EEN ZACHTE ZWEEPSLAG
Jaar van lancering: 1963/2007
Laatst aangepast: 09/05/12
Neus: onbekend
Ik heb al veel geuren van Robert Piguet beschreven. Moet ook wel gezien de reputatie die deze naam nog steeds in de wereld van parfum geniet. Na jaren van afwezigheid – zijn klassiekers Bandit (1945) en Fracas (1949) verdwenen eind jaren zeventig stilletjes van de markt – werd het merk in 1996 gereanimeerd door twee Amerikanen. En die vielen niet in de val waarin zoveel door nieuwe eigenaren wakker gekuste parfumhuizen terecht kwamen, door het imago en de geuren zelf zo trouw mogelijk te benaderen.
Dat kan helaas niet gezegd worden van de enige mannengeur van het huis: Cravache, dat zweep (van leer) betekent. Het verscheen zonder enige inbreng van de couturier; die overleed namelijk in 1957. De Nederlandse taal kende vroeger ook een verbastering van het woord dat tegenwoordig zelden nog wordt gebruikt: karwats. Het roept de wereld op van zweet, paarden, hooi, leer en bos.
Je kunt het chic interpreteren: denk aan een vossenjacht te paard. Je kunt het duister interpreteren: verboden verlangens van een echte gentleman heimelijk gebotvierd in de stallen. Beide werelden kwamen met de originele geur – een leerchypre met opvallende groene noten – mooi samen en eigenlijk direct tot leven.
In de nieuwe versie gebeurt dat niet. En dat is jammer. Je waant niet op de rug van een paard terwijl je door voor jou onbekende bossen galoppeert, maar roept eerder het idee op van een wandeling door een netjes aangeharkt bos op dat op de lijst staat van Natuurmonumenten. Cravache is namelijk een mooie varenachtige geur, maar ook erg braaf voor een huis met vintage-allure. Je vraagt je af wat de beweegreden is geweest, gezien de laatste jaren er in de niche- en vintagebranche ook voor mannen zeer uitgesproken concepten zijn verschenen. Vergeet ook niet dat leergeuren langzamerhand weer aan populariteit winnen.
Leuk zijn de oude advertenties. De zwartwit uit de jaren zestig heeft niets niche: gewoon een animatie voor vaderdag met een duidelijke verkoopboodschap. Het model: een markant en stoer, maar bijna gewoon gezicht – waarmee in combinatie met de naam je fantasie op haal kan slaan die dan vervolgens in de gekleurde advertentie uit de jaren zeventig (foto) onder tot leven komt. Moet de flacon wel in een man – geest uit de fles – veranderen
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Elegant maar voorspelbaar. En niet echt niche, daar is Cravache toch te gepolijst, toch te veel crowd pleasing voor, hoewel de smaakmakers van een excellente kwaliteit zijn. Ruik je direct in de frisse opening: een aangename en zuivere infusie van citroen, mandarijn en petitgrain. Het hart is kruidig. Een overdosis bittergroen salie – op zichzelf vernieuwend – geaccentueerd door nootmuskaat en zonnig gemaakt door lavendel. Mooie combinatie.
De afronding: een intens samengaan van patchoeli en vetiver. Dus houtig en vochtig. Maar toch te braaf voor mij en niet passend bij de reputatie die het merk geniet. Je mist de brutaliteit van Bandit, voor mij een van de beste ‘mannengeuren’ ooit. Maar voor mannen voor wie Robert Piguet nieuw is waarschijnlijk honderd procent niche.
RUIK & VERGELIJK
Jammer dat we niet meer kunnen genieten van de originele versie van Cravache. Maar goed dat Bandit als een erg mannelijk parfum voor de vrouw wordt beschouwd. Maar goed dat Bandit ook een leer-chypre is. Maar goed dat Bandit ook veel mannelijke fans kent.
Robert Piguet Bandit (1945)
GEURENGOEROE 