EEN FLACON ALS EEN MEISTERSTÜCK GEVULD MET BESCHAAFDE LUXE
Jaar van lancering: 2014
Laatst aangepast: 30/05/14
Neus: Sonia Constant
Ambassadeur: David Genat
Fotografie: Peter Lindbergh
Montblanc noem ik ‘altijd’, net zoals Lalique en Dunhill, een tussenlabel. Niet echt ‘parfum’, te onbekend bij de grote massa en te gewoon voor de echte kenner op het gebied van luxemerken. Ja, de laatste weet natuurlijk wel dat Montblanc bijna het enige merk is dat vulpennen maken nog als een metier ziet.
Maar wie gebruikt er tegenwoordig nog een Meisterstück – naam van Montblancs meeste exclusieve lijn – behalve hele belangrijke mensen tijdens het ondertekenen van hele belangrijke verdragen en oorkondes? Ik ken slechts één vriend; die gebruikt zijn als cadeau gekregen gouden Parkervulpen voor zijn boodschappenlijstjes.
Zo’n tussenlabel heeft het ook niet echt makkelijk in de parfumerie, omringd als het is door merken die nèt iets meer op het geheugenvlies van de gemiddelde bezoeker liggen.
Moet je toch wel met iets bijzonders komen, wil je de aandacht trekken. En dat doet Montblanc voor mij met Emblem. In ieder geval qua naam en flacon die in lijn is met de vormgeving en de stijl van het merk. Montblanc spreekt zelf van een object waarvan ‘formaat en contour herinneringen oproepen aan de sneeuwtoppen en de zes gletsjers’ (van de Montblanc als berg).
Dit vind ik een beetje overdreven gesteld en hoe gaat dat eigenlijk in zijn werk: ‘De flacon daagt tijd en regels uit’. Maar het belangrijkste is toch: ‘De flacon lijkt op geen ander in de wereld van parfums’. Hierin heeft Montblanc gewoon gelijk. Dat bewijst de gemiddelde parfumtoptien: strakke, vierkante monotonie gepresenteerd onder het mom sober en minimalistisch.
Met Emblem heb je in ieder geval ‘vanachter de toonbank’ iets anders in handen wat je kunt aanbieden – dat ook nog eens lekker zwaar weegt. Dat vinden ook heel veel mannen prettig die in de flacon waarschijnlijk niet ‘een amulet zien waarvan alleen een man met natuurlijke autoriteit de bewaarder kan zijn’.
Ook heel veel mannen die zich niet herkennen in de karakterschets: ‘Vasthoudendheid, vertrouwen en kalmte zorgen ervoor dat hij de top bereikt. Het maken van de juiste keuzes, zelfverzekerd in zijn bevindingen. En altijd met een relaxte classy stijl, een smaak voor beschaafde luxe, oog voor detail. Een man die houdt van gedetailleerde lijnen in een op maat gesneden pak, het gemak van Egyptisch katoen, die een natuurlijke manier van elegantie met zich mee draagt. Een Zwitsers horloge om zijn pols. Een Meisterstück 149 in zijn borstzak’.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Een concept als Emblem vraagt volgens Sonia Constant ‘om ruwe materialen van de fijnste kwaliteit’ (lijkt me logisch) en werd gemaakt met de klassieke mannengeuren in gedachten om ‘een moderne, krachtige geur vol verlangen te maken’. En: ‘Emblem straalt elegantie uit door het contrast tussen sensueel kaneel en waterige, bijna bevroren, vioolblaadjes’.
Het resultaat een ‘neo classic’ die zeer beschaafd met een zekere kordaatheid zijn geursporen trekt. Dat ruik je in de topnoten: fris-wrang grapefruit wordt samen met wrang-groen kardemom (foto) en dito salie opgeschrikt door een shot van roze en zwarte peper.
Maar het is de kardemon-saliecombinatie die blijft hangen en naadloos overgaat in het groene-frisse hart gevuld met ‘met vorst bedekte’ vioolblaadjes die een zoete, lichte sensuele ondertoon krijgt door kaneel.
De basis is mannelijk, klassiek en eigenlijk heel conventioneel: gezuiverde patchoeli vermengd met de intensiteit van hout en ambroxan. Beschaafde luxe inderdaad. Maar misschien iets te beschaafd. Voor mij had de patchoeli wel ongezuiverd mogen zijn en het ambroxan in grotere hoeveelheden gebruikt.
De flacon vraagt er als het ware om, heeft recht op een inhoud die de drager nèt iets meer uitdaagt en doet verwonderen. Met andere woorden: Emblem had van mij dieper minder aquatisch en intenser gemogen; een interpretatie van de zwarte inkt die je gebruikt voor je Meisterstück.
RUIK&VERGELIJK
Ik had dus meer gehoopt op een geur die in de buurt komt van:
Lalique Encre Noire (2006)
GEURENGOEROE 