EEN ZEER GEVAARLIJKE MAAR
‘MENSELIJKE WORTEL’
Jaar van lancering: 2004
Laatst bijgewerkt: 12/08/09
Neus: Isabelle Doyen
Als je verkouden bent, kun je beter niet over geuren schrijven. Ik was dus verkouden en bezig met Bel Respiro en 31 Rue Cambon (beide uit 2007) van Chanel. De eerste op de linker, de tweede op mijn rechterpols. Het rare: wou maar niet lukken. Ik had ze al eerder geroken. Maar wat ik ruiken wou, rook ik niet. Bel Respiro wou maar niet groen en ‘vegetal’ (omschrijving van Chanel) worden, 31 Rue Cambon maar geen chypre zonder eikenmos (omschrijving Chanel).
Het beste: later nog maar een keer. Want dat is het opvallende aan goede geuren: je begrijpt ze niet in eerste instantie. Althans ik niet. Je weet wat je ruikt, maar hebt nog niet de tijd om ze in een breder context te plaatsen, afstand te nemen en ze sec te analyseren los van alle promotie-blabla. Ze zijn lekker, buiten kijf, maar waarom nou precies dat weet ik soms jaren later. Dus om de Chanels te verdrijven, spoot ik Mandragore op – sinds een paar dagen weer op mijn bureau binnen handbereik.
En ik was weer verkocht. Wat een andere frisheid, nog nooit geroken. Wrang, maar anders wrang. Zoet, maar anders zoet. Luchtig, maar anders luchtig. Het rare: Mandragore is geen geurtje dat je zo maar even opspuit, daarvoor is het te bijzonder. Waarom? De inspiratiebron is wellicht de reden waarom de neus zich heeft laten meeslepen en het zo’n exceptionele geur is geworden. Je vraagt je af: ruikt de geur nu werkelijk naar het vernoemde ingrediënt?
Want in de vorkvormige wortel heeft men een menselijke gelijkenis gezien die bij het uitgraven – heel luguber – nog eens werd versterkt: volgens overlevering hoor je een menselijke doodskreet. Hiervan schrokken de opgravers zo dat ze subiet het leven lieten. Daarom werd dit karwei overgelaten aan honden die aan de stam van de mandragore met een ketting vastzaten. Ook het merendeel van de honden legde het loodje. Doordat deze wortel zo met de dood was verweven, groeide hij uit tot heksenwortel. Feit is dat de in er vertoevende sappen (alcaloïden), een hypnotiserende werking hebben en daarom werden ingezet bij het spel der verleiding, voorspellingen, ‘inzicht’ en genezing van gewrichtspijnen.
De magische werking van de mandragore inspireerde ook schrijvers. Zo kom je haar tegen bij Shakespeare. ‘Not poppy, nor mandragora, Nor all the drowsy syrups of the world, Shall ever medicine thee to that sweet sleep, Which thou owedst yesterday’ – Othello. ‘Give me to drink mandragora… That I might sleep out this great gap of time. My Anthony is away’ – Anthony en Cleopatra. ‘Shrieks like mandrakes torn out of the earth’ – Rome en Juliette. ‘Would curses kill, as doth the mandrake’s groan’ – Henri IV.
Ook lekker gezellig: mandragore gedijt uitstekend op galgenvelden: ze zou zich laven aan het bloed van de tot de strop veroordeelden. Maar hoe de mandragora nu werkelijk ruikt… lees je nergens. Gezien de ‘ijle’ indruk die Mandragore maakt, houden we het tot het moment dat we er zelf een hebben opgegraven op een geur die in de buurt komt van een andere wortel, ook geprezen om zijn geheime krachten: ginseng.
WAT RUIK IK EIGENLIJK?
Het is meestal niet de originaliteit aan ingrediënten die een superieure geur opleveren, maar hoe ‘gewone’ zich onderling verhouden. Dat ruik je goed aan Mandragore. Bij opening ervaar je een bitterzoetheid die direct prikkelt. Komt door de evenwichtige mix van bergamot, zwarte peper en het wrang-groene salie. Een andere frisheid: ijzig, scherp, bittergroen, bitterzoet (door bergamot).
Deze bitterzoetheid gaat mooi over in de zoetige noten van hart gevuld met steranijs en die krijgt een prikkelende onderlaag door gember en die op zijn beurt rust op een groen bed van munt. De afronding met buxus geeft Mandragore een lichte droge, groenige en houtige nasleep. En dan staat er ook nog dat – logisch – de mandragore een geurrol van betekenis speelt… Zou het, of is het meer het idee? Feit is wel dat met of zonder de geur zeer bijzonder ruikt!
Let op: in september 2009 verscheen Mandragore Pourpre. Een variatie nog sterker en prikkelender dan de eau de parfum-versie.
RUIK & VERGELIJK
Weinig geuren die geen link met een andere hebben. Hoe je ook zoekt en ruikt (ik kan natuurlijk niet alles ruiken!) je vindt ze niet. Zo ook Mandragore. Er zijn nog een paar geuren die qua frisheid niet te vergelijken zijn, maar met elkaar verblijven ze in een mooi gezelschap.
Nanadebary Green (2004)
Thierry Mugler – Miroir Miroir – Miroir des Vanités (2007)
Mona di Orio Amyitis (2008)
GEURENGOEROE 