yves saint laurent

Alle berichten die yves saint laurent zijn getagd

L’HOMME SPORT YVES SAINT LAURENT

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op juni 10, 2014
Geplaatst in: GEURENALFABET L. Getagd: . Een reactie plaatsen

YVES SPORT LAURENT

Jaar van lancering: 2014

Laatst aangepast: 01/06/14

Neus: Anne Flipo, Juliette Karagueuzoglou

Flaconontwerp: onbekend

Ambassadeur: Olivier Martinez

Fotografie: Mathieu César

Regisseur videoclip: onbekend

Muziek: Babar Part Company

L'HOMME SPORT YSL FLACONS

Als je er over nadenkt, is het eigenlijk vreemd dat Yves Saint Laurent sportgeuren op de markt brengt. Tenminste, afgaand op het leven van de couturier. Ik heb heel wat artikelen over hem geschreven en me dus in talloze boeken verdiept. Wat hier bij opviel: ik heb geen enkele foto van Yves Saint Laurent gezien waar hij werd ‘gepakt’ op een sportieve activiteit. Ik ken van hem een foto in een zwembroek, een foto met Yves achter het stuur van zijn Volkswagen Kever. Maar geen een waarop hij op een motor scheurt, zoals Olivier Martinez doet voor L’Homme Sport. Ik vond dat altijd een van zijn charmes. Zou toch stoer zijn als Yves Saint Laurent nu een mannengeur zou lanceren die eerder het echte leven van de couturier weet te vangen – we beperken ons tot de hectiek van Parijs, de rust van Marrakech, de champagne die stroomt, de lucht van sigaretten. Maar die in ieder geval de essentie van ‘all about Yves’ verbeeldt in een geur. Of beter gezegd: hoe hij mannelijk interpreteerde. Naam? Yventually (weet niet zo snel een betere).

Maar dat gebeurt niet omdat het huis als parfumlabel te groot is, en dus wordt gemikt op een zo’n breed mogelijk publiek. Voor echte niche en ‘inside’-parfums is geen plaats. En de Yves Saint Laurent-mode voor de man is nu ook onderdeel geworden van een (veronderstelde) geliefde lifestyle bij de modieuze (nog baardloze) man: rebels, seks, drugs en rock-‘n-roll. Maar zeer strak, zeer beschaafd en zeer clean gepresenteerd..

En ook hier weer opvallend: de jongemannen die Hedi Schlimane nu de catwalk opstuurt associeer je ook niet direct met een leven waarin sportbeoefening de verbindende schakel vormt in zijn overige activiteiten. Maar die wel, af en toe, zin heeft in ‘a thrilling ride. A man on the road for a ride between exhilaration and pleasure. Elegant, like every Yves Saint Laurent man. Powerful, he controls the situation. Virile, he is definitely sexy.A rebel who rides his bike with unstoppable force, always on the lookout for the next exhilarating adventure, his body, his energy, his fragrance are an invitation to exaltation’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Maar ‘gelukkig’, ondanks de naam is L’Homme Sport minder sportief dan je misschien zou verwachten. Het ontstijgt de klassieke hesperide sportcologne geur door zijn kruidig spoor dat geleidelijk zachter, lichtjes sensueel wordt op een amber-houtachtige basis. De opening doet ongelooflijk fris aan. Komt doordat de citroen wordt ondergedompeld in een bad rijkelijk gevuld met aldehyden – met een koud, bijna metaalachtig effect tot gevold.

Maar direct ruikt de geur ook groen. Komt door fris verbena (met zijn groene zeep-effect) en kardemon (met zijn ‘stroef-groene’ frisheid) die weer van extra frisheid worden voorzien door elimi-hars. Fris, bijna etherisch maar met een warme balsemachtige nasleep. Van ijs-fris, naar groenig fris, van warm-groen naar een warme basis van amber en strak droog cederhout. En wil je weten hoe de twee neuzen zelf L’Homme Sport zien, en je bent de Franse taal een beetje machtig: zie bovenstaand interview.

RUIK&VERGELIJK

En voor ‘de man’ begon het met Yves Saint Laurent met:

Yves Saint Laurent L’Homme (2006)

L'HOMME SPORT YSL MODEL

 

 

HET NIEUWE ADVERTEREN

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 29, 2013
Geplaatst in: ACHTERGROND, TRENDANALYSE. Getagd: , , , , , . Een reactie plaatsen

NIEUW LOKMIDDEL: YOUTUBE EN EXPOSITIES?

CHANEL ZET – WEER – DE TOON

Laatst aangepast: 29/11/13

Dat de papieren media voor parfumhuizen minder belangrijk wordt om hun waar te promoten wordt steeds duidelijker. Ze zoeken nieuwe manieren om in contact te komen, te communiceren met de vaste en potentiële nieuwe consument. Facebook, Twitter, noem maar op. Opvallend om te zien dat Chanel (ik word niet gesponsered door Chanel!) hierin tóch weer de toon zet.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE CULTURE CHANELHet huis heeft op dit gebied een traditie: Coco Chanel was de eerste die zichzelf in 1937 als ambassadrice voor haar N° 5 (1921) liet fotograferen, die beroemde gezichten inhuurde ter promotie en een van de eerste luxemerken was die het ordinaire medium televisie onderkende als invloedrijk communicatiemiddel. Nu weer: vorig jaar verscheen op Youtube de For the first time-serie waarin op bijzondere wijze Chanels autoriteit op parfum – en modegebied uit de doeken werd gedaan. Niet door een gladde en overromantische clichépresentatie (zoals de door Baz Luhrman geregisseerde N° 5-clip met Nicole Kidman als hopeloos verliefde actrice) maar door een humoristische, bewust amateuristisch aandoende copy and paste-compilatie van oude films en foto’s ter versterking van het vintage-gevoel. Dior volgde dit jaar hetzelfde pad om de byzonderheid van Miss Dior (1948) te etalaren.

Dat zowel Chanel als Dior een aantal historische steken hebben laten vallen, is een ding waar alleen een kniesoor zoals ik op let. Maar toch: Chanel voert in een van de For the first time-afleveringen de pioenroos op als ingrediënt. Maar die is tot aan de jaren negentig neverjamaisnooitniet verwerkt in welk parfum dan ook. Ook laat het logischerswijs achterwege dat na de bevrijding Amerikaanse soldaten niet alleen in de rue Cambon (waar de couturesalon van Chanel zich bevindt) in rij stonden om een flacon mee te nemen voor het thuisfront: bij Patou (rue St. Florentin) en Guerlain (Champs-Elysées) gebeurde hetzelfde.

Dior neemt het nog minder nauw met de geschiedenis in The Story of Miss Dior die dit jaar op Youtube verscheen. Het laat (snap ik wel) een aantal feiten achterwege. Zoals dat Miss Dior op één lijn ligt – door de verwerking van galbanum – met de succesparfums van zijn collega’s Robert Piguets Bandit en Pierre Balmains Vent Vert – respectievelijk in 1944 en 1945 verschenen. En daardoor niet echt uizonderlijk was. En de vermelding dat de originele Miss Dior een ‘enigszins pittige groene milde chypre’ is… het tegendeel is waar. Om maar te zwijgen van het overduidelijke aanwezige dierlijke accent in de basis. Het niet benadrukken dat de nieuwe versie van Miss Dior – gepromoot door Nathalie Portman – in olfactorisch opzicht weinig vandoen heeft met Original Miss Dior (nieuwe betiteling voor de oorspronkelijke versie) is des te verwonderlijker.

Nieuwe verleidingsmethode: een tentoonstelling midden in Parijs. Ook hier weer: Chanel leads the way: van vijf mei tot vijf juni was dit jaar in Palais Tokyo een tentoonstelling – N° 5  Culture Chanel – waarin N° 5 werd uitgelicht door het parfum te plaatsen in een historisch, cultureel en artistiek perspectief. Ben niet gegaan: ik weet het allemaal al. Voor velen zal de expo als eye opener hebben gewerkt, maar voor mij zat er weinig verrassends in deze ‘zelffelicitatie’. En wat ik gehoopt had, was er niet: de mogelijkheid om te ervaren hoe de compositie zelf zich in de loop van de decennia ‘aan de eisen van tijd’ heeft aangepast.

Dior (dat twee jaren geleden al enorm uitpakte met een ‘Made in Versailles’-clip van J’adore uit 1999 en het utlieme modecliché bevestigt dat topmodellem altijd te laat zijn en dus heel hard moeten rennen) volgt bijna hetzelfde traject met Miss Dior: in het Grand Palais kon je van 13 tot en met 25 november zien hoe vijftien vrouwelijke kunstenaars zich hebben laten inspireren door deze klassieker omringd door originele flacons.

Maar zoals Tanja Schell (op haar blog http://www.thenoblenose.nl) in haar bespreking terecht opmerkte: Miss Dior, het origineel als parfum, schitterde door afwezigheid. Want belangrijker en de achterliggende gedachte van deze gratis happening: de bezoekster aansporen de nieuwe versies te kopen, gemaakt door de neus François Demachy die olfactorisch een te verwaarlozen link met het origineel uit 1947 hebben.

Deze slimme pr-campagnes van Chanel en Dior doen me één ding afvragen, waarover ik me al langer verbaas: hoe komt het toch dat huizen hun ware klassiekers zo weinig koesteren. Estée Lauders Youth Dew werd 60 jaar geleden gelanceerd: goede reden voor een tentoonstelling of op zijn minst een of ander leuk feestje, zou je denken. Niets daarvan. Zelfs van de limited edition wordt op de homesite geen melding van gemaakt.

Guerlain pakt anders uit met zijn all time classic Shalimar uit 1925. Geen historische duiding via Youtube, geen tentoonstelling, wel een nieuwe bombastische, volgens mij miljoenen euros verslindende clip: La légende de Shalimar. Alles is uit de kast gehaald om het parfum in zijn ‘originele setting’ (de Taj Mahal in India) te laten schitteren. Een Hollywoodsprookje gemaakt door Bruno Aveillan vol stylingclichés. Doet bijna ouderwets in vergelijk met de Youtube-filmpjes van Chanel en Dior.

(Te) stemmige sfeer, (te) prachtige eenheid in kleur, (te) dwepende ‘romantische muziek’ (voor de gelegenheid gecomponeerd door Hans Zimmer) en het verhaal: man doet alles om zijn geliefde te imponeren en hun liefde te bezegelen. Niet alleen brengt hij na een lange, inspannende reis haar hét parfum, maar laat bij vertrek een paleis (de Taj Mahal) uit een meer verrijzen (gelijk een aardbeving), terwijl het liefdesbootje waarin het object van zijn verlangen – huidig ambassadrice Natalia Vodianova – ronddobbert, rustig blijft drijven. Maar helaas, de ware legende die ten grondslag ligt aan de meest invloedrijke oriëntaalse geur van de vorige eeuw – de affaire tussen shah Jahan en Mumtaz Mahal – wordt niet uitgelegd. Hoe dat precies zit, zie: Shalimar.

Ben benieuwd of en hoe Yves Saint Laurent en Lancôme met een gepast antwoord komen met betrekking tot hun klassiekers: Opium (1977) en Trésor (1990). En waarom niet Jean Patou met Joy uit 1936 (Proctor & Gamble heeft legendarische couture- en parfumhuis net verkocht aan een Engelse investeerder). Volgens mij de enige andere huizen met echte surviving klassiekers in het ketenparfumriecircuit.

Ten slotte: als al deze miljoenen kostende promoties (clips, tentoonstellingen en exposities) niet waren gemaakt, zou de klant in de winkel dan wel of niet (pak’m beet) vijf euro minder hebben neergelegd voor zijn favoriete geur… Of niet hebben geaccepteerd – ‘te goedkoop!’ De klant betaalt uiteindelijk het totaalplaatje.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE YOU TUBE LOGO

 

AQUA CHIC 2013 & QUADRUPLE SOURCE THIERRY MUGLER

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op mei 15, 2013
Geplaatst in: GEURENALFABET A, GEURENALFABET W, NIEUW! NIEUW! NIEUW!. Getagd: , , , . Een reactie plaatsen

THIERRY MUGLER PRESENTEERT NIEUWE PARFUMBRON EN ZOMERVARIATIES

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 15/05/13

Neus: onbekend

Concept & realisatie: Thierry Mugler Parfums

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE THIERRY MUGLER QUADRUPLE SOURCEMoederdag voorbij! Parfumerie blij? Ben benieuwd welke geur ‘gewonnen’ heeft. Drie streden in de Nederlandse abri’s om de meeste aandacht: Diors J’adore (1999) en wel door een nieuwe variatie (Voile de Parfum), Coco Mademoiselle (2004) van Chanel – met als teaser een 200ml-flacon – en Manifesto (2012) van Yves Saint Laurent. In België deed in de abri’s Chloé’s Eau de Parfum (2004) ook mee.

De ‘vrouw’ die haar geur wel heel pover presenteerde, was Lady Gaga. De euforie van het inhoudelijke zeer teleurstellende Fame (2012) is blijkbaar over – ook bij Coty. Daar lag ze dan in een hoekje bij het Kruidvat. Om de koper over de streep te trekken kreeg je gratis en voor niets een echte Lady Gaga-bril cadeau. Wat een treurigheid van deze – alleen wat presentatie betreft! – would be-Thierrry Mugler-parfumkloon.

Ik zag van laatste wel speciale Moederdaggeschenk-verpakkingen en ging op zoek naar zijn nieuwe Quadruple Source. Ofwel bron, waarmee je naast Angel Eau de Parfum (1992), Alien Eau de Parfum (2005) nu ook ook de flacon van Womanity Eau de Parfum (2010) kunt laten bijvullen, in het najaar gevolgd door de eau de toilette-versie van Angel uit 2011. Muglers eerste Source stamt al weer uit 1992, en zonder dat daar echt mee te koop werd gelopen – het luxe, unieke en persoonlijke service-aspect werd toen meer benadrukt – was het een vroeg staaltje van eco-verantwoord gedrag. Want door geen nieuwe flacon te kopen wordt er minder geproduceerd en vervoerd en is er minder afval.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE AQUA CHIC 2013 THIERRY MUGLERIn cijfers: elke zeven seconden wordt wereldwijd een navulling van Angel of Alien verkocht waardoor jaarlijks bijna 1.350.000 flacons níet te hoeven worden geproduceerd. Die worden dan wellicht gebruikt voor de zomeredities dit jaar: Angel Aqua Chic, Alien Aqua Chic en Womanity Aqua Chic want die zijn merkwaardigerwijze niet aangesloten op Muglers moderne variatie op de ‘parfumfontein’. Zou toch leuk zijn: elke jaar – zolang Mugler er meer doorgaat – in dezelfde fles een andere zomervariatie.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Opvallend bij Angel Aqua Chic: voor het eerst echt ver verwijderd van het origineel. Voor mij te ver. Mugler spreekt zelf van ‘een transformatie naar een sprankelende geur’. Best wennen. De opening mengt appel en framboosbloesem. Laatste ruikt natuurlijk niet echt en zeker niet naar de vrucht die je wel ruikt: framboos. Levert samen een merkwaardige, beetje ijzige zoetheid op die vervolgens kopje ondergaat in klassiek rozenwater verkregen via hydro-dystallatie.

Hoe dat in zijn werk gaat, zie mijn recensies van de Aqua Chic-geuren uit 2012. Het levert een klaterende frisbloemig effect op (alsof je het water voelt) die niet echt warmer maar zwoeler wordt door een patchoeli-vanille-combinatie. En laatste twee zijn ook zeer licht van toon, ontdaan van hun overrompelende effect (mits puur toegepast), maar herinneren wel heel vaag aan de ware signatuur van Angel.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE ORANJEBLOESEMAlien Aqua Chic laat je ook heel duidelijk van het effect van de hydro-dystallatie genieten. Dit keer is het oranjebloesem (foto) dat origineel wordt gekoppeld aan ‘gemberwater’ en extra fris in de opening is door citroenbloesem (helderder en frisser is dan oranjebloesem) en roze grapefruit. That’s it. En de link met Alien is hier ook eigenlijk te verwaarlozen. De enige overeenkomst: oranjebloesem komt met een beetje fantasie wat geursensatie betreft in de buurt van heldere jasmijn.

Womanity Aqua Chic blijft het dichtst in de buurt van het eau de parfum. Alleen is de ‘kaviaar’ (ofwel een zoutwaternoot) onttrokken waardoor je het ‘roodfruitgevoel’ beter ondergaat en de geur makkelijker dus toegankelijker wordt. Zoeter dus (door zwarte bes), fruitiger dus (door mandarijnbloesem dat lijkt op oranjebloesem alleen wat zoeter), maar ook hier zeer waterfris door hydro-dystallatie. De koriander ontgaat me een beetje. De basis niet: die is licht kruidig, licht houtachtig. Maar geef mij maar de echte Womanity.

Ben benieuwd naar de Aqua Chic-collectie voor volgend jaar, als die komt. Want veel verder verwijderd kun je van met name Angel en Alien niet raken. Of het moet een echte eau de cologne-versie zijn.

RUIK & VERGELIJK

Ik zeg, ruik niet alleen, maar layer de zomerversie met het oorspronkelijke parfum, dan ervaar je toch meer de essentie van deze drie geuren. Vreemd eigenlijk dat er dit jaar geen zomervariatie is op A*Men (1996), zou dat komen door…

Thierry Mugler Angel (1992)

Thierry Mugler Alien (2005)

Thierry Mugler Womanity (2010)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE THIERRY MUGLER ON THE ROAD

PLEATS PLEASE ISSEY MIYAKE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 26, 2013
Geplaatst in: GEURENALFABET P. Getagd: , . Een reactie plaatsen

PLOOIENPLEIDOOI!

OFWEL, ‘LA PETITE ROBE NOIRE’ VAN ISSEY MIYAKE

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 26/04/13

Neus: Aurélien Guichard

Fotografie en video: Nick Knight

IM10.Pyr 045Nieuwe ontwikkeling? Modeontwerpers en modehuizen (waarvan de oprichter al is overleden) laten zich voor nieuwe geuren inspireren door hun ‘signature’, hun ‘griffe’ waar ze voor een deel hun bekendheid aan danken.

Soms gebeurt dat via een omweg. Coco Noire (2012) van Chanel is geïnspireerd op haar iconische kledingstuk: het kleine zwarte jurkje waar Guerlain voor het eerst mee aan de haal ging in 2008 met La Petite Robe Noire. Gevolgd door Hugo Boss met Boss Nuit (2012).

Nu Issey Miyake. Zijn veel bejubelde pleats please-kledingconcept is vertaald in een parfum. Zal me niet verbazen als Jean Paul Gaultier binnenkort het korset of de Bretonse zeemanstrui ‘stoffelijk’ vertaald in nieuwe geuren. Iets wat hij ‘visueel’ al heeft gedaan met Le Classique (1993) en Le Male (1995). Yves Saint Laurent zou een dergelijk parfum dan Le Smoking noemen, Dior New Look of Pieds de Poule, denk ik.

Over het effect van pleats please als kledingstuk gesproken: ik zal nooit vergeten dat ik Chantal Roos, voormalig hoofdparfumontwikkeling van Yves Saint Laurent (voormalig altijd gekleed in een variatie op le smoking) die was ‘weggekocht’ door Shiseido om een nieuw parfumbedrijf op te richten dat zich zou concentreren op het ontwikkelen high end-geuren (met Jean Paul Gaultier en Issey Miyake als eerste ‘klanten’) ter promotie van Le Feux d’Issey (1998) gekleed ging in een knalrode pleads please-jurk, als symbool voor de vurige inhoud van deze geur. En: het stond haar nog ook!

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE PLEATS PLEASE ISSEY MIYAKE VISUAL 1Niet alleen haar. Ik ken veel vrouwen die weglopen met deze kledinginnovatie. Want het ingenieuze: terwijl het veel ‘verbergt’ laat het tegelijkertijd ook veel zien: het ‘tailleert’ niet, maar zit als een soort van wolk, als geplooide golven, ‘geplakt’ om het lichaam.

Maar het meest wonderbaarlijke aan de pleats please-kleding: hoe je het ook in elkaar pakt, verfrommelt en vouwt – je kan er letterlijk een knoop in leggen – het keert elke keer weer in zijn originele staat terug. Dus: nooit meer strijken, want de plooien bleven door een ingenieus proces permanent…

Wat niet zoveel mensen weten (ik ook niet tot voor kort) is de ontstaansgeschiedenis. In 1993 vroeg William Forsythe en het Frankfurt Ballet Forsythe Miyake de kostuums voor The Loss of Small Detail te ontwerpen. Uit onderzoek naar welke kostuums de dansers voldoende bewegingsvrijheid gaven, ontstond pleats please. Geboren uit experimenteren werd het een tijdloze basic voor de ‘nieuwe’ vrouw met smaak, ofwel het nieuwe kleine zwarte jurkje.

Ga dit maar eens vertalen in een flacon. Is gelukt ‘door de geometrische verschijning van een veelzijdig veelvlak die – letterlijk – veelzijdige volumes overbrengen. De plooien steken uit op de flacon in een samenspel van convexe en concave volumes’ afgerond door de naar een bloemkelk gevormde dop: ‘een fijn geplooide abstractie, die zowel een witte bloem als de plooien van symboliseert’. Leuk detail: de letter e in Pleats Please is versmald, opeen geperst en samengedrukt alsof die subtiel geplooid werd.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Ga dit maar eens vertalen in een geur! Wordt een beetje moeilijk over gedaan: ‘de primaire inspiratie was licht, een intrinsiek element in de wereld van Issey Miyake, in de vorm van glinsterende highlights. Daarna kwam het concept van verticaalheid, om de structuur van de plooi weer te geven. Beweging werd toegevoegd, zoals de plooi samen met het lichaam vloeiend beweegt. De compositie is doordrenkt met een gevoel van comfort, met vrijheid van beweging en tegelijkertijd met grote precisie’.

Concept van verticaalheid? Is maar net hoe je tegen een plooi aankijkt; kan op ‘hetzelfde moment’ ook horizontaal zijn. Tegelijkertijd met grote precisie? Lijkt me vanzelfsprekend. Hoewel Aurélien Guichard een plooi-achtig verticaal parfum wilde creëren, kent Pleats Please gewoon een klassieke opbouw, door hem omschreven als ‘een licht en vrolijk boeket; een nectar van geluk, een uitnodiging om volop van de geneugten des levens te genieten’.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE LATHYRUSWat je direct bij de opening waarneemt is de zachte poederige en zonnige noot van lathyrus (foto) – ook door de sprankelende opening heen van nashi, een hybride van appel en peer waarbij het zoete, bijna sensueel-fluwelige aroma van de laatste overheerst. De lathyrus (geurerwt) is in feite de onschuld zelve, meer poederig dan bloemig.

Om het bloemige accent te versterken werd de onstuimige pioenroos toegevoegd: zoet, zoetig met een lichtgroene en gekruide nuance. En – wonderlijk – indole (afkomstig uit jasmijnolie) die naar men zegt voor een licht-animale en volle toets zorgt door Guichard omschreven als ‘een vlezige, voluptueuze bijdrage die volume aan de hartnoot geeft’.

De basis garandeert dat de bloemennoot een houtachtige structuur krijgt, verzacht door een absolue van ‘witte vanille’ en witte musk. Qua vrolijke sfeer, past de geur perfect bij de gebruikte felgekleurde pleats please-jurken in de commercial, die met een fantasie qua dynamiek lijken op ontluikende bloemen.

Alleen had voor mij het totaal wel wat donkerder gemogen. Meer nadruk op de indolen, hout en patchoeli: dus een donkergrijze, donkergrijze pleats please-jurk. Maar dat is eigenlijk parfumzelfmoord plegen, gezien de toon nu in de ketenparfumerie wordt bepaald door lichte bloemengeuren op een katoenzachte witte musk-basis. Zie de ‘onthouting’ van bijvoorbeeld Estée Lauders Sensuous uit 2010, die werd zachter en lieflijker met Sensuous Nude (2011). Zie de geleidelijke ‘vergourmandisering’ van het hout in Eau de Merveilles (2003) van Hermès met Parfum des Merveilles (2005), Elixir des Merveilles (2006) en L’Ambre des Merveilles (2012)

RUIK & VERGELIJK

De siererwt ruik je niet veel in geuren, zeker niet als ‘hoofdbloem’. De meest recente die ik me kan herinneren is:

Lolita Lempicka Si Lolita Eau de Toilette (2011)

En verder terug:

Guerlain – Aqua Allegoria – Foliflora (2003)

Nina Ricci Premier Jour (2001)

Giorgio Armani Acqua di Giò (1994)

Honderd procent ‘pois de senteur’:

Fresh Sweet Pea (1998?)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE PLEATS PLEASE ISSEY MIYAKE VISUAL 2

DELICATE ROSE TRUSSARDI

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op april 5, 2013
Geplaatst in: GEURENALFABET R. Getagd: , , , . Een reactie plaatsen

ZO MOET EEN MODERNE ROZENGEUR IN DE KETENPARFUMERIE RUIKEN

Jaar van lancering: 2013

Laatst aangepast: 05/04/13

Neus: Nathalie Lorson

Model: Anja Rubik

Fotografie: onbekend

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE DELICATE ROSE TRUSSARDI MOODHeel langzaam dringt bij Italiaanse mode- en luxelabels ook het besef door dat een rozengeur ‘gewoon’ in hun geurcollectie thuishoort. Hoef je de Fransen niet zeggen: bijna elk huis heeft er een of meerdere: Yves Saint Laurent, Givenchy, Dior, Guerlain, noem maar op. Heel merkwaardig in dit geval: Chanel niet. Zelfs niet in Les Exclusifs. Ook Engelse ontwerpers spelen graag op een moderne manier met pure roosgeuren: Stella McCartney, Paul Smith. In Italië zijn het eigenlijk alleen Dolce & Gabanna: The One Rose (2009) en Giorgio Armani: levert er een paar in zijn Privé-reeks: Rose Alexandrie (2008), Rose d’Arabie (2011). Oh ja, bijna vergeten, Ferré had, of heeft nog: Rose (2007). Oh ja bijna vergeten: Bvlgari’s Rose Essentielle (2005).

En nu Trussardi met Delicate Rose: ‘Een subtiel boeket van emoties dat een elegante, gracieuze vrouwelijkheid oproept. Modern geraffineerd en sensueel drukt deze geur intense, romantische gevoelens uit en wordt het geaccentueerd door subtiele reflecties van een rooskleurig licht’. Vreemd dan weer wel: de uitstraling van Anja Rubik. Beetje depri gothic chic, niet romantisch, niet gracieus, niet casual Trussardi-chic. Of zie ik dat verkeerd?

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE YUZUDelicate Rose ruikt zoals een Europese roos nu ‘moet’ ruiken. Dus in tegenstelling tot de Arabische variant, niet ondergedompeld in hout en sensuele harsen, maar krijg je een roos aangeboden die sprankelt, waarvan de fruitzurige noten worden benadrukt, waaraan een milde ochtenddauw is blijven plakken.

De opening is als een duik in een exotisch citrusbad: yuzu (foto) en kumquat geven een bitterfrisse en friszoete sensatie ondersteund door groen-waterig bamboe. Deze frisheid wordt in de hart doorgegeven aan de appel, die gewoonlijk nogal ‘hard’ groen en extreem fris ruikt.

Maar dat wordt door Nathalie Lorson mooi en zacht opgevangen door toevoeging van lotus. En op dit alles begint de roos te bloeien geholpen door jasmijn. Alleen kun je je afvragen of het wel een echte rozengeur is, want de fris-klaterende noten uit de opening blijven behoorlijk persistent. Zelfs wanneer de roos en jasmijn zachter worden gemaakt door witte houtsoorten (inclusief ceder- en sandelhout) en witte musk, blijft de lichte zomerse toets lang overheersen, duurt het een tijdje voor je de roos als ‘single bloem’ goed kunt detecteren.

Kortom, Delicate Rose, presenteert zich in verschillende gradaties, voor je de roos exclusief ruikt.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Dit jaar is het 30 jaar geleden dat Yves Saint Laurent zijn klassiek rozenparfum voor de klassieke vrouw presenteerde: Paris. Dit jaar is het elf jaar geleden dat Yves Saint Laurent zijn eerste zomerse variatie op Paris presenteerde – Paris Eau de Printemps – die zoveel van invloed is geweest op de zomerse rozengeuren. Beide komen wederom samen dit jaar in:

Yves Saint Laurent Paris Premières Roses 30th Anniversary Edition (2013)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE DELICATE ROSE TRUSSARDI ANJA RUBIK

MANIFESTO YVES SAINT LAURENT

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 15, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET M. Getagd: . Een reactie plaatsen

EEN NIEUW ‘MANYVESTO’ VOOR DE YVES SAINT LAURENT-VROUW

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 15/12/12

Neus: Anne Flipo, Loc Dong

Model: Jessica Chastain (en Sergio Múñiz)

Concept & realisatie: Nicolas Winding Refn

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE MANIFESTO YVES SAINT LAURENT FLACON‘Geurengoeroe wat waren de eerste gedachten toen je hoorde dat dit nieuwe geur van Yves Saint Laurent was?’ Hij antwoordde: ‘Kan niet anders, aan de eerste in 1999 met veel bombarie gelanceerde geur van The House of Issabella Rosselini’. ‘En toen je de flacon zag?’ Hij antwoordde: ‘Let wel, op de een of andere manier aan Woman van Gianni Versace uit 2000’. ‘En de campagne?’ ‘Bestond er al een nagellaklijn met de naam Manifesto bij Yves Saint Laurent?’ ‘De geur zelf?’ ‘Ik ben verbaasd door het direct-effect; je zit er direct in, maar het verbaast me nog meer dat de parfumindustrie denkt dat de vrouw in de straat nog steeds verleid wil worden met gourmandgeuren.

‘Verder nog iets?’ ‘Hoe gaat het eigenlijk met Saharienne (2010) – dat vond ik qua naam en flacon zo duidelijk in lijn met de codes van het voormalige couturehuis’. ‘En je latere gedachten?’ ‘Hoe komt het toch dat veel geuren worden gelinkt aan moderne kunst? Zou het omdat veel parfumpresentaties in musea en galeries plaatsvinden? Dat de marketeers dan denken dat deze veronderstelde exclusieve wereld voor veel vrouwen (en mannen) een hoog aspiratieniveau heeft. Het summum van chic: entre nous met een glaasje genieten in bijzijn van de kunstenaar hoe hij op het idee gekomen is en wat de exacte symboliek is’.

Was de vrouw van Elle (2007) een galeriehoudster, de vrouw van Manifesto is zelf kunstenaar. Ze schildert en doet het niet met penseel, maar met het hele lichaam in het bijzonder met haar handen. Haar ‘stijl’: een beetje zwevend tussen Yves Klein en James Pollock. Vervolgens komen we in een andere chique wereld terecht – die van veilinghuizen. Ze moet wel heel erg populair zijn als kunstenaar.

Er wordt namelijk op een werk van haar geboden. Met name door een jongeman (Sergio Múñiz) die wel heel erg blijft hangen in zijn ‘rol’ van knap model met cliché killerlook. En dan verschijnt de kunstenaar zelf. Er is direct oogcontact tussen deze twee hoofdrolspelers. Múñiz moet naar adem happen. De rest ook. En wat doet ze: ze koopt zelf het werk. Múñiz is hiervan zo onder de indruk… ze ontmoeten elkaar nadien… terwijl de voice over de slogan zegt ‘Daring is an art’. Daring… was dat ook niet de naam van de tweede geur van Rossellini uit 2004…

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE MANIFESTO YVES SAINT LAURENT MODELEen terzijde: de geur staat symbool zoals Yves Saint Laurent de vrouw zag en waaraan hij zeker heeft meegedragen. Dus: onafhankelijk, vrouwelijkheid, onconventioneel, vrijgevochten, zonder beperkingen. Zowel in gedrag als gedachten. Dus: heel erg fijn, inmiddels heel erg cliché…

Een terzijde: de geur is nog bedacht voor Hedi Schlimane, de nieuwe creatief directeur van het huis, zijn intrede deed. Hij heeft ‘ons’ een breuk met het verleden opgelegd. Door hem is het niet meer ‘all about Yves’. De oprichter wordt losgekoppeld aan van het huis. We spreken nu van Maison Saint Laurent. Gaat dat ook voor de geuren gelden? Hoe lang houdt het stand? Tot Schlimane’s opvolger zie aandient? Tip voor L’Oréal (eigenaar) of Schlimane (als die zich gaat bemoeien met de geuren). Noem hem Maison Saint Laurent. En duik voor de inhoud de archieven in. Daar liggen nog twee parfumschatten: Eau Libre (1975) en Maison Couture (1994) dat in kleine oplage verscheen ter gelegenheid van zijn dertigste verjaardag als parfumeur.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Maar het gaat natuurlijk niet alleen om marketing. Manifesto zelf moet ook nog wat te zeggen hebben. In het interview met de twee neuzen, zeggen die dat ze alle facetten van de Yves Saint Laurent-vrouw in ingrediënten hebben vertaald. Vreemd alleen dat Anne Flipo het heeft over ‘the unusual choice of ingredients’. Want dat zijn de – in order of appearance – groene noten, bergamot, zwarte bes, lelietje-van-dalen, jasmijn, ceder- en sandelhout, vanille en tonkaboon dus bepaald niet.

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE MUGUETEn dat ruik je ook: het is au fond een ‘gevanilliseerde’ jasmijn waardoor Manifesto een duidelijke amberachtige gourmandfinish heeft. Het parfum is wel heel erg nu, goes with the flow in plaats van dat het manifesteert wat de ambassadrice in feite vertegenwoordigt: onconventionele chic. Opvallend inderdaad: het direct-effect door frisse opening van ruik je de zoete basis al. De groene noten en lelietjes-van-dalen geven de jasmijn eerst een frisgroene omlijsting en daarna zorgt de basis daarna ervoor dat de jasmijn zacht en zwoel wordt, maar niet die dierlijke noot (iets wat de neuzen wel beweren).

RUIK & VERGELIJK

Het probleem met Manifesto: ontegenzeggelijk aangenaam. Maar niet verrassend. Van dit soort soft flower gourmand zijn er de afgelopen jaren heel wat verschenen. Daarnaast mist het voor de dramatische impact en eigenzinnigheid al die andere Yves Saint Laurent-parfums die ook stuk voor stuk de bevrijde vrouw hoog in het vaandel hadden staan. De luchtige chypre-chic, de transparante ongedwongen bloemigheid, de wulpse weelde, de neoromantiek, de fruitige sprankeling, de ‘mannelijke’ rokerigheid en de koppige bloemigheid van respectievelijk:

Yves Saint Laurent – La Collection – Y (1964, 2011)

Yves Saint Laurent Rive Gauche (1971)

Yves Saint Laurent Opium (1977)

Yves Saint Laurent Paris (1983)

Yves Saint Laurent – La Collection – Yvresse (1983, 2011)

Yves Saint Laurent – La Collection – Nu (2001, 2011)

Yves Saint Laurent Cinéma (2004, 2011)

 ERIK ZWAGA GEURENGOEROE MANIFESTO YVES SAINT LAURENT FLACONS

QUOROM PUIG

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op december 1, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET Q, KLASSIEKERS DIE JE GEROKEN MOET HEBBEN, KLASSIEKERS IN DE AANBIEDINGENBAK. Getagd: , . Een reactie plaatsen

EEN ‘UITVERKOREN’ HERFSTBOS IN DE JAREN TACHTIG

Jaar van lancering: 1982

Laatst bijgewerkt: 01/12/12

Neus: Sesbastian Gomez

Flaconontwerp: Andre Ricard

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE QUOROM PUIG‘You will be sure of the effect’, zegt de mannelijke voice over in een tv-commercial uit de jaren tachtig. Alles klopt. De setting (modernistisch, museum), de vrouw (jaren tachtig zakelijke femme fatale à Yves Saint Laurent), de man (jaren tachtig macho-veroveraar verpakt in driedelig). Alleen iets pragmatischer en meer real life dan de goddelijke gebottelde geuren van Chanel (Antaeus) en Yves Saint Laurent (Kouros) die ongeveer tegelijkertijd verschenen. Maar wel chic. Begrijpbare chic. Moet ook wel als je een geur Quorom noemt: ‘een minimum aan leden van een vergadering of vereniging om besluiten (rechts)geldig te maken’. Komt uit het oud Engels, ‘via’ het latijn: ‘quorum vos unum esse volumus’. Ofwel, ‘waarvan wij wensen dat je er een bent’. Uitverkoren dus. Eigenlijk een goede naam om die (inmiddels verloren) klassieke wereld van geuren op te roepen, waarin de man nog puur man was, vrouw nog puur vrouw.

Zover ik me kan herinneren was de geur een enorm succes. Met name in het Verenigd Koninkrijk. Had natuurlijk met de prijs te maken én de inhoud. ‘Geurtechnisch’ is Quorom een voortzetting van de krachtige varengeuren en klassieke chypres die ‘via’ de jaren vijftig, in de jaren zeventig in de wereld van coutureparfums voor de man een soort van standaard werd en nu – opvallend – nog steeds te koop zijn, maar een soort ‘tweede keus’-etiket hebben. Terugruikende: so eighties. Dus erg duidelijk.

En in het kader van ‘wel crisis, toch een geur’ is het een klassieke en veilige keuze. In ieder geval word je tijdens het dragen ervan niet raar nagekeken. Misschien eerder in verwondering omdat Quorom iets ouds en vertrouwds heeft. Noemen we tegenwoordig vintage.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Blijft een interessante geur door dat het varenconcept op het scherpst van de snede wordt gepresenteerd: eerst scherp, dan fris, dan heel even bloemig, dan kruidig, dan bosachtig, dan animaal. Samen resulterend in een stoer-klassieke mannengeur. Dus niet verfijnd in de zin van subtiel, mysterieus en ongrijpbaar. Eerder pats, boem, hupsakee, alsjeblieft. Dit is het, dit blijft het. En opvallend: lavendel, de betrouwbare begeleider van varengeuren, doet niet mee.

Eerst een behoorlijke scherpe opening die doet denken aan sauna: bergamot, citroen en grapefruit die een bittere ondertoon krijgen door alsem. Curieus de toevoeging van komijn… die geeft het een beetje een stroeve stemming. Het gevolg van deze twee dissonanten: de bloemen (jasmijn en cyclaam) in het hart krijgen geen kans hun zoete en bloemige charme te verspreiden. Wordt versterkt door dennenhars (ook verantwoordelijk voor die scherpe, beetje terpentijnachtige nuance) zonder dat het de overhand krijgt: ze houden elkaar mooi in evenwicht voor het bosgevoel in de basis zich opdringt.

Die begint eigenlijk in het hart door kruidige anjer (deze stoere, mannelijke roos), patchoeli (ruik je minder) en cederhout (ruik je des te meer) die heel mooi worden opgenomen door een krachtige mix van leer, tabak en mos. En hierover waait een overdosis wierook. Maar goed gedoseerd waardoor het geen verstikkend effect heeft op het eindresultaat. Meer slierten van mist die uit het door de aarde verwarmde gebladerte opstijgen. Mooi, stoer, mannelijk. Maar zoals gezegd: jaren tachtig-geurgenot.

RUIK & VERGELIJK

Nog een paar van die oudjes die zweven tussen een varen en een chypre… en dat zweven komt vooral omdat ze in de loop der jaren nogal eens zijn veranderd van samenstelling zodat je op een gegeven moment niet meer weet of ze nu zijn begonnen als een varen of een chypre en vervolgens een andere richting zijn ingegaan.

Silvestre Pino Silvestre (1955)

Fabergé Brut Classic (1964)

Puig Aqua Brava (1968)

Sir Irisch Moos (1969)

ERIK ZWAGA GEURENGOEROE QUOROM PUIG AD

J•H•L – THE GENTLEMAN’S COLLECTION – ARAMIS

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 15, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET J, NICHE IN DE PARFUMERIEKETEN, VINTAGE. Getagd: , , . Een reactie plaatsen

OPGELET: YOUTH DEW + CINNABAR = J•H•L

OPGELET: NICHE  IN VOORBEREIDING

Jaar van lancering: 1982/2009

Laatst aangepast: 15/11/12

Neus: onbekend

Concept & realisatie: Estée Lauder

Ik had het oorspronkelijke persbericht van J•H•L maar wat graag gelezen. Want wat zelfbewieroking betreft en diegenen die haar zeer na stonden, daar kon Estée Lauder wat van. Dat lees je op verbluffende wijze in haar autobiografie A Success Story uit 1985 opgedragen ‘To Joe, my love, my light, my perfect balance’.

Haar man dus. Zijn volledige initialen: inderdaad J H L. Joe H??? Lauder (vind nergens zijn tweede naam, ook niet in de biografie). Alleen jammer dat je geen woord leest over de lancering van de geur opgedragen aan haar held: J•H•L (die een jaar later overleed). En wat de geur zelf voor een reacties losmaakte – zie ruik & vergelijk. Opmerkelijk: terwijl Chanel en Yves Saint Laurent het jaar daarvoor met respectievelijk Antaeus en Kouros helden uit de mythologie als inspiratiebron en leidraad namen voor de moderne man, bleef Estée Lauder met haar voeten in de aarde, zocht ze haar held dichter bij huis. Thuis eigenlijk. Voor haar was Joe het summum van chic, raffinement en succes. Het aspiratieniveau van J•H•L is niettemin hoog. Dat ruik je! Logisch: de Lauders waren toen al een tijdje lid van ‘the uncrowned royalty’ van Amerika. Succesvol en ongelooflijk rijk en daardoor vertoevend in de wereld van Hollywoodsterren, presidenten, echte royalty en andere selfmade miljonairs en billionairs.

En hoe deze happy few zich vermaakten, zie je ook uitbundig in A Success Story. De foto’s hebben een zekere – hoewel het er heel erg dik bovenop ligt – vanzelfsprekende chic die toen nog niet werd geassocieerd met lifestyle en fashion – zoals nu. De geur werd in de advertentie begeleid met ‘A custom blended cologne created by Estée Lauder for the most important man in her life. Exclusively for Aramis’. Ik weet niet of de geur toen echt succesvol is geweest. Voor Amerikaanse mannen moet het ‘verbijsterend’ zijn geweest – zie ruik & vergelijk. In ieder geval is J•H•L tijdens de lancering me geheel ontgaan. Antaeus en Kouros met hun opvallende campagnes niet. Maar ik was toen nog een groentje in de wereld van parfums.

Maar wat een aangename en verrassende kennismaking nu. De geur is in 2008 opnieuw uitgebracht in The Gentleman’s Collection: succesvolle Aramisgeuren gegoten in een standaardflacon in het kader van de vintage-trend. Rijk, klassiek, vol, stroperig, warm, amber. Waar ik ‘bang’ voor was: de harde, synthetische toets die een geur vaak kil maakt, en hierdoor geen gelaagdheid en ‘diepgang’ krijgt ontbreekt, zelfs in de opening. J•H•L lijkt in zijn oriëntaalse sensualiteit zowaar op de geur gemaakt door de man die vindt dat hij nu geldt als standaard voor chic, raffinement en succes: Noir van Tom Ford. Moet dus eigenlijk andersom zijn: Noir lijkt op J•H•L.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Maar wat verbazingwekkender is: je ruikt niet alleen Noir, maar nog meer Estée Lauders Youth Dew (1953) en Cinnabar (1978)! En dus ook Yves Saint Laurents Opium (1977) – volgens Estée ‘Youth Dew met kwastjes’. Dat moet toen Amerikaanse mannen echt verrast hebben. Zeker liefhebbers van de toen populaire Aramis-geuren. Want J•H•L is geen klassieke Amerikaanse mannengeur. En vergeet niet: Obsession for Men van Calvin Klein moest nog komen in 1986. Het is een sensuele, oosterse verleiding in optima forma normaliter weggelegd voor vrouwen. Leuk, bijzonder en ‘daring’ om te zien hoe Estée Lauder haar man zag: één brok sensuele, verfijnde mannelijkheid.

Opvallend de belangrijkste smaakmakers in het hart: zijn bijna hetzelfde als Cinnabar en Opium: anjer (foto), kaneel en jasmijn. En op dit soort geuren kan ik verliefd worden omdat alles zo mooi in elkaar overloopt. De opening: sprankelende sinaasappel – de zoete zon in de geur – ondergedompeld in een wolk van aldehyden begeleid door een kruidig en prikkelend spoor van peper en nootmuskaat die prachtig plakken aan de bloemen in het hart.

Kruidig anjer en jasmijn die door kaneel zoet worden gehouden. In de afronding wordt J•H•L – om in marketing mannenclichés te blijven – als een vintage (in de originele betekenis) cognac: warm, zwoel, stroperig. Vertaald in ingrediënten: cistus labdanum, amber, musk en patchoeli. Het aanwezige sandel- en dennenhout zorgt voor de zogenaamd mannelijke toets. En dat is afgezien van het grotere percentage aldehyden (dat Cinnabar iets zepiger maakt) het verschil.

Interessante gedachte die misschien door Estée’s hoofd speelde: mannen die Youth Dew en Cinnabar – een van slogans voor deze geur luidde Men love Cinnabar – lekker bij vrouwen vinden ruiken – en er dus bekend mee zijn – het misschien zelf ook wel willen dragen. Nog interessanter: dat Estée toen al vond dat het verschil tussen mannelijke en vrouwelijke verleiding uiteindelijk miniem is. Is iets wat door gewoonten, vooroordelen, clichés en vooral door de marketingafdelingen van cosmeticahuizen (inclusief Estée Lauder) in stand werd/wordt gehouden. Gezien de gedurfdheid kun je stellen dat J•H•L een van de eerste wegbereiders is van de trend waarover je nu in de betere parfumerie bijna struikelt: niche.

RUIK & VERGELIJK

En ondertussen lanceren de nazaten van Estée Lauder in Amerika de ene na de andere variatie (ik weet niet eens of ze Europa bereiken) op de eerste geur die Estée in 1964 bedacht voor mannen en wiens naam zou uitgroeien tot een aparte mannentak: Aramis. Nu verkocht als Classic en die – toeval of niet – ook is gebaseerd op een beroemd parfum voor vrouwen…

Aramis Classic Reserve (2008)

Aramis Cool Blend (2010)

Aramis Impeccable  (2010)

Aramis Gentleman (2012)

QUERELLE – PRIVATE COLLECTION – PARFUMS GENERALE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 9, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET Q, NICHE. Getagd: , , . Een reactie plaatsen

HOMO!

HOMO?

HOMOPARFUM?

Jaar van lancering: 2007?

Laatst aangepast: 09/11/12

Neus: Pierre Guillaume

Concept & realisatie: Pierre Guillaume

Midden jaren negentig van de vorige eeuw had L’Oréal meer dan 90.000 namen wettelijk vastgelegd. Ik weet niet waar de teller inmiddels staat. Had je een naam voor een parfum bedacht, dan deed je er beter aan even de cosmeticareus te contacteren voor het geval dat. Ik heb het altijd vreemd gevonden dat zoiets kan – taal is toch ‘vrij’ – en je was/bent als parfumhuis wel heel dom als je een geur naar een al bestaande vernoemt/vernoemde of er op liet lijken. Zoals Givenchy deed met in 1986 deed met Keyrus. Leek volgens Yves Saint Laurent toch iets te veel op zijn Kouros (1981). Givenchy paste de naam aan: Xeryus. De toen heel voorzichtig opkomende nichehuizen kozen een ander traject, hadden L’Oréal helemaal niet nodig: hun geuren waren anders, dus de namen ook: Eau d’Hadrien (1981) van Annick Goutal, Palais Jamais (1989) van Etro. En sindsdien kun je het niet zo gek of origineel verzinnen: alles wordt omgezet in namen. Bekende echte of fictieve persoonlijkheden, belangrijke gebeurtenissen, historische data, ‘sferen’, fantasieën, objecten…

Ik vind het een enorme verrijking omdat je hierdoor je fantasie sneller wordt geprikkeld en je ook nog eens vaak ‘direct’ in de geur zit. Geldt ook voor Querelle van Parfums Générale. Titel van een boek van schrijver/dief Jean Genet dat in 1982 werd verfilmd door Reiner Weiner Fassbinder. Heb het niet gelezen en gezien, ken het alleen ‘van horen’. Wat ik wel weet: honderd procent homo. Dus: een ‘beperkte’ clientèle waarvoor Pierre Guillaume deze geur bedacht heeft.

En dat weet hij ook: de geur vormt onderdeel van zijn Private Collection. Niet zo gek: het speelt zich af in een bordeel voor matrozen, er wordt gedobbeld, er wordt gedronken, en wordt geruziet, er wordt geneukt. Het is erg broeierig en het ruige en duistere zeemansleven wordt er verheerlijkt. Geen zin het boek te lezen, de film te zien: denk qua sfeer aan de weliswaar zeer gestyleerde en ‘geheteroriseerde’ versie van dit geheime leven met de eerste campagnes van Jean Paul Gaultiers Le Male (1995).

Maar hoe vertaal je zoiets in geuren en bestaat er zoiets als als homogeuren? Ik weet dat tijdens mijn jonge jaren chique homo’s vooral Guerlains Jicky (1889) en Knize Ten (1921) droegen en dat toen ook – midden jaren zeventig –  ze als ‘voorlopers’ bepaalde nieuwe parfums vol overgave droegen, zoals de eerste mannengeur van Karl Lagerfeld: Cologne uit 1978, inmiddels omgedoopt tot Lagerfeld Classic. Maar dat is wat anders dan een ‘homogeur’. En dat is volgens mij toch de bedoeling van Querelle. Eerlijk gezegd: ik had me de geur iets anders voorgesteld. Ik denk bij Querelle aan een drukbezochte ‘klassieke’ leertent waar de lucht is ‘bezwangerd’ met alcohol, sigarettenrook, zweet, huid en leer. Dit ruik je gedeeltelijk in de creatie van Pierre Guillaume, want…

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

… wat je krijgt is rokerig en donker, maar zónder zweet en leer. Wel is het een fascinerende geur. Sterker de opening verbluft en overrompelt: citroen, zwarte karwij uit Iran en mirre. Ofwel fris, bittergroen en etherisch. Stijgt direct naar je hoofd. Een perfecte vertaling van het ‘sfeertje’ van een leertent. En dan de stroef-zoete noot van kaneel, die voor mij het sensuele verbeeldt, ‘hangt’ heel mooi aan de opening. Daarna wordt er snel afgedaald naar de kelders van de kroeg. Een aardse mix van vetiver, wierook, eikenmos en ambergris.

Dat zijn in feite alle basics voor een stoere mannengeur. Alleen ‘in samenwerking’ met de opening moet ik eerder aan een ander uitgaansetablissement voor homo’s denken: de sauna… want de mirre- en wierooknoten geholpen door karwij hebben iets etherisch, scherps en ook medicinaals. Met een beetje fantasie kun je dat ook interpreteren als lichaamszweet. Maar los van al dit ‘gegay’, kun je stellen dat Querelle een klassieke houtgeur is met een sterke wierooknoot (foto). En het leuke: als je goed doorruikt kun je alle noten apart detecteren.

Maar alleen, hoe verkoop je dit verhaal aan een hetero? Of hij moet op zoek zijn naar een ‘homogeur’ voor een vriend, broer, vader, zoon, neef, zwager, buurman, collega… En wat ik me in alle onschuld afvraag, is Piere Guillaume himself ook een aanhanger van de herenliefde, of presenteert hij zich ‘zo’ – zie foto onder – omdat hij ook weet dat sex sells. Be it hetero, be it gay.

RUIK & VERGELIJK

Voor zover ik weet, afficheert onderstaande geur zich ook voor de volle honderd procent als homo:

Etat Libre Orange Tom of Finland (2008)

TERRY DE GUNZBURG OMBRE MERCURE

Geplaatst door Erik Maarten Jeroen Zwaga op november 5, 2012
Geplaatst in: GEURENALFABET O, NICHE. Getagd: . Een reactie plaatsen

EEN NIET ZO ONSCHULDIG VIOOLTJE

Jaar van lancering: 2012

Laatst aangepast: 05/11/12

Neus: Jacques Fleuri

Concept & realisatie: Terry de Gunzburg

Ik hoorde van haar voor het eerst bij Yves Saint Laurent. Daar was Terry de Gunzburg (tot 1998) hoofd make-up en ontwikkelde voor ‘hem’ onder meer de nu gelauwerde concealer Touche Éclat. Daarvoor had ze al een naam als make-upartist die – gebeurt wel vaker – tot stand kwam door geluk: Maria Carita van het gelijknamige beautylabel vroeg haar out of the blue een sessie te doen voor een haute couture-editie van de Vogue. Het resultaat was er dus naar.

Daarna zette ze haar eigen merk op: By Terry. Een tijdje verkocht in ze haar Parijse boetiek verschillende nichehuizen naar ik begreep. En die zijn nu wel of niet uit de collectie gehaald met de presentatie van haar geurkwintet: Fragrant Délice, Parti Pris, Rêve Opulent, Lumiéres d’Epices en Ombre Mercure. Ze vindt zelf dat we hierdoor worden getrakteerd op haute parfumerie.

Ik vraag me wel eens af: wie de eerste in de branche is geweest die haute voor parfumerie heeft gezet. Want: eigenlijk doe ‘je’ dat niet. Decennialang volstond de ‘naam’ van een huis – Chanel, Guerlain, Dior, Givenchy – door hun haute couture. Met andere woorden: kocht je een geur van deze huizen dan was excellente kwaliteit verzekerd. Onnodig dat te onderstrepen met ‘haute’. Deden ze dus ook niet. Nu wel zoals Dior. En om te onderstrepen dat het echt waar is wordt haute parfumerie ook nog eens met hoofdletters geschreven – nu geloven we het pas echt…

Haute parfumerie volgens De Gunzberg: ze houdt geen rekening met de ‘dos and don’ts’ opgelegd door trends of commerciële belangen. Vrij van deze beperkingen volgde ze dus haar instinct om pure, originele, extravagante en parfums van hoge kwaliteit te creëren. Een mooi streven, dat bijna door ieder nichehuis wordt nagestreefd. Ik zeg: nogal vanzelfsprekend en moet ‘gewoon’ uit het aangebodene duidelijk worden. Moet gezegd: op een bepaalde manier hebben haar geuren het. De kwaliteit is (vanzelfsprekend) ‘hors de question’.

Ik heb haar kennismakingsdoosje dat ik van Skins heb ontving (waar haar geuren dus exclusief verkocht worden) meegenomen op mijn recente herfstvakantie. Elke dag spoot ik er één op voor ik de deur uitging. Mijn eerste indrukken zweefden tussen ‘what’s new?’ en markant, tussen goed en elegant. Maar echt kapot ervan, dat dan weer niet. En tegelijkertijd overwegend dat het nu bijna onmogelijk is om je echt te onderscheiden – uitzonderingen daargelaten. Alles is al gedaan, alles is een variatie op een thema. Wat opvalt: de volheid aan ingrediënten. Dat ervaar je heel mooi in Ombre Mercure. Dit zegt ze er over: ‘Pure verleiding. De dromerige sensatie van een vallende druppel, fatale aantrekkingskracht tussen mysterie en geraffineerd. Een betoverende mix van iris en viooltje die ons meeneemt naar het donkerste deel van de nacht’.

WAT RUIK IK EIGENLIJK?

Interessant: normaal is een mix van iris en viooltje (foto) hét recept voor een lief en onschuldig parfum. De iris met zijn poederige noten polijst als het ware de vlakke noten van het zoeter dan zoet viooltje. En om de bloemige noten van beide te versterken worden klassieke bloemen toegevoegd; roos, jasmijn en ylang-ylang.

Doet ‘Terry de Gunzberg’ ook, maar ze doet iets ‘extra’s, ze voorziet het van een krachtig houten fond, in dit geval patchoeli. Hierdoor verliest de geur zijn onschuld, wordt – ik zou bijna zeggen – stoer. En vilein door de toevoeging van musky, leerachtig benzoïne ondergedompeld in vanille. Het resultaat volgens De Gunzberg: ‘Een herinnering aan losse poeder, rode lipstick en klassieke chypre-parfums vooral gemaakt voor gepassioneerde persoonlijkheden’. Het resultaat volgens geurengoeroe: geen klassieke chypre maar een parfum dat vrouwelijke onschuld combineert met mannelijke gedrevenheid – lang leve de clichés. Maar wat ‘grappiger’ is….

RUIK & VERGELIJK

… de associatie met ‘losse poeder, rode lipstick’. Dat ruikt naar de inhoud van een klassieke Hermès-tas. En dan denk ik gelijk aan onderstaande geur. En als je beide geuren ‘in je opneemt’, valt pas op – hoewel met andere ingrediënten gemaakt – de overeenkomst toch frappant is. Poederig, rozig, met een leer/houtachige ondertoon.

Hermès Eau d’Hermès (1951)