EEN NIEUW ‘MANYVESTO’ VOOR DE YVES SAINT LAURENT-VROUW
Jaar van lancering: 2012
Laatst aangepast: 15/12/12
Neus: Anne Flipo, Loc Dong
Model: Jessica Chastain (en Sergio Múñiz)
Concept & realisatie: Nicolas Winding Refn
‘Geurengoeroe wat waren de eerste gedachten toen je hoorde dat dit nieuwe geur van Yves Saint Laurent was?’ Hij antwoordde: ‘Kan niet anders, aan de eerste in 1999 met veel bombarie gelanceerde geur van The House of Issabella Rosselini’. ‘En toen je de flacon zag?’ Hij antwoordde: ‘Let wel, op de een of andere manier aan Woman van Gianni Versace uit 2000’. ‘En de campagne?’ ‘Bestond er al een nagellaklijn met de naam Manifesto bij Yves Saint Laurent?’ ‘De geur zelf?’ ‘Ik ben verbaasd door het direct-effect; je zit er direct in, maar het verbaast me nog meer dat de parfumindustrie denkt dat de vrouw in de straat nog steeds verleid wil worden met gourmandgeuren.
‘Verder nog iets?’ ‘Hoe gaat het eigenlijk met Saharienne (2010) – dat vond ik qua naam en flacon zo duidelijk in lijn met de codes van het voormalige couturehuis’. ‘En je latere gedachten?’ ‘Hoe komt het toch dat veel geuren worden gelinkt aan moderne kunst? Zou het omdat veel parfumpresentaties in musea en galeries plaatsvinden? Dat de marketeers dan denken dat deze veronderstelde exclusieve wereld voor veel vrouwen (en mannen) een hoog aspiratieniveau heeft. Het summum van chic: entre nous met een glaasje genieten in bijzijn van de kunstenaar hoe hij op het idee gekomen is en wat de exacte symboliek is’.
Was de vrouw van Elle (2007) een galeriehoudster, de vrouw van Manifesto is zelf kunstenaar. Ze schildert en doet het niet met penseel, maar met het hele lichaam in het bijzonder met haar handen. Haar ‘stijl’: een beetje zwevend tussen Yves Klein en James Pollock. Vervolgens komen we in een andere chique wereld terecht – die van veilinghuizen. Ze moet wel heel erg populair zijn als kunstenaar.
Er wordt namelijk op een werk van haar geboden. Met name door een jongeman (Sergio Múñiz) die wel heel erg blijft hangen in zijn ‘rol’ van knap model met cliché killerlook. En dan verschijnt de kunstenaar zelf. Er is direct oogcontact tussen deze twee hoofdrolspelers. Múñiz moet naar adem happen. De rest ook. En wat doet ze: ze koopt zelf het werk. Múñiz is hiervan zo onder de indruk… ze ontmoeten elkaar nadien… terwijl de voice over de slogan zegt ‘Daring is an art’. Daring… was dat ook niet de naam van de tweede geur van Rossellini uit 2004…
Een terzijde: de geur staat symbool zoals Yves Saint Laurent de vrouw zag en waaraan hij zeker heeft meegedragen. Dus: onafhankelijk, vrouwelijkheid, onconventioneel, vrijgevochten, zonder beperkingen. Zowel in gedrag als gedachten. Dus: heel erg fijn, inmiddels heel erg cliché…
Een terzijde: de geur is nog bedacht voor Hedi Schlimane, de nieuwe creatief directeur van het huis, zijn intrede deed. Hij heeft ‘ons’ een breuk met het verleden opgelegd. Door hem is het niet meer ‘all about Yves’. De oprichter wordt losgekoppeld aan van het huis. We spreken nu van Maison Saint Laurent. Gaat dat ook voor de geuren gelden? Hoe lang houdt het stand? Tot Schlimane’s opvolger zie aandient? Tip voor L’Oréal (eigenaar) of Schlimane (als die zich gaat bemoeien met de geuren). Noem hem Maison Saint Laurent. En duik voor de inhoud de archieven in. Daar liggen nog twee parfumschatten: Eau Libre (1975) en Maison Couture (1994) dat in kleine oplage verscheen ter gelegenheid van zijn dertigste verjaardag als parfumeur.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Maar het gaat natuurlijk niet alleen om marketing. Manifesto zelf moet ook nog wat te zeggen hebben. In het interview met de twee neuzen, zeggen die dat ze alle facetten van de Yves Saint Laurent-vrouw in ingrediënten hebben vertaald. Vreemd alleen dat Anne Flipo het heeft over ‘the unusual choice of ingredients’. Want dat zijn de – in order of appearance – groene noten, bergamot, zwarte bes, lelietje-van-dalen, jasmijn, ceder- en sandelhout, vanille en tonkaboon dus bepaald niet.
En dat ruik je ook: het is au fond een ‘gevanilliseerde’ jasmijn waardoor Manifesto een duidelijke amberachtige gourmandfinish heeft. Het parfum is wel heel erg nu, goes with the flow in plaats van dat het manifesteert wat de ambassadrice in feite vertegenwoordigt: onconventionele chic. Opvallend inderdaad: het direct-effect door frisse opening van ruik je de zoete basis al. De groene noten en lelietjes-van-dalen geven de jasmijn eerst een frisgroene omlijsting en daarna zorgt de basis daarna ervoor dat de jasmijn zacht en zwoel wordt, maar niet die dierlijke noot (iets wat de neuzen wel beweren).
RUIK & VERGELIJK
Het probleem met Manifesto: ontegenzeggelijk aangenaam. Maar niet verrassend. Van dit soort soft flower gourmand zijn er de afgelopen jaren heel wat verschenen. Daarnaast mist het voor de dramatische impact en eigenzinnigheid al die andere Yves Saint Laurent-parfums die ook stuk voor stuk de bevrijde vrouw hoog in het vaandel hadden staan. De luchtige chypre-chic, de transparante ongedwongen bloemigheid, de wulpse weelde, de neoromantiek, de fruitige sprankeling, de ‘mannelijke’ rokerigheid en de koppige bloemigheid van respectievelijk:
Yves Saint Laurent – La Collection – Y (1964, 2011)
Yves Saint Laurent Rive Gauche (1971)
Yves Saint Laurent Opium (1977)
Yves Saint Laurent Paris (1983)
Yves Saint Laurent – La Collection – Yvresse (1983, 2011)
Yves Saint Laurent – La Collection – Nu (2001, 2011)
Yves Saint Laurent Cinéma (2004, 2011)
