‘VLOEIENDE’ BLOEMEN IN ALDEHYDEN-AURA
EEN OLFACTORISCHE KOMEDIE
Jaar van lancering: 1928/2014
Laatst aangepast:14/09/18
Parfumpraatjes met www.parfumaria.com en (binnenkort) van mijn kant met vrienden en bekenden met een landelijk boven het gemiddelde interesse in geuren, zijn leuk om te doen. En worden gewaardeerd. De reden: steeds meer mensen kijken en luisteren naar iets liever in plaats van te lezen. Ik merk het bij mezelf: ik kijk kom zo een hele avond door met het kijken naar www.youtube.com.
Je zoekt een bepaald onderwerp en voor je het weet word je getrakteerd op documentaires, interviews, oude tv-programma’s en films waarvan je het bestaan niet vermoedde. De lukraak opgenomen happenings en gebeurtenissen die je dan bij toeval ziet, zijn vaak het leukst. Alleen, soms zijn er geuren of ‘geurgebeurtenissen’ die je meer recht doet met het geschreven woord. Kun je net iets preciezer dingen toelichten en verdiepen.
Bijvoorbeeld Marion-Nous. Ik word al vrolijk als ik de naam hoor; moet dan direct denken aan de ‘tegenhanger’ Divorçons-Nous (Laten we Scheiden) van Jean Patou – waarvan ik zeker ben dat deze geur bestaan heeft, volgens mij 1927, maar op internet niet meer vermeld wordt. Het vormde onderdeel van een tiental herlanceringen eind jaren tachtig toen Patou door de inzet van Christian Lacroix op ieders lippen lag in de wereld van haute couture. Ik heb ze toen in ieder geval op de plank zien staan bij Sephora aan de Champs-Elysées.
Anyway, gelanceerd tijdens ‘de gouden eeuw’ van de Franse parfumerie die niet alleen ‘sprookjesachtige’ en poëtische creaties bracht, maar ook veel geuren met understated gevoel voor humor. Nog zo’n lekkere van Jean Patou in deze: Adieu Sagesse (1925). Vrij vertaald: toedelodoki wijsheid. Marion-Nous volgt hetzelfde spoor. Is namelijk geïnspireerd op de succesvolle toneelbewerking (in heel Europa opgevoerd) van Germaine Acremants (1889-1986) komedie in boekvorm van Gay, Marion-Nous dat in 1927 met de Nationale Prijs voor Literatuur in 1927 werd onderscheiden.
Even googelen, blijkt Acremant zo’n interessante persoonlijkheid waar ik me binnenkort eens in ga verdiepen. Oriza L. Legrand presenteert deze herlancering als ‘een olfactorische komedie vol romantiek met rozenwater’.
WAT MARIONS-NOUS IK EIGENLIJK?
Voor mij een heerlijke, overheerlijke zonnige bloemengeur schatplichtig aan de aldehydenformule geïntroduceerd door Chanel. Alleen met dit verschil: het is minder vettig, meer ‘open’. De aldehyden hebben hier wel dezelfde werking: ze poeleren de bloemen; laten ze glanzen. Wat ik fijn vind: de hyacint – fris, groen, schalks – is duidelijk waarneembaar tussen de andere bloemen – een vloeiende melange van oranjebloesem, jasmijn, roos en ylang-ylang.
Wat mij wel ontgaat is de kruidige toets die de bloemen pit moeten geven in het hart – anjer en kruidnagel. ‘Typische’ jaren twintig-accenten die ik overtuigender heb geroken in andere vintage-releases. Maar bij een ‘herruik’ op 25 september 2021 wél duidelijk bespeur – het kan verkeren.
Ik heb trouwens het idee dat de originele compositie te veel is aangepast aan de ‘huidige smaak’. Want in de basis neem ik wel een mooi samengaan van tonkaboon en een vloeiende houttoon – sandelhout – waar. Alleen wat de geur ‘anders’ zou maken niet. Hoewel opgevoerd, detecteert mij neus het niet echt, terwijl ik er zo’n fan van ben: civet en ‘echte musk’ (dat nu meestal wordt opgeroepen met ambrette en styrax). Op 25 september 2021 ook niet.
Met andere woorden: ik had graag de vintage-versie weleens willen ruiken. Nog iets: is Marions-Nous ouderwets, té vintage voor een nieuwe generatie? De geur heeft inderdaad iets van ‘has been’, van voorbij. Injecteer het met een waternoot, voeg wat cleane musk toe in de basis en je hebt een nieuwe Marc Jacobs in the making. Marions-Nous zou Jacobs dan als limited pure perfume edition voor de feestdagen uitbrengen volgens mij.
GEURENGOEROE 