BLU IS NOT ‘PAR BLEU’
BUT: A DROP DEAD TUBEROSE
SO, MOVE OVER ROBERT PIGUET… ?
Jaar van lancering: 1974
Laatst aangepast: 27/05/14
Neus: Bruno Acampora
Moet het even gezegd hebben: Bruno Acampora beschouwt Geurengoeroe als ‘the best blogger’. Continenten en landen worden niet gespecifieerd, maar toch. Ik dank deze (terechte) onderscheiding aan de tussenkomst van Maria van Geuren van http://www.parfumaria.com. Ze moest flink onderhandelen en tevens pittig ‘over en weren’ opdat Geurengoeroe ‘persoonlijk’ een aantal samples live uit Italië kreeg geschonken.
Maar eerst: mea culpa, mea ultima culpa. Ik had voor Maria van Geuren niet van deze man gehoord. En dat is eigenlijk een schande. Maar nu ik even doordenk, ik heb de metalen flacons ook al gezien bij Annindriya Perfume Lounge in Amsterdam. Maar als verzachtende omstandigheid voer ik aan, dat je weinig ‘prikkelends’ over Bruno Acampora te weten krijgt, ook niet door internet. Echt een ‘van horen en zeggen’-label.
Op zijn site word je uitgenodigd hem te vergezellen op een zintuiglijke reis gebaseerd op meer dan veertig jaar ervaring. Je ‘bezoekt’ Londen, Parijs, Milaan, waar de vibraties van haute couture en prêt-â-porter resoneren. En ondertussen een zoektocht naar zeldzame harsen in de souks van de Sahara. Ook altijd leuk, toch: het ‘transgressieve’ Saint Tropez in de jaren zestig, de popart-scene van New York. En waarom niet een bezoekje aan de ‘persiviteit’ van Venetië?
En we reizen maar door: Rio de Janeiro, het Caribische gebied, de Antillen. En nog verder: de millenniumoude handelroutes van India, China en Japan staan ook op het programma. Maar hij komt altijd terug op ‘zijn’ betoverende eiland: Capri. Kortom, meegaan met Bruno Acampora – leeft hij nog? – is je onderdompelen in zijn olfactorische leven – ‘een exquise en kleurrijke collectie voor gepassioneerde zoekers naar schoonheid en intense emoties’.
Als ik het goed heb begrepen, begon Acampora in de jaren zeventig met zijn pure parfumoliën die vanaf 2011 ook verkrijgbaar zijn als eau de parfum. Zijn debuut: Blu in 1974. Is een ode op de tuberoos. Wat schrijf ik? Een ‘über-ode’! Door Acampora omschreven als een langhoudende, maar soms aggresieve bloem. Ruik er aan en de aroma’s van de luxewereld van Capri komen tot leven.
Tja. Als ik aan Capri denk, dan niet aan de geil-gevaarlijke tuberoos. Eerder aan de vergane glorie van oude chic die het eiland ooit als hun veilige haven beschouwden, maar nu is ‘overgenomen’ door de massatoerist die denkt, hoopt dit nichegevoel voor minder geld ook te ervaren. En wat geuren betreft: voor mij eerder lichte, zonnige briesjes geleverd door onder meer Montale (Soleil de Capri uit 2007 denk ik), Eau d’Italie (Un Bateau pour Capri uit 2012) en Arangia di Capri (uit 1999) uit de Blu Meditteraneo-reeks van Acqua di Parma. En natuurlijk de geuren afkomstig van het parfumhuis gesitueerd op Capri – Carthusia (anno heel lang geleden, exacte datum ontbreekt) met name Fiori di Capri (1990).
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Blauw en Capri is natuurlijk iets anders. De kleur van de zee, de kleur van de lucht én de kleur van de parfumolie Blu. Dat is bijna eng. Ik heb eerder het idee met een ouderwetse inkt te maken te hebben, dan met een parfum.
Het effect: bijna angstaanjagend. Je moet de olie goed uitwrijven om het blauw op te laten gaan in de huid. Dit is een tuberoos (foto) in haar puurste gradatie. Dat wil zeggen: geen ‘flowerbomb’, maar een atoombom, een concentraat van alles wat een tuberoos vermag (kan doen). Erotiserend en dat terwijl je alle nuances eigen aan deze ‘roos’ ondergaat: bedwelmend, koppig, geel, zonnig. Maar ook: de groene en enigszins ‘apothekersnoot’ (denk menthol) is present. De sinaasappel ruik ik niet echt.
Wel de perfecte ‘matchmakers’ van tuberoos: sandelhout en ylang-ylang. De eerste versterkt het romige kokosnootkarakter, de tweede lift de erotische smaakmakers (indolen) naar een hoogtepunt. En op de achtergrond ontmoet je ook nog eens een licht gekruide schaduw. Blu (in olievorm) moet je eigenlijk liggend ondergaan.
Doe je dat niet, grote kans dat je ‘dead neerdropt’. Althans, dat is het effect bij mij… dit is een van de weinige tuberoosparfums waarvan de – veronderstelde – erotische werking direct zijn intrede doet. Hadden de oorspronkelijke bewoners van Mexic0 – ‘geboorteplaats’ van de tuberoos – toch gelijk. Een paar druppels van Blu trekken een enorm spoor, of verbeeld ik me het nu dat de caissière van de Delhaize in Brussel me zo enorm vreemd aankeek…
RUIK&VERGELIJK
Ja, en hoe verhoudt Blu zich tot hét klassieke tuberoosparfum? Voor mij: onderstaande is een geconfectioneerde, getemde en ‘couture-salonfähige’ tuberoos. Blu is rechtstreeks afkomstig uit de natuur. Wild en ongetemd. Ik ben toch erg benieuwd waar en hoe Bruno Acampora de ‘ruwe’ essence van de tuberoos betrekt.
Robert Piguet Fracas (1949)
GEURENGOEROE 