SCHOON, CLEAN, FRIS
GEUR VOOR EEN ‘COUNT OF NO ACCOUNTS’
Jaar van lancering: 1902
Laatst aangepast: 13/06/16
Neus: Walter Penhaligon
Wist ik nog niet: Penhaligon’s is eigendom van Puig. Bijna teleurstellend om te vernemen dat zo’n all over British heritage label inmiddels ook in ‘vreemde handen’ is. Het is niet de enige: Atkinsons wordt sinds 2013 gerund door een Italiaans bedrijf. Eigenlijk is Penhaligon’s een vreemde eend in Puigs portofolio gezien hun andere licenties – de belangrikste: Carlonina Herrera, Prada, Paco Rabanne, Nina Ricci en Valentino. En sinds kort ook: Jean Paul Gaultier. En wist ik ook niet: L’Artisan Parfumeur.
Penhaligon’s is so honderd procent ‘vintage’ Brits. In uitstraling, in degelijkheid. Alhoewel, de laatste jaren kiest het ook voor de ‘lekker gek’-koers. Waarvan getuigen: Juniper Sling (2011) en meer recent Blasted Heath en Blasted Bloom (2016). Denk bij laatste twee aan Moschino’ s Fresh Couture (2015). In vergelijk daarmee is Blenheim Bouquet ‘comforting boring’.
Ik bedoel: klassieker, braaf en meer retro kun je het bijna niet krijgen. Werd in 1902 speciaal gecreëerd voor de toen negende Duke of Marlborough. Ofwel, Charles Richard John Spencer-Churchill (13 november 1871 – 30 juni 1934). Interessant: in those days it was not done om als adellijk type je eigen geld te verdienen.
Dus trouwde hij met geld, want hij was op 29jarige leeftijd in feite ‘a count of no accounts’. Zijn keuze werd in zijn kringen in those days ook niet als echt chic beschouwd; hij ‘viel op’ – smart thinking – de Amerikaanse ‘spoorwegenerfgename’ Consuelo Vanderbilt (familie van Gloria bekend van haar parfums). Haar bruidsschat werd gebruikt om het vervallen Blenheim Palace in zijn oude luister te herstellen.
Enne, Consuela had er eigenlijk ook niet echt zin in. Maar moederlief besliste anders. Het verhaal gaat dat Consuela net zo lang in een kamer werd opgesloten tot het moment dat ze toegaf. Charles was naast zijn prettige eigenschappen ook een lul, want de mare gaat dat in de trouwkoets – het paar werd in New York in de echt verbonden – hij haar ‘toevertrouwde’ dat hij van een andere vrouw hield en dat dit de laatste keer was dat hij voet had gezet aan Amerikaanse bodem omdat hij ‘despised anything that was not British’. Werpt toch een ander licht – vanzelfsprekend niet vermeld op de homesite van Penhaligon’s – op de eerste instantie, tot de fantasie prikkelende naam.
WAT BLENHEIM BOUQUET IK EIGENLIJK?
Kun je je hier in vinden: ‘Blenheim Bouquet inhalerende, is het moeilijk voor te stellen dat de geur meer dan honderd jaar geleden is gecreëerd’. Je kunt het beamen. Je kunt er vragen bij stellen. Wat mij nú opvalt: het ongekende schoongewassen gevoel dat de geur uitstraalt. Zeep, zeep, zeep! En dat – wel zo fijn – zonder een scherpe witte musk finish. Hoewel niet vermeld in de ingrediëntenlijst, heb ik het gevoel dat de fijne blaadjes van citroenverbena – groen, wrang en fris – over me heen worden gestrooid.
Citroenverbena is heel populair in schoonmaakmiddelen voor diverse toepassingen, ook in geuren. Hetzelfde effect voor mij wordt opgeroepen met een mooie, zuivere citrus- en limoennoot die zweeft tussen fris, zoetig, zonnig en bloemig. Dieper doorruikend komt het laatste op conto van lavendel. Dit alles is behoorlijk persistent en ik heb ondertussen het gevoel dat ik mijn handen was met een stuk Marseille-zeep. Dat fris-groen gevoel wordt doorgetrokken naar de basis.
Daar bevindt zich een interessante mix van dennenhars – die het zeepgevoel een terpetijnachtige ondertoon geeft – dat wordt versterkt door een zeepachtige musk, houtnuances en een flinke, maar zachte witte peperinjectie. Het effect: een clean, geschoren gezicht na een bezoek aan de barbershop. En dat maakt Blenheim Bouquet weer actueel: want wel of niet über-bebaard, de hipster wil na een bezoek zich fris en goed ‘onderhouden’ voelen. Dus logisch: Blenheim Bouquet ook verkrijgbaar als aftershave.
ps: ecxuses voor de andere opmaak; mijn Word-programma doet rare dingen sinds gisteren.
GEURENGOEROE 