ENCORE UNE MISS DIOR
Jaar van lancering: 2012
Laatst aangepast: 16/09/12
Neus: François Demachy
Model: Nathalie Portman
Fotografie: onbekend
Filmregisseur: onbekend
Muziek: Serge Gainsbourg
Met de presentatie van Miss Dior Le Parfum is Miss Dior ‘af’. Ik denk dat de jus niet een puur parfumextract is (er zit ook een extract van 7,5 ml in de collectie), maar eerder een eau de parfum. Toch is het de – uiteindelijke – kroon op een receptuur die als Miss Dior Chérie in 2005 begon, maar door François Demachy op verzoek van ‘Dior’ in de loop der jaren steeds meer van zijn suikerspinnerige gourmandsmaak (geleverd door Christine Nagel) verloor om meer ‘couture’, meer klassiek te worden. Passende bij de nieuwe, statige en classicistische ‘new look’ van het huis. De eerste hint: Miss Dior Chérie Eau de Printemps in 2008, de tweede hint Miss Dior Chérie L’Eau (2009). De duidelijkste hint volgde in 2011: Miss Dior Chérie wordt Miss Dior.
En natuurlijk de verkiezing van Natalia Portman. Die heeft als ‘Miss Dior’ niets ordi, niets gewoons. Niet zo afstandelijk en ongenaakbaar als Charlize Theron voor J’adore (1999), maar toch geen girl next door. En even terzijde: is het nu vintage, hip of tongue in cheek (of snap ik het niet) om Serge Gainsbourgh en Jane Birkin Je t’aime moi non plus op de achtergrond te laten hijgen bij de so sophisticated ontmoeting die ‘Miss Dior’ met haar lover heeft…
Ik ben benieuwd of er toch geen mee sublieme versies zullen verschijnen van Miss Dior, want steeds meer huizen (inclusief Dior, denk aan de verfijning van J’adore uit 1999) vinden hun parfums achteraf gezien niet af, maar blijven maar doorgaan met het lanceren van ultieme versies die een jaar later toch nog te overtreffen blijken. Opvallend: ik vind Miss Dior Le Parfum niet echt een Dior. Dat wil zeggen, de geur is bijna te klassiek oosters voor een Dior. Plus: de verrassing ontbreekt een beetje. In zijn inmiddels lange geschiedenis wist Dior bij elk Grote Geur de wereld te verrassen met een bijna ‘nog nooit geroken’ sensatie.
Ik weet de tijden zijn veranderd, echt verrassen is niet eenvoudig en François Demachy heeft nog wel meer te doen bij Dior (neem alleen al zijn tien geuren sinds 2010 voor de nichelijn La Collection Christian Dior). Maar als ik deze geur blind zou ruiken, zou ik hem vanwege zijn rijk- en volheid eerder onderbrengen bij Guerlain. De associatie met Shalimar ligt als het ware om de hoek. En dat komt natuurlijk door de sterke vanillenoot…
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
… die is zoals Guerlain zijn vanille behandeld. Als je langer doorruikt, verandert dat wel maar de sterke sensuele sensatie blijft. En dat maakt van Miss Dior Le Parfum een oosters elixer, geen chypre. Want daarvoor ontbreekt de bergamot in de opening. Demachy koos voor sprankelend mandarijn. Fris, zonnig en toch niet zo citrusscherp. Houdt behoorlijk lang aan voor de jasmijn en Turkse en Bulgaarse Roos beginnen te bloeien die hun wortels hebben laten groeien in een basis met een ouderwetse volle, donkere en ‘bossige’ patchoelie.
En dan de vanille: heel veel. Eerder klassiek sensueel dan modern gourmand met een siroopachtige dikte die is verweven met een ambernoot waarin ik vaag enkele harsachtige geuren detecteer (Peru-balsem en benzoïne). En het mooie: de bloemen verdrinken (de roos meer dan de jasmijn) niet in de basis: de zoete, florale noten komen zo af en toe voorbij.
Oh ja, misschien ten overvloede: Miss Dior uit 1947 heet nu Miss Dior Original en daarvan bestaat ook nog een parfumextract in het assortiment. En dat is heel fijn.
RUIK & VERGELIJK
Als je de kans hebt:
Guerlain Shalimar (1925)
En, misschien zou je het niet verwachten:
Tom Ford Noir (2012)
GEURENGOEROE 