chypre

Alle berichten die chypre zijn getagd

MISS DIOR ORIGINAL – LES EXTRAITS – DIOR

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 9, 2014
Geplaatst in: GEURENALFABET M, PIEDESTAL POUR DES PARFUMS, VINTAGE. Getagd: , . Een reactie plaatsen

HET EXTRACT VAN DIORS PARFUMDEBUUT OPNIEUW SAMENGESTELD

Jaar van lancering: 1947/2014

Laatst aangepast: 10/12/14

Neus: François Demachy

MISS DIOR EXTRAIT 1Ik geloof dat ik over Miss Dior (1947) een boek – werktitel Miss you – zou kunnen schrijven. Dat heeft natuurlijk met persoonlijke herinneringen te maken. Maar daarnaast biedt dit parfum nog zoveel meer stof omdat het voor mij ook een perfecte metafoor is voor het naoorlogse geluk in Europa dat gehuld ging in een sombere wolk. Hoe verder je er van verwijderd raakt, des te mooier en gekleurder de herinnering wordt.

In een tijd van armoede en gebrek, lanceert Christian Dior gelijktijdig met zijn eerste collectie een parfum dat licht en vrolijkheid schenkt. Misschien overbodig te vermelden: Miss Dior – bijnaam van Christians lievelingszus Catherine – was bij de lancering zeer exlusief en jaren daarna ook. Dat geldt voor de meeste parfums die toen verschenen – was een genot for the happy few.

In het zojuist verschenen boek Dior The Perfumes (text by Chandler Burr), is het leuk om te lezen hoe de geur tot stand kwam en het bewijst weer eens voor mij dat alle grote parfums in feite aan elkaar gelinkt zijn, een stamboom, een dna-structuur vormen van de moderne parfumindustrie. Voor het opzetten van zijn parfumtak, nam Christian Dior een jeugdvriend in dienst die hij nog kende uit de kustplaats waarhij opgroeide, Granville. Deze Serge Heftler-Louiche was op 27jarige leeftijd al commercieel manager bij Coty. Eén van zijn geliefde creaties van dit huis was Chypre (1917) waarmee de oprichter – François Coty – de parfumwereld een revolutionare en hierdoor inspirerende draai had gegeven, en door zijn vernieuwende samenstelling een nieuwe categorie werd: de chypre.

MISS DIOR EXTRAIT 2Het oergeheim: de dan toe nog onbekende donkere basisstructuur van eikenmos, patchoeli en in mindere mate cistus labdanum gelinkt aan een noot die het parfum voorziet van licht en lucht: bergamot. Daarnaast was Heftler-Louiche onder de indruk van het premièreparfum dat was gemaakt voor Christian Diors vriend/collega: Vent Vert (1945) van Pierre Balmain. Om beide geuren te begrijpen én om duidelijk te maken welke richting het eerste Diorparfum moest nemen, liet hij beide dragen door Christian Dior. Was Chypre bruin, Vent Vert was felgroen door de overdosis galbanum. In feite komen deze twee samen in het eerste parfum van Dior: Miss Dior. Lichtbruin niet in stof, maar in leer.

De geur werd samengesteld door een jonge neus, Paul Vacher, die sinds 1936 zijn eigen parfumhuis had: Le Galion. De compositie was eigenlijk snel geschreven: op 25 juli 1946 zond Vacher 25 gallons (94.64 liter) naar 30 avenue Montaigne. ‘Verbijsterend’ het volgende: Christian Dior liet hiervan een kwart verspreiden tijdens de presentatie op 12 februari 1947 van zijn eerste defilé dat hem wereldberoemd zou maken en bekend werd onder de naam New Look. Wat zal het er warm-zwoelbloemig hebben geroken. Op 17 december volgde de officiële presentatie voor clientèle en pers. De rest is geschiedenis. Zie Miss Dior Original.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

MISS DIOR EXTRAIT 3Misschien vreemd om te zeggen: bij de echte klassiekers is het eigenlijk onbelangrijk hoe inhoudelijk ze zijn opgebouwd. Wat op de eerste plaats telt is de emotionele impact die ze hebben en hoe ze in de geschiedenis ‘staan’. Wat je (als leek of kenner) wel direct vanaf de eerste sniff moet onderkennen is de vanzelfsprekende klasse en kwaliteit. Vergelijk het met een beroemd schilderij: je hoeft de boodschap niet direct te begrijpen en ‘ervoor geleerd te hebben’ om de impact te bevatten. Het is er gewoon.

Opvallend: in het boek wordt de bijdrage van Jean Carles niet vermeld. Parfumeur – van onder meer Elsa Schiaparelli’s Shocking (1937) – en oprichter van de Roure Parfumschool met onder meer Jacques Polge als leerling. Opvallend, omdat hiermee ‘de groene richting’ van Miss Dior nog duidelijker wordt verklaard. Want Carles was zelf ook in de ban van galbanum. Hij verwerkte het in een van zijn bekendste parfums die eigenlijk ook tot de grote klassiekers hoort, maar in de vergetelheid is geraakt en door de echte fans niet meer serieus genomen door de constante aanpassingen (eufemisme voor kwaliteitsvermindering) in de loop de jaren van Ma Griffe (1946).

Dat geldt in feite ook voor Miss Dior. De geur werd begin jaren negentig opnieuw gelanceerd en was er verplicht gesleuteld aan de formule, waardoor de compositie gladgestreken leek. De algemene indruk was er wel, alleen ontbrak het aan de typische vileine, ‘viezige’ diepte van het origineel: wat een tinctuur van civet met een parfum kan doen! En dat ontbreekt ook in de nieuwe versie van François Demachy. Is dat hinderlijk? Het is meer dat in mijn herinnering de geur (zelfs de vintage eau de toilette-versie) zonnig-zwoeler was.

Verder is het er allemaal: de prachtige groene opening van galbanum – knisperend en toch warm – met een ‘onderdrukte’ noot van bergamot. Het klassieke boeket in het hart – jasmijn, meiroos en oranjebloesem – dat door deze opening groen blijft ruiken, maar alleen zonniger wordt. Toch ruikt het anders door het ontbreken van één bloem uit het origineel: gardenia. Goed voor de fluweel-kruidige toets. Maar die mis je niet als je het origineel niet kent, omdat het voornamelijk om de link gaat tussen galbanum-opening met het eikenmos en de patchoeli in de basis. De bloemennoot dient hier voornamelijk als schakel tussen deze twee noten.

Maar toch: ruik ik aan dit nieuwe extract, dan worden mijn gedachten direct teruggebracht naar mijn jeugd. Ik zie mijn vader de badkamer uitlopen een spoor van Miss Dior verspreidend. Want hij was het die geur als aftershave gebruikte, omdat mijn moeder dit door hem geschonken Moederdagscadeau niet lekker vond. Bijna geen enkel parfum trouwens.

MISS DIOR EXTRAIT 4

 

 

EAU TROPICALE SISLEY

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 9, 2014
Geplaatst in: GEURENALFABET E. Getagd: , . Een reactie plaatsen

GEVONDEN VERLOREN PARADIJSWATER

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 09/04/14

Neus: Domitille Bertier

Illustratie: Christina Radzvill

EAU TROPICALE SISLEY MOOD 1Op zijn minst worden we een keer per jaar opgeschrikt door doemverhalen over het tropische regenwoud in het Amazonegebied van Brazilië: dagelijks verdwijnt er een oppervlakte zo groot als een voetbalveld (optimistische inschatting) met alle gevolgen vandien voor de inheemse bevolking, voor de lokale fauna en flora, en uiteindelijk ook voor ‘ons’.

Ondanks dit slechte vooruitzicht, of misschien juist daardoor is het tropische regenwoud voor veel mensen ‘uitgegroeid’ tot de laatste plek op aarde die ongerept is en waar Moeder Natuur – hoe lang nog? – het alleen voor het zeggen heeft.

Voor Isabelle d’Ornano – die samen met haar man Sisley in 1976 oprichtte – staat dit ‘ideale woud’ met zijn intrigerende mystiek een haast paradijselijke sfeer niet alleen symbool voor ‘een verlangen naar elders’, maar ook voor een belofte, voor frisheid en voor overvloed.

Ze besloot het te vangen in ‘regenwoudwater’ om haar én onze zintuigen te bekoren. Stel je er dit bij voor: felgekleurde zangvogels schieten door lucht. Kolibries zuigen de nectar op van even felgekleurde bloemen. Dartele aapjes springen behendig van boom naar boom. Ach wat jammer nu: die bijna niet te herkennen wandelende tak wordt smakelijk veroberd door een kameleon. Je hoort allerlei onbekende geluiden. De lucht is bezwangerd met geuren van exotische planten, pikante vruchten en sensuele bloemen die op onvoorspelbare momenten worden opgeschrikt door een verfrissende regen.

Eén bloem, die het niet zo makkelijk heeft in de ketenparfumerie, speelt hierbij de hoofdrol: de tuberoos. Zo vroeg ik onlangs aan Erwin de Groot van parfumerie Marjo én http://www.parfumerie.nl ‘of hij nog wat – pure – tuberoosgeuren in het assortiment had’. We keken rond in zijn winkel aan de Amsterdamse Zeedijk en… we vonden er geen. Rond het millennium leek het er even op dat de tuberoos weer populair zou worden, maar de ‘inspanningen’ van onder meer Versace, Gaultier, Michael Kors en Estée Lauder waren ‘voor niets’.

ERIK ZWAGA SERGE LUTENS ERIK ZWAGA TUBEREUSEWat blijkt: tuberoos was niche, tuberoos is niche, tuberoos blijft niche. Nu hebben de parfums van Sisley een zekere niche-uitstraling. In die zin van niet op elke straathoek te koop en niet meewiegend met elke nieuwe parfumtrend. Het adagium van Sisley in al zijn geuren: het chypre-concept. En dat ruik je ook in Eau de Paradis.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Isabelle d’Ornano, of beter gezegd Domitille Bertier, heeft de gevaarlijke tuberoos – berucht vanwege haar overrompelende en erotiserende karakter – een ongebruikelijke behandeling gegeven waardoor ze een zonnig en fris karakter krijgt. Het uitgangspunt: de tuberoos (foto) moest zo ‘luchtig als de vleugelslag’ van een paradijsvogel worden. Wat direct opvalt: de natuurlijke zuiverheid van de ingrediënten, met name in de opening.

Die is als een energieke en revatiliserende regenbui. Opgeroepen door een krachtige noot van fris-bloemig bergamot en ‘spetterend’ gember. Maar ik ruik meer: zoals tropisch fruitachtige accenten en ‘water’. Ik vermoed een injectie van cascalone, met zijn fruitige, waterige en zoetbloemige nuances – even klaterend als een cascade. Deze regen daalt neer op een exotisch boeket van hibiscus, passiebloem en frangipani.

Alleen: volgens mij verspreidt de hibiscusbloem geen geur. Ik kan het weten: ik heb er heel wat liefdevol verzorgd de afgelopen decennia, en niet om de geur. ‘Ze’ wordt volgens mij alleen ‘aangehaald’ om het exotische karakter van Eau de Paradis te versterken. Passiebloem en frangipani daarentegen wel. Geven samen een exotische, honingzoete fruitachtige warmte waarin de tuberoos zich graag laat ‘schikken’. Sensueel, romig (vaak wordt de link met roomboter gelegd). Maar niet te. En dat komt doordat ze omringd, ‘getemperd’ wordt door een subtiele, zoetruikende Turkse roos en een poederzacht viooltje.

Het effect: sierlijke, ongedwongen en luchtige verfijning. De afronding heeft de vertrouwde parfumsignatuur van Sisley: een chypre-akkoord dat je het gevoel geeft alsof je tot in het diepst van het regenwoud bent doorgedrongen. Dit keer door het droge, houtachtige cederhout te vermengen met de diepe, aardse noten van patchoeli dat een subtiel sensueel randje krijgt door ambrette met zijn warme, muskachtige nuances.

Eau Tropicale is klaar en je kunt ervan genieten zoals de paradijsvogel rustend op het ‘tropische’ takje op de flacon… En wat die roomboter betreft: de geur heeft iets ‘huidzacht’, smeuïgs. Volgens mij de combinatie van tuberoos en ambrette die de witte musk (ook detecteerbaar) een warme gloed geeft.

RUIK&VERGELIJK

Nog een merk dat dit jaar de tuberoos in de ketenparfumerie weer wil laten bloeien:

Bulgari Omnia Indian Garnet (2014)

En vorig jaar:

Yves Saint Laurent Manifestio L’Elixir (2013)

EAU TROPICALE SISLEY MOOD 2

BATH & BEAUTY – THE ESSENTIALS – JIL SANDER

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op januari 19, 2014
Geplaatst in: GEURENALFABET B, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN. Getagd: , . Een reactie plaatsen

BATH, BEAUTY, BODY & MIND

Jaar van lancering: 1982/2012/2014

Laatst aangepast: 19/01/13

Neus: Jacques Artarit

Concept & realisatie: Jil Sander

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE BATH & BEAUTY JIL SANDER FLACONVintage komt steeds dichterbij. Wil zeggen: relatief jonge merken – die na 1975 hun naam aan geuren verbonden – kijken, geïnspireerd door de oude garde, redelijk vroeg in hun bestaan om in verwondering. De constatering: een aantal geuren blijken in perspectief eigenlijk nog steeds verdomde goed, kunnen zelfs aanspraak kunnen maken op de kwalificatie ‘klassieker’.

Terwijl ik het eerder had verwacht van Calvin Klein en Wolfgang Joop, doet juist een vakgeneratiegenoot van deze twee het: Jil Sander. Een aantal geuren van haar die langzamerhand uit de parfumerie waren verdwenen, werden in 2012 in kleine kring voor het eerst verspreid en vanaf nu iets breder onder de noemer The Essentials. En dat zijn Bath & Beauty (1982), Woman III (1985) en Pure Man (2004). Scent Man uit 1981, ook eerst van de partij heeft het niet gered.

Wel even leuk om in herinnering te brengen: Jil Sander was toen ze in 1979 haar eerste geur – Woman Pure – lanceerde voor velen, zo niet de meesten, in Europa en de rest van de wereld een nog totaal onbekende naam. Ook werd ze toen nog niet echt geassocieerd met de stijl waarmee ze in de jaren negentig furore maakte en international doorbrak: secuur minimalisme. Sander was vooral beroemd in haar geboorteland Duitsland. Moet gezegd: Lancaster (nu Coty) onderkende toen al haar (parfum)potentie en zorgde ervoor dat bij elke nieuwe geur ze haar afzetgebied kon vergroten. Dus na Duitsland volgden de Benelux en geleidelijk aan de rest van Europa en de wereld. Hoewel: Jil Sander als parfumhuis is in Amerika en Azië geen household name.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE THE ESSENTIALS JIL SANDERIets anders: Bath & Beauty is op een bepaalde manier revolutionair gebleken doordat het accent werd verschoven: in plaats van parfum als ‘sensueel signaal’ van de draagster, werd het gepresenteerd als privémoment die met name in de badkamer moest worden beleefd. Dat kwam met name door de beroemde ‘white box’ die in het assortiment zat. Was een ‘gentle milk bath’ in poedervorm die in contact met water veranderde in rustgevende ‘melk’.

Het interessante aan de geur: je ruikt eigenlijk niets. Dat wil zeggen: het is geen power perfume waarmee je indruk wil maken – zoals bijvoorbeeld haar N° 4 uit 1990. Het is eerder een melange van diffuse noten, eerder een stemming, eerder een gevoel. Om dit understated effect te bereiken, leverde de neus – die voor zover ik weet geen andere geuren heeft gemaakt – een toch uiterst gecompliceerde formule waarvan de vele ingrediënten uiteindelijk samenvloeien in een ogenschijnlijk simpele geurervaring. Voor mij is Bath & Beauty ‘terugruikende’ een geur, zo niet dé geur die – zonder dat het echt de bedoeling was wellicht – de aanzet gaf tot de body & mind-trend in de parfumerie.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE IRIS PALLIDAEen sensatie met meerdere lagen die samenwerken om tot een ‘geruststellende’ geur te komen. Bath & Beauty is het beste te omschrijven als een bloemige chypre in een aura van aldehyden (die garant staan voor het poederige, soapy ‘badkamergevoel’).

Dit is de lijst van de originele versie waaraan volgens mij weinig is gesleuteld: aldehyden, bergamot, citroen, fruitige noten en viooltje in de opening. Gevolgd jasmijn, orchidee, anjer, iris, roos, ylang-ylang, koriander en honing. Afgerond met amber, benzoïne, wierook, musk, ceder- en sandelhout.

Het effect voor mij: een chic badschuimgevoel die gelukkig gevrijwaard is van een heftige witte ‘shampoomusk’ in de basis, waardoor de geur niet te clean en te vlak wordt. Die musk ruik je wel, maar wordt mooi ‘omrookt’ door de duidelijke aanwezige wierook. Maar het frappante: vanaf de eerste spray ruik je door de lichte citrusnuance ook een mooie, stoffig-kruidige noot – volgens mij anjer, iris, koriander en wierook – die de bloemen ondersteunen. Met name het viooltje, de jasmijn, de roos en de ylang-ylang. Die je met een beetje doorruiken stuk voor stuk kunt waarnemen en samen een enorm delicaat-poederige stemming oproepen versterkt door de amberachtige noten van de basis inclusief de honing.

De slogan die The Essentials meekrijgt – Classics go never out of style – gaat, als je de geur ‘begrijpt’ en in zijn tijd plaatst zeker op. Soms vraag ik me af of ik niet al te lyrisch over een geur schrijf, dat ik er meer in zie en aan ruik dan de bedoeling is. Heb ik dus met Bath & Beauty. Een aangename herontdekking.

RUIK&VERGELIJK

En in vergelijk met onderstaande geuren die in hetzelfde jaar verschenen, is Bath & Beauty de bescheidenheid zelve.

Giorgio Armani Giorgio Armani (1982)

Karl Lagerfeld KL (1982)

Gianni Versace Gianne Versace (1982)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE BATH & BEAUTY WHITE BOX JIL SANDER

BLACK JADE LUBIN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op september 28, 2013
Geplaatst in: GEURENALFABET B, KLASSIEKERS VAN DE TOEKOMST, NICHE. Getagd: , , , , . Een reactie plaatsen

‘QU’ILS BOIVENT PARFUM’

‘JUST GIVE THEM PERFUME’

Jaar van lancering: 2011

Laatst aangepast: 28/09/13

Neus: Thomas Fontaine

Ambassadrice: ‘Marie-Antoinette van Frankrijk’

Concept & realisatie: Gilles Thévenin

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE 'MARIE ANTOINETTE AFTER THE BEHEADING'Hoopte ik even dat de parfumwereld nu wel zo’n beetje was ‘uitgemarieantoinet’ en boudoirmoe, komt Lubin met Black Jade. Twee jaar geleden weliswaar, maar toch. Zijn we hier blij mee? Nou, reken maar van oui! Betreur dat ik het niet eerder heb geroken. En dat terwijl ik al twee jaar over ettelijke proefjes beschik. Het is een prachtparfum, beter gezegd: een klassieke chypre met interessante achtergrond en inhoudelijk gelukkig zonder al dat knisperende kant, al die zijden ruches en al dat verstoven poeder dat aan de boudoirtrend kleeft.

Want de geur schijnt een getrouwe kopie te zijn van het lievelingsparfum van Marie Antoinette van Frankrijk (1755-1793). Je weet wel, ‘die’ koningin van ‘Nou, dan eten ze toch cake’. Haar – apocriefe – reactie toen haar ter ore kwam dat het volk geen brood had om te eten. Ze droeg het altijd bij zich en kon er pas afscheid van kon nemen nèt voor haar (en de wereldgeschiedenis) ‘moment suprême’: toen ze op het schavot op het Place de Concorde letterlijk een kopje kleiner wordt gemaakt, negen maanden na haar man, koning Lodewijk VXI (1754-1793).

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE BLACK JADE LUBIN FLACONZe schonk het parfum aan de gouvernante van haar kinderen, Markiezin de Tourzel, waarvan de nazaten zo wordt beweerd, nog steeds de originele flacon bezitten. En naar die flacon (gemaakt van zwarte jade) is de geur genoemd. Vreemd voor mij: waarom niet Jade Noir in plaats van Black Jade genoemd, gezien de Franse uitstraling van Lubin? Eveneens vreemd: waarom is de flacon niet zwart?

Over de originele compositie: gemaakt door de hofparfumeur van Versailles, Jean-Louis Fargeon (1748-1806), en geïnspireerd op Marie Antoinette’s rozentuin rondom Le Petit Trianon, een ‘paleisje’ dat Lodewijk XV in 1762 als cadeautje liet bouwen in de uitgestrekte tuinen van Versailles voor zijn maîtresse Markiezin de Pompadour (1721-1764) en zijn kleinzoon Lodewijk XVI in 1775 schonk aan zijn echtgenote.

Geluk en toeval: een leerling van Fargeon, Pierre Lubin, schijnt de formule zich eigen te hebben gemaakt en stond toen hij zijn eigen parfumhuis had opgericht – inderdaad Lubin anno 1798 – bekend in catalogus als Jardin Secret. En zo kon het gebeuren dat meer dan tweehonderd jaar later de geur opnieuw gecreëerd kon worden. Ik vraag me alleen af waarom is dat niet eerder gebeurd – tijdens de hoogtijdagen van Lubin in de jaren dertig van de vorige eeuw – dan hadden er nog meer mensen van kunnen genieten.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Wat ik me ook afvraag: of de formule niet een gedroomde fantasie is in plaats van een kopie van Jardin Secret, want volgens mij was een chypre-formule als zodanig toen nog niet bekend, waren parfums in de 18de eeuw voornamelijk nog eenvoudige bloemengeurtjes of puur dierlijk. Een parfum als artistieke, abstracte en gelaagde compositie zien we pas eind 19de eeuw verschijnen.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE ROOSNeemt niet weg dat Black Jade superbe is. Lang geleden dat ik zo’n heerlijk klassieke chypre-opening heb geroken: een snuf en een hele wereld van luxe, verfijning en elegantie kondigt zich aan zonder dat het al te overrompelend, al te ‘blatant-fragrant’ en te cliché-decadent wordt. Door de frisgroene opening van bergamot en galbanum (laatste nauwelijks te detecteren) ruik je een prachtige, volle roos- en jasmijncombinatie die een satijnzachte, aaibare warme uitstraalt en een subtiel-kruidige ondertoon krijgt van kardemon en kaneel. In de houtachtige basis van sandelhout en patchoeli extra verwarmd met vanille, tonkaboon en een sluier van wierook.

Het gebruik van tonkaboon maakt trouwens duidelijk dat Black Jade geen getrouwe kopie is van Jardin Secret, want deze boon met zijn vanille- en rumachtige nuance (en waar uit ook coumarine wordt gedestilleerd) werd weliswaar eind 18de eeuw in Venezuela ontdekt, maar pas een eeuw later voor het eerst toegepast in parfums.

Hoewel bijna niet meer toepasbaar in de huidige fast forward frangrance-wereld, valt voor mij de geur toch in de classificatie Klassieker van de Toekomst. En dat heeft vooral met de excellente kwaliteit te maken en – daardoor – het stinkende besef dat tegenwoordig onder het mom van chic en boudoir ook zoveel parfumshit wordt geproduceerd. Neem – hoe toepasselijk – Killer Queen (2013) van Kate – ‘Smurfin’ – Perry.

RUIK & VERGELIJK

Ik ben natuurlijk bevooroordeeld: de klassieke chypre (of goede, eigentijdse variaties daarop) is mijn favoriete parfumfamilie. Qua geurgenoegen doet Black Jade me denken aan:

Parfum d’Empire Eau Suave (2004)

Cabanel Oha (2006)

Christion Dior – La Collection de Christian Dior – Gris Montaigne (2012)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE BLACK JADE LUBIN LOGO

BANDIT ROBERT PIGUET

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op maart 25, 2009
Geplaatst in: GEURENALFABET B, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, PIEDESTAL POUR DES PARFUMS, VINTAGE. Getagd: , , , . Een reactie plaatsen

GRRRRR… EEN GE-GE-GE-VAARLIJKE CHYPRE

Jaar van lancering: 1944

Laatst bijgewerkt: 09/09/13

Neus: Germaine Cellier

Flaconontwerp: Robert Piguet

Wie in hemelsnaam is Robert Piguet?’ Ik vroeg het me een tijdje geleden af. Dus op zoek! Helaas: weinig naslagwerken maken melding van hem, en tik je zijn naam in op de worldwideweb dan kom je meestal alleen terecht bij sites die zijn hergelanceerde parfums aanbieden. Wat voor een robes hij creëerde, met welke collega’s en beroemdheden hij omging, wanneer hij zijn couturedeuren opende en definitief sloot, daarover kom je weinig tot niets te weten. Hoogste tijd voor eenoverzichtstentoonstelling!

Wat collega’s betreft: Pierre Balmain, Christian Dior en Hubert de Givenchy deden in zijn atelier ervaring op en hijzelf werkte ooit voor Paul Poiret. Wat beroemdheden betreft: Robert Piguet ontwierp la petite robe noire voor Edith Piaf.

Deze onbekende couturier is in de parfumwereld onsterfelijk geworden met twee geuren die decennia als uitgangspunt binnen hun ‘parfumfamilie’ golden: Fracas (1949) en Bandit. Jarenlang was dit duo alleen bekend van horen en zeggen. Kenners die deze geuren hadden gekend door ze te dragen of door ze bij anderen te ruiken, waren allemaal even enthousiast en ook een beetje weemoedig om uiteindelijk te verzuchten: ‘Wat jammer dat ze uit de handel zijn genomen!’

En toen verscheen daar in een keer de term vintage perfumes; oude, met mysterie omgeven geuren die sinds het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw opnieuw op de markt kwamen. Zoals Fracas en Bandit in 1996. Leuk: inmiddels is meer duidelijk geworden over deze couturier. En ook over zijn andere geuren die – let wel – na de vroegtijdige dood Piguet in 1953 verschenen. Waarvan Baghari (gelanceerd in de jaren vijftig en in 2006 geherlanceerd) en Visa (jaren zestig en in 2007 hergelanceerd) getuigen.

En over Bandit: deze geur schijnt het sluitstuk van een coutureshow te zijn geweest met als thema vagebonden en bandieten. Zwart gemaskerd en zwart ge-cape-t verschenen de modellen in de salon gewapend met zwaarden, als een soort vrouwelijke Zorro’s. En bij zulkte stoer-sterke en rebelse vrouwen hoort een dito parfum. En dat is Bandit.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Bandit wordt omschreven als een verfijnde, houtachtige en mosachtige geur die eigenlijk het tegenovergestelde van vrouwelijk is. Wat je direct ruikt: een perfecte interpretatie van het chypreconcept met animale leernoten. De opening is typisch voor die tijd of liever gezegd voor de neus Germaine Cellier. Zij deinste er niet voor terug bepaalde ingrediënten te overdoseren.

In Bandit is dat een scherp-medicinale opening opgeroepen door galbanum vermengd met bergamot en een groene waas die perfect het gevoel van een donker, regenachtig herfstbos oproepen. En in het hart van dit bos bloeien bloemen. Gardenia, roos, tuberoos en jasmijn ‘die de zon nooit hebben gezien’ en vervolgens worden ‘gesmoord’ in een basis van vetiver, patchoeli, musk, wierook en heel veel eikenmos.

Opvallend: de nieuwe versie – hoewel tammer – ruikt nog steeds even verrassend. Elke keer als je de flacon opent, denk je: wat jammer dat zoveel mensen de charme van een echte, ouderwetse chypre niet meer weten te waarderen.

RUIK & VERGELIJK

Het chypreparfum mag dan in de vergetelheid zijn geraakt bij de consument; parfumeurs en neuzen hebben het uitzonderlijke, uitgebalanceerde en eigenzinnige karakter altijd gewaardeerd. Vele, wél bekende klassiekers, zijn deze geur zéér schatplichtig. Ruik een beetje Bandit in:

Balmain Jolie Madame (1953)
Grès Cabochard (1959)
Balmain Miss Balmain (1968)
Clinique Aromatics Elixir (1972)
Rochas Mystère (1978)

Leuk om te weten: in 2001 verschijnen weer nieuwe chypres. Opvallend: hoewel de karakteristieke eikenmosbasis zo goed als ontbreekt (opgelegd door de Europese Commissie vanwege verhoogde kans op huidirritaties) ervaar je toch het donkerbloemige bosgevoel. Nu opgeroepen met veel patchoeli en vanille.

Agent Provocateur Agent Provocateur (2001)

Serge Lutens Chypre Rouge (2006)

Chanel – Les Exclusifs – N° 31 Rue Cambon (2007)

Guerlains – Elixirs Charnels – Chypre Fatale (2008)

Lancôme Hypnôses Senses (2009)