EEN GEUR ALS EEN BLOEMENAQUAREL
Jaar van lancering: 2013
Laatst aangepast: 19/02/13
Neus: Jean-Claude Ellena
Model: ‘vage schone’
Flaconontwerp: Pierre Hardy
Fotografie: Ryan Mc Ginley
Concept & realisatie: Pierre-Alexis Dumas
Rare gewaarwording: van het luxemerk dat vanaf zijn eerste geur (Eau d’Hermès uit 1951) continu de meeste aandacht heeft besteed aan presentatie en afwerking, interesseert me het ‘hoe en waarom’ van een nieuwe geur eigenlijk nauwelijks: ben meer benieuwd naar de compositie. En deze snelle nieuwsgierigheid is toegenomen sinds Jean-Claude Ellena in 2004 ‘in house perfumer’ van Hermès werd – een kunstenaar in de ware betekenis van het woord. Ik zou ook wel weten wat zijn inspiratiebronnen echt zijn: de creatieve input van Pierre-Alexis Dumas (sinds 2005 artistiek directeur ‘de la création et de l’image’ van Hermès) of zijn eigen pure fascinatie voor parfums?
Jour d’Hermès is een interpretatie van een geliefd parfumthema: de geboorte van een nieuwe dag met alle hoop en verwachtingen die daarin besloten ligt. Alsof je – in dit geval als vrouw – een nog ongerepte wereld betreedt: ‘Je lacht naar engelen, barstend van vreugde… je opent je armen wijd, voelt een zacht briesje, je volgt je eigen weg, niet gehinderd door obstakels… koestert een droom, stapt het onbekende binnen… je houdt van je medemensen, je raakt iemands hart… concentreert je op wat echt telt… bereikt je doel, je celebreert schoonheid, maakt anderen gelukkig… je plukt de dag’. En dit alles quasi nonchalant gepresenteerd. Geen strak omlijnde sfeer, maar aquarelachtige, schetsmatige impressies, waardoor de associatie met de stijl van Patrcick Guedji (voor Kenzo-parfums) en de sfeer van Marc Jacobs’ Daisy (2007) zich opdringt.
Over de (navulbare) flacon: die is verdomd lekker zwaar, kloek, ligt lekker in de hand en toch vrouwelijk als je dat zo wilt stellen, en waarin je de Hermès’ standaardflacon herkent die in elkaar lijkt gedrukt. De bovenkant van de ‘verzegelde’ dop verbaast me eigenlijk. En ik ben niet de enige. Very bling bling voor Hermès. Alsof Donnatella Versace op bezoek is geweest.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Hoe meer ik me verdiep in de geuren die Jean-Claude Ellena – met name – voor Hermès maakt, hoe duidelijker het me wordt: hij begint steeds meer te lijken op de ‘beste neus van de twintigste eeuw’: Edmond Roudnitska (1905-1996) die er ook zo mooi in slaagde om niet de natuur te imiteren met parfums, maar eerder zocht naar impressies en stemmingen vaak opgeroepen met synthetische moleculen.
De flacon lijkt met opzet een zwaargewicht, om de lichtgewicht inhoud op de aarde te houden, want bij opening ontsnappen, vervliegen alle noten als vrolijke en zonnige stippen als op een pointillistisch schilderij van Georges Pierre Seurat (zie foto onder). En toch blijven ze hangen omdat Jour d’Hermès als basis een sterke, maar niet te opdringerige musk-laag heeft. Ellena heeft niet echt specifieke noten willen vrijgeven omdat hij, zo las ik op internet, wou ‘dat we onze eigen keuze van bloemen ontdekken, ruiken wat we willen ruiken’.
Ik ruik een wolk van oranjebloesem (foto) die eerst wordt begeleidt door een groene, krokante noot – citroen, en limoen gewikkeld in eigen blad. In deze wolk neem ik vervolgens voorjaarsbloemen waar – lelietje-van-dalen, hyacint – die begeleid door de zomerse bloeiers, zoeter (lathyrus, jasmijn, tuberoos) en zoeter (viooltje, roos) worden. En dat geldt ook voor de oranjebloesem. Die verliest geleidelijk zijn cologne-achtige toets, wordt voller om in de basis van houtige en musky te verankeren. En toch blijft Jour d’Hermès zonnig en sprankelend en behoudt het zelfs in de basis een waterige toets, alsof de bloemen tijdens het ochtendgloren zijn besprayd met dauwdruppels.
RUIK & VERGELIJK
Jour d’Hermès heeft voor mij een erg hoog ‘Edmond Roudnitska voor Christian Dior’-gehalte. Met name als ik ruik aan het volgende bloemenaquarel:
Christian Dior – Les Créations de Monsier Dior – Diorama (1949/2011)
GEURENGOEROE 