reminiscence

Alle berichten die reminiscence zijn getagd

OUD – LES CLASSIQUES – REMINISCENCE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 11, 2016
Geplaatst in: GEURENALFABET O, NICHE IN DE PARFUMERIEKETEN, Uncategorized. Getagd: . Een reactie plaatsen

OUD & VERTROUWD (DEEL DRIE)

‘OMGEBOUWD’ OUD

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 11/01/16

Neus: Fabrice Pellegrin?

OUD REMINISCENCE 1Aan sommige, jezelf gedane beloftes – niet alleen rondom het nieuwe jaar – is het nog niet zo makkelijk je daar aan te houden. Zoals mijn verbod om nog een oud-geur te bespreken. Daar blijven er zoveel van verschijnen dat Geurengoeroe, of welke geurenblogger dan ook, daar een aparte blog aan kan wijden. Maar soms sluipt het toeval in je wereld. Ongevraagd. Onverwacht.

Dus moet ik onlangs aan een ‘net opgedane’ vriend vragen of ik tijdens ons cafébezoek even discreet met mijn neus in zijn hals mocht verdwijnen. Want ik rook iets prettigs, dat me doet denken aan – inderdaad – oud. Het blijkt de versie van Reminiscence te zijn. Vooropgesteld: Reminiscence’s Oud is niet ontstaan uit een intens en diep verlangen een geur te creëren helemaal passend bij het DNA van het semi-juweliersmerk (zoals Patchouly uit 1970), maar is meer ingegeven door marketing. Niets mis mee. Want: every perfume label should now have at least one oud. En voor Reminiscence is het menens: Oud werd bij lancering direct ondergebracht in de serie Les Classiques.

Is dat gerechtvaardigd? Ja, want de geur is goed, heeft als je even door snuift eigenzinnige details. Droog, pittig, strak overlopend in een warme omhelzing voorzien – voor de liefhebbers – van een subtiel gourmand laklaagje en zelfs – voor de liefhebbers – een licht vilein animale injectie.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

SAFFRAANEen ‘krasse’ interpretatie van oud. Met dien verstande dat in de meeste Europese oud-geuren geen druppel echte oud zit. De reden: omdat ‘the real stuff’ zijn gewicht meer waard is dan goud – ondanks het feit dat de wereldprijs daarvan enorm is gekelderd.

Zo wist Gérard Ghislain van Histoires de Parfums mij onlangs te vertellen dat nu de elite van Arabië parfumhuizen in Grasse opdracht geeft voor een oud-compositie. Die wordt dan zonder oud naar de opdrachtgever gestuurd die er vervolgens de door de neus voorgeschreven hoeveelheid echte oud-olie aan toevoegt. En zoals al eerder vermeld: je kunt oud nu imiteren door het gebruik van verschillende – synthetische – houtsoorten vermengd met dito musk.

Reminiscence’s Oud gedraagt zich als een racewagen op Formule 1-race-circuit: alle ingrediënten gaan samen van start zo lijkt het wel. Ieder heeft eerst zijn eigen baan, maar ‘scheuren’ vervolgens in verschillende snelheden alle kanten op, langs elkaar heen, over elkaar heen om uiteindelijk in volle harmonie samen te finishen.

De opening met bergamot, roze peper en kardemon is als een druppel op gloeiend asfalt (gemaakt) van ‘oud’ die goed door de bocht scheurt, maar eerst de nu bijna klassieke oud-combi in het hart (zoete roos en ‘zoet-stroef’ saffraan – foto) alle kans geeft zich te ontwikkelen.

De oud in Oud is een mix van sandelhout (romig), cypriol (droog-verbrand), guaiac (rokerig), ‘kasjmierhout’ (zacht) en patchoeli (warm, strak en smeulend). Boeiend om hier ook weer te ruiken dat patchoeli omringd met de juiste noten ook een chocolade-noot heeft en samen met sandelhout voor het gourmand-effect (versterkt door tonkaboon) zorgt zonder dat het de overhand neemt.

Resultaat: een zoete oud die – gelukkig – door het vele hout niet veranderd in een oud-bonbon. En leuk, dat licht vileine ondertoontje zwevend tussen bevergeil, musk en leer. Tenslotte: door de evenwichtige balans tussen hout, ‘oud’ en zoet is deze Oud gender free. En leuk voor Reminiscence-diehards: Oud laat zich heel ‘magisch en duizend-en-een-nacht’ mengen met de andere geuren uit Les Classiques.

OUD REMINISCENCE 2

PATCHOULI BLANC REMINISCENCE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op oktober 6, 2015
Geplaatst in: GEURENALFABET P. Getagd: , . 2 reacties

IN NAAM JA, IN GEUR NEE

‘HUIDEIGEN’ & CHIC

Jaar van lancering: 2015

Laatst aangepast: 06/10/15

Neus: Fabrice Pellegrin

Concept & realisatie: Zoé Coste en Nino Amaddeo

PATCHOULI BLANC REMINISCENCE BOTTLEHet mooie aan patchoeli? Reminiscence geeft in de toelichting van Patchouli Blanc zijn Patchouli (1970) eigenlijk een klap om de oren door te beweren dat deze onbetwiste patchoeli-klassieker ‘somber en onstuimig van karakter is’. Onstuimig – prima, somber – integendeel. Somber is volgens mij een nette typering van hoe pure patchoeli door velen nog steeds wordt ervaren: penetrant, vies, stank, kamferachtig, muffig, sleets.

Voor patchoeli-addicts slechts positieve kwalificaties, maar het zou toch mooi en eerlijk zijn als daar donker, sensueel, houtachtig en mysterieus aan wordt toegevoegd. Voor hen is patchoeli ontdaan van deze kenmerken, hetzelfde als peper zonder de scherpte, gember zonder de prikkeling, trassie zonder de gefermenteerde stink-noot.

Iets anders: witte patchoeli bestaat niet. Dus een geur Patchouli Blanc noemen is dus vreemd, ‘misleidend’, een contradictio in terminis. Het valt in een ontwikkeling die in de parfumindustrie steeds meer op de voorgrond treedt. Het schaarser en daardoor duurder worden van natuurlijke ingrediënten (en het verbod in bepaalde concentraties daarvan) heeft de parfumindustrie gedwongen tot het nog meer gebruik maken van synthetische moleculen. Dat heeft geleid tot kleurloze, witte ingrediënten die vaak alleen nog maar in naam aan hun oorspronkelijke werking herinneren. Ofwel, een nieuwe interpretatie van witwassen: blank hout, wit leer, witte patchoeli, witte musk. Als er in dit geval sprake van patchoeli is, dan alleen een druppel en dan ook nog verpakt in heel veel poederige noten.

Patchouli wordt in Patchouli Blanc gebruikt vanwege de naamsbekendheid en de ‘warme’ associaties. En Reminiscence staat in dit lenen niet alleen. Van Cleef & Arpels bijvoorbeeld past het toe op First (1976) en wordt dus First Edition Blanche (2013). Clinique op Aromatics uit Aromatics Elixir (1975) voor Aromatics in White (2014).

Het hoeft niet alleen bij wit te blijven om aan te geven dat een nieuwe variatie lichter (niet frisser!) en in de meeste gevallen meer musky is uitgevallen. Zoals Guerlains Shalimar Parfum Initial (2011) en zelfs Black Opium (2014). Sterker, deze variatie heeft niets met Yves Saint Laurents legendarische voorganger te maken, maar heeft wel een cleane, wit musky finish.

MEIDOORNEn, voor ik het vergeet: Tom Fords White Patchouli (2008) heeft ook weinig met patchoeli vandoen, is meer een roze chypre (maar dat is weer een ander verhaal).

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Ken je N° 5 (1921) van Chanel of Lanvins Arpège (1927)? Grote kans dat je bij de opening van Patchouly Blanc hieraan moet denken. Dat komt door aldehyden – het gebruik van deze synthetische, in essentie vies ruikende ingrediënten afkomstig uit aardolie en plantenresten hebben het vermogen bloemen op te tillen en daardoor parfumcomposities een diffuse uitstraling te geven die gelijk staat met chic en volheid.

Die krijgen in dit geval een moderne toets door steranijs – verantwoordelijk voor het subtiel-zoete aspect dat door de hele compositie gaat. Van bloemen is weinig sprake – alleen meidoorn (foto), en die bloeit heel subtiel, bijna niet waarneembaar deze zonnige, licht bloemige en beetje stroeve toets. Dat komt omdat het met name de poederige melange – afkomstig van diverse musk-soorten – zijn die de toon bepalen en die extra verzacht worden door sandelhout. Op de achtergrond lijkt het of je patchoeli waarneemt – er is ‘iets van’ een stoffige, aardse noot. Maar dan wel erg, erg schoongewassen op 90° C en gewiegd door grijze amber die voor een licht-sensuele noot zorgt.

Patchouli Blanc is goed voorbeeld van een huideigen parfum – het versterkt de geur van een zachte, gewassen huid besprenkeld met talkpoeder. Vroeger vast onderdeel van het badderen, maar wie doet dat tegenwoordig nog? Patchouli Blanc is ook chic en klassiek door het feit dat de geur – gelukkig – geen gourmandnoten bevat. Voorkomt een al te grote directe herkenning en verhoogt het tijdloze en diffuse karakter.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE PATCHOULI REMINISCENCE AD

LOVE ROSE – HISTOIRE DE FLEURS – REMINISCENCE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 21, 2014
Geplaatst in: GEURENALFABET L, NICHE IN DE PARFUMERIEKETEN. Getagd: . Een reactie plaatsen

DOCHTERLIEF & EEN AANVULLING VOOR DE ZIEL

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 21/05/14

Neus: Angéline Leporini

Ambassadrice: Rose

Flaconontwerp: Reminiscence

LOVE ROSE REMINISCENCEDat kan niet elke dochter zeggen: dat papalief speciaal voor haar een geur heeft gecrëerd die ook nog eens een interpretatie is van haar naam. Nino Amaddeo, deed het voor Rose en noemde het Love Rose. Hoe heeft zijn andere dochter – Lilla – dit gebaar opgevat? Stinkend jaloers? Of blij verheugd en zich tevreden stellend met de gedachte dat haar naam ook zonder problemen in een geur omgezet kan worden… we zullen het binnenkort wel of niet weten.

Is eigenlijk wel te verwachten want Love Rose vormt met White Tubereuse een nieuwe ‘tak’ – Histoire de Fleurs – binnen de gestaag uitdijende parfumcollectie van Reminiscence waarin het zich voor het eerst in zijn ‘geschiedenis’ laat inspireren waarmee het beroemd is geworden: ‘juwelen’. Dat zie je aan de doppen. Je zou verwachten dat die per geur qua setting verschillen. Afgestemd op de inhoud dus, maar dat is dus niet het geval: de ‘edelstenen’ verstrengeld met zilveren ringen zijn allemaal hetzelfde: onyx, turkoois, mandarijngranaat, ‘ivoor’, lapis lazuli en amethyst – het ‘juweel’ voor Lilla…

Voor Nino Amaddeo is deze collectie als een wandeling langs favorieten, langs materialen die een nieuwe pagina omslaan in zijn reisdagboek, een wereld vol bloemen, startend met twee creaties – White Tubereuse en Love Rose – die zijn ‘geboren uit uitmuntendheid en instinct’. Love Rose, ziet hij als een spontane rendez-vous met een ‘kostbare vrouw’, de centifoliaroos. En als een verrassende samensmelting van een vertrouwde en bekende wereld en een nog onontdekt speelveld.

En deze centifoliaroos betovert hem, want volgens hem de kostbaarste ter wereld. Geteeld in Grasse op een unieke en speciale ondergrond – geldt dat niet voor elke ondergrond? Met de hand geoogst om beschadiging te voorkomen en die hij associeert met alle kostbare dingen, tederheid en met de naam van zijn dochter: Rose. Of het heet ze nu ‘volledig’ Love Rose?

Om nogal geëxcalteerd te eindigen met: ‘Een aanvulling voor de ziel, de drijfkracht van alle Reminiscence-geuren’. By the way: als je Rose Amaddeo of Love Rose Amaddeo intikt op een www-zoekmachine, dan ‘ontmoet’ je haar niet. En op het familieportret (foto onder) is het ook gissen wie van de jonge generatie Rose is.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

ROSE DE MAI GRASSEEen ‘muskroos’. En een ‘in between’-roos. Ofwel, een roos die zweeft tussen masstige en niche. Het ruikt allemaal zeer ‘roos-vertrouwd’.

Na een lichte citrussiddering – ‘als een zachte regen in de zomer die ruikt naar citrus en rozenblaadjes’ – openbaart zich de zoete centifoliaroos (foto) die eigenlijk een heel klassiek geuspoor afscheidt omdat ze wordt begeleid door jasmijn (zorgt voor een luchtige bloemigheid), terwijl de iris voor een fris-poederige noot zorgt die elegant overgaat in de basis van mos en leer. Dat ruikt naar ‘kom maar op, show it’. Maar dat ervaar je niet echt intens, want het mos is zeer bescheiden gedoseerd en de leernoot is opgebouwd uit, volgens het persbericht, kostbare musksoorten die met heel veel fantasie als leer opgevat kan worden.

Maar die zich in dit geval eerder ‘gedraagt als suède en ook heel bescheiden gedoseerd. Met andere woorden meer musk dan leer. De reden dus dat ik Love Rose als een muskroos, die behoorlijk clean en helder is, classifieer. En niet als een chypre zoals Reminiscence doet.

RUIK&VERGELIJK

Wat ik me wel eens afvraag: hoe groot zijn de velden van Grasse eigenlijk waar de centifoliaroos, die ‘aldaar’ rose de mai heet, wordt geteeld? Het lijkt wel of de percelen steeds meer uitdijen, want steeds meer parfumhuizen claimen exclusiviteit op dit gebied. Van Chanel is het bekend, het couturehuis heeft een partnership met de Mul-familie en gebruikt de rose de mai alleen voor het parfumextract van N° 5. Maar Dior schijnt ook inmiddels een aantal hectaren (Domaine de Manon) te bezitten, die het onder meer gebruikt voor het parfumextract van J’adore en de parfums uit de neo-nichelijn La Collection Privée de Christian Dior.

Chanel N° 5 (1921)

Dior J’adore (1999)

MEET THE AMMADEOS

WHITE TUBEROSE – HISTOIRE DE FLEURS – REMINISCENCE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 27, 2014
Geplaatst in: GEURENALFABET W. Getagd: , . Een reactie plaatsen

TUBEROOS ONDERGEDOMPELD IN HOUT EN WITTE MUSK

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 27/05/14

Neus: Fabrice Pellegrin

Concept & realisatie: Nino Amaddeo

WHITE TUBEROSE REMINISCENCEGeurengoeroe zit gevangen in tuberoos. Of is het nu toeval dat nu ‘de een na de andere’ tuberoosgeur verschijnt? En dat terwijl ze bepaald geen ‘easy to please’-bloem is – als je dat zo kunt stellen. Ik heb er net twee beschreven, en de volgende staat al weer klaar om haar erotische boodschap te delen: White Tubereuse valt samen met Love Rose – bespreek ik weldra – in een nieuwe collectie van Reminiscence die is geïnspireerd op de sieraden van het huis. Hoe… dat wordt me niet echt duidelijk. Je ziet het wel aan de doppen: zes ‘edelstenen’ vormen een stoere band. Als je de ‘ivoren’ steen associeert met de tuberoos en de licht rood-oranje gekleurde met de roos, dan volgen er dus nog vier.

Waarom deze collectie? Nou, het zal u misschien verbazen: de behoefte van Nino Amaddeo verder te dwalen door de geurenwereld van Reminiscence zonder verdwaald te raken. Iets preciezer: dit keer een wandeling langs zijn favorieten, langs materialen die een nieuwe pagina omslaan in zijn reisdagboek, een wereld vol bloemen resulterend in creaties geboren uit uitmuntendheid en instinct – aldus het persbericht.

TUBEROOSVoor de tuberoosgeur werkte Nino Amaddeo samen met de neus verantwoordelijk voor veel Reminiscence-geuren: Fabrice Pellegrin. Hun gemeenschappelijke doel: ‘Een zoektocht naar uitmuntendheid in het gebruik van een absolu die de romige fruitigheid vande tuberoos onthult door een subtiel infusieproces’ – een specialiteit van Firmenich die niet wordt toegelicht.

De uitkomst: de sensuele kracht van de tuberoos tot een hoogtepunt gebracht door haar ‘te besprenkelen met een kruidig boeket om zo haar pracht, mysterie en magnetische aantrekkingskracht te onthullen’ die versterkt wordt door de hout- en muskachtige compositie van de basis. Het kenmerk van een eigentijds karakter aldus Nino Amaddeo en Fabrice Pellegrin.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Het kan niet anders: ik val in herhalingen. Ook White Tubereuse is zwoel, romig, ‘geel-geil’, tropisch. Alleen niet zo meeslepend en gevaarlijk als Blu (1974) van Bruno Acapora, niet zo overrompelend in haar statige chic als Robert Piguets Fracas (1949). Ook hier ruik je de kracht van tuberoos (foto) in combinatie met de koppig-sensuele ylang-ylang, maar meer – hoe moet je het zeggen? – ingehouden. Eigenzinnig is de toevoeging van kaneel. Geeft White Tubereuse een subtiel gekruid zoet randje.

Maar de basis die het uiteindelijke karakter bepaalt, zorgt er voor dat deze Reminiscence-tuberoos verdwijnt achter een musk- en houtachtige sluier, waardoor ze eerder getemd wordt, dan haar erotische accenten vrij spel te geven.

Het tuberoosparfum heeft het, zoals de laatste tijd al vaak opgemerkt, moeilijk in de ketenparfumerie. Als Reminiscence het tij weet te keren, zeg ik: ‘Missie geslaagd’. Het zal me benieuwen. Want onderstaande, ander recente ‘pure’ tuberoosparfums, zul je er niet vinden.

RUIK&VERGELIJK

Au Pays de la Fleurs d’Orangers Tubéreuse Rosé (2013)

Creed – Acqua Originale – Iris Tubéreuse (2014)

Jo Malone – Cologne Intensa – Tubereuse Angelica (2014)

REMINISCENCE LOGO

 

TONKA – LES CLASSIQUES – REMINISCENCE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 12, 2013
Geplaatst in: GEURENALFABET T, NICHE. Getagd: , , . Een reactie plaatsen

IN DE (TONKA)BONEN

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 12/09/13

Neus: Fabrice Pellegrin

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE TONKA REMINISCENCE FLACONVandaag een les in basisingrediënten, naar aanleiding van de nieuwe Reminiscence-geur. Ruik en proef je de laatste jaren subtiel steeds vaker in lekkernijen: de zoete geur en smaak van tonkaboon: crème brûlée, bonbon, ijs en verwerkt in koek- en taartdeeg. In Europa welteverstaan.

In de Verenigde Staten niet: de Food and Drug Administration heeft de boon door culinair journalist Johannes omschreven als ‘soort vanillesurrogaat dat ooit chic werd gevonden’ al in 1954 op de zwarte lijst geplaatst. De stof die de smaak en geur bepaalt (ontdekt in 1820) in tonkaboon – coumarine – kan de bloedstolling remmen en lever- en nierschade veroorzaken. Gelukkig: inhaleren kan geen kwaad.

Het mag dus wel in parfums (en tabak) worden gebruikt. Dat gebeurt dus heel vaak met deze vaak als hypnotiserend omschreven boon die eind 18de eeuw door Europese globetrotters ontdekt in de oerwouden van Zuid-Amerika. Sterker, het is een van de basisingrediënten van de parfumerie. Tonkaboon is niet alleen een uitstekend fixatief, zeer geschikt voor een tinctuur maar heeft ook een breed parfumspectrum die verder gaat verder dan ‘vanillesurrogaat’.

Afhankelijk van oogstgebied, kwaliteit (natuurlijk of synthetisch) en ‘sterkte’ – absoluut, concrète – ruik je zoveel meer: amandel, kaneel, kruidnagel, tabak, rum, hooi. Vooral door dat laatste werd het beroemd: een van de eerste geuren waarin coumarine (synthetisch) werd verwerkt is Fougère Royale uit 1882 van Houbigant. Het effect: alsof je (droge) varens ruikt die van nature niet ruiken. De geur werd een nieuwe tak aan de parfumboom: de fougère. Het is van recente datum dat tonkaboon als ‘puur parfum’ wordt aangeboden.

De reden: het is, net als vanille, te overrompelend voor velen. Als detail prettig, als specerijbom te overweldigend. Dat het nu toch gebeurt, heeft meer met de nichetrend te maken en het feit dat veel parfumhuizen in een wedstrijd lijken verwikkeld: wie kan mooiste ‘soloparfum’ creëeren van ‘slechts’ een ingrediënt.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE TONKABOONTonka van Reminiscence heeft alle bovengenoemde geurkarakteristieken. Eerste indruk: alsof je je neus stopt in een net geopende thuisbar: de geur van pastis, pernot, ouzo, amaretto, rum en cognac kringelen door de lucht.

Als de neus hier aan gewend is – de alcohol is verdampt – dan valt direct anijsnoot (ook hoofdingrediënt in de hier boven genoemde alcoholische dranken) op die ervoor zorgt dat de aanzet niet direct te veel, te zwoel, en daardoor een te dronken tonkaboon wordt. Deze zoetige frisheid, die wordt getemperd door bergamot, past mooi bij de hooiachtige noot eigen aan coumarine.

Vervolgens wordt het anders zoet, sensueel zoet: honing gekruid met kaneel en cistus labdanum die je bijna het zicht ontneemt aan de jasmijn in het hart… In de basis neemt het rumachtige aspect van tonkaboon – nu als absoluut volgens mij  – de overhand, extra verzoet door vanille en verzacht door musk.

RUIK & VERGELIJK

Dat tonkaboon liever een klein aandeel opeist in de totaalcompositie, blijkt wel uit de bescheiden hoofdrol die hij speelt in het solorepertoire – ‘Tonka puur’ ruik je ook in de volgende nichegeuren:

Parfums Nicolaï – Tonka-Vanille (1997)

Guerlain – L’Art et la Matière – Tonka Impériale (2011)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE TONKA REMINISCENCE FLACON LOGO