DE HANDTEKENING VAN EEN COUTURIERE
Jaar van lancering: 1946
Laatst bijgewerkt: 12/06/12
Neus: Jean Carles
Flaconontwerp: Carven
Na jaren van ontberingen waarin het woord luxe bijna een scheldwoord was omdat mensen er geen tijd voor hadden, laat staan geld, presenteren na de vrede in 1945 Parijse couturiers geuren die de vrede en het geloof in een betere toekomst bezingen. De mooiste: Le Roy Soleil van Elsa Schiaparelli (1946). Helaas niet meer te koop. Alleen op veilingen. En ik bedoel dan niet de schaamteloze en onzorgvuldige versie die in 1997 door Salvador Dali-parfums op de markt werd gekieperd.
Ook niet meer te koop – gelukkig. Ook Madame Carven presenteert in hetzelfde jaar een parfum en opent ze tegelijkertijd aan de Rond Point des Champs Elysées in Parijs haar couturesalon. De reden voor het laatste: zij wou voor de kleine vrouw – zelf reikte ze niet verder dan 155 – echte couture wou maken. En met succes. Niet alleen kleedde zij letterlijk petites princesses (zoals de dochters van de comte de Paris) maar ook sterren met een beperkte lengte: actrice Michèle Morgan, zangeres Edith Piaf.
Tot aan de dag van vandaag is het huis Carven actief en populair. Inmiddels heeft Madame Carven (waarvan de jaartallen niet worden vrijgegeven) de artistieke teugels uit handen gegeven. Eerst aan Angelo Tarlazzi (1995-1998), gevolgd door ene Edward Achour, in 2010 gevolgd door ene Guillaume Henry. En in hetzelfde jaar gingen de parfumlicenties over in de handen van Jacques Bogart.
Bij het grote publiek is de naam Carven bekend door twee, inmiddels klassieke parfums: Vetiver uit 1957 voor de man en het elf jaar eerder gelanceerde Ma Griffe. Naast klauw, naamstempel en handtekening betekent het in het Frans ook ‘kenmerk’ en is het in modetermen bekend geraakt als de beschrijving van luxe accessoires.
Het kenmerk van de ‘griffe’ van Madame Carven is jeugdige vrouwelijkheid of vrouwelijke jeugdigheid. Kortom, een groene geur die optimisme uitstraalt niet alleen bestemd voor hele kleine meisjes.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Ma Griffe werd door de naamgeefster omschreven als ‘een parfum voor gelegenheden buiten de deur dat zijn koppige karakter geleidelijk aan verliest’.
Deze ongekend groene chypre wordt geopend door een zachtzinnig-scherpe combinatie van inderdaad koppige gardenia en sensueel-fris galbanum. Origineel. Dan wordt het groene harskarakter van galbanum versterkt door salie. Vervolgens een wolk van aldehyden die de noten in het hart – jasmijn, ylang-ylang, sandelhout en vetiver (waarop de nadruk ligt) – versterken. Vol, bloemig en toch blijft de geur groen. De basis is, naast de nootmuskaat, een mix van benzoïne en cistus labdanum. Kortom, kruidig en sensueel.
Jammer is wel dat de extra groene noot van galbanum (foto) in combinatie met de harsen in de basis in de nieuwe versie minder indruk maakt. Die merkwaardige, aangename ‘groene diepte’ is in lucht op gegaan, zo lijkt het. De koppigheid is weg. Is galbanum nu echt zo duur, of niet meer in grote hoeveelheden leverbaar? Goed nieuws trouwens: er gaat het gerucht dat Ma Griffe in zijn ouderwetse samenstelling opnieuw wordt gelanceerd in 2008. Niet gebeurd, wel met Vetiver in 2009. Heet nu Le Vetiver de Carven.
RUIK & VERGELIJK
Na de oorlog verschijnen er veel geuren die vijftig jaar na dato – we schrijven 2005 – bijna niet meer verkocht worden. Behalve vier. Die gelden als echte klassiekers.
Balmain Vent Vert (1945)
Nina Ricci L’Air du Temps (1948)
Dior – Les Créations de Monsieur Dior – Miss Dior (1948)
Robert Piguet Fracas (1949)
We schrijven 2012: vorig jaar opnieuw op de markt gebracht:
Dior – Les Créations de Monsieur Dior – Diorama (1949)
GEURENGOEROE 