NIEUWE FORMULE: HET RIJK-CHIQUE GEVOEL BLIJFT RESONEREN
MAAR ANDERS. OOK BIJ MANNEN EN… ANDERS DAN VERWACHT
Jaar van lancering: 1989
Laatst aangepast: 01/04/16
Neus: Olivier Cresp
Mijn ogen werden in eerste instantie misleid door de nieuwe dop, waardoor ik automatisch dacht dat de inhoud mee was gegaan in deze verandering. Niet dus. Maar begrijpen doe ik deze verandering niet. Het statige-sensuele karakter van de originele Femme-flacon verliest aan kracht en wordt voor mijn gevoel onbedoeld grappig en te tijdsgebonden trendy.
Het zal wel met kostenbesparing te maken hebben en de behoefte aan uniformiteit, want twee andere klassiekers van het huis worden nu op dezelfde manier gepresenteerd: Madame (1961) en Tocade (1989). En – stom, stom, stom – bij de herenafdeling zie ik nu op www.rochas.com dat een van de grote klassiekers van de 20ste eeuw Moustache (1949) met Monsieur (1969) uit het assortiment zijn verdwenen.
Afgelopen zomer kwamen zowel de vintage-versie van Femme als Moustache bij mij opnieuw in het vizier. Op een rommelmarkt in Brussel kocht ik van de eerste een 200ml flacon als eau de cologne, van de tweede een niet gebruikte 500ml-versie in originele verpakking. Helaas zat in de Femme-flacon nog maar een bodempje, maar het effect was er niet minder om. Het had nog steeds die kenmerkende, diepe basis van eikenmos die de geur zijn volle, donkere en bosachtige ondertoon gaf. Maar ‘alles bij elkaar’ kan ik begrijpen dat deze versie nu als oubollig, ouderwets overkomt.
Je kunt beide ‘vooroordelen’ vervangen door het inmiddels uitgeholde begrip vintage. Het gevoel blijft er niet minder om. Want de originele versie is naar huidige begrippen niet eenvoudig om ‘zo maar’ te dragen. Het heeft een presentie – gelijk de vintage-versie van Guerlains Mitsouko (1919) waarmee Femme vaak wordt vergeleken – die nogal overrompelend is. En daarom is de herformulering uit 1989 – gebaseerd op de herinneringen van Olivier Cresp van Femme gedragen door vrouwen uit zijn familie – nog helemaal zo slecht nog niet. Ik ben er echt even voor gaan zitten.
En toen nam het verhaal een heel andere wending. Zit zo: ik had met een vriend/collega, collega/vriend afgesproken in een restaurant met een collega van hem om te praten over een parfumproject. Zegt die vriend, een echte old school hetero en, fervent parfumliefhebber (deze combinatie komt meer voor dan je denkt, kwestie van even doorpraten): ‘Erik, wat ruik je lekker, wat heb je op?’
Ik ben er inmiddels aan gewend, omstanders niet echt: hij pakt mijn hand – die ik dus net had volgespoten om er even voor te gaan zitten – sluit zijn ogen, zet zijn neus er in en begint, diep, heel diep te snuiven. Is even stil. Opent zijn ogen en daarin zie je allerlei gedachten voorbij flitsen… Hij moest denken aan zijn klassieke favoriet, de leergeur in overdrive – Knize Ten (1924) – maar dan zachter. Hij schrok niet toen ik zei – hij heeft inmiddels een parfumstaat van dienst – dat het dus Femme was en vervolgens in kort bestek de geschiedenis uitlegde. En dan tijdens het eten er constant op terugkomen: ‘Erik, geef me je hand nog even’.
WAT FEMME IK EIGENLIJK?
En toen zag ik de dag daarna een vriendin. Ook een kenner. Ik zei: ‘Ruik eens’. Had Femme speciaal voor vertrek voor haar op mijn pols gespoten. En zij haalde direct het nieuwe ingrediënt er uit waarover op verschillende internationale parfumblogs veel ‘ophef’ is ontstaan: komijn (foto). Staat voor haar gelijk – ‘niet lekker’ – met zweet. En die associatie klopt.
Dat ruik je in het begin nog niet, maar voornamelijk in het eindspoor. In het begin gaan de oude en de nieuwe versie gelijk op. De direct herkenbare opening van limoen, rozenhout verpakt in aldehyden met daarachter het ‘signature fruit’ van de geur: zomerrijpe, druipende perzik en pruim waarachter zich langzaam het dierlijke chyprekarakter openbaart: roos en jasmijn die verdrinken in eikenmos, patchoeli, musk, civet en leer.
Alleen is de ‘Femme 1989’, minder ruig, minder voluptueus, minder ‘bont’ door een sterke nadruk op sandelhout en amber. Maakt het geheel gladder, zachter, meer ‘huid’, ‘makkelijker’. En dan natuurlijk de komijn, die legt over de basis dat zweterige nootje die de ‘onderdosering’ van eikenmos, leer en civet in vergelijk met ‘Femme Vintage’ mooi maskeert. En vergeet niet: het is een eau de toilette.
Kortom: Femme uit 1944 verhoudt zich tot Femme uit1989, zoals de nacht versus de dag. Het zou interessant zijn, gezien de opmars van nieuwe chypres (die nu heel dicht bij de originele chypres komen zonder overdosis eikenmos), om kennis te maken met een nieuwe interpretatie. En ik dacht door die nieuwe dop, dat dat ook het geval was. En: mijn oude beschrijving van Femme verander ik niet – hoe meer je ruikt, hoe meer je leert en hoe anders je dus geuren interpreteert.
Tip: ik raad de branche aan om de geur hoog op de plank te zetten. Niet in het verdomhoekje. Vintage is hot zoals dat heet. Maar daar gebruik van. Als je de geur goed toelicht, en de klanten goed laat ruiken; voor je het weet verkoop je een flacon of meer. Nog steeds twijfel? Je kunt Femme nu ook goed koppelen aan de warme, ambergloedvolle geuren. En over story telling gesproken – schijnt de consument behoefte aan te hebben – Femme heeft geschiedenis.
Even terzijde: opvallend dat recente geuren niet op www.rochas.com worden vermeld. En dat zijn er nogal wat. Zelfs Rochas goes oud: Secret de Rochas Oud Mystère (2014)
