WONDERLIJK LICHT
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 20/02/15
Neus: François Demachy
In zake Miss Dior (formerly known as Miss Dior Chérie) bedient Dior een heel groot publiek: zoals de bekendmaking van de nieuwe promovideo Miss Dior gemaakt door sterfotograaf/regisseur Anton Corbijn. In zake Dior bedient eveneens een zeer klein publiek: het extract van Miss Dior. Massavermaak versus ‘cliëntelisme’ (een persoon of groep mensen ondersteunen of dienst bewijzen in ruil voor parfumsteun).
Het voordeel voor François Demachy: er kijken geen legendarische neuzen over zijn schouder mee – zoals met Miss Dior Original (1947), Diorissomo (1956), Poison (1987) – aangezien Miss Dior en alle variaties daarop door Demachy grotendeels zelf zijn gemaakt.
Hij heeft dus de vrije hand. En hoe komen nu het grote publiek en kleine publiek bij elkaar? Ik gebruik mijn fantasie, tenminste als ik Nathalie Portman was geweest had ik op mijn Miss Dior-mooiste-dag-van-mijn-leven-bruiloft het extract gebruikt. Of het nu met die ouwe knar – ik dacht dat fiffty something-mannen nu als woestaantrekkelijk worden gepromoot door de glossy’s – of die geile spetter, toekomstige hunkhusband to be, die haar, zoals van tevoren gepland, met de helikopter komt ophalen. Nu ik even doordenk: eigenlijk is Portman de zoveelste variatie op de egocentrische run away bride.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Een wonder van lichtheid en licht, en dat ondanks de ‘sterkte’. Er wordt bij Dior gesproken van een chypre-structuur, ik houd het meer op een neo-chypre: want de verplichte klassieke chypre-opbouw is er niet: bergamot in de opening gelinkt met eikenmos (en cistus labdanum) in de nasleep. Het is nu het zoetige fruit (aangezet door mandarijn) met een aangenaam prikkelende scherpte (bijna terpentijn-houtachtig) die als een zuchtje de geur opent – en aansluiting zoekt met patchoeli en vanille in de basis – die de toon bepaalt.
En die worden verbonden door een verfijnde melange van jasmijn-, oranjebloesem- en meiroosabsolu. Mooi om te ruiken. Ook mooi: de vanille is bescheiden, neemt niet de overhand, is als een minuscuul amberlaklaagje op de bloemen waardoor die niet in deze zoetheid verdwijnen, maar hun eigen ‘codes’ blijven verspreiden. Ging Miss Dior Le Parfum (2012) meer richting de Oriënt, het extract is puur Europees als je dat zo kunt stellen.
Maar het meest verwonderlijke is wel dat je met deze versie – weer eens – leert dat een extract per definitie niet gelijk is aan diep, vol en opulent.
GEURENGOEROE 