VINTAGE

MARIONS-NOUS ORIZA L. LEGRAND

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 14, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET M, NICHE, VINTAGE. Een reactie plaatsen

‘VLOEIENDE’ BLOEMEN IN ALDEHYDEN-AURA

EEN OLFACTORISCHE KOMEDIE

Jaar van lancering: 1928/2014

Laatst aangepast:14/09/18

MARIONS-NOUSParfumpraatjes met www.parfumaria.com en (binnenkort) van mijn kant met vrienden en bekenden met een landelijk boven het gemiddelde interesse in geuren, zijn leuk om te doen. En worden gewaardeerd. De reden: steeds meer mensen kijken en luisteren naar iets liever in plaats van te lezen. Ik merk het bij mezelf: ik kijk kom zo een hele avond door met het kijken naar www.youtube.com.

Je zoekt een bepaald onderwerp en voor je het weet word je getrakteerd op documentaires, interviews, oude tv-programma’s en films waarvan je het bestaan niet vermoedde. De lukraak opgenomen happenings en gebeurtenissen die je dan bij toeval ziet, zijn vaak het leukst. Alleen, soms zijn er geuren of ‘geurgebeurtenissen’ die je meer recht doet met het geschreven woord. Kun je net iets preciezer dingen toelichten en verdiepen.

Bijvoorbeeld Marion-Nous. Ik word al vrolijk als ik de naam hoor; moet dan direct denken aan de ‘tegenhanger’ Divorçons-Nous (Laten we Scheiden) van Jean Patou – waarvan ik zeker ben dat deze geur bestaan heeft, volgens mij 1927, maar op internet niet meer vermeld wordt. Het vormde onderdeel van een tiental herlanceringen eind jaren tachtig toen Patou door de inzet van Christian Lacroix op ieders lippen lag in de wereld van haute couture. Ik heb ze toen in ieder geval op de plank zien staan bij Sephora aan de Champs-Elysées.

Anyway, gelanceerd tijdens ‘de gouden eeuw’ van de Franse parfumerie die niet alleen ‘sprookjesachtige’ en poëtische creaties bracht, maar ook veel geuren met understated gevoel voor humor. Nog zo’n lekkere van Jean Patou in deze: Adieu Sagesse (1925). Vrij vertaald: toedelodoki wijsheid. Marion-Nous volgt hetzelfde spoor. Is namelijk geïnspireerd op de succesvolle toneelbewerking (in heel Europa opgevoerd) van Germaine Acremants (1889-1986) komedie in boekvorm van Gay, Marion-Nous dat in 1927 met de Nationale Prijs voor Literatuur in 1927 werd onderscheiden.

Even googelen, blijkt Acremant zo’n interessante persoonlijkheid waar ik me binnenkort eens in ga verdiepen. Oriza L. Legrand presenteert deze herlancering als ‘een olfactorische komedie vol romantiek met rozenwater’.

WAT MARIONS-NOUS IK EIGENLIJK?

hyacint.jpgVoor mij een heerlijke, overheerlijke zonnige bloemengeur schatplichtig aan de aldehydenformule geïntroduceerd door Chanel. Alleen met dit verschil: het is minder vettig, meer ‘open’. De aldehyden hebben hier wel dezelfde werking: ze poeleren de bloemen; laten ze glanzen. Wat ik fijn vind: de hyacint – fris, groen, schalks – is duidelijk waarneembaar tussen de andere bloemen – een vloeiende melange van oranjebloesem, jasmijn, roos en ylang-ylang.

Wat mij wel ontgaat is de kruidige toets die de bloemen pit moeten geven in het hart – anjer en kruidnagel. ‘Typische’ jaren twintig-accenten die ik overtuigender heb geroken in andere vintage-releases. Maar bij een ‘herruik’ op 25 september 2021 wél duidelijk bespeur – het kan verkeren.

Ik heb trouwens het idee dat de originele compositie te veel is aangepast aan de ‘huidige smaak’. Want in de basis neem ik wel een mooi samengaan van tonkaboon en een vloeiende houttoon – sandelhout – waar. Alleen wat de geur ‘anders’ zou maken niet. Hoewel opgevoerd, detecteert mij neus het niet echt, terwijl ik er zo’n fan van ben: civet en ‘echte musk’ (dat nu meestal wordt opgeroepen met ambrette en styrax). Op 25 september 2021 ook niet.

Met andere woorden: ik had graag de vintage-versie weleens willen ruiken. Nog iets: is Marions-Nous ouderwets, té vintage voor een nieuwe generatie? De geur heeft inderdaad iets van ‘has been’, van voorbij. Injecteer het met een waternoot, voeg wat cleane musk toe in de basis en je hebt een nieuwe Marc Jacobs in the making. Marions-Nous zou Jacobs dan als limited pure perfume edition voor de feestdagen uitbrengen volgens mij.

MARIONS-NOUS ORIZA L. LEGRAND LOGO

COLOGNE EXTRA VIEILLE ORIZA L. LEGRAND  

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op augustus 8, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET C, NICHE, VINTAGE. Een reactie plaatsen

NAPOLEONZUURTJE

POËZIE-ANGHAUCHTE COLOGNE

Jaar van lancering: 2017

Laatst aangepast: 08/08/18

Neus: inconnu

cologne-extra-vieille-2.jpgBeetje overdreven gesteld: zonder eau de colognes (of is het nu eaux de cologne in het Nederlands taalgebied?) kom ik de zinderende hitte van nu niet door. Trouwens ook tijdens lauwe zomers bewijzen ze me een goede dienst. Op strategische plekken staan ze in mijn tot woning omgebouwde Saksische boerderij in Drenthe klaar als ik behoefte heb aan instant-verfrissing.

De grotendeels op toeval berustende keuze dit seizoen: Eau de Shiso (lekker groen-bloemig) en Cédrat (klassieke citrus met houtige ondertoon) van Roger & Gallet, Colonia Esperia (scherp citrusfris) van Torre of Tuscany.

Niet een cologne, maar wel enorm alternatief hip-groen-fris (op basis van tomatenblad), zeg maar ‘vegan’: Stecca van Hilde Soliani. Net aangeschaft voor de gein: Mersin Limone van Kartopu (100ml voor drie-euro-nog-wat bij de lokale ‘Turk’ in Hoogeveen). Net aangeschaft ‘voor de serieus’: Cologne Extra Vieillevan Oriza L. Legrand.

De eerste is een soort antimuggenspray op basis van citroenmelisse en citroen – nu altijd handig – die vervliegt du moment je hem sprayt. Laatste kocht ik blind door mijn goede ervaringen met dit anno 1720 opgerichte parfumhuis én omdat het ‘zo lekker’ wordt geleverd: een 50ml-verstuiver die je na lediging tot de laatste druppel kunt vullen met de ‘bijleverde’ 250ml-flacon.

Tegelijkertijd met Cologne Extra Vieilleverscheen La Fleur d’Orangeren La L’Eau de Corse. Waar ik vanuit was gegaan, is niet gebeurd: de formules zijn voor zover ik weet niet gebaseerd op oude. Vreemd, want eigenlijk niet meer dan logisch gezien de rijke geschiedenis Oriza L. Legrand,

Wel leuk voor de poëzieliefhebbers: het colognetrio is ‘opgehangen’ als eerbetoon aan de oranjebloesemboom uit 1669 van de Franse dichter Jean de la Fontaine (het meest bekend om zijn dierenfabels): Éloge de l’Oranger (onderdeel van Les amours de Psyché et de Cupdidon):

Sommes-nous, dit-il, en Provence?

Quel amas d’arbres toujours verts

Triomphe ici de l’inclémence

Des aquilons et des hivers?

 

Jasmins dont un air doux s’exhale,

Fleurs que les vents n’ont pu ternir,

Aminte en blancheur vous égale,

Et vous m’en faites souvenir.

 

(La Fleur d’Oranger)

Orangers, arbres que j’adore,

Que vos parfums me semblent doux !

Est-il dans l’empire de Flore

Rien d’agréable comme vous ?

 

(La L’Eau de Corse)

Vos fruits aux écorces solides

Sont un véritable trésor ;

Et le jardin des Hespérides

N’avait point d’autres pommes d’or.

 

Lorsque votre automne s’avance,

On voit encor votre printemps;

L’espoir avec la jouissance

Logent chez vous en même temps.

 

(Cologne Extra Vieille)

Vos fleurs ont embaumé tout l’air que je respire;

Toujours un aimable zéphyre

Autour de vous se va jouant.

Vous êtes nains; mais tel arbre géant,

Qui déclare au soleil la guerre,

Ne vous vaut pas,

Bien qu’il couvre un arpent de terre

Avec ses bras.

 

Zijn we, zegt hij, in de Provence?

Wat veel groenblijvende bomen

Triomf van de guurheid

Van de noorderwind en winters

 

Jasmijn die een zoete lucht uitademt,

Bloemen die de wind niet kon aantasten,

Blanke amandel is gelijk aan u

En laat u me als herinnering

 

(La Fleur d’Oranger)

Sinaasappels, bomen die ik adoreer

Uw parfums lijken me zacht

Bestaat er in het koninkrijk der bloemen

Iets aangenamer dan u?

 

(La L’Eau de Corse)

Uw fruit met stevige schors

Zijn een ware schat

En de Hesperidentuin

Heeft geen andere gouden appels

 

Wanneer uw herfst nadert

Ziet men nog steeds uw voorjaar

De hoop met het genot

Verblijven bij u tegelijkertijd

 

(Cologne Extra Vieille)

Uw bloemen hebben alle Lucht geparfumeerd die ik inadem;

Altijd een vriendelijke, goddelijke oostenwind

Spelen rondom u

U bent een dwerg, maar wat een reuzenboom

Die aan de zon de oorlog verklaart

Maak je geen zorgen

Hoewel hij een hectare land bestrijkt

Met zijn armen

WAT COLOGNE EXTRA VIEILLE IK EIGENLIJK?

cologne-extra-vieille-1.jpgNormaliter wanneer ik een geur als siroop omschrijf, bedoel ik dat negatief. Toch komt die gedachte bij Cologne Extra Vieilleook direct naar boven borrelen, maar dàn heerlijk fris zoals luchtbellen in een glas zich een weg naar de oppervlakte banen, wanneer ze worden overgoten door ijs en water.

Eenvoud siert een eau de cologne – gebeurt hier vol overgave. Op de bodem ligt de citrussiroop; een rijke mix van bergamot, citroen, oranjebloesem, sinaasappel, limoen en neroli. Bijna alle ‘westerse’ citrusvarianten gebotteld. Per soort natuurlijk niet te detecteren; het gaat om het totaalgevoel: helder, knisperend, maar niet strak en schurend, met een lichtbloemig en lichtgroen ondertoontje door respectievelijk lavendel en rozemarijn.

Roept associaties op met de citruszuurtjes van (die zo lekker in je gehemelte knetteren) van het merk Napoleon – genoemd naar de ‘Nachtmerrie van Europa’ die zelf über-verzot was op colognes en ‘waarvan’ nog steeds een cologne te koop is gebaseerd op de door zijn hulp onderhouden kruidentuin die Napoléon Bonaparte had op zijn laatste verbanningsoord Saint Helena. Blij: de afronding, want witte musk-vrij. Het is een (niet op de homesite vermelde) lichthoutig fond voor mijn gevoel zwevend tussen cederhout en hooi (coumarine).

Cologne Extra Vieillezou je bijna aan je mond zetten. Durf ik het wel, durf ik het niet? Niet, want ik ben bang dat op de achtergrond ‘stiekem’ synthetische ingrediënten meespelen waarvan het water je eerder uit dan in de mond loopt.

COLOGNE EXTRA VIEILLE 3

JARDINS D’ARMIDE ORIZA L. LEGRAND

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 13, 2018
Geplaatst in: GEURENALFABET J, NICHE, VINTAGE. Een reactie plaatsen

1909 OF 2009?

ACTUEEL IN ALLE OPZICHTEN

Jaar van lancering: 1909

Laatst aangepast: 13/03/18

Neus: onbekend

JARDINS D_ARMIDE ORIZA L. LEGRAND 2Had Geurengoeroe als blog in 19018 bestaan, dan was hij very very enthousiast geweest over de ontvangst. Qua naam dan. Tuinen, die werden toen nog nauwelijks aangelegd in de parfumerie. Alleen die van Guerlain was geopend: Dans le Jardin de mon Curé (1895). Nu struikel je erover. De meeste tuinen hebben dezelfde soort entrée en er groeien en bloeien meestal dezelfde bomen, struiken en planten in dezelfde perkjes.

Een parfumtuin is vaak betoverd, mysterieus, een droom, een belofte, toevluchtsoord voor verliefden en – voor het mooie plaatje – luchtjongleren er heel veel vlinders rond en wordt er heel wat af gekwetterd. Tuingeuren hebben in naam altijd iets melancholisch omdat je weet dat je het olfactorisch voorgestelde in het echt zelden, eigenlijk nooit ervaart.

Le Jardins d’Armide van Oriza L. Legrand is anders aangelegd (met bekende en minder bekende bloemen), want een fantasietuin bedacht door de Italiaanse renaissancedichter met een van de mooiste voornamen die ik ken: Torquato Tasso (1544-1595). Je treft de tuinen van Armide aan in zijn beroemdste werk (die heel veel kunstenaars heeft geïnspireerd waaronder de – anonieme – neus van Oriza L. Legrand): Gerusalemme liberata.

Een zeer vrije en zeer fantasierijke interpretatie, zeg maar alternative facts van de confrontatie – met een ietsiepietsie nogal lange nasleep doorsijpelend naar nu – tussen de christelijke ridders onder leiding van Godfried van Bouillon en de islamitische bewoners van Jerusalem tijdens de eerste Kruistocht.  Een subplot in het gedicht is de verliefdheid van de ‘moslima-tovenares’ Armida op ridder Rinaldo (die zij in eerste instantie wil vermoorden).  Ze ontvoert hem naar een betoverd eiland waar zich dus haar beroemde tuinen bevinden. De verliefdheid blijkt wederzijds en ze leefden nog lang en… zoek dat lekker zelf uit.

JARDINS D_ARMIDE ORIZA L. LEGRAND 2Volgens de (bewust of onbewust) amateuristisch aandoende site van het huis (alsof internet als communicatie- en verkoopplatform in 1909 net is ontdekt) is de geur daarnaast een hommage aan ‘legendarische tuinen en vrouwen die ze hebben gesymboliseerd’. Ik ken er persoonlijk geen.

WAT JARDINS D’ARMIDE IK EIGENLIJK?

Hoe moet je deze geur omschrijven: vintage en toch weer niet. Er zit iets sleets, lang-verstopt-op-zolder aan dat je tegelijkertijd ook weer kunt associëren met gourmand. Want door de poederige vanillezoete- en amandelachtige basis (vanaf het begin waar te nemen) ontstaan er associaties met koekjestrommel, maar dan zonder opdringerig gourmand te willen zijn.

Andere indruk bij eerste kennismaking: is dat alles? In ieder geval niet iets wat je je bij een tuin vol bloemen voorstelt. Ander associatie: jaren geleden was ik een keer in het inmiddels gesloten parfummuseum in Winkel (Noord-Holland). Ik kon ruiken aan een aantal oude vergane vergeten geuren (Paquin, Schiaparelli, Patou, dat werk). Wat me altijd is bijgebleven: alle leken te eindigen als N°5 (1921) van Chanel. Ik wist toen nog niet dat aldehyden de oorzaak hiervan waren die als een soort residu op de bodem van de flacons bleven liggen.

Opvallend in deze: Australian Perfume Junkies maken bij Jardins d’Armide gewag van een hairspray- en nagellak-feel. Dat zijn dus volgens mij dus aldehyden (niet als ingrediënt opgegeven), weliswaar hier superzacht ingebed. Ze geven een soort chique gloed over het geheel als een ondergaande zon. Je neemt ze bijna niet waar, maar toch.

Verdiep je je in deze tuin, dan valt op dat er geen dauw op de bloemen ligt (iets wat nu in negen van de tien nieuw aangelegde tuingeuren het geval is), wel een hint voor mijn gevoel van groen (munt) en hooi (coumarine). Het is hoogzomer, de bloemen hangen kantje boord, staan op het punt van verwelken, tonen nog even al hun olfactieve kracht voor ze ‘zich erbij neerleggen’.

De charme van de geur: de sentimentele en bekende combi van iris, oranjebloesem, roos en viooltje wordt anders door blauwe regen en anjer. Deze geven een licht gepeperde, maar vooral extra poederige draai aan het boeket dat in de basis enorm wordt versterkt, wellicht een beetje overdreven door honing, amandel, tonkaboon en musk.

Van laatste is de dierlijke noot (die toch in de originele versie moet hebben gezeten) er helemaal uit gezeefd. Hierdoor past Jardins d’Armide hierdoor helemaal in de trend van lichtbloemige, licht ‘gourmandige’, poederachtige en musk geuren van nu. Hier schrikken jonge meisjes dus helemaal niet van waardoor deze geur een mooie kennismaking met niche en vintage is.

JARDINS D_ARMIDE ORIZA L. LEGRAND 1

JARDIN SECRET – QUELQUES FLEURS – HOUBIGANT

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 13, 2017
Geplaatst in: GEURENALFABET J, GEURENALFABET Q, NICHE, VINTAGE. Een reactie plaatsen

POEDERREGEN, BLOEMENREGEN

Jaar van lancering: 2017

Laatst aangepast: 13/05/17

Neus: Luca Maffei

HOUBIGANT JARDIN SECRET‘Altijd’ moeilijk met een naam. Laat je je erdoor leiden, afleiden of verleiden? Brengt een naam treffend de boodschap van de geur over? Difficult. Difficult. Toen ik van Jardin Secret hoorde, begon ik te lijden, dacht geen aandacht aan besteden, gewoon vermijden. Want kan het truttiger en jeetjeminahalelujahupsakee dit is wel een van de meest gebezigde clichés in lalalaparfumland.

Een geur vergelijken met een tuin en, dûh, nog geheim ook. Moet ik anno nu toch heel erg anno jaren tachtig denken: droomvrouw leent haar prachtige koppie uit aan een parfum. Herinner je je deze nog: Le Jardin uit 1982 van Max Factor gepromoot door Jane – ‘Medicine Woman’ – Seymour? Ik ook niet echt, maar ze kwam spontaan boven borrelen toen me Jardin Secret van Houbigant werd voorgesteld.

Dat was het slechte nieuws. Nu het goede: Jardin Secret is niet verkeerd, pas mal zoals de Fransen het zeggen. En ik ben niet helemaal eerlijk, want de volledige naam luidt Quelques Fleurs Jardin Secret. Maar dan nog. Hiermee wordt natuurlijk gerefereerd aan een van dé parfumklassiekers die door het ‘grote publiek’ bijna is vergeten: Quelques Fleurs (1912). Maar had het dan Quelques Fleurs d’un Jardin Secret genoemd. Geeft het net meer een vleugje poëzie, maakt het minder zakelijk, minder ‘rubricerend’. En volgens mij boor je een nieuw publiek beter aan door níet te refereren aan een klassieker. Ik zou meer de nadruk leggen op het huis zelf wat storytelling betreft. Dus: heritage, vintage, expertise en meer van dat.

Dat hebben ze natuurlijk bij Houbigant ook in de gaten, want ik lees op internet dat de geheime tuingeur gemaakt is voor jonge vrouwen. Draagt chère mama – bijvoorbeeld Jane Seymour – Quelques Fleurs, dochterlief dan Quelques Fleurs Jardin Secret. In de lijn van draagt moeders Chanel N°5, fille adorée N°5 L’Eau. De bedoeling van de geur: het reflecteert de moderne, dynamische urban lifestyle van de 21ste eeuw.

Ach ja, zal wel, gôh, is het echt? Ik zeg: nee. Aan de geur kleeft niets urban – is een vermoeid meedoen van een oud huis om maar zo hip en happening mogelijk te zijn. Is helemaal niet nodig Houbigant! De geur is eerder sentimenteel, een verdwijnen in groen lover in een níet geheime tuin (eerder een park) die je je als gesjeeste stedeling zonder achtertuintje of -platje bezoekt om op adem te komen.

WAT JARDIN SECRET IK EIGENLIJK?

NARCISIs het nu een poederregen of een bloemenregen? Wat in ieder geval opvalt: als de bloemen in de wind zijn verdwenen, resteert een guirlande van diverse soorten musk die samen een warm gevoel oproepen. Want de witte musk is slim ingepakt met een ‘warme’ variant plus sandelhout en ambrette – versterken samen het poederige karakter van de iris in het hart. Kan er niets aan doen: Lorenzo Villoresi’s Teint de Neige (2000) hobbelt door mijn gedachten. De geur schuurt heel, heel licht tegen gourmand aan, maar meer qua gevoel dan ‘daadwerkelijk’.

Jardin Secret zweeft tussen voorjaar en zomer. De regen die valt is niet te fris, maar ook niet te warm. Maar voor je deze fijne poederbloemenregen waarneemt, komt er in de opening een eerst prachtige, subtiele frisgroene opening voorbij: bergamot, mandarijn en oranjebloesem extra groen gemaakt door galbanum. Het geheim van het frisse effect van de bij elkaar geplukte magnolia roos, oranjebloesem, jasmijn, iris en ylang-ylang: narcis. Die trekt de ongeremde frisheid van de galbanum als het ware door.

Het hart is trouwens een goed voorbeeld hoe verschillende parfumbloemen kunnen resoneren als je ze laat samenwerken: er ontstaat een ondefinieerbare harmonie die staat voor klassiek-elegant genot. Je weet dat je bloemen ruikt, maar ‘iedereen’ vult de namen voor zichzelf in. Ik ruik voornamelijk: roos, jasmijn, magnolia, narcis, ylang-ylang.

Mooi gedaan. Elegante eenvoud die eigenlijk aardig dicht in de buurt qua stemming komt – schiet me in een keer te binnen – van N°5 L’Eau als je de aldehyden en het cederhout even weglaat en de narcis en een beetje poeder van Jardin Secret wegblaast.

Alleen getuigt het van meer originaliteit wanneer je als girl/jonge vrouw Jardin Secret draagt. En dat is nog niet zo makkelijk: want het blijkt dat veel vriendinnen vaak dezelfde geuren dragen zoals ze ook vaak dezelfde kleren dragen. Kopie-kudde-stam-gedrag. Logisch. Zei mijn nichtje van 21 onlangs. Dus als je Jardin Secret draagt ben je eigenlijk heel stoer en dat met zo’n ‘romantische’ geur.

PS: zit net even naar de staat van dienst van Luca Maffei te kijken. Op volle toeren! Is ook verantwoordelijk voor de nichelijn van – herinnert u zich deze nog? – Jacques Fath. Die krijgt wat presentatie betreft douze points in de categorie ‘Wel-heel-goed-gekeken-naar-de-concurrentie-met-name-Christian-Dior’-categorie.

LE JARDIN 1

LE JARDIN

FLEURS & FLAMMES ANTONIO ALESSANDRIA

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 14, 2017
Geplaatst in: GEURENALFABET F, NICHE, VINTAGE. Een reactie plaatsen

HOOGZOMERS BLOEMENFESTIJN (ZONDER DROOGBLOEMBOEKETGEVAAR!)

ZO MOET EEN GROOT GUERLAINPARFUM RUIKEN!

Jaar van lancering: 2015

Laatst aangepast: 14/03/17

Neus: Antonio Alessandria

FLEURS FLAMMES A ALESSANDRIANee, ik ga het niet hebben over Scarlett Johanssons’ parfumpromotieclipparodie in Saturday Night Live op ‘the first daughter’ van de Verenigde Staten afgelopen weekend. Te flauw voor woorden. Intikkertje.

Ook niet over hoe ‘geurwetenschapper’ Caro Verbeek aan de Vrije Universiteit Amsterdam (tot 23 mei) de geur die het schilderij De Slag bij Waterloo (uit 1824 van Jan Willem Pieneman die hangt in het Rijksmusuem) wellicht zou kunnen oproepen, tot leven heeft gebracht. De reden: het meest afschrikkwekkende van deze veldslag wordt niet in geur omgezet terwijl dat wel mogelijk is: het parfum van bloed en rottende lijken. Dat zou volgens Verbeek vandaag in de Volkskrant mensen wegjagen. Haar argument: ‘Je moet niet alles willen onthullen’.

Daar kun je dus een parfumboom over opzetten. Mijn mening: nu blijft het bij een bijna voor iedereen herkenbaar, ‘gezellig’ geurtje – ‘We zijn tenslotte een dagje uit!’ – die je her en der in het echte leven ook af en toe opsnuift: (paarden)mest, leer, mos, gras, modder, zonlicht, lucht, regen, zweet, rook, zwavel, een paar verdwaalde bloemen. Waar toe de mens ook tot toe in sta is – oorlog, moord, doodslag – en waar we dagelijks tot op zekere hoogte in de media mee worden geconfronteerd – wordt zo weer met ‘de mantel der liefde’ bedekt omdat het abstract blijft – niet invoelbaar, niet inleefbaar. En als er nu één medium is dat ons daar opmerkzaam op kan maken dan is dat volgens mij de kunst. Gemiste kans door een gemiste geur.

De Slag bij Waterloo Pieneman

Waar ik wél over ga uitwijden: Fleurs & Flammes van Antonio Alessandria (die je met een beetje fantasie óók De Slag bij Waterloo oproept. De stilte voor de storm dan, wanneer alles nog pais en vree is). Die zit al een tijdje mijn neusvleugels aangenaam te trillen en te brommen. Eigenlijk ter compensatie van Mon Parfum en ter ‘wishful thinking’: zo zou een hedendaags groot Geurlainparfum moeten ruiken.

Fleurs & Flammes klinkt een beetje old school, maar is het niet. Komt door de vooroorlogse ‘Guerlainske’ illustratie, het logo en de achtergrond van de maker – een topneus waar je steeds vaker met een loep naar moet zoeken. Iemand die vrij en onbevangen (en dus zijn eigen neus volgt) gewoon mooie, gewoon goede, gewoon interessante, gewoon meesterlijke geuren maakt waarvan je weet dat ‘concullega’s’ ze bewonderen en mainstreamconsumenten van de wijs brengen.

De concullega: die zou dit ook het liefst willen doen, maar, je kent het, het niet kan vanwege dit, vanwege dat, vanwege any old excuse. De mainstreamer: omdat die door de toptiengeuren bijna niet meer (of nog niet) weet dat parfum meer is dan een leuk flesje, práchtige campagne en ‘best wel lekker’. Dat parfum iets met je kan doen emotioneel – iets dat verder gaat dan het oproepen van herinneringen of associaties. Dat parfum als het ware je onbewuste inrijdt en begint te tikken en kloppen op nog ongeopende deuren en ramen waarachter gevoelens schuilen die je niet echt onder woorden kunt brengen, maar meestal worden geassocieerd met algemene tevredenheid, begrijpen, prettig voelen. Jeetje, ik moet oppassen, ik lijk wel een Happinez-redactrice… Maar toch: Fleurs & Flammes is een en al harmonie. Geen aanstellerij, gewoon vakwerk met een panorama aan sensaties.

WAT FLEUR & FLAMMES IK EIGENLIJK?

GALBANUMIk lees de geur als Fleur en Flammes omdat je op elegante wijze een hoogzomers bloemenboeket krijgt aangereikt waar langzaam maar zeker de zon op begint in te werken. Eerst strelend, uiteindelijk de bloemen bijna uitdrogend, lichtjes verbrandend waardoor er een zeker hooi-effect ontstaat zonder dat de zachtheid die de bloemen oproepen verloren gaat.

Voor mij is Fleur & Flammes een mix van vintage Annick Goutal en ‘vintage’ Mona di Orio. Ofwel, ongekunstelde chic met complexiteit. I love the opening: in een regen van citrusnoten spettert de galbanum (op de foto, maar het gaat om de wortels) je tegemoet: groener dan groen, ruw gemaakt met een zekere aardse, peperachtige ondertoon (en zo waar een stinkertje – wishful smelling?).

En dan beginnen de bloemen te bloeien. De anjer pakt samen met de lelie deze peperachtige toon op en geeft hiermee de lichte, witte bloemen een paar flinke klappen om de oren in de trant van ‘ruiken kreng, laat eens zien wat je allemaal nog meer kunt dan alleen pleasen’. Met een eigenzinnig droogzonnig bloemenfestijn tot gevolg dat ondanks de zachtmakers (amandelmelk, benzoïne, musk) in de afronding niet vervlakt.

Komt ook op conto van het hout denk ik. Garandeert dat de bloemen niet ‘vermelken’ en glad worden gestreken, maar als het ware het door de zon uitgedroogde groen en geel van het blad en de stengels benadrukken zonder droogbloemboeketgevaar. Dit is vintage in de zin van kwaliteit, niet in de zin van old fashioned. Ook lekker: wil je dat in Fleur et Flammes de bloemen meer gaan smeulen, gaan geilen: layer’m met Nacre Blanche (2014) van dezelfde neus. Ook errrrughhhh lekkrrrrrrr!

ANTONIO ALESSANDRIA LOGO

WHIP LE GALION

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 30, 2016
Geplaatst in: GEURENALFABET W, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, NICHE, VINTAGE. Een reactie plaatsen

KLAPPEN VAN DE ZWEEP

EEN RUIG-ELEGANTE CHYPRECOLOGNE

Jaar van lancering: 1953/2014

Laatst aangepast: 30/10/16

Neus: David Maruitte

Concept & realisatie: Bernard Chabot

le-galion-whipIk ben de laatste tijd om verschillende redenen in een chypre-stemming. Waarom? Het blijft toch mijn meest geliefde tak aan de parfumboom. Neem daarbij het feit dat recent de parfumindustrie er steeds beter in slaagt om zonder en/of met zo weinig mogelijk gebruik te maken van het ‘signatuuringrediënt’ – eikenmos – chypres weten te creëren die bijna een getrouwe kopie zijn van de klassieke formule. En hierdoor – praise the lord! – roze chypres overbodig maken.

Whip had ik over het hoofd gezien terwijl de naam en het huis – zie mijn andere besprekingen van Le Galion – me toch zo aanspreken. Verscheen in de periode dat chypre standaard was voor geraffineerde, uitgesproken en ‘stoere’ chic.

Whip even in een historisch kader geplaatst: Bandit van Robert Piguet (1944/45), Vent Vert (1945) van Balmain, Ma Griffe (1946) van Carven, Miss Dior (1947), Eau de Roche (1948) van Rochas, Eau Fraîche (1953) van Dior. De naam is natuurlijk leuk – zweep in het Nederlands. Een beetje kinky avant la lettre. Maar dan geraffineerd: denk aan de up to date-versie: de naughty stoeipoesen van Agent Provocateur.

De naam trekt je direct de wereld van de paardensport in – tijdens de lancering nog een echte elitaire hobby. En roept daarnaast direct op wat een chypre vermag: te paard de bossen door en alle geuren opsnuivend die tijdens je rit in galop ‘langskomen’. Whip, oorspronkelijk gelanceerd ‘pour lui’ werd snel opgepikt door ‘elle’, is voor mij wel seizoensgebonden. Wil zeggen: je ruikt de geur van bossen, weilanden en zandpaden tijdens de lente en zomer. Niet tijdens de herfst. Extreem fris, kil en scherp opgeroepen met ingrediënten waarvan velen weinig ‘bos’ zijn. Whip is eerder een chypre-cologne, dan een eau de parfum-chypre.

Whip nog een keer in een historisch kader geplaatst: Le Galion was de eerste die de prikkeling en het denkbeeldige genot en/of pijn van een zweepslag in de parfumerie introduceerde. Robert Piguet volgde met Cravache (Frans voor zweep) in 1963, Lancôme in 1967 met Balafre (Frans voor litteken).

le-galion-whip-standard-bottleWAT WHIP IK EIGENLIJK?

Komt zelden voor dat een naam zijn betekenis zoveel eer aandoet. De opening is als zweepslag – kletsch! pggggg! krrrrgggggg! Een karwats, die voor die het gemunt heeft op je gezicht, eerst zijn koord door het groene ‘onderhout’ haalt.

In dit geval een enorme scherpe, wakker makende melange van citroen en bergamot, gevolgd door kardemom, dragon en met name verbena die voor een strakke wrang-groene toets zorgen. Een mooie opmaat voor het hart waarin bloemen – jasmijn, viooltje en iris – een bloemzoetig spoor verspreiden zonder tuttig te worden: het klap-in-het-gezicht-idee van een cologne blijft gehandhaafd. Hiervoor verantwoordelijk: vilein-gracieus galbanum. Extreem fris-groen met een zalvend, warm onderlaagje die ondergaat in de kenmerkende chyprebasis: eikenmos en patchoeli versterkt in dit geval door vetiver.

Alleen, helaas pindakaas, zoals net geschreven, dat ervaar ik niet echt. De zonnig, groene noten van het geheel – denk een weiland in lentetooi aan de rand van een bos – worden niet beschaduwd door het bos. Het mossige gevoel ontbreekt – ofwel, de overgang van een cologne naar een eau de parfum. En ook de afdruk van de leren zweep komt in ieder geval op mijn hand – ik loop al vier dagen rond met Whip – niet tot zijn recht.

Maar dat klopt, is ook de bedoeling: Whip is een eau de cologne. Wel gebeurt er iets anders frappants: ‘het idee van thee’. Het groene geheel wordt niet door leren, maar eerder door rokerige nuances ondersteund. Met als verrassende uitkomst: een vintagegeur helemaal in sync met de parfumcodes van nu. Doet me dan wel afvragen hoe de originele receptuur geroken moet hebben.

LE GALION MOOD

CHYPRE MOUSSE ORIZA L. GRAND

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 2, 2016
Geplaatst in: GEURENALFABET C, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, PIEDESTAL POUR DES PARFUMS, VINTAGE. Een reactie plaatsen

WOUDZALIGHEID, WALDSELIGKEIT, FOREST RAPTURE, DOUCEUR DE LA FORÊT

SOMETHING OLD: CHYPRE

SOMETHING NEW: GOURMAND

Jaar van lancering: 1914/2013

Laatst aangepast: 02/07/16

Neus: helaas onbekend

Concept & realisatie: Franck Belaiche & Hugo Lambert

CHYPRE MOUSSE 2Eén van mijn favoriete merken, valt nog niet zo makkelijk te verkopen, vertelde www.parfumaria.com mij onlangs. ‘Hè, wat zeg je me nou?’, antwoordde ik verbaasd, bijna ontsteld. Want het huis heeft alles in huis waar de consument van nu naar ‘verlangt’. Naar wordt beweerd door trendwatchers en andere piepeltjes met voorspellende gaven: geschiedenis (Oriza L. Grand is van anno 1720 dus 108 jaar ouder dan Guerlain – ‘dank u wel’), is retro, levert nieuwsgierigmakende story telling per geur en wordt ook nog eens aangenaam old fashioned gepresenteerd.

En dan geuren: die hebben een ongekende vintage-toets zonder old school en muffig te zijn. Je krijgt het idee dat de herlanceringen als twee druppels water zijn gelijk tijdens het geboortejaar.

Neem Chypre Mousse: niet vaak een geur geroken die je daadwerkelijk het gevoel geeft alsof je door een bos tijdens de herfst wandelt na een flinke plensbui – hoe actueel dit voorjaar en deze zomer!

Het is donker, het is groen, het is vochtig, je ruikt aarde, je ruikt paddenstoelen, je ruikt gebladerte op het punt humus te worden, dus ook een beetje zurig. Plus: vermolmd hout versierd met nog enkele harsdruppels. Plus: diverse uitgebloeide grassoorten klaar voor hun finale ‘hooifase’.

Ik wordt er ‘stond’ poëtisch en melancholisch van; moet denken aan het prachtige lied – smaken verschillen – van Richard Strauss: Waldseligkeit op.49, no.1. ‘Hier’ gezongen door ook nog een van mijn favoriete all time soprano’s Gundalu Janowitz. Strauss zette het gelijknamige gedicht van Richard Dehmel om in een puur mijmerende, mysterieuze en ‘wandelende’ compositie die treffend het ‘wandelwoudgevoel’ oproept. Ik ruík Chypre Mousse!

Der Wald beginnt zu rauschen,

den Bäumen naht die Nacht,

als ob sie selig lauschen,

berühren sie sich sacht.

Und unter ihren Zweigen,

da bin ich ganz allein,

da bin ich ganz mein eigen:

ganz nur Dein!

 

Vrij vertaald door Geurengoeroe:

Het woud begint te ruisen,

de bomen naderen de nacht,

alsof ze gezegend luisteren,

strelen ze zich zacht

En onder hun gebladerte

ben ik geheel alleen

daar ben ik geheel mezelf

alleen van jou!

WAT CHYPRE MOUSSE IK EIGENLIJK?

VENDEUR DE MARRONSZoveel. Dit zijn de ingrediënten: ‘wilde’ munt, salie, ‘wilde’ venkel, ‘groene scheuten’, galbanum, engelwortel, hooi, ‘wilde’ klaver’, viooltjesblad, vetiver, dennennaalden, eikenmos, paddestoelen, humus, geroosterde kastanje, leer en cistus labdanum. Ik plaats wild tussen aanhalingstekens omdat het geureffect volgens mij niet anders is dan de ‘getemde’ en ‘geconfectioneerde’ varianten. En ik ga er vanuit dat geroosterde kastanje (foto), paddestoel en humus bij de lancering in 1914 nog niet als ingrediënt als zodanig bestonden. Het is meer het idee dat met allerlei geurmoleculen – nu en toen – wordt/werd opgeroepen.

Chypre Mousse opent scherp, medicinaal met direct een flinke dosis vochtig, mossig eikenmos. Op bezoek bij de ouderwetse apotheker als het ware. Ik pik de munt en de salie er uit. De venkel ook zo waar, of meen ik het te herkennen omdat ik het nu weet. Erg prettig om te detecteren: het helaas te weinig toegepaste klaver: honingzoetgroen, pittig gemaakt door galbanum en musky door engelwortel. Vervolgens een groene, bladerige weelde van viooltjesblad, vetiver en dennenhars die langzaam aan donkerder, beetje zwoel en aardser wordt. Ofwel, al het groen dat op de vochtige houtbasis – onvoorzien door de regen – neerdwarrelt.

Heel mooi om een keer een pure, ruige chypre te ruiken – geleverd door de klassieke leveranciers eikenmos en cistus labdanum. Het leer geeft Chypre Mousse op het einde vastigheid, verankert het geheel. En door dit alles blaast een wind vol met sporen van hooi (coumarine dus), begeleid door ‘iets’ dat doet denken aan paddenstoel.

Mocht je vrezen: ‘Inderdaad, net wat je zegt, old school en muffig’. Weet dan dat de som der delen óók een zoetheid oproept die doet denken aan drop (zoethout) en steranijs, waardoor je kunt spreken van een zeker gourmandeffect – helemaal modern dus.

En nu nog één keer heel goed ruiken: verdomd je hebt zowaar het idee dat je geroosterde, gepofte kastanje (marrons) – wel wilde in dit geval – ruikt. Ongeveer zoals de walnoot in Eau Parfumée au Thé Rouge van Bulgari (2006) wordt opgeroepen.

CHYPRE MOUSSE 1

BLENHEIM BOUQUET PENHALIGON’S

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 13, 2016
Geplaatst in: GEURENALFABET B, NICHE, VINTAGE. Een reactie plaatsen

SCHOON, CLEAN, FRIS

GEUR VOOR EEN ‘COUNT OF NO ACCOUNTS’

Jaar van lancering: 1902

Laatst aangepast: 13/06/16

Neus: Walter Penhaligon

BLENHEIM PALACEWist ik nog niet: Penhaligon’s is eigendom van Puig. Bijna teleurstellend om te vernemen dat zo’n all over British heritage label inmiddels ook in ‘vreemde handen’ is. Het is niet de enige: Atkinsons wordt sinds 2013 gerund door een Italiaans bedrijf. Eigenlijk is Penhaligon’s een vreemde eend in Puigs portofolio gezien hun andere licenties – de belangrikste: Carlonina Herrera, Prada, Paco Rabanne, Nina Ricci en Valentino. En sinds kort ook: Jean Paul Gaultier. En wist ik ook niet: L’Artisan Parfumeur.

Penhaligon’s is so honderd procent ‘vintage’ Brits. In uitstraling, in degelijkheid. Alhoewel, de laatste jaren kiest het ook voor de ‘lekker gek’-koers. Waarvan getuigen: Juniper Sling (2011) en meer recent Blasted Heath en Blasted Bloom (2016). Denk bij laatste twee aan Moschino’ s Fresh Couture (2015). In vergelijk daarmee is Blenheim Bouquet ‘comforting boring’.

BLENHEIM BOUQUET AS

Ik bedoel: klassieker, braaf en meer retro kun je het bijna niet krijgen. Werd in 1902 speciaal gecreëerd voor de toen negende Duke of Marlborough. Ofwel, Charles Richard John Spencer-Churchill (13 november 1871 – 30 juni 1934). Interessant: in those days it was not done om als adellijk type je eigen geld te verdienen.

Dus trouwde hij met geld, want hij was op 29jarige leeftijd in feite ‘a count of no accounts’. Zijn keuze werd in zijn kringen in those days ook niet als echt chic beschouwd; hij ‘viel op’ – smart thinking – de Amerikaanse ‘spoorwegenerfgename’ Consuelo Vanderbilt (familie van Gloria bekend van haar parfums). Haar bruidsschat werd gebruikt om het vervallen Blenheim Palace in zijn oude luister te herstellen.

Enne, Consuela had er eigenlijk ook niet echt zin in. Maar moederlief besliste anders. Het verhaal gaat dat Consuela net zo lang in een kamer werd opgesloten tot het moment dat ze toegaf. Charles was naast zijn prettige eigenschappen ook een lul, want de mare gaat dat in de trouwkoets – het paar werd in New York in de echt verbonden – hij haar ‘toevertrouwde’ dat hij van een andere vrouw hield en dat dit de laatste keer was dat hij voet had gezet aan Amerikaanse bodem omdat hij ‘despised anything that was not British’. Werpt toch een ander licht – vanzelfsprekend niet vermeld op de homesite van Penhaligon’s – op de eerste instantie, tot de fantasie prikkelende naam.

WAT BLENHEIM BOUQUET IK EIGENLIJK?

Kun je je hier in vinden: ‘Blenheim Bouquet inhalerende, is het moeilijk voor te stellen dat de geur meer dan honderd jaar geleden is gecreëerd’. Je kunt het beamen. Je kunt er vragen bij stellen. Wat mij nú opvalt: het ongekende schoongewassen gevoel dat de geur uitstraalt. Zeep, zeep, zeep! En dat – wel zo fijn – zonder een scherpe witte musk finish. Hoewel niet vermeld in de ingrediëntenlijst, heb ik het gevoel dat de fijne blaadjes van citroenverbena – groen, wrang en fris – over me heen worden gestrooid.

Citroenverbena is heel populair in schoonmaakmiddelen voor diverse toepassingen, ook in geuren. Hetzelfde effect voor mij wordt opgeroepen met een mooie, zuivere citrus- en limoennoot die zweeft tussen fris, zoetig, zonnig en bloemig. Dieper doorruikend komt het laatste op conto van lavendel. Dit alles is behoorlijk persistent en ik heb ondertussen het gevoel dat ik mijn handen was met een stuk Marseille-zeep. Dat fris-groen gevoel wordt doorgetrokken naar de basis.

Daar bevindt zich een interessante mix van dennenhars – die het zeepgevoel een terpetijnachtige ondertoon geeft – dat wordt versterkt door een zeepachtige musk, houtnuances en een flinke, maar zachte witte peperinjectie. Het effect: een clean, geschoren gezicht na een bezoek aan de barbershop. En dat maakt Blenheim Bouquet weer actueel: want wel of niet über-bebaard, de hipster wil na een bezoek zich fris en goed ‘onderhouden’ voelen. Dus logisch: Blenheim Bouquet ook verkrijgbaar als aftershave.  

ps: ecxuses voor de andere opmaak; mijn Word-programma doet rare dingen sinds gisteren.

BLENHEIM BOUQUET PENHALIGON’S

AMBRE EMPIRE – THE LEGENDARY COLLECTION – ATKINSONS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 21, 2015
Geplaatst in: GEURENALFABET A, NICHE, VINTAGE. Een reactie plaatsen

EEN AMBERPARFUM KAN OOK FLUISTEREN

Jaar van lancering: 1927/2015

Laatst aangepast: 21/10/15

Neus: Maurice Roucel

IMG_5400Hoewel de geur uit 1927 dateert, valt Ambre Empire – een van drie nieuwe geuren onderdeel van de Legendary Collection – in een recent trendje. En wel in die van de ‘veredeling’. Dat wil voor mij zeggen: populair-klassieke en – als je zo wilt – ‘iconische’ ingrediënten die door neuzen speciaal worden behandeld, krijgen in hun naam een adjectief mee dat de bijzonderheid, verfijning en exclusiviteit ervan accentueert. Het woordenarsenaal waaruit de merken putten is beperkt en meestal ‘blauw bloed’ gerelateerd: vorstelijk, keizerlijk, koninklijk. Guerlains doet het in zijn L’Art et la Matière-reeks met Tonka Impérial (2010) en Santal Royal (2014). Creed met Royal Oud (2011). Giorgio Armani draait het om: Oud Royal (2010) en maakt zijn mirre keizerlijk: Myrrhe Impériale (2013). Van Cleef & Arpels doet het met amber: Ambre Impérial (2015)…

… ik ga er vanuit dat Atkinsons met Empire niet refereert aan het Eerste Franse Keizerrijk (1804–1815) en de daaraan verbonden empire-stijl, ook niet aan het Tweede Franse Keizerrijk (1852–1870), en zeker niet aan het Galactisch Keizerrijk uit Star Wars. Wel the British Empire dat in de 19de eeuw heer en meester was over de zeven wereldzeeën – ‘Rule, Britannia! Britannia, rule the waves; Britons never shall be slaves’ – en op de continenten. Dus ook in het Verre Oosten (we hebben het dan even niet over de beruchte, door de Britons uitgelokte Opiumoorlogen).

Met Ambre Empire nodigt Atkinsons je uit voor een uiterst sensuele reis naar deze voor de meeste Engelsen toen ‘smachtende’ en raadselachtige contreien. De directe inspiratie: een exquise art deco Aziatische geïnspireerde snuifdoos – helaas krijg je die niet te zien. Was in verband met de huidige behoefte aan ‘story telling’ in de nicheparfumerie toch leuk geweest. Ook vreemd: geen enkel boek in mijn parfumbibliotheek en op geen enkele www heb ik foto’s gezien van de oorspronkelijke versie, toen Atkinsons nog Atkinson heette. So be it.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

MAGNOLIAAtkinsons beweert dat de geur een van de eerste oriëntaalse geuren is die in het westen werd geïntroduceerd. Als het al waar is, moet het volgens mij eerder zijn: een van de eerste in het westen gecreëerde oosterse parfums.

Want Guerlain had al Ambre in 1890 op de verkooplijst staan. Coty in 1905 het beroemde Ambre Antique. In 1912 presenteerde Dorsay Ambre, Oriza L Legrand in 1913 Fin comme l’Ambre en Babani Perfumes in 1919 Ambre de Delhi. En ik kan zo nog wel even doorgaan: een va et vient van ambergeuren, en niet alleen in naam. Vraag alleen is of deze parfums daadwerkelijk naar amber roken of dat het meer de naam en het idee was dat hierdoor werd opgeroepen. De echte amberknaller zag – voorafgegaan door Volnays Yapana (1924) – twee jaar voor Ambre Empire het licht, en wordt nu steeds beschouwd als dé oriëntaalse klassieker: Guerlains Shalimar – met zijn kenmerkende vanillebasis.

Een ‘probleem’ met Ambre Empire: je weet niet of de neus het originele recept als uitgangspunt heeft genomen of een volledig nieuwe compositie heeft gemaakt. Atkinsons laat het in het midden: ‘reinvented, and, dare we say, lovingly improved, for modern-day noses’. Daarnaast kun je je afvragen, wat er dan zo lieftallig aan verbeterd is, en of dat nodig was.

Voor mij zweeft de geur tussen vintage en nieuw. En: het is niet een pure, right in the face amber – zo zou je The Odd Fellow’s Bouquet (2013) eerder kunnen omschrijven – zoals die nu veel in het nichecircuit verschijnen. Voor mij is Ambre Empire een understated, een ‘fluisterende’ amber waarin amber een ‘dienende’ functie heeft. Het fungeert als warme, gloeiende basis – zonder teveel richting open haard en geurkaars te gaan – voor een ‘zacht-houtig’ parfum.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE ATKINSONS BEAR 3Het ‘nu’ zit in de opening: bergamot met zwarte, ‘gerookte’ thee die als het ware direct een exotische voorbode is op wat komen gaat. En dat komt snel, want de magnolia (foto) in het hart zorgt voor een luchtige toets, garandeert dat de basis niet dichtgeplakt raakt, sticky wordt.

Heel vreemd: bij de opening moest ik denken aan ‘vegetaal’, groen amber in plaats van donker en duister. De thee dus. Mooi gedaan. En ook in de basis wordt dat voortgezet, want melkachtig sandelhout, dito mirre en etherisch wierook zorgen samen voor een rokerige en tegelijkertijd smeuïge ‘huideigen’ feel versterkt door een evenwichtige balans tussen witte musk (de poederige variant in dit geval) besprenkeld met ‘vanillevlokken’. Het effect: een aardse amber die tegelijkertijd lucht heeft.

De Britten zijn geliefd om hun understated humor. Met veel indirecte woordspelingen, eloquent en spitsvondig gebracht, toch zonder aanzien des persoons, een duidelijke mening, a joke verkondigen. Met een beetje fantasie kun je dat ook zeggen van hoe Atkinsons tegen amber aankijkt.

IMG_5398

GIN FIZZ LUBIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juli 8, 2015
Geplaatst in: GEURENALFABET G, NICHE, VINTAGE. Getagd: . Een reactie plaatsen

PRINSES-ACTRICE GEËERD MET EEN SISSENDE COCKTAIL

GRACE KELLY (ON THE) ROCKS

Jaar van lancering: 1955/2009

Laatst aangepast: 08/07/15

Neus: Henri Giboulet/Thomas Fontaine

Inspiratiebron: Grace Kelly

Concept & artistieke realisatie: Gilles Thevenin

GIN FIZZ LUBINIk zag een tijdje geleden per toeval op de Duits/Franse televisiezender Arte een prachtige, ontluisterende (zoals dat heet) documentaire over de voorbereidingen van het huwelijk van Grace Kelly met prins Rainier van Monaco. Ze trouwden in 1956. Wat bleek: ‘Hollywood’ wou een eigen droomversie van het gebeuren filmen om de hardwerkende Amerikaanse huisvrouwen duidelijk te maken dat het sprookje ‘eenvoudig meisje wordt verliefd op verlegen prins uit een ver gelegen belastingparadijs’ (of andersom) ook ‘nu’ nog kon uitkomen.

Alles werd uit de kast gehaald om dit heuglijke feit bigger than life-proporties te geven – de droomjurk werd niet geleverd zoals in de lijn van verwachting lag door Christian Dior, maar door kostuumontwerpster Helen Rose (tijdens de huwelijksceremonie een van Grace’s bruidsmeisjes) van Metro-Goldwyn-Mayer. Zelfs de lakeien werden door MGM in een nieuw, meer sprookjesachtig tenue gestoken. Regie, belichting en camerawerk deden de rest.

GIN FIZZ LUBIN OLD AD 3Wat ook bleek, achteraf dat wel: voor de prinses in wording was het niet bepaald een droomscenario. Maar Grace liet alles gedwee en gelaten, zoals toen van een Hollywoodactrice premier cru werd verwacht, over zich heen komen.

Hollywood was wel verbaasd dat een van de meest succesvolle actrices van dat moment – in 1955 ontving ze een Oscar voor haar rol in The Country Girl, in 1956 speelde ze ‘de sterren van de hemel’ in High Society – haar carrière en het daar aan verbonden veronderstelde vrije luxeleven zou opgeven voor een regime dat stokstijf stond van stringente etiquette en hufterige hofintriges.

Wist ik niet: zes jaar later is Grace het helemaal beu en overweegt te ‘vluchten’ naar Amerika waar Hitchcock haar opnieuw (ze had al in drie films van hem gespeeld) een hoofdrol aanbiedt (gage: 1 miljoen dollar) in de film Marnie. Zoals te zien is in de geflopte biopic over haar leven – Grace of Monaco (2014) – met Nicole Kidman als…  Mais malheureusement, haar escape to ‘the real life’ gaat niet door – ze voegt zich weer in haar Son Altesse Sérénissime la Princesse Grace de Monaco-korset.

Ze stort zich vervolgens, zoals zoveel doelloze prinsessen, in liefdadigheidswerk en gaat artistiek borduren (de vruchten hiervan zijn op enkele exposities getoond). Maar om echte vergetelheid te zoeken, niet menselijks bleef haar als droomprinses vreemd, komt ze (opnieuw) in contact met Koning Alcohol. Zoals onder meer blijkt uit de talloze brieven van haar gericht aan haar vriendin en privésecretaresse Prudence Wise – wat een stichtelijke naam in dit geval – die in 1994 geveild werden in Beverly Hills.

GIN FIZZ LUBIN OLD AD 2Wat ik me afvraag – hier hebben we dan eindelijk de parfumlink – zou ze ook af en toe Gin Fizz hebben gedronken? Het recept hiervoor is voor het eerst vermeld in de 1887-editie van Jerry Thomas’ Bartender’s Guide en groeit daarna langzaam maar met volle teugen tot een van de meest populaire cocktails van Noord Amerika en andere continenten.

Ik hoop het, want deze als hersencellendoder verklede citroenlimonade drinkt lekker weg, schenkt je het vluchtige en efemere gevoel dat het leven ondanks alle shit en misère nog voldoende waard is om er ‘zo nu en dan’ op te klinken.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Wat ik me eveneens afvraag: zou Grace Kelly ook het gelijknamige Lubinparfum ter ere van haar hebben geroken? Werd het haar geschonken (in the double sense of the meaning)? Lubin onthult dat niet, houdt zich meer op de vlakte: ‘It was in honor of her extraordinary beauty that Henri Giboulet created a perfume for Lubin which marked the decade – a very chic perfume, sparkling and fresh, evoking the cocktail in fashion that year in the American bars of Paris, Gin Fizz’.

Het is logisch dat vooral in de opening het idee van een Ginn Fizz-cocktail tot zijn recht komt. Jeneverbes (bekend van gin tonic) met zijn fris-ijle en kruidige toets zweept de citrusvruchten – bergamot, citroen, mandarijn – op om te prikkelen, te sprankelen en te ‘zesten’.

GIN FIZZ LUBIN OLD ADHet effect: een ‘drinkbare’ uitbarsting versterkt door koele aldehyden die geleidelijk overloopt in een bloemige chypre. Aangewakkerd door het frisgroen-sensuele galbanum verspreiden oranjebloesem, roos, jasmijn en lelie een mild, maar vol zomers boeket waardoor een zomerbriesje zoeft.

De bloemen verliezen geleidelijk deze luchtigheid verliest doordat ze worden opgezogen door de strak-groene basis van vetiver en eikenmos. Die verlengen met een beetje fantasie het aspect van de Ginn Fizz-opening maar dan donkerder – die zich uiteindelijk vervlechten met benzoïne en witte musk.

Ik heb de vintage-versie nooit geroken, maar net zoals alle Lubin-herlanceringen krijg je het idee met het origineel vandoen te hebben zonder old school- en old fashion-effect. Komt natuurlijk door de originaliteit van de oorspronkelijke compositie (had nu gemaakt kunnen worden), de hoge kwaliteit ingrediënten en het streven van Gilles Thevenin om de oude luister van Lubin recht te blijven doen.

Mocht je zin krijgen, om wat voor een redenen dan ook, je gemoed te benevelen met Ginn Fizz? Neem 60 ml gin, 30 ml citroensap, 20 ml suikersiroop, 4 of 5 ijsblokjes, 120 ml koolzuurhoudend water. Stop het in blender, shaken die handel en hupsakee, klaar is je hersenbreker. Verdeel het over het aantal volgens jou benodigde cocktailglazen. Voor de sier steek je op een of alle glazen een citroenpartje.

Frank Sinatra and Grace Kelly in

Frank Sinatra and Grace Kelly in “High Society,” 1956.
Courtesy of the Cole Porter Trust/ From “Cole Porter”