ALS JE SNAPT WAT IK BEDOEL: EEN ‘BEATRIX’-GEUR

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 30/06/14

Neus: François Demachy

Ambassadrice: Sasha Luss

Fotografie/regie: Ryan McGinley/Harmony Korine

Soms snap ik de inhoud van een persbericht niet helemaal. Ik lees die de eerste keer vluchtig. Toch blijven mijn ogen dan al vaak haken bij opmerkingen waarbij ik vraagtekens plaats. Geldt ook voor die van de nieuwe eau de toilette-versie van Addict. Ik lees: “Al sinds 1947 staat Christian Dior bekend als de ‘meester van dromen’ van de Parijse avenue Montaigne.”

Bij mijn weten was dit geen titel die hem speciaal werd toegekend. Vertaal je ‘meester van dromen’ in het Frans en plak je het in een www-zoekmachine en voeg je als extra zoekopdracht Dior toe, dan linkt geen enkel artikel/site Dior met ‘maître de rêves’. Dan: “Hij betoverde het leven van vrouwen nadat zij jarenlang gebukt gingen onder de somberheid van de oorlog.”

Tot op zekere hoogte. Het was met name de Franse elite die het minst te lijden had gehad tijdens de oorlog en erna zich de New Look konden veroorloven. Er zijn zelfs ‘gewone’ vrouwen de straat opgegaan om te protesteren tegen het overdadige stofgebruik die zij zich niet konden permitteren tijdens de naoorlogse soberheid toen bijna alles nog op de bon was – ook textiel.

Dan: “Tot op de dag van vandaag is die levenskracht onveranderd gebleven, een verlangen naar plezier, jeugdigheid en lef.” Bijna niets tegen in te brengen, behalve dat Dior toen niet werd geassocieerd met jeugdigheid. Meer bezwaar heb ik tegen: “Dior dankt zijn betoverende creaties aan essentiële veranderingen, aan parfuminnovaties en haute couture-revoluties, ontleend aan het surrealisme.”

Want: wat waren die veranderingen? En: zijn eerste parfum Miss Dior (1947) was niet innovatief maar een logische voorzetting van de toen (dierlijke) chypre-trend in gang gezet door zijn leermeest Robert Piguet (Bandit uit 1944), zijn vriend Pierre Balmain (Vent Vert uit 1945) en zijn collega Carven (Ma Griffe uit 1946). De revolutie (eigenlijk een terugkeer naar de strak ingesnoerde taille van het belle époque) die hij tot stand bracht in de haute couture staat buiten kijf, maar is niet geïnspireerd op het surrealisme – heb er even een aantal boeken op nageslagen – dat was toch ‘de handtekening’ van zijn vakgenoot Elsa Schiaparelli.

Om deze geschiedenis te linken aan Addict heeft iets vergezochts: ‘Een parfumcollectie die dit erfgoed draagt, een universum van verslaving vol positieve wenskracht’. Tja. En dan de presentatie: die moet volgens de huidige ‘haute couture’-codes een beetje schuren, beetje plagen met de klassieke en conventionele uitstraling van de weinige huizen die dit vakmanschap nog leveren. Dus werd Addict ‘een dagdroom in een fabelachtige omgeving. Tegen het decor van een imposant kasteel laten de iconen uit de New Yorkse undergroundscene hun visie op de droom van Dior zien. De twee moderne poëten kregen de vrije hand de geur van avenue Montaigne opnieuw te interpreteren’.

Harmony Korine en Ryan McGinley zijn dus deze iconen en poëten en ‘werken al jarenlang samen die hun stijl – een nieuwe kijk op de rauwe sensualiteit van de jeugd – hebben ontwikkeld in New York. Doordat ze sterk beïnvloed zijn door deze stadscultuur zijn hun thema’s erudiet en universeel’. Toe maar! Alsof een urban visie eruditie en universaliteit garandeert bij deze ‘onstuimige nazaten van John Cassavetes en Nan Goldin, van Richard Avedon en Larry Clark die er voor hebben gekozen om met een liefdevol, maar kritisch en brutaal oog te kijken naar hun dierbaren. Als echte bad boys hebben ze zich een levensstijl aangemeten van absolute vrijheid, niet gehinderd door enige conventie, constant op zoek naar onalledaagse vormen van schoonheid’.

Het resultaat: ‘Het gezicht van Addict is neergezet als een sterke, sexy, vrije vrouw die de schoonheid van haar jeugdigheid, haar glimlach en haar avontuur in beeld gevangen’. Klinkt nogal conventioneel, fashion-cliché en braaf. Even snel naar de clip kijken: inderdaad. Maar wat ik helemaal niet snap: waarom wordt Addict nu speciaal de geur van avenue Montaigne genoemd en niet een van de andere uit Diors parfumcollectie?

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

De ‘inhuis’-neus van Dior, François Demachy, moet tegenover al dit visuele lifestyle-spektakel wel een serieuze boodschap plaatsen om als vakman niet helemaal onder te sneeuwen.

Doet hij dus: ‘De vrouwelijke compositie durft verrassend houtachtig elegant te zijn. Addict Eau de Toilette heeft een heel directe, intuïtieve signatuur. Haar rondheid is verfijnd. De schijnbaar zoete essence van sandelhout voegt een rond, houtachtig en bijna ‘organisch’ akkoord toe dat verzacht en verwarmt. Het geeft de geur een onweerstaanbare aantrekkingskracht, zonder een stempel te drukken op de nasleep. Het houtachtige facet creëert een bijzonder aura dat alle zintuigen overmeestert als de zoetste verslaving’.

Zijn doel: ‘Een geur om gelukkig te maken’. Ik weet niet of Addict Eau de Toilette voor elke draagster dit weet te realiseren. Ik hoop het, maar is nogal veel gevraagd van een geur. Feit is wel dat de compositie verrast door zijn uiterst klassieke compositie. François Demachy laat zich steeds minder verleiden door hippe en trendy smaken, voor hem lijkt het interpreteren van klassieke ingrediënten de leidraad geworden.

In dit geval een klassiek-frisse opening gevolgd door een wit bloemboeket afgerond met door vanille gezoet sandelhout. Dus eerst een hesperide-uitbarsting die minder citrusfris is dan gewoonlijk door het te balanceren met zoete mandarijn. In het hart wordt deze frisheid voorgezet met Tunesische neroli die eerst voor een cologne-achtige totaaleffect zorgt maar geleidelijk aan wordt ‘verbloemd’ door een heldere en sprankelende jasmijnnoot (foto).

En dan komt de houtachtige elegantie tot leven met sandelhout. Echt sandelhout is al een parfum op zichzelf: combineert gracieus hout (die eerder melkachtig is) met nuances van roos. Alleen echt sandelhout uit India mag alleen nog maar ‘lokaal’ voor religieuze doeleinden worden gebruikt. Het alternatief: Australisch sandelhout die je naar puur sandelhout kunt laten ruiken door het te omringen met volle zoet noten – vanille bijvoorbeeld.

Het totaaleffect: de passende omschrijving die je op de internationale Diorsite leest: ‘Sophisticated freshness of a woody floral: decidedly feminine, it sparkles with a fresh and sensual elegance’. Want fris-chic is de impressie die zich langzamerhand ontwikkelt tot een witte bloemen-verfijning met  houtachtige finish.

RUIK&VERGELIJK

Zegt Dior: ‘Addict is meer dan een geur, het is een zintuiglijke en opwindende verslaving die deuren opent naar een andere, intensere en spannendere wereld. In het dromerige decor van een sprookjesachtig kasteel wordt de setting bepaald door een carrousel. Dan, een explosie van kleur die het begin van vrijheid symboliseert. Haar ontdekkingsreis nodigt haar uit om een sprong te maken naar de andere kant van de spiegel. Het is een onweerstaanbaar avontuur waar tijd geen rol speelt, waar droom en werkelijkheid niet van elkaar te onderscheiden zijn. Addict, een inwijding in zintuiglijke sensaties. Een wereld waar dromen werkelijkheid worden’.

De Addict-collectie heeft inmiddels meer flankers dan ‘constanten’ gekend:

Nog te koop:

Dior Addict Eau de Parfum (2002)

Dior Addict Eau Fraîche (2012)

Flankers:

Dior Addict 2 (2005)

Dior Addict 2 Summer Pionies (2007)

Dior Addict Shine (2007)

Dior Addict 2 Summer Litchi (2008)

Dior Addict Eau Sensuelle (2012)

Dior Addict Eau Délice (2013)