GEURENALFABET J

BEIGE, JERSEY, 1932 – LES EXCLUSIFS LES EXTRAITS – CHANEL

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 12, 2014

Geplaatst in: GEURENALFABET B, GEURENALFABET CIJFERS, GEURENALFABET J, NICHE, PIEDESTAL POUR DES PARFUMS. Getagd: Chanel, Les Exclusifs. Een reactie plaatsen

NOBLESSE OBLIGE

ODE OP VERFIJNING, ODE OP DE ESSENTIE VAN PARFUM

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 12/11/14

Neus: Jacques Polge

Ik signaleerde het onlangs al met mijn beschrijving van het extract van Chanels Cuir de Russie (1924): de ware essentie van een geur ervaar je in een pure parfum-versie. Ook dat deze kans steeds minder wordt geboden: eau de parfum is vaak het maximaal haalbare in de parfumerie. Alleen huizen met een noblesse oblige-esprit leveren nog extracten.

Chanel, Guerlain en sinds kort – weer opnieuw – Christian Dior. Van Miss Dior Original (1957), Diorissimo (1956), Poison (1985), J’adore (1999) en Miss Dior (2009) werden door François Demachy nieuwe extracten gemaakt. En zelfs Estée Lauder doet mee: Modern Muse (2013) werd dit jaar uitgebreid met een parfumversie.

Toch verschillen deze versies van de Chanel-extracten, want die zijn zover ik weet de eerste geïnspireerd op een nichelijn en dus daarom niet te koop in de parfumerie – alleen in de Chanelboetieks. Waarom juist deze drie? Ze schijnen de bestsellers van Les Exclusifs te zijn: genoeg mensen die er op een intensere manier van willen genieten.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Beige verscheen in 2009 als eau de toilette, onder meer begeleid door een opmerking van Gabrielle Chanel herself: ‘Ik vlucht in beige omdat het natuurlijk is, de beige kleur van leem, vochtig zand, honing’. Het door Jacques geleverde Beige leverde een geur op die voor mij – nu terugruikende – meer beige satijn was, dan beige tweed. In het extract wordt beige definitief tweed, gemaakt van het fijnste wol die toch enigszins ruw ‘bedraad’ is.

Het is voller zonder zijn lichtheid te verliezen en speelt een olfactorisch verstoppertje: denk je net die ene noot te ruiken, meldt zich direct de volgende sensatie die in je gedachten laat stotteren omdat je het niet zeker weet. Neem de opening: lijkt op een overzoete, fluweelachtige, honingachtige hesperide-opening, die als je goed doorruikt een mix moet zijn van frangipani en fresia. Die samen doen alsof ze een exotische sorbet zijn – zo luchtig, zo sprankelend en bedekt met geschaafd kokos.

Heel geleidelijk gaat de meidoorn bloeien en veel overvloediger dan in de eau de toilette waardoor haar houtachtige noten worden versterkt, maar nooit wordt het te – daarvoor is Beige als parfum te chic, te ‘Parijs’. Want ook hier, gelijk de eau de toilette, wordt de meidoorn verzacht met heliotroop en de algehele bloemennoot sensueel geschraagd met ylang-ylang. Dat is het.

En ook weer niet. Het lijkt of af een toe een meiklokje komt pop-uppen, haar klokje even laat klingelen met een frisgroen ‘geluid’ tot gevolg. En ‘op het einde’ lijkt deze beige bloemenverfijning weg te zinken in een sandelhoutbasis. Maar toch: het parfum had voor mij iets straffer gemogen, nog meer de diepte in – meer nadruk op meidoorn en ‘beige’ hout.

Om het niet op één lijn te stellen met de parfumversie 1932. Hoewel qua bloemeninvulling totaal verschillend, heeft het toch overeenkomsten door de zacht- en helderheid. Beige zowel 1932 schitteren onder een Europese hemel. Alleen wordt dat in 1932 opgeroepen met heel veel jasmijn die in de ouverture ook iets van een sorbet heeft door de peer- en grapefruitmix waarachter de jasmijn al bloeiende zich nog even schuilhoudt.

Ik schrijf bewust bloeiende, want ‘hij’ heeft iets levendigs, alsof je de blaadjes door de lucht ziet dartelen en niet gevangen in laboratorium-flesje. En dan ‘all of a sudden’ vallen ze in een volle, smeuïge irisboter ondersteund door vetiver die de jasmijn vasthoudt en haar een ‘iets van’ houtige structuur geeft. Ook weer erg elegant, en hierdoor bijna op het randje van saai. Hier mis ik een onconventionele noot – eigen aan het karakter van Gabrielle Chanel en waar alle Les Exclusifs-geuren op de een of andere manier aan refereren.

Wat dan? De jasmijn had vileiner mogen ruiken, meer dierlijker, meer oosters. Zoals de bloemen daar ’s nachts op zijn ‘hardst’ bloeien om insecten aan te trekken voor de bestuiving. Een parfum dat je even letterlijk en figuurlijk de adem doet benemen en je doet verwonderen dat een neus dat allemaal in één 15ml-flacon kan stoppen.

En dan Jersey als parfum. Vooropgesteld: je houdt wel of niet van lavendel. Voor de haters: de nicheparfumerie doet steeds meer moeite dit kruid op te waarderen, haar te ontdoen van haar eenvoudige, eendimensionale Provence- en badschuimassociatie.

Lavendel wordt dus voller, warmer en meer paars dan lavendelgekleurd gepresenteerd. En hierdoor zou het zo maar kunnen dat je haters in liefhebbers transformeren. Misschien wel met Jersey. Dit is lavendel gevrijwaard van haar ‘klassieke’ witte musk-wasmachinebehandeling.

Hoewel nog detecteerbaar – ‘helaas’ eigen aan lavendel, ‘gelukkig’ eigen aan lavendel. Dit is lavendel die donker, aardser, donkergroen en kruidig ademt, beplakt zo lijkt het met tijm- en rozemarijnblaadjes. Zonder haar zonnige en bloemige kant te verliezen (met dank aan roos en jasmijn) komt af en toe een hooinoot voorbij gedragen door een zwoel Mistral-briesje.

Dit is eigenlijk lavendel die weigert om geknipt te worden, ze wil zitten waar ze zit en zich niet verroeren, tevreden als ze is met haar plek: geborgen in de Provencaalse warme aarde die af en toe wat vanilledruppels absorbeert.

Wil je Beige ruwer ervaren, mijn idee: layer haar met Sycomore (2008), wil je haar stoerder, meer androgyn ondergaan, pak dan Cuir de Russie (het parfumextract). 1932 krijgt meer sillage met wederom Sycomore, gaat zich lekker volbloemig aanstellen met Gardénia (1925) en wordt groener met Bel Respiro (2007). Jersey heeft geen verrijking en verdieping nodig,

JARDINS DES ECRIVAINS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 9, 2014

Geplaatst in: GEURENALFABET G, GEURENALFABET J, GEURENALFABET L, GEURENALFABET O, GEURENALFABET W, NICHE. Getagd: histoires de parfums, Parfum d'Empire. Een reactie plaatsen

HELAAS MET DE FRANSE SLAG, WEL – SURPRISE! – EIGENZINNIG

Jaar van lancering: 2012, 2013, 2014

Laatst aangepast: 09/09/14

Neus: echt, maar dan ook echt, benieuwd naar

Ambassadeurs: celebs uit het verleden

Concept & realisatie: onbekend

Net zoals in alle bedrijfstakken, wordt in de parfumindustrie het copy&paste-principe met enthousiasme toegepast. Als (nieuw) merk imiteer je een succesvol concept, voeg wat ‘eigens’ toe hopende dat klanten toestromen. Gérard Ghislan lanceerde in 2000 Histoires de Parfums: geuren genoemd naar geboortejaren van voornamelijk fameuze Franse kunstenaars uit het verleden.

In 2003 gevolgd door Marc Antoine Corticchiato’s – me too! – Parfum d’Empire. Die trok het iets breder: vernoemde zijn creaties in de ware zin van het woord naar gedenkwaardige periodes uit de geschiedenis. Zowel Ghislan als Marc Antoine hebben hun uitgangspunt inmiddels verlaten en trekken het iets breder. De eerste door meer ‘futuristische’ en opera-geïnspireerde- geuren, de tweede door zich te concentreren op edele interpretaties van klassieke geuren.

Opent – je moet maar durven – in 2012 een huis waarvan de onbekende oprichter Histoires de Parfums en Parfum d’Empire in de blender stopt met als resultaat – raad eens? Hé wat origineel: geuren opgedragen aan schrijvers die door hun eigenzinnige karakters en natuurlijk hun werken wereldberoemd zijn geworden. En niet alleen binnen le petit monde littéraire. Maar ik vraag me af of de meeste fragrance fanatics bij het zien van de namen die direct herkennen en dus denken: ‘Oh ja, die, wat leuk, heb ik ook gelezen, ben benieuwd!’

Want Jardin d’Ecrivains maakt zich, wat mij betreft, er met de Franse slag van af. Alles wordt rommelig gepresenteerd op een ouderwets vormgegeven site (uit het jaar nul). En de info die over de auteurs wordt gegeven en waarom Jardin d’Ecrivains het waard vond ze te huldigen met een geur – het blijft allemaal zéér vrijblijvend en hapsnap. Vooral als je de site en de intentie vergelijkt met die van Histoires de Parfums.

Want is het de voor- of achternaam van een schrijver, of de titel van een hoogtepunt uit de wereldliteratuur die inspireerde. Neem George (2013). George Who? George Orwell? George Bernard Shaw? Nee, de geur is genoemd naar een vrouw met de voornaam George. Haar achternaam: Sand.

Meer weten over haar? Zie 1804, haar olfactorische heiligverklaring door Histoires de Parfums. Gigi (2012) is het hoofdkarakter uit het beroemde boek van Colette. Meer weten over haar? Histoires de Parfums ging Jardin d’Ecrivains al voor met 1873 (2000) gevolgd – deze me too’er was ik even vergeten: Colette (2010) van Tocca. Junky (2014) is een ‘eaubade’ op het gelijknamige boek van William Boroughs. Orlando (2012) idem dito. Werd geschreven door Virginia Woolf. En Wilde (2013) is de achternaam van the dandy of all dandy’s met de voornaam Oscar.

En waar het allemaal mee begon met de ‘tuin der schrijvers’: La Dame aux Camélias (2012). Bijnaam van de heldin Marguerite Gautier (gebaseerd op het leven van courtisane Marie Duplessis) uit het gelijknamige boek (1848) van Alexandre Dumas dat nog bekender werd toen het gegeven Giuseppe Verdi inspireerde tot een opera, die een van geliefdste werd uit het klassieke repertoire: La Traviata (1853). Alles ruikt te veel naar inhaken, een slaatje slaan uit. En dat terwijl – surprise! – de geuren zelf niet slecht zijn. Ze verdienen alleen een betere omlijsting wil je de niche-consument serieus nemen.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Orlando (2013) is genoemd naar de gelijknamige fantasieroman uit 1928 van Virginia Woolf die haar enkele eeuwen laat leven. Beginnend als lord Orlando tijdens de regeringperiode van Elizabeth I en eindigend als lady Orlando in de achttiende eeuw. Een ambigu karakter dus, zwevend tussen mannelijk en vrouwelijk. En dat ruik je ook in deze krachtige, warme en kruidige geur waarin je – eindelijk – weer eens Perubalsem goed ruikt.

Die geeft aan geuren zo’n eigen, eigenaardige vegetale en donkere musksensatie. Beetje viezig en stoffig. Ruik je al vanaf het begin door de frisprikkelende opening van sinaasappel – ‘volgenageld’ met roze bes en gember – heen. Want deze hars mengt zich direct met de duidelijke ambernoot die in het hart tot volle wasdom komt. Dez amber wordt begeleid door een stevige patchoeli en stroeve kruidnagel die – gelukkig! – in de basis niet klassieke amberafhandeling krijgt. Want een sterke noot van guaiachout, musk en dus Perubalsem. Aangenaam anders.

Wat is de perfecte George Sand-geur? Ik heb me een tijdje in haar leven verdiept. Wist je dat ze wel eens mannenkleren droeg? Niet om, zoals sommige historici beweren, de klassieke rolmodellen te tarren, maar wel als ze zich weer eens – ze versleet heel wat lovers – afgewezen als vrouw voelde.

Ze ging dan zo twijfelen aan haar ‘vrouw-zijn’ waardoor ze zich ging kleden als man om er niet aan herinnerd te worden. Deze complexe, ‘voer-voor-psychologen’-houding kun je vertalen met een geur die aan de buitenkant stoer en ‘brash’ is, maar aan de binnenkant schreewt om hunkering naar bevestiging van vrouwelijkheid. Slaagt George (2013) – ik ben wederom aangenaam verrast – goed in. De geur doet me denken aan Eau de Monsieur (1983) van Annick Goutal en Eau de Gloire (2004) van Parfum d’Empire. Ofwel, groene houtachtige chic met zwoele bodem.

De opening van neroli en bergamot ‘eau-de-colognet’ je tegemoet. Alsof je ’s ochtends te paard door een herfstachtig bos galoppeert. Langzaam aan wordt de geur warmer en zoeter door tabak – George Sand pafte menig sigaar – en koffie die nog zoetiger wordt door heliotroop die zich laat opzuigen door de witte musk in de basis (effect: poederig) die niet plat en cheap eindigt, maar eerder etherisch-sensueel door mirre en – daar is-ie gelukkig weer – Perubalsem. Geeft ook aan George dat eigenaardige ‘vies-chique’ en stoffige randje.

Wilde (2013): bergamot opent het ‘wilde’ feest met een behoorlijk zoet-groen mentholachtig randje dat snel een mooi-elegante overloop krijgt van een zoetige rozijnennoot en sappige vijg. Origineel zoals de schrijver. Een sprankelende theenoot neemt de frisheid van de bergamot over.

En hierachter verbergt zich niet de lievelingsbloem van Oscar Wilde: de lelie. Stoort me, en is voor mij een teken dat Jardin d’Ecrivans zich niet echt in het leven van hem heeft verdiept. Hiervoor in de plaats: anjer, die maar niet echt tot volle bloei komt. Ik ruik een bloemennoot die helaas niet zo gepeperd is zoals je van de anjer gewend bent. De afronding is houtachtig door eikenmos (?) en vetiver zonder dat Wilde zijn luchtige karakter verliest. Dat past wel èn niet bij Oscar Wilde. Deze luchtigheid kan een vertaling zijn van hoe makkelijk en spottend hij de kritiek op zijn persoon van zich afwimpelde, maar tegelijkertijd mis ik het gevoel van dramatiek waarover hij in volle mate beschikte en die hij met liefde tentoonspreidde. Want Oscar Wilde was geen drama queen, wel een drama king. Met andere woorden: de geur had voor mij voller en meeslepender mogen zijn – een klassieke chypre met zijn ambigue karakter. Maar ook hier: aangenaam anders.

La Dame aux Camélias (2012) wordt omschreven als ‘cologne de nuit’ en ‘nodigt uit tot verliefdheid, een gevoel van eeuwige lente vergelijkbaar met het opborrelen van amoureuze sentimenten’. De eerste, algemene indruk: een ouderwets zuurtje met poederige nasleep en iets ‘groen vegetaals’. Komt door de originele combinatie van ingrediënten, met name in de opening: verbena, kardemon en oranjebloesem. Eerste twee blijven aangenaam lang persistent present voor het mierzoete viooltje begint te bloeien die een zurige toets krijgt door de opening, maar niet té door een zachte roosinjectie.

En dan camelia. Ja dikke doei: deze breekbare bloem verspreidt helemaal geen geur. De afronding is heel erg boudoir en laat je goed ondergaan wat tonkaboon kan toevoegen aan poederige musknoten: maakt het warm, behaaglijk en lichtjes zwoel. ‘Jeneverbeshout’ wordt eveneens opgevoerd in de basis, maar kan ik niet als zodanig detecteren – misschien dat het de ijlgroene link van de opening voortzet. Heel lief, heel onschuldig allemaal – ‘zacht als een kus, fris als een ontwakende liefde’ – en zonder venijn. Marie Duplessis was zo jong toen ze stierf – leefde slechts 23 lentes – echte wraakgevoelens had ze nog niet ontwikkeld.

Heel eerlijk gezegd ik ken de schrijver William Burroughs (1914-1997) alleen van naam en reputatie. Avant-gardistisch, ‘Beat Generation’, homoseksueel. Met een bohemien, destructieve levensstijl waar ik niet zoveel mee heb. Zo cliché ‘moeilijke schrijver’. Junky (1953) zijn eerste boek zal toch niet gaan over het leven van een… Interesseert me niet.

Iedereen heeft recht op zijn eigen verslaving(en) – ik heb ze ook – maar wil daar altijd niet het fijne van weten. Valt voor mij in de ‘zal wel’-categorie ondanks de door literaire critici bezongen lof. En verder heb ik weinig met het ophemelen van ‘junky-verdriet’. Burroughs’ verslaving vormt wel een link met Junky (2014) want er werd canabis in verwerkt – wat de groene opening verklaart. Kan niet anders zeggen: boeiend. Dit is een wierdo-geur door de contrastrijkheid die me een beetje, door de groene-viooltjesachtige zoetheid, doet denken aan Grey Flannel (1975) van Geoffrey Beene.

Want ook hier de link met galbanum in de opening (versterkt en verfrist door canabis en rozenhout) met het viooltje in het hart. Die in Junky alleen meer decadent en chiquer wordt (grappig in dit geval) door een lekkere volle bloemennoot van gardenia. Ook mooi: de opgevoerde iris. Maakt de gardenia poederig-intenser en versterkt de zoetheid van het viooltje. Dan de sterke houtbasis: een melange van kasjmier-, jeneverbes- en cederhout, vetiver, mos, opoponax en wierook. Ik ruik voornamelijk cederhout verbrandt door wierook en opoponax (ook wel bekend als zoete mirre) die de afronding licht etherisch en strak-zoetig maakt. Eindconclusie: byzondere en onderscheidende geuren die een beter raam verdienen – jammer van de ‘lousy’ presentatie.

Gigi (2012) ontbrak in het kennismakingspakketje dat me door de importeur werd toegestuurd.

RUIK&VERGELIJK

En dan contacteert http://www.parfumaria.com me. Of ik Nicolas de Barry al ken? Nee, hè! Weer zo’n huis dat zich laat inspireren door de historische groten der aarde. Nice to see you again als parfum: George Sand, Lodewijk XV en zijn ‘eerste minister’ Madame de Pompadour.

Maar ‘geurlukkig’ ook minder tot parfums getransformeerde former famous ones: keizerin Elisabeth van Oostenrijk (ja, Sissi waarnaar ook die populaire frisdrank is genoemd, of niet?), Marguerite de Valois (ook wel bekend als reine Margot) en minder in Europa tot de verbeelding sprekende namen als Shah Jahan en Muntaz-i Mahal. Eerlijkheid gebied: opgericht in 2004.

Eerlijkheid gebied: wat een prachtparfums. Zwevend tussen Grossmith en Guerlain, en die je ten volle klassieke geurfamilies opnieuw laat ervaren. Deftig maar heftig. Bespreek ik binnenkort.

JEU D’AMOUR KENZO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 29, 2014

Geplaatst in: GEURENALFABET J. Een reactie plaatsen

PLAYING LIKE THE QUEEN OF HEARTS

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 29/08/14

Neus: Daphné Bugey en Chistophe Raynaud

Ambassadrice: Louise Bourgoin (en Adrien Brunier)

Artistic direction: Patrick Guedj

Flaconontwerp: Karim Rashid

Toen ik hoorde van de naam van de grote nieuwe geur van Kenzo, dacht ik in eerste instantie: ‘Nee hè, al wéér het meest gebruikte cliché in de parfumpromotie opnieuw toegepast, houdt het nu nooit op’. En dat van Kenzo. Daarvan verwacht ik toch een iets andere, meer speelse ‘tongue in cheek’-benadering.

En zowaar het gebeurt, want dit keer dient het kaartspel als uitgangspunt. Want volgens Kenzo is ‘liefde een spel, verleiding, een spel met kaarten, waarvan je nooit weet wat hij van haar kan verwachten. Dit maakt jou nog charmanter voor hem’. In dit geval het object van verlangen (Adrien Brunier) van de hoofdrolspeelster (Louise Bourgoin).

Jeu d’Amour gebeurt aan ‘een tafel voor twee, met gedimd licht en het geluid van speelkaarten die worden neergelegd’. Het advies van Kenzo aan haar: ‘Wees brutaal en toon lef; zo blijft hij altijd naar jou verlangen’. Vervolgens ‘worden blikken uitgewisseld, zij probeert niet te lachen om hem de indruk te geven dat ze aan het bluffen is. Zij is hartenvrouw, hij hartenaas’ (maar welke aas ze ook zou kiezen, ‘hij’ wordt in het kaartspel overdrachtelijk gebruikt voor iemand van zeer grote waarde of capaciteit…). Het spel kan beginnen en dat laat Kenzo over aan…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… het parfumeursduo Daphné Bugey en Chistophe Raynaud die olfactorisch ‘samen een nieuwe visie op liefde en verleiding brengen’ in de vorm van een bloemig gourmandparfum dat volgens Kenzo ‘de essentie van vrouwelijkheid, een concentraat van sensualiteit’ verbeeldt. Met de gourmandnoot valt het wat mij betreft wel mee, de bloemen daarentegen verspreiden een diep en sensueel spoor. Niet zo vreemd, gezien de tuberoos in het hart van Jeu d’Amour de koningin is: zoet, vol, erotisch met een boterachtige zachtheid.

En daar zijn heel veel vrouwen ‘best nog wel’ huiverig voor. Zouden ze bang zijn wat de veronderstelde seksuele werking van geuren betreft, dat dit keer hun erogene prikkels daadwerkelijk gestimuleerd zullen worden… ?

Om dit voor te zijn en te temperen, wordt de tuberoos geflankeerd door de frisgroene, maar toch zoete noten van fresia (foto). Daarnaast blijft de frisse wolk van de opening lang boven het hart hangen en die ademt voor mij echt naar Kenzo. Wil zeggen: een alternatieve, maar moderne frisheid. Dit keer een luchtig, rood fruit-akkoord van granaatappel en bloedmandarijn transparant gemaakt door thee. Maar koppig als ze is: de tuberoos neemt maar langzaam afscheid omdat ze zich maar al te graag wentelt in de basis van romig sandelhout en sensuele musk… die samen een heel licht, beetje poederig gourmandnuance verspreiden.

RUIK&VERGELIJK

Nog even en de tuberoos wordt niet meer gezien als een niche-bloem, want ze verschijnt na een kortstondige afwezigheid weer in de ketenparfumerie:

Yves Saint Laurent Manifestio L’Elixir (2013)

Sisley Eau Tropicale (2014)

Bulgari Omnia Indian Garnet (2014)

JOUR D’HERMES ABSOLU HERMES

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 17, 2014

Geplaatst in: GEURENALFABET J, NICHE IN DE PARFUMERIEKETEN. Getagd: HERMES, jean-claude ellena. Een reactie plaatsen

PLUK DE DAG-PARFUM MET EEN BEWUST GECREËERDE BLOEMENILLUSIE

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 17/05/14

Neus: Jean-Claude Ellena

Concept & realisatie: Pierre-Alexis Dumas, Jean-Claude Ellena, Pierre Hardy

LE JOUR D'HERMES ABSOLU CAMPAIGN

Met het ontwaken van voorjaar 2014 wordt mij weer eens overduidelijk dat de geuren die de natuur verspreidt niet te imiteren zijn door de parfumindustrie. Zelfs in het verstedelijkte landschap. Als je nu door het Vondelpark wandelt, word je (ik althans) overmand door de hoeveelheid ‘parfum in de lucht’. Neem de meidoorn (net zo alles verontrustend vroeg bloeiend): die verspreidt zijn honinghoutige noten overweldigend. De sering en de boerenjasmijn gaan graag de concurrentie aan, en ondertussen ruik je allerlei zoete, bloesemachtige sensaties van niet direct te determineren planten, struiken en bomen. Dit alles om insecten en (even verontrustend steeds minder) bijen aan te trekken. Het gras levert ook inmiddels zijn knisperende groene en/of hooiachtige bijdrage. En lopend naar huis verspreidt de wisteria – het punt van uitbloeien nabij – en acacia hun zoetige, overvolle boeket.

Dit kan een neus niet vangen… misschien alleen bij benadering. Het is de vraag of hij het wil. Bij dit puur natuur-genot moet ik vaak denken aan Jean-Claude Ellena. Hij weet voor Hermès olfactorische stemmingen en plaatsen te vertalen in abstracte geuren die ons, geholpen door het verhaal en het beeld, het idee geven alsof we de natuur in al haar vanzelfsprekendheid ruiken. Eigenlijk doet Ellena ‘net alsof’, hij is een illusionist à la Houdini die onze neus bedriegt: hij spiegelt ons iets wat in werkelijkheid niet kan.

Ervaar je op zeer elegante wijze ook weer in Jour d’Hermès Absolu. Een geur als ‘de dageraad’ (olfactorische plaats) en ‘het begin van vrouwelijkheid onthult in het licht van Hermès’ (olfactorische stemming). En in overdrachtelijke zin: ‘Het essentiële dat we van de dag verwachten, is dat die zich, zowel beknopt als uitgebreid, steeds opnieuw aandient’. En dat moment staat voor Hermès voor wedergeboorte in het algemeen en die van de vrouw in het bijzonder.

Wel weer erg cliché en rolbevestigend: de vrouw als puur symbool bedacht door de man die blijkbaar nooit opnieuw geboren hoeft te worden – in ieder geval niet op deze softe ‘Happinez’-wijze. ‘Bij een onvoorwaardelijke vrouwelijkheid straalt de nieuwe dag met een unieke schoonheid, als eerbetoon voor de vrouw die hetsublimeert’, aldus Pierre-Alexis Dumas, Jean-Claude Ellena en Pierre Hardy.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Dé grondstof van Hermès is… nee geen (natuurlijk) ingrediënt maar een ‘natuurverschijnsel’: licht. En dat geldt zeker voor Jour d’Hermès Absolu. Licht van toon, licht van genot: de zon straalt door deze bloemenessence heen, tilt haar op, maakt haar zo licht als lucht.

Eerst een hesperide-opening voorwaar! Abstract maar toch herkenbaar. Meer sinaasappel-mandarijnzoet dan citroen-grapefruit sprankelend. Dat laatste ook maar even, als een ‘liftje’. En dan heel elegant en typisch Ellena, komt er een zurige noot om de hoek kijken die ook weer lichtjes gezoet is. Een indruk van net gesneden rabarber dat met suiker in een pan met ijskoud wordt gedaan om zijn fris-zure zoetheid te versterken… In dit ‘pure rabarbertoetje’ drijven voor mijn gevoel ook wat bitterfrisse granaatappelzaadjes rond.

Hierop drapeert ellena een selectie van overrijpe abrikozen; tactiel – alsof je de huid ervan pelt om de fluweelzachte, tederbloemige geur nog beter op te snuiven. Deze zachtzoetigheid bepaalt de toon, komt in de buurt van de door Ellena gewenste geursignatuur: ‘Zo dicht mogelijk bij het lichaam van de vrouw. We zien haar schouders, haar hals, we kunnen haar aanraken en haar ruiken’. Maar toch beginnen nu verschillende bloemen hun door de zon verwarmde en verlichte noten te verspreiden.

Zoals bekend geeft Jean-Claude Ellena niet graag de exacte opbouw van zijn composities vrij: ‘Jour d’Hermès Absolu verwijst niet naar een specifieke bloem, maar naar honderden zo samengevoegd dat het een abstractie wordt. Lelie, jasmijn, gardenia, roos, lathyrus of abrikozenbloesem? Moeilijk te zeggen. Met Absolu wordt het kader kleiner, als een close-up’. Met een beetje fantasie en heel diep ruiken, kun je ze plaatsen. Er zit voluptueuze nuance in die doet denken aan lelie. Een stralende, heldere toets gelijk jasmijn. Het toefje ‘zachte koppigheid’ komt op conto van gardenia. De zoete roos stelt zich bescheiden op, maar toch. De poederige toets.. dat kan de siererwt zijn. Abrikozenbloesem (foto)? Die ruikt in Jour d’Hermès Absolu voor mij meer als vrucht, dan als bloesem.

En deze vrucht ‘op sap’ vormt ook de basis waarachter zich heel kunstig een lichtjes gezoete witte musk ophoudt die voor standvastigheid zorgt in deze etherische, subtiele bloemenwereld. Of zoals Hermès het verwoordt: ‘Ogenschijnlijke eenvoud die veel raffinement verbergt en een bepaalde verfijndheid – kenmerkend voor elk Hermèsparfum. Jour d’Hermès Absolu bezit een geheime complexiteit, een intieme bedoeling erop gericht u niet alleen lekker te laten ruiken, maar ook mooi te laten voelen’.

RUIK&VERGELIJK

Dit soort bloemenverfijning ruik je steeds zeldener in de parfumerie. Terwijl de inspiratiebron er wel veel vaak is – de vrouw, een lentetuin, een stemming, noem maar op – is de interpretatie vaak van een teleurstellende oppervlakkigheid en makkelijkheid. Qua ‘gemaskeerde’ en understated rijkheid moet ik qua compositie denken aan de vintageversies van:

Christian Dior – La Collection de Monsieur Dior – Diorama (1949/2011)

Jean Patou Mille 1972

JACQUARD ETRO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 17, 2014

Geplaatst in: GEURENALFABET J, NICHE. Getagd: elimi-hars, engelwortel, Etro, IRIS. Een reactie plaatsen

STOF TOT NADENKEN: WAT EEN MOOIE IRIS-GEINSPIREERDE GEUR!

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 17/03/14

Neus: Jacques Flori

Concept & realisatie: Luisella Tepatti (hoofd parfumontwikkling Etro)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE JACQUARD ETRO MOOD2

Als alle geuren in de ketenparfumerie dezelfde kwaliteit zouden hebben als de Etro-parfums, dan zag je volgens mij heel wat meer blije mensen over straat rondlopen. Van de andere kant van de toonbank hoor ik trouwens regelmatig winkeleigenaars klagen over Etro.

Niet over de inhoud, maar dat er op internet zo mee wordt gesteund. Dat haalt het imago omlaag en de drive om het merk te verkopen. Neem daarbij het feit dat de gemiddelde prijs – zoals bij zoveel merken in het luxecircuit – naar boven is bijgesteld. Betaalde je een paar jaar geleden voor 100 ml € 92,00 nu schommelt het rondom € 122,00.

Maar de kwaliteit is hetzelfde gebleven. Dat wil dus zeggen: die is dus gewoon goed. En om aan te geven dat Etro nog steeds zeer serieus op parfumgebied wordt genomen: Senteurs d’Ailleurs in Brussel – een van de meest snobby parfumerieën die ik ken – verkoopt vol enthousiasme nog steeds de uitgebreide collectie. Ook Jacquard zag ik er vorige week trots opgesteld. En met recht, het is voor mij de mooiste Etro-geur van de afgelopen jaren, want eigenzinnig, elegant en tegelijkertijd vertrouwd – drie kernbegrippen van Etro so to speak.

De naam verwijst naar een handmatige weeftechniek van glanzende inslagdraden en matte kettingdraden voor een éénkleurige stof (damast; genoemd naar Damascus omdat het via deze stad in het Westen werd geïntroduceerd) die vanuit een bepaalde hoek bekeken door de lichtinval een motief/patroon op de ‘achtergrond’ vertoont waardoor de stof (vroeger alleen zijde, nu ook katoen, wol, linnen en kunstzijde) een gelaagde, sierlijke, rijke en luxe uitstraling krijgt.

In 1801 ontwikkelde Joseph Marie Jacquard (1752-1834) een revolutionair semi-automatisch weefgetouw waarmee damast sneller en minder arbeidsintensief geweven kon worden. En sindsdien werd damast geleidelijk aan steeds vaker naar zijn achternaam vernoemd.

Dat is dan wel vreemd: de veelkleurige ‘stof’ op de flacon is dus eigenlijk geen jacquard in de ware zin van het woord volgens mij. Is dat erg? Nee, alleen een beetje vreemd voor een merk van oorsprong gespecialiseerd in luxestoffen.

Etro presenteert met Jacquard vrouwelijkheid ‘als een weelderige en zonnige tuin, een landschap op delicate wijze vormgegeven, in staat de zintuigen duizenden intrigerende en mysterieuze nuances en karaktereigenschappen te bieden’. Vind ik nog al veel, duizenden, maar rijk geschakeerd is Jacquard in ieder geval.

Dit had voor mij niet gehoeven: ‘Een parfum dat exotische en gepassioneerde verleiding oproept. Het is de uitdrukking van een originele en authentieke persoonlijkheid, in staat zich zowel te gedragen als vleiend gefluister, als een onweerstaanbare toon’ (wat moet ik me hier in hemelsnaam bij voorstellen). Ook niet: ‘Voor een oneindig geschakeerde vrouw die er van houdt een universum te verkennen dat bestaat uit elegantie, reizen en geschiedenis’. Waarom niet? Jacquard is voor mij eerder verfijnd androgyn dan vrouwelijk.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Het lijkt een minitrend in de nicheparfumerie: parfums te vrijwaren van de klassieke citrusuitbarsting. Onderga je ook mooi in Jacquard, want bloemig-fris bergamot krijgt nauwelijks kans zich te ontwikkelen en te ontplooien doordat het wordt meegenomen door een omfloerste, groen-prikkelende opening met aardse ondertoon. Opgeroepen met musky engelwortel, energieke zwarte peper en transparant-fris elimi-hars. Heel eigenzinnig gedaan.

Nu komen de bloemen tot leven. Even eigenzinnig. Eerst een volle noot van zonnig jasmijn die mooi sensueel en een beetje koppig wordt gemaakt door zonnig-sensueel ylang-ylang. Hierachter verbergt zich een zeer elegante iris die uiteindelijk de toon van het gehele parfum bepaalt. Vol, rijk, ‘vet’ en fris tegelijkertijd.

Langzaam maar zeker bloeien de bloemen ‘uit’ en begint het hout (vetiver en sandelhout) te smeulen, samen de aardse toon van de opening en de iris in het bijzonder ondersteunend. Dan denk je dat Jacquard klaar is. Nee hoor. Want in de nasleep licht een zoet viooltje de bloemig-aardse toon op waarin de iris is opgegaan en hierachter verbergt zich ook nog eens een warme musk.

RUIK&VERGELIJK

Om te checken of Jacquard een echt bijzondere irisgeur is, ruik eens aan onderstaande ‘pure’ irisgeuren:

Xerjoff Irisss (2007)

Amouage – The Library Collection – Opus V (2010)

Mendittorosa Omega (2012)

JUST PRECIOUS LA PERLA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 7, 2014

Geplaatst in: GEURENALFABET J. Getagd: La Perla. Een reactie plaatsen

OPGELET: VOOR DE ‘RIJPERE’ VROUW

OFWEL, EDELSTENENSCHITTERING WEDEROM VERTAALD IN EEN GEUR

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 07/01/14

Neus: onbekend

Ambassadrice: Perrine Rougemont

Fotografie & making of: Vincent Peters

Hoe komt het toch dat ik bij luxe lingerie direct moet denken aan ‘Sylvie Meis for Hünkemoller’, gelukkig helemaal niet aan ‘Inge de Bruin for Sapph’ en, nog vreemder, niet aan La Perla, het Italiaanse merk dat ondermode als haute couture verkoopt.

Zal wel met de dutch link te maken. Trouwens, La Perla kun je wel aan Nederland koppelen. Het is vergezocht, maar tot voor kort was Rianne ten Haken ambassadrice voor een aantal geuren, waaronder J’Aime la Nuit uit 2009. De uitverkorene voor de nieuwe geur heet Perrine Rougemont. En dit keer schittert de lingerie door afwezigheid bij Just Precious, want de geur is ‘inspired by precious jewels gleaming off their magic and making every woman feel attractive and glamorous. Their power is caused by the reflection of light as well as notes of the fragrance’. En om deze schittering nog beter voor het voetlicht te plaatsen, gaat Perrine Rougemont gehuld in zwarte lingerie.

Op de foto lukt dat aardig, maar dat ‘model in lingerie’ een vak apart is, bewijst de lancering van Just Precious in het Clerici Paleis te Milaan, waar drie Elite-models de geur aan de gasten presenteerden slechts gehuld in de zwarte Maison Collection van La Perla. Terzijde: dat La Perla ondanks de concurrentie (denk Agent Provocateur, Victoria’s Secret, Marlies Dekkers) nog steeds wordt gewaardeerd, ook onder celebs, blijkt wel uit het feit dat Beyoncé in een van haar recente clips – Burlesque – slechts gehuld gaat in La Perla.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Als je de moeite neemt om het introductie-filmpje te bekijken, dan hoor je uit de mond van La Perla’s Brigitta Wormser iets wat weinig ‘creation and develop marketing’-mensen van parfumlabels durven te zeggen: Just Precious is gemaakt voor de rijpere vrouw. Maar die is dan wel ‘très sofistiqué, très féminine et très sensuelle’.

En ‘rijpere’ is hier minder oud dan je zou verwachten: tussen de dertig en veertig jaar. Jammer dat je deze doelgroep alleen als gasten, niet als modellen op de promoparty en in de campagne terugziet. Oh ja, Wormser haalt ook nog zo’n gezellig parfumcliché van de plank: dat draagster van de geur even gefacetteerd is als de flacon (en dop)… als ze dan maar niet verblind wordt door zoveelste variatie op het lichtbloemige amberthema.

Prettig aan de geur: je kunt de ingrediënten bijna stuk voor stuk in orde van opkomst waarnemen voor ze samensmelten in de sensuele basis. Dus een klassiekfrisse opening van citrusnoten waar met name de zoet clementine uitspringt die mooi aansluit op de frisbloemige oranjebloesem. Boeiend: is meer dan de som der delen, want op de achtergrond borrelt ook een fruitige noot die zweeft tussen pruim en passievrucht. De oranjebloesem gaat van nature mooi samen met jasmijn en ylang-ylang in het hart.

Die twee maken het geheel lichtjes bloemig sensueel. Om niet al te klassiek en al te tutty te worden zorgen pioenroos en tiaré voor het moderne accent… de eerste breekt de bloemen als het ware open, geeft ze lucht. En tiaré zorgt voor het hippe sensuele accent dat in de basis klassiek wordt ondersteund door een volle laag warm vanille (foto) waarin de houttonen – sandelhout en patchoeli – lijken te verdrinken. Elegant, sexy zoals je wil, maar niet echt sensueel, daarvoor is Just Precious toch te luchtig, te onschuldig, te zomers.

RUIK&VERGELIJK

Ik moet, hoewel iets minder fruitig, door de oranjebloesem, witte bloemen en ambernoten heel sterk denken aan:

Pommelato Nudo Amber (2013)

JUST CAVALLI FOR MEN ROBERTO CAVALLI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 20, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET J. Getagd: CUIR, just cavalli, leer. Een reactie plaatsen

HET JACHTSEIZOEN IS GEOPEND DUS:

‘JUST ME, JUST PLAY, JUST MORE’

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 20/08/13

Neus: Domitille Bertier, Clément Gabarry

Model: Marlon Texeira

Videoclip & fotografie: Jonas Akerlund

Ik zit, lig en sta me de laatste tijd af te vragen of de verleidingscodes die worden gebruikt in de parfumindustrie mondiaal van smaak zijn, of hanteert elk parfumland toch zijn eigen specifieke codes. Mijn uitkomst: ja. Neem alleen al Europa. Wat een verschil tussen de klassieke leveranciers: Frankrijk en Italië. Grosso modo: ‘Parijs’ verpakt de boodschap vooral hoogdravend, streng, esthetisch en artistiek (voor mij vaak eerder ‘artistiekerig’). Sensualiteit komt eigenlijk op de tweede plaats, die ‘ligt’ als het ware onder de presentatie, want is voor de Fransen vanzelfsprekend. Dan de Italianen: daar spat de sensuele en seksuele verleiding van de boodschap af. De too good to be true-models (weliswaar een handje geholpen door ‘mister paintbox’ en ‘miss cover up’) lijken maar één boodschap op te roepen: pak me, probeer me en al je geheime verlangens worden – wishful thinking – realiteit.

Zie je ook overtuigend in presentatie van de eerste, nieuwe Just Cavalli-geur voor hem: ‘Een geur. Een verleidelijke geur, die zweeft in de lucht. Onbewust vertrouwd. Een totale verbondenheid. Het kan niet ontkend, en zeker niet genegeerd worden. Net als een ‘love bite’. Het is just now, just sex, just Cavalli. De jacht is geopend. Ben jij de prooi?’

Pas wel op bij gebruik, want Just Cavalli for him is ‘ongegeneerd mannelijk, een les in stijl en verleiding. Vrijmoedig en spontaan, het is de geur van jeugd en vrijheid, een wilde lokroep die weerklinkt in het hart van de stad’. En verder: ‘De Just Cavalli-man is zelfverzekerd en zich bewust van zijn charme. Hij speelt het spel ten volle, zonder beperkingen of verboden. Hij houdt van verleiden en verleid worden, en gaat volledig op in de sensatie van het jagen. Zelfs in een stedelijke en beschaafde omgeving, houdt hij voeling met zijn dierlijke kant’.

Maar dat is nog niet alles: Just Cavalli for him ‘is meer dan een parfum; het is een houding, een manier van zijn. Zijn merkteken is de Just Cavalli-slangenbeet, een krachtig symbool dat staat voor toebehoren aan. Het dragen van Just Cavalli for him is een overgangsrite, de inwijding bij een nieuwe urbane stam. Het is een teken van het lot. Het herenigt mensen die voorbestemd waren voor eeuwig met elkaar verbonden te zijn. Om one of a kind te zijn’.

Ik zeg: ‘Tjonge, tjonge’. De marketingafdeling is wel erg druk in de weer geweest om de animale kant van de urban jongeman op een coole manier neer te zetten die in feite niet meer is dan het klassieke thema (maar dan omgekeerd) van de ‘edele wilde’ die door de ontdekkingsreizen tijdens de Verlichting op het toneel en in de literatuur verscheen. Dus een ‘wilde edele’, die gepersonifieerd wordt door Marlon Texeira: ‘Zijn natuurlijke sensualiteit, nonchalante elegantie en gevoel voor stijl maakte hem tot de perfecte man voor deze compromisloze geur.’

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Nu de geur. Leer wordt in de parfumerie over het algemeen geassocieerd met mannelijk en vooral viriel. Zit dus ook in Just Cavalli for him, zij het met mate. Opvallend is de cleane compositie. Dat wil zeggen: less is more. Slechts drie ingrediënten: wilde piment (opening), vetiver (hart) en leer (basis). Ik vraag me af: hoe verschilt ‘gecultiveerde’ piment in verhouding tot de wilde? Volgens mij niet dus. Is meer om de viriele boodschap symbolisch krachtiger neer te zetten.

Maar let wel op: piment is wat anders dan (witte en zwarte) peper. Ook wel bekend als Jamaicapeper, pimentbes, ‘allspice’: de zaden ruiken niet droog en scherp, maar is eerder een mix van kruidnagel, kaneel en nootmuskaat. Eigenlijk al een ‘parfum’ op zichzelf, scherp en zoet gecombineerd (en in dit geval omringd met een acqua-noot).

Past goed bij de droge, ‘rokerige’ frisheid van vetiver in hart die toch houtachtig is. Dan volgt het leer, die maakt het geheel zachter en ‘ruiger’ en ‘wilder’ (terwijl ik ook een muskachtige nuance waarneem). Maar niet zo heftig als de klassieke leergeur.

RUIK & VERGELIJK

Zoals:

Knize Knize Ten (1924)

Serge Lutens Cuir Mauresque (1998)

Giorgio Armani – Armani Privé – Cuir Améthyste (2004)

Mona di Orio – Les nombres d’Or – Cuir (2010)

Carner Cuirs (2011)

JACOMO JACOMO

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 11, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET J, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, PORTET. Een reactie plaatsen

MIJN EERSTE ‘ECHTE’ ZELF GEKOCHTE GEUR

Jaar van lancering: 1980

Laatst aangepast: 11/06/13

Neus: Christian Matthieu

Concept & realisatie: Gérard Courtin, James Kaplan

Mijn ouders waren niet echt bekend met en dus gek op geuren. Zoals je nu met parfums om de oren wordt geslagen – op straat, in de bladen, op tv – bestond nog niet toen ze mij en mijn broers en zussen opvoedden (jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw). Parijse parfums stonden synoniem voor luxe en zoals de meeste van hun generatiegenoten ‘ver van mijn bed’. Mijn vader gebruikte Fresh Up (19??). Mijn moeder niets.

Toen mijn vader haar een keer voor Moederdag Miss Dior (1948) gaf – nooit gevraagd hoe hij deze geur had gevonden -, was ze niet ‘kapot’. Mijn vader gebruikte deze eau de toilette vervolgens als aftershave. Ik rook er vaak aan: mijn fascinatie begon. Nam toe toen mijn vader het nog een keer probeerde met mijn moeder.

Hij schonk haar: Anaïs Anaïs (1978). Ze zou – ‘Annie Annie’ zei ze altijd – nooit meer iets anders dragen (en heeft nooit de aanpassingen in de loop der jaren opgemerkt). Die fascinatie voor parfums was trouwens bij mij altijd wel latent aanwezig: ik was onder de indruk van advertenties in buiten- en binnenlandse bladen en verzamelde die. De mooiste: een spread van Chanel met flacons van N°5 (1921) en N°19 (1970) gepresenteerd als een skyline. Heb die partij op een dag weg gekieperd. Stom, stom, stom: voor ‘vintage-advertenties’ wordt nu ‘goud geld’ betaald.

Mijn eerste ‘echte’ grote geur kocht ik in 1980 tijdens mijn vakantie in Zuid Frankrijk. In de etalage van een parfumerie in Cassis zag ik een flacon van Jacomo. Waarom ik juist hier op viel? Wellicht omdat ik de naam niet kende en de flacon mooi vond. Opvallend weer wel: de eerste zwartwit-campagne was, terugblikkend, visueel een voorbode op de godenelixers Antaeus van Chanel (1981) en Kouros (idem) van Yves Saint Laurent.

Ik heb in totaal drie 100ml-flacons leeggespoten en ‘zorgde’ ervoor dat het ook een van de lievelingsgeuren van een van mijn broers werd. Zelfs toen ik daarna als een blok viel voor Macassar van Rochas (zelfde jaar), voor Antaeus en voor Bel Ami van Hermès (1986). Terugruikende, blijkt de inhoud van Jacomo perfect bij mij te passen. Ik hou dus blijkbaar van krachtig-kruidige geuren met een spetterende groene opening (galbanum) en een sterke leerbasis omringd door ‘rook’.

Nog even wat het merk betreft. Opgericht in 1970 in New York als luxe leerlabel. In het begin behoorlijk eigenzinnig. Eerste geur stamt uit hetzelfde jaar: Cendrée (voor hem). Dan in 1971 Chicane (voor haar). Dan: Silences voor de vrouw (1972): geldt als een ware klassieker die in lijn ligt met Chanels N°19.

En als je ooit het parfumextract ruikt van Anthracite pour Elle (1986), dan word je vanzelf blij: vooroorlogse parfumtraditie modern gepresenteerd. Daarna is het merk meegaan gegaan in de fastforwardfragrance-politiek. Er verschenen blauwe (zal wel fris en zomers zijn) en rode (zal wel vurig, hot & spicy zijn) versies op Jacomo, en allerlei variaties op Silences. Ik zwijg over de rest. Dat maakt je als authentiek huis minder geloofwaardig.

Om iets van zijn status terug te winnen, lanceerde het in 2010 The Art Collection: #02, #08 en #09. Nog niet geroken. Maar daar staat dan weer tegenover – hé, wat verrassend, wat ontzettend origineel zeg – Jacomo Oud for Men dit jaar gelanceerd. Ook nog niet. Want eerlijk gezegd: ‘zal wel!’

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

De flacon is inmiddels aangepast, de inhoud ook. Jacomo is meer waterig, meer musky geworden. De ooit voor mij zo verbazingwekkende opening van galbanum (tekening) omringd door citrusnoten waaraan basilicum, rozemarijn, salie en kardemon zitten vastgeplakt is braver, meer geconfectioneerd. Geldt ook voor het bloemige hart van rozenhout, geranium en cyclaam.

Maar het moet gezegd: die worden nog steeds mooi ondergedompeld in een droge specerijmix van kaneel, nootmuskaat en kruidnagel. Deze drie vormen voor mij de essentie van de geur (samen met de wierook in de basis) die vervolgens in de nasleep op bezoek gaan in bosachtige streken – iris, patchoeli, mos, cipres, cederhout – waar de bodem is bedekt met sensuele ‘parels’ van amber en musk, en een zacht wierookwindje over het geheel waait.

Wat dan wel weer leuk is: de geur is nog wel steeds krachtiger en eigenzinniger dan veel van al die popijopi-geuren die tegenwoordig worden uitgebreid met een ‘black edition’. Jacomo is vintage, klassiek en eigenlijk helemaal anno nu.

RUIK & VERGELIJK

Voor mij toch interessant, gezien mijn parfumvoorkeur: in hetzelfde jaar verschenen nog twee krachtige geuren opgebouwd rondom hetzelfde concept die ik nog steeds in mijn collectie heb:

Christian Dior Jules (1980)

Jean Patou Pour Homme (1980)

En deze onderstaande past ook perfect in het plaatje:

Oscar de la Renta Pour Lui (1980)

J’ADORE VOILE DE PARFUM CHRISTIAN DIOR

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 16, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET J. Getagd: charlize theron, christian dior. Een reactie plaatsen

POEDERIGE IRISSLUIER MET TWEEDE HUID-EFFECT

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 16/05/13

Neus: François Demachy

Model: Charlize Theron

Fotografie: onbekend

Ik heb deze nieuwe variatie op J’adore (1999) een beetje over het hoofd gezien. Had te maken doordat die andere nieuwe Diorgeur op mijn bureau meer stond te lonken: Gris Montaigne uit de serie La Collection de Christian Dior. Excusez! J’adore Voile de Parfum wordt ‘gestuurd’ door de iris. En toen ging ik een beetje grasduinen in mijn Diorportofolio; vroeg me af of er al een geur was waarin de iris de hoofdrol vervult.

En wat blijkt tot mijn verbazing? Nee. Zelfs niet in de andere creaties van La Collection de Christian Dior. Wat nog niet is kan komen, en ondertussen genieten van J’adore Voile de Parfum. Ik blijf het interessant vinden dat één parfum ‘binnen’ een huis kan uitgroeien tot een eigen ‘merk’. En het lijkt me ondertussen niet makkelijk voor Dior hoe de aandacht te verdelen tussen dit ‘merk’ en bijvoorbeeld het ‘merk’ Addict.

De verschillen zijn gelukkig overduidelijk: Addict is – inmiddels – getransformeerd tot een vrolijke en jeugdige retro-allure die de fifties-sfeer oproept van Saint Tropez, Brigitte Bardot en ‘oh-la-la’.

Dan J’adore. Dat is volwassen vrouwelijkheid in een uiterst chique decor: Versailles en omgeving. Het verschil tussen het eau de parfum (en J’adore L’Or uit 2010) en J’adore Voile de Parfum: de intimiteit. Met de eerste twee ‘ga je op stap’; J’adore Voile de Parfum hou je voor jezelf. En zo ziet Dior het ook: de noten omsluiten je sensueel, als een tweede huid. Een subtiele sluier met een krachtig bloemig karakter, een verrassend frisse ochtendnevel die de huid omarmt en liefdevol streelt. Een parfum voor jezelf. Intens en intiem’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Zegt het persbericht: ‘François Demachy laat je kennismaken met een geheel andere visie op de bloemige compositie van J’adore. J’adore Voile de Parfum versmelt met de huid en omkleedt haar met een sluier van verfijning. Het is veel meer dan een harmonieuze samenstelling van bloemen; een verrassende uitdaging met de krachtige, aanhoudende geur van verfijnde, poederachtige Iris uit Toscane. Na deze geuropening volgt de heldere sensualiteit van Damascus-roos. Op de achtergrond verschijnt witte musk, die zorgt voor een zinnenprikkelende sensualiteit die tegelijkertijd een onweerstaanbare zachtheid oproept’.

Het mooie aan deze versie: door het ontbreken van de klassieke hesperide-opening, word je direct getrakteerd op de verfijning van de iris. Dit ingrediënt is al een parfum op zichzelf: zacht, poederig met een aardse ondertoon waarvan het laatste kenmerk in J’adore Voile de Parfum niet wordt benadrukt. Dat komt op conto van de roos die de iris een bloemig accent geeft en door de witte musk in de basis. Die is gelukkig van een zo’n superbe kwaliteit waardoor je geen frisgewassen, katoenpluizerig eindeffect krijgt, maar eerder een discrete ‘huideigen’ sensualiteit.

RUIK & VERGELIJK

J’adore als ‘parfummerk’. Wat ik nog een keer zou willen ruiken: een versie waarin champaca tot een hoogtepunt wordt gebracht, want deze bloem is volgens mij nog steeds de essentie van J’adore.

Christian Dior J’adore (1999)

Christian Dior J’Adore Eau d’Été (2005)

Christian Dior J’adore le Jasmin (2007, taxfree)

Christian Dior J’adore L’Absolu (2007)

Christian Dior J’adore L’Eau Cologne Florale (2009)

Christian Dior J’adore L’Or (2010)

LA COLLECTION DE GRASSE L’OCCITANE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 13, 2013

Geplaatst in: GEURENALFABET J, GEURENALFABET M, GEURENALFABET T, GEURENALFABET V, PORTET. Een reactie plaatsen

NICHE ‘ANGEHAUCHT’ GEURGENOT; HEERLIJK!

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 13/05/13

Neus: Karine Dubreuil

Flaconontwerp: Olivier Baussan

Niet geïnteresseerd in de geschiedenis van L’Occitane, scroll naar Wat ruik ik eigenlijk? Wel? Stel je dan de volgende vraag: wat hebben Yves Rocher, The Bodyshop, L’Occitane en Provence en Aveda gemeen? Het antwoord volgens Geurengoeroe: ze zijn opgericht door personen die niet de intentie hadden een multinational op te zetten. En evenmin een duidelijk businessplan bij de start. Achteraf kun je stellen dat de oprichters het succes (dat beetje bij beetje kwam) te danken hebben aan het feit dat ze de tijdgeest en de opkomst van een nieuw koperspubliek perfect aanvoelden.

Want of die nu bij Yves Rocher, The Bodyshop, L’Occitane en Provence en Aveda binnenlopen, allemaal zijn ze ‘vigilant consumers’. Ofwel, klanten die bewust hun producten kiezen. Ze houden er morele en ethische principes op na die ze ook verwachten van merken.

Als er vier (inmiddels) cosmeticareuzen zijn die principes hebben, dan zijn het deze wel. L’Occitane en Provence verschilt in zover dat het niet echt te koop loopt met zijn goede bedoelingen: word je alleen in de winkel over geïnformeerd als je er naar vraagt of als je www.loccitane.com bezoekt. Het leukste principe: alle producten worden niet op dieren getest… behalve de honinglijn. Op de tweede plaats: L’Occitane en Provence weet als geen ander maatschappelijk en milieubewust cosmeticabedrijf zijn principes te verwerken in kwalitatief hoogstaande producten voor prettige prijzen. Ze ogen (en ruiken) zeer aantrekkelijk en niet alternatief, terwijl ze het in feite zijn.

Staat Parijs wereldwijd symbool voor Franse verfijning en chique, L’Occitane en Provence is het geworden voor het goede en ‘eerlijke’ Franse leven op het platteland: denk je aan la campagne, dan ruik je L’Occitane en Provence. Dat was en is nog steeds precies de bedoeling van de oprichter, Olivier Baussan. Het uitzonderlijke klimaat en rijke grond van de Provence leveren volgens hem een buitengewone variëteit aan flora op met voor het lichaam en de geest bevordelijke ingrediënten. Alleen dreigde in de jaren zeventig van de vorige eeuw de kennis hiervan uit dit gebied te verdwijnen door de opkomst van synthetische vervangers en het feit dat landen als Turkije, Marokko en India zich ook met succes toelegden op de kweek van bijvoorbeeld roos, jasmijn en oranjebloesem. De Provence, ooit vanzelfsprekend grootleverancier van ingrediënten voor de Franse parfumindustrie, dreigde dit te verliezen en leek alleen nog maar geschikt als een groot vakantieoord.

Baussan keerde het tij door lokale, eeuwenoude kweekmethoden nieuw leven in te blazen en traditionele producten te moderniseren. Door dit te combineren met de lokale folklore en geschiedenis gaf hij de Provence in zijn winkels ‘een nieuw gezicht’. Hij presenteerde dit zo sterk dat nu mensen de relaxte, puur natuur Provencaalse lifestyle associëren met L’Occitane. Of zoals Wendy Liebmann, directeur van WSL Strategic Retail, een invloedrijk Amerikaans adviesbureau, de magie van L’Occitane het omschreef: “Het merk is helder en duidelijk gebaseerd op het biologische winkelprincipe, alleen meer ‘sophisticated’. En hoewel het niet dezelfde uitstraling heeft als die van Chanel of Dior, bezit het toch ook de essentie van de Franse cultuur.”

Dat zijn bedrijf zou uitgroeien tot een multinational had de jonge Baussan niet voorzien toen hij in de jaren zeventig in de Provence een oude distillatiemachine op de kop tikte en daarmee een rozemarijnolie produceerde die hij op jaarmarkten verkocht. Wel wist hij wel: producten moeten eerlijk gemaakt worden en de mensen die het produceren een fair share in de winst krijgen. Niet zo vreemd, wetende dat Baussan in die dagen actief lid was van de terug naar de natuur-beweging die kleinschaligheid, eerlijke en gezonde productiemethoden verkoos boven het zielloze beleid van ‘onzichtbare’ multinationals. Toch dacht Baussan grootschalig: toen hij zijn eerste winkel in 1980 in Volx opende koppelde hij er direct een postorderbedrijf aan. Ook besloot hij producten uit ontwikkelingslanden op te nemen. Tijdens reizen was hij er achter gekomen dat veel ‘oorspronkelijke’ culturen een rijke traditie hebben op het gebied van verzorging.

Zo betrok hij van de Kaap Verdische Eilanden zeep gemaakt van de jatropha-struik en uit Burkina Faso Afrika crèmes en lotions gemaakt van de karita-boom. In 1992 verkoopt Baussan zijn aandelen aan de Suez-groep en trekt zich terug. Alleen, zoals vaker gebeurt, vertrekt met Baussan ook de ziel. Het gevolg: de verkopen dalen dramatisch. Waarop een nieuwe aangestelde directeur Baussan terugroept. In de functie van managing director blijft hij betrokken. Kun je letterlijk opvatten: als hij in 1996 een van ‘zijn’ winkels bezoekt, ziet hij een blinde vrouw parfums testen. Onder de indruk van haar intense beleving (blinden hebben een sterker ontwikkeld reukvermogen dan zienden) besluit hij verpakkingen te voorzien van Braille-tekens (extra kosten per product: ongeveer vier eurocent). Daarnaast organiseert hij een ‘zomerparfumschool’ voor jeugdige blinden in het hoofdkantoor in Manosque.

Inmiddels is het L’Occitane en Provence-concept veel gekopieerd. Je hebt steeds meer ‘gekke’ winkeltjes die met alternatieve, natuurlijke en op eerlijke wijze geproduceerde cosmetica soms uitgroeien tot ketens: Lush, Origins en Bath & Body Works. En L’Occitane laat zich ook steeds meer inspireren door ontwikkelingen uit de met name nichesector. Wordt van trendsettend, trendvolgend.

Een goed bewijs: La Collection de Grasse. Dit kwartet heeft veel weg van het ‘ambassadeursmerk’ dat beroemd is geworden door het etaleren van twee ingrediënten in één geur: Jo Malone. L’Occitane linkt La Collection de Grasse aan de geschiedenis van dé parfumstad – Grasse – waar de parfumcultuur in de zestiende eeuw opkwam in het kielzog van de leerindustrie. Het klimaat bleek uitermate geschikt voor het aanleggen van bloemenvelden waarvan de ‘opbrengst’ werd gebruikt voor het maskeren van de onaantrekkelijke geur van met name leren handschoenen.

De leerindustrie verdween, de parfumindustrie niet. En natuurlijk de diverse opleidingen tot neus. Zoals Karine Dubreuil. Ze studeerde aan Roure Ecole de Parfumerie. Dubreuil: ‘Hier leerde ik ingrediënten te interpreteren zoals ze zijn, zonder in de val van verwarring te vallen. Je moet duidelijk en avontuurlijk in je keuze zijn wil je een onvergetelijke geur creëren en de verbeelding van de consument vangen. Om dergelijke geuren voor L’Occitane te maken voelt voor mij aan als tweede natuur’. Over La Collection de Grasse: ‘Soms waren de twee ingrediënten bestemd voor elkaar, soms was het een prachtige geluksontmoeting. En dan zijn er ingrediënten die elkaar verrijken. Niets is verboden, avontuurlijkheid wordt omhelsd’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

De meest verrassende en het meest niche: Magnolia en Mûre. De naam had gezien de ‘werking’ voor mij andersom gemogen. Opent met een prachtig scherp-zure en prikkelende noot. Een soort sprankelende rabarberbom begeleid door bergamot waaruit de braam omhoogschiet. En hoe! Deze zoetmaker overwoekert de geur en linkt zich prachtig met de tedere magnolia die door roos zijn bloemige noten ziet bekrachtigd. De geur wordt omschreven als een fruitige chypre. En dat klopt door de krachtige basis van patchoeli en mos.

De meest vertrouwde: Jasmin & Bergamote. Zoete sinaasappel en de nog zoetere mandarijn openen het genotsoffensief om vervolgens ruim baan te geven aan het lichte, frisse en bloemige bergamot. Die zorgt er voor dat de jasmijn (omringd door citroenblad) zijn heldere en zonnige toets behoudt. Heel elegant is de basis van sandel- en cederhout, die houdt de jasmijnbergamot-combinatie goed vast, zonder teveel op de voorgrond te treden

Het bekendst: Thé Vert & Bigarade. De vergelijking met L’Occitane’s Thé Vert (1999) dringt zich op. En eerst heb je het idee dat het dezelfde geur in een andere flacon is. Maar als je even goed doorruikt en de mix van sinaasappel, oranjebloesem (bigarade) en groene thee tot je laat doordringen, valt het verschil op. Thé Vert & Bigarade is groener, kruidiger en houtiger. Komt respectievelijk op het conto van yerbamate (bij ons beter bekend als maté), tijm en cederhout. De musk ruik ik niet zo. De tijm daarentegen wel. Van het kwartet is dit de geur die het snelst vervliegt.

‘Bien étonnés de se trouver ensemble’: Vanille & Narcisse. Voor mij een enorme verrassing door de inderdaad onverwachte combinatie en door het feit dat de geur een interessant traject aflegt.

Vanaf de opening ‘stroopt’ de vloeibare vanille je tegemoet. Even lijkt het of het alleen maar een eendimensionale vanillegeur is, maar hierdoor heen neem je snel – weliswaar even – een frisfruitige noot waar, maar vooral – is natuurlijk de bedoeling) de narcis. Zwoel en ‘geel’ zacht gemaakt door gardenia. Zit je de geur langer op de huid dan ruik je de mooie, volle rumachtige noot van tonkaboon. Laat de volgende volgende vier maar komen.

RUIK & VERGELIJK

Karine Dubreuils geuren worden gekenmerkt door de luchtige, nonchalante toets. En interessant: in de geuren die ze maakte voor Guerlain ruik je al een idee van La Collection de Grasse.

Lanvin Eclat d’Arpège (2002)

Gucci Envy Me (2004)

Guerlain – Aqua Allegoria – Grosselina (2006)

Guerlain – Aqua Allegorie – Pivoine Magnifica (2006)

Gucci Pour Homme II (2007)

L’Occitane en Provence – Notre Flore – Myrte (2007)

L’Occitane en Provence – Notre Flore – Iris (2007)

L’Occitane en Provence – Notre Flore – Cèdre (2007)

L’Occitane en Provence – Notre Flore – Néroli (2007)

L’Occitane en Provence L’Eau des 4 Reines (2009)

GEURENGOEROE

P.O.P: POPE OF PERFUMES

GEURENALFABET J

BEIGE, JERSEY, 1932 – LES EXCLUSIFS LES EXTRAITS – CHANEL

JARDINS DES ECRIVAINS

JEU D’AMOUR KENZO

JOUR D’HERMES ABSOLU HERMES

JACQUARD ETRO

JUST PRECIOUS LA PERLA

JUST CAVALLI FOR MEN ROBERTO CAVALLI

JACOMO JACOMO

J’ADORE VOILE DE PARFUM CHRISTIAN DIOR

LA COLLECTION DE GRASSE L’OCCITANE

Meest recente berichten

Archief

Categorieën

Meta