‘VAKANTIEGEUR’ OP NIVEAU
AMOUAGE IS ‘DIOR OP NIVEAU’
Jaar van lancering: 2017
Laatst aangepast: 26/01/19
Neus: Elise Benat
Amouage is een perfect voorbeeld van wat het uiteindelijke doel is van een zorgvuldig opgebouwde naam: cashen. Dat wil niet direct zeggen verkopen aan de hoogstbiedende, maar het merk geleidelijk aan meer en meer downgraden. Niet zo zeer in kwaliteit, maar in bereikbaarheid. Laatste kun je op twee manieren doen. Meer verkooppunten en/of geuren lanceren met steeds kleinere tussenpozen waarvan sommige zeer toegankelijk zijn in de zin van ‘instapniche’ – zowel qua naam als qua inhoud. Plus laat ik niet vergeten: meedoen met geurtrends. Alle drie gebeurt bij Amouage.
Wat het eerste betreft: hier heb ik veel klachten over gehoord bij zelfstandige parfumerieën: op te veel punten verkrijgbaar – dag exclusiviteit. Wat het tweede betreft: zie de namen van recente geuren. In chronologische volgorde: Fate, Interlude, Beloved, Sunshine, Journey (in vrouwelijke en mannelijke versie), Lilac Love, Blossom Love (‘Ladies Only’), Imitation en Beach Hut. En wat die trend betreft, ik schrijf slechts: Tuberose Love – Maison Margiela, Miu Miu en Stella McCartney gingen Amouage net voor in de ‘neo-tuberose’-hippigheid. Allemaal verschenen sinds 2012. Dus gemiddeld twee per jaar, de zes nieuwe Opus-geuren niet mee gerekend. Best wel veel – ook een klacht van niet alleen de zelfstandige parfumerieën.
Noem me gek, besmeur me met pek en veren, maar Amouage is ‘een soort van’ Christian Dior geworden, maar dan een treetje hoger voor ‘al die mensen’ die vinden dat Dior eigenlijk nu een beetje te ordi en te goedkoop is (zowel in prijs, zowel in uitstraling).
Anyway, in de woorden van Amouage vertelt Beach Hut Man ‘het verhaal van een iriserende aromatische idylle die zich ontvouwt in de geurige, wilde tuin van een strandhut, waar uitgestrekte zandduinen de zee ontmoeten. Het maakt de zintuigen los en ontketent emoties terwijl het het bedwelmende sublieme van de kustlijn verkent tijdens de fascinerende zonsondergang’. Toe maar! Het bedwelmende sublieme. Je moet er maar op komen. Iets anders: volgens mij is juist de charme van een strandhut dat je géén tuin hebt…
WAT BEACH HUT MAN IK EIGENLIJK?
Gewoon een goede geur. Zeker mannelijk, tenminste als je groen, kruidigheid en wierook hiermee associeert. In a way is Beach Hut Man ook vintage door de overduidelijke galbanum-noot die, opvallend genoeg, door nieuwe, jongere generaties niet echt worden begrepen, die de elegant-ruwe charme er niet van inzien.
Ook weer opvallend: ‘in betere parfumkringen’ werd galbanum vaak als vrouwelijk gezien (maar dan met een mannelijk randje): Vent Vert (1945) Balmain, N°19 Chanel, Private Collection (1973) Estée Lauder, Amazone (1974) Hermès, en al andere groentjes die begin jaren zeventig werden gelanceerd.
Maar verwerkt in 2.0-geuren wordt deze hars niet – echt – begrepen: neem A Scent (2006) Issey Miyake en (Untitled) (2010) Maison Martin Margiela. In ieder geval moet ik heel erg aan deze geuren denken bij Beach Hut Man. Met name bij de laatste twee, want wat je ruikt is niet the real stuff maar synthetische afgeleiden – zoals dynascone en galbascone – die de waterig-groene en aromatische noten van natuurlijk galbanum ‘verdunnen’, verwateren met een ananas-achtige fruitige frisheid. Maar dan: een extra groenvoorziening komt om de hoek kijken door een enorme muntinjectie – koel en fris zonder tandpasta-link.
Ook leuk, als je goed door ruikt, neem je de oranjebloesem waar die de galbanum-muntcombinatie een cologne-kick geeft… dit blijft allemaal gezellig lang resoneren om ‘op een gegeven moment’ te transformeren tot een beschaduwde bossensatie. Wrangbitter klimop (ik ruik het zowaar) waaronder typische mannelijke houttonen samen een krachtig statement maken. Denk vetiver, mos en patchoeli. Mooi en donker met een rokerig randje, die mij aan het voormalige fetish-ingrediënt van Amouage doet denken (wierook).
Goed gedaan, en ook weer leuk, Beach Hut Man doet eigenlijk totaal niet aan een strandhut en de daarmee geassocieerde geuren denken: geen ozon, geen zilt, geen drijfhout, geen ‘oh-wat-gaat-de-zon-mooi-onder’-strandgevoel. Op een originele manier op het verkeerde been gezet. Had ik dus niet verwacht. Enne: als Sauvage (2015) van Dior zo had geroken, dan hadden de kopers een geur ‘gekregen’ waar de naam de inhoud meer had gedekt én meer waar voor hun geld.
GEURENGOEROE 