GROEN, GROENER, GROENST
Jaar van lancering: 1945
Laatst bijgewerkt: 04/10/12
Neus: Germaine Cellier, Caliche Becker (herformulering)
Illustratie: René Gruau
Fotografie: onbekend
Modellen: onbekend
Vlak na de Tweede Oorlog brachten heel veel mensen een hulde aan de hard bevochten vrede. Er werd uitbundig feest gevierd op straat. Vrouwen omarmden hun bevrijders (met negen maanden later vaak opvallende gevolgen). Kunstenaars verwoorden de gevoelens van blijdschap en verdriet in de kunstwerken. In Frankrijk, met name in Parijs, waren het de couturiers die een zeer opvallende bijdrage leverden: een parfumsaluut aan de vrede.
Elsa Schiaparelli presenteerde in 1946 een van de mooist vormgegeven flacons ooit: Le Roy Soleil waarmee ze samen met Salvador Dali een ‘eaubade’ brengt op het verfijnde Franse joy-de-vivre-gevoel. Nina Ricci deed het met Coeur-Joie (1946) en L’Air du Temps (1948). Haar collega Jean Patou verwelkomde de vrede welkom met L’Heure Attendue (1946)
Maar de geur die de meeste indruk maakte was Vent Vert (‘groene wind’) van couturier Pierre Balmain: jaren na verschijning was het nog steeds een kassucces, groeide het uit tot klassieker en standaardgeur aan de groene tak van de parfumboom. Het vredesparfum raakte begin jaren tachtig in de vergetelheid. En in Nederland is Vent Vert al jaren niet meer te koop. Maar in Frankrijk is deze klassieker nog steeds geliefd en beleeft het met andere Balmainklassiekers als Jolie Madame (1953) en Miss Balmain(1967) – hetzij in beperkte kring – een comeback.
En die kring wordt nu misschien weer wat groter. Want net zoals zoveel andere illustere couturehuizen opgericht om en nabij de Tweede Wereldoorlog is ook Balmain weer teruggekeerd naar zijn geurwortels. Dus na een stroom van geuren (geleverd door verschillende licentiehouders op een rij) waarbij je meestal dacht ‘Why? (zoals La Mome uit 2007, een ode op Edith Piaf en genoemd naar gelijknamige film) zet het huis een aantal klassiekers weer in de etalage. Naast Vent Vert zijn dat Monsieur Balmain (1964) en Ivoire uit 1979 in een nieuwe formule gelanceerd in 2012. Nieuw: Ambre Gris (2008) en Carbone (2010). Of beter gezegd, de nieuwe licentiehouder: Inter Parfums. En die haakt natuurlijk in op het feit dat door het aantrekken Christophe Decarnin in 2007, 2008 of 2009 het behoorlijk ingedutte en ingetrutte Balmain middels de inmiddels veel beproefde shocktherapie van de ene op de andere dag ook hip werd onder smoky eyed en grungy popsterren en modellen (en look-a-likes in het dagelijkse leven).
Een spijkerbroek met voorbewerkte gaten voor 1000 euro. Een zijden T-shirt met scheuren. Zelfde prijs. Dat werk. Decarnin is in 2011 opgevolgd door Olivier Rousteing en die, hoewel klassieker, toch lekker rockerig houdt. En daarvan gaan we binnenkort ook olfactief genieten, want er is nieuw parfum in de maak.
WAT RUIK IK EIGENLIJK
Waarom maakte Vent Vert in 1945 zo’n grote indruk? Het is niet alleen de naam (en de symboliek er in opgesloten) dat het succes verklaart. Nee, het is het frisse en ongewoon groene karakter. Het is voor heel veel neuzen een inspiratiebron geweest.
Sterker, Vent Vert geldt als de standaard voor een groene geur. Het opvallendste is het gebruik van de overdosis galbanum met zijn intens fris-groene noot in de opening. Hierdoor contrasteert Vent Vert met de vrouwelijke en bloemige parfums uit die periode. Verder ruik je in de opening oranjebloesem, limoen en basilicum. Heel groen, lichtbloemig. Het hart is gevuld met jasmijn, hyacint, roos en lelietje-van-dalen. Afgezien van de roos ook bloemen met een fris en groen aura die door de galbanum in de opening en het eikenmos en vetiver in de basis een groene waas over zich heen krijgen. Heel erg prettig!
Nog prettiger: Vent Vert is in 1990 goed door de herformuleringsoperatie gekomen. Het koppige groene karakter is bewaard. Sommige Vent Vert-fans vinden deze versie zelfs beter. En dat is een prettig geluid: meestal krijgt een parfumhuis de wind van voren als ze een verandering doorvoeren.
Ook al is die verplicht opgelegd door een nieuw wetgeving die bepaalde ingrediënten verbied die huidirritatie (op directe termijn) of andere enge dingen (op lange termijn) kunnen veroorzaken. Zoals eikenmos in Vent Vert.
RUIK & VERGELIJK
En de volgende groene geuren zagen onlangs het licht:
Mona di Orio Amyitis (2008)
Chanel Cristalle Eau Verte (2009)
Versace Versense (2009)
Maison Martin Margiela (untitled) 2011
Kerosine Creature (2012)
GEURENGOEROE 