GEURENGOEROE

OMG! OH MON GUERLAIN!

RETRO-GEVOEL MET EEN CLEANPOEDERPARFUM

Jaar van lancering: 2017

Laatst aangepast: 11/03/17

Neus: Thierrry Wasser, Delphine Jelk

Ben al dagen aan het klooien met de analyse van Mon Parfum. Ben al drie keer begonnen en nog steeds niet tevreden. Eerst de Angelina Jolie-invalshoek – die wordt bijna heilig verklaard in het persbericht. Toen de – voor mij – kitchy promofilm (kom ik op terug). Dan het retrogevoel dat het geheel oproept door de flacon.

Of zal ik dan toch maar met de borstklopperij en zelffelicitatie beginnen waaronder het persbericht bijna bezwijkt… Allemaal rondtrekkende bewegingen om het maar niet over de geur te hebben. Die heb ik nu al een stuk of dertig keer rondgesprayed – maar nog steeds gebeurt ‘het’ niet. Geen verrassing, geen verwonderen, geen verdieping. De twijfel nabij, Mon Parfum op toernee genomen langs vrienden, bekenden en kenners uit het veld. ‘Hier, moet je eens ruiken, wat vind je ervan?’ Blinde test. Ik liet in eerste instantie niets los. De gemiddelde reactie was gemiddeld. Nicht himmelhauch jauchzend, nicht zu Tode betrübt. Bij de onthulling van het huis en de opmerking dat het een grote lancering betrof: teleurstelling uitmondend in onverschilligheid. De algemene teneur: Mon Parfum is het resultaat van een doorgedraaide parfumwereld. Ik voeg eraan toe: geregeerd door marketing. En daarop word je all the way getrakteerd in het persbericht.

Het is natuurlijk allemaal goed bedoeld, maar voor mij is het allemaal een beetje teveel van het goede. Dat merk je vooral aan het opzichtig etaleren van zowel de knowhow van het huis als die van de neus. Vroeger vanzelfsprekend dus overbodig te vermelden, nu wordt alles uit de kast gehaald om duidelijk te maken dat Guerlain anders is dan de anderen. Wisten we toch al? Alleen al gezien het feit dat de toptiengeuren van de ketens in negen van de tien gevallen een modeachtergrond hebben. Neem daarbij dat Guerlain (anno 1828) kan buigen op een lange en rijke geschiedenis. Aan storystelling dus geen gebrek.

Alleen moet het parfumorgel met zoveel cliché-fuga’s (in een soort van jipenjanneke-taal: een vorm van meerstemmigheid waarin gevarieerde herhaling een hoofdthema is) bespeeld worden? Thierry Wasser zegt: ‘Ik voel altijd dat onweerstaanbare verlangen naar elders, naar steeds verder gaan in het zoeken naar nieuwe geuren.’ Lijkt met logisch – je bent een ware neus of niet. En: ‘De leidraad bij mij, net als dat van mijn voorgangers, is de passie voor fijn vakmanschap, de bewondering van de knowhow van handwerkers, voor authentieke ontmoetingen en oprechte gevoelens.’ Ik bedoel: toch vanzelfsprekend?

Het wordt pas interessant als hij het tegenovergestelde zou beweren en dan toch nog een goed parfum afleveren. Of neem deze: ‘Mon Guerlain is het concentraat van echte menselijke relaties van het soort dat maakt dat we iets ‘authentieks’ creëren. Al deze – van het veld tot het laboratorium – doorleefde en gedeelde emoties worden de geurnoten van Mon Guerlain, een parfum gecreëerd voor een buitengewone, oprechte en authentieke vrouw’.

Slik, slik, slik: deze vrouw heeft bijna iedereen in mind bij het maken van een geur. In vergelijk was de boodschap van Insolence (2006) prikkelender en de promoclip ook. In die van Mon Guerlain – met de titel Notes of Woman gemaakt door een héél belangrijke filmregisseur – zien we een gedachtenspel gevisualiseerd tussen een vrouw en een ‘lekker ding’ die de rol van parfumeur speelt ‘ten prooi aan de kwellingen van het creëren van een veeleisend en schitterend parfum’. By the way: een parfum kan niet veeleisend zijn, een ‘opdrachtgever’ – Angelina Jolie in dit geval – wel. Enne: ook niet leuk voor Thierry Wasser zou je denken: ingewisseld worden voor een jeugdiger versie om de link maar niet te missen met…

Ja het is mooi, ja het is sfeervol, ja very romantic, yes… very boring want al zó vaak gezien. Ik verwacht, ik ‘eis’ meer van Guerlain. Waarom? Omdat het huis zelf de lat zo hoog legt. Het speelt alleen nu op safe en leunt te veel op zijn ‘retro-erfenis’ – zie de flacon, voor het eerst door Guerlain gebruikt in 1908 (ontworpen door Gabriel Guerlain). Ik hou het er maar op – je moet toch wat – dat Guerlain onderdeel is van het beursgenoteerde LVMH en dus mee moet doen met de marketing-hurlyburly anders wordt het op de vingers getikt door de algemeen directeur.

WAT MON PARFUM IK EIGENLIJK?

Voor mij is Mon Guerlain een variatie op een te populair thema: clean, poederig-musky dat alle accenten snel naar de basis verschuift. In volle teugen genieten van intro, hoofdthema en grande finale is er niet bij. Ja, ik weet heel veel (jonge) vrouwen zullen het lekker vinden. Maar is het niet – ik haat de omschrijving – spannender die te trakteren op iets gewaagder, meer uitgesproken. Laat ik het zo dan schrijven: als Mon Guerlain een nieuwe variatie op La Petite Robe Noire (2012) was geweest – ‘The Red Carpet Edition’ – dan had ik er vrede mee gehad.

Vanille, lavendel, sambacjasmijn en sandelhout zijn de hoofdbestanddelen. Vooral de eerste twee zijn belangrijk – en ruik je direct – want dit ‘nieuw type akkoord’ maakt het mogelijk ‘los te komen van de man-vrouwtegenstelling, de tweeslachtigheid, doordat het zich richt op de verzoening van de geslachten. Dit geeft Mon Guerlain zijn kracht en moderniteit.’ Aldus Delphine Jelk die Thierry Wasser assisteerde. Maar neuzen, dit is al zo vaak met lavendel gedaan.

Guerlain deed het vorig jaar zelf nog met Mon Exclusif dat gelijk Mon Guerlain, Jicky (1889) als een soort van referentie had. Vervolgens ruik je jasmijn, maar niet als pure jasmijn, meer als een idee van bloemen. En het sandelhout is voor mijn gevoel besprenkeld met allerlei zoetigheden die richting gourmand gaan, het zij zeer beschaafd. Dat past dus helemaal bij de trend van nu.

En wat is de indruk van de belangrijkste draagster, Angelina Jolie? ‘Het is mijn onzichtbare tatoeage, mijn parfum, mon Guerlain.’ Tuurlijk, en haar band met Guerlain was sowieso al heel sterk omdat haar moeder (Marchelina Bertrand) altijd een poeder van het huis gebruikte. Maar, gezien het karakter en de uitstraling van Jolie, weet ik bijna zeker dat ze voor zichzelf een meer ‘Guerlainske’ geur in gedachten had.

Ik ga voor, heel simpel: Jicky. Ambigu, zwevend tussen fris, donker, ruig en verfijnd met een mooi ‘anti-randje’ (want animaal). Sounds like Jolie! Rumour has it by the way, dat haar favoriet 1969 (2001) van Histoires de Parfums is (volgens www.fashionista.com). Volgens www.celebrityinside.com daarentegen de geuren van Carolina Herrara. Volgens www.geniusbeauty.com, www.editorstop.com en www.fragrances.be.com Black (1999) van Bvlgari.

En wat ik heel erg vreemd vind: in het persbericht wordt niet gerefereerd aan Lavande Velours (1999), een van de eerste vijf Aqua Allegoria’s. Check maar, want de ingrediënten zijn bijna hetzelfde.