JULES IS SAUVAGE!
SAUVAGE IS ‘SAUVEGARDE’
Jaar van lancering: 2015
Laatst aangepast: 04/09/15
Neus: François Demachy
Model: Johnny Depp
Regie: Jean-Baptiste Mondino
Muziek: Ry Cooder
De me door Dior toegestuurde teaser beloofde niet veel goeds: ‘A rite of passage to a vital instinct. Leave the urban rage and the shallow cities behind’. Nee hè, moet de metropool het weer ontgelden. Nota bene dé plek waar Dior zijn bestaansrecht aan ontleend: het decadente en verfijnde oh-la-la, maar ook zo stressy, hoofdpijnbevorderende en druk-druk-druk Parijs.
Word je als hardwerkende man in the city er door Dior op gewezen dat je helemaal verkeerd bezig bent, dat je eigenlijk diep moet graven om je dierlijke ik te vinden, dat jezelf moet bloot geven, dat je voor je zielenheil en zoveel andere dingen het ergens anders moet zoeken: meer richting woestijn, het vlakke, open en mystieke landschap van Joshua Tree. Moet je maar net zin in hebben. Misschien vind je het wel gezellig zo. Maar goed je gaat. En dan kom je daar ‘god beter het’ Johnny Depp – symbool van anti-conventie, anti-burgerlijk, anti-alles – tegen in een gitaarscheurende born to wild-auto. Hij speelt een mallotige sjamaan (of speelt hij ‘jou’?) die alle ketenen al van zich heeft afgeschud en die weet dat ‘elk beeld een boodschap is’.
Johnny Depp. Wel goed gekozen als ambassadeur voor een huis dat staat voor oude, degelijke bourgeois chic ondanks de af en toe schurende campagnes? En niet een beetje te laat? By the way: zo wild als Depp er in het wild uitziet, is er door de stylisten wel uitgepaintbrushed: het gezicht is smaller geworden (meer jukbeen) en de huidconditie minder grauw en grijs. Wat heeft Dior trouwens toch met die anti-burgelijke helden? Mick Jagger: zijn Sympathy for the Devil is gebruikt voor Homme (2005). Alain Delon: als boegbeeld voor Eau Sauvage (1966)? Nu Johnny Depp. Zijn ze grootaandeelhouders?
Dan de naam? Met understatement: kon Dior echt niets anders verzinnen? Om in de buurt te blijven, Sauvegarde bijvoorbeeld? Het couturehuis antwoordt: ‘Omdat het energie en goed klinkend is. Een meeslepende naam, typisch Dior’. De flacon? Heeft een gewone cilindervorm, maar wordt door Dior omschreven als ‘een luxe object met heldere Dior-taal, met een vloeiende, sensuele belijning in scherp contrast met de sexy mannelijkheid van de naam die haar grandeur dankt aan vele jaren technisch onderzoek’. Het staat er echt. Maar het gaat natuurlijk om de geur.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Dior meent: ‘Een rechtdoorzee geur die zonder schroom zijn ware aard laat zien’. Ook: ‘Een fysiek intense schok met de aantrekkingskracht van een grote klassieker’. En: ‘Voor het eerst in tien jaar tijd nodigt Dior de man uit nieuw terrein te verkennen’. Het eerste klopt, want de geur doet niet moeilijk, geeft direct zijn karakter bloot, wil zoveel mogelijk pleasen.
De potentie om uit te groeien tot een grote klassieker zie ik nog niet zo snel gebeuren, want een klassieker in de maak moet iets eigenzinnigs hebben, moet olfactorisch verbazen en verrassen zonder af te stoten. En dat doet Sauvage niet. De meeste mannen die de ketenparfumerie bezoeken, zijn al vertrouwd met dit soort geuren. Ofwel, eerst citrusfris, dan iets zoetbloemigs, dan aards, dan oceaan, dan een mengeling van laatste twee. Nieuw terrein is het niet voor ze.
Neem alleen al ambroxan; in welke gemiddelde rechtdoorzee-geur zit dat niet? Geldt ook voor de ingrediënten die aan ambroxan voorafgaan: (fris-scherpe) bergamot, (extra scherp gemaakt door) roze peper, (bloemig zonnig) lavendel, (zoetig roosachtig) geranium, (pittig) Szechuan peper, (houtachtig) vetiver, (bosachtig) patchoeli en zalvend elemihars. Geef mij deze ingrediënten in pure concentratie en ik maar er wel een wilde geur van – kwestie van verhoudingen. Sauvage is het tegendeel van wild. Het is veilig, behoudend, conservatief. Ik heb geloof wel twintig keer aan de flacon geroken om me er van te vergewissen of dit echt wel de nieuwe Dior voor mannen was.
En ik durf er gif op in te nemen dat Johnny Depp de geur niet voor persoonlijk genot gebruikt. ‘Binnen’ Dior past eerder Jules (1987) bij hem. Of Dune pour Homme (1997) want die is, ondanks de verstilde uitstraling, wilder én ingenieuzer qua verloop. Mocht je aan mijn oordeel twijfelen, luister dan naar de woorden van François Demachy: http://sauvage.dior-pr.com/balade-sauvage.html. Met een zware ‘Hollywood-trailerstem’ vertelt hij hoe hij tot Sauvage is gekomen. Dat zegt genoeg?
GEURENGOEROE 