci en Florence.

Dus leer en Florentijnse iris. Het opvallende: het is geen Villoresi-geur geworden – die was volgens mij strenger en abstracter geweest. Wat hij toevoegt is elegante draagbaarheid. Denk aan het soepelste leer mogelijk ingewreven met de fijnste essences.

Ik hoop dat het niet bij deze eenmalige exercitie blijft. Gucci heeft zoveel geschiedenis in huis dat je kunt vertalen in ‘high end’-geuren. En, verder fantaserend, een vintagecollectie zou ook leuk zijn. Want ik vind het nog steeds jammer dat Nº 1 (1974), Nobile (1986) en met name de prachtige rooschypre uit 1991 met veel ‘vies’ castoreum, leer en ‘sigarettenrook’ niet meer leverbaar is: L’Arte di Gucci.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Wat is het toch prettig om puurheid te ruiken in plaats van synthetische alternatieven die hetzelfde hopen te bereiken. Eerst een fris-pittige opening van citrusnoten en peper. Vrijgevig maar kordaat. Zie het als een stortregen die prikkels achterlaat op de huid. Hierachter een ontvouwt zich een prachtige melange van een volle roos en sensuele ylang-ylang heel mooi zonnig gemaakt met een gulle, groenachtige lavendelnoot – ongebruikelijk maar smaakvol.

Een perfecte basis voor de iris die zijn poederige noten elegant-robuust begeleid ziet door een kruidige noot van nootmuskaat. En dan begint het leer te werken, eerst nog als suède-noot gekoppeld aan de iris, maar die weldra de volle aandacht opeist en zijn kracht bevestigd ziet in rijk en ‘vol’ hout: patchoeli en vetiver, mooi warm gemaakt door een licht spoor van amber- en musknoten.

Het geheim van Forever Now volgens mij: ylang-ylang. Zorgt ervoor dat de leernoten worden opgetild en daardoor een volle, sensueel-smeuïge structuur krijgen.

RUIK & VERGELIJK

Een paar (neo)nicheparfums uit Italië gevat in leer die Forever Now voorafgingen:

Giorgio Armani – Armani Privé – Cuir Améthyste (2004)

Tom Ford – Private Blend – Tuscan Leather (2007)

Odori – Profumi di Firenze – Cuoio (2008)

Maria Candide Gentile Barry Lyndon (2010)

ATELIER D’ORIENT – PRIVATE BLEND – TOM FORD

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 18, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET A, GEURENALFABET F, GEURENALFABET P, GEURENALFABET R, GEURENALFABET S, NICHE. Getagd: NICHE, private blend, tom ford. Een reactie plaatsen

TF = TOM FORD

TTF = TOM TEACHING FRAGRANCES

FEEST DER VERWENNING VOOR KENNERS

EEN BIJNA INTIMIDERENDE KIJK OP HET METIER VOOR STARTERS OP DE NICHEMARKT

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 18/09/13

Neus: onbekend

Concept & realisatie: Tom Ford

Beschouwen de meeste klassieke parfumhuizen en nichehuizen het Nabije Oosten als hun commerciële eldorado – noem me een die geen Arabisch trio, oud-kwartet of sensueel kwintet speciaal voor deze markt heeft ontwikkeld -, de man die niche naar een hoger plan heeft getild, kijkt gelukkig nóg verder: het Verre Oosten (vanuit Europa gezien dan). By Kilian ging Tom Ford trouwens wel voor. Vorig jaar lanceerde hij zijn Asian Tales-collectie (Water Calligraphy en Bamboo Harmony) onlangs uitgebreid met Flower of Immortality.

Alleen wat een verschil! By Kilian presenteerde het als niche verpakte Kenzo-geuren. Licht en onschuldig parfumvermaak, en niet direct gemaakt van de best verkrijgbare ingrediënten. Dan Tom Ford: zijn Atelier d’Orient – geïnspireerd door de sublieme schoonheid, raadselachtige sensualiteit en exquise luxe van Azië – is overdadig rijk in geurervaring én -kwaliteit. Net zoals al zijn andere Private Blend-parfums, neemt Ford je ook met dit kwartet mee op een olfactorisch altijd interessant traject. Voor kenners: een feest der herkenning, een feest der verfijning. Voor starters: een bijna intimiderende kijk op het parfummetier: zo is het, niet anders.

Dit zegt hij over Fleur de Chine, Plum Japonais, Shanghai Lily en Rive d’Ambre: ‘This collection is quintessential Private Blend: an olfactory exploration of Asia’s fusion of cultures and influences that is extremely beautiful, quite unexpected, and a reinvention of the region’s most precious ingredients. Atelier d’Orient is an artisanal collection that captures subtle qualities of Asia – its elegant discretion, refined mastery of details and classical eroticism’. En: ‘Each scent tells a richly imagined olfactory story by using ingredients that have treasured prestige in the Orient. From voluptuous florals and precious fruits to aromatic spices and rare oils from the ancient silk and spice routes, are crafted into unexpected new architectures as beautiful and daring as the regions mesmerizing, modern cities’.

Tom Ford wilde vier stemmingen van het Verre Oosten vangen: captivating romance, luxurious exoticism, richly mysterious sensuality en colonial elegance. De eerste stemming roept hij op met Fleur de Chine.

Fords hommage aan de romantische en mysterieuze vrouwen uit de Aziatische films uit de jaren dertig. Van de femme fatale in een cheongsam-jurk met donkere lipstick, tot de jaren zestig Hong Kong-heldin van In the Mood for Love; ik wou de fascinerende, exquise en enigszins scandeleuze vrouwelijkheid ervan vangen’. Plum Japonais – luxurious exoticism – daarentegen vangt Fords fascinatie voor de ‘buitengewone schoonheid van de ume-pruim’ die hij laat contrasteren met onconventionele, weelderige melange van exotische ingrediënten. Voor ware parfumkenners’. Shanghai Lily is aldus Ford ‘een droom over de beroemde zijde- en kruidenroutes van Azië, ik verbeeldde me karavanen met hoogopgestapelde schatten, waande me omgeven door een multi-sensoriële overvloed en overdaad’. Ofwel, richly mysterious sensuality.

En terwijl Tom Ford boeken las over oriëntaalse rituelen en geschiedenis werd hij bevangen door de verfijnde kunst van het schenken, ontstond het idee voor deze colonial elegance. Rive d’Ambre is geïnspireerd op het cadeau geven van zeldzame citrusvruchten die Ford – trouw aan zijn karakter – verpakte in rijke en gloedvolle sensualiteit.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Bijna onmogelijk om de geuren in detail te beschrijven – ik loop al een maand met ze rond. Het is de vraag of iedere koper dat kan en dat wil. Zo rijk dit kwartet. Neem Fleur de Chine. Eerste indruk bloemen gelakt met vruchtensiroop, maar als de geur zich ontplooit valt de gelaagdheid op en de onorthodoxe finish. Wel hout, maar niet zo plat en rechtlijnig zoals zo vaak het geval.

Tom Ford noemt het effect ‘unequivocally romantic and haunting, touched with reverence for the great fragrances of the past’. Wat dat laatste betreft: toen gewoon, nu exceptioneel deze evocatie van oosterse bloemen ‘verlicht’ door mandarijn en bergamot, bloemig gemaakt door hyacint. De ongewone sensualiteit van de hyacint meleert mooi met magnolia (teder, zacht-fris), sering (fris-bloemig en zonnig), blauwe regen (zonnig sensueel), theeroos (zoet en sprankelend), jasmijnthee (bloemig, fris, zonnig) en pioen (zoet). Wat ik niet ruik is de hualan-bloem. Ook niet de abrikoos. Is dat erg? Niet echt. De reden: deze voluptueuze bloemenweelde wordt een donker bos ingetrokken. Een oosters bos. Dus hout dat gerookt lijkt. Ofwel, hinoki, cederhout en vetiver die ook nog eens worden verleid door warme harsnoten benzoïne en styrax zacht gemaakt door amber. Rijk, vol glamour en toch ook vilein…

Plum Japonais heeft een hoge gourmandtoets, of beter gezegd: een likeurtoets. En dat komt natuurlijk op conto van een overdosis pruim ondergedompeld in pruimenlikeur waarin saffraan en kaneel ronddrijft die de benevelende rijpe zoetheid chic-kruidig tempert, een beetje rokerig maakt. Origineel om dit koppelen aan de strobloem. De pruim wordt hierdoor warm en zwoel. Nadeel van veel pruim, je ruikt de omringende bloemen niet zo goed. Geldt in dit geval voor Japanse camelia – het enige wat je kunt zeggen is dat het de geur een fluwelen ondertoon geeft. Maar die wordt sowieso gegarandeerd door de sensuele basis van oud beplakt met amber, benzoïne, dennenhars, en vanille. Overrompelend.

Shanghai Lily – een verwijzing naar Marlene Dietrich voor kenners – flaneert als het ware tussen Fleur de Chine en Plum Japonais. Opgeroepen met zeldzame en overdadige ingrediënten die werden vervoerd over de legendarische zijderoute. Want minder bloemig en de nadruk op de indringende sensuele basis. Intrigerend: de opening. Toont weer eens hoe verrassend ingrediënten werken. In dit geval cologne-achtig oranjebloesem die letterlijk geprikkeld wordt door zwarte peper (en roze) en kruidig gemaakt door kruidnagel. Dit werpt zijn schaduw uit over de klassieke bloemencombi, versterkt de dierlijk-sensuele kant van jasmijn, rose en tuberoos in het hart die in de basis extra wordt ondersteund door een aangename civet-accent. Deze noot springt er voor mij echt uit, versterkt de sensualiteit van de vanille, benzoïne en cistus labdanum… en de wierook geeft het geheel een mysterieus rand. Sensueel chic. Nee, het is meer: geile chic.

Rive d’Ambre is gewoon een eau de cologne. Maar op niveau. Eigenlijk een warme versie van Neroli Portefino (de best lopende geur van Private Blend). Deze warmte omschrijft Ford als een sluier van koloniale elegantie. De geur blijft heel lang fris voordat de warmte als een zon aan de horizon verschijnt. Bergamot, citroen en oranjebloesem (met nadruk op de laatste) explodeert in alle citrusheftigheid, maar sierlijk – de bloemige noot van zowel bergamot en oranjebloesem blijft gehandhaafd… dan vormt zich een groen randje om deze noten, opgeroepen met kardemon, munt en dragon… en dan heel, heel, heel langzaam wordt Rive d’Ambre warmer, zonder sensueel te worden. Dit is een echte slow cologne. Benzoïne, cognac, amber en tolubalsem zorgen voor deze gloed. Het perenhout ruik ik niet. Subtiele frisheid, frisse subtiliteit.

RUIK & VERGELIJK

Dat is niet zo makkelijk. Ik vind met name Private Blend met kop en schouders uitsteken boven wat veel van de concullega’s van Ford onder de noemer niche lanceren. Hij daagt uit, gaat niet van de markt uit (‘u vraagt, wij spuiten’), maar van zichzelf en dus is de lat hoog.

Toch herken je wel een aantal karakteristieken. In zowel Plum Japonais als Shanghai Lily ruik je een exotische bloemenweelde die Ford ook oproept in met Black Orchid (2006) en Noir de Noir (2008). Rive d’Ambre zoals gezegd, benadrukt Fords gehechtheid aan amber-warmte (Amber Absolute uit 2007, Noir uit 2012) én frisheid (Neroli Portofino uit 2007). Maar dat dan weer wel: ‘major’ Tom lanceert wel erg veel geuren. Wil je die allemaal op hun juiste waarde schatten, dan moet je eigenlijk een sabatical nemen… worthwhile considering.

POUR HOMME OUD NOIR VERSACE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 6, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET O, GEURENALFABET P, NICHE IN DE PARFUMERIEKETEN. Getagd: adelaarshout, agar, MONTALE, nabije oosten, tom ford, versace. Een reactie plaatsen

‘OUD’ EN VERTROUWD

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 06/08/13

Neus: onbekend

Oud, oud, oud, oud. Nu helemaal fout, fout, fout, fout. Dat is de teneur van verschillende parfumblogs wereldwijd. Ze hebben een punt. Vreemd weer wel: over de inmiddels langer doorgedraaide gourmandtrend hoor je ze minder klagen.

Oud, ook bekend als agar, adelaarshout en hout der goden is de laatste tien jaar van alle kanten belicht. Maar dan vooral in de niche-sector. De ontdekker voor de westerse wereld – Montale – introduceerde het in Parijs rond de millenniumwissel. Gevolgd door, tja wie wel niet, in de niche en neo-nichesector?

Giorgio Armani, Thierry Mugler, Christian Dior, Kenzo, Dolce & Gabanna, Caron, Lancôme, Reminiscence, Amouage, Juliette has a Gun, By Kilian, Maison Francis Kurkdjian, Creed, Terry de Gunzburg, Byredo, Givenchy, L’Artisan Parfumeur, Estée Lauder en Tom Ford.

Laatste was trouwens de eerste die oud naar de ketenparfumerie bracht met M7 van Yves Saint Laurent in 2002. Hij bleek iets te vroeg, de geur bleek iets te heftig, werd dus gevolgd door een lightversie een jaar later: maar nog steeds ‘te’. Het is eigenlijk dit najaar dat het oud-offensief wordt gestart.

Opvallend hierbij: terwijl oud in het Nabije Oosten en in (neo)nichesector geen geslachtsaanduiding kent, wordt het in de ketens als een typisch mannending neergezet. Ook Versace huldigt dit: ‘Voor mannen met een krachtige persoonlijkheid’ die genieten van ‘de verleiding van een zonsondergang in de woestijn, als een zucht warme wind die je gezicht beroert en je een optimaal gevoel van geluk geeft’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Het persbericht omschrijft Pour Homme Oud Noir als ‘een intense en vorstelijke compositie; kruidig en met een diepere laag van leer’. Klopt. In vergelijk met de ‘eerste’ lichting oud-geuren, kun je zeggen dat deze versie meer prêt-à-porter is, meer confectie.

Maar dat wil niet zeggen dat het ‘light entertainment’ is. Integendeel, het is – zegt het persbericht eveneens – ‘een sensueel krachtig aroma, bijna lustopwekkend’. Vanaf de eerste spray zit je direct midden in het oud. De opening van bloemig-fris neroli en fris-bloemig oranjebloesem gedraagt zich als een fata morgana; voor je het weet is die weg. Wat resteert is een peperinjectie: pittig, kruidig en tegelijkertijd gekruid wat versterkt wordt door het drooggroene kardemon.

Dan begint de ‘verniching’ van de geur met droogzoet saffraan (nu zeer geliefd in verfijnde parfumkringen – zie foto) die prachtig linkt met rokerig en ijl wierook en oud; donker, ‘grof’ en, dat is zijn charme, ongekend verfijnd… En deze intense houtachtige combinatie wordt versterkt door patchoeli. Ruig en eveneens tegelijkertijd verfijnd is de afronding met leer, die versterkt het mannelijke karakter van Pour Homme Oud Noir. Gewoon een mooie oud-geur.

RUIK & VERGELIJK

Pfff…. ik heb al zoveel veel oud-parfums beschreven. And there are many more to come…

Een van de eersten:

Montale Oud Cuir d’Arabie (200?)

Een van de allermooiste:

Mona di Orio – Les Nombres d’Or – Oud (2012)

Nog meer oud in ketenparfumerie, maar niet zo heftig als Versace:

Christian Dior Fahrenheit Absolute (2009)

Baldessarini Secret Mission (2012)

Van Gils Live (2013)

UNTITLED #2 MAGNETIC SCENT

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 19, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET U. Getagd: HERMES, rmes, spyros drosopoulos, tom ford. Een reactie plaatsen

ZONDER TITEL, WEL EIGENZINNIG EN TOCH ERG DRAAGBAAR

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 19/07/13

Neus: Spyros Drosopoulos

Concept & realisatie: Spyros Drosopoulos

Al een tijd beheurlijk hip en trendy en een prettig alternatief voor chocolademelk: masala chai. En dan in het bijzonder de ‘latte’-variëteit. Masala chai is eigenlijk niet meer en niet minder dan de klassiek gezette zwarte thee vermengd met kruiden (wel of niet aangelengd met melk). Chai betekent in het Hindoestaans thee, masala gekruid.

De oorsprong ligt in Zuid-Oost Azië en elke streek heeft zijn eigen versie. En dat proef je dan als het goed is in de keuze van de wel of niet tot poeder gevijzelde kruiden die over het algemeen gebruikt worden: fenegriek, gember, kaneel, kardemon, kruidnagel, laurier, nootmuskaat, (zwarte) peper, saffraan, (ster)anijs en venkelzaad. Tegenwoordig wordt aan de latte toegevoegd (populair gemaakt door Starbucks): cacao, chocolade, hazelnoot, vanille en zoethout. En hiermee wordt elke zwarte thee een vloeibaar gebakje, een calorieënbom, wat volgens de ayurveda nou net niet de bedoeling is.

Spyros Drosopoulos ziet untitled #2 als ‘an exercise in spices born out of love for chai tea. I had come across a very nice recipe once, containing cocoa and rose. So I decided to see if I could enrich the chai accord I had made with milk, cacao, vanilla and rose, such that it could be worn as a perfume. After giving it a bit of bass in the base, untitled #2 was a fact’.

Eigenaardige geur. Beter gezegd: een ‘stemming’. Nog beter: ‘stemmingen’ omdat untitled #2 ver verwijderd is van het klassiek opgebouwde parfum. Het is een sotto voce-melange die op een eigengereide manier het gourmandconcept interpreteert. En dan niet donker, maar licht: meer melkchocolade, dan puur. Mooi en elegant. Warm en comfortabel. Security blanket en sensueel. En: heel draagbaar. Alsof je huid wordt voorzien van een luchtig, opgeklopt melkzacht laagje dat prikkelt van de exotische kruiden.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Spyros Drosopoulos zegt ook: ‘As the name already implies, I leave it to you to decide what you smell in this perfume’. Ik ruik dus heel veel: na de eerste spray eerst een krachtige noot. Voor mij zwarte thee met een ‘gerookte’ sfeer waarin allerlei specerijen tintelen. Of is het alleen maar cacao, of een combinatie van beide? Linkt in ieder geval harmonieus met de roosachtige noot die lijkt te zweven in een lactone-wolk met kokosschaafsel: zacht, romig en vol.

Heb het gevoel dat het geheel wordt opgevangen door (Australisch) sandel- en cederhout. Ik meen beide afwisselend te ruiken, dan weer de zonnige droogte van de laatste, dan weer de melkachtige warmte met roosnuance van de eerste samen in de lak gezet door vanille (foto) . En dan de kruiden: een echte masala. Kan echt van alles zijn. Gember, fenegriek – maar dat kon ook komen dat ik de laatste tijd ben gefascineerd door deze specerij -, kaneel ondersteund door een groene zweem van kardemon…

Ik ga het Spyros binnenkort eens vragen. Ook fijn: untitled #2 is niet klef, geen parfum dat als een plakband blijft kleven en doet niet denken snoep. Iets waar veel lichte gourmandgeuren tegenwoordig in verdrinken. Nog fijner: Spyros Drosopoulos is niet een van die nichemerken die, als je de arrogante uitstraling – ‘heel duur, dus vanzelfsprekend heel goed’ – doorprikt, gewoon oude wijn in nieuwe zakken blijken te verkopen. Hij zoekt en verlegt grenzen, maar dan wel heel subtiel.

RUIK & VERGELIJK

Wat kwaliteit betreft zweeft untitled #2 voor mij tussen Serge Lutens en Parfums Générale. Van de eerste heeft het de sensuele en exotische kruidigheid, van de tweede de draagbaarheid. Ook moet ik denken aan de geuren van Miller & Bertaux die allemaal de rijke geurenwereld van India als uitgangspunt hebben.

En ook aan (in minder mate, want luchtiger en meer eendimensionaal):

Lanvin Rumeur (2006)

En ook aan (in meerdere mate):

Hermès – Hermessence – Santal Massoïa (2011)

Tom Ford – Private Blend – Santal Blush (2011)

LYS FUME – PRIVATE BLEND JARDIN NOIR – TOM FORD

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 14, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET L, NICHE. Getagd: lelie, private blend, tom ford, ylang ylang. Een reactie plaatsen

NARCOTISCH, DECADENT, VOLUPTUEUS

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 14/07/13

Neus: helaas onbekend

Concept & realisatie: Tom Ford

Tom Ford heeft duidelijk geen last van de wereldwijde crisis. Zo lijkt het althans. Logisch: hij richt zich specifiek op de klant die zich in eerste instantie niet druk hoeft te maken over zoiets ordinairs als geld. Heeft hij, praat er niet over. Niet chic. Ook als het slecht(er) gaat. Keeping up appearances! ‘It don’t take millions to make me care, I’ve even been nice to a poor millionaire’, zong Eartha Kitt ooit.

Daarnaast: het is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven: met name in onduidelijke tijden wanneer verfijnde producten overbodig en nutteloos lijken, toont de luxesector zich op zijn scherpst en meest uitgelaten. Het is een zo’n soort overlevingsstrategie die moet aantonen dat, ondanks alles, creativiteit en vernieuwing (ook al presenteert die zich als oude wijn in nieuwe zakken) de wereld niet direct beter maakt, maar wel verrijkt.

En het biedt de ‘not yet haves’ de kans te blijven dagdromen: ‘Als ik de loterij win, dan…’. In ieder geval: Tom Ford blijft de parfumwereld verrijken. Nieuw dit jaar: Sahara Noir, en voor het komende najaar verwacht in de Private Blend-serie: Atelier d’Orient, een parfumkwartet: Shanghai Lily, Plum Japonais, Fleur de Chine en Rive d’Ambre.

Ondertussen helemaal vergeten Lys Fume te beschrijven. Deze geur bevestigt voor mij hoe serieus en gedurfd Tom Ford naar het parfummetier kijkt: veel van zijn klanten mogen ‘hem’ dan puur om de naam kopen, dat wil niet zeggen dat hij ze gemakkelijk tevreden stelt. Integendeel: luxe is voor hem meer dan ‘being posh’ en ‘being snob’ – het veronderstelt ook een zekere kennis, ervaring en – in combinatie met parfum – het je laten verwonderen over de kracht en het mirakel van ingrediënten die over het algemeen niet echt favoriet zijn.

Zoals de lelie. Qua geur een echte krachtpatser: overrompelend, bijna verstikkend. Daarom is een pure leliegeur niet bepaald geliefd. Het lijkt alsof Tom Ford met zijn ‘gerookte lelie’ nog een stap verder gaat qua ‘acceptatiegraad’. Hij dompelt deze ‘bloem des doods’ onder in een rijke, oriëntaalse melange die – wat mij betreft – juist als het vol zomer is, je laat ervaren hoe prettig het is om dan juist zware geuren te dragen: de jus op je zwetende huid beschenen door de zon, manifesteert zich dan nog beter: krachtiger en rijker, maar vooral sensueler, om niet te zeggen geil, maar dan wel chic-geil, niet pornochic (de ‘stijl’ die Tom Ford introduceerde toen hij nog voor Gucci werkte).

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Vooropgesteld: hoewel Lys Fume is ‘gemaakt’ voor zowel vrouw als man, zal die voor hem toch moeilijker te begrijpen en daardoor te dragen zijn, lijkt mij. Wat een sensuele bloemigheid. Tom Fords’ voluptueuze lelie bloeit op zijn volst en ziet zijn narcotische spoor versterkt door de eveneens sensuele en koppige ylang-ylang (foto).

Mooi: niet echt een klassiek-frisse opening: slechts een ‘zuchtje’ mandarijn die wordt begeleid door energiek roze peper en direct een donker kruidig randje krijgt door ‘droogstoffig’ nootmuskaat en dito kurkema. Interessant: Ford had ook een gulle dosis van het nu in nichekringen zo populaire saffraan kunnen toevoegen (harmoniseert ook heel mooi met de lelie). Not dus. Nog interessanter: de zware lelie-ylang-ylang-combinatie wordt elegant gecompenseerd door een groen-kruidige noot van basilicum en davana-gras. Geeft Lys Fume een soort van ‘lucht’. Toch blijft de sensuele bloemigheid vermengd met kruiden regeren, in de basis versterkt door klassieke oosterse verleiders als vanille, amber, cistus labdanum en styrax.

Eigentijds wordt de geur doordat Tom Ford de geur onderdompelt in een rumessence. Hierdoor gaat de lelie niet roken, maar vloeien. Als het goed is, ruik je in de basis ook eikenhout, maar ik doet dat niet. Maakt niet uit: Lys Fume is in de Jardin Noir-collectie letterlijk de meest uitdagende, die het ‘meeste’ vraagt van de kopers. Maar is ook de geur die ik qua naam niet begrijp. De rook ontgaat mij.

RUIK & VERGELIJK

Wandel verder in de zwarte tuin, laat je ook verrassen door de donkere en voluptueuze kant van respectievelijk roos, narcis en hyacint. Aangelegd door uw favoriete ‘jardinier’:

Tom Ford – Private Blend Jardin Noir – Cafe Rose (2012)

Tom Ford – Private Blend Jardin Noir – Jonquille de Nuit (2012)

Tom Ford – Private Blend Jardin Noir – Ombre de Hyacinth (2012)

ME LANVIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 20, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET M. Getagd: jeanne lanvin, steven meisel, tom ford. Een reactie plaatsen

BE MYSELF, BECOME ME

OFWEL; ME, MYSELF & I

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 20/05/13

Neus: Domitille Bertier

Model: Iselin Steiro

Fotografie: Steven Meisel

Concept & realisatie: Alber Elbaz

Ik heb een ambivalent gevoel wat betreft recente geuren van Lanvin. De reden: er verschijnen teveel (geldt voor de meeste merken) en het ontbreekt ze aan de onbetwistbare status die het huis ooit op parfumgebied genoot. Het is toch een teveel inhaken op courante parfumtrends (geldt voor de meeste merken) en het proberen te verleiden van de jonge consumente.

In plaats van dat het huis met een gerechtvaardigde en vanzelfsprekende arrogantie (zoals bijvoorbeeld Tom Ford) zijn ‘parfumwil’ oplegt. Want het merkwaardige: Lanvin heeft dankzij Alber Elbaz alles in huis. Alleen wat hij met mode doet – frivole en ‘dramatische’ prêt-à-porter perfect van coupe met een duidelijke visie op de vrouw anno nu – zie je niet echt terug in de parfums.

Let’s be honest: vrouwen die Lanvin dragen zitten die te wachten op geuren als Marry Me (2010), Marry Me Love Edition (2012) en Marry Me à la Folie (2013)? En parfumsfans: hunkeren die naar Jeanne Lanvin (2008), Jeanne La Rose (2010), Jeanne La Plume (2011) en Jeanne Lanvin Couture (2012)? Weliswaar odes op de oprichtster de laatste vier, maar ‘ondertussen’ toch gewoon crowd pleasers. Houdt de parfumdivisie er andere ideeën op na dan de prêt-à-porter-afdeling? Van een ware fusie was tot voor kort geen sprake. Is dus veranderd, als ik het goed begrijp, met Me. Alber Elbaz was – ‘on dit’ – meer dan ooit betrokken bij de ontwikkeling.

Alleen, wat een verhalen en statements ter introductie: het relaas van een denkbeeldige Lanvin-fan (noemen we Me) en de verantwoording van Elbaz. Als je iets van de belevingswereld van Me wilt lezen – gezien de foto wel erg verliefd op zichzelf – be my guest. Hier wat hoogtepunten van dit modepopje: ‘Stop, genoeg, laat me leven, liefde ervaren, boeien, uitgroeien tot de vrouw die ik echt ben – een energiestroom die niet veel mensen kunnen volgen – maar ook iemand die droomt van rustige genoegens. Maar waar is de magische formule verborgen? In de Lanvinblauwe doos voor mijn ogen…?’

Wat denk je… kom op geef je mij over aan de zoete verleiding en snel een beetje alsjeblieft. Gelukkig: ‘Ik open de met mysteries gevulde doos en geniet van het gevoel van ontdekking, een delicate combinatie van het verlangen om het te weten, te zien en te voelen. Ik houd het in mijn handen als een offer, in de kleuren van een Fra Angelico-fresco, die doet denken aan fashionshows, shoppingtrips en couturefavorieten’.

Nou komt er nog wat van! ‘Ik observeer het goudkleurige lint waarmee de doos versierd is, een draad van Ariadne waarmee de verrasser en de verraste persoon aan elkaar worden verbonden; ik met Alber door de magie van het mysterie. De strik trekt mijn aandacht, wenkt me om geopend te worden met mijn glimlach. Waarom wachten als het verlangen vuriger wordt? Dan zie ik de naam die geschreven is met levendigheid, twee letters die tegen mij praten, mij roepen; ze zijn van mij en ik van hen’.

Schatje, please, talm niet langer. Kom in actie. Ik heb nog wel meer te doen. ‘Met koortsachtige vreugde haal ik de flacon uit zijn verpakking – gesigneerd Lanvin. Een kostbaar karaf, een juweel van glas: zwaar, krachtig, vrouwelijk en gevuld met persoonlijkheid die een vrouwelijk, fashionable accent krijgt door de sprankeling van een edelsteen afgesloten door een massief zwarte dop. Ik lach omdat Alber begrijpt en weet wie ik ben: wispelturig en vrijpostig, maar tegelijkertijd kwetsbaar’.

Mopje, je stelt me geduld echt op de proef. ‘Heeft Alber – de couturier van wie zijn barokke juwelen, rijke fantasie en talent garanderen dat ik me verleidelijker voel dan ooit – de geur aan mij opgedragen? De waarheid is dat we beide dit uitzonderlijke parfum zijn. Maar ik interpreteer het anders; als de meest persoonlijke creatie van Alber – een presentje, een ode speciaal ontworpen voor mij. Met zijn passie, discretie, fantasie en waardering voor alle heerlijke dingen…’

We zijn er bijna: ‘Me brengt het geheim over om onze ziel en zintuigen te verbinden door middel van een druppel essence als een omhelzing. Alber moet zeker aan mij gedacht hebben toen hij zei dat hij geen jurken ontwerpt voor mannen die verliefd worden op vrouwen die de jurken dragen, maar voor vrouwen zodat ze verliefd’ worden op zichzelf!’

Als het dan echt moet: ‘Nu kan ik aan hem opbiechten: naast dat ik verliefd ben op de wereld die hij creëert, ben ik het op zijn nieuwe parfum. Dankzij hem ben ik in staat iedere seconde, iedere minuut, ieder uur, iedere dag en mijn hele leven te wijden aan zijn wereld. Is dit parfum uiteindelijk niet symbolisch bedoeld voor Me?’

Nu Elbaz (foto links): ‘Me is more than a fragrance. It’s a true story, which has been described, told and explained in scents and notes. It’s based on the emotions of each instant, a captivating music of the senses’. Hij vervolgt met: ‘The Me woman is an individual, which doesn’t mean an individualist or a narcist. She is an individual because, she also thinks about herself. She pays attention to what she is or what she wears, rather than trying to position herself with respect to others. Since Me is a gift perfume, the Me woman likes to give it to herself’. En nog even ter verduidelijking: ‘Me is geraffineerd, wispelturig, anders, sprankelend tot op het punt van oneerbiedigheid, maar ook onstuimig, assertief en verleidelijk. Het zweeft tussen narcisme en zelfvertrouwen, verzet zich tegen de regels die de fantasie beperken. Het motto: be myself, become Me’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Me is een bloemige gourmand omschreven als elegant, stijlvol en uitgesproken Parijs. Een complexe formule omdat volgens Elbaz iedereen complex is. Ik zeg: de geur is iets complexer – maar qua opbouw verbazingwekkend less is more – dan de gemiddelde bloemige gourmand in de ketenparfumerie.

Dat komt door de tuberoos (foto) in het hart – symbool voor klassieke, übersensuele vrouwelijkheid – die origineel wordt gelinkt met zoethout – het gourmandeffect. De geur kent daarentegen geen klassieke opening: het is een bloemig-fruitige sfeer zonder dat je echt de ingrediënten duidelijk stuk voor stuk kunt determineren, afgezien van mandarijn.

Een van de andere fruitsoorten die werd gebruikt door Domitille Bertier is blauwe bes. En niet alleen vanwege het modern-zurige accent, maar ook omdat de kleur overeenkomt met Fra Angelico-blauw, de kleur van het huis. Gaat eigenlijk allemaal mooi samen: gele, ‘boterachtige’ tuberoos, zoete roos, zoethout (denk ‘dropwater’) en romig sandelhout. Maar voor mij het allemaal wat intenser gemogen, iets puurder.

RUIK & VERGELIJK

Onderstaande geuren hebben voor mij ook al een vanzelfsprekende ‘touch of’ Alber Elbaz en die Lanvin als modern en ‘leading the way’-huis presenteren:

Lanvin Eclat d’Arpège (2003)

Lanvin Rumeur (2006)

NOUVEAU COLOGNE 4711

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 14, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET N. Getagd: eau de cologne, marc jacobs, tom ford. Een reactie plaatsen

IS DIT WEL EEN COLOGNE? NEE, HET IS EEN NIEUWE COLOGNE

MAAR EIGENLIJK EEN FRISSE BLOEMENGEUR

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 14/03/13

Neus: in samenwerking met Alexandra Kalle

Model: onbekend

Fotografie: onbekend

Regisseur: onbekend

Hoe moet een eau de cologne ruiken in het tweede millennium? Traditioneel klassiek maar gemaakt van de beste citrusoogsten denkbaar en geleverd in eau de parfum? Klop aan bij Tom Ford, Acqua di Parma en Torre of Tuscany – to name a few. Warm, ‘curieus’ en het liefst gemaakt van hippe, voornamelijk ‘colognevreemde’ ingrediënten? Marc Jacobs is een goed adres – tenminste als je zijn gediscontinueerde splashes nog kunt vinden.

Die van Guerlain – Cologne du 68 uit 2004 – is wat dat betreft ook een aanrader. En dan is er nog de nieuwe optie: eau de cologne gecombineerd met een in eerste instantie niet geschikt geacht ingrediënt: witte musk. Deze katoenpluizerige zachte wegbereider van zoveel geuren is wel het laatste hetgeen je associeert met de instantfrisheid die een eau de cologne moet oproepen. Het effect kort door de bocht: extreme frisheid gecombineerd met de zachtheid van zeep. Wordt door steeds meer parfumeurs serieus genomen.

Ook een van de oudste eau de cologne-leveranciers: Müelhens. Want naast de colognes der colognes – 4711 uit 1792 – verschijnt er nu Nouveau Cologne. Het is een, aldus het persbericht, ‘de herbewerkte erfenis van 4711 original eau de cologne’. De bedoeling: ‘Een duik in een intense frisheid, een verlangen naar rust, naar een persoonlijke herleving, een ik-moment in het gejaagde leven van een generatie op zoek naar stabiliteit en traditie’.

Leuk is dat het merk zijn historische waarden kent en dus Nouveau Cologne presenteert in dezelfde klassieke flacon, zij het dat het typische ‘bremerblauw’ nu wordt gecombineerd met patina. Dit voor een eigentijdse look. Merkwaardig dan wel weer: eau de cologne doet niet aan geslachtsdiscriminatie, maar in de begeleidende promotieclip zien we alleen maar een jonge vrouw verzonken in de wereld van Nouveau Cologne.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Heel merkwaardig, of verrassend: in Nouveau Cologne schitteren de typische en ‘schurende’ citrusvruchten door afwezigheid. Hiervoor in de plaats een klassiek ‘gelaagde’ geur. In plaats van citrussprankeling opent deze nieuwe cologne met fruit: wrang-zoete zwarte bes gecombineerd met het nog zoetere lychee. Nou vooruit, yuzu levert een bescheiden citrusbijdrage. Het hart is zoetbloemig: vanille-amandel-achtig heliotroop krijgt een rozentoets met kruidige pioenroos (foto) en geraniumblad (geliefd om zijn roosaccent). Deze bloemenkrans is voorzien van een ongebruikelijk ingrediënt die ik echter niet als zodanig bespeur: evodia, een boom/struikgewas die nauw verwant is met citroen, grapefruit, sinaasappel en limoen. Maar ook dat geeft niet een cologne-toets. Want de basis neemt vervolgens de overhand. En die is so not/not so cologne: sandelhout, tonkaboon en witte musk.

Voor mij is Nouveau Cologne hybride: een frisse bloemgeur – geen cologne – die uitmondt in een katoenachtige sillage. Vreemd: 4711 beweert dat Nouveau Cologne een andere uitwerking heeft op de draagster dan de drager. Bij haar ‘treedt de fruitige en sprankelende topnoot de voorgrond’, bij hem ‘de zoet en houtachtige basis’. Ik geloof dit niet, de ph-waarde van de huid ‘bepaalt’ hoe een geur zich ontwikkelt, niet of je vrouw of man bent.

RUIK & VERGELIJK

Meer nieuwe colognes op basis van witte musk:

Thierry Mugler Cologne (2001)

Hermès Eau de Gentiane Blanche (2009)

CAFE ROSE – PRIVATE BLEND JARDIN NOIR – TOM FORD

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 22, 2012

Geplaatst in: GEURENALFABET C, NICHE. Getagd: de roos, lelie, patchouli, tom ford. Een reactie plaatsen

EEN NACHTELIJKE NICHE-ROOS?

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 22/12/12

Neus: Antoine Lie

Concept & realisatie: Tom Ford

‘When you showcase their darker and less innocent aspects, flowers can become so thrilling and beautiful, they could almost ruin you. That was the sensation I was after’. Zegt Tom Ford over zijn Jardin Noir. De derde bloem die ik ’s nachts in de door Tom Ford aangelegde tuin bezoek, is de meest toegankelijke van zijn dit najaar gelanceerde kwartet.

Logisch: de roos is wat geur betreft door zijn alomtegenwoordigheid in de parfumerie het bekendst en daardoor sneller herkenbaar en daardoor sneller geliefd. Herkenning wekt vertrouwen. Hou mensen een hyacint (Ombre de Hyacinth), een narcis (Jonquille de Nuit) en een lelie (Lys Fume) onder de neus, grote kans dat ze alleen de laatste ook direct herkennen door zijn alom-resonantie in de bloemenwinkel (en op begrafenissen).

Is vaak de snijbloem die alle andere overstemt. Café Rose is daarnaast voor mij ook het minst niche van Fords ‘nachtbloeiers’: zijn roos overrompelt niet zoals ik verwacht van, hoop van een niche-roos. Die gulle, pure zoete bloemsensatie eigen aan roos ontbreekt. En dat komt door de very fashionable behandeling die ze krijgt. Gourmand dus. En dat heb ik de laatste jaren al heel vaak geroken, met name in de masstige-sector. Kort maar krachtig: Café Rose is een mooi uitgewerkte compositie, alleen had die wat mij betreft beter in zijn gewone lijn gepast, selectief verkrijgbaar bij de parfumketens, zoals Black Orchid (2006), White Patchouli (2008) en Noir (2012).

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Voorwaar: je ruikt roos – een ruimhartige blend van meiroos, Turkse en Bulgaarse roos – die wordt gelinkt aan een aantal ingrediënten die de laatste tijd ‘nieuw’ voor haar zijn en het in nichekringen erg goed doen: saffraan, peper (foto) en wierook. Het effect: de roos wordt anders sensueel: verliest haar onschuld, wordt stroef, alsof je tegen de vleug in van haar blaadjes strijkt, wordt pikant. Past goed bij de gourmandbasis.

Alleen ligt dat nou aan mij? Ik ruik meer cacoa dan koffie. Kan natuurlijk komen doordat koffie met behulp van de andere ingrediënten – met name zoetwarm amber – een ‘cacoa-gevoel’ geeft. Dit alles zit stevig vast in de houtnoten: sandelhout en patchoeli.

RUIK & VERGELIJK

Voor mij zweeft Café Rose tussen niche en masstige, dus bijvoorbeeld tussen:

Dior Mignight Poison (2007)

Olivier Durbano Quartz Rose (2010)

GEURENGOEROE

P.O.P: POPE OF PERFUMES

tom ford

Alle berichten die tom ford zijn getagd

NOIR POUR FEMME TOM FORD

VELVET ORCHID TOM FORD

FOREVER NOW GUCCIMUSEO

ATELIER D’ORIENT – PRIVATE BLEND – TOM FORD

POUR HOMME OUD NOIR VERSACE

UNTITLED #2 MAGNETIC SCENT

LYS FUME – PRIVATE BLEND JARDIN NOIR – TOM FORD

ME LANVIN

NOUVEAU COLOGNE 4711

CAFE ROSE – PRIVATE BLEND JARDIN NOIR – TOM FORD

Meest recente berichten

Archief

Categorieën

Meta