FORDIDABELE!
FORMIDABELE!
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 16/10/15
Neus: Sonia Constant
Model: Lara Stone
Fotografie: Inez & Vinoodh
Hoor en zie je steeds vaker: modeontwerpers hebben steeds minder te vertellen wat betreft de creatieve invulling van hun parfumlicentie. De marketingpiepeltjes nemen het over. Hoe langer het contract duurt, hoe minder de inbreng. Een goed voorbeeld: Paul Smith. Wat de laatste jaren onder zijn naam is verschenen heeft nog heel, heel, heel weinig met zijn ‘fashion-dna’ te maken. Issey Miyake idem, terwijl zijn ‘dna’ er juist met de haren wordt bij gesleept. Maar de vrouw wou dus gewoon geen pleats please in parfumconcentraat.
Bij sommige ontwerpers/luxelabels vraag je je überhaupt af of ze meer hebben gedaan dan alleen hun handtekening onder het contract zetten: Jimmy Choo, Elie Saab, Swarovski. Waar deze merken voor staan, neem je nauwelijks waar in de geuren. Anderen daarentegen slaan juist door in het benadrukken, onderstrepen en het dik bovenop leggen van hun ‘kentekenen’: Dolce & Gabanna (met het eeuwige Sicilië), Versace (über the top-glamour).
Eén ontwerper/stylist toont aan dat hoe dichter je bij principes blijft, hoe duidelijker en overtuigender de boodschap is, hoe makkelijker die wordt begrepen en dus wordt gekocht: Tom Ford. Die doet geen water bij de wijn, laat zijn geuren niet door testpanels opgaan in slaapverwekkende middelmaat. Als hij al een testpanel heeft, dan bestaat die uit één persoon: major Tom himself. Zijn naam staat voor kwaliteit van de bovenste plank. Bij hem draait het in de eerste plaats om de geur.
En dan doen verhalen en inspiratie er weinig toe. Zal dus wel: ‘Noir Pour Femme vangt de fascinerende paradox van sterke zelfverzekerdheid dat wordt gebruikt om hoofden te laten draaien en de kwetsbare romantiek privé te houden. Noir Pour Femme is net zo suggestief als een laag-uitgesneden zwart jurkje dat een ontblote schouder laat zien, of het verleidelijke deel van haar onderrug. Het vangt het vrouwelijke spel van opvallen en intimiteit in een bloemig, oosters parfum met extravagante en verleidelijke akkoorden’.
Dat dan weer wel, en is héél persoonlijk: met het model slaat Tom Ford de plank mis. Is meer in lijn met de ‘topmodels-for-perfumes’-trend dan zijn eigen kijk op de vrouw. Dus in plaats van eigenzinnige schoonheid à Julienne Moore (die in 2009 ook zijn film A Single Man speelde) een edeljunkie-look.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Ik had iets anders verwacht. Waarom? Door Noir uit 2012 voor de man: dat is eigenlijk een ‘Shalimar pour Homme’, dus: waarom haar geen ‘Habit Rouge pour Femme’? Met andere woorden een mannelijke oriental voor haar? Dus meer de nadruk op kruiden en hout, minder op vanille en amber. Gebeurt dus niet, maar je glijdt wel lekker de geur in. Hoewel klassiek van opbouw, ruik je door de opening direct een voorbode van de sensuele basis. Bij een oosterse geur is dan bergamot plus een zoetige fruitnoot verplicht. De beste optie: mandarijn.
Doet Sonia Constant dan ook. Hoewel fris, toch rijk en vol voorzien van een prettige prikkeling door gember. Het hart: laat de jasmijn, roos en oranjebloesem bloeien, maar niet zo overdadig als gehoopt. Zorgt er wel voor dat de amberbasis niet teveel doorslaat naar gourmand, enigszins lucht behoudt. Want gourmand bepaalt de basis. Want naast the one and only vanille, begeleid door een even vloeibare sandelhout, zorgt een kulfi-akkoord (populair ijsrecept uit de Indiase keuken – zie foto) voor de ‘moderne’ noot. Gourmand dus. Niet vette chocolade en sticky karamel, maar een meer smeuïg lactone-akkoord dat de volheid van room combineert met kruidig (kardemon) en nootachtige (pistache, hazelnoot, amandel) nuances.
En die gaan weer heel mooi samen met mastiek – de hars met zijn opvallende complexiteit: door de opvallende aardse frisheid, ruik een je licht-zonnige, beetje zalvende sensuele noten met een groene nasleep. Hierdoor wordt de basis niet te zwaar, zwicht niet onder zijn eigen gewicht. Ik vind de geur ‘fordidabele’ omdat de geur zijn naam waar maakt; noir in de zin van donker, duister, meeslepend, sensueel met toch een lichte stoere toets.
Dus niet suggestief zoals Ford wil, want duidelijk present. Niet verder vertellen, ach doe het ook maar: Yves Saint Laurents Black Opium (2012) had eigenlijk moet Noir pour Femme moeten zijn, dan had de geur zijn naam waar gemaakt. Als je denkt: kan een geur in deze categorie nog ‘erger’ in de basis ruiken, komt er misschien een parfumextract? Ik had het onlangs met Rausch (2015) van J.F Schwarzlose.
GEURENGOEROE 